ชีวิตจริงของทอมคนนึง

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตตอนอนุบาล ของเด็กผู้หญิงคนนึง

ตอนสมัยผมอยู่อนุบาล
อาม่าเล่าให้ผมฟังว่า
ผมนะ ขี้แงมากเลย
ผมเจอคนแปลกหน้าไม่ได้
พอคนแปลกหน้ามาที่บ้านทีไร ผมจะร้องไห้ทุกที
แล้ว ถ้าผมกินข้าวเย็นเสร็จ
อาม่าบอกอีกว่า
น้าชายของผม ต้องพาผมไป นั่งรถเล่น
ไม่งั้นผมจะร้องไห้ ไม่ยอมเข้านอน
เวลาผมกลับมาจากรร. อาม่าผมก็ต้องเปิดแอร์รอ เพราะผมเป็นเด็กที่ขี้ร้อนง่ายมาก
เวลาเจออากาสรร้อนๆ มากๆ จะไม่สบายไปทันที

ส่วนแม่ผมหรอครับ พอผมเข้ารร.ได้สัก 2 ปี ประมาณอนุบาล 2 แล้วแหละครับ
แม่ผม เริ่มไม่ค่อยมีเวลาไปรับผม
ท่านได้แต่ไปส่งผมตอนเช้า
แล้วก็ ให้ป้านิด เนี่ยแหละ ครับ ไปรับผมแทน

พอผมกลับมาถึงบ้าน
ทุกวันตอนเย็น ผมจะต้องเจออาม่าผมมานั่งรอผมอยู่หน้าบ้านทุกวัน
เชื่อมั้ยครับ อาม่าผมตามองไม่เห็น
แต่อาม่า ทำให้ผมทุกอย่าง
ไม่ว่าจะซักผ้า อาบน้ำ ป้อนข้าว และคอยปลุกให้ผมตื่นไปรร.ทุกเช้า
ให้ผมขี่หลัง เวลาผมไม่สบาย อาม่าก็จะคอยเช็ดตัว ป้อนยา ป้อนข้าวให้ผมตลอด
เวลาผมร้องไห้ ผมจะวิ่งเข้าไปกอดอาม่าผมทุกครั้ง
และอาม่า ก็จะร้องไห้ไปกับผมด้วย
และจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมรักอาม่าผมมาก
ผมเคยคิดนะครับ ถ้าผมไม่มีอาม่า ผมจะอยู่ได้ยังไง
คงไม่มีใครคอยมาปลอบใจ มาเข้าใจผม
อาม่ารู้ใจผมทุกอย่าง เรียกได้ว่า แม่ผมยังไม่รู้ใจขนาดอาม่าเลยครับ

และเมื่อผมจบอนุบาล ผมจึงต้องย้ายรร.ครับ
ตอนนั้นเริ่มเข้าสู่ความวุ่นวายของชีวิตผมแล้วหละครับ


*-**


อ่านตอนต่อไปนนะครับ

นี่ก้อ 2 ตอนแล้ว ไงก้อช่วยเม้นตอบกันหน่อยนะครับ
ช่วยโหวตให้ผมด้วยก้อดีนะครับ