คู่กัด ยุทธภพ

ลำดับตอนที่ #3 : พบพานใต้มือมาร

บรรยายเรื่องโดยเจียงจิ้งฝู
ณ โลกในอีกสมัยหนึ่ง หุบเขาจางเจียซานเป็นที่ตั้งของสำนักกิเลนดำ
ข้าแซ่เจียงชื่อจิ้งฝู
เป็นคนของรัฐฉู่โดยกำเนิด นับแต่ข้าจำความได้ พ่อกับแม่ก็ส่งข้ามาเป็นศิษย์ของที่นี่แล้ว ที่นี่ข้ามีพี่น้องร่วมร้อยคน เราเทิดทูนบูชาประมุขพรรค ดุจบุพการี เพราะท่านทั้งสอนวิชาและให้ปรัชญากับพวกเรา น่าเสียดายนักที่ข้าร่ำเรียนได้เพียงแค่พื้นฐานกระบี่ก็ รู้สึกเกลียดชังการฆ่าฟัน หันมาเรียนวิชาตัวเบาแทน
ข้าจึงถูกมองว่าเป็นพวกขี้ขลาดทั้งยังถูกใช้แรงงานให้ทำอะไรโง่ๆที่ไม่ต้องใช้หัวคิด
************
เมื่อครึ่งเดือนที่แล้วเจ้าสำนักได้ล้มป่วยลง ศิษย์พี่หลายคนบอกว่าท่านมีอาการแปลกๆไป คือพร่ำเพ้อถึงคนๆหนึ่งน่าประหลาดที่ ชื่อนั้นเป็นผู้หญิงทั้งที่อาจารย์ของข้าประกาศกร้าวว่าชาตินี้ไม่เคยมีความรักเลย
อย่างไรก็ตาม ข้าก็เป็นผู้ถูกมอบหมายให้ลงจากหุบเขามารับ'แขก'ของท่านอาจารย์ ที่ป่าเฟิงหลินแห่งนี้ ข้ารู้มาว่าป่า แห่งนี้เต็มไปด้วยสัตว์และสัตว์ปิศาจ จึงไม่ค่อยมีมนุษย์ย่างกรายเข้ามานัก จะมีก็แต่กับดักสัตว์ที่เจ้าของได้เข้ามาติดไว้ แต่ไม่รู้ว่าเขายังจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เพราะสัตว์ปิศาจก็น่ากลัวไม่ต่างกับผีเลย
ข้าเดินทางมาถึงกลางป่าแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคน ผู้หญิงที่ท่านอาจารย์หมายปองเป็นยอดยุทธ์เช่นไรแน่...
**********
"สวบๆ แกรกกกก"เสียงดังมาจากพุ่มไม้ เจียงจิ้งฝูชักกระบี่ออกมา ทั้งที่รู้ดีว่าตนมีวิชาอยู่น้อยนิด
"แกรกๆๆๆๆ "เสียงในพุ่มไม้ยังดังต่อไป ด้วยความสงสัยเจียงจิ้งฝูจึงเดินเข้าไปหา ทันใดนั้นเองเขาพบร่างของสาวแรกรุ่นนอนสลบไสล อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ใบหน้าของนางงามอย่างลี้ลับชวนผู้คนหลงใหล คิ้วที่เรียวเข้มและจมูกสวยได้รูป ช่างรับกับริมฝีปากบางสีชมพูน่าลุ่มหลง แม้ยังไม่ลืมตาก็สะกดตาผู้พบเห็น ใบหน้ายามตื่นของนางคงงามยิ่งกว่านางฟ้านางสวรรค์เป็นแน่ แล้วเขาก็รีบสั่งให้ตนหยุดเพ้อเจ้อ
'ต้องรีบช่วย ถ้าสัตว์ปิศาจมานางได้ไปเฝ้ายมบาลแน่' เจียงจิ้งฝูวิ่งไปเลยพุ่มไม้ไปหาร่างของหญิงสาวผู้นั้น
"แอ่ก"
"อ้ากกกกกกก" จู่ๆเขาก็ถูกเชือกที่พื้นดึงขึ้นไปตรึงห้อยลงมาจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับมีนางพรายโผล่มาเป็นฝูง
"หนุ่มน้อยคนซื่อ เจ้านี่เป็นคนดีจริงๆนะ" นางพรายเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองหน้าเจียงจิ้งฝูอย่างเย้ายวน
"อย่าบอกนะว่าแม่สาวคนนั้นก็เป็นพวกของเจ้า?"
"ไม่ใช่หรอกหนุ่มน้อย นางสลบอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว พวกข้าทำอย่างไรก็ไม่ฟื้นซักที เอาเป็นว่าไว้ข้ากินเจ้าก่อน แล้วพวกเจ้าจะเจอกันในท้องข้าแน่นอน"
"ได้ ไหนๆข้าก็ไม่รอดแล้ว งั้นข้าขออยู่รอว่านางเป็นใครได้มั้ย"
"คิดจะถ่วงเวลาน่ะสิ เจ้าปลาไหล นางจะเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร"
"นางอาจเป็นคนที่อาจารย์ข้าเพรียกหามาชั่วชีวิต ข้าแค่อยากรู้เท่านั้น"
เหล่านางพรายเกิดสนใจขึ้นมาเพราะ หากจับตัวสาวน้อยนี้ได้ น่าจะนำไปเป็นข้อต่อรองกับสำนักกิเลนดำ
ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายได้แต่นั่งรอ การตื่นจากห้วงนิทราของหญิงสาวผู้นี้
*********
"อาาา" เซิ่นชิงร้องออกมาเบาๆ ระบายความเจ็บจากการถูกกระแทก
'นี่ชั้นตายไปแล้วหรอ ที่นี่คงเป็นนรกสินะ' หญิงสาวคิดในใจ แล้วมองไปรอบๆ ที่นี่เป็น'ป่า'
'แล้วกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้า ไม่สิ ผู้หญิงเหล่านั้นจะทำอะไรกับชายคนนั้นนะ ' เซิ่นชิงมองไปที่ เจียงจิ้งฝูที่ถูกนางพรายจับมัดอย่างงงๆ
"เอาล่ะ นางตื่นแล้วเรามาทำให้เรื่องมันจบดีกว่าหนุ่มน้อย" นางพรายเดินเข้าไปถามเซิ่นชิง
"ท่านเป็นแขกของถังหลงเจ้าสำนักกิเลนดำรึไม่"
"เอ่อ....." เซิ่นชิงงง ไม่รู้จะตอบอย่าไรใจหนึ่งก็กดดันเพราะรู้ว่าอันตรายได้มาหานางแล้ว
"ถูกแล้ว นางเป็นแขกของอาจารย์ ข้า นางถูกส่งตัวมาจากรัฐเว่ย" เจียงจิ้งฝูตอบคำถามแทน เขาหวังเพียงให้หญิงที่อยู่ตรงหน้ารอดชีวิตไปได้ก็ถือว่าเขาทำงานสำเร็จแล้ว
"ใครให้เจ้าตอบคำถามแทนนาง"นางพรายโมโห ถามต่ออีก
"ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ อันใดกับถังหลง?"
"นางเป็นคนรักที่เข้าใจในตัวของอาจารย์ข้ามากืี่สุด"
"บังอาจจจ ใครใช้ให้เจ้าพูด" แต่เจียงจิ้งฝูยังไม่หยุดแถแค่นั้น
"ท่านพราย หากท่านยังเห็นว่าความรักเป็นของคู่โลกอยู่ ได้โปรดไว้ชีวิตนางให้เป็นคู่ชีวิตแก่อาจารย์ผู้อาภัพของข้าด้วยเถิด"
นางพรายเห็นดังนั้นก็เริ่มใจอ่อน
"ตุบบบ"
"ตุบบบ"
ก้อนหินบินมาถูกหัวของพรายและเจียงจิ้งฝูอย่างรวดเร็ว เป็นฝีมือของเซิ่นชิงนั่นเอง
"พอที เจ้าพวกบ้า"เซิ่นชิงระเบิดอารมณ์โมโห รัวไม่ยั้งว่า
"ฉันฟังมาสักพัก พูดแต่เรื่องฉันเป็นคนรักของใคร  แล้วไอ้ถังหลงบ้านั่นฉันไม่รู้จักเลยซักนิด
ฉันชื่อ เสี่ยว-เซิ่น-ชิง เป็นคนรักอิสระ เลือกคนรักเองได้ย่ะ"
'ยัยบ้าเอ๊ย แผนพังหมดแล้ว คนอะไรสวยแล้วยังไม่ฉลาดอีก' เจียงจิ้งฝูหน้าถอดสี
"หมดเวลาแล้วเจ้าหนู งั้นข้าจะกินพวกเจ้าพร้อมกันเลยนะ" นางพรายยิ้มอย่างมีชัย
'โธ่ เพิ่งตื่นก็จะตายอีกแล้วหรอเนี่ย ' เซิ่นชิงถอนหายใจอย่างหมดแรง
"เฮ้ยยยย เจ้าน่ะ... เซิ่นชิง ช่วยข้าด้วย"
'- -* ผู้ชายอะไรไม่รู้จักก็จะให้ช่วย น่าสมเพชจริงๆ ' เซิ่นชิงคิดในใจ
"เปล่าประโยชน์เจ้าหนู ตายซะเถอะ"
"แว้กกกก ข้าไม่อยากตายน้า" เจียงจิ้งฝูแหกปากลั่น
"นี่นาย จะให้ฉันช่วยยังไง"
"ไปหยิบดาบในย่ามข้ามา" เซิ่นชิงทำตามทั้งที่ใช้ดาบไม่เป็นเลย
"แต่ชั้นใช้ไม่เป็นน่ะ .... "
"โถ่เอ้ยยยยย ข้าจะตายง่ายๆอย่างงี้หรอเมียข้ายังไม่มีเลย ไม่ๆๆ"
เซิ่นชิงเองก็รู้สึกท้อแท้เหมือนกัน เมื่อได้สติก็จับดาบในมือไว้มั่น ฝูงนางพรายรวมตัวกันเป็นสัตว์ปิศาจตัวกลมโตน่าขยะแขยง ตรงเข้าหาเจียงจิ้งฝู เซิ่นชิงไม่รอช้าวิ่งเข้าไปใส่แล้วจ้วงแทงลงไปแบบทื่อๆ
"ฟู่....." ที่รอยกรีดมีควันออกมา
"กรี๊ดดดดดดด" เหล่าพรายกรีดร้องอย่างโหยหวน
"ช้าอะไรล่ะตัดเชือกให้ข้าที ยื่นมือมา" เซิ่นชิงยื่นมือออกไปจับมือกับเจียงจิ้งฝูออกแรงดึงเขาลงมาจากต้นไม้แต่เชือกเจ้ากรรมช่างทนทาน ตรึ่งเขาไว้ไม่หลุดเลย ขณะที่นางพรายยังคงกรีดร้อง
"ฉันดึงต่อไม่ไหวจะหมดแรงแล้ว"
"อีกนิดเดียว" แล้วเจียงจิ้งฝูก็ยื่นมือเข้ากอดลำตัวของเซิ่นชิงไว้
"หยุดนะ ไอ้ทะลึ่ง"
"จับเชือกได้รึยัง?" เธอเพิ่งถึงบางอ้อ เขาอุ้มเธอให้สูงเพื่อขึ้นไปตัดเชือกนี่เอง แต่กว่าจะตัดได้ก็เหนื่อยเหมือนกัน เชือกเหนียวเหลือเกิน
"ตุบ โอ้ย"
ทั้งสองคนร่วงลงมากองที่พื้น นางพราย เห็นว่าเป็นโอกาสสุดท้ายเรียกรวมร่างอีกรอบ แล้วพุ่งเข้าหาเซิ่นชิงทันที !!!
เซิ่นชิงจับดาบในมืออย่างมั่นคง อธิษฐานอย่างแน่วแน่ว่าฉันต้องไม่ตาย ขณะที่เจียงจิ้งฝูยังสาละวนกับการแก้เชือกที่พันร่างเขาอยู่
นางพรายพุ่งเข้าหาเซิ่นชิงที่หมดทางสู้ ปรากฏว่าร่างมหึมาหอบเซิ่นชิงไปได้สักครู่แล้วก็เกิดรอยร้าวขนาดใหญ่
"บรึม" ร่างนั้นเริ่มระเบิดออกเซิ่นชิงรู้ดีว่าตนถูกแรงระเบิดกระแทก รับวิ่งหนี
"บรึม" ร่างนั้นก็ระเบิดอีกครั้ง คราวนี้ขาของเธอได้รับบาดเจ็บ ร่างกลมยักษ์นั้นกระพริบอีกหลายครั้ง เซิ่นชิงรู้ว่ามันจะเป็นการระเบิดครั้งสุดท้าย แต่หมดทางหนี
"พั่บๆๆๆๆ"
"ไม่มมมมมม"
!!!!!!ตูม!!!!!!
เซิ่นชิงกลัวมากหลับตาปี๋ได้แต่รอคอยความตาย
ในตอนนั้นเองเธอถูกคนคนหนึ่งช้อนร่างขึ้นอุ้มเธอหนี ไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว เป็นเจียงจิ้งฝูนั่นเอง
'ห่ะ ตาบ้าตนนี้น่ะหรอ' เซิ่นชิงคิดในใจ
"แม่นางเซิ่นชิง ข้าเจียงจิ้งฝูมารับเจ้าแล้ว" เขากล่าวกับเธอทั้งที่ยังอุ้มเธออยู่ และเซิ่นชิงก็มองเขาด้วยสายตาสับสน
ตอนนี้ในใจของทั้งคู่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย...