คู่กัด ยุทธภพ

ลำดับตอนที่ #11 : คู่ปรับ(2)

เซิ่นชิงรีบฉวยโอกาสในขณะที่ปิศาจงูยังกลายร่างไม่สมบูรณ์บุกเข้าไปแต่มือทั้ง2ข้างของนางถูกเจียงจิ้งฝูคว้าไว้ เขาใช้กำลังรั้งนางไม่ให้ไป จับนางเอามือไพร่หลังไว้

"มันจะเอาชีวิตข้า เจ้ามาเกี่ยวอะไรด้วย"

"ข้าไม่อยากให้เจ้าตายโง่ๆแบบนี้"

"อ๋อ ตายอย่างฉลาดต้องถูกเจ้าฆ่าใช่มั้ย" เซิ่นชิงกล่าวประชดประชัน เจียงจิ้งฝูส่ายหน้าเอือมระอา

"ปล่อยข้าสิ"

"ไม่"

"เจ้าได้ตายอย่างฉลาดแน่"
กล่าวจบก็ใช้ศอกกระทุ้งบาดแผลที่สีข้างของเจียงจิ้งฝู เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เผลอปล่อยนางหลุดไป

"เชอะ" เซิ่นชิงอดไม่ได้หันมาลอยกน้าลอยตาใส่เขาทั้งที่รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลา
นางกวัดแกว่งดาบอย่างรวดเร็วและปิศาจงูพุ่งเข้าใส่ทันที ปิศาจตนนี้ไม่เหมือนปิศาจทั่วไปที่เจอมา เพราะมันสู้อย่างมีชั้นเชิง

"คารวะคุณหนูเซิ่นชิง"

"เจ้าเป็นหนึ่งในห้าพรานป่านั่นสินะ จะเป็นใครล่ะ ให้ข้าเดา ภรรยาของหลินสื่อแน่ๆ"
นางปิศาจประหลาดใจที่นางเดาได้ถูก จึงสวนไปว่า

"ถ้าข้าเป็นภรรยาของหลินจื้อเล่า เจ้าจะเชื่อไหม"
เซิ่นชิงยิ้มย่อง หัวเราะราวกับคนบ้า

"ไม่มีทาง เพราะนางตายด้วยน้ำมือข้าเอง"

"เจ้า......" นางปิศาจงูโกรธแค้น ฉีดพิษออกมาตามเขี้ยว ของเหลวใสออกเขียวคล้ำตกลงมา ไม่ว่าสิ่งใดที่ถูกสัมผัสล้วนอันตรธานหายไปสิ้น จากพื้นที่ฉาบด้วยปูนหยาบเปลี่ยนเป็นคล้ำดำ กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนนัก  เซิ่นชิงเห็นเข้าเกิดอาการลังเลว่าจะสู้หรือจะหนี เจียงจิ้งฝูตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง

"ข้าบอกเจ้าแล้ว อย่าวู่วาม" นางยังปากแข็ง

"เจ้าไม่ต้องมายุ่งเลย เจ้านี่เป็นเหยื่อของข้า" นางจับดาบเทพมารพิสุทธ์ขึ้นอีกครั้ง เตรียมพุ่งตรงเข้าใส่นางปิศาจงู แต่นางปิศาจงูเร็วกว่ามาปรากฏอยู่ด้านหน้านางซะแล้ว
เจียงจิ้งฝูที่จ้องอยู่อดเป็นห่วงนางไม่ได้ เพราะเขาทราบว่านางปิศาจนี้เคลื่อนไหวรวดเร็วยากจะสกัดได้

"ตุบ" ปะทะครั้งแรก แม้แต่ดาบเทพมารพิสุทธ์ก็ฟันนางปิศาจไม่ไม่เข้า เซิ่นชิงกระเด็นออกมาเพราะแรงกระแทก

"เคร้ง" ครานี้ดาบของนางถูกปิศาจงูสะท้อนกระเด็นไป นางรีบกระโจนไปหยิบดาบ พอดีกับปิศาจงูเห็นช่องว่าง ง้างปากกว้างเขี้ยวยักษ์ของมันฉีดพิษดั่งน้ำพุ ฉกไปที่เซิ่นชิงอย่างรวดเร็ว

"ฉัวะ"

โลหิตไหลเป็นสายธารอาบบนใบหน้างามของเซิ่นชิง ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตระหนก นางไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด แต่ภาพตรงหน้าแทบจะทำให้นางหยุดหายใจ
เป็นเจียงจิ้งฝู เขาโอบกอดนางไว้ ใช้ร่างเป็นโล่ให้แก่นาง

"ทำไมเจ้า...."

"แทงข้าสิ.." เจียงจิ้งฝูกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ เขาหมายจะให้ดาบนางแทงทะลุร่างเขาและนางปิศาจ

"ทำไมทำแบบนี้" เซิ่นชิงกล่าวอดหลั่งน้ำตาออกมามิได้

"นี่เป็นวิธีเดียวที่จะหยุดมัน..."

"ไม่.." เซ่ินชิงร้องเสียงหลง นางไม่ต้องการให้จบแบบนี้

"ฮาๆ เป็นอย่างไรเล่า นี่แหละรสชาติการสูญเสียคนรักล่ะ" นางปิศาจงูกล่าวอย่างสะใจ เซิ่นชิงน้ำตาไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง

'ข้าไม่อยากให้เป็นแบบนี้'

พลันได้ยินเสียงปิศาจงูแผดเสียงโหยหวน หันไปพบบัณฑิตหนุ่มที่เจรจาซื้อดาบเล่มนี้กับตนต่อสู้กับนางปิศาจอย่างสูสี แต่เวลานี้นางต้องช่วยเหลือเจียงจิ้งฝูที่มีแผลฉกรรจ์ โดยปล่อยให้คนกับปิศาจต่อสู้กันไป นางใช้เรี่ยวแรงที่เหลือพยุงร่างหนักอึ้งไปหมู่บ้านสมุนไพร ผู้ที่นางนึกถึงมากที่สุดในตอนนี้คือ 'เสี่ยวเนี่ยน'
ทางเข้าหมู่บ้านสมุนไพรดูอึมครึมต่างจากตอนที่นางออกมาอย่างสิ้นเชิง แต่นางก็ไปถึงกระท่อมของเสี่ยวเนี่ยนจนได้ เมื่อเข้าในกระท่อม แม้ความมืดมิดทำให้มองไม่เห็นสิ่งใด แต่นางรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ทันทีที่จุดตะเกียงขึ้นนางกรีดร้องด้วยความสยดสยอง ร่างขอเสี่ยวเนี่ยนนอนจมกองเลือดมีมีดสั้นปักอยู่กลางอก ใบหน้าถูกฟันอย่าทารุณ ดวงตาเบิกโพลง

'เพียงไม่ถึงวัน ท่านจากข้าไปอย่างไม่มีวันกลับ'

นางค่อยๆใช้มือปิดเปลือกตาของเสี่ยวเนี่ยนให้เขาตายอย่างสงบและพาร่างของเจียงจิ้งฝูไปไว้ที่มุมห้อง เมื่อเอามือรองจมูกพบว่ายังมีลมหายใจรวยรินรู้สึกใจชื้นขึ้น นางค่อยๆ ถอดเสื้อของเขาออกเพื่อดูบาดแผล  โชคดีนักที่นางปิศาจงูมิได้ฝังเขี้ยวบนร่างของเขา แต่ร่างกำยำก็ยังมีบาดแผลค่อนข้างลึกจนน่าเป็นห่วงไหนจะบาดแผลตรงสีข้างที่ได้จากตอนประมือกับนาง นางให้เขานอนแผ่ที่พื้นค่อยๆใช้ยาทาบนหน้าอก สีข้างและแผ่นหลัง พลันนึกได้ว่าตนก็บาดเจ็บเช่นกัน แต่เลือกที่จะใช้ผ้าขาวสะอาดพันแผลให้เขาก่อน เจียงจิ้งฝูเริ่มได้สติแต่ยังทรมาน ในความมืดเห็นแววตาที่เต็มไปห่วงของนางรู้สึกหัวใจพองโต แต่นางหาเห็นไม่ การจะพันบาดแผลให้ทั่วร่างกายอันใหญ่โตไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  เซิ่นชิงเจ็บปลาบที่แผลแต่ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้จะขยับกาย ฟุบหลับไปบนแผงอกเจียงจิ้งฝูที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล
.................
ยามซื่อ(08.00-09.59) บรรยากาศเงียบสงัดกระท่อมสมุนไพรหลังเล็กหอมจนฉุนไปด้วยกลิ่นกำยาน สาวน้อยที่นอนสลบไสลถูกจับมัดมือและเท้า พร้อมมีจดหมายฉบับหนึ่งวางทิ้งไว้ นางสะดุ้งตื่นด้วยความตระหนก ไม่อาจขยับแขนขาใดๆได้ ข้อความในจดหมายก็เขียนด้วยภาษาจีนแบบอักษรโบราณ ที่อ่านอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

"ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าออกไปที"

นางตะโกนไปสุดเสียง

'เจียงจิ้งฝู ข้าไม่ยอมให้เจ้าขังแบบนี้'
นางพยายามดิ้นให้หลุดแต่เชือกเจ้ากรรมกลับพันรัดแน่นจนข้อมือถลอกไปหมด เซิ่นชิงกลิ้งตัวไปที่กำแพง ภาวนาให้ตนลุกขึ้นได้

'ลุกขึ้นซี่เซิ่นชิง'
พลางใช้ศรีษะดันกำแพงแต่โชคร้ายศรีษะดันไปติดอยู่ในร่องเอาออกไม่ได้ จึงเงียบไป

"นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ"

เจียงจิ้งฝูโผล่พรวดเข้าในกระท่อมพร้อมสัมภาระเต็มมือ
เห็นนางนิ่งไม่ไหวติงก็ตกใจ รีบดึงนางมาจากร่องกำแพงนั้นครั้นเห็นนางหายใจหอบถี่ค่อยอุ่นใจขึ้น ค่อยๆแก้เชือกที่พันธนาการร่างนางออก เซิ่นชิงแผลงฤทธิ์ทันที

"เผียะ" นางตบหน้าเขาสุดแรง

"นี่เจ้าเป็นบ้าอะไรเนี่ย" เจียงจิ้งฝูใช้มือลูบแก้มที่เป็นรอยแดงจากนิ้วมือเรียวของนาง

"เจ้า...จับข้ามัดมือมัดเท้า แถมยังปล่อยข้าไว้คนเดียว ข้าน่ะสิต้องถามว่าเจ้าทำบ้าอะไรทั้งที่เมื่อคืน..." เมื่อกล่าวถึงจุดนี้แก้มนวลของนางแดงซ่านด้วยความเขินอาย

"เมื่อคืนอะไรนะ" เจียงจิ้งฝูยังแกล้งยั่วถาม

"ก็....เมื่อคืนข้าช่วยเจ้าไง "

"ช่วยอะไรหรอ"

"ช่างเถอะ ข้าไม่พูดแล้ว"

"อ๋อ...ที่ข้าตื่นมาเห็นเจ้าซบอกเปลือยเปล่าของข้าน่ะรึ"

"เจ้าว่าอะไรนะ" เซิ่นชิงตกใจไม่คิดว่านางจะทำเช่นนั้น สีหน้าแดงดังผลท้อสุก พลันนึกได้

'ใช่สิ เมื่อวานเขายังเป็นแผลฉกรรจ์อยู่เลย ตอนนี้จะหายได้อย่างไร ไม่มีทาง'
นางกระโจนผลักอกเจียงจิ้งฝูล้มลง เจียงจิ้งฝูงงงันกับสีหน้าจริงจังของนาง ซ้ำยังกระชากเสื้อของเขาออก

"เห้ย เจ้าจะทำอะไรข้าน่ะ นี่กลางวันแสกๆนะ"

"หุบปากไปเถอะน่า" นางกล่าวพลางปลดเสื้อเขาอย่างเร่งรีบ

"จู่ๆก็มีอารมณ์รึไง ข้าจัดให้ก็ได้นะ" เขากล่าวพลางส่งสายตากรุ้มกริ่ม

"ไอ้ทะลึ่ง"

พอดีกับที่ถอดเสื้อเขาเสร็จพอดี ด้วยความสงสัยจึงดึงผ้าพันแผลออกอย่างแรง  สิ่งที่เห็นทำให้นางตกตะลึง  นิ้วเรียวยาวลูบคลำบนหน้าอกของเขาอย่างลืมตัว

"แผล... แผล หายไปไหนหมดแล้วล่ะ ไม่จริงน่า"

"รู้มั้ย เจ้าทำให้ข้า...สยิว" เจียงจิ้งฝูโพล่งขึ้นด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

"ยี้!!!" เซิ่นชิงผละออกจากเขาทันที