คู่กัด ยุทธภพ

ลำดับตอนที่ #10 : คู่ปรับ

จินซิงเป็นตลาดขนาดยักษ์ เต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ขาย สินค้าดูแปลกตาไปจากโลกปัจจุบัน เซิ่นชิงชมดูอย่างเพลิดเพลินจนลืมความซึมเศร้าไปชั่วขณะ ถุงผ้าที่เสี่ยวเนี่ยนให้มาเป็นเงินหลายตำลึงทีเดียว พลันกำไลสัจน์ก็สั่นอีกครั้งเซิ่นชิงของขึ้นทันที

'ใช่สิ ข้าต้องซื้ออาวุธ สงสัยคราวนี้ได้เชือดคนแน่ๆ'

นางเดินตรงไปยังร้านค้าอาวุธทันที
............
"ทำไมข้าไม่ได้ยินกระดิ่งของเจ้าเลยนะ ยัยตัวแสบ"

ณ อีกด้านหนึ่งของตลาดจินซิง เจียงจิ้งฝูยังคงสั่นกระดิ่งต่อไป พลันกำไลสัจน์ก็สั่นขึ้นมาเอง

'ยัยตัวแสบ อยู่แถวนี้เองเรอะ'
............
ณ แผงขายอาวุธ มีทั้งดาบ กระบี่ หอก ทวน ธนู มีดสั้น แส้ ทั้งยังรูปร่างประหลาดจนคล้ายของเล่นมากกว่าจะเป็นอาวุธ ขณะที่นางใช้นิ้วเรียวยาวลูบไล้อาวุธต่างๆอยู่นั้น

"เถ้าแก่ ข้าขอซื้อดาบเล่มนี้"
นางหันไปมองเจ้าของเสียง บัณฑิตหนุ่มรูปร่างกำยำ ผิวอกคล้ำเข้ม แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน เค้าโครงหน้าเรียว ตาคมดุจพญาเหยี่ยว จมูกคมสันได้รูป ดูแล้วเหมือนไม่ใช่บัณฑิตแต่เป็นจอมยุทธ์
แล้วนางหันกลับไปมองดาบเล่มนั้น นั่นมันดาบเทพมารพิสุทธ์ มาอยู่ท่ีนี่ได้อย่างไรกัน

"เถ้าแก่ ข้าขอซื้อดาบเล่มนี้เหมือนกัน"

"แม่นางเจ้ามาทีหลังนะ ข้าคงขายดาบให้พ่อหนุ่มนี้"

เถ้าแก่เนี้ยกรีดกรายออกมาพร้อมกล่าวกับนางคล้ายจะหาเรื่อง

"ใครนำดาบนี้มาให้ท่าน นั่นมันดาบของข้าชัดๆ" เซิ่นชิงเถียงกร้าว

"แล้วเจ้ามีหลักฐานมั้ยล่ะ" บัณฑิตหนุ่มโพล่งกล่าวขึ้น เซิ่นชืงลำพองกล่าวไปเ้วยน้ำเสียงโอ้อวดว่า

"ดาบเล่มนี้ชื่อเทพมารพิสุทธิ์ คู่ควรกับคนอย่างข้าเท่านั้น"

"นี่แม่นาง ข้าไม่สนว่าใครคู่ควร ข้าสนแค่ว่าใครจ่ายให้ข้ามากว่า เชิญตกลงกันตามสบาย ราคาเริ่ม 150 ตำลึง"
เถ้าแก่พูดจบเซิ่นชิงตบโต๊ะปัง
"งั้นข้าเสนอ 160 ตำลึง"
บัณฑิตหนุ่มไม่ยอม สวนไปว่า

"ข้าเสนอ 170 ตำลึง"

"ข้าให้ 180"

"ข้าให้ 190"

"ข้าให้หมดถุงนี่เลย เอ้า" เซิ่นชิง เอาถุงเงินฟาดบนแผงอย่างแรง เถ้าแก่เนี้ยรีบมานับเงินในถุง แต่บัณฑิตหนุ่มยืนสงบนิ่งหยิบแท่งเงินขนาดใหญ่ออกมา กล่าวว่า

"ข้าให้เจ้า 30 ชั่ง"ื (10ตำลึง=1ชั่ง)
พลันเถ้าแก่เนี้ยมองเซิ่นชิงกล่าวอย่างหัวเสียว่า

"ในถุงของเจ้ามีเพียง 135 ตำลึง เจ้าจะต้มข้ารึไง" เซิ่นชิงไม่ทราบจะแก้ตัวอย่างไรมาตรเงิน นางยังไม่รู้จักเลย

"ก็ ก็ข้ามีเท่านี้แหละ"
ขณะที่กำลังอารมณ์เสียอยู่นั้นกระดิ่งที่กำไลสัจน์ก็ดังขึ้นแต่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว มีเสียงเดียวกันดังมาจากบริเวณใกล้ๆ พลันนางถูกกระชากข้อมืออย่างแรง

"ยัยตัวแสบมากับข้าเดี๋ยวนี้เลย"

"เจ้าบ้า เจ้ามาได้จังหวะพอดีเลย" เซิ่นชิงยิ้มบางๆที่มุมปาก
เถ้าแก่เนี้ยเป็นปลื้มกับเงินแท่งยักษ์ที่บัณฑิตหนุ่มมอบให้ขณะที่ชายหนุ่มยังงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเซิ่นชิง ตะโกนว่า

"แม่นาง ข้าช่วยท่านได้นะ" เซิ่นชิงที่โดนลากตอบกลับทันที

"เจ้าไม่ต้องมายุ่ง คนของข้า ข้าจัดการเอง"
พูดจบฉวยโอกาสดึงดาบเทพมารพิสุทธ์ที่วางนิ่งบนแผง
แล้วปล่อยให้เจียงจิ้งฝูลากไปอย่างรวดเร็ว เถ้าแก่เนี้ยไม่ยอมแพ้ใช้วิชาตัวเบาตามไปอย่างรวดเร็ว
เจียงจิ้งฝูผ่อนฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะไม่หยุดของเสี่ยวเซิ่นชิง

"เจ้าหัวเราะอะไร"

"ขำที่จู่ๆคนอย่างเจ้าก็มาหาที่ตายเองน่ะสิ ตายซะเถอะ"

เซิ่นชิงดึงดาบออกจากฝัก กระโดดปราดขึ้น ยืนประชันกับเจียงจิ้งฝู เวลานั้นเป็นเวลาพลบค่ำลมโชยมา ปลุกความรู้สึกฮึกเหิม ชายหญิงที่ยืนประจันหน้ากันตอนนี้ ช่างเหมาะกันปานเทพสรรค์สร้าง แต่เจตนาของคนทั้งคู่กับตรงข้าม

'ข้าจะได้ลองใช้วิชาที่เรียนรู้มาก็วันนี้แหละ'
นางโคจรกำลังภายในครบรอบแล้ว กรีดกรายรายรำเพลงดาบ ด้วยท่วงท่าปราดเปรียว
เจียงจิ้งฝูแม้จะเห็นว่านางมีช่องโหว่อยู่มากยังอดชื่นชมไม่ได้ นางบุกเข้ามาขณะที่เขาชมดูอย่างลืมตัว

"ฉวัวะ!!"
ดาบเทพมารพิสุทธ์ปาดเข้าที่บริเวณสีข้างเจียงจิ้งฝู ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้ามาทั้นที

"นี่เจ้าเล่นทีเผลอ"

"ฮะๆๆ คนอย่างเจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก ไม่เคยจับดาบสู้กับใคร ขี้ขลาด!!"

เซิ่นชิงตวาดพร้อมปั้นสีหน้าดูถูก เจียงจิ้งฝูโมโหของขึ้น จับกระบี่ที่ไม่ได้ใช้มานาน ตรงเข้าห้ำหั่น แสดงฝีมือให้นางเห็น เซิ่นชิงก็ไม่ยอมแพ้จากที่เปิดช่องโหว่เปลี่ยนเป็นรุกเข้าดังห่าฝน เจียงจิ้งฝูหลับตาก็พบการเคลื่อนไหวของนางที่อาศัยเท้าขวาเป็นหลัก จึงตั้งรับสลับรุกโดยเน้นเคลื่อนไหวไปทางซ้ายของนาง เซิ่นชิงปัดป้องรับได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ เขาคิดแผนออกพลันเจ็บแผลขึ้นมาใคร่เอาคืน จึงหลอกให้นางรุกตีกระบี่เขาจนเพลิน แล้วหลอกด้วย สลับขาเบี่ยงตัวไปทางขวา เซิ่นชิงที่รุกทางซ้ายจนชิงกับจ้วงดาบเสียบอากาศธาตุ

"ฉวัวะ" พลันต้นแขนของนางเกิดบาดแผลเลือดซึมออกมา

"เจ้าเล่ห์นัก"

นางขบกรามกรอด แล้วบุกเข้าอีกครา แต่ถูกกระบี่สั้นของเจียงจิ้งฝูปัดดาบไปจากมือ ทั้งเจียงจิ้งฝูยังบังคับจับมือนางทั้งสองข้างไว้ไม่ให้ดิ้นหนี เซิ่นชิงสุดทนความแค้นสุมอยู่เต็มอก จะขัดขืนก็ทำไม่ได้
ค่อยๆฟุบลงทำเป็นเจ็บแผล แต่เจียงจิ้งฝูรู้ทันทำเป็นใช้มือลูบหลังโอบกอดนางอย่างแนบแน่น เซิ่นชิงทั้งโกรธทั้งอาย  นางแก้เผ็ดด้วยการใช้ฟันขาวดั่งมุก ฝังลงไปบนไหล่อันผายกว้างโดยเจียงจิ้งฝูไม่ทันระวังตัว โดนกัดเข้าไปเต็มรัก

"จ๊ากกกกก"

พลันเหลือบไปเห็นเถ้าแก่เนี้ยที่ตามมา มองทั้งคู่อย่างโกรธแค้น พลันร่างนางเริ่มเปลี่ยนเป็นงู แต่ครานี้แทนที่จะเป็นสีเขียวกลับเป็นสีน้ำตาลไหม้
'เจ้างูพวกนั้นยังไม่หมดอีกรึนี้' พลันใช้มือสะกิดเซิ่นชิง

"เจ้า.. ดูโน่น"

แต่นางยังกัดเขาแน่น เขาจึงเบี่ยงตัวให้นางเผชิญหน้ากับงูยักษ์ แต่ผิดคาดเซิ่นชิงแม้ยังเจ็บปลาบที่แผล กลับจับดาบขึ้น

"เชิญลงนรกตามญาติเขี้ยวยาวของเจ้าไปซะเถอะ"

'บ้าเกินไปแล้ว'

เจียงจิ้งฝูอดคิดไม่ได้นางสู้ทั้งที่ไม่ทราบเลยว่า ทายาทที่มีลำดับเข้าใกล้มารหมื่นพิษสีจะเข้มขึ้นเรื่อยๆ สำหรับสีน้ำตาลไหม้นี้ เพียงแค่สัมผัสโดนก็มอดไหม้เป็นจุนแล้ว