คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : การจะเปลี่ยนตัวเองเป็นอีกคนนึงเนี่ย มันช่างวุ่นวายเสียนี่กระไร!?
"ธะ...เธอ....เป็นใคร!!" ผมพูขึ้นเมื่อสายตาของผมประสานเข้ากับสายตาของสาวน้อยคนหนึ่ง O///O เธอมีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวลงมาถึงหลัง เธอติดโบ 2 ข้าง นัยต์ตาสีเขียวมรกต ดูท่าอายุเธอคงจะพอๆกับผมนี่แหละ หน้าตาก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่ไม่ยักกะยิ้มแหะ?
"เมื่อกี้นี้....นายพูดว่าอะไรนะ?" เธอพูดขึ้น
"เอ่อ.....ชั้น...ถามว่า..เธอ...เป็นใคร??" และผมก็ตอบไปตรงๆโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเล้ย
กึก! ฟิ้ววววววส์ ตุบ!
O[ ]O!
อ๊ะ!ๆท่านผู้อ่านคงจะงงสินะ ว่าเมื่อกี้มันเป็นเสียงอะไร ผมบอกให้ก็ได้ มันคือเสียงที่เธอ...กระโดดลงมา!! และสีหน้านั้นก็คือผมที่ยืนอึ้งทึ้งอยู่ และคิดในใจว่า
เฮ้ยๆๆๆๆๆเฮ้ยยยยย O[ ]O กระโดดดดด เมื่อกี้เธอกระโดดลงมาจากบนบนไดนั่นใช่ม้ายยยยย ฉันไม่ได้ตา ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยย นี่เธอจะบ้าไปแล้วเร๊อะ ถ้าเกิดแขนขาหักขึ้นมาจะทำยังไง เธอเป็นผู้หญิงนะ คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์เกิลรึไงห๊ะ! ที่สำคัญเธอใส่กระโปรงนะเฟ้ย เห็นหมดแล้วววววว
ผมล่ะอยากจะตะโกนออกไปแบบนี้เหลือเกิน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอคนนั้นก็เดินทำหน้าบึงเข้ามาใกล้ผมซะแล้ว
"นี่!!หายหน้าหายตาไป อย่ามาทำเป็นจำชั้นไม่ได้นะย๊ะ! คิดจะกวนประสาทชั้นใช่มั้ย!?"
OoO??
"อย่ามาทำหน้าเอ๋อนะย๊ะ! คนอย่างนายไม่น่าจะกลับมาเลย น่าจะตายๆไปซะก็สิ้นเรื่อง น้องฉันจะได้เลิกคิดเรื่องนายซักที!"
นี่มันเรื่องอะร้ายยยยย ฉันทำอะไรผิด ก็ฉันไม่รู้จักเธอจิงๆนี่!!
ผมล่ะอยากเถียงออกไปจิงๆ แต่ก็พูดไม่ออก เพราะตอนนี้ผมกลายเป็นพี่ลาเต้ไปซะแล้ว และยัยนี่คงจะพูดกับ ลาเต้ ไม่ได้พูดกับ มอคค่า แต่ผมก็ไม่เข้าใจเรื่องที่ยัยนี่พูดอยู่ดีนั้นแหละ โอ๊ยยยยย นี่ฉันจะทำไงดี(ว่ะ)เนี่ย!!
"ฮึ!ช่างเถอะ!ฉันก็ไม่ได้สนใจผู้ชายอ่อนแออย่างนายนักหรอก" พูดจบยัยนั่นก็สะบัดหน้า หันหลังเดินหนีผมไปซะงั้น
หนอย!! นี่ถ้าฉันไม่อยู่ในคราบพี่ลาเต้ละก็ พ่อจะอัดให้จั๋งหนับเลยคอยดู ผู้หญิงบ้าอะไรก็ไม่รู้ปากร้ายจริงๆ ฉันไม่ได้อ่อนเเอนะเฟ้ยยยย ฮึ้ย!! > <*
"เอ่อ...ท่านลาเต้ครับ....." ไอแว่นกาลาโต้ที่เดินตามหลังผมมาพูดขึ้น
"ทำไมนายถึงเพิ่งมาพูดตอนนี้ฟร่ะ เมิ่อกี้ตอนที่ยัยนั่นอยู่ทำไมนายไม่เข้ามาช่วยฉันห๊ะ"
"เอ่อ...คือ....ผม....ไม่กล้าน่ะครับ U_U"
"เออๆช่างเหอะๆ ว่าแต่ยัยนั่นเป็นใครกันล่ะ?"
"เออ เค้าเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นทั้ง 7 คนน่ะครับ เธอชื่อ ซูกัส น่ะครับ"
=[ ]=! ซูกัส! ....... นี่ชื่อตัวละครเรื่องนี้จะมีชื่อไหนที่มันฟังดูเป็นชื่อไทยๆบ้างมั้ยเนี่ยห๊ะ ไอไรเตอร์งี่เง่า เด๋วอีกหน่อยคงจะมีคนชื่อ แฟซ่า คอเกต เลย์ ฮาร์ทบีท โผ่มาล่ะมั้งเนี่ย!!
(ยุ่งน่า! ฉันสร้างพวกแกขึ้นมานะ อย่ามาเถียงนะเฟ้ย แล้วก็ฉันไม่ได้งี่เง่าซะหน่อยยยย =[]=)
"เออ...แล้วเรื่องน้องสาวที่ยัยนั่นพูดล่ะ หมายความว่าไง??"
"เอ่อ....เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้รายละเอียดนักหรอกครับ"
"อ้าววววว......แล้วชั้นจะทำยังไงเวลาเจอหน้ายัยนั่นอีกล่ะ แล้วไหนจ๊ะผู้ถือหุ้นอีก5คนที่เหลือ แล้วไหนจะพวกแม่บ้าน คนสวน คนขับรถ บอดี้การ์ด เมด ฯลฯ อีกล่ะ!!"
"เอ่อ....ใจเย็นๆครับเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนที่ท่านลาเต้ตัวจริงจะหายไปนั้น เค้าได้คิดทางออกไว้ให้ท่านแล้วครับ"
"แล้วมัน...คืออะไรล่ะ??"
"เรื่องนั้นเอาไว้เข้าไปไหนห้องท่านลาเต้ เดี๋ยวก็จะรู้เองแหละครับ ตอนนี้ก็เชิญไปที่ห้องท่านลาเต้กันเลยดีกว่าครับ"
และเมื่อบทสนทนาจบลงผมก็เดินตามไอแว่นกาลาโต้ไปยังห้องที่พี่เคยอยู่ พลางก็คิดในใจว่า
โอ๊ยยยย วุ่นวาย วุ่นวายจริงๆ นี่ทำไมชีวิตฉันถึงกลายเป็นแบบนี้กันเนี่ย!!
ตุบๆๆ กึก!
และแล้วผมก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องบานนึง
แอ๊ดดดด
"นี่แหละครับ ห้องของท่านลาเต้!"
*[ ]*
ภาพที่ผมเห็นก็คือห้องสุดหะหรูหะหรายังกะโรงแรม5ดาว
นี่พี่ลาเต้อาศัยอยู่ในที่หรูๆแบบนี้งั้นหรอเนี่ย
"เอ่อ...ท่านลาเต้ครับ"
.....
"ท่านลาเต้ครับ"
.....(เงียบ)
"ท่านลาเต้"
.....(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก)
"ท่านมอคค่า!!"
"ห๊ะ!....มีอะไรหรอ"
"เฮ้อ.......ท่านมอคค่าครับ ผมบอกไปแล้วไม่ใช่หรอครับ ว่าต่อไปนี้ท่านคือลาเต้น่ะครับ ต่อไปนี้ช่วยจำชื่อตัวเองให้ได้ด้วยนะครับ~"
"เออๆรู้แล้วน่าโทษทีๆแรกๆมันยังไม่ชินน่ะ" c( :
"ช่วยชินให้มันเร็วๆด้วยเถอะครับ U_U"
"เออๆไม่ต้องห่วงน่า ว่าแต่ตัวช่วยที่พี่มันทิ้งไว้ให้ล่ะอยู่ไหน" ผมเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า เหอๆ
"อยู่ใต้เตียงครับ" ได้ยินดังนั้น ผมจึงก้มลงไปดูที่ใต้เตียง ก็พบกล่องลังใบนึงวางอยู่ และผมก็ลากมันออกมา
"แล้วมันคืออะไรล่ะ"
"ผมไม่ทราบครับ ท่านลาเต้เขียนโน๊ตสั่งไว้ว่านอกจากท่านมอคค่าแล้วใครก็ห้ามเปิดครับ"
"เฮ้อ~ยุ่งยากซะจริง~" และเมื่อผมเปิดกล่องลังใบนั้นออกมาผมก็พบ.....หนังสือเล่มนึงที่ทั้งใหญ่ทั้งหนา หน้าบกเขียนว่า STORY
=[]=!!นะ...นี่มัน....นี่มัน....คัมภีร์ไบเบิ้ลรึอย่างไร!!!! หนาซะ! แถมหน้าปกยังเขียนว่า story อีก ปกติถ้าเป็นสมุดบันทึกมันน่าจะเขียนว่า Diary ไม่ใช่เร๊อะ!!
และผมก็เปิดสมุดรึหนังสือกันแน่ฟร่ะเนี่ย ออกอ่าน หน้าแรกเขียนว่า
|หากคุณเขียนชื่อใครลงไปในสมุดเล่มนี้ คนผู้นั้นจะตายภายใน 40 วินาที....|
"นั่นมันเดธโน๊ตแล้วเฟ้ยยยยยยยยยยยย=[ ]="
O.O??
ผมว้ากออกมาหลังจากอ่านเนื้อหาในสมุด เล่นเอาไอแว่นกาลาโต้ยืนทำหน้างึนเลย แล้วผมก็อ่านย่อหน้าต่อไป
|55+ ล้อเล่นเฟ้ยล้อเล่น ไงมอคค่านี่ฉันเองลาเต้ พี่แกไง ฮ่าๆคิดภาพแล้วก็ขำตอนแกเปิดสมุดเล่มนี้อ่าน แกก็คงจะตะโกนออกมาว่า "นั่นมันเดธโน๊ตแล้วเฟ้ย" ใช่มั้นล่ะ 555+ คิดแล้วก็ขำจริงๆว่ะ น้องอย่างแกมันเดาง่ายจริงจริ๊ง....|
หน๊อยยยย ไอพี่บ้า! แกกันงั้นเร๊อะ!!
ผมคิดอย่างงั้นแต่ผมก็ยังคงอ่านต่อไป
|เอ้าๆสมุดเล่มนี้ เอ๊ะ!รึหนังสือหว่า? 55+ เอาเถอะๆยังไงก็ไม่มีไรมากหรอกแค่อยากแกล้งไอน้องชายสุดที่เลิฟเท่านั้นแหละ ตัวช่วยของจริงน่ะก็วางอยู่ข่างๆสุมดเล่มนี้แหละ....|
และผมก็เหลือบไปเห็นสิ่งหนึ่งที่คล้ายๆ talking-dict ผมหยิบมันขึ้นมาและเปิดดู มันไม่ใช่ดิกแต่มันเหมือนกับหนังสือเล่มหนึ่ง มีสราบัญ แต่สราบัญนั้นมีภาพคนแต่ละคน พร้อมชื่อที่ขึ้นอยู่ใต้รูปคนนั้นๆ และผมก็หันมาอ่านสมุดต่อ
|สิ่งที่แกเห็นน่ะมันเป็นเครื่องที่ชั้นคิดค้นขึ้น แต่ไม่ได้คิดชื่อแหะ แกตั้งเอาเองก็แล้วกัน มันเป็นตัวช่วยแกได้อย่างแน่นอน วิธีใช้ก็คือเวลาเจอหน้าใครที่มอคค่าไม่รู้จัก แต่ลาเต้รู้จัก แกก็เข้ามาหาในเครื่องนี้ จิ้มเข้าไปหน้าคนๆนั้นแล้วข้อมูลทุกอย่างทั้ง อดีต ปัจจุบัน และอนาคต ทุกเรื่องที่ลาเต้คิดกับคนนั้นๆเหตุการ์ณสำคัญที่เกิดขึ้นก็จะอยู่ในนั้นหมด แต่ถ้าแกขี้เกียจอ่านแกก็กดปุ่ม เสียงพูด แล้วก็จะมีเสียงของฉันพูดเรื่องสำคัญๆกับคนๆนั้นดังขึ้นมา ทีนี้แกก็จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ไม่รู้จักใครแล้วล่ะ.....|
โอ้โห้!~นี่พี่แกพยายามมากเลยนะเนี่ย ทำถึงขนาดนี้เชียว อยากหนีไปมากขนาดนั้นเลยหรอ คงจะวางแผนการนี้มานานแล้วสิท่า ถึงได้มีเวลาทำไอเครื่องนี่ขึ้นมาเนี่ย ความพยายามเป็นเลิศเลยแหะพี่เรา =w= เฮ้อ....แต่ความซวยมันดันมาตกที่ฉันนี่ซี่!! จะบ้าตาย
ผมคิดถึงความซวย ความวุ่นวายที่ตอนนี้ตัวผมเองก็ยังไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ทำไมต้องเป็นผม T[]T และผมก็อ่านเนื้อหาในสมุดที่ใกล้จะจบแล้วต่อ
|เฮ้อ...ทีนี้ฉันก็หมดหน้าทีซะที ต่อไปก็ขอให้แกพยายามเป็นฉันให้ดีที่สุดด้วยล่ะ ไอคุณน้องร๊ากกกก >x< 55+ บ๊ายบาย~|
............
.........
"เฮ้อ................." ผมถอนหายใจออกมา
"เป็นยังไงบ้างครับท่านมอคค่า ตัวช่วยที่ท่านลาเต้ทิ้งไว้ช่วยได้มั้ยครับ?" ไอแว่นกาลาโต้ถามขึ้น
"เออ ช่วยได้ คิดว่าเป็นอุปกรณ์ที่สะดวกดีเหมือนกันนะ" ผมพูดพลางเปิดเจ้าเครื่องนั่นขึ้นดู ผมเลื่อนไปมาเห็นผู้คนมากหน้าหลายตา และก็คิดว่า
นี่พี่ตูรู้จักคนเยอะแยะขนาดนี้เลยเรอะเนี่ย อ๊ะ!
และสายตาผมก็ไปสะดุดกับภาพๆหนึ่ง ใช่แล้ว.....มันคือภาพของยัยนั่น ยัยผู้หญิงที่ชื่อ ซูกัส!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน ออน ออน ออน ออน (เสียงแอ๊คโค่)
ขอโทษค่าที่เดียไม่ได้อัพเลย TAT (กว่าจะมาอัพปาเข้าไปตั้งเดือนนึง)
จะยังมีคนอ่านมั้ยเนี่ย ไงก็เม้นกันด้วยเน้อ~
ความคิดเห็น