ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : เรื่องวุ่นๆกำลังเริ่มขึ้น...
ระหว่างทางไปโรงเรียน
เฮ้อ~ ให้ตายสิ ทำไมต้องไปเรียนด้วยน้า เรียนไปก็ไม่เข้าใจสักกะนิด ครูน่ะนะสอนอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เรื่องเล้ย~ที่เราโง่อยู่แบบเนี้ยก็ผิดที่ครูนั่นแหละ(ผิดที่ตัวเองเฟ้ย!อย่าโทษครูสิฟ่ะ!!) แล้วทำไม้ทำไม~อาทิตย์นึงมีตั้ง7วันแท้ๆ แต่ต้องหมดไปกับการเรียนตั้ง5วันให้พักผ่อนแค่2วัน มันไม่ยุติธรรมเอาซะเล้ย!!~
ผมได้แต่บ่นกับตัวเองอยู่คนเดียว ในขณะที่เดินไปโรงเรียน
"มอคค่า!!...ม่อคค่า!!"
น่าอิจฉาพี่จิงๆไม่ต้องเรียน แต่ได้ไปอยู่ในคฤหาสน์ซะงั้นได้แต่ส่งเงินมาให้ครอบครัววันล่ะหมื่น!! (หมื่น!!วันล่ะหมื่อนเชียวเร๊อะ!!$[ ]$) เฮ้อ~เซ็งจิต!!
"เฮ้ย!!มอคค่า หูตึงรึไงฟร่ะ!!" O.O? ผมหันกลับไปข้างหลังตามเสียงเรียก(ปนด่า)
"ไอบ้านี่!!กว่าจะหันได้นะ!"
" 'โทษทีๆพอดีกะลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ^^;" คลีนิคเพื่อนสนิทผมนี่เองที่ป็นคนเรียก(ชื่อพิลึกอีกแล้ว)
"ท่านมอคค่าค้าาาาาา~ >///<" เสียงผู้หญิงคนนึงดังมาแต่ไกล โดยที่ผมไม่ต้องดูหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร
"ดีใจจังเลย~ได้เดินไปโรงเรียนกะท่านมอคค่าด้วย!!คิดไม่ผิดจิงๆที่ไม่ให้บอดีการ์ดขับรถมาส่ง^^" เธอพูดพร้อมกับเข้ามาควงแขนผม เธอชื่อ นาตาลี เป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีคนหนึ่งครับ (ดูท่าพอเธอจะชอบนางาม)
"นี่ๆมังเกาะเจ้ามอคค่าอยู่ได้เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก" เจ้าคลีนิคมันพูด้วยสีหน้าไม่พอใจซักเท่าไหร่ ก็แน่ล่ะเจ้าคลีนิคมันแอบชอบนาตาลีอยู่ แต่นาตาลีดันมาชอบผม แต่ก็ช่วยไม่ได้น่ะนะ ก็คนมันเก่ง+หล่อนี่หว่า โทษทีว่ะเพื่อน 55+
"ยุ่งน่าตาบ้า!!หุบปากไปเลยไป๊!!"
"ว่าไงนะ!!ยัย..."
"ยัยอะไรย๊ะ!!" เฮ้ยๆจะตีกันแล้ว หยุดทีเถ๊อะ~ตูอายชาวบ้านเค้า=[]=
"น่าๆเราไปโรงเรียนกันเถอะนะ^^;" ผมพูดตัดบทก่อนที่สงครามจะเกิดขึ้น
"ค่า~ถ้าท่านมอคค่าพูดอย่างนั้นล่ะก็ (^ ^ )....ส่วนนายรอดตัวไปนะ!!( *- -)"
ณ ที่โรงเรียน
"โอ้ยยยย!!ไม่เค้าใจเฟ้ย!!รูตเริตอะไรก็ไม่รู้ ถอดรงถอดราก แค่สูตรคูณแม่2ตูยังเอาไม่รอดเลยนะเฟ้ย!!>[]<"(โง่ขนานแท้) ผมว้ากออกมาหลังคาบแรกวิชาคณิตเพิ่มจบไป
"เลิกโวยวายซะทีน่า = = นายน่ะหัดตั้งใจเรียนซะบ้าง คาบแรกเมื่อกี้ก็หลับไม่ใช่รึไงฟร่ะ!!ไม่เข้าใจมันก็สมควรแล้ว~" เจ้าคลีนิคบอกผม ทำตัวเหมือนแม่ไปได้
"เฮ้อ~วันนี้รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเลยแหะ( ' ')~"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะเฟ้ย!!"
"แต่ชั้นสังหรณ์ไม่ดีจิงๆนะเฟ้ย!มันเหมือนกับ...จะมีเรื่อง....ที่ซวยมากๆหล่นใส่ชั้นว่ะ"
"ขอประทานโทดครับ คุณมอคค่าอยู่ไหนครับ" พูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกชื่อผม ผมหันไปตาเสียงที่ดังมาจากหน้าประตูห้องเรียน ก็พบกับชายน่าสงสัยชุดดำยืนทะมึนอยู่
"ครีบ...อยู่นี่ครับ(O.O)||"
"ขอเชิญมากับเราด้วยครับ"
"อะ...เอ่อ...ครับ" แล้วผมก็เดินตามชายผู้นั้นไปถึงหน้าโรงเรียน~
"เชิญขึ้นรถด้วยครับ"
"เอ่อ...จะ...ไปไหนหรอครับO.O?"
"ไปบ้านท่านนั่นแหละครับ"
"O.O??"
.........................
เอี๊ยด!!
และแล้วก็มาถึงบ้านผมแล้ว
นี่มันอะไรกันหว่า? มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย รึว่าเจ้าพวกนี้เป็น...ผู้ก่อการร้าย!! เอ...แล้ว..เกี่ยวไรกะผมล่ะ ช่างเหอะ ถ้าเป็นพวกไม่ดีล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่!! =*=
"เชิญเข้าบ้านเถอะครับมีคนรอท่านอยู่ครับ"
"O.O?"
แอ๊ด....ผมเปิดประตูเข้าบ้าน.....
"อ๊ะ!สวัสดีครับท่านมอคค่า"
"นะ...นายคือ....O[ ]O!!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อ~เหนื่อยค่ะ<<ตอแหล!!
555+ ตอน2เริ่มแล้ว แต่ก็ยัง...ไม่เข้าถึงเนื้อเรื่องจิงๆซากกะที = =
ยังไงก็..ติดตามต่อไปเถอะโยม~55+
เฮ้อ~ ให้ตายสิ ทำไมต้องไปเรียนด้วยน้า เรียนไปก็ไม่เข้าใจสักกะนิด ครูน่ะนะสอนอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เรื่องเล้ย~ที่เราโง่อยู่แบบเนี้ยก็ผิดที่ครูนั่นแหละ(ผิดที่ตัวเองเฟ้ย!อย่าโทษครูสิฟ่ะ!!) แล้วทำไม้ทำไม~อาทิตย์นึงมีตั้ง7วันแท้ๆ แต่ต้องหมดไปกับการเรียนตั้ง5วันให้พักผ่อนแค่2วัน มันไม่ยุติธรรมเอาซะเล้ย!!~
ผมได้แต่บ่นกับตัวเองอยู่คนเดียว ในขณะที่เดินไปโรงเรียน
"มอคค่า!!...ม่อคค่า!!"
น่าอิจฉาพี่จิงๆไม่ต้องเรียน แต่ได้ไปอยู่ในคฤหาสน์ซะงั้นได้แต่ส่งเงินมาให้ครอบครัววันล่ะหมื่น!! (หมื่น!!วันล่ะหมื่อนเชียวเร๊อะ!!$[ ]$) เฮ้อ~เซ็งจิต!!
"เฮ้ย!!มอคค่า หูตึงรึไงฟร่ะ!!" O.O? ผมหันกลับไปข้างหลังตามเสียงเรียก(ปนด่า)
"ไอบ้านี่!!กว่าจะหันได้นะ!"
" 'โทษทีๆพอดีกะลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ^^;" คลีนิคเพื่อนสนิทผมนี่เองที่ป็นคนเรียก(ชื่อพิลึกอีกแล้ว)
"ท่านมอคค่าค้าาาาาา~ >///<" เสียงผู้หญิงคนนึงดังมาแต่ไกล โดยที่ผมไม่ต้องดูหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร
"ดีใจจังเลย~ได้เดินไปโรงเรียนกะท่านมอคค่าด้วย!!คิดไม่ผิดจิงๆที่ไม่ให้บอดีการ์ดขับรถมาส่ง^^" เธอพูดพร้อมกับเข้ามาควงแขนผม เธอชื่อ นาตาลี เป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีคนหนึ่งครับ (ดูท่าพอเธอจะชอบนางาม)
"นี่ๆมังเกาะเจ้ามอคค่าอยู่ได้เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก" เจ้าคลีนิคมันพูด้วยสีหน้าไม่พอใจซักเท่าไหร่ ก็แน่ล่ะเจ้าคลีนิคมันแอบชอบนาตาลีอยู่ แต่นาตาลีดันมาชอบผม แต่ก็ช่วยไม่ได้น่ะนะ ก็คนมันเก่ง+หล่อนี่หว่า โทษทีว่ะเพื่อน 55+
"ยุ่งน่าตาบ้า!!หุบปากไปเลยไป๊!!"
"ว่าไงนะ!!ยัย..."
"ยัยอะไรย๊ะ!!" เฮ้ยๆจะตีกันแล้ว หยุดทีเถ๊อะ~ตูอายชาวบ้านเค้า=[]=
"น่าๆเราไปโรงเรียนกันเถอะนะ^^;" ผมพูดตัดบทก่อนที่สงครามจะเกิดขึ้น
"ค่า~ถ้าท่านมอคค่าพูดอย่างนั้นล่ะก็ (^ ^ )....ส่วนนายรอดตัวไปนะ!!( *- -)"
ณ ที่โรงเรียน
"โอ้ยยยย!!ไม่เค้าใจเฟ้ย!!รูตเริตอะไรก็ไม่รู้ ถอดรงถอดราก แค่สูตรคูณแม่2ตูยังเอาไม่รอดเลยนะเฟ้ย!!>[]<"(โง่ขนานแท้) ผมว้ากออกมาหลังคาบแรกวิชาคณิตเพิ่มจบไป
"เลิกโวยวายซะทีน่า = = นายน่ะหัดตั้งใจเรียนซะบ้าง คาบแรกเมื่อกี้ก็หลับไม่ใช่รึไงฟร่ะ!!ไม่เข้าใจมันก็สมควรแล้ว~" เจ้าคลีนิคบอกผม ทำตัวเหมือนแม่ไปได้
"เฮ้อ~วันนี้รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเลยแหะ( ' ')~"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะเฟ้ย!!"
"แต่ชั้นสังหรณ์ไม่ดีจิงๆนะเฟ้ย!มันเหมือนกับ...จะมีเรื่อง....ที่ซวยมากๆหล่นใส่ชั้นว่ะ"
"ขอประทานโทดครับ คุณมอคค่าอยู่ไหนครับ" พูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกชื่อผม ผมหันไปตาเสียงที่ดังมาจากหน้าประตูห้องเรียน ก็พบกับชายน่าสงสัยชุดดำยืนทะมึนอยู่
"ครีบ...อยู่นี่ครับ(O.O)||"
"ขอเชิญมากับเราด้วยครับ"
"อะ...เอ่อ...ครับ" แล้วผมก็เดินตามชายผู้นั้นไปถึงหน้าโรงเรียน~
"เชิญขึ้นรถด้วยครับ"
"เอ่อ...จะ...ไปไหนหรอครับO.O?"
"ไปบ้านท่านนั่นแหละครับ"
"O.O??"
.........................
เอี๊ยด!!
และแล้วก็มาถึงบ้านผมแล้ว
นี่มันอะไรกันหว่า? มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย รึว่าเจ้าพวกนี้เป็น...ผู้ก่อการร้าย!! เอ...แล้ว..เกี่ยวไรกะผมล่ะ ช่างเหอะ ถ้าเป็นพวกไม่ดีล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่!! =*=
"เชิญเข้าบ้านเถอะครับมีคนรอท่านอยู่ครับ"
"O.O?"
แอ๊ด....ผมเปิดประตูเข้าบ้าน.....
"อ๊ะ!สวัสดีครับท่านมอคค่า"
"นะ...นายคือ....O[ ]O!!"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อ~เหนื่อยค่ะ<<ตอแหล!!
555+ ตอน2เริ่มแล้ว แต่ก็ยัง...ไม่เข้าถึงเนื้อเรื่องจิงๆซากกะที = =
ยังไงก็..ติดตามต่อไปเถอะโยม~55+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น