♥ ::. รักสองพิกัดของพี่รหัสกับยัยตัวแสบ .:: ♥

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 : น่ารักอยู่เหมือนกันนะ :)

5

น่ารักอยู่เหมือนกันนะ

            1 อาทิตย์ผ่านไป...

            ชีวิตของฉันกลับเข้าสู่สภาพปกติสักที ฮ้า~ ^^

            ตอนนี้ฉันก็กำลังจะขึ้นห้องเรียนเพื่อเริ่มเรียนคาบแรกเหมือนกับเด็กนักเรียนธรรมดาๆ คนหนึ่ง หลังจากที่กลับมาจากค่ายสัมพันธ์แล้วฉันก็ดูหลั่นล้าและมีความสุขมากยิ่งขึ้นเพราะไม่ต้องมัวแต่กังวลเรื่องพี่รหัสของตัวเองอีกต่อไป > <

            แต่ฉันก็ยังทำใจไม่ได้ที่อีตามิดไนท์มันเป็นพี่รหัสของฉัน -_-^

            คิดถึงเรื่องนี้ทีไรฉันก็มักจะคับแค้นใจทุกที! ก็เพราะคืนที่มีปาร์ตี้สัมพันธ์อะไรนั่น... มันเป็นคืนที่ฉันจะต้องจำไปจนวันตาย - -; อย่างที่รู้ๆ กันว่าฉันคงจะหนีไม่พ้นเงื้อมมือของมิดไนท์แน่ๆ T^T และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันโดนทำโทษ! แล้วมีหรือที่คนอย่างมิดไนท์จะปล่อยฉันไปง่ายๆ เขาก็ต้องหาวิธีกลั่นแกล้งฉันให้ถึงที่สุดน่ะสิ T_T

            ‘โอ้...เราก็ได้เห็นน้องช้างน้อยเต้นเพลงไก่ย่างกันไปแล้วนะคะ น่ารักมากๆ -O-;; ใครจะเป็นคนต่อไปดีค้า~ พี่รหัสคนไหนคิดบทลงโทษไว้แล้วก็ส่งน้องรหัสของตัวเองขึ้นมาบนเวทีได้เลยน้า ^O^’

            พอยัยช้างน้อยเต้นจบ พี่ ม.หกที่ชื่อพิกุลผู้ทำหน้าที่เป็นพิธีกรก็รีบคว้าไมค์มาเรียกคนต่อไปที่จะต้องขึ้นไปรับกรรมบนเวทีท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ และพี่ๆ กว่าสองร้อยคน TOT ฉันยืนขาสั่นอยู่ใกล้ๆ เวทีโดยมีมิดไนท์ยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้ก็มีน้องรหัสที่ต้องร่วมชะตากรรมเดียวกับฉันขึ้นไปรับโทษประมาณสิบกว่าคนได้แล้ว ซึ่งแต่ละคนก็ไม่ได้โดนลงโทษอะไรมาก แค่เต้นๆ เพลงปัญญาอ่อนไป และหนึ่งในนั้นก็มีมินด้วย แต่พี่ไทน์ก็ไม่ได้แกล้งอะไรมินเลย ให้เต้นไก่ย่างเหมือนคนทั่วไป

            ‘เธอจะขึ้นไปเลยมะ’

            ฉันสะดุ้งเมื่อมิดไนท์ยื่นมือมาสะกิดไหล่ สายตาอันยียวนกวนประสาทของเขาทำให้ฉันเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีซะแล้วล่ะสิ

            ‘พี่ครับ! น้องรหัสของผมพร้อมแล้ว ให้ยัยนี่ขึ้นไปเลยนะคร้าบ ^^’

            ‘นะ...นาย! TOT’

            นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ เลย! ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรทั้งสิ้น มิดไนท์ก็ตะโกนบอกพี่บนเวทีซะแล้ว T^T

            ‘เชิญขึ้นมาเลยจ้ะ น้อง...’

            ‘น้ำกรดครับ ^^’

            มิดไนท์ตอบแทนฉันเสร็จสรรพเรียบร้อย ในขณะที่ฉันยืนอ้าปากพะงาบๆ อยู่ที่เดิมเพราะไม่กล้าเดินขึ้นเวที -_-; คนอย่างเขาจะต้องไม่ให้ฉันเต้นแค่เพลงไก่ย่างแน่ๆ ฮือๆๆ ที่แท้หมอนี่ก็ตั้งใจจะปิดบังตัวเอง เพราะอยากลงโทษฉันใช่มั้ยล่ะ

            ‘นายจะให้ฉันทำอะไรอ่ะ T^T’

            ‘ก็ขึ้นไปก่อนสิแล้วจะบอก หรือจะให้ฉันหิ้วคอเสื้อเธอขึ้นไป -_-’

            ฉันทำหน้ามุ่ยก่อนจะก้าวขึ้นบันไดขั้นเล็กๆ เพื่อขึ้นเวที ฮึ่ย! วันนี้ฉันอาจจะหมดทางสู้... แต่วันหน้าฉันจะเอาคืนนายให้มากกว่านี้เลยคอยดู!

            ‘น้องน้ำกรดมายืนตรงกลางเวทีเลยนะจ๊ะ ^^ วันนี้พี่รหัสน้องจะให้น้องขึ้นมาทำอะไรเหรอคะ’

            ‘ถามมันสิ -_-++’

            ปากตอบพี่พิกุล แต่ตาของฉันกำลังจ้องมิดไนท์ที่ยืนอยู่หน้าเวทีด้วยความแค้น รู้สึกว่าตอนนี้คนในห้องบอลรูมจะเริ่มเบื่อๆ กับการลงโทษน้องรหัสแล้ว เพราะว่ามีแต่เต้นเพลงไก่ย่าง = =^ เหลือเพียงแค่ไม่กี่คนที่ยังคงตั้งใจดูการลงโทษต่อไป ขนาดมิน ซี้เหว่ย ที พี่ไทน์ พี่เทส พี่ฟาง ยังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ตรงโน้นเลย อิจฉาโว้ย!

            ‘พี่รหัสสุดหล่อของเรา จะลงโทษน้องรหัสยังไงดีจ๊ะ >_<’

            มิดไนท์ทำท่าครุ่นคิดแบบน่ารักๆ อยู่พักหนึ่งแล้วตอบออกมา...

            ‘เต้นครับ...’

            ฟู่ววว -_-=33 ลุ้นตั้งนาน ที่แท้ก็แค่เต้นงั้นเรอะ โฮะๆๆ สบายมาก ไก่ย่างสิบรอบยังไหวเล้ย >O<

            ‘ไก่ย่างกี่รอบดีจ๊ะ ^^’

            พี่พิกุลที่อยู่ข้างๆ ฉันถามแล้วยื่นไมค์ให้มิดไนท์ตอบ

            ‘โจ๊กอาม่า รอบเดียวก็พอครับ ^^’

            โจ๊กอาม่า??

            ‘เอ๋...โจ๊กอาม่า? เพลงอะไรพี่ไม่เห็นเคยได้ยิน -_-; ว่าแต่...กรีน! มีเพลงโจ๊กอาม่าเปล่าวะ’

            พี่พิกุลตะโกนถามพี่กรีนที่เป็นฝ่ายเปิดเพลงในงาน และไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้น...

♫ อาม่าแกขายโจ๊กมานาน
ตั้งแต่ผมยังไม่คลาน
ตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้
(เป็นเด็กจำความไม่ได้)

เพลงโจ๊กอาม่า... =[]=^^

หลังจากที่พี่กรีนเปิดเพลงโจ๊กอาม่าขึ้นมาไม่นาน คนในงานก็เริ่มหันมาให้ความสนใจกิจกรรมบ้าๆ นี่มากขึ้น หน้าเวทีเริ่มมีคนมามุงกันเพื่อดูฉันเต้น TOT ส่วนมิดไนท์เหรอ...รายนั้นก็ชอบส่งยิ้มกวนๆ มาให้ฉันตลอด! ฉันกะแล้วว่ามันจะต้องมีอะไรที่มากกว่าเพลงไก่ย่างแน่ๆ TTOTT

♫ รู้อย่างเดียวไม่ว่าจะตื่นเวลาไหน
จะเช้า สาย บ่าย ค่ำ
หรือว่าจะหลังสองยาม
(กลับดึกก็ยังเจออาม่า)
ร้านของแกไม่เคยคลาดสายตา
แม้กระทั่งตีสามกว่าๆ
แต่แกก็ยังมาขาย
(ไม่รู้แกนอนกันตอนไหน)

เพลงโจ๊กอาม่ายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงเชียร์จากหน้าเวทีเพื่อให้ฉันเต้น TOT อ๊ากกก! สมองตัน เพลงโจ๊กอาม่าจะให้ฉันเต้นท่าไหนดีล่ะเนี่ย

♫ โจ๊กของแกมีแต่โจ๊กหมูใครไม่ลอง
ไม่กิน ไม่รู้โจ๊กหมูอาม่า
โจ๊กอาม่า โจ๊กหมูๆ
โจ๊กอาม่าพิเศษ 25 ธรรมดา 20
โจ๊กอาม่า อร่อยล้ำกว่าที่คุณคิด
โจ๊กอาม่า อยากกินโจ๊กอาม่า~

ฉันอยากจะเอาปืนมายิงตัวตายเดี๋ยวนี้เลย TOT นี่มันเพลงอะไรกันนน! แล้วจะให้ฉันเต้นท่าไหน ท่ากินโจ๊กอ่ะนะ?

♫ แต่แล้ววันหนึ่ง ก็เกิดเรื่องไม่น่าเลย
ผมตื่นแต่เช้าว่าจะไปหาทรามเชย
(มีหญิงเขารอผมอยู่)
ก่อนไปต้องหาอะไรรองท้อง
ตัวเลือกอันดับหนึ่งก็คือโจ๊กอาม่า
(ของอร่อยที่อยู่ข้างบ้าน)
โจ๊กอาม่ากินแล้วทำให้นึกถึง
ความอบอุ่นทึ่แสนงดงามที่โยโกฮาม่า
(แล้วมันเกี่ยวอะไรกันมั้ยเนี่ย)

เพลงโจ๊กอาม่าดำเนินไปเร็วมากเพราะฉันยืนเอ๋ออยู่ตรงนี้มานานพอสมควรแล้ว -_-;

            ‘เต้นสิยัยตัวแสบ ^^’

            ‘น้ำกรดดด >O< เต้นเลยลูกแม่!!’

            เสียงเชียร์ดังขึ้นเป็นระยะๆ มิดไนท์หัวเราะชอบใจอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน แต่ที่เพิ่มเข้ามาคือซี้เหว่ยน่ะสิ - -^ แถมยัยนั่นยังพาเพื่อนๆ อย่างมิน ที พี่ไทน์ พี่เทสและพี่ฟางมาอีกด้วย T^T ถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มจะแสดงฝีไม้ลายมือโดยการค่อยๆ ยกแขนขึ้นมาทำท่ากินโจ๊กอาม่าแล้ว

♫ อืม กินเข้าไป กินเข้าไป
อืม กินเข้าไปโจ๊กอาม่า
โอ๊ว กินจนหมดแล้วซิท่า
ห๊า มันมีอะไรอยู่ในโจ๊ก...
โจ๊กอาม่ามีขาแมงสาบ
ขาแมงสาบอยู่ในโจ๊กอาม่า
ใครได้กินเจอแบบนี้ก็แทบบ้า
โจ๊กอาม่า โจ๊กแมงสาบ!!

ท่าแมลงสาบ...ท่าแมลงสาบ...

พอมาถึงท่อนฮุกที่ทุกคนรอคอย ฉันก็ค่อยๆ ยกแขนสองข้างขึ้นมาอีกครั้งแล้วสะบัดแบบพลิ้วไหวอยู่บนหัวเป็นหนวดแมลงสาบ เพราะฉันคิดไม่ออกแล้วจริงๆ จะทำท่าขาแมลงสาบยังไง TTOTT

            ‘สะบัดหนวดแรงๆ หน่อยสิคร้าบน้องรหัส ^O^’

            ‘สุดยอด สุดยอด!!’

♫ แต่โจ๊กอาม่ามีขาแมงสาบ
ขาแมงสาบอยู่ในโจ๊กอาม่า
ใครได้กินเจอแบบนี้ก็แทบบ้า
โจ๊กอาม่า โจ๊กแมงสาบ
(...โจ๊กแมงสาบ...)
ม่า เก็บตังค์

(เพลงโจ๊กอาม่า: มาเจนต้า / สามารถฟังเพลงโจ๊กอาม่าได้ที่นี่ค่ะ: http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=1075)

ในที่สุดเพลงโจ๊กอาม่าที่ไอ้บ้ามิดไนท์เลือกให้ฉันเต้นก็จบลง TOT เสียงปรบมือและโห่ร้องดังขึ้นทั่วห้องบอลรูมแห่งนี้ ไม่รู้ว่าโห่เพราะชอบหรือฉันเต้นได้ห่วยมากๆ แต่ที่รู้ๆ ฉันต้องอับอายขนาดนี้ก็เพราะมิดไนท์!! เพราะเขาคนเดียวเลย!

            เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ... -_-^

            ครึ่งวันแรกอันแสนจะน่าเบื่อได้ผ่านไปแล้ว~ คาบโฮมรูมวันนี้ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษอีกเช่นเคย ครูประจำชั้นของห้องเราแค่เข้ามาบอกว่าครูจะไปรับรายละเอียดเกี่ยวกับงานการกุศลที่จะจัดขึ้นในปีนีก่อน แล้วตอนบ่ายจะมาชี้แจงให้พวกเราฟัง ซึ่งงานนี้จะจัดเป็นประจำทุกปี โดยที่นักเรียน ม.สี่และม.ห้าจะต้องรับผิดชอบเป็นส่วนใหญ่

            “ตั้งแต่กลับจากค่าย เฮียฉันได้ให้อะไรแกอีกบ้างป่ะ”

            มินถามฉันในขณะที่เราสามคน ซึ่งก็มีซี้เหว่ยอีกคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากตึกเพื่อมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารกัน วันนี้ทีก็ไปเล่นบาสกับเพื่อนๆ เหมือนเดิม ฉันล่ะสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเขาไม่กินข้าวกลางวันทุกวันแต่ยังอยู่ได้ -_-;

            “ให้แต่ความซวยอ่ะดิ -_-”

            ฉันตอบไปอย่างเสียอารมณ์ จะมีสักวันมั้ยเนี่ยที่คนรอบข้างฉันจะไม่พูดถึงมิดไนท์ หรือไม่ก็มิดไนท์จะไม่มาวนเวียนอยู่รอบตัวฉัน =__=^

            แต่ความจริงเขาก็มีความน่ารักอยู่เหมือนกันนะ...

            “โธ่ แกก็เว่อร์เกินไป ฉันว่าพี่เขาก็แอบเทคแคร์แกอยู่เหมือนกัน”

            ซี้เหว่ยพูดขึ้น ทำให้ฉันคิดไปถึงเรื่องต่างๆ นาๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับมิดไนท์

            เทคแคร์...ก็มีอยู่บ้างนะ...แต่ตามประสาพี่รหัสมากกว่าแหละ

            “แล้วแกสองคนอ่ะ พี่รหัสยังเทคแคร์ดีอยู่ป่ะ”

            ฉันเปลี่ยนเรื่องพร้อมๆ กันกับตอนที่พวกเราก้าวเข้ามาในโรงอาหาร

            “ก็ดีอ่ะ พี่ไทน์เป็นคนอ่อนโยนมากๆ ดูแลฉันเหมือนน้องสาวเลย”

            “พี่เทสก็เหมือนกัน ถึงจะกวนๆ บ้างแต่พอเอาเข้าจริงพี่เขาก็เต็มใจช่วยทุกอย่าง > <”

            “ฉันอิจฉาพวกแกจังเลยว่ะ ที่มีพี่รหัสน่ารักขนาดนี้”

            “ฉันต่างหากที่ต้องอิจฉาแก”

            มินพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยิน...ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงจะเป็นเรื่องธรรมดาที่น้องสาวอยากได้พี่ชายตัวเองเป็นพี่รหัส จะได้เทคแคร์กันเป็นอย่างดี

            วันนี้พวกเราขึ้นมากินข้าวกลางวันที่โรงอาหารชั้นสองกัน ซึ่งนานๆ เราจะมากันที เพราะร้านอาหารชั้นบนจะน้อยกว่า แต่กินอาหารของชั้นล่างเบื่อแล้ว ยังไงก็ต้องมากินของชั้นบนบ้างเนอะ

            “เฮ้! ว่าไงสาวๆ ^O^”

            ในขณะที่พวกเรากำลังเดินหาโต๊ะกันอยู่นั้น พี่เทสสุดขี้เล่นก็เดินเข้ามาทักทายพวกเรา ตามมาด้วยพี่ไทน์ ฝาแฝดที่ไปไหนไปด้วยกันตลอด และคนสุดท้ายจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอีตามิดไนท์ -_-^

            “พวกเธอหาโต๊ะกันได้หรือยัง”

            พี่ไทน์ถาม และพวกเราทั้งสามคนก็ส่ายหัวกันเป็นความหมายว่ายังไม่ได้

            “ไปนั่งด้วยกันสิ -_-“

            “ฮะ?!”

            ฉันนี่เองที่เป็นคนอุทานด้วยเสียงที่ไม่น่าเชื่อออกมา มิดไนท์เนี่ยนะยอมเอ่ยปากชวนฉันกับเพื่อนให้ไปนั่งโต๊ะเดียวกับเขา โอ้! แต่ดูเหมือนว่าหน้าเขาจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่เลยนะ -_-

            “โอ้โห! วันนี้ไนท์มันลงทุนชวนสาวด้วยตัวเองเลยเว้ย งั้นเราไปนั่งด้วยกันนะครับน้องงิ้ว ^^”

            “ให้มันน้อยๆ หน่อยไอ้เทส -_-“

            มิดไนท์ทำหน้าหมดอาลัยตายอยากมากขึ้นไปอีกเมื่อพี่เทสพูดจบ และผลสุดท้ายก็คือพวกเราสามคนต้องเดินตามพวกเขาสามคนไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะเดียวกัน โดยที่นั่งตรงข้ามกันแบบคู่พี่รหัสน้องรหัสเลย -__-; มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะถ้าฉันได้นั่งกินข้าวตรงข้ามกับมิดไนท์

            “มินจะกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปสั่งให้”

            “ใช่ๆ น้องงิ้วจะกินอะไรบอกมาได้เลยนะกั๊บ!”

            พี่เทสกับพี่ไทน์ สองฝาแฝดพากันดูแลน้องรหัสของตัวเองกันใหญ่ ยัยมินกับซี้เหว่ยก็เลยไม่ต้องเดินไปซื้อเองเลยเนี่ย แค่บอกว่าอยากกินอะไร ก็มีคนมาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะแล้ว

            “เธอไปสั่งเองเป็นใช่มั้ย -_-“

            คนที่โชคร้ายที่สุดก็คงจะเป็นฉันนี่แหละ! ดูสิ พี่รหัสประสาอะไรก็ไม่รู้ จะช่วยเทคแคร์ฉันเหมือนเพื่อนๆ ของนายไม่ได้เลยใช่มั้ยฮะ ดี...งั้นฉันก็จะไม่ง้อนายหรอกย่ะ!

            “เป็นค่ะ ^^ แล้วพี่รหัสอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวฉันไปสั่งให้”

            “เธอเป็นมากนะ -_-“

            “บอกมาเร็วๆ เหอะน่า เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ^^”

            “ทำไมเธอต้องทำตัวแปลกๆ ด้วย -_-;; ฉันไปซื้อเองได้”

            “เอ๊ะ ก็บอกว่าฉันจะไปซื้อให้ คนอุตส่าห์มีน้ำใจแล้ว ยังจะมาทำลายน้ำใจคนอื่นอีก ฉันเสียความรู้สึกนะรู้มั้ย นายลงมาเป็นฉันบ้างสิ @#$%^&*(#^”

            “เย็นตาโฟเส้นเล็กลูกชิ้นเยอะๆ -O-”

            นายมิดไนท์คงจะกำลังอึ้งกับสิ่งที่ฉันเพิ่งรัวไปก็เลยยอมพูดออกมาแต่โดยดี -_- นี่มันเมนูเดิมตอนที่เกิดเรื่องวุ่นๆ กับเขาครั้งแรกเลยนี่นา เชอะ! บังอาจมาชอบกินเหมือนฉันอีก

            “รอสักครูนะคะพี่รหัส ^^”

            พูดจบฉันก็เดินออกมาจากที่โต๊ะแล้วมุ่งหน้าไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวหมูชูชื่น ซึ่งเป็นร้านที่ฉันเข้าประจำจนป้าคนขาวจำหน้าฉันได้แล้วเนี่ย

            ทางเดินในโรงอาหารเต็มไปด้วยนักเรียนตลอดเวลาพัก ฉันจึงต้องเบียดกับคนพวกนั้นเพื่อแทรกเข้าไปที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวอีกครั้ง

            “ป้าค้า! เอาเย็นตาโฟเส้นเล็กลูกชิ้นเยอะๆ สองชามค่ะ ขอพิเศษด้วยนะป้า ^O^”

            “ได้เลยจ้า! ^O^”

            ป้าจัดการใส่ลีลาท่าทางลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวแล้วทำตามขั้นตอนการทำเย็นตาโฟอย่างชำนาญ ในขณะที่ฉันก็กำลังคิดหาวิธีแกล้งอีตามิดไนท์อยู่...ตั้งแต่ตอนที่เขาให้ฉันเต้นเพลงโจ๊กอาม่าแล้วนะ แล้วไหนจะเรื่องวันนี้ที่เขาไม่ยอมไปสั่งข้าวให้ฉันอีก ฮึ่ม! ความจริงฉันก็แอบน้อยใจลึกๆ เหมือนกันนะ

            “โอ๊ยยย แซบอีหลีแต้ๆ ซื้ด...อ้าว ทำอีหยังอยู่ล่ะเนี่ย มากินด้วยกันซิ”

            ทันใดนั้นก็มีป้าอีกคนหนึ่งที่ขายข้าวมันไก่อยู่ข้างๆ เปิดประตูจากด้านหลังเข้ามาหาป้าชูชื่นของฉัน (?) โดยที่ในมือของป้าเขามีจานใบหนึ่งที่ข้างในเต็มไปด้วย...เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่ามันเป็นเส้นๆ หยักๆ กองกันอยู่เป็นภูเขา เหมือนหนอนยังไงก็ไม่รู้ ~O~

            “เดี๋ยวๆ ข้อยทำเย็นตาโฟให้เด็กอยู่...เจ้าไปซื้อมาจังได๋ น่ากินจริงๆ”

            เอ๊ะ ยิ่งฟังฉันก็ยิ่งสงสัยว่าตกลงมันคืออะไรกันแน่ที่อยู่ในจานใบนั้น พวกป้าๆ ถึงได้บอกว่ามันน่ากินกันนะ

            “เอ่อ...ป้าคะ ที่อยู่ในจานนั่นมันคืออะไรเหรอคะ”

            ฉันตัดสินใจถามออกไป เผื่อว่ามันอร่อย จะได้ขอจิ๊กป้าเขามากินด้วยเลย โฮะๆ

            “อ๋อ ป้าจะบอกให้นะ อันนี้เขาเรียกว่ารถด่วนจ้า แซบมากๆ แถมยังไงโปรตีนสูงด้วยนะ ^O^”

            ป้าจากร้านข้าวมันไก่เดินเข้ามาข้างหน้าแล้วยื่นของในจานมาให้ฉันดู โอ้ววว! ยิ่งมองใกล้ๆ ฉันก็ยิ่งรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นไปอีก...รถด่วนงั้นเหรอ ฟังดูคุ้นๆ นะ...

            “ระ...รถด่วนคืออะไรเหรอคะป้า แล้วมันกินได้จริงเหรอ”

            “รถด่วนก็คือหนอนทอดไงจ๊ะแม่หนู เนี่ย ใครๆ เขาก็กินกัน แซบแต้ๆ ป้าขอบอกว่าแซบแต้ๆ”

            ดูเหมือนป้าแกจะยืนยันถึงความอร่อยของมันมากถึงกับหยิบหนอนรถด่วนที่ว่าขึ้นมากินทั้งกำ แงๆ แค่มองฉันก็รู้แล้วว่ามันไม่อร่อยแล้วอ่ะ T^T

            “หนูอยากลองหน่อยมั้ยจ๊ะ ป้าให้ฟรี ^O^”

            โอ้ววว! ลองงั้นรึ? =O=;; ไว้โอกาสหน้าดีกว่านะคะป้า...เอ๊ะ แต่ว่า...โอกาสนี้มันเป็นโอกาสที่ดีไม่ใช่เหรอ ที่จะให้คุณชายเด็กนอกได้ลองชิมหนอนรถด่วนสุดแซบของเมืองไทย โฮะๆ ^O^ (มันแซบจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้จ้า)

            “เอิ่ม...อะแฮ่มๆ งั้นป้าช่วยใส่รถด่วนในเย็นตาโฟหนูเลยนะคะ ใส่แค่ชามเดียวก็พอ อีกชามหนูซื้อไปให้เพื่อนอ่ะค่ะ...ใส่ไว้ก้นชามเยอะๆ เลยนะค้า ^O^”

            “ด้วยความยินดีเลยจ้ะแม่หนู ^O^”

            ว่าแล้วป้าจากร้านข้าวมันไก่ก็หยิบหนอนรถด่วนใส่เข้าไปในชามก๋วยเตี๋ยวกำนึง ก่อนที่ป้าชูชื่นจะใส่เส้นและน้ำซุปลงไป โฮะๆ แค่คิดก็ขำแล้วว่ามิดไนท์จะทำหน้ายังไง ถ้าเขารู้ว่าสิ่งที่เขากำลังกินอยู่น่ะคือหนอน ฮ่าๆ

            ลัลล้า~ ฉันเดินออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวหมูชูชื่นแล้วมุ่งหน้าไปที่โต๊ะด้วยอารมณ์เบิกบานและแจ่มใส โดยที่ในมือของฉันมีชามเย็นตาโฟอยู่สองชาม แต่อีกชามหนึ่งจะเป็นแบบพิเศษ ^O^

            พอฉันเดินมาถึงที่โต๊ะ ก็เห็นมินกับซี้เหว่ยกำลังกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อยแล้ว ส่วนพี่เทสกับพี่ไทน์ไปไหนแล้วก็ไม่รู้...อย่าบอกนะว่าไปซื้อน้ำให้สองคนนี้อีกอ่ะ! เชอะ แล้วดูนายมิดไนท์นี่สิ นอกจากจะไม่เทคแคร์น้องรหัสอย่างฉันแล้ว ยังจะให้ฉันคอยบริการเขาอีกเรอะ! เอาสิ แล้วนายจะจำความรู้สึกประทับใจที่ฉันเทคแคร์นายไปอีกนานเลย หึๆ

            “อ่ะ นี่ของนาย”

            ฉันวางชามเย็นตาโฟลงตรงหน้าเขาแล้วพยายามปั้นหน้าขรึมๆ เข้าไว้เพื่อเก็บอาการตื่นเต้นออกนอกหน้า ฮ่าๆ ฉันเกือบจะหลุดขำออกไปหลายรอบแล้วแหละเมื่อคิดได้ว่าเด็กออสอย่างเขาจะได้ชิมหนอนรถด่วนในเย็นตาโฟเป็นครั้งแรก ก๊ากๆ xD

            “เธอจะเอาน้ำอะไร”

            มิดไนท์พูดขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะนั่งลงเพื่อกินเย็นตาโฟชามโปรด > < ว่าแต่...เขาพูดกับฉันเหรอ?

            “เธอ เธอ เธอนั่นแหละ! จะเอาน้ำอะไร”

            “ฉะ...ฉัน? เอ่อ...น้ำเฉาก๊วย...นายจะไปซื้อให้เหรอ”

            ฉันพูดอย่างอึ้งๆ พร้อมกับหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ โอ้มายก็อด! อย่าบอกนะว่าเขาจะไปซื้อน้ำให้ฉันจริงๆ น่ะ...แอบรู้สึกผิดเหมือนกันนะเนี่ยที่บอกให้ป้าใส่หนอนเข้าไปในเย็นตาโฟของเขาแล้วอ่ะ -O-

            “ใครบอกฉันจะไปซื้อให้เธอ...ฉันก็แค่ถามไปงั้นแหละ อยากกินอะไรก็ไปซื้อเองสิ...อ้อ ถ้าจะไปซื้อน้ำฉันฝากซื้อเฉาก๊วยแก้วนึงด้วยนะ”

            ว่าแล้วมิดไนท์ก็ก้มหน้าก้มตาเริ่มกินเย็นตาโฟของเขา...กรี๊ด!! ทำไมเขาถึงได้เป็นคนไร้น้ำใจขนาดนี้นะ! ฉันไม่น่าเข้าใจผิดไปเองเลยว่าเขาเป็นคนดีแล้ว =__=^ ดี!! สมควรแล้วที่นายจะได้กินหนอนรถด่วนในชามเย็นตาโฟที่นายกำลังกินอยู่ตอนนี้!

            ไม่นานพี่เทสกับพี่ไทน์ก็เดินกลับมาพร้อมกับน้ำทั้งหมดสี่แก้ว เพื่อให้น้องรหัสที่น่ารักของพวกเขา! เฮอะ ยิ่งมองยิ่งอารมณ์เสีย สี่คนนั้นกินข้าวกินน้ำกันอย่างมีความสุขจริ๊ง~ แล้วดูฉันกับมิดไนท์...พูดกันสักคำยังไม่พูด แถมยังต้องมองคนตรงหน้าทำหน้าตูดอีก -_- ฉันชักจะรอเวลาที่เขากินหนอนรถด่วนนั่นไม่ได้แล้วนะ! เขาได้กินมันไปหรือยังเนี่ย

            “นี่ๆ ยัยตัวแสบ...”

            “ฮะ?”

            ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากชามเย็นตาโฟของตัวเองทั้งๆ ที่ในปากยังเต็มไปด้วยเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่เลย...มิดไนท์มองไปที่ชามของตัวเองก่อนจะใช้ช้อนตักอะไรบางอย่างขึ้นมา

            “ไอ้หยึยๆ นี่มันคืออะไรอ่ะ”

            มิดไนท์ยื่นช้อนของเขามาให้ฉันดู ทำให้ฉันต้องผละออกไปนิดหน่อย เพราะหนอนรถด่วนที่จากเดิมดูกรอบๆ พอมาอยู่ในเย็นตาโฟแล้วยิ่งทำให้มันดูแหยะๆ หยึยๆ มาขึ้นไปอีก TOT โอ้ ว่าแต่เขากินมันเข้าไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย

            “อะ...อ๋อ อร่อยมั้ยล่ะ ^^;”

            “ก็อร่อยดีอ่ะ มันคืออะไรเหรอ ปลาหรือหมู”

            มะ...มันคือหนอนจ้ะ ^__^

            “รู้สึกจะเป็นกระเพาะปลานะ มันนิ่มๆ ใช่มั้ยล่ะ...เมนูใหม่น่ะ ป้าเขาใส่ให้พิเศษ ^^;;”

            ฉันแถไปเรื่อยแหละว่ามันคือกระเพาะปลา ก็ฉันเห็นมันนิ่มๆ หยึยๆ นี่นา ~O~ ขนาดเด็กนอกอย่างมิดไนท์ยังบอกว่าอร่อยเลย แสดงว่ามันต้องอร่อยจริงๆ แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ

            “อ่อๆ แล้วเธอว่ามันอร่อยมะ ฉันว่ามันอร่อยดีนะ...เฮ้ นี่มันอร่อยจนเธอกินหมดแล้วเหรอเนี่ย”

            นายมิดไนท์พูดพร้อมกับชะโงกหน้ามาดูในชามเย็นตาโฟของฉัน ของมันแน่อยู่แล้วแหละเพราะว่าความจริงหนอนรถด่วนนั้นมันเป็นเมนูพิเศษสำหรับนายคนเดียว ^^ มันไม่ได้ไปอยู่ในท้องฉันหรอก แต่มันไม่ได้อยู่ในชามฉันตั้งแต่แรกแล้วแหละ โฮะๆ

            “เฮ้ย ไอ้ไนท์ ในช้อนแกนั่นมันอะไรวะ”

            พี่เทสที่นั่งอยู่ข้างๆ มิดไนท์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ชามเย็นตาโฟของเขาแล้วมองหนอนเละๆ ในช้อนด้วยความประหลาดใจ

            “กระเพาะปลาอ่ะ แกลองชิมดูป่ะ”

            มิดไนท์ยื่นช้อนที่มีหนอนรถด่วนกับเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่นิดหน่อยไปตรงหน้าพี่เทส และแน่นอนว่าพี่เทสทำหน้าเบ้แล้วถอยหน้าหนีทันที มองแล้วก็อดขำไม่ได้เลย ฮ่าๆๆ เขาบอกว่าหนอนนี่อร่อยด้วยแหละ!

            “กระเพาะปลา? แต่ฉันว่าหน้าตามันเหมือน...”

            “เหมือนอะไรวะ -_-“

            ฉันเริ่มรู้สึกได้ถึงลางไม่ดีที่ค่อยๆ คลืนคลานเข้ามาปกคลุมที่แห่งนี้แล้วล่ะ พี่เทส...พี่อย่าเปิดเผยความจริงออกมาน้า ให้เด็กนอกอย่างอีตามิดไนท์นี่ได้กินรถด่วนอย่างเต็มที่ก่อนสิ T^T

            “เหมือนรถด่วนว่ะ”

            โว้ววว! พี่เทสพูดมันออกมาแล้ว TOT พี่เขาช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ ขนาดมันแช่อยู่ในน้ำเย็นตาโฟจนเละขนาดนี้แล้ว พี่แกยังอุตส่าห์ดูออกอีก...ไม่ดีแน่ๆ ถ้ามิดไนท์รู้ความจริงว่าสิ่งที่เขากินอยู่คือรถด่วน และตอนนี้ฉันก็กำลังจะพบกับความซวยแล้ววว

            “อะไรคือรถด่วนล่ะ แกช่วยบอกให้มันเคลียร์ๆ หน่อยได้ป่ะ -_-;;”

            ฉันพยายามส่งซิกให้พี่เทสมากๆ แต่พี่เขากลับไม่เห็นฉันเลยสักนิด แถมยังทำท่าตั้งใจอธิบายให้นายมิดไนท์ฟังอีกต่างหาก

            “แกไปอยู่ไหนมาเนี่ย รถด่วนก็หนอนทอดไง หนอนทอดก็คือรถด่วน...ฉันเห็นแม่บ้านที่บ้านกินบ่อยจะตาย -.-“

            “ทะ...เทส แกล้อฉันเล่นใช่ป่ะ =_=^^”

            “ทำไมฉันต้องล้อแกเล่นวะ มันคือหนอนจริงๆ แกถามไทน์ก็ได้ มันก็เห็นแม่บ้านที่บ้านเรากินกันบ่อยๆ เนี่ย ถามซี้เหว่ย ถามมิน ถามน้ำกรดดิว่ารถด่วนคืออะไร”

            “ยัยตัวแสบ =__=;;”

            เคลียร์กว่านี้ไม่มีอีกแล้วคร้าบ T_T พี่เทสนะพี่เทส อธิบายซะกระจ่างแจ่มแจ้งชัดเจนขนาดนี้ แล้วมิดไนท์จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะว่าสิ่งที่เขากินไปมันคือหนอน! TOT ฉันว่าแถวนี้เริ่มจะมีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากตัวเขาอีกแล้วนะ แง...

            “กะ...ก็ฉันบอกไปแล้วไง ว่ามันเป็นเมนูพิเศษ ^^;;”

            “พิเศษงั้นเหรอ...”

            “พิเศษ...สำหรับนายคนเดียวเลย ^___^;;”

            “ยัยตัวแสบ! นี่เธอแกล้งฉันเรอะ!!”

            “ไนท์ แกใจเย็นๆ ก่อนเว้ย -O-“

            นายมิดไนท์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเมื่อเขาเห็นว่าฉันเริ่มจะลุกขึ้นเช่นกัน พี่เทสก็คงพอจะรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น จึงได้แต่ทำหน้าเหวอๆ แล้วบอกให้มิดไนท์ใจเย็นลง ในขณะที่คนอื่นๆ ก็เริ่มหันมาให้ความสนใจที่โต๊ะเราอีกแล้ว แงๆ มันก็ขำอยู่หรอกนะที่ได้แกล้งเขาอย่างนี้อ่ะ แต่ถ้าเขาจะแกล้งฉันคืน...มันคงจะต้องมากกว่านี้แน่ๆ T__T

            “มันอร่อยไม่ใช่เหรอ นายก็กินมันไปเซ่ TOT นี่ฉันทำให้นายมีความสุขที่ได้กินของอร่อยเลยนะ!”

            พอพูดจบ ฉันก็รีบผลักเก้าอี้ออกไปข้างๆ แล้ววิ่งหนีออกมาจากโต๊ะนั้นเลย โดยที่นายมิดไนท์ก็วิ่งตามมาติดๆ พร้อมกับทำหน้าโหดอีกด้วย ฮ่าๆๆ แต่ยังไงวันนี้ฉันก็ได้เห็นเด็กนอกอย่างมิดไนท์กินรถด่วนแช่ซุปแล้ว #O# ถือว่าคุ้ม!

            หลังจากที่ฉันวิ่งออกมาจากโรงอาหารได้ไม่นาน ฉันก็พบว่านายมิดไนท์ไม่ได้ตามฉันออกมาแล้ว เฮ้อออ~ ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่อย่างนั้นมีหวังโดนนายมิดไนท์จัดการแน่ๆ เลย =_=^

            ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำแล้ววนเวียนสูดอากาศอยู่นอกโรงอาหารสักพักพร้อมกับไปซื้อไอติมมากินด้วย เชอะ ยังกินเย็นตาโฟไม่หมดชามเลยเนี่ย ต้องวิ่งหนีมิดไนท์ออกมาก่อนแล้ว -_-; เมื่อซื้อไอติมเสร็จฉันก็ค่อยเดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิมเพราะคิดว่าสถานการณ์น่าจะคลี่คลายลง และอารมณ์ของมิดไนท์ก็น่าจะดีขึ้นแล้ว ^^

            เอ๊ะ...แต่ฉันไม่เห็นเขานั่งอยู่ที่โต๊ะเลยแฮะ เหลือแต่พี่เทสกับซี้เหว่ยที่นั่งกินของหวานกันอยู่...อีกสามคนหายไปไหนกันแล้วเนี่ย -O-

            “อ้าว น้ำกรด แกมาพอดีเลย ง่ำๆ น้ำแข็งใสจะละลายหมดอยู่แล้วเนี่ย (-.-)(-O-) ง่ำๆๆ”

            พอฉันเดินเข้าไปถึงโต๊ะ ยัยซี้เหว่ยก็เงยหน้าขึ้นจากถ้วยลอดช่องของมันแล้วดันถ้วยน้ำแข็งใสน้ำแดงที่อยู่ข้างๆ มาให้

            “น้ำแข็งใส? แล้วแกเอามาให้ฉันทำไมเนี่ย”

            ฉันถามพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม

            “คนที่ให้น่ะ...พี่รหัสของน้องต่างหาก ^^”

            พี่เทสนั่นเองที่เป็นคนตอบ ทำให้ฉันยิ่งงงเข้าไปอีก พี่รหัสของฉัน...ก็มิดไนท์น่ะสิ

            “มิดไนท์เนี่ยนะซื้อน้ำแข็งใสให้ฉัน”

            ฉันถามเสียงสูงเพราะยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และได้เห็น -_-^ มิดไนท์เนี่ยนะ! เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะแกล้งเอาหนอนรถด่วนให้เขากินเองนะ แล้วเราก็เพิ่งจะทะเลาะกันด้วย...เป็นไปได้ยังไงล่ะที่เขาจะซื้อน้ำแข็งใสให้ฉันกิน

            “ก็เออสิจ๊ะ พี่มิดไนท์เป็นคนซื้อมาให้แก แถมพี่เขาจะไปเก็บจานให้แกแล้วด้วยนะ...เนี่ย ใส่ขนมปังกับเฉาก๊วย ของโปรดแกเลย รีบกินดิ เดี๋ยวก็ละลายหมดหรอก (-.-)(-O-) ง่ำๆๆ”

            ซี้เหว่ยร่ายยาวก่อนจะหันกลับไปกินลอดช่องของเธอต่อ...ถ้ามันเป็นจริงก็คงแปลกน่าดูเลยเนอะ ว่าแต่มิดไนท์หายไปไหนของเขาแล้วล่ะ

            “แล้วนี่อีกสามคนหายไปไหนหมดอ่ะ”

            สามคนที่ว่าก็คือพี่ไทน์ มิน รวมถึงมิดไนท์ด้วย -_-

            “ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ พอพี่มิดไนท์ซื้อน้ำแข็งใสมาให้แกเสร็จ เขาก็เดินหายไปเลย...สงสัยจะเขินล่ะมั้ง ฮิๆ ^__^ แล้วอยู่ดีๆ มินก็อารมณ์เสียมาจากไหนไม่รู้ มันก็เลยเดินออกไปอีกคน และแน่นอนว่าพอมินเดินออกไป พี่ไทน์ก็เดินตามออกไปด้วย...สุดท้ายก็เหลือแค่ฉันกับพี่เทสเนี่ยแหละ -_-^”

            ซี้เหว่ยพูดทั้งๆ ที่ยังมีลอดช่องอยู่เต็มปาก =_=; ฉันรู้ว่ามันอยากอธิบายให้ฉันฟังมากๆ แล้วทำไมอยู่ดีๆ มินมันต้องเดินออกจากโต๊ะไปด้วยล่ะเนี่ย...แต่ช่างเหอะ นี่ซี้เหว่ยกับพี่เทสคงไม่ได้โกหกหรอกใช่มั้ย ว่าน้ำแข็งใสถ้วยนี้ มิดไนท์เป็นคนซื้อมาให้ฉันน่ะ แถมเขายังจำได้อีกว่าฉันชอบกินน้ำแข็งใสน้ำแดงใส่ขนมปังกับเฉาก๊วย > < บอกแล้วว่าความจริงพี่รหัสฉันก็มีความน่ารักอยู่เหมือนกันนะ...ถึงแม้บางครั้งจะน่าแกล้งไปบ้างก็เหอะ!

talk with MING ming (:
อัพอีกแล้ว นะจ๊ะ!
สำหรับบทนี้เป็นยังไงกันบ้าง ถ้าใครคิดยังไงก็บอกกันได้นะ
ด้านล่างนี้เลย
V
v
กดเม้นต์เพื่อแสดงความคิดเห็นของคุณ :DD
ถ้าเจอคำผิดก็ช่วยบอกกันด้วยนะจ๊า
แล้วหมิงจะมาอัพใหม่ !
อยากให้อัพก็โปรดเม้นต์
ไม่งั้นหมิงอาจจะเบี้ยวไม่อัพวันเว้นวันก็ได้นะ ;Pp

ขอบคุณมากๆ สำหรับนักอ่านที่ไม่ได้เป็นนักอ่านเงา :)
ขอบคุณมากๆ สำหรับคอมเม้นต์ที่เพิ่มขึ้น
ขอบคุณมากๆ สำหรับคนที่แอด fav.
ขอบคุณมากๆ สำหรับคนที่ให้กำลังใจกันเสมอมา :')