คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 : เรื่องของพี่รหัส & น้องรหัส
3
เรื่องของพี่รหัส & น้องรหัส
(Talks show by Min)
เวลามักจะผ่านไปโดยที่เราไม่รู้ตัว...
ใช่! นี่ก็ผ่านไปเดือนกว่าๆ แล้วที่ฉันได้ย้ายจากโรงเรียนหญิงล้วนมาโรงเรียนสห ฉันเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและนักเรียนในโรงเรียนมากขึ้น ฉันสามารถเดินไปไหนมาไหนคนเดียวได้โดยไม่รู้สึกกลัว ผิดกับตอนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ๆ เลย เพราะตอนนั้นฉันเอาแต่เกาะแขนเพื่อน ไม่น้ำกรดก็ซี้เหว่ย -_-^
ชีวิตนักเรียนในแต่ละวันผ่านไปเรื่อยๆ อย่างไม่ค่อยจะมีสีสันสักเท่าไหร่ การเรียนที่นี่ก็โอเค ถึงจะเรียนหนักกว่าโรงเรียนเก่าแต่ก็ยังพอสู้ไหว กิจกรรมในเทอมแรกก็ยังไม่ค่อยมีอะไรเลย เพราะจะอยู่ในเทอมสองซะมากกว่า แต่ที่เห็นว่าจะสร้างความสนุกให้กับชีวิตนักเรียนอย่างเราๆ ก็คงเป็นเรื่องของการเล่นพี่รหัสน้องรหัสนี่แหละ เพราะแต่ละคนต่างก็สนุกกับการรับของจากพี่รหัส หรือไม่ก็แลกจดหมายกัน
อย่างที่ว่า...เราต้องหาตัวพี่รหัสของตัวเองให้เจอภายในสามเดือนนี้!
พี่รหัสของคนส่วนใหญ่ปรากฏตัวกันแล้ว เพราะไม่ได้อยากแกล้งน้องรหัสของตัวเอง และยังเทคแคร์น้องรหัสเป็นอย่างดีอีกด้วย เห็นบางคู่นี่รักกันปานจะกลืนกินแน่ะ
แต่พี่รหัสของบางคนก็ยังคงเทคแคร์แบบลับๆ ต่อไป เฉกเช่นพี่รหัสของฉันนี่แหละ =__=; ไม่รู้จะแอบส่งของกับจดหมายมาอีกนานมั้ย ฉันน่ะอยากรู้จะแย่อยู่แล้วว่าพี่รหัสของตัวเองจะเป็นใคร...
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นในขณะที่ฉันกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอนพร้อมกับคิดอะไรเพลินๆ ไปด้วย
“เข้ามาได้ค่า!”
ฉันตะโกนบอกผู้มาเยือน ทั้งๆ ที่ยังนอนตูดโด่ง หน้าจุ่มกับหมอนอยู่อย่างนั้นแหละ สงสัยแม่จะเอานมมาให้ล่ะมั้ง
แกร๊ก...
“มิน ทำอะไรอยู่น่ะ”
“แว๊ก!!”
ฉันเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำๆ เพราะนั่นต้องไม่ได้เสียงของแม่แน่ๆ T^T
เฮียมิดไนท์นั่นเองที่เปิดประตูเข้ามา เขาทำหน้างงๆ ที่เห็นฉันนอนท่าประหลาดๆ ก่อนจะเข้ามานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือข้างๆ เตียง
“เฮียเข้ามากวนอะไรเราหรือเปล่า”
“เปล่าๆ พอดีมินกำลังทำกายบริหารอยู่ แหะๆ ^^;”
“อ่อ...”
“ว่าแต่เฮียมีธุระอะไรเหรอ ทำหน้าอย่างนี้ ท่าทางจะเป็นเรื่องสำคัญแฮะ”
ฉันถามเฮียออกไปเพราะเห็นว่าสีหน้าของเขาดูเป็นกังวลยังไงชอบกล แถมยังทำท่าลังเลอีกต่างหาก เหมือนมีอะไรจะบอกฉันอย่างนั้นแหละ
สาเหตุที่ฉันไม่เรียกมิดไนท์ว่าพี่ ก็เพราะด้วยความที่พ่อเป็นคนเชื้อสายจีน อย่างที่บอกไปว่ามิดไนท์ไม่ใช่พี่แท้ๆ ของฉัน ตอนที่เราเจอหน้ากันครั้งแรก ตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ พ่อก็สั่งให้ฉันเรียกพี่มิดไนท์ว่า ‘เฮีย’ แล้ว พอได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ฉันก็เกิดรู้สึกอยากจะเรียกเขาว่า ‘เฮีย’ ยังไงก็ไม่รู้
“เรื่องพี่รหัสน้องรหัสน่ะ...มินรู้หรือยังว่าพี่รหัสตัวเองคือใคร”
“ยังไม่รู้เลยอ่ะ...แล้วเฮียรู้เหรอ!”
ฉันรีบโพล่งออกไปเผื่อว่าเฮียจะรู้ ฉันจะได้มีพี่รหัสเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที *O*
“ไม่รู้หรอก - -;; คือวันนี้เฮียอยากจะมาขอคำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้จากเราหน่อยน่ะ”
“ว่ามาเล้ย! มินคนนี้รับฟังและออกความคิดเห็นให้ได้เสมอ ^^”
ฉันนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงเตรียมพร้อมที่จะฟังเฮียพูด
“เฮียหมดมุกที่จะเทคแคร์น้องรหัสแล้วอ่ะ ช่วยคิดวิธีเด็ดๆ หน่อยได้ป่ะ”
“อ่ะโด่ เรื่องแค่นี้เอง... จดหมายให้ไปกี่ฉบับแล้วล่ะ”
“ก็ประมาณสี่”
“โห่ มินได้มาสิบแล้ว = =^ แล้วนี่เฮียให้อะไรเขาไปอีกอ่ะ”
“ก็ลูกอม ขนมอะไรพวกเนี้ย”
“เสี่ยวมากเลยเฮีย -_-; เฮียบอกมินได้ป่ะว่าน้องรหัสเฮียคือใครอ่ะ”
“ไม่ได้ มินปากโป้ง”
“บอกเหอะนะเฮีย T_T มินสัญญาว่าจะไม่บอกใครเลย นะๆๆ จะปิดปากเงียบสนิทเลยเอ้า!”
ฉันชูนิ้วก้อยขึ้นมาแล้วจับมือของเฮียให้มาเกี่ยวก้อยกับฉันเพื่อเป็นการสัญญา เจ้าตัวขัดขืนนิดหน่อยแต่สุดท้ายฉันก็ทำให้เฮียยอมบอกได้
“มินก็รู้จัก...”
เดี๋ยวนะ...ฉันก็รู้จักงั้นเหรอ?
“แสบ...มีเรื่องกับเฮียตั้งแต่วันแรกเลย -_-“
“น้ำกรด!! กะไว้แล้วไม่มีผิด! คนที่เทคแคร์คนอื่นได้ห่วยที่สุด ในโลกนี้คงไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเฮีย - -^”
“เว่อร์ไปๆ ใครบอกเฮียเทคแคร์คนไม่เก่ง แล้วนี่จะช่วยเฮียคิดได้ยัง”
“อยากให้น้องรหัสประทับใจใช่มั้ยเฮีย ^^ ต้องนี่เลย...เอาหนังสือเรียน หรือเลกเชอร์ หรือชีทอะไรก็ได้ที่เป็นของปีที่แล้ว เอาไปให้น้ำกรดเลย จะได้แสดงให้เห็นว่าเฮียเป็นห่วงการเรียนของน้องรหัสและเต็มใจอยากจะช่วยเหลือเต็มที่!”
ฉันร่ายยาวจนแทบจะลืมหายใจ -*- ที่แท้เฮียก็เป็นพี่รหัสของน้ำกรดนี่เอง...และฉันก็ดูออกด้วยนะ ว่าเฮียแอบปลื้มน้ำกรดอยู่ลึกๆ น่ะ
“อยากช่วยตายแหละ -_-;”
เฮียพูดขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ ปากก็พูดไปเหอะ แต่ใจคิดอีกอย่างใช่มั้ยล่ะ ^^
“งั้นก็ตามใจ เฮ้อ~ ต้องไปฟังน้ำกรดบ่นอีกตามเคย ว่ามีพี่รหัส ‘ห่วย’ กว่าคนอื่นเขา”
“เออๆ รู้แล้วๆ ให้ก็ให้ -^- งั้นพี่ไปก่อนละ”
เฮียทำหน้างอนๆ ก่อนจะหันหลังเตรียมก้าวออกจากห้องไป แต่ฉันก็รีบหยุดเฮียไว้ก่อน
“เดี๋ยวเฮีย! เอากระดาษจดหมายสวยๆ ไปด้วย แปปนึงนะ มินไปหยิบให้”
ฉันเดินไปที่ตู้หนังสือพร้อมกับปีนบันไดที่เอาไว้ใช้ไต่ขึ้นไปหยิบหนังสือบนชั้นสูงๆ เนื่องจากตู้หนังสือในห้องฉันสั่งทำมาผิดไซส์ จึงทำให้มีขนาดสูงดิ่งเพดาน ไม่เหมือนห้องอื่นๆ
ฉันค่อยๆ ก้าวขึ้นบันไดขั้นเล็กๆ ไปทีละก้าว...ทีละก้าว...เพราะว่ากระดาษจดหมายแสนสวยที่ฉันเก็บเอาไว้นมนานมันดันอยู่ชั้นบนสุดเลยอ่ะดิ -O-
แต่แล้ว! เรื่องที่ไม่คาดคิดก็กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อบันไดมันกำลังจะเลื่อนลงไปในขณะที่ฉันกำลังเอื้อมมือหยิบกระดาษสุดฤทธิ์ T^T
ครืด!
“กรี๊ดดดดดดด!”
ฉันกรีดร้องเสียงดังเมื่อรู้สึกตัวเองกำลังลอยอยู่บนอากาศและกำลังจะตกพื้นดังโครม! TOT แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด... เพราะมีใครคนนึงมารับฉันเอาไว้ได้ทัน...เฮียนั่นเอง!!
ใบหน้าของเราสองคนอยู่ห่างกันแค่คืบ สมองเหมือนหยุดสั่งการทำให้ฉันขยับไม่ได้ หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างน่ากลัว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันยังไม่เคยอยู่กับผู้ชายใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย! T__T และมันก็ทำฉันแทบบ้า~
“เป็นไรเปล่ามิน เฮียวิ่งมารับเราแทบไม่ทัน =_=;”
ฉันรีบสปริงตัวขึ้นแล้วตั้งสติให้ดีก่อนที่จะก้มลงไปหยิบห่อกระดาษจดหมายที่ตกอยู่บนพื้น เพราะฉันคว้ามันออกจากตู้ได้ทันก่อนที่ตัวเองจะตกลงมา -_-
“อ่ะนี่เฮีย... เอาไปเขียนให้น้ำกรดนะ มันชอบลายนี้มาก...รับรองคืบหน้า ^^”
“โอเคๆ แล้วก็อย่าลืมที่ให้สัญญาเฮียเอาไว้ด้วยนะ รู้แล้วก็เหยียบไว้ให้มิดล่ะ! ไม่งั้นเจอดีแน่ หึๆ”
“รู้แล้วน่า เชื่อใจน้องคนนี้ได้! เฮียก็อย่าลืมช่วยมินหาพี่รหัสด้วยนะ ^O^”
เฮียหันกลับมายิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป
เมื่อไหร่ฉันจะได้รู้สักทีเนี่ย...ว่าพี่รหัสของฉันคือใคร?
(Talks show: End)
“อ๊ากกกกกกกก! TOT ทำไงดีๆ สายแล้วววๆ”
ฉันถือนาฬิกาปลุกทรยศวิ่งไปวิ่งมาพร้อมกับโทรศัพท์ไปหามิน ฉันตั้งนาฬิกาไว้ตอนหกโมงแท้ๆ แต่ทำไมมันดันทรยศฉันมาปลุกตอนเจ็ดโมงล่ะ TOT
“ฮัลโหลมิน วันนี้แกไปโรงเรียนก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันค่อยตามไปทีหลัง”
ฉันกรอกคำพูดตัวเองลงไปในโทรศัพท์อย่างลวกๆ ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา
(ใจเย็นๆ แกตื่นสายอ่ะดิ โอเคๆ งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่โรงเรียนนะ)
ปกติเจ็ดโมงเช้าจะเป็นเวลาที่ฉันกับมินออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนกัน แต่วันนี้ฉันกลับต้องมาอาบน้ำแปรงฟันแบบมาราธอน ยัดข้าวใส่ปากแบบไม่คิดชีวิต และวิ่งออกจากบ้านมาอย่างกับยัยเพิ้งผมฟูที่ดูก็รู้ว่ายังไม่ได้หวี T^T
ทำไมฉันถึงต้องรีบร้อนขนาดนี้ด้วยน่ะเหรอ? เพราะถ้าไปสายเกิน 3 ครั้ง... ฉันก็จะถูกฝ่ายปกครองเรียก และเชิญผู้ปกครองมาพบยังไงล่ะ =__=^
หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้างตรงหน้าหมู่บ้านให้รีบพาฉันบึ่งไปโรงเรียนให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้อีก 5 นาทีก็จะ 8 โมงตรงแล้ว T^T
ฉันมาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพแต่ทว่า...ฉันมาสายจนได้!! TTOTT
“น้องคนไหนที่เพิ่งมา ไปเข้าแถวต่อตรงโน้นเลยนะคะ ^^”
พี่สาวหน้าหวานเหมือนนางฟ้าคนหนึ่งยืนรออยู่ใกล้ๆ หน้าประตูโรงเรียนและมีหน้าที่ส่งต่อพวกเราให้ไปเข้าแถวบริเวณหน้าเสาธง ซึ่งเป็นแถวที่แยกออกมาต่างหากสำหรับคนมาสาย -_-;;
ฉันก็เลยต้องเดินคอตกไปต่อแถวกับน้องๆ รู้สึกในจำนวนคนที่มาสาย จะมีแต่น้องๆ ทั้งนั้นเลยนะ ไม่มี ม.ปลายสักคน T_T
“เธออายเด็กบ้างมั้ย โตป่านนี้แล้วยังมาสายอีก”
ฉันหันขวับไปยังทางของต้นเสียงทันที!
“นายอีกแล้วเหรอเนี่ย TOT”
ฉันแทบจะทรุดเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงนั้นคือรุ่นพี่มิดน้งมิดไนท์อะไรนั่น แค่มาสายฉันก็จะบ้าตายละ ดันมากับเจอมิดไนท์ที่ทำหน้าที่เป็นคนดักเด็กมาสายอีก โอ๊ย! ชีวิต!!
“ใช่ ฉันเอง -_- หัวกระเซิงมาเชียวนะ ฮ่าๆๆๆ”
“แค่กๆ...แล้วเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ”
ฉันรีบใช้มือจัดผมตัวเองให้เข้าทรง อย่างน้อยก็คงช่วยให้ฟูน้อยลงได้ล่ะวะ
“ปากดีจริงๆ แล้วก็กรุณาเรียกฉันว่า ‘พี่’ ด้วย เธอควรจะมีความเคารพต่อรุ่นพี่บ้างนะ”
“ก็ฉันไม่อยากเคารพนายนิ -^- ค่อกๆ แค่กๆ“
“ตามใจ...ว่าแต่เธอเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ 2009 หรือเปล่าเนี่ย ไอแต่เช้าเลย -_-^”
“บ้าน่า! แค่เจ็บคอนิดหน่อย”
“เอาเหอะ เธอชื่ออะไรนะ...กัญญาภัค เลขประจำตัว 22192 อยู่ห้องอะไรล่ะ”
กรี๊ดดด! T^T อีตามิดไนท์มองมาที่หน้าอกฉัน (อีกแล้ว) พร้อมกับจดชื่อและเลขประจำตัวลงในสมุดบันทึกรายชื่อคนมาสาย วันหลังฉันจะปักชื่อกับเลขประจำตัวไว้บนแขนเสื้อซะเลย ฮึ่ย!
“ฉันถามว่าอยู่ห้องอะไร ไม่บอกเดี๋ยวจะโดนหนักกว่าเดิมนะน้อง”
“ห้องสองๆ - -^”
ได้ทีขี่แพะไล่เลยนะ!! มิดไนท์คงจะอยากเอาคืนฉันมาก เขาแกล้งถามนี่ถามโน่นและทำฉันหน้าแตกต่อหน้าน้องๆ สารพัดในเวลาที่ฉันไม่มีทางสู้อย่างนี้ คอยดูเหอะ...ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ฉันก็จะเอาคืนนายเหมือนกัน!
ในที่สุดฉันก็ขึ้นห้องเรียนสาย (กว่าเดิม) เพราะมิดไนท์คนเดียวเลย! เขาปล่อยฉันให้ขึ้นห้องช้ากว่าน้องๆ พวกนั้น เพราะเขาเอาแต่จะหาเรื่องฉันอยู่นั่นแหละ - -; ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้าโรงเรียนนี้จนถึงปัจจุบัน ฉันก็มีเรื่องกับมิดไนท์มาโดยตลอด ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องกัดกันบ่อยๆ เมื่อเจอหน้า ก็ห้องเรียนของเราสองคนเล่นอยู่ใกล้กันซะขนาดนี้ เจอหน้ากันทีไรก็ต้องมีเรื่องให้เอาคืนกันไม่น้อยก็เยอะตลอดแหละ นี่ถ้าได้อยู่ห้องเดียวกัน สงสัยตึกคงถล่มแล้วมั้ง =__=;;
ปั่ก!
ฉันโยนกระเป๋าลงบนเก้าอี้ของตัวเองแล้วค่อยๆ หย่อนก้นตามลงไป คนข้างๆ ฉันยังคงฟุบหน้าหลับอยู่บนโต๊ะ หัวฟูๆ ของเขายังดูนิ่มๆ และน่าจับไม่เปลี่ยนแปลง
“น้ำกรดดด ในที่สุดแกก็มา!!”
มินกับซี้เหว่ยกอดคอกันเดินเข้ามาแล้วพร้อมใจกันประสานเสียงใส่หน้าฉัน -_-^^ ชั่วโมงนี้เป็นคาบโฮมรูม ซึ่งเป็นคาบที่นานทีปีหนกว่าครูจะเข้ามาแจ้งข่าวกิจกรรมต่างๆ ในโรงเรียน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ครูไม่เข้า ห้องเรียนของเด็ก ม.สี่ เลยกลายเป็นสนามเด็กเล่นไปอีกแล้ว = =; เมื่อไหร่เพื่อนๆ พวกนี้จะโตกันสักทีนะ
ครืดดด...
ประตูห้องเรียนถูกเลื่อนออก และผู้ที่เข้ามาก็คือรุ่นพี่ ม.หก นั่นก็คือพี่ปิ๊ดกับพี่ดั้งหัก (ยังคงไม่รู้ชื่อ) เจ้าเก่าขาประจำ สงสัยจะมาแจกของจากพี่รหัสเหมือนเดิมล่ะมั้ง เพราะทุกอาทิตย์พี่สองคนนี้จะเข้ามาสองรอบเพื่อแจกของจากพี่รหัสอย่างเป็นทางการตามตาราง แต่ถ้าใครจะติดต่อกันนอกรอบก็ได้
ทุกคนในห้องต่างก็หยุดเล่นกันแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยความดีอกดีใจ ตื่นเต้น และกระดี๊กระด๊ามาก -_- ผิดกับฉันที่รู้สึกปลง ปลง และปลง! เพราะที่ผ่านมาพี่รหัสของฉันเทคแคร์ฉันดีม๊ากมากกก! ประมาณหนึ่งส่วนสิบของพี่รหัสคนอื่น จนฉันไม่อยากจะหวังอะไรจากพี่รหัสของตัวเองแล้ว =O=^
พี่ปิ๊ดเรียกชื่อแต่ละคนให้ออกไปรับของ และเมื่อถึงพี่ปิ๊ดเรียกชื่อฉันให้ออกไปรับของ ฉันก็ต้องแปลกใจที่ได้ซองจดหมายสีน้ำตาลขนาดใหญ่และหนามา วันนี้สงสัยพี่รหัสของฉันจะกินยาผิดขวดแฮะ
ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วค่อยๆ แกะซองสีน้ำตาลออก ภายในมีหนังสือแบบถ่ายเอกสารอยู่สามเล่ม ซึ่งมันหนามากจนซองแทบปริออกมาเลย -O- แถมยังมีซองจดหมายอยู่ข้างในอีกด้วย วันนี้พี่รหัสของฉันมาแปลกนะเนี่ย
“น้ำกรด >O< แกดูนี่ดิ พี่รหัสฉันน่ารักสุดๆ ไปเลยอ่ะ ให้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กับช็อกโกแลตทอปเบอโรนมาเป็นโหลเลย อ๊ากกก! ดีใจๆ > <”
เสียงอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความปลาบปลื้มปิติยินดีของมินผ่านเข้ามาในหูของฉันเต็มๆ มันกอดของที่ได้ทั้งหมดอย่างกับอุ้มลูกแล้วดิ้นไปดิ้นมาด้วยความดีอกดีใจ
“โอเคๆ ฉันรู้แล้วว่าแกดีใจ -O-“
“กรี๊ดดดด ดีใจๆ >.<”
ฉันปล่อยให้มินบ้าต่อไปแล้วเงยหน้าขึ้นถามทีที่เพิ่งรับของกลับมา
“ที นายได้อะไรจากพี่รหัสอ่ะ”
“ก็... รู้สึกจะเป็น...”
ทีเดินมานั่งที่โต๊ะแล้วลงมือแกะกระดาษสีน้ำตาลที่ห่อของชิ้นนั้นมายับๆ โดยที่ไม่มีกล่อง แต่ก็มีโบว์สีฟ้าสดใสผูกอยู่ ทำให้ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย
“...เป็นที่หนีบรูป หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ”
หลังจากที่ทีแกะกระดาษสีน้ำตาลเสร็จ ของที่ปรากฏออกมาก็คือตุ๊กตาน่ารักตัวหนึ่ง บนหัวของมันมีสปริง ส่วนที่ปลายสปริงมีตัวหนีบที่หนีบรูปถ่ายอยู่ใบนึง
“โห...น่ารักโคตรๆ เลยอ่ะพี่รหัสนาย >__<”
ฉันตื่นเต้นแทนทีมากๆ เพราะแต่ละครั้งที่มีของฝากหรือจดหมายจากพี่รหัสมาทีไร ทีก็มักจะได้ของที่คนทั้งห้องต้องอิจฉาไปตามๆ กัน
“แหะๆ รูปนี้ฉันตลกอ่ะ”
ทีพูดขึ้นด้วยท่าทางเขินๆ ฉันเพ่งไปที่รูปถ่ายนั้น มันเป็นรูปถ่ายคู่ของทีกับผู้หญิงหน้าหวานคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพี่รหัสของที อ้อ...ลืมบอกไป พี่รหัสของทีน่ะ ปรากฏตัวตั้งแต่วันแรกๆ แล้ว แต่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลย แถมสองคนนี้ยังสนิทกันอีกด้วยนะ น่าอิจฉาอ่ะ >O< เฮ้ย! ในรูปนั่นมันพี่สาวหน้าเหมือนนางฟ้าที่ดักรอเด็กมาสายนี่นา ที่แท้พี่รหัสทีก็คือพี่นางฟ้าคนนั้นนี่เอง คนอะไร ทำไมถึงได้สวย น่ารัก ไม่มีที่ติขนาดนี้นะ *O*
“น้ำกรด แกได้อะไรเหรอ ^^”
อยู่ดีๆ มินก็เขยิบเก้าอี้เข้ามานั่งเบียดฉันแล้วถามขึ้นด้วยเสียงที่ดูเจ้าเล่ห์ผิดปกติ -*-
“ก็หนังสือ...อะไรก็ไม่รู้”
“จริงดิๆ ทำไมไม่เปิดดูอ่ะ หนังสืออะไรเหรอ”
หลังจากที่มินสงบสติอารมณ์จากความดีใจเกินของมันได้แล้ว มินก็เข้ามานั่งคุยกับฉันเหมือนคนปกติสักที
ฉันหันกลับมาสนใจของในมือ หลังจากที่ลืมมันไปเพราะมัวแต่ไปให้ความสนใจกับคนอื่นอยู่ -_-; ฉันดึงหนังสือทั้งสามเล่มออกมาจากซองแล้วดูหน้าปกของแต่ละเล่ม
ฟิสิกส์...
เคมี...
ชีวะ...
พี่รหัสของฉันคิดยังไงน่ะ ถึงได้เอาหนังสือสามเล่มนี้มาให้ฉัน =[]=; หนังสือพวกนี้เป็นหนังสือที่เด็กวิทย์-คณิตอย่างฉันกำลังเรียนอยู่นี่แหละ
“โห...พี่รหัสแกสุดยอดเลย ลงทุนเพื่อน้องรหัสขนาดนี้ ^^”
“จะเอาหนังสือพวกนี้มาให้ฉันทำไมอีกก็ไม่รู้”
“โธ่! น้ำกรด ก็เอามาให้แกศึกษาต่อเป็นแนวทางในการเรียนอะไรแบบนี้ไง แล้วนี่พี่รหัสแกฝากจดหมายมาให้บ้างป่ะ”
มินพูดอะไรที่ฟังดูเป็นทางการมากๆ แล้วมันก็ชะเง้อมองหาอะไรสักอย่าง
“มีอยู่ฉบับนึง...”
ฉันล้วงมือลงไปในซองอีกครั้งแล้วหยิบซองจดหมายอันเล็กๆ ออกมาเปิด ภายนอกอาจดูเหมือนซองสีขาวธรรมดาๆ แต่ภายในเป็นกระดาษเขียนจดหมายลายโดเรม่อนกินโดริยากิ ซึ่งเป็นลายที่ถูกใจฉันมาก เพราะฉันชอบโดเรม่อนที่สุดในโลกเลย >_<
“ไหนดูหน่อยดิ เขียนไว้ว่าอะไรบ้างเนี่ย”
มินขยับเข้ามาอีกจนตัวเราติดกัน มันยื่นหัวมาใกล้ๆ แล้วเราสองคนก็เริ่มอ่านข้อความบนกระดาษที่พี่รหัสเขียนถึงฉัน
‘สวัสดีครับน้องน้ำกรด J
วันนี้พี่เอาหนังสือเรียนของ ม.สี่มาให้นะ ข้างในมีเลกเชอร์อยู่เยอะเลย (ส่วนที่ไม่ใช่เลกเชอร์ไม่ต้องไปสนใจ) มันคงจะช่วยให้น้องรหัสของพี่เก่งขึ้นได้
ก็ไม่มีอะไรแล้ว.. หวังว่าน้องจะชอบกระดาษแผ่นนี้นะ
ถ้าอยากจะติดต่อพี่หรืออยากถามอะไรก็เขียนจดหมายแล้วส่งมาทางพี่ปิ๊ดได้นะครับ อันไหนที่ตอบได้พี่จะตอบให้น้องเสมอ
เทคแคร์ด้วยน้องรหัส พี่จะคอยเฝ้าดูน้องอยู่ห่างๆ นะ โอเคป่ะ
“มาแปลกอ่ะวันนี้ แต่ก็น่ารักดี ^^”
ฉันอมยิ้มแล้วพับจดหมายเก็บใส่ซองเหมือนเดิม ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะมีอะไรอย่างนี้มาให้ มีแต่จดหมายแบบเรียนคำศัพท์วันละคำ -_-^ มันจะสั้นไปไหนก็ไม่รู้ ส่วนเรื่องของนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย วันไหนได้ซูกัสมาแท่งนึงก็ควรจะดีใจแล้ว
“ฮั่นแน่~ ดีใจล่ะสิ ^^ พี่รหัสแกนี่เลิศมากๆ แต่เสียดายเนอะ น่าจะเทคแคร์แกดีๆ ให้เร็วกว่านี้ ฮิๆ”
“เอาเหอะน่า อย่างน้อยวันนี้ฉันก็รู้แล้วว่าพี่รหัสของฉันก็มีความน่ารักอยู่เหมือนกัน ^^”
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะแก ว่าแต่แบ่งข้อมูลในหนังสือกันบ้างก็ดีนะ ฮ่าๆ”
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
ฉันเปิดหนังสือฟิสิกส์และพลิกไปทีละหน้าๆ มีตัวหนังสือขยุกขยิกจดไว้เกือบทุกมุมกระดาษ -_-; นี่พี่รหัสฉันกะจะให้ฉันอ่านจนกระอักเลือดตายเลยใช่มั้ยเนี่ย
“แกรู้ป่ะ ทำไมพี่รหัสฉันถึงให้หนังสือแบบถ่ายเอกสารมาอ่ะ”
ฉันถามมินที่นั่งแกะช็อกโกแลตกินอยู่ข้างๆ ในขณะที่สองมือก็กำลังเปิดหนังสือไปมาอย่างเมามัน
“ก็พี่รหัสแกเพิ่งเข้าใหม่ไง ไม่มีหนังสือปีที่แล้ว เลยต้องยืมหนังสือเพื่อนไปถ่ายเอกสาร...หรือไม่ก็...หรือไม่ก็ทำหนังสือหาย ต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นอย่างหลังแน่ๆ!”
“แกไม่เห็นจะต้องทำเสียงจริงจังขนาดนั้นเลย -*- พี่รหัสฉันคงจะทำหนังสือหายจริงๆ นั่นแหละ”
หลังจากที่พูดจบ ฉันก็เปิดไปเจอหน้าที่มีทั้งเลกเชอร์และส่วนที่ไม่ใช่เลกเชอร์อยู่ในหนังสือชีวะ สายตาของฉันไปสะดุดเข้ากับข้อความกลุ่มหนึ่ง
‘บุญจะรักจวนตลอดไป ♥♥ BJ forever
แม่ยอดยาหยีของบุญ... ♫ เธอทำให้ฉันร้ากกกเธอก่อน ไม่อาจถอน...
ตอนนี้เวลา 14 นาฬิกาแล้ว คิดถึงจวนมากๆ ตอนพักไม่ได้เจอกันเลย’
และถัดลงมาอีกไม่กี่บรรทัด...
‘ทำไมอิ่มต้องเลือกคนๆ นั้นด้วย...
รู้มั้ยว่าเรารักและเป็นห่วงอิ่มขนาดไหน
ยังจำคำที่อิ่มเคยพูดกับบุญไว้ไม่ได้เหรอว่าเราจะรักกันจนกว่าชีวิตจะหาไม่
บุญอิ่ม ♥ รักกันตลอดไป’
=[]=^^ ไอ้พี่รหัสของฉันจะช่วยเลือกหนังสือให้ดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย! ฉันคงได้อ่านนิยายเรื่องรักสามเส้าของบุญ จวน กับอิ่มที่พี่บุญเขียนเพ้อไว้ แทนที่จะได้อ่านเลกเชอร์ที่เพื่อนพี่จดมาอ่ะนะ - -*
“ซี้เหว่ยๆ แกได้อะไรมาอ่ะ”
มินตะโกนถามซี้เหว่ยในขณะที่มันกำลังเดินกลับมาพร้อมกับกล่องของขวัญในมือ ฉันละสายตาจากหนังสือชีวะแล้วเดินเข้าไปหาซี้เหว่ยด้วยความอยากรู้อยากเห็น -.-
“ได้ของขวัญมากล่องหนึ่ง แต่คงไม่ใช่ของดีแน่ๆ -_-;”
ซี้เหว่ยพูดอย่างรู้ทันก่อนที่มันจะนั่งลงบนโต๊ะของตัวเองแล้วลงมือแกะกระดาษห่อของขวัญ พี่รหัสของซี้เหว่ยเป็นคนที่กวนได้กวนดีมากๆ เพราะของกับจดหมายที่ส่งมาแต่ละครั้ง ทำให้ซี้เหว่ยควันแทบออกหูกันเลยทีเดียว ฮ่าๆ
ไม่นานกระดาษของขวัญก็ถูกแกะออก (อย่างไร้เยื่อใย) ซี้เหว่ยเปิดกล่องสี่เหลี่ยมออกแล้วหยิบของในกล่องออกมา
เป็นกรอบรูป!
“กรี๊ดดดด! กล้ามาเลยนะพี่รหัสของฉัน TOT”
ฉันกับมินรีบแย่งกรอบรูปในมือของซี้เหว่ยมาพร้อมๆ กันหลังจากที่ได้ยินเสียงหวีดร้องอันโหยหวนดังไปทั่ว
“ฮ่าๆๆๆๆ น้ำกรด แกดูหน้าซี้เหว่ยดิ ฮ่าๆๆ ^O^”
“ก๊ากๆๆ ^O^ แกทำอะไรอยู่วะเนี่ย หน้าแกตลกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ค่อกแค่กๆ”
เราสองคนพร้อมใจกันปล่อยก๊ากออกมาเมื่อเห็นภาพในกรอบรูปที่พี่รหัสส่งมาให้ซี้เหว่ย ยิ่งฉันขำมากก็ยิ่งรู้สึกเจ็บคอมากยิ่งขึ้น มันคันยิกๆ ในคอยังไงก็ไม่รู้ แค่กๆ -O-
รูปถ่ายที่ใส่มาในกรอบรูปลายเด็กผู้ชายหัวโตใส่กางเกงในเป็นรูปของซี้เหว่ยเอง ^^ แต่สิ่งที่ทำให้เราหัวเราะกันกระจาย ก็เพราะว่ารูปนั้นเป็นรูปตอนที่ซี้เหว่ยกำลังจามอยู่อ่ะดิ แล้วมันดันไม่ได้ปิดปากอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ xD หน้ามันฮาไม่ไหวแล้ว ถ้าจะเรียกภาพนี้ว่าโดนแอบถ่ายก็คงจะไม่ผิด เพราะซี้เหว่ยไม่ทันได้ตั้งตัวจริงๆ ฮ่าๆ
“พวกแกเลิกหัวเราะกันสักทีได้มั้ย -_-^ พี่รหัสนัดฉันในจดหมายว่าวันนี้ให้ไปเจอกันที่เสาต้นที่สองในโรงอาหารตอนพักกลางวันด้วยอ่ะ”
“จริงป่ะ!!”
ฉันกับมินพูดขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจ
“นี่แสดงว่าแกจะได้เห็นหน้าพี่รหัสแล้วอ่ะดิ ขี้โกงอ่ะ T_T”
มินร้องเสียงโอดครวญเพื่อเรียกความยุติธรรมแทนฉันด้วย
ทำไมใครๆ ถึงได้รู้ตัวพี่รหัสกันหมดแล้วนะ
แล้วเมื่อไหร่กันล่ะ... ที่ฉันจะได้เห็นหน้าพี่รหัสของตัวเองสักที!
พอถึงพักกลางวันปุ๊บ ซี้เหว่ยก็รีบวิ่งแจ้นไปที่โรงอาหารทันทีเพื่อที่จะได้เจอพี่รหัสของมัน -^- เชอะ!
ฉันกับมินก็เลยต้องเดินไปพักด้วยกันแค่สองคน ส่วนทีก็ไปเล่นบาสกับเพื่อนๆ ของเขาที่โรงยิมเหมือนเดิมเกือบทุกวัน และเป็นเพราะวันนี้ครูปล่อยเร็ว จึงทำให้เราได้ออกมาพักก่อน ในขณะที่ห้องอื่นๆ ยังเรียนกันไม่เสร็จ เราสองคนเดินผ่านห้อง ม.5/6 ซึ่งเป็นห้องเรียนของมิดไนท์ แล้วสมองฉันก็เกิดปิ๊งอะไรขึ้นมาอีกสักอย่าง
“แปปนะมิน แกรออยู่ตรงนี้ก่อน”
ฉันเดินไปที่ชั้นวางรองเท้าของห้อง ม.6/6 แล้วไล่สายตาลงมาทีละชั้นเพื่อหารองเท้าของมิดไนท์ ชั้นวางรองเท้าของโรงเรียนนี้จะติดชื่อพร้อมเลขที่เอาไว้เลย เวลาวางจะได้เป็นระเบียบเรียบร้อยและเป็นที่ใครที่มัน
‘นายภาคิน เลขที่
เจอแล้ว! รองเท้าของมิดไนท์ >O< ฉันก็รู้ชื่อจริงของเขาเหมือนกันนะ ใช่ว่าจะมีฉันคนเดียวที่ปักชื่อไว้บนกระเป๋าเสื้อนักเรียนนี่นา
ฉันไม่รอช้า หยิบรองเท้าของนายภาคินขึ้นมาแล้วเดินไปวางไว้บนชั้นของห้อง ม.6/1 ซึ่งเป็นห้องที่อยู่ข้างในสุดของชั้นนี้ ฮ่าๆ แค่นี้มิดไนท์ก็จะไม่มีรองเท้าใส่ลงไปพักแล้ว ^O^
“แกจะไปแกล้งพี่เขาทำไมวะ เขาทำอะไรให้แกยัง”
มินพูดขึ้นหลังจากที่ฉันทำตามแผนของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ทำดิ -_-; แกไม่รู้หรอกว่าฉันขึ้นห้องเรียนสายก็เพราะนายมิดไนท์นี่แหละ”
“เฮ้อ~ เอาเหอะ...ฉันว่าศึกระหว่างแกกับพี่เขา คงไม่จบกันง่ายๆ หรอกว่ะ”
“ก็ตราบใดที่เขายังแกล้งฉันคืนอยู่อย่างนี้ ฉันจะไม่ยอมเป็นฝ่ายเลิกก่อนแน่!”
หลังจากที่ฉันกับมินกินข้าวกันเสร็จแล้ว เราสองคนก็ไปเก็บจานแล้วแยกกันไปซื้อของหวานเพื่อมานั่งกินรอซี้เหว่ยกลับมาบอกข่าวดี
“ป้าคะ! เอาน้ำแข็งใสน้ำแดงใส่ขนมปังกับเฉาก๊วยถ้วยใหญ่ค่ะ”
ฉันเดินเข้าไปหน้าร้านน้ำแข็งใส สั่งเมนูที่ฉันกินเป็นประจำ แล้วเตรียมหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาเพื่อจะหยิบเงิน
“เธออีกแล้วใช่มั้ย ยัยตัวแสบ!”
เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นหูทำให้ต่อมความแค้นของฉันเริ่มทำงานอีกครั้ง -*- ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร... ก็จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ นอกจากมิดไนท์ที่คอยหาเรื่องฉันเอาคืนฉันตลอดอย่างนี้!!
“อะไรๆ ก็ฉัน! ฉันไปทำอะไรให้นายเนี่ย”
“เธอเอารองเท้าฉันไปไว้ไหน บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“อ้าว รองเท้านายหายไปไหนแล้วล่ะ คิกๆ ^^”
ฉันแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เพราะสภาพเขาตอนนี้มันน่าขำ... แล้วก็น่ารักอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่มีรองเท้านักเรียนสวมอยู่ มีแต่ถุงเท้าสีขาวคู่หนึ่งเท่านั้น
“หายไปไหนเธอก็รู้อยู่แก่ใจ -_-;; บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”
“ฉันจะบอกนายได้ยังไงล่ะ ก็ฉันไม่ได้เป็นคนเอาไป T^T”
“เธอจะบอกหรือไม่บอก...ถ้าไม่บอกฉันจะส่งชื่อเธอไปที่ฝ่ายปกครองว่าเธอมาสายเกินหกครั้งแล้ว”
“เฮ้ยๆๆ อย่านะ! ฉันบอกก็ได้...ก็อยู่บนชั้นวางรองเท้าของห้องหนึ่งนั่นแหละ”
สุดท้ายฉันก็ต้องบอกนายมิดไนท์ไป เซ็งเลยๆ เป็นเพราะคำขู่ของเขาแท้ๆ...มาสายสามครั้งยังโดนเรียกผู้ปกครองมาพบ ถ้ามาสายหกครั้ง ฉันจะไม่ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเลยเรอะ T__T ก็โรงเรียนนี้น่ะ เข้มงวดเรื่องตรงต่อเวลามาก และฉันคงจะไม่รอดแน่ๆ ถ้าแม่รู้ว่าฉันมาสายแล้วสร้างปัญหาให้แม่ตั้งแต่เทอมแรกเลย T^T
“ฉันกะไว้แล้วว่าต้องเป็นเธอ”
“ก็ใครให้นายมาแกล้งฉันตอนเช้าก่อนเล่า!”
ฉันพูดแล้วหันไปหยิบถ้วยน้ำแข็งใสบนเคาน์เตอร์ก่อนที่จะหยิบเงินออกมาจ่าย
“ป้าครับ! เปลี่ยนจากน้ำแข็งใสถ้วยนี้เป็นถั่วเขียวอุ่นๆ ถ้วยหนึ่งครับ”
มิดไนท์แย่งน้ำแข็งใสถ้วยใหญ่ไปจากมือฉันพร้อมกับส่งคืนให้ป้าคนนั้น และเขาก็ยังหยิบแบงค์ยี่สิบออกมายื่นให้ป้าคนขายอีกด้วย
“นะ...นายทำอะไรน่ะ ฉันจะกินน้ำแข็งใสนะ”
“เจ็บคออยู่ไม่ใช่หรือไง เห็นเมื่อเช้าไอค่อกแค่กๆ เชียว”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับนายเลย ฉันอยากกินน้ำแข็งใส!”
“ไม่ได้! จะไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไงล่ะ...”
“...”
“ฉันกับเธอเจอหน้ากันทีไรต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอด เธอพ่นน้ำลายใส่หน้าฉันไปเท่าไหร่แล้ว ก็แค่ไม่อยากติดไข้หวัดจากใครบางคน -_-^”
“ฉันไม่ได้เป็นไข้หวัดซะหน่อย...เป็นห่วงฉันก็บอกมาเถอะ ^^”
ฉันแกล้งแซวมิดไนท์ไปเล่นๆ
“ใครจะบ้าไปห่วงเธอ! ได้ถั่วเขียวแล้วก็กินให้หมดด้วย อย่าให้เปลืองตังค์ฉันล่ะ”
พูดจบมิดไนท์ก็เดินหันหลังกลับไปเลย
เอ้า...ใครให้นายมาเลี้ยงฉันล่ะ -*-
แต่ก็...ขอบคุณนะ
ฉันรับถั่วเขียวมาจากป้าแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิม มินกำลังนั่งกินแตงโมอยู่อย่างเอร็ดอร่อย อ๊ะ! นั่นซี้เหว่ยเดินกลับมาพอดีเลย
และเมื่อเราสามคนนั่งลงพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว หัวข้อแรกที่จะสนทนากันก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของซี้เหว่ยเป็นแน่!
“เป็นไงบ้างพี่รหัสแก >O<”
มินยิงคำถามแรกใส่ซี้เหว่ยทันที ฉันสังเกตเห็นว่ามันแอบทำท่าเขินๆ ด้วยนะเนี่ย
“ก็ดีอ่ะ น่ารักดี”
“จริงดิ พี่รหัสแกชื่ออะไรอ่ะ แล้วพี่เขาคุยอะไรกับแกบ้าง ยังเรียกแกว่าน้องงิ้วอยู่ป่ะ”
คราวนี้เป็นฉันบ้างที่รัวคำถามใส่ซี้เหว่ย ฉันรู้สึกตื่นเต้นแทนมันจริงๆ ที่ได้เจอพี่รหัสแล้ว T^T คนมีคู่ (พี่รหัส) ไม่รู้หรอก
“พี่รหัสฉันชื่อเทส เขาก็น่ารักดีอ่ะ...เวลาคุยก็แบบกวนๆ ยังเรียกฉันว่าน้องงิ้วเหมือนเดิมแต่ก็ให้อภัยได้”
ซี้เหว่ยพูดไปและหน้ามันก็แดงขึ้นๆ จนฉันรู้สึกได้ว่ามันอยากจะกรีดร้องออกมาแล้ว = =; สงสัยพี่รหัสมันจะ น่ารักจริงๆ
“พี่เทสหล่อเปล่า ฮ่าๆๆ แล้วเขาบอกว่าอะไรบ้างอ่ะ”
“ก็บอกว่าถ้ามีอะไรไม่เข้าใจให้ไปถามได้ เดี๋ยวพี่เขาจะติวให้ > < แก...พี่เค้าดูดีมากอ่ะ”
หล่อ...ว่างั้นดิ - -
ฉันเริ่มรู้สึกว่าวิญญาณของซี้เหว่ยได้หลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว ฮ่าๆ
“ตอนเจอหน้าพี่เทสครั้งแรก แกรู้ป่ะ... มันมีความรู้สึกเหมือนเพลง ‘รักไม่ต้องการเวลา’ เลยอ่ะ >__<”
พอซี้เหว่ยพูดจบ หัวสมองฉันก็คิดไปถึงเพลงที่มันพูดถึงทันที เพลงนี้เป็นอีกเพลงหนึ่งที่ฉันชอบ และก็ไม่คิดว่าความหมายของมันจะมาดันตรงกันคนใกล้ตัวขนาดนี้
ฉันคิดว่ารักมันคือความผูกพัน
คิดว่ารักแท้ต้องเดินผ่านวันและเวลา
ยิ่งเนิ่นนานนานไปเท่าไรความรักยิ่งมีค่า
ที่ฉันรู้ที่เคยฝันรักที่ฉันเคยเข้าใจ
ไม่คิดไม่ฝันเมื่อเธอผ่านเข้ามา
เหมือนว่าสายตาฉันเองมองไม่เห็นใครๆ
หยุดที่เธอแค่เพียงสบตาและวินาทีนั้น
โลกทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหวท้องฟ้ากลับสดใส
*ลมหายใจเหมือนหยุดไปในห้วงนาทีนี้
ทั้งหัวใจลอยหลุดไปทันทีที่สบตา
เธอหยุดยั้งวันเวลาแค่เราได้พบกันในวันนี้
แค่พบเจอกับเธอ
ฉันเพิ่งเข้าใจว่ารักเป็นอย่างนี้
ฉันเพิ่งเข้าใจเมื่อได้มาเจอด้วยตัวเอง
เสี้ยวนาทีก็มีความหมายเปลี่ยนโลกได้ทั้งใบ
ฉันเพิ่งรู้ในวันนี้ รักไม่ต้องการเวลา
* ก็รักเธอ ฉันรักเธอ
*
เหมือนหัวใจลอยหลุดไปในห้วงเวลานี้
เมื่อพบเธอความรักที่เคยเข้าใจก็เปลี่ยนไป
ไม่ต้องใช้วันเวลาแค่เราได้พบกันในวันนี้
แค่พบเจอกับเธอ ก็รักเธอ ฉันรักเธอ
(เพลง รักไม่ต้องการเวลา: Klear)
โอ้โห...นี่แสดงว่าซี้เหว่ยแอบปิ๊งพี่รหัสตัวเองเข้าให้ซะแล้วใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆ นี่แหละมั้งที่เขาเรียกกันว่ารักแรกพบ ^^ ความโกรธความแค้นในใจมันคงจะหายไปเพราะความน่ารักของพี่รหัสเลยสินะ -O-
“ว่าแต่พวกแกสองคนเหอะ เมื่อไหร่พี่รหัสของพวกแกจะเผยโฉมสักทีวะ”
ซี้เหว่ยรวบรวมสติอารมณ์ให้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วพูดคุยกับฉันและมินด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่รู้เหมือนกันดิ พี่รหัสฉันก็เทคแคร์น่ารักดีหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันเห็นหน้าสักที T^T”
มินร้องโอดครวญอีกครั้งพร้อมกับทุบโต๊ะไปด้วย นับวันยัยนี่จะเริ่มซาดิสม์ขึ้นแล้วนะ -.-
“ใช่ๆ ตอนนี้พี่รหัสฉันก็เริ่มทำหน้าที่ดีขึ้นแล้วอ่ะ แต่ก็ยังไม่ยอมบอกอะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย แค่ชื่อก็ยังไม่บอก =__=;”
ฉันก็ร่วมสมทบด้วยคน ซี้เหว่ยทำหน้าครุ่นคิดแล้วชี้นิ้วมาที่พวกเราสองคนเป็นการเตือน
“พวกแกสองคนเข้าข่ายกลุ่มคนที่อยู่ในภาวะเสี่ยงเลยนะเนี่ย”
“...”
“อย่าลืมนะว่าถ้าพวกแกไม่รู้ว่าพี่รหัสตัวเองเป็นใคร... ค่ายสัมพันธ์ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี้...พวกแกโดนหนักแน่!”
“เฮ้ย!!”
ฉันกับมินร้องออกมาพร้อมกันเป็นรอบที่ล้านแปดในวันนี้ TOT
ฉันลืมไปได้ยังไงกันนะ!! ว่าภายใต้การเล่นพี่รหัสน้องรหัสนั้น...มีเงื่อนไขบ้าๆ นี่อยู่ด้วย TTOTT ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วนัก นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวเอง แล้วฉันจะไปหาพี่รหัสตัวเองได้ที่ไหนล่ะ! ชื่อก็ไม่มี ห้องก็ไม่รู้ ยิ่งรูปถ่ายที่ให้มาเป็นเบาะแสเนี่ย...มันใช้ประโยชน์ได้เยอะจริงจริ๊งงง
น้ำกรด... แกเตรียมรับบทลงโทษในค่ายได้เลย!!! TT___TT
talk with MING ming (:
วันนี้ก็มาอัพบทใหม่อีกแล้วน้ะ !
วิวเพิ่ม มีกำลังใจ
เม้นท์เพิ่ม มีกำลังใจมากกว่า :D
ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะ ทั้งเงาและไม่เงา ฮ่าๆ
อาทิตย์นี้หมิงอาจจะไม่ได้มาอัพทุกวัน
เพราะจะสอบแล้ววว จันทร์พุธศุกร์เล้ย TT
ฝากนิยายไว้ด้วยนะคะ (:
ใครที่จะสอบแล้วก็ตั้งใจอ่านหนังสือด้วยน้ะ สู้สู้ !
ความคิดเห็น