♥ ::. รักสองพิกัดของพี่รหัสกับยัยตัวแสบ .:: ♥

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 : เหตุเกิด ณ ร้านก๋วยเตี๋ยวหมูชูชื่น

2

เหตุเกิด ณ ร้านก๋วยเตี๋ยวหมูชูชื่น

            “ตรงนี้ก็จะเป็นโรงยิมนะ เข้าไปใช้ได้ตลอด...ส่วนโรงอาหารอยู่ตรงโน้น”

            “(*O*)(_ _)(*O*)”

            ฉัน น้ำกรด กับซี้เหว่ยพยักหน้าพร้อมๆ กันในขณะที่ทีกำลังพาเดินชมโรงเรียนอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง และพวกเราก็กำลังจะไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน

            โรงเรียนนี้กว้างมากๆ ถึงมากที่สุด จนฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะเดินได้ทั่วโรงเรียนตอนไหน =__=; ตึกที่ฉันเรียนก็เป็นตึกที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่สดๆ ร้อนๆ ซะด้วย หรูหราไฮโซจริงๆ คิดไม่ผิดเลยที่มาเรียนโรงเรียนนี้ ฮ่าๆๆๆ ^O^ ส่วนสภาพแวดล้อมของโรงเรียน นอกจากจะเจริญแล้ว ยังก็ไม่ปล่อยให้ธรรมชาติหายไปอีกด้วย มีมุมในร่มให้นั่งชมนกชมไม้มากมายหลายที่ เหมาะที่จะเอาหนังสือโรแมนติกมาอ่านสักเล่มจริงๆ เล้ย ^^

            “ทำไมพวกแกสองคนถึงได้เดินกันหน้าระรื่นเชียว ไม่รู้สึกเหรอว่านักเรียนพวกนี้ดูเถื่อนๆ ยังไงก็ไม่รู้”

            มินทำท่าขนลุกพร้อมกับเข้ามาเกาะแขนฉัน สงสัยมันจะปรับตัวไม่ทันล่ะมั้ง ก็เพราะเราสองคนเพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนหญิงล้วนน่ะสิ บางทีการมาเปิดหูเปิดตาในโรงเรียนสหะอาจจะทำให้เรามีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก็ได้นะ...ไม่ใช่เล่นแหกับปลาไหลทุกวันอย่างที่เคยทำ = =;;

            “พวกผู้ชายมีคนไหนที่หน้ามันไม่เถื่อนบ้างป่ะล่ะ - -^ แกควรจะชินตาได้แล้วนะ”

            ความจริงแล้วฉันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันแหละที่ต้องมาเดินในโรงเรียนที่มีผู้ชายอยู่ด้วยอย่างนี้ บางทีเจอรุ่นพี่กำลังจู๋จี๋กันอยู่ ฉันก็รู้สึกขนพองสยองเกล้าอย่างบอกไม่ถูก เพราะปกติจะชินตากับพวกเลสเบี้ยนซะมากกว่า -*-

            “จริงอย่างที่น้ำกรดพูดนะ ขนาดฉันยังรู้สึกเลยว่านักเรียนโรงเรียนนี้หน้าเถื่อนกว่าโรงเรียนเก่าของฉันอีก”

            และทันทีที่ซี้เหว่ยพูดจบ ทีที่นำทางพวกเราอยู่ข้างหน้าก็หันหน้าขวับกลับมาทันที

            “หน้าฉันมันเถื่อนมากเลยใช่มั้ย -_-^”

            ทีหันมาแยกเขี้ยวใส่พวกเราสามคน นี่ขนาดพวกเราพูดกันเบาๆ แล้วนะเนี่ย หูดีเป็นบ้าเลยหมอนี่!

            “ยกเว้นนายไว้คนนึงก็ได้ เพราะเท่าที่ดูมานายดูดีสุดในโรงเรียนแล้วนะ ^^”

            ซี้เหว่ยพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้ทีด้วยความจริงใจ ฮ่าๆๆ แต่ที่มันพูดก็จริงอ่ะแหละ ที่ผ่านมายังไม่เห็นใครดูดีเท่าทีเลย

            ไม่นานพวกเราก็ก้าวเข้าสู่โรงอาหารอันใหญ่โตมโหฬาร ภายในมีโต๊ะกินข้าวเรียงเป็นแนวยาวเยอะแยะมากมายจนนับไม่ถ้วนเลย! แถมไม่ได้มีแค่นั้นนะ...โรงอาหารที่นี่มีตั้ง 2 ชั้นแน่ะ!! ร้านอาหารก็เยอะใช่ย่อยจริงๆ เท่าที่เห็นก็มีทั้งอาหารตามสั่ง ข้าวมันไก่ ก๋วยเตี๋ยว ข้าวขาหมู ข้าวหน้าเป็ด และอีกสารพัดอย่างให้เลือกสนองความอยากอาหาร เรียกได้ว่าน้ำลายไหลตั้งแต่เดินเข้าโรงอาหารกันเลยทีเดียว *O* ต่างกับโรงเรียนเก่าของฉันจริงๆ ที่ต้องกินของซ้ำๆ อย่างน้อยอาทิตย์ละ 3 ครั้งแน่ะ =O=^

            “กินไรดีอ่ะ *O*”

            “เยอะจนเลือกไม่ถูกเลย *O*”

            เสียงของมินดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของซี้เหว่ย สองคนนี้ผลัดกันทำตาวิ๊งๆ อย่างกับเห็นขุมทรัพย์ทองอยู่ตรงหน้าแน่ะ -_-;

            “นายช่วยแนะนำร้านอร่อยๆ หน่อยดิ”

            ฉันหันไปพูดกับที แล้วปล่อยให้สองคนนั้นตาวาวอยู่กับของกินที่เยอะจนเลือกไม่ถูกต่อไป

            “ก็มีข้าวมันไก่งวง ร้านป้าที่อ้วนๆ อ่ะ อร่อยเหมือนกันนะ...หรือจะเป็นร้าน...”

            ทีทำหน้าที่เป็นไกด์นำทางและโปรโมทอาหารต่างๆ ให้พวกเรา มินเลือกที่จะไปกินข้าวมันไก่งวงตามที่ทีบอก ซี้เหว่ยก็รีบวิ่งแจ้นไปซื้อข้าวหน้าเป็ดซึ่งเป็นอาหารจานโปรดของมันแล้ว ส่วนฉันก็ยังยืนเอ๋ออยู่กับที่เพราะกำลังตาลายกับร้านอาหารตรงหน้าอยู่ - -^

            “เอ่อ...แล้วนี่นายไม่ไปพักกับเพื่อนเหรอ”

            “ฉันก็จะพาพวกเธอมาส่งที่โรงอาหารก่อนนี่แหละ เดี๋ยวกะจะแวะไปโรงยิมซะหน่อย เพื่อนๆ มันเล่นบาสกันอยู่...ว่าแต่เธอจะกินอะไรล่ะเนี่ย”

            “เหอะๆ ยังไม่รู้เลย = =^ นายไปก่อนเหอะ เดี๋ยวฉันหาอะไรกินเอง ของกินเยอะขนาดนี้ ไม่พลาดชัวร์! >O<”

            “แน่ใจนะว่าซื้อข้าวเป็น ดูเธอยิ่งเอ๋อๆ อยู่ด้วย”

            “วันนี้นายหลอกด่าฉันไปกี่รอบแล้วฮะ ไปได้แล้วไป๊ๆ -_-;;”

            ฉันพูดกึ่งผลักไสไล่ส่งพร้อมกับผลักให้ทีรีบๆ ไปได้แล้ว ฉันก็เกรงใจเป็นเหมือนกันนะที่ต้องรบกวนเวลาส่วนตัวของคนอื่นน่ะ

            “ฮ่าๆๆ โอเคๆ งั้นฉันไปล่ะ ^^”

            หลังจากที่ทีออกไปหาเพื่อนแล้ว ฉันก็เดินหาของกินที่จะมาเป็นอาหารกลางวันของฉันในวันนี้

            ส้มตำลาวสาวปูดำ...ไม่ดีมั้ง

            ผัดไทใจแห้ว...ไม่เอาดีกว่า - -;

            ก๋วยเตี๋ยวหมูชูชื่น...โอ้เยส! ร้านนี้ละกัน!!

            ฉันเดินตรงเข้าไปในฝูงฮิปโปฯ ทั้งหลายก่อนจะเบียดเสียดยัดเยียดเข้าไปจนถึงด้านหน้า คนเยอะมากๆ เลย ร้านนี้สงสัยจะอร่อย โฮะๆ ชักอยากจะชิมซะแล้วล่ะสิ > <

            “ป้าคะ! เอาเย็นตาโฟเส้นเล็กลูกชิ้นเยอะๆ นะคะ”

            เข้าร้านก๋วยเตี๋ยวหมูแต่สั่งเย็นตาโฟ...เจริญ -_-

            “จ้าๆ หนูรอแปปนึงนะ ^___^”

            ป้าที่กำลังลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวหันมายิ้มแป้นให้ฉันแล้วหันกลับไปยุ่งกับการผสมก๋วยเตี๋ยวต่อ ในขณะที่ฉันแทบจะถูกเบียดจนเป็นกล้วยทับอยู่แล้ว TOT

            แอ่ก!! ไอ้พวกข้างหลังนี่จะดันมาอีกนานมั้ย?!

            ปั่ก!

            “โอ๊ยยยย!”

            “ป้าครับ! เอาเย็นตาโฟเส้นเล็กชามนึงครับ”

            “นี่นาย! เหยียบเท้าคนอื่นอ่ะรู้ตัวป่ะ”

            สมองสั่งการให้ฉันเปิดปากหาเรื่องคนที่มาเหยียบเท้าฉันแล้วไม่มีคำว่าขอโทษหลุดออกมาจากปากเลย ไอ้บ้าหน้าไหนนะที่มันไร้มารยาทขนาดนี้ ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ!!

            ฉันพยายามจะหันไปหานายคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันแล้วเคลียร์กันให้รู้เรื่อง แต่คนที่มาซื้อก๋วยเตี๋ยวดันเยอะซะจนฉันไม่รู้จะหมุนตัวยังไง มันเบียดจนฉันที่ยืนอยู่หน้าสุดต้องเอาหน้าไปแนบกับตู้กับข้าวแล้วเนี่ย T^T

            “ขอลูกชิ้นเยอะๆ ด้วยนะคร้าบบบ ^^”

            นายคนที่เหยียบเท้าฉันยังคงตะโกนคุยกับป้าชูชื่น (ตั้งให้เองซะเลย) โดยที่ไม่สนใจฉันเลยแม้แต่นิดเดียว! กรี๊ดดด >__< มันจะมากเกินไปแล้วนะ!

            ในที่สุดฉันก็ใช้ออกแรงสุดกำลังเพื่อดันคนรอบข้างออกแล้วหันไปหาคนไร้มารยาท! ฉันค่อยๆ ไล่สายตาขึ้นไปเพราะว่าเขาสูงเหลือเกิน...

            ...

            ฉันถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะว่าคนตรงหน้านี้ดูไม่เถื่อนเลยสักนิดเดียว ใบหน้าที่ขาวเนียนช่างเข้ากับผมสีน้ำตาลเข้มที่ซอยประบ่ารับกับใบหน้าได้เป็นอย่างดี ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นจ้องมา ทำให้ฉันรู้สึกราวกับโดนต้องมนตร์ เขาแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ ชายเสื้อห้อยออกมาทั้งๆ ที่มันควรจะถูกยัดอยู่ในกางเกงบวกกับผมที่เซอร์ได้ที่ ทำให้รู้ได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยเนี้ยบเลยสักนิด! แต่เขาก็เป็นคนที่ดูดี... มากเลยทีเดียว

            “หนูๆ เย็นตาโฟเส้นเล็กลูกชิ้นเยอะได้แล้วนะ ของพ่อหนุ่มคนนั้นด้วยจ้ะ”

            ฉันสะดุ้งและตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงของป้าชูชื่นลอดเข้ามาในโสตประสาทของฉันเต็มๆ แต่ก่อนที่ฉันจะหันกลับไปหยิบชามก๋วยเตี๋ยว...ฉันควรจะเคลียร์กับหมอนี่ก่อนไม่ใช่เหรอ!!

            “นาย!”

            ฉันจ้องเขม็งไปยังผู้ชายที่เหยียบเท้าฉันแล้วยังยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ฉันตะโกนเรียกเขาเป็นยัยเพิ้งอยู่ตรงนี้ แต่เขากลับเดินชนไหล่ฉันและเบียดเข้าไปข้างหน้าเพื่อที่จะหยิบชามก๋วยเตี๋ยวอย่างหน้าตาเฉย!!

            “มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

            ฉันกระชากเสื้อของหมอนั่นจากข้างหลัง นายคนนั้นหันมาแล้วมองฉันอีกครั้ง ฉันต้องพยายามเก็บความรู้สึกไว้อย่างเต็มที่ เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่าฉันกำลังจะละลายอยู่แล้ว เพราะฉันกำลังหวั่นไหวกับดวงตาคู่นั้นอยู่น่ะสิ T^T

ไม่ได้ๆ >_< ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูดีกว่าคนอื่น...ก็แค่นั้นเอง...

            “เธอจะเรียกร้องความสนใจอีกนานมั้ย”

            โพล๊ะ!

            ความหวั่นไหวของฉันแตกดังโป๊ะราวกับลูกโป่งที่ถูกเข็มจิ้ม -_-; คำพูดที่แสนจะเย็นชาของเขาทำให้ฉันอึ้งไปสักพัก นิสัยไม่เข้ากับหน้าตาซะเลย อย่าคิดนะว่าดูดีกว่าคนอื่นแล้วจะพาลได้ ยังไงฉันก็ไม่ยอมอยู่แล้ว

            “ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่ฉันเรียกร้องความยุติธรรมต่างหาก!!”

            ฉันกึ่งพูดกึ่งตะโกนใส่หน้าหมอนั่นอย่างไม่คิดที่จะอายใคร

            “ฉันไปทำอะไรให้เธอ”

            นายคนตัวสูงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ถ้ามองดีๆ... หน้าของเขาดูยียวนพอสมควรเลย และคิ้วของเขาก็กำลังขมวดอยู่ด้วย

            “นายเหยียบเท้าฉัน และนายก็ไม่ได้พูดขอโทษ”

            “ก็ฉันไม่รู้”

ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็หยุดทำในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แล้วหันมาให้ความสนใจกับร้านก๋วยเตี่ยวหมูชูชื่น ที่บัดนี้ได้กลายเป็นเวทีมวยไปแล้ว -.-

“แต่ตอนนี้นายก็รู้แล้ว พูดขอโทษสักคำไม่ได้เลยหรือไง”

ด้วยอารมณ์ที่เดือดดาลอยู่ สมองก็เลยสั่งการให้ฉันทำอะไรบางอย่างลงไป... บางอย่างที่จะทำให้คนตรงหน้าฉันไม่มีวันลืมฉันคนนี้ได้เลย

“เธอ...เป็นรุ่นน้องฉันนี่”

เขาพูดเปลี่ยนประเด็นในขณะที่สายตาก็จ้องมายัง...

หน้าอกของฉัน!!

“กรี๊ดดดดดดดดด! นายมันลามกที่สุด ชอบทำร้ายคนไม่มีทางสู้ TOT”

“แต่เธอดูไม่เหมือนคนไม่มีทางสู้เลยนะ”

อะ...ไอ้บ้า T^T จะหาว่าฉันดูถึกงั้นสิ!

“ฉันก็แค่จะดูเลขประจำตัวเธอต่างหาก เป็นเด็กใหม่ล่ะสิ...ม.สี่ซะด้วย...อันที่จริงเธอควรจะเรียกฉันว่าพี่ด้วยซ้ำนะ ไม่ใช่มาอาละวาดแบบนี้ ไร้มารยาทจริงๆ”

ก็ใครให้เลขประจำตัวมันมาปักอยู่ที่กระเป๋าเสื้อบนหน้าอกของฉันกันเล่า!!

“งั้นฉันขอโทษ...ขอโทษค่ะพี่~”

ฉันลากเสียงยาวประชดสุดฤทธิ์ หน้าอย่างหมอนี่เนี่ยนะ ที่จะมาเป็นรุ่นพี่ของฉัน น่าจะเกิดมาเป็นรุ่นน้องให้ฉันกดขี่ซะมากกว่า ฮ่าๆๆๆ

“ทีนี้จะขอโทษฉันได้หรือยัง เหยียบลงมาได้ยังไงเนี่ย ฉันเจ็บนะ ตัวพี่ก็ไม่ใช่เบาๆ เลย”

“ขอโทษครับ พอหรือยัง”

รุ่นพี่ทำหน้ายียวนกวนประสาทและเหมือนเขาจะพอใจที่ทำให้ฉันพูดขอโทษได้...

“ก็แค่เนี้ย”

ฉันก็พอใจเหมือนกันที่ได้ฟังคำขอโทษ แต่เรื่องมันคงไม่จบง่ายขนาดนี้หรอกนะ หึๆ...รู้จักน้ำกรดคนนี้ดีพอแล้วหรือไง

เราสองคนต่างก็หยิบชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองออกมาจากบริเวณนั้นแล้วเดินแยกทางกันไป ตอนนี้บรรยากาศรอบๆ ก็กลับมาสู่ภาวะปกติแล้ว ฉันชะเง้อมองหามินกับซี้เหว่ยอยู่นาน ก่อนที่จะเจอพวกมันกำลังนั่งกินข้าวอย่างมีความสุขกันอยู่...ไม่ไกลนัก -_-^

“เห็นทุกช็อตเลยว่ะ ^^”

พอก้นของฉันแตะเก้าอี้ปุ๊บ มินก็รีบโชว์ความ ‘อัพเดทตลอด’ของมันออกมา -*- เรื่องแบบนี้ไม่ต้องอัพเดทมากก็ได้นะจ๊ะ

“ว่าแต่พี่คนนั้นเค้าเป็นใครอ่ะ เราสองคนมองไม่เห็นหน้าเลย คนยืนบังกันเต็ม =__=;”

ซี้เหว่ยพูดทั้งๆ ที่ยังมีข้าวหน้าเป็ดอยู่เต็มปาก

“อย่าเห็นเลยดีแล้ว คนนิสัยแบบนั้นอ่ะ”

ฉันพูดพลางคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาใส่ปากและตามด้วยน้ำซุปคำโต

“เออน้ำกรด...ฉันมีอะไรจะเล่าให้แกฟังอ่ะ ซี้เหว่ยก็ฟังไปด้วยละกันนะ”

(- -)  (_ _)  (- -)  (_ _)

ฉันกับซี้เหว่ยพยักหน้าหงึกอย่างจริงจัง เตรียมพร้อมที่จะฟังเรื่องของมิน

“น้ำกรด แกก็รู้ใช่เปล่าว่าฉันมีแม่เลี้ยง”

มินเริ่มหัวข้อสนทนา น้ำเสียงของมันฟังดูเหมือนมีเรื่องสำคัญอย่างไงอย่างงั้นแหละ

“รู้ดิ ก็แกย้ายบ้านมาอยู่ข้างบ้านฉันพร้อมกับแม่ใหม่แกนี่นา”

“คือว่าพ่อของฉันแต่งงานใหม่น่ะ และแม่ใหม่ของฉันก็มีลูกติดมาด้วย...”

มินหันไปเล่าความเป็นมาให้ซี้เหว่ยฟัง เพราะดูเหมือนซี้เหว่ยจะยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“เป็นลูกชายน่ะ...ฉันเคยเห็นหน้าเขาครั้งเดียวเอง เพราะว่าเขาย้ายไปเรียนที่ออสเตรเลียตั้งแต่นานแล้วล่ะ...”

เราสองคนตั้งใจฟังที่มินพูด ถึงแม้ว่าฉันจะรู้เรื่องราวในชีวิตของมินมากพอสมควรแล้วก็เถอะ

“แต่แกรู้เปล่าว่า...”

ปัง! ปัง!

“อ๊ากกกกกกกกกก!!”

เสียงทุบโต๊ะรัวๆ ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงของผู้ชายที่กำลังแหกปากร้องอย่างสุดเสียง ทำให้คนในโรงอาหารตื่นตกใจกันยกใหญ่ รวมทั้งพวกเราสามคนด้วย

ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเพื่อมองหาต้นเสียง แล้วก็ต้องพบกับรุ่นพี่คนเมื่อกี้กำลังไอพร้อมกับสำลักอยู่ หน้าของเขาแดงมากจนลามไปถึงหู เพื่อนๆ ของเขาอีกสองสามคนต่างก็รีบพากันเทน้ำให้... สงสัยสิ่งที่ฉันทำไปจะออกฤทธิ์แล้วล่ะมั้ง ^^

“แค่กๆๆๆๆ เค็มโว้ยยย! แหวะ!! ค่อกๆ แค่กๆ”

“เฮ้ยไนท์! ใจเย็นๆ ก่อนเว้ย อ่ะนี่... ดื่มน้ำก่อน”

“สะ... แสบคอ แค่กๆๆ”

“มีใครวางยาแกเปล่าวะ = =^”

ทุกคนจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับฉัน

“ป้า!! เอาอะไรมาให้ผมกินอ่ะ ค่อกๆๆ -O- ทำไมมันเค็มอย่างนี้ครับ แหวะ!”

รุ่นพี่คนที่ชื่ออะไรไนท์ๆ ตะโกนไปแล้วก็ล้วงคอตัวเองไปด้วย =__=;; เอาเข้าไป...ระวังเหอะ เดี๋ยวก็ได้เอามือไปอุดหลอดลมหายใจตัวเองตายหรอก -_-

“ป้าก็ทำของป้าเหมือนเดิมนี่แหละจ้า T_T ทำไมหนูผู้หญิงคนนั้นกินแล้วยังไม่เป็นอะไรเลย ทำพร้อมกันแท้ๆ”

            ป้าชูชื่นทำหน้าร้องไห้อย่างกับว่าจะโดนจับข้อหาเจตนาฆ่าคน (โดยการใส่ยาพิษ) อย่างนั้นแหละ

            “แค่กๆๆ ถ้าไม่ใช่ป้า...แล้วจะเป็นใครล่ะ”

            ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้ร้ายที่ถูกตำรวจจับได้ซะแล้ว =O=;

            “เธอเป็นคนทำใช่หรือเปล่า”

            สายตาของทุกคนในโรงอาหารจับจ้องมาที่ฉันกันอย่างพร้อมเพรียง! รวมทั้งมินกับซี้เหว่ยด้วย

            “ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ”

           ฉันรวบรวมความกล้า ลุกขึ้นยืนแล้วตอบออกไปเสียงดัง คนเราทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ! ถึงแม้ฉันจะคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดก็ตามเหอะ - -

            “ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วนี่”

            “ก็ตอนแรกพี่ยังไม่ได้ขอโทษอ่ะ”

            “น้ำกรด พอเหอะๆ”

            ชายเสื้อฉันถูกดึงโดยซี้เหว่ย มันคงยังไม่อยากให้ฉันมีเรื่องสินะ

            “หึๆ...เข้ามาวันแรกก็หาเรื่องใส่ตัวเลยนะ เธอจะต้องไม่ได้อยู่ในโรงเรียนอย่างมีความสุขแน่ คอยดู”

            “อะไรเนี่ย! ทำแค่นี้ถึงกับต้องขู่กันเลยเหรอ”

            “น้ำกรด แกไปทำอะไรพี่เค้าวะ”

            มินกระตุกชายเสื้ออีกข้างของฉัน เพราะว่าตอนนี้กำลังยืนหัวโด่อยู่กลางโรงอาหาร ฉันก็เลยต้องก้มหน้าไปกระซิบบอกมิน

            “ก็ตอนที่พี่เค้าเผลอ ฉันก็แค่บีบน้ำปลาใส่เข้าไปในชามก๋วยเตี๋ยวอ่ะ”

            “แกบีบไปเยอะเท่าไหร่เนี่ย - -”

            “เกือบครึ่งขวดได้ = =^”

            “น้ำกรด... T^T”

            “อะไรเล่า! ฉันยังเคลียร์ไม่จบเลยนะ”

            “ฉันกำลังจะบอกเธอเรื่องนี้แหละ T__T”

            “เรื่องไหนอีกล่ะ -_-;”

            “มิดไนท์...รุ่นพี่ที่เธอกำลังมีเรื่องด้วยน่ะ...เขาเป็น...”

            “เป็นใคร - -* แกอย่าลีลาได้ป่ะ”

            “เขาเป็น...”

            “...”

“พี่ชายของฉันเอง TOT”

            “พะ...พี่ชาย? พี่ชายที่แกบอกว่าเป็นลูกติดของแม่เลี้ยงแกอ่ะนะ!”

            “ใช่ T_T”

            “พี่ชายที่แกบอกว่าไปเรียนออสเตรเลียตั้งแต่เด็กน่ะเหรอ!”

            “เออนั่นแหละ T___T”

            “แล้วเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ แกเบลอหรือเปล่า!”

            “ก็ฉันกำลังจะบอกว่าเขากลับมาจากออสเตรเลีย แล้วก็มาเข้าเรียนที่นี่แล้วไง TT___TT”

            “=[]=^^”

            ผ่าง!!!

            ฉันเหมือนโดนก้อนหินยักษ์หล่นทับหัว บอกฉันทีสิ...ว่ารุ่นพี่ที่ฉันไปมีเรื่องด้วยไม่ใช่พี่ชายของมิน!! TTOTT

talk with MING ming (:
หายไปยาวนานมาก เจ็ดวันเต็ม 5555555
เม้นท์ไม่มีเลยอ่ะะ หมิงก็ไม่มีกำลังใจจะอัพนะคะ :(
เข้ามาแล้วก็เม้นท์สักนิดก็ยังดีเน้ออ..
สุขสันต์วันลาเลนไทน์ & ตรุษจีนย้อนหลังด้วยนะจ๊ะ

ที่หายไปเพราะติดซีรีส์เกินห้ามใจ
555555555555555555
you're beautiful ใครไม่เคยดู ไปหามาดูนะ
แล้วมาเม้าท์กัน :DD