♥ ::. รักสองพิกัดของพี่รหัสกับยัยตัวแสบ .:: ♥

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 : คำใบ้ของพี่รหัส

1

คำใบ้ของพี่รหัส

            “ห้องสี่... ห้องสาม... ห้องสอง! ห้องนี่แหละมิน > <”

            ฉันพูดพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาอยู่หน้าห้องที่มีป้ายติดบนประตูว่า ‘ม.4/2’ ด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ หลังจากที่เดินขาลากหาห้องเรียนมานาน

            วันนี้ เป็นวันแรกแห่งการเปิดเทอมของฉันและมินเพื่อนรัก เราสองคนเพิ่งจะย้ายมาจากโรงเรียนหญิงล้วน เพื่อมาเรียนต่อมัธยมปลายในโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งก็เป็นโรงเรียนสหซะด้วย! แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย ผิดกับมินที่ร้องคร่ำครวญมาตลอดทาง และจนบัดนี้มันก็ยังเกาะฉันเป็นตังเมอยู่ -_-^

            “อย่าเพิ่งเข้าไปเลยนะแก พวกเราต้องถูกลงโทษแน่ๆ เลยอ่า TOT”

            “ไม่เห็นมีครูสักคนเลย รีบเข้าไปเหอะน่า เดี๋ยวครูมาจะซวยเอา”

            “แต่พวกเรามาสายนะ TOT”

            ฉัน มองลอดผ่านช่องกระจกเล็กๆ เข้าไปในห้องเรียน และพบกับห้องเรียนที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงรวมกัน แต่ละคนต่างก็กำลังยุ่งอยู่กับกิจกรรมของตัวเอง เพราะยังไม่มีคุณครูเข้ามาคุม บอกได้เลยว่าห้องนี้เป็นห้องที่วุ่นวายมากที่สุดในบรรดาห้องที่ฉันเดินผ่าน มาทั้งหมดก็ว่าได้

            “จะกลัวอะไรนักหนาเล่า เข้าไปเร็ว!”

            ใน ที่สุดฉันก็ลากมินให้เข้ามาในห้องเรียนจนได้ การมาของพวกเราไม่ได้เป็นที่สนใจของใครเลย เพราะตอนนี้ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหวีดร้องจากการวิ่งเล่นของพวกผู้หญิง ส่วนพวกผู้ชายก็เอาแต่ขยำกระดาษแล้วปาใส่กัน บางคนก็กำลังถือปืนกระดาษเล็งใส่กันอยู่... บอกฉันทีสิว่าฉันไม่ได้หลงเข้ามาในห้องของเด็ก ป.1 -_-;;

            “ไปนั่งตรงโน้นกัน”

            “ฮะ?! อะไรนะ!”

            “ฉันบอกว่าไปนั่งตรงโน้นกัน -_-^”

            ฉัน ชี้ไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่สองตัวแถวๆ กลางห้อง พร้อมกับลากมินให้ไปนั่งด้วยกัน ถ้าเกิดไม่มีฉัน มีหวังยัยนี่คงต้องยืนเอ๋ออ้าปากเหวอเพราะรับไม่ได้กับสภาพของนักเรียนพวก นี้แน่ๆ

            โต๊ะในห้องเรียนมีทั้งหมด 4 แถว แต่ละแถวแบ่งออกเป็น 3 กับ 3 ฉัน นั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงกลาง ในขณะที่มินก็นั่งอยู่ข้างๆ ฉันนี่แหละ ส่วนคนที่นั่งติดริมหน้าต่างอีกคนก็กำลังนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ สงสัยจะเมาค้างแฮะ

            “เฮ้! หวัดดี นายชื่ออะไรน่ะ”

            ฉัน สะกิดเพื่อนคนข้างๆ ให้ตื่นขึ้นมาทักทายกันหน่อย ในขณะที่มินก็กำลังทำความรู้จักกับเพื่อนโต๊ะข้างๆ อยู่ ผู้ชายที่นั่ง (ตอนนี้กำลังนอน) อยู่ข้างฉันมีผมสีน้ำตาลเข้มแซมดำที่ซอยทั่วหัว เป็นทรงผมเทรนด์เกาหลีไม่มีผิด หัวใหญ่ๆ อย่างนี้น่าจับมาขยี้จังเลย >__<

            “ฮึ... ฉันเหรอ?”

            หมอ นั่นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาแล้วใช้นิ้วโป้งชี้เข้าหาตัวเองพร้อมกับถามเสียงสูง ทั้งๆ ที่เปลือกตาเพิ่งจะเปิดออกแค่ครึ่งเดียว เรียกได้ว่าหมดสภาพความหล่อในพริบตาเลย

            “ผีข้างหลังนายมั้ง =__=^”

            “เอ้า... ก็ไม่บอก”

            ว่าแล้วนายคนข้างๆ ฉันก็ฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะเหมือนเดิม -O-; นี่นายแกล้งโง่หรือโง่จริงกันแน่เนี่ย ไม่เข้าใจหรือไงว่าฉันประชด!

            “ตื่นขึ้นมาคุยกับฉันก่อนเซ่!!”

            ฉันกระชากหัวสิงโตอันแสนน่าขยี้ขึ้นมาคามืออย่างอารมณ์เสีย หัวหมอนี่หนักชะมัดเลย = =;;

            “มีอะไรก็ว่ามาสิ”

            “นายชื่ออะไรเหรอ”

            “ที”

            “ทำไมห้องเรียนถึงวุ่นวายขนาดนี้อ่ะ นี่ฉันเข้ามาถูกห้องจริงๆ ใช่ป่ะ - -^”

            “คิดว่าผิดนะ... นี่มันห้องของเด็ก ม.สี่”

            “ก็ฉันอยู่ ม.สี่ -_-”

            “เอ้า! โทษครับ นึกว่าอยู่ ม.หก”

            “ไอ้... แล้วทำไมยังไม่มีครูมาสอนอีกอ่ะ”

            ฉันพยายามสงบสติอารมณ์และเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้ทีพูดว่าฉันหน้าแก่อีก

            “ตอนเห็นหน้าเธอครั้งแรก... ฉันนึกว่าเธอเป็นรุ่นพี่มาแจกรูปซะอีก”

            “เรื่องนั้นเงียบไปเหอะน่า -_-;; ว่าแต่แจกรูปอะไรของนายนะ”

            “นี่เธอเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ยเนี่ย ถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง”

            อะไรวะ... หลอกด่ากันอีก =__=^

            “วันนี้ จะยังไม่มีครูเข้าสอนเลยสักคาบ เค้าจะให้เด็กทำความรู้จักกันก่อนไง แต่ช่วงเช้าเดี๋ยวจะมีรุ่นพี่มาแจกรูปพี่รหัสของแต่ละคน ไว้ใช้เป็นคำใบ้หาพี่รหัสตัวเอง”

            “หาพี่รหัส?”

            ฉัน ถามเสียงสูงในขณะที่ทั้งห้องยังคงเต็มไปด้วยเสียงแห่งความวุ่นวาย และดูเหมือนว่ามินจะคุยถูกคอกับเพื่อนใหม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ซะด้วย

            “เธอ เคยรู้อะไรสักอย่างมั้ยเนี่ย... ก็เมื่อเช้าพี่ ม.ห้า เค้าจะจับฉลากชื่อน้องรหัสกัน ซึ่งก็คือพวกเรา แต่เค้าจะเทคแคร์กันแบบลับๆ เราก็ต้องสืบให้ได้ว่าพี่รหัสเป็นใคร ไม่อย่างนั้นถ้าในค่ายสัมพันธ์อีกสามเดือนข้างหน้าเรายังหาคำตอบไม่ได้ เราก็จะต้องถูกลงโทษ แต่ทีนี้จะมีคำใบ้เป็นรูปตอนเด็กของพี่รหัสมาให้ เข้าใจยัง”

            “(- -)(_ _)(- -)(_ _)”

            ฉันพยักหน้าหงึกหงักพลางนึกถึงพี่รหัสของตัวเอง แค่วันแรกก็มีเรื่องสนุกๆ ให้ลุ้นซะแล้ว >__<

            ปั่ก!!

            เสียง สิ่งของบางอย่างกระทบกันดังขึ้นพร้อมกับความเจ็บที่แล่นจากหน้าผากสู่สมอง ของฉัน เมื่อมองลงไปที่พื้น ฉันก็พบกับยางลบก้อนเท่าขี้ช้างกลิ้งอยู่บนพื้น

            “ใครเป็นคนปาวะ!!”

            ฉันตะโกนถามคนในห้อง ทันใดนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งโดยที่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ

            “ถ้าไม่ยอมรับผิดดีๆ แม่จะเอาขี้ช้างมาปากลับจริงๆ นะ”

            และ แล้วก็มีเพื่อนร่วมห้องที่แสนดีชี้ไปยังนายแว่นเอ๋อคนหนึ่ง นายคนนั้นใส่แว่นหนาสามเซนฯได้ แถมยังยืนเอ๋ออยู่ใกล้ๆ ประตูห้องอีกต่างหาก หึๆ... นายกล้ามาก! ไม่รู้จักฉันคนนี้ซะแล้ว!

            ฟิ้วววว~

            ฉันหยิบยางลบก้อนเดิมขึ้นมาแล้วปาใส่นายแว่นเอ๋อทันที ทุกคนต่างก็มองตามยางลบก้อนนั้นที่ลอยอยู่ในอากาศไปตามๆ กัน

            แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น! เมื่อมีใครคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาก่อน และ...

            ปั่กกก!

            ด้วยแรงอันเต็มเปี่ยมของฉัน ทำให้แขกผู้มาเยือนมีเลือดไหลออกจากจมูกในทันใด เพราะยางลบก้อนนั้นได้กระแทกโดนจมูกของพี่คนนั้นเต็มๆ T^T

            “น้องคนไหนปามาวะ!!”

            พรึ่บ!

            ฉันรีบหลบลงใต้โต๊ะแล้วดึงกระโปรงของมินมาบังหน้าไว้

            “อย่าให้จับได้นะว่าเป็นน้องคนไหน ซื้ดดด... ปิ๊ด! เอารูปแจกน้องไปดิ๊”

            รุ่นพี่อีกคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนกับพี่ดั้งหัก (ก็ยังไม่รู้ชื่อนี่นา -*-) เริ่มแจกรูปให้เพื่อนๆ ในห้อง ในขณะที่ฉันค่อยๆ คลานขึ้นมาจากโต๊ะ และถูกสายตาอันเอือมระอาของทีมองมาพอดี ฉึก! แถมหมอนั่นยังส่ายหัวถอนหายใจอีกต่างหาก! ไร้มารยาทที่สุด นี่นายจะหาว่าฉันก็วุ่นวายไม่แพ้ยัยพวกนั้นหรอกใช่มั้ยล่ะ เชอะ

            “ตะขาบ... ปักเป้า... มิน... เหลืองอ๋อย... ซี้เหว่ย... มะขวิด... น้ำกรด... ที...”

            นัก เรียนทุกคนต่างก็เดินไปรับรูปตอนเด็กของพี่รหัสตัวเองอย่างรวดเร็วเมื่อพี่ ปิ๊ดเรียกชื่อ และเมื่อถึงชื่อของฉัน ฉันก็เดินเข้าไปรับซองจดหมายอันเล็กๆ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม

            “เธอได้พี่รหัสเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ”

            ทีถามฉันหลังจากที่เดินไปรับซองรูปถ่ายมาแล้ว

            “ยังไม่รู้เลยอ่ะ”

            “น้ำกรดดดดด~ ฉันได้พี่รหัสหล่อมากกก *O*”

            เสียง ของมินตามมาติดๆ มันกระโดดไปรอบๆ พร้อมกับชูรูปพี่รหัสสมัยวัยเยาว์ขึ้นแล้วจุ๊บรูปเด็กผู้ชายผิวขาวๆ แก้มแดงๆ ที่อยู่ในรูปอย่างบ้าคลั่ง เอ่อ... -O-

            ฉันละสายตาจากรูปในมือของมินแล้วหันไปอีกด้านหนึ่ง

            “โห... พี่รหัสนายสวยวิ๊งมากเลยอ่ะ *O*”

            ฉันยื่นหน้าเข้าไปดูรูปในมือทีใกล้ๆ รูปพี่รหัสของทีเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 10 ขวบได้แล้วมั้ง แต่สวยอย่าบอกใครเลยล่ะ! เรียกได้ว่ามีแววเป็นนางสาวไทยตั้งแต่เด็กเลยทีเดียว *O*

            “ก็แค่พี่รหัส ได้ใครก็เหมือนกันแหละ -_-“

            “คนอื่นเค้าคงอิจฉาตาร้อนกันหมดถ้ารู้ว่านายได้พี่รหัสสวยขนาดนี้อ่ะ”

            “แต่ตอนนี้ไม่รู้จะสวยเท่าในรูปหรือเปล่าน่ะสิ”

            “อ่ะโด่ ความจริงก็หวังอยากได้พี่รหัสสวยๆ เหมือนกันใช่มั้ยล่า ^O^”

            “บ้าน่า -_-;;”

            “ฮ่าๆๆๆ ซี้เหว่ย ก๊ากๆ พี่รหัสแกแบบว่า... ก๊ากกกกๆ น้ำกรด แกมาดูดิ”

            ยัง ไม่ทันที่ฉันจะสนทนากับทีจบ เสียงห้าร้อยเดซิเบลของมินก็ดังขึ้นก่อน ฉันหันไปหามินและพบว่ามันกำลังทุบโต๊ะด้วยความขำอย่างบ้าคลั่ง (อารมณ์แปรปรวนมาก) ส่วนเพื่อนที่นั่งข้างๆ มันก็ทำหน้าอย่างนี้ >> =___=^^

            “เดี๋ยวๆ แนะนำก่อน น้ำกรด นี่ซี้เหว่ยนะ ฮ่าๆ... ส่วนซี้เหว่ย นี่น้ำกรด ฮ่าๆๆ”

            มินกลั้นหัวเราะเต็มที่ในการแนะนำตัวพวกเราสองคน -_-^ ผู้หญิงเจอผู้หญิงก็งี้แหละน้า คุยกันไม่กี่คำก็สนิทกันซะแล้ว และหลังจากนั้นมันก็ชูเศษกระดาษแผ่นเล็กๆ ขึ้นมาตรงหน้าฉัน

            “น้ำกรด แกดูรูปพี่รหัสของซี้เหว่ยดิ ก๊ากๆๆๆ โอ๊ยๆ ขำเกินคำบรรยาย ฮ่าๆ”

            “(=_=^) (-_-;) (-O-) (^^;;) (^O^) ฮ่าๆๆๆ หล่อสุดๆ ไปเลยอ่ะ ที นายมาดูนี่ดิ ฮ่าๆ”

            และในที่สุดฉันก็ฮาแตกบ้าง - -; เพราะ รูปที่ซี้เหว่ยได้เป็นเศษกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีรูปคน แต่เป็นเงา (แบบวาดเอา) และมีเครื่องหมายคำถามตัวใหญ่ๆ อยู่ตรงกลางอีกต่างหาก แถมยังมีข้อความสั้นๆ เขียนเอาไว้ว่า

            ‘โทษทีนะครับน้องงิ้ว พอดีพี่ลืมเอารูปมา -_-;; งั้นพี่จะให้คำใบ้พิเศษเลยละกัน...เอาเป็นว่า...พี่เป็นคนที่หล่อมาก (เก่งด้วย) เอ้อ! ช่วยบอกพี่ด้วยนะว่าน้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่จะได้เทคแคร์ถูก โชคดีครับ’

            “โคตรน่าสงสารซี้เหว่ยเลยอ่ะ อย่างนี้จะหาพี่รหัสเจอได้ยังไงเนี่ย”

            ฉันพูดแล้วส่งรูปคืนให้เพื่อนใหม่อย่างซี้เหว่ย ที่ดูเหมือนว่าเราจะสนิทกันได้ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที

            “แถมยังมาเรียกฉันว่าน้องงิ้วอีกนะ คอยดูเหอะ เจอหน้าเมื่อไหร่ตายแน่!!”

            ซี้เหว่ยดูท่าทางอารมณ์เสียมาก เธอโชว์สปีริดความตั้งใจที่จะจัดการรุ่นพี่คนนั้นอย่างเต็มที่ ต้องอย่างนี้สิเราถึงจะเข้ากันได้ ฮี่ๆ

            “เออ ว่าแต่แกอ่ะ ได้พี่รหัสหน้าตาเป็นยังไงวะ แล้วผู้หญิงหรือผู้ชาย”

            “ลืมเปิดไปเลยแฮะ -O-“

            ฉันหยิบซองของตัวเองขึ้นมาเปิดแล้วดึงรูปออกมาอย่างช้าๆ รูปของพี่รหัสฉันค่อยๆ ปรากฏออกมาท่ามกลางสายตาของมิน ซี้เหว่ย และที

            และเมื่อฉันดึงรูปออกมาจากซองแล้ว ทุกคนก็ล้วนมีหน้าตาอย่างนี้

            =O=^

            ในรูปเป็นเด็กทารกวัย 3 เดือนหน้าตาบ้องแบ๊วและยังไม่มีผม กำลังคลานอยู่บนเตียง ที่สำคัญ... เปลือยท่อนบนอีกต่างหาก -O-;

            “พี่รหัสแก... สุดยอดเลยจริงๆ”

            “เพศอะไรวะเนี่ย”

            มินพูดขึ้น ตามด้วยซี้เหว่ย ส่วนทีก็ทำท่ากลั้นหัวเราะ ในขณะที่ฉันแทบจะปลิดชีพตัวเองอยู่แล้ว

            ทำไมพี่รหัสฉันถึงทำอย่างนี้กับน้องรหัสได้ T^T แล้วอย่างนี้ฉันจะไปหาพี่รหัสของตัวเองได้ยังไงกันล่ะเนี่ยยย! TOT

talk with MING ming (:
วันนี้มาอัพบทที่ 1 แล้วนะคะ
ยังไม่มีคอมเม้นต์เลยอ่ะ แต่เราก็ยังฮึดอัพต่อ 5555
หมิงจะอัพไปเรื่อยๆ นะ วันละบทอย่างแน่นอน :D
อย่าเป็นนักอ่านเงากันเลยน้าๆ ถ้าเข้ามาแล้วก็ช่วยเม้นต์สักหน่อย
คอมเม้นต์แบบติ วิจารณ์หรือจะแนะนำอะไร ได้หมดเลยจ้า
หมิงรับฟังได้หมด เพราะอยากจะเอาไปปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ
สุดท้ายนี้ก็อยากจะขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอีกครั้งค่ะ (: