คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ChapTer >> 1
หวัดดีค่า...นี่ก็เป็น นิยายเรื่องแรก ฟิคเรื่องแรก แถมยังเป็นฟิค วายด้วย...ที่แต่ง
ไม่รู้จะชอบกันรึเปล่านะ ฝีมือการแต่งก็ไม่รู้จะเป็นยังไง
ยังไงก็ติชมกันด้วยนะคะ เรื่องนี้อาจไม่ค่อยหวานกันเท่าไหร่
หรือไม่ NC กันมากนัก เพราะอยากแต่งอะไรที่มันต่างกันออกไปน่ะค่ะ
ลองแต่งดูไม่รู้จะเวิร์ครึเปล่า แหะๆ
ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ(แล้วก็ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ)
ป.ล.
NC ยังแต่งไม่เวิร์คก็เลยยังไม่บรรยายมากนะคะ เอาแต่น้อยหรือไม่ก็จิ้นกันเองนะคะ
ยังจะอ่านต่ออีกหรอคะ ไปอ่านได้แล้วค่ะ ยังอ่านอยู่อีกหรอคะ ???
________________________________________________________________
ณ โรงเรียน High School ชื่อดังแห่งหนึ่ง
"ว้าย คุณชายปาร์คจองซูมาแล้ว กรี๊ดๆ"
"ว้าว รุ่นพี่จองซูหล่อมาก"
เสียงที่ดังมาจากรอบตัวของผู้ที่ก้าวลงมาจากรถลีมูซีนสีดำมันวาว (แฟนชั้นรวย โฮะๆ) เป็นสิ่งเคยชินแล้วสำหรับการมาโรงเรียนทุกวัน ทุกๆเช้าเมื่อก้าวลงจากรถ เขาก็มักจะพบเจอกับเสียงร้องเรียกจากบรรดาสาวๆในโรงเรียนทุกครั้ง ทั้งที่ไม่เคยสนใจแต่ทำไมถึงไม่เลิกกันสักที จนวันนี้นึกว่าจะเลิก กลับยังเป็นเหมือนเดิม...นี่เพิ่งจะเปิดเทอมเองก็มีเรื่องน่าเบื่อแล้วหรอเนี่ย เมื่อไหร่หนอ ที่พ่อเขาจะเปิดหอพักซะที เขาจะได้ไม่ต้องเจอกับผู้หญิงน่าเบื่อพวกนี้อีก ตามกรี๊ดอยู่ทุกวัน ไม่เจ็บคอกันบ้างรึไง (เอาน่าสุดที่รัก) [อะไรน่ะเจ๊ : คยู]
"คุณชายปาร์คครับ คุณท่านเรียกพบที่ห้องครับ"
เสียงของพ่อบ้านที่คอยดูแลร่างบางดังขึ้น เมื่อพูดจบ คุณชายปาร์คจองซูหรืออีทึกของเราก็พยักหน้ารับแล้วคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินไปยังโถงทางเดินแล้วเดินเลี้ยวเข้าห้องผู้บริหารของโรงเรียนแห่งนี้ไป โดยที่เสียงกรี๊ดกร๊าดของนอกยังคงดังสนั่นอยู่แม้ร่างคุณชายผู้เย็นชาจะหายลับไปแล้วก็ตาม (นี่พวกเธอ แฟนชั้นย่ะ แฟนชั้น)
ก๊อก ก๊อก
เมื่อประตูถูกเปิดออกโดยร่างบาง คนที่นั่งรออยู่ในห้องก็หมุนเก้าอี้ประจำตำแหน่งหันมาหาผู้มาใหม่ ร่างบางเดินมานั่งลงตรงข้ามกับผู้บริหารของโรงเรียน ผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่า "พ่อ"
"เมื่อคืนแกไปไหนมา"
ไม่มีแม้แต่คำทักทายกับลูก เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องมีปากเสียงกันทุกที
"___" เงียบ (รู้น่าเจ๊: คยู)
เม้นกันบ้างน้า..
"ทำไมแกไม่กลับบ้าน หา??!!"
ผู้เป็นพ่อตวาดใส่คนตรงหน้า ด้วยความโมโห
"___" ก็ยังคงเงียบ
"ไม่อยากกลับบ้านนักใช่มั๊ย งั้นดี ฉันจะให้แกอยู่หอที่กำลังจะเปิดใหม่ แกจะเป็นยังไงก็เรื่องของแก ชั้นจะไม่สนใจแกอีกต่อไปแล้ว"
แม้คำพูดจะเด็ดขาดน่ากลัวเพียงใด แต่ร่างบางตรงหน้าก็ยังนั่งนิ่งไม่รู้สีรู้สาอะไรแถมยังยิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มน้อยๆอีกต่างหาก จนทำให้ผู้เป็นพ่อทนไม่ได้ ลุกขึ้นมากระชากเสื้อนอกของลูกชายให้ยืนขึ้น แม้การกระทำจะรุนแรงเพียงใด แต่คนตรงหน้าก็ยังคงหน้านิ่งอยู่ จึงบันดาลโทสะ สะบัดมือย่างแรงตบเข้าที่หน้าลูกชาย จนทำให้ใบหน้า (อันหล่อเหลา) ของคนๆนั้นหันไปตามแรงตบ
แม้จะเจ็บเพียงใด ก็ต้องทน แม้จะอยากร้องไห้เพียงใดก็ต้องขมน้ำตาเอาไว้ อย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด
"ทำไม มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พรุ่งนี้แกก็ย้ายข้าวของของแกจากที่บ้านมาที่หอเลยนะ มาแต่เช้าเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันสั่งคนเปิดหอไว้ให้ มันเป็นความต้องการของแกไม่ใช่เรอะ?ทำไม ไม่ชอบรึไง ..."
ไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะพูดจบ อีทึกก็สะบัดหน้าออกจากมือของพ่อแล้วก้าวออกจากห้องไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง พฤติกรรมก้าวร้าวเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องที่หนักใจของผู้เป็นพ่อเหลือเกิน คงเป็นความผิดของเขาเอง ที่ไม่เคยสนใจดูแลลูกชายคนนี้ตั้งแต่เด็กทำให้โตมาเขาเป็นเด็กมีปัญหา แต่ถึงขั้นนี้คงจะแก้ไขอะไรไม่ได้ คงต้องปล่อยให้เขาเลือก เลือกทางเดินชีวิตเขาเอง....
อีทึกเดินออกมาจากห้องผู้บริหารอย่างโมโห จนทำให้เดินชนเข้ากับนักเรียนชายสองคนที่เดินสวนมา
ตุบ !!!
"อ๊ะ รุ่นพี่ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษครับ ขอโทษๆๆ"
รุ่นน้องคนหนึ่งที่ถูกชนก้มหน้าร้องของอภัยรุ่นพี่ที่เดินชนไป แม้ตัวเองจะไม่ผิดแต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเองแล้ว ตนก็ยอมทำ
'จะตายมั๊ยเนี่ยเรา ฮยอคแจเอ๊ย หาเรื่องคอขาดตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะแก ชนใครไม่ชนมาชนรุ่นพี่จองซู ชะตาขาดก็คราวนี้แหล่ะ'
เด็กหนุ่มรุ่นน้องคิดอย่างกระวนกระวาย แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากรุ่นพี่ที่ตนขอโทษ จึงยิ่งคิดว่า ตัวเองจะต้องตายแน่ๆ จึงรีบคุกเข่าร้องขอโทษทันทีโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองแม้แต่น้อย
"นี่ฮยอคแจ รุ่นพี่จองซูเค้าไปนู่นแล้ว แกลุกขึ้นมาเหอะ"
เพื่อนร่างท้วม (ไม่แล้วมั้ง) เรียกคนที่ก้มหน้าคุกเข่าลงไปให้ลุกขึ้นมาเพราะรุ่นพี่คู่กรณีจอมโหดนั่นไม่ได้ใส่ใจเขาเลย แถมยังเดินลิ่วไปนู่นแล้วอีกต่างหาก
"ถือว่าดวงดีไปวันนี้ เกือบชะตาขาดแล้วมั๊ยล่ะเรา"
ฮยอคแจเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอามือลูบที่หน้าอกตัวเองเพราะเหตุการณ์สะเทือนขวัญเมื่อครู่ทำเอาใจหายอยู่เหมือนกัน
"ไปกันเถอะ ใกล้เข้าเรียนแล้ว"
ชินดงร้องทักเพื่อนของเขาเมื่อก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง แล้วเห็นเข็มสั้นใกล้ชี้เลข 9 ซึ่งเป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว ฮยอคแจพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งไปตามโถงทางเดินเพื่อไปยังห้องที่ ปี 2 เรียนกัน
ห้อง 3 A
เสียงคุยกันดังกระหึ่มราวกับเปิดโฮมเธียเตอร์ดังมาจากในห้องเรียนของปีสามเอแห่งนี้เหมือนว่ามีนักจ้อจากทั่วโลกมารวมกันอยู่ในห้อง เสียงคุยมันถึงได้ดังเช่นนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นนักคุยกันทั้งห้องเพราะเมื่อเจ้าชาย(อสูร)ผู้เงียบขรึมและร้ายกาจเดินเข้ามาในห้อง ทั้งห้องกลับเงียบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ (เว่อไปป่ะเจ๊ : คยู) [นี่เงียบๆไปเลย อยากออกมั๊ย ถ้าอยากก็หุบปากไปซะ] (ใจร้าย : คยู)
อีทึกหย่อนร่างบางของเขาลงบนเก้าอี้ที่อยู่หลังสุดของห้อง เอนกายพิงกับพนักพิงของเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน หลับตาพริ้มปลดปล่อยอารมณ์โกรธเมื่อครู่ แม้ความโกรธจะค่อยๆจางหายไป แต่ความเจ็บทั้งที่ใบหน้าและจิตใจยังคงอยู่
เมื่อเห็นกิริยาของลูกผู้บริหารผู้เงียบขรึมเป็นอย่างนั้น ทั้งห้องก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ (นี่พวกแกเป็นหุ่นยนต์กันรึไง ฮะ??) [เจ๊แต่งเองนะ:คยู] (หุบปาก)
"จะเอ๊ พี่อีทึก"
เสียงสดใสของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นตรงข้ามกับอีทึก ทำเอาคนทั้งห้องเงียบอึ้งอีกครั้ง
'หล่อนเป็นใคร ไม่กลัวตายรึไงกัน'
ฮีชอล เพื่อนสนิทของอีทึกที่นั่งอยู่ข้างๆกับฮันคยอง กระซิบบอกหนุ่มชาวจีนที่นั่งเงียบมาตลอดเวลา ทั้งสองคนอยู่ห้องเดียวกันกับอีทึก ฮีชอลเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทที่มีไม่มากของอีทึก ส่วนฮันคยองก็เป็นเพื่อนของฮีชอลและเป็นคนที่มีปัญหาบ่อยๆ กับ อีทึก
"พี่อีทึกคะ พี่อีทึก"
เสียงของเด็กสาวยังคงดังอยู่เรื่อยๆ จนในที่สุดอีทึกก็ต้องลืมตาขึ้นมา
"มีอะไรเฮียวบิน ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาที่ห้องของฉัน แล้วไม่มีเรียนหรือไง"
ประโยคที่มาจากอีทึกทำเอาคนทั้งห้องยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ เพราะไม่ค่อยบ่อยนักที่จะได้ยินอีทึกพูดประโยคยาวๆเช่นนี้
'ไม่เคยได้ยินจองซูพูดอะไรยาวๆแบบนี้เลยอ่ะเธอ'
'ฉันเคยได้ยินแต่มันนานมากๆเลยล่ะ'
เสียงกระซิบจากพวกสาวๆรวมทั้งหนุ่มๆ (???) ลอยเข้ามากระทบกับหูของร่างบางเป็นระยะๆ แต่เขาก็ทำเหมือนกับว่าไมได้ยินมัน
"ก็ฉันคิดถึงพี่ ปิดเทอมเราก็ไม่เคยได้เจอกันเลย ไหนๆเปิดเทอมแล้ว ฉันก็อยากมาหาแฟนฉันบ้าง ไม่ได้หรือไง"
ประโยคหลังทำเอาทั้งห้องสะดุ้งเฮือก ยัยนี่เป็นแฟนกับอีทึกหรอ...ได้ไง คำถามหลายคำถามผุดขึ้นมาในหัวของทุกๆคน
"จริงๆหรอเนี่ย"
ฮีชอลพูดกับฮันคยองอย่างไม่เชื่อสายตาและหูของตัวเอง ยัยเด็กปี 2 นี่กำลังกอดแขนอีทึกอย่างสนิทสนม มันเป็นใครกัน???
"ทำไมล่ะ อิจฉาหรอ??"
คนที่เงียบมาตลอดเปิดปากถามขึ้นทำเอาฮีชอลอึ้งไป แต่เจ้าตัวก็ตีหน้าเฉย
"ป่าวซะหน่อย ฉันแค่สงสัยเท่านั้น ทำไมอีทึกถึงไม่บอกฉันเลย"
"หึๆ ทำอย่างกับว่ามันเคยบอกใครงั้นล่ะ"
ฮันคยองพูดพลางยิ้มเยาะ ก่อนที่จะหันไปมองอีทึกที่นั่งนิ่งเป็นเป้าให้เด็กสาวที่เรียกตัวเองว่าแฟนกอดแน่น
"ไปซะ ฉันกำลังจะเรียน"
อีทึกพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วผลักเด็กสาวให้ออกห่างจากตัวของเขา
"ก็ได้ ฉันไปก่อนนะ"
แล้วเด็กสาวก็วิ่งออกจากห้องไปแต่อีทึกไม่แม้แต่จะมองตาม สำหรับเขาความรักมันไม่มีความหมายใดๆทั้งสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนจอมปลอมทั้งนั้น ตั้งแต่วันที่คนๆนั้นจากไป
'แค่ให้ได้เรียกเล่นว่าอีทึก แทนจองซู เรียกพี่ แทนคำว่ารุ่นพี่เหมือนที่คนอื่นเค้าเรียกกันก็ดีแค่ไหน แค่ได้คบกันก็ดีเกินพอแล้ว ยังจะต้องให้ความรักทำไมกัน' นี่คือความคิดของร่างบางที่นั่งอยู่หลังห้อง
เมื่ออาจารย์สุดสวย(รึเปล่า) เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนก็ทำความเคารพ
"สวัสดีจ๊ะนักเรียนปี 3 ห้องเอทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่วันแรกแห่งการเรียนปีสุดท้ายของพวกเธอที่โรงเรียนแห่งนี้ อ๊ะ ปาร์คจองซู หน้าเธอไปโดนอะไรมาจ๊ะ"
อาจารย์สาวมองทุกคนรอบๆห้องจนมาถึงคนสุดท้ายที่นั่งอยู่หลังสุด ก็พบอะไรผิดปกติที่ใบหน้า รอยแดงๆรูปฝ่ามือที่อยู่ตรงแก้มปรากฏชัดบนหน้าขาวเนียนนั่น
"อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ"
อีทึกตอบไป อาจารย์สาวพยักหน้าเข้าใจแล้วเริ่มเข้าสู่การเรียนการเรียน อีทึกหยิบสมุดขึ้นมาจดตามที่อาจารย์เขียน แต่เขารู้สึกเหมือนว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเขาอยู่ สายตาแห่งความเกลียดชังนั่นเขารู้สึกถึงมันได้ดีเพราะใครๆก็มองเขาอย่างนั้นไม่เว้นแต่พ่อของเขาเอง แต่มันมาจากใครล่ะ
อีทึกมองไปทั่วห้องจนสายตาไปหยุดอยู่ที่ดวงตาสีดำขลับภายใต้กรอบแว่นตาลายขาวดำนั่นที่นั่งมองเขาอยู่ ฮันคยองนั่นเอง !!
"หมอนี่ ท่าจะอยากตายตั้งแต่เปิดเทอม หึๆ"
อีทึกพูดกับตัวเองก่อนจะหันมาสนใจสิ่งที่อาจารย์สาวเขียนบนกระดาน
_________________________________________________________________
ความคิดเห็น