ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic] Super Junior >< ZAD Love [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #1 : ChapTer >> 1

    • อัปเดตล่าสุด 21 เม.ย. 51



    หวัดดีค่า...นี่ก็เป็น นิยายเรื่องแรก ฟิคเรื่องแรก แถมยังเป็นฟิค วายด้วย...ที่แต่ง

    ไม่รู้จะชอบกันรึเปล่านะ ฝีมือการแต่งก็ไม่รู้จะเป็นยังไง

    ยังไงก็ติชมกันด้วยนะคะ  เรื่องนี้อาจไม่ค่อยหวานกันเท่าไหร่

    หรือไม่ NC กันมากนัก เพราะอยากแต่งอะไรที่มันต่างกันออกไปน่ะค่ะ

    ลองแต่งดูไม่รู้จะเวิร์ครึเปล่า แหะๆ

    ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ(แล้วก็ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ)

    ป.ล.

                NC ยังแต่งไม่เวิร์คก็เลยยังไม่บรรยายมากนะคะ เอาแต่น้อยหรือไม่ก็จิ้นกันเองนะคะ
                ยังจะอ่านต่ออีกหรอคะ ไปอ่านได้แล้วค่ะ ยังอ่านอยู่อีกหรอคะ ???
    ________________________________________________________________

    ณ โรงเรียน 
    High School ชื่อดังแห่งหนึ่ง

                "ว้าย คุณชายปาร์คจองซูมาแล้ว กรี๊ดๆ"

            "ว้าว รุ่นพี่จองซูหล่อมาก"

                เสียงที่ดังมาจากรอบตัวของผู้ที่ก้าวลงมาจากรถลีมูซีนสีดำมันวาว (แฟนชั้นรวย โฮะๆ) เป็นสิ่งเคยชินแล้วสำหรับการมาโรงเรียนทุกวัน ทุกๆเช้าเมื่อก้าวลงจากรถ เขาก็มักจะพบเจอกับเสียงร้องเรียกจากบรรดาสาวๆในโรงเรียนทุกครั้ง ทั้งที่ไม่เคยสนใจแต่ทำไมถึงไม่เลิกกันสักที จนวันนี้นึกว่าจะเลิก กลับยังเป็นเหมือนเดิม...นี่เพิ่งจะเปิดเทอมเองก็มีเรื่องน่าเบื่อแล้วหรอเนี่ย  เมื่อไหร่หนอ ที่พ่อเขาจะเปิดหอพักซะที เขาจะได้ไม่ต้องเจอกับผู้หญิงน่าเบื่อพวกนี้อีก ตามกรี๊ดอยู่ทุกวัน ไม่เจ็บคอกันบ้างรึไง (เอาน่าสุดที่รัก)  [อะไรน่ะเจ๊ : คยู]

                "คุณชายปาร์คครับ คุณท่านเรียกพบที่ห้องครับ"

            เสียงของพ่อบ้านที่คอยดูแลร่างบางดังขึ้น เมื่อพูดจบ คุณชายปาร์คจองซูหรืออีทึกของเราก็พยักหน้ารับแล้วคว้ากระเป๋าตัวเองขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินไปยังโถงทางเดินแล้วเดินเลี้ยวเข้าห้องผู้บริหารของโรงเรียนแห่งนี้ไป โดยที่เสียงกรี๊ดกร๊าดของนอกยังคงดังสนั่นอยู่แม้ร่างคุณชายผู้เย็นชาจะหายลับไปแล้วก็ตาม (นี่พวกเธอ แฟนชั้นย่ะ แฟนชั้น)

                ก๊อก ก๊อก

                เมื่อประตูถูกเปิดออกโดยร่างบาง คนที่นั่งรออยู่ในห้องก็หมุนเก้าอี้ประจำตำแหน่งหันมาหาผู้มาใหม่ ร่างบางเดินมานั่งลงตรงข้ามกับผู้บริหารของโรงเรียน ผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่า "พ่อ"

            "เมื่อคืนแกไปไหนมา"

    ไม่มีแม้แต่คำทักทายกับลูก เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องมีปากเสียงกันทุกที

    "___" เงียบ (รู้น่าเจ๊: คยู)
    แก้เอาตอนที่ 2 มารวมแล้วนะคะ...

    เม้นกันบ้างน้า..

            "ทำไมแกไม่กลับบ้าน หา??!!"

                ผู้เป็นพ่อตวาดใส่คนตรงหน้า ด้วยความโมโห

                "___" ก็ยังคงเงียบ

            "ไม่อยากกลับบ้านนักใช่มั๊ย งั้นดี ฉันจะให้แกอยู่หอที่กำลังจะเปิดใหม่ แกจะเป็นยังไงก็เรื่องของแก ชั้นจะไม่สนใจแกอีกต่อไปแล้ว"

            แม้คำพูดจะเด็ดขาดน่ากลัวเพียงใด แต่ร่างบางตรงหน้าก็ยังนั่งนิ่งไม่รู้สีรู้สาอะไรแถมยังยิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มน้อยๆอีกต่างหาก จนทำให้ผู้เป็นพ่อทนไม่ได้ ลุกขึ้นมากระชากเสื้อนอกของลูกชายให้ยืนขึ้น  แม้การกระทำจะรุนแรงเพียงใด แต่คนตรงหน้าก็ยังคงหน้านิ่งอยู่ จึงบันดาลโทสะ สะบัดมือย่างแรงตบเข้าที่หน้าลูกชาย จนทำให้ใบหน้า (อันหล่อเหลา) ของคนๆนั้นหันไปตามแรงตบ

                 แม้จะเจ็บเพียงใด ก็ต้องทน แม้จะอยากร้องไห้เพียงใดก็ต้องขมน้ำตาเอาไว้ อย่าให้ใครเห็นเด็ดขาด

                "ทำไม มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พรุ่งนี้แกก็ย้ายข้าวของของแกจากที่บ้านมาที่หอเลยนะ มาแต่เช้าเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันสั่งคนเปิดหอไว้ให้ มันเป็นความต้องการของแกไม่ใช่เรอะ?ทำไม ไม่ชอบรึไง ..."

                ไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะพูดจบ อีทึกก็สะบัดหน้าออกจากมือของพ่อแล้วก้าวออกจากห้องไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง พฤติกรรมก้าวร้าวเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องที่หนักใจของผู้เป็นพ่อเหลือเกิน คงเป็นความผิดของเขาเอง ที่ไม่เคยสนใจดูแลลูกชายคนนี้ตั้งแต่เด็กทำให้โตมาเขาเป็นเด็กมีปัญหา แต่ถึงขั้นนี้คงจะแก้ไขอะไรไม่ได้ คงต้องปล่อยให้เขาเลือก  เลือกทางเดินชีวิตเขาเอง....

                อีทึกเดินออกมาจากห้องผู้บริหารอย่างโมโห จนทำให้เดินชนเข้ากับนักเรียนชายสองคนที่เดินสวนมา

                  ตุบ !!!


               
    "อ๊ะ รุ่นพี่ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษครับ ขอโทษๆๆ"

                รุ่นน้องคนหนึ่งที่ถูกชนก้มหน้าร้องของอภัยรุ่นพี่ที่เดินชนไป แม้ตัวเองจะไม่ผิดแต่เพื่อความปลอดภัยของตัวเองแล้ว ตนก็ยอมทำ

            'จะตายมั๊ยเนี่ยเรา ฮยอคแจเอ๊ย หาเรื่องคอขาดตั้งแต่เปิดเทอมเลยนะแก ชนใครไม่ชนมาชนรุ่นพี่จองซู ชะตาขาดก็คราวนี้แหล่ะ'
                เด็กหนุ่มรุ่นน้องคิดอย่างกระวนกระวาย แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากรุ่นพี่ที่ตนขอโทษ จึงยิ่งคิดว่า ตัวเองจะต้องตายแน่ๆ จึงรีบคุกเข่าร้องขอโทษทันทีโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองแม้แต่น้อย

                "นี่ฮยอคแจ รุ่นพี่จองซูเค้าไปนู่นแล้ว แกลุกขึ้นมาเหอะ"

                เพื่อนร่างท้วม (ไม่แล้วมั้ง) เรียกคนที่ก้มหน้าคุกเข่าลงไปให้ลุกขึ้นมาเพราะรุ่นพี่คู่กรณีจอมโหดนั่นไม่ได้ใส่ใจเขาเลย แถมยังเดินลิ่วไปนู่นแล้วอีกต่างหาก

                "ถือว่าดวงดีไปวันนี้ เกือบชะตาขาดแล้วมั๊ยล่ะเรา"

                ฮยอคแจเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอามือลูบที่หน้าอกตัวเองเพราะเหตุการณ์สะเทือนขวัญเมื่อครู่ทำเอาใจหายอยู่เหมือนกัน

                "ไปกันเถอะ ใกล้เข้าเรียนแล้ว"

            ชินดงร้องทักเพื่อนของเขาเมื่อก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง แล้วเห็นเข็มสั้นใกล้ชี้เลข 9 ซึ่งเป็นเวลาเข้าเรียนแล้ว ฮยอคแจพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งไปตามโถงทางเดินเพื่อไปยังห้องที่ ปี 2 เรียนกัน

    ห้อง 3 A

               

                เสียงคุยกันดังกระหึ่มราวกับเปิดโฮมเธียเตอร์ดังมาจากในห้องเรียนของปีสามเอแห่งนี้เหมือนว่ามีนักจ้อจากทั่วโลกมารวมกันอยู่ในห้อง เสียงคุยมันถึงได้ดังเช่นนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นนักคุยกันทั้งห้องเพราะเมื่อเจ้าชาย(อสูร)ผู้เงียบขรึมและร้ายกาจเดินเข้ามาในห้อง ทั้งห้องกลับเงียบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ  (เว่อไปป่ะเจ๊ : คยู) [นี่เงียบๆไปเลย อยากออกมั๊ย ถ้าอยากก็หุบปากไปซะ] (ใจร้าย : คยู)

                อีทึกหย่อนร่างบางของเขาลงบนเก้าอี้ที่อยู่หลังสุดของห้อง เอนกายพิงกับพนักพิงของเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน หลับตาพริ้มปลดปล่อยอารมณ์โกรธเมื่อครู่ แม้ความโกรธจะค่อยๆจางหายไป แต่ความเจ็บทั้งที่ใบหน้าและจิตใจยังคงอยู่

                เมื่อเห็นกิริยาของลูกผู้บริหารผู้เงียบขรึมเป็นอย่างนั้น ทั้งห้องก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ (นี่พวกแกเป็นหุ่นยนต์กันรึไง ฮะ??) [เจ๊แต่งเองนะ:คยู] (หุบปาก)

                "จะเอ๊ พี่อีทึก"

                เสียงสดใสของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นตรงข้ามกับอีทึก ทำเอาคนทั้งห้องเงียบอึ้งอีกครั้ง

            'หล่อนเป็นใคร ไม่กลัวตายรึไงกัน'

           ฮีชอล เพื่อนสนิทของอีทึกที่นั่งอยู่ข้างๆกับฮันคยอง กระซิบบอกหนุ่มชาวจีนที่นั่งเงียบมาตลอดเวลา  ทั้งสองคนอยู่ห้องเดียวกันกับอีทึก ฮีชอลเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทที่มีไม่มากของอีทึก ส่วนฮันคยองก็เป็นเพื่อนของฮีชอลและเป็นคนที่มีปัญหาบ่อยๆ กับ   อีทึก

                "พี่อีทึกคะ พี่อีทึก"

                เสียงของเด็กสาวยังคงดังอยู่เรื่อยๆ จนในที่สุดอีทึกก็ต้องลืมตาขึ้นมา

                "มีอะไรเฮียวบิน ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาที่ห้องของฉัน แล้วไม่มีเรียนหรือไง"

                ประโยคที่มาจากอีทึกทำเอาคนทั้งห้องยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ เพราะไม่ค่อยบ่อยนักที่จะได้ยินอีทึกพูดประโยคยาวๆเช่นนี้

               'ไม่เคยได้ยินจองซูพูดอะไรยาวๆแบบนี้เลยอ่ะเธอ'

    'ฉันเคยได้ยินแต่มันนานมากๆเลยล่ะ'

    เสียงกระซิบจากพวกสาวๆรวมทั้งหนุ่มๆ (???) ลอยเข้ามากระทบกับหูของร่างบางเป็นระยะๆ แต่เขาก็ทำเหมือนกับว่าไมได้ยินมัน

    "ก็ฉันคิดถึงพี่ ปิดเทอมเราก็ไม่เคยได้เจอกันเลย ไหนๆเปิดเทอมแล้ว ฉันก็อยากมาหาแฟนฉันบ้าง ไม่ได้หรือไง"

    ประโยคหลังทำเอาทั้งห้องสะดุ้งเฮือก ยัยนี่เป็นแฟนกับอีทึกหรอ...ได้ไง คำถามหลายคำถามผุดขึ้นมาในหัวของทุกๆคน

    "จริงๆหรอเนี่ย"

                ฮีชอลพูดกับฮันคยองอย่างไม่เชื่อสายตาและหูของตัวเอง ยัยเด็กปี 2 นี่กำลังกอดแขนอีทึกอย่างสนิทสนม มันเป็นใครกัน???

                "ทำไมล่ะ อิจฉาหรอ??"

                คนที่เงียบมาตลอดเปิดปากถามขึ้นทำเอาฮีชอลอึ้งไป แต่เจ้าตัวก็ตีหน้าเฉย

                "ป่าวซะหน่อย ฉันแค่สงสัยเท่านั้น ทำไมอีทึกถึงไม่บอกฉันเลย"

                "หึๆ ทำอย่างกับว่ามันเคยบอกใครงั้นล่ะ"

                ฮันคยองพูดพลางยิ้มเยาะ ก่อนที่จะหันไปมองอีทึกที่นั่งนิ่งเป็นเป้าให้เด็กสาวที่เรียกตัวเองว่าแฟนกอดแน่น

                "ไปซะ ฉันกำลังจะเรียน"

            อีทึกพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วผลักเด็กสาวให้ออกห่างจากตัวของเขา

                "ก็ได้ ฉันไปก่อนนะ"

                แล้วเด็กสาวก็วิ่งออกจากห้องไปแต่อีทึกไม่แม้แต่จะมองตาม สำหรับเขาความรักมันไม่มีความหมายใดๆทั้งสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนจอมปลอมทั้งนั้น  ตั้งแต่วันที่คนๆนั้นจากไป

               
    'แค่ให้ได้เรียกเล่นว่าอีทึก แทนจองซู เรียกพี่ แทนคำว่ารุ่นพี่เหมือนที่คนอื่นเค้าเรียกกันก็ดีแค่ไหน แค่ได้คบกันก็ดีเกินพอแล้ว ยังจะต้องให้ความรักทำไมกัน' นี่คือความคิดของร่างบางที่นั่งอยู่หลังห้อง

                เมื่ออาจารย์สุดสวย(รึเปล่า) เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนก็ทำความเคารพ

                "สวัสดีจ๊ะนักเรียนปี 3 ห้องเอทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่วันแรกแห่งการเรียนปีสุดท้ายของพวกเธอที่โรงเรียนแห่งนี้ อ๊ะ ปาร์คจองซู หน้าเธอไปโดนอะไรมาจ๊ะ"

                อาจารย์สาวมองทุกคนรอบๆห้องจนมาถึงคนสุดท้ายที่นั่งอยู่หลังสุด ก็พบอะไรผิดปกติที่ใบหน้า รอยแดงๆรูปฝ่ามือที่อยู่ตรงแก้มปรากฏชัดบนหน้าขาวเนียนนั่น

                "อุบัติเหตุนิดหน่อยครับ"

                อีทึกตอบไป  อาจารย์สาวพยักหน้าเข้าใจแล้วเริ่มเข้าสู่การเรียนการเรียน อีทึกหยิบสมุดขึ้นมาจดตามที่อาจารย์เขียน แต่เขารู้สึกเหมือนว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเขาอยู่ สายตาแห่งความเกลียดชังนั่นเขารู้สึกถึงมันได้ดีเพราะใครๆก็มองเขาอย่างนั้นไม่เว้นแต่พ่อของเขาเอง แต่มันมาจากใครล่ะ

                อีทึกมองไปทั่วห้องจนสายตาไปหยุดอยู่ที่ดวงตาสีดำขลับภายใต้กรอบแว่นตาลายขาวดำนั่นที่นั่งมองเขาอยู่ ฮันคยองนั่นเอง !!

                "หมอนี่ ท่าจะอยากตายตั้งแต่เปิดเทอม หึๆ"

                อีทึกพูดกับตัวเองก่อนจะหันมาสนใจสิ่งที่อาจารย์สาวเขียนบนกระดาน

    _________________________________________________________________

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×