Leave Her! ฝากบอกเธอ...อย่าเผลอมารักผม

ตอนที่ 13 : # Ep. ๐๑๑ ระวังมันจะมาโดยไม่รู้ตัว! [100%]

11

ระวังมันจะมาโดยไม่รู้ตัว!

Type Boy : ผู้ชายสไตล์รุ่นพี่ หากว่ารักไปแล้วผิดหวังแต่มันก็คุ้มที่จะรักนะเออ!!!

เราทั้งสองคนขึ้นมาจากห้องลึกลับอะไรนั่นทางปล่องไฟ ตกลงอีตาเฮกเซนนั่นไม่ได้กลัวตุ๊กแกสินะ -______- แล้วหมอนั่นจะพูดขึ้นมาทำหอกหอยจงอยปากนกทำไมว่ากลัววะ! แล้วอีกอย่างเรื่องสัญญาถือหมอนอะไรนั่นอีก ถือหมอนมันคืออะไร? บายบีงงนะคะเนี่ย

"นี่เฮกเซน ตกลงถือหมอนมันคืออะไรกันแน่"

ฉันถามหลังจากที่เราพากันเดินอยู่แถวย่านจัตุรัสโฮลิเนส ซึ่งเป็นศูนย์กลางของย่านโฮลิเนส เพราะอยู่ตรงกลางระหว่างโรงเรียนทั้งสี่ ที่แห่งนี้จึงมีความสำคัญมาก

"ยังไม่ถึงเวลาที่เธอควรจะรู้หรอกนะ ตอนนี้มาช่วยกันคิดดีกว่ามั้ยว่าเราจะไปอาบน้ำที่ไหน เมื่อคืนเรายังไม่ได้อาบน้ำและเสื้อก็ยังเป็นชุดเดิมอยู่นะ"

นั่นทำให้ฉันย้อนมาดูตัวเอง...

กรี๊ดดดดดดด!!!!!! เสื้อตัวนี้เป็นตัวที่ใส่ตั้งแต่เมื่อวาน TTOTT อะไรกัน! ปกติถึงฉันจะชอบคอสเพลย์และก็ต้องมีบ้างที่เสื้อจะต้องใส่ซ้ำกันแต่นี่มันใส่ข้ามคืนข้ามวันเลยนะ

คนรักความสะอาดอยากจะเป็นลม T________T;

~Laaaa~Laaaa~

เสียงโทรศัพท์ของเฮกเซนดังขึ้น นั่นทำให้หมอนี่เลิกสนใจอาการขยะแขยงเสื้อผ้าของฉันและรับสาย

[เฮ้! พวกนายปลอดภัยอยู่มั้ย?]

"ยังไม่ตายว่ะโฟเบีย -_-"

[เออ เฮียแปงบอกว่าให้แกเข้ามาที่สภากลางตอนนี้เลย เฮียแปงรอแกอยู่]

"เรื่องเมื่อคืนนี้แน่ๆ ได้... จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"

เฮกเซนวางโทรศัพท์ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับฉันนิ่งๆ

"เราจะไปสภากลางโฮลิเนสกัน -_-"

"จะให้ไปยังไงล่ะ"

"นั่งรถบัสไป อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่หรอก"

"โอเค"

ฉันตอบรับก่อนจะเดินนำไปด้านหน้าเพื่อโบกรถบัส แต่กลับถูกมือหนากระชากให้หมุนตัวกลับมา

"อะไรของนายอีก =[]=!!!

ฉันหันไปตวาดแว้ด อะไรของหมอนี่นักหนาเนี่ย! คนไม่ได้อาบน้ำมาเกือบจะวันโมโหนะ หิวด้วย!!

"ผมไม่ได้หยิบกระเป๋าเงินมา ถึงเอามาก็มีแต่แบงก์พัน เพราะฉะนั้น... ช่วยจ่ายค่ารถให้ผมหน่อยนะ =_=;"

น่าขำสิ้นดี พ่อประธานแห่งนอฟวิสไม่มีเงินขึ้นรถบัส ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวพี่บายบีคนนี้จะออกให้เอง นายติดหนี้ฉันอยู่แปดบาท จำไว้เลย!!

@สภากลางย่านโฮลิเนส

ทันทีที่เรามาถึง เฮกเซนก็ลากฉันขึ้นไปบนตึกสภาบ้าบออะไรนั่น =__= สุดยอดเลย นี่มันสภากลางของโรงเรียนดังทั้งสี่ที่หรูเริดสุดๆ ไปเลย ตัวอาคารถูกประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดี เทียบกับนอฟวิสที่ว่าเริดแล้วที่นี่ยังเหนือชั้นกว่ามาก

"ถึงแล้ว เธอรออยู่ในห้องนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมมา -_-"

เฮกเซนพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องที่อยู่ตรงหน้า ภายในห้องตกแต่งอิตาลีโมเดิร์น จะว่าไปมันก็น่าอยู่อยู่หรอก...

"งั้นผมไปก่อนนะ" พูดจบอีตาประธานอารมณ์อาเป่าก็เดินหายลับไป

ฮ่าๆๆๆๆๆ คิดเหรอว่าบายบีคนนี้จะยอมทำตามคำสั่งน่ะ! ไม่มีทาง >__< ฉันชื่อบายบี กรุ๊ปเลือดบี ว่ากันว่ากรุ๊ปเลือดนี้เป็นประเภทชอบแหกกฎ และฉันก็คงจะเป็นบุคคลกรุ๊ปเลือดบีเด่นชัด เพราะการแหกกฎสำหรับฉันมันคือเรื่องกิจวัตรประจำวันยังไงล่ะ -.,- ฮี่ๆ

ภายในสภาแห่งนี้กว้างใหญ่มาก ฉันเดินขึ้นเดินลงจนเกือบจะทั่วแล้วก็ยังไม่เจอใครเลยสักคน แบบนี้มันแปลกพิกลนะ =_=; ถึงห้องมันจะเยอะก็เถอะ  แต่นี้ไม่มีวี่แววสักคนให้เห็นโผล่มาเลยนะ

หรือว่า...

ฉันอาจจะเจอญาติของคุณสุมาลีผีวัยคะนองมาตามหลอกหลอนหรือเปล่าเนี่ย แงงงงง TOT!!!!!

อยู่ไม่ได้แล้วที่นี่ ฉันคงต้องหนีแล้วค่ะ!!

ว่าแล้วฉันก็ออกตัววิ่งเต็มสปีด ถึงฉันจะวิ่งไม่เก่งอะไรแต่ในยามคับขันนักกีฬาวิ่งทีมชาติยังต้องแพ้เลย เชื่อบายบีสิคะ บายบีสัมผัสได้ TTOTT!!

ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ วกไปวนมา แงๆๆ คนอยู่ไหนกันคะ

ปั้กกก!!

"โอ๊ย!!! (TOT #)"

"เฮ้ย! =O="

ไม่ต้องถามเลยค่ะว่าเหตุการณ์นี้คืออะไร ฉันวิ่งชนใครสักคนจนฉันล้มหน้าคะมำ ในขณะที่คนที่โดนฉันชนแค่เซเล็กน้อยเท่านั้น

บ้าเอ๊ย! วันนี้มันเป็นเวรเป็นกรรมนักหนาเนี่ย TOT

และในเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลที่เพิ่งชนไปเมื่อกี้ฉันก็ต้องพบกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาคนนั้นก็มามาทางฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

บ้าน่ะ... ใบหน้าแบบนี้ ผมสีดำไฮไลต์แดงแบบนี้...

เฮือก!! นี่มัน...! O____O!!!!

"พี่การันต์ >O<!!" ฉันพูดขึ้นด้วยความดีใจ แล้วโผเข้ากอดผู้ชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่ และไม่น่าเชื่ออีกทีว่าเขาจะหล่อขึ้นมาก ฉันไม่ได้เจอพี่การันต์มาสามปีสองปีแล้ว

โอ๊ะ...ลืมบอกไป พี่การันต์เขาเป็น 'พี่ชายแท้ๆ' ของฉันล่ะ

ฉันกับเขาเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน ฉันมีพี่ชายทั้งหมดสองคน คนแรกชื่อพี่ไม้โท ตอนนี้เรียนปริญญาเอกด้านบริหาร คนที่สองคือพี่การันต์เรียนหมอปีที่ห้า และคนสุดท้ายฉันเองบายบี ที่ชื่อฉันเริดเจิดจรัสกว่าพี่ๆ ทั้งสองที่ไทยจ๋าขนาดนั้นก็เพราะว่าพ่อและแม่ท่านอยากได้ลูกสาว พอได้ฉันมาก็ตั้งชื่อต่างจากคนอื่นเลยไง

"แอบมาไม่บอกเลยนะ =_= ไม่คิดหรือไงว่าป๊ากับม๊าจะเป็นห่วงเราน่ะ แล้วมาถึงก็ไม่คิดจะโทรบอกพี่สักนิด พี่ชายคนนี้ก็มีหัวจิตหัวใจนะ "

พี่การันต์ขยี้หัวฉันอย่างเอ็นดูก่อนจะบ่นนิดๆ แล้วตบท้ายด้วยการแกล้งทำหน้าน่าสงสารจับใจ

สำออยมากจริงๆค่ะพี่ชายฉัน =___=

"ก็บายบีทำเรื่องย้ายมาเรียนที่ไทยแล้ว ตอนแรกบายบีมาหาฮันนี่ฟรุตพั้นช์แต่กลับโดนแลกเปลี่ยนไปอยู่โรงเรียนนอฟวิส T^T"

ฉันพูดพรางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ โชคชะตาเล่นตลกชัดๆ ฉันบินกลับมาเมืองไทยก็เพื่อมาหาฟรุตพั้นช์ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่! ฉันได้ไปอยู่กับเฮกเซนได้ยังไง บายบีไม่เข้าใจค่ะท่านผู้โช้มมม TTOTT (วบพส.)

"นอฟวิสเหรอ..." พี่การันต์ครางออกมาเบาๆ ก่อนจะหันมาพูดกับฉันต่อ "ว่าแต่เรามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงเนี่ย -_-"

"อ้อ บายบีมากับไอ้ประธานสุดเลวของนอฟวิส พี่คงไม่รู้จักหรอก หมอนั่นนิสัยชั่วมาก แลกเปลี่ยนวันแรกก็บีบคอบีบแขนบายบีแล้ว แล้วหมอนั่นก็ยงไม่เอาม่านมาปิดกระจกห้องนอนของบายบีอีก บายบีเลยต้องไปนอนเตียงเดียวกบไอ้บ้านั่น TOT"

"เฮกเซน... -______-+" พี่การันต์พึมพำเบาๆ

"พูดอะไรน่ะบายบีไม่ได้ยิน -O-"

ฉันหันไปถามพี่ชายที่ตอนนี้คล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เอ๋... เมื่อกี้ได้ยินว่าเฮกเซน อะไรกัน ฉันยังไม่ทันบอกเลยนี่นาว่าประธานโรงเรียนนอฟวิสชื่อเฮกเซนน่ะ

"พี่พูดว่าบายบีอาจจะเป็นเมนส์ -_-;;;"

"เปล่านะ >_<! ว่าแต่พี่มาทำอะไรที่นี่เนี่ย"

ฉันถามกลับบ้าง พี่ชายแสนดีของฉันมาทำอะไรในที่อภิมหาตระการตาเช่นนี้กัน -O- มันควรจะเป็นที่ๆ คนปกติไม่ควรอยู่ซะมากกว่า เพราะที่ไหนมีสองคู่หูเฮกเซนและโฟเบีย ที่นั่นคือที่อโคจรหมดนั่นแหละ!

"เพื่อนพี่ลืมของไว้ด้านบนน่ะ พี่เลยมาเอาให้มัน เพื่อนพี่มันเป็นลูกคนทำความสะอาดที่นี่ เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วล่ะ เราก็ไม่ควรอยู่ที่นี่นานๆ นะ เดี๋ยวพี่จะพาลงไปด้านล่าง"

พี่ชายของฉันพูดแล้วเราทั้งสองก็พากันเดินลงไปข้างล่าง โดยไม่รู้เลยว่าได้มีสายตาคู่หนึ่งมองตรงมาพร้อมยิ้มเหยียด

"ทีนี้ก็ครบแล้วสินะ... หมากตัวสุดท้าย"

...เสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหายลับไปในความมืดเช่นเดียวกับสีผ้าคลุมดำสนิทของตน ทิ้งไว้เพียงกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนข้อความที่ย้อมด้วยสีเลือดไว้

Blood Massage 2 | ซาตานจะลงทัณฑ์ผู้บูชาผู้เป็นเจ้า คนทรยศจงกลับใจ สีหัวใจแห่งสี่สถาบัน จักย้อมร่างดั่งโกเมน รอเพียงหมากตัวสุดท้ายปรากฏตัว'

"ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะไม่หนีออกมาเที่ยวเล่น -_-"

"นี่ ฉันก็ไม่ได้ซนอะไรขนาดนั้นนี่นา -.,-ฉันเป็นคนดีพอที่จะรับปากว่าไม่หนีออกไปไหนนะ"

ฉันพูดพลางไขว้นิ้ว หลังจากที่เฮกเซนเปิดประตูเข้ามาถาม สงสัยคงประชุมเสร็จแล้วล่ะมั่ง แต่ฮ่าๆ!  >___< พี่การันต์พาฉันมาส่งที่ห้องนี้ก่อนที่เฮกเซนจะมาเพียงไม่กี่นาที นั่นมากพอที่ฉันจะทำเป็นนั่งอ่านนิตยสารในห้องนี้โดยที่หมอนี่คิดว่าฉันไม่ได้ออกไปไนแม้แต่น้อย

"แล้วเป็นไงบ้าง" ฉันถามหมอนั่นขณะที่เรากำลังเดินออกไปจากสภาแห่งนี้ ไม่รู้สิ...เหมือนลางสังหรณ์ของฉันบอกว่าฉันจะต้องมาที่นี่อีกแน่ๆ ทำไมกันนะ

"หมายถึงอะไร ถ้าหมายถึงการประชุมล่ะก็... บายบี เธอจำตอนที่เราอยู่ในโรงยิมได้มั้ย"

"อะ...อือ จำได้ =O="

เฮกเซนหันมาถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง วันนี้จะมามุกไหนอีกล่ะเนี่ย

"ตอนที่ผมคุยโทรศัพท์ ฟรุตพั้นช์ได้บอกว่ามีคนทิ้งคำขู่ปริศนาไว้"

ฉันทำหน้าสงสัยเนื่องจากยังไม่เข้าใจที่หมอนี่เล่าเท่าไหร่ พอจะได้ยินลางๆ แต่ฉันยังไม่เข้าใจเรื่องวกนี้มากนัก มันจะเกี่ยวกับเรื่องตอนนั้นหรือเปล่านะ...

และเมื่อฉันเงียบเพื่อจะฟัง เฮกเซนก็เริ่มพูดต่อ

"คำขู่นั้นบอกว่า 'แสงสีแดงส่องประกาย อาบร่างดวงใจแห่งรัก มิตรภาพและสายสัมพันธ์ ย้อมเลือดจักรพรรดิผู้เป็นหนึ่ง คนทรยศจงแหลกสลาย จงระวังหัวใจแห่งสี่สถาบัน' นั่นเหมือนจะเป็นคำขู่ที่หนึ่ง"

"มันมีคำขู่ที่สองด้วยเหรอ!"

บ้าน่ะ คำขู่พวกนี้น่ากลัวชะมัด เหมือนจะต้องการฆ่าล้างแค้นใครสักคนอย่างนั้นแหละ

"ใช่ คำขู่ที่สองเราเพิ่งเจอเมื่อกี้นี้เอง อยู่ที่ชั้นหก... ชั้นนั้นเป็นชั้นเก็บของ คนส่วนมากไม่ค่อนขึ้นไปกันหรอกนะ คนที่จะเข้ามาในสภาแห่งนี้ได้จะต้องมีบัตรตัวแทนสภาของโรงเรียนตัวเอง อย่างเธอที่เป็นรองประธานของเชอรี่บลอสซั่มถึงเข้ามาได้ ฉันว่าอาจจะเป็นฝีมือของคนใน"

ชั้นหก... ไม่ค่อยมีคนขึ้นไป... มันเป็นชั้นที่ฉันขึ้นไปหลงทางตอนนั้น นอกจากฉันแล้วก็มีแต่พี่การันต์...

ไม่มีทาง!พี่ชายฉันไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่ๆ พี่การันต์บอกว่าจะไปหยิบของให้เพื่อนก็เท่านั้น

"มันอาจจะเป็นคำขู่ที่สร้างขึ้นมาเล่นๆ ไม่จริงจังก็ได้นะ"

ฉันพูดออกไป ไม่มีทางที่พี่ชายฉันจะทำอย่างนั้นหรอก ฉันเชื่ออย่างนั้น แต่สมองกลับประมวลผลออกมาได้ไม่ตรงกับใจที่ฉันคิด มันบอกว่าให้ระวังพี่ชายตัวเองไว้ให้ดี

ไม่นะ! พี่ชายฉันไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอก ไม่มีทาง!!!

"มันไม่ใช่แค่เล่นๆ หลังจากที่เราได้รับคำขู่ที่หนึ่ง สองชั่วโมงถัดมาเราก็พบศพนักเรียนแปดคนเสียชีวิตในสภาพที่แปลกประหลาดคือนอนคว่ำแล้วที่หลังถูกกรีดให้เป็นรูปกางเขนกลับหัว หกในแปดถูกจัดท่าทางให้เป็นรูปดาวหกแฉก สองคนที่เหลือถูกจัดให้อยู่ห่างออกไปโดยอยู่ในท่าที่เหมือนบูชาไอ้ดาวหกฉกนั้น แล้วตรงกลางของดาวหกแฉกมีหัวแมวที่ถูกตัดคาบกระดาษที่มีเลขเขียนว่า 666"

"เลขแห่งซาตาน!"

"ใช่ แต่ปริศนานั้นเรายังไขไม่ออกหรอกนะ เหมือนสิ่งที่มันทำไปนั้นยังไม่ใช่ของจริง และผมเชื่อว่ามันไม่ได้แค่ขู่เล่นๆ"

"อืม..."

"นั่นแหละถึงต้องระวังตัวไว้ -_- เธอยิ่งเฟอะฟะอยู่ด้วย แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เธอไม่ได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้สักหน่อย ดังนั้นดีใจได้เลยว่าคำขู่นั้นไม่ได้หมายถึงเธอแน่"

"นี่นายหาว่าฉันไม่สำคัญขนาดพวกนั้นก็ไม่สนใจอย่างนั้นเหรอ =___="

"เปล่านี่ เก็บไปคิดเองแล้วกัน ว่าแต่วันนี้เธอมีภารกิจเดตด้วยนะอย่าลืม"

เฮกเซนพูดพร้อมกับเดินไปที่รถสปอร์ตสีขาวดำของตัวเอง เอ๊ะ! รถของหมอนี่มาจอดที่นี่ได้ยังไงน่ะ หรืออาจจะให้ใครสักคนขับมาจอดไว้เพื่อที่ตัวเองจะได้ขับกลับล่ะมั่ง แต่ถึงงั้นก็เถอะ... วันนี้จะให้ฉันเดตอะไรกับใครอีกล่ะวะเฮ้ย!!

"อารมณ์แบบนี้ยังจะมีกระจิตกะใจให้ฉันไปเดตอีกนะ"

ฉันพูดหลังจากที่คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ เหนื่อย...อยากนอน คาดว่าหัวถึงหมอนคงจะนอนหลับยาว

"แน่นอน... เราเสียเวลามาหลายวันแล้ว วันนี้เธอจะต้องเดตกับเจ้าชายแห่งเปอร์เซีย"

แค่คิดก็ทุเรศ เจ้าชายแห่งเปิร์เซีย? ไม่ใช่มาแนภารตะอะไรนั่นหรอกนะ ฉันจะเล่นให้หนักๆ เลยคอยดู

"ใคร =__="

"เขามีนามว่าบังธร :)"

- Downloding.......100% -

อ่านก่อนค่ะที่รัก ด้วยความรักจากไรเตอร์

ว่าด้วยเรื่องซื่อเรื่องของนิยายเรื่องนี้.. ไรเตอร์คิดว่ามันยังไม่ใช่...
ไรต์มานั่งคิดทบทวนดูดีๆแล้ว

เค้าจะเปลี่ยนชื่อนิยายจะมีปัญหาอะไรมั้ย

จากเดิม "OMG Gril เล่ห์รักสยบร้ายนายู้ชายหลายอารมณ์"

จะขอเปลี่ยนเป็น

" Leave Her! ฝากบอกเธอ...อย่าเผลอมารักผม"

อ่าาา มั้นเข้าท่ามั้ยอ่ะ T_T? หรือยังไง
เพราะตามเนื้อเรื่องคือบายบีต้องห้ามหลงรักผู้ชาย
เอาเป็นว่าอยากถามนักอ่านก่อน ตอบเค้าด้วยน้าาา

Talk 2

อย่าถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิยายเรื่องนี้ -_- ไรเตอร์ก็พูดไม่ออกตอบไม่ถูกเหมือนกัน

ฮี่ๆๆๆ สงสัยกับมั้ยว่าทำไมจากนิยายรักหวานแหววกลายมาเป็นนิยายสืบสวน -.,-

เปล่าหรอกค่ะที่รัก!! เนื่องว่าไรเตอร์วางพล็อตแบบนี้ไว้แต่แรก มันก็ไม่เชิงสืบสวนหรอก แต่ไม่ใช่แนวสยองแน่นอน หนูๆ ที่ชอบแนวรักกุ๊กกิ๊กก็อ่านได้ ใครชอบแนวปริศนานิดๆ อ่านแล้วจะมันมาก และเรื่องนี้มันเป็นเรื่องโยงของหลายๆเรื่องทำให้บางเหตุการณ์มันเชื่อมกันอยู่ เอาง่ายๆ ใครเคยอ่านเรื่องของฟรุตพั้นช์ยกมือขึ้นน >___< ฮั่นแน่...ใครยังไม่อ่านจิ้มแบนข้างล่างไปอ่านเลยจ้า

  (ขายของเล็กน้อย ฮี่ๆ )

ส่วนใครที่อ่านแล้วเรามาสปอยล์กัน! คือในเรื่องเจ้พั้นช์นั้น มีครั้งนึงที่ในเรื่องกล่าวถึง Secret Box! ซึ่งมันเป็นกล่องสุดล้ำค่าแห่งย่านโฮลิเนส มันเป็นตำนานของโรงเรียนเชอรี่บลอสซั่มเท่านั้น ซึ่งคนที่ได้มันไปครอบครองก็คือฟรุตพั้นช์และแรฟเฟิล นั่นการันตีถึงความเจ๋งสุดๆ ของทั้งคู่ -___- แต่ช่างความเจ๋งของพวกมันเถอะค่ะ เรามาพูดถึงเจ้า Secret Box! กันเถอะ มันคือเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมลูกบาศก์บุผ้ากำมะหยี่ข้างในประกอบด้วยกุญแจผี เข็มกลัด ระเบิดจิ๋ว แผนที่ลับในเมือง และสารพัดสิ่งที่สนับสนุนการเป็นโจร =__=;; และที่มันเชื่อมกับเรื่องอื่นๆ นั่นก็เพราะแผนที่ลับเนี่ยถูกสร้างขึ้นมาพร้อมๆ กับเมืองโฮลิเนสเลยนะ (ว้าว!) ดังนั้นมันจึงเป็นเหมือนพิมพ์เขียวของผังเมือง บอกทุกซอกทุกมุมเลยว่าที่ไหนมีที่ซ่อน ที่ไหนมีห้องลับ ที่ไหนสามารถทะลุไปได้อะไรยังไง โอ้แม่เจ้า! ถ้าไอ้สองตัวนี้ผันตัวมาเป็นนักโจรกรรมคงเก่งกว่าจอมโจรลูแปงแล้วค่ะ O_O!!

เอาเป็นว่าใครสงสัยอะไรถามได้นะคะ ส่วนเรื่อง ' ถือหมอน '

หึๆ -.,- ยังคงเก็บเป็นความลับ ใครรู้แล้วอุบไว้นะ

ไปแล้วนะ... รักนะคะรีดเดอร์ ไว้จะรีบมาต่อ...บทต่อไปฮาสุดๆขอบอก เตรียมระบำอินเดียรอได้เลยค่ะ!!

Cr.Theam :-  BB 
Lable :- STANDARD

BB

B B