คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep.2 ° Poison Lips | up 100%
2
Poison Lips
ค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงหริ่งเรไรร้องระงมไปทั่ว แต่นั่นก็ไม่ทำให้ความกล้าที่มีของฉันลดน้อยลงไปสักนิดเดียว ตรงกันข้าม กลับรู้สึกว่ามันเป็นการเพิ่มอะดีนาลีนในร่างกายซะด้วยซ้ำ
ตั้งแต่ฉันเดินลงมาจากห้องชีวะวิทยา ฉันก็เอาแต่จ้องมองเจ้ารหัสลับในมือของตัวเอง การวางรหัสมันคุ้นๆ แต่เดาไม่ออกแฮะ... เหมือนกับว่าฉันเคยเห็นรหัสชุดคล้ายๆ กับเจ้าตัวนี้มาก่อน แต่ช่างเถอะ รหัสมีไว้ต้องค่อยๆ ไขสิถึงจะสนุก
'PINHBJKGB II'
ฉันหยิบสมุดและดินสอในกระเป๋าออกมา อยากจะบอกว่าเป้นี้ของฉันมีทุกอย่าง ตั้งแต่ยาพิษยันยารักษาโรค ฉันจะพกเจ้าเป้ใบน้อยนี่คิดตัวทุกครั้งที่ออกทำการ
...เมื่อลองวิเคราะห์ดีๆ และรหัสตัวนี้มันเป็นรหัสอีกนิกม่า ซึ่งเป็นรหัสที่คิดค้นโดยพวกนาซี เป็นรหัสที่ฮิตเลอร์ภูมิใจหนักหนาว่าไม่มีใครสามารถไขมันออกได้
แต่นั่นเป็นเมื่อก่อนไม่ใช่ตอนนี้ สมัยนี้รหัสอีนิกมาแค่มีอินเตอร์เน็ตก็เข้าได้แล้วย่ะ!
ฉันหยิบไอโฟนสีขาวออกมาจากกระเป๋ากางเกง รู้งี้ถ้ามันเป็นรหัสอีนิกมาฉันไม่มีทางหยิบกระดาษขึ้นมาให้เสียเวลาหรอก! ว่าแล้วฉันก็ตรงดิ่งเข้าไปยังเว็บไขรหัส ถึงจะเป็นแม่มดก็ต้องตามเทคโนโลยีโลกให้ทันนะเออ ยิ่งเป็นแม่มดสายดำผู้ไร้ซึ่งมนตราด้วยแล้วยิ่งต้องศึกษาเรื่องพวกนี้ให้มากๆ
ฉันพิมพ์รหัสลงในเว็บพร้อมเซ็ตเลขฐานให้เป็นตัว A ก่อนจะกดเอ็นเทอร์ เพียงไม่นานหน้าเว็บเพจก็ทำการรีเฟรช และมีตัวอักษรซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นรหัสที่แท้จริง
PINHBJKGB = BOOKSHELF
ชั้นหนังสือ? ถ้าพูดถึงชั้นหนังสือแน่นอนว่าคนทั่วไปก็ต้องนึกถึงห้องสมุดสินะ แต่เซนส์ของฉันมันบอกว่าไม่ใช่แน่ๆ... เพราะโรงเรียนนี้เพิ่งมีการปรับปรุงห้องสมุดเมื่อปีก่อน กว่าจะเสร็จก็ล่วงเลยมาถึงต้นปีของปีนี้ แน่นอนว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริงของถูกเก็บได้ไปนานแล้ว
คิดสิคิสมี... ชั้นหนังสือ ที่ๆ อยู่กับโรงเรียนมาตั้งแต่แรกเริ่ม ไม่มีใครกล้าไปยุ่ง
มันจะไปมีได้ยัง...
เฮ้ย! มีสิ!!! มีที่แบบนั้นอยู่อีกที่หนึ่งนี่นา!
คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็แล่นไปยังด้านหลังของโรงเรียน โดยหารู้ไม่ว่าได้มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่...
...สายตาคู่นั้นวาววับราวกับนักล่าที่จ้องเหยื่อก่อนที่จะลงมือฆ่า มันเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์แห่งความลึกลับ
"เจอจนได้สินะ ยูคิสมี..."
เจ้าของแววตานักล่าเอ่ยขึ้นพลางยิ้มที่มุมปากก่อนจะเร้นตัวไปในทางที่หญิงสาวไปเมื่อสักครู่
นี่แหละ! ที่นี่เลย ต้องเป็นที่นี่แน่ๆ ฉันมองไปยังป้ายด้านบนที่เขียนเอาไว้ว่า
'Rosemary Clock Tower'
หอนาฬิกาของแมรี่ ยูเอส!! เพราะว่าที่แห่งนี้นั้นเป็นเหมือนสถานที่สำคัญซึ่งสร้างขึ้นมาพร้อมโรงเรียนเซนต์แมรี่ ยูเอส แห่งนี้ เมื่อยี่สิบปีก่อนหอนาฬิกาถูกปิดไม่ให้เข้าเนื่องจากสถานที่แห่งนี้อยู่ทางด้านหลังโรงเรียนแมรี่ยูเอส และอยู่ติดกับรั้วของโรงเรียนเซนต์แฟรี่ ยูเอส โรงเรียนชายล้วนที่ขึ้นชื่อเรื่องความถ่อย กาก เกรียน จึงมักมีพวกนักเรียนชายจากแฟรี่ยูเอสปีนรั้วเข้ามามั่วสุมกัน กอปรกับเคยถูกไฟไหม้บริเวณรอบๆ ทำให้ไม่มีใครสนใจจะดูแลหอนาฬิกาแห่งนี้เท่าที่ควร
และหอนาฬิกาแห่งนี้เคยได้ชื่อว่า 'หอนาฬิกาแห่งความรู้' เพราะตลอดบันไดทางขึ้นไปยังจุดสูงสุดของมันจะมีชั้นหนังสือติดผนังให้ได้เลือกหยิบอ่านกัน เป็นที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับคำว่า 'ชั้นหนังสือ' ซึ่งน่าจะตรงกับรหัสที่ฉันถอดออกมา
ฉันเดินเข้ามาในหอนาฬิกา ภายในดูเก่าไม่ต่างจากภายนอก มันร้างมาหลายปีแล้วล่ะ... ถึงจะไม่ใหญ่มากแต่มีบันไดวนที่สูงจนถึงยอดหอคอย ปลายสุดของหอนาฬิกาแห่งนี้ติดตั้งนาฬิกาเรือนยักษ์เอาไว้ มันเป็นนาฬิกาไขลาน ไม่มีทางที่มันจะดินได้อีกแล้วนอกจากจะทีใครไปยุ่งกับระบบกลไกของมัน
และเมื่อเดินมาถึงบันไดวนฉันก็ได้พบกับชั้นหนังสือที่เรียงรายกันไปถึงด้านบน จะเรียกว่าชั้นหนังสือเลยก็ไม่ถูก เพราะว่าผนังตามทางขึ้นบันไดนี้ถูกเจาะให้เป็นช่องพอที่จะใส่หนังสือเข้าไปได้
' PINHBJKGB II'
ชั้นหนังสืออันที่สอง!
มีเพียงสองด้านเท่านั้นถ้านับจากอันที่สอง หนึ่งคือนับจากด้านล่าง ซึ่งฉันดูแล้วมันไม่มีอะไรนอกเสียจากหนังสือเก่าๆ ดังนั้นก็เหลืออีกแค่ชั้นหนังสืออันที่สองซึ่งนับจากชั้นบนลงมาด้านล่าง
ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นไปด้านบน จนเจอกับชั้นหนังสือที่ว่า มันเป็นชั้นหนังสือเพียงชั้นเดียวที่โล่ง ไม่มีหนังสืออยู่ด้านในเหมือนชั้นอื่นๆ
ในหนังลึกลับถ้าเราเอามือไปแตะอิฐหรืออะไรสักอย่างมันจะเคลื่อนที่ได้สินะ แต่นี่มันประเทศไทย จะมีอย่างนั้นด้วยเหรอ...
ครืดดด...
เฮ้ย! ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ แค่ยืนเกาะราวบันไดไว้เท่านั้นเอง
อยู่ๆ ก็มีเสียงครืดและผนังด้านบนก็ด้านในของชั้นหนังสือก็เปิดออก เผยให้เห็นกล่องสีชมพูอมแดงขนาดหนึ่งลูกบาศก์ฟุตเห็นจะได้ ภายนอกบุด้วยผ้ากำมะหยี่ ยังดูเหมือนใหม่อยู่เลยแฮะ นี่น่ะเหรอไอ้กล่องที่ว่านั่น
ฉันหยิบกล่องนั้นออกมาดู ด้านนอกกล่องมีกระดาษเล็กๆ ติดเอาไว้ ในนั้นเขียนไว้ว่า
'เก่งมากที่หาเจอ'
ฉันยิ้มออกมา ในที่สุดเกมส์สำหรับวันนี้ก็จบลง คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันตัวกลับไปและก็ต้องพบกับ...!
ผู้ชายคนหนึ่ง เขาสวมชุดสีดำ ใบหน้าขาวใสถูกปิดทับด้วยหน้ากากคานิวัลสีแดง ตัดกับนัยน์ตาสีดำเข้มซึ่งเป็นสีเดียวกับเส้นผม
เราสบตากันนิ่งๆ... ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่กำลังกลืนกินทุกสิ่งรอบกาย ก่อนจะเป็นฝ่ายนั้นที่เริ่มเอ่ยออกมา
"เธอน่ะ... วางกล่องนั้นลงซะถ้าอยากใช้ชีวิตอย่างปกติ"
"ไม่มีทาง" ทั้งชีวิตฉันก็ใช้มันอย่างไม่ปกติอยู่แล้ว จะให้มาเอาของที่หาได้วางเอาไว้ให้ใครคาบเอาไปหรือไง โง่ตายชัก
"ฉันเตือนด้วยความหวังดี"
ชายคนนั้นเดินใกล้เข้ามาและยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีเสน่ห์ นั่นเป็นรอยยิ้มที่สามารถพรากหัวใจผู้หญิงได้ครึ่งโลกเลยด้วยซ้ำ นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันหวั่นไหว ตรงกันข้ามมันเป็นรอยยิ้มที่เคลือบยาพิษไว้ ริมฝีปากนั่นเปรียบเสมือนแอปเปิ้ลอาบยาพิษ เพียงได้แตะเพียงแผ่วเบาก็อาจไร้ซึ่งชีวิตได้
และตอนนี้ริมฝีปากนั่นอยู่ห่างจากริมฝีปากของฉันไม่ถึงสิบเซน
ใกล้!? เข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!
"...เอากล่องนั่นมาให้ฉัน"
ว่าจบหมอนั่นก็ไล้มือตามแผ่นหลังของฉันเรื่อยมายังมือที่ถือกล่องอยู่
...นี่มันเป็นการยั่วยวนใช่มั้ยนะ
"ฉันไม่ให้หรอกนะ"
ฉันพูดพร้อมเขย่งเท้าและประกบริมฝีปากเข้ากับคนตรงหน้า พลางตวัดลิ้นและเอาเจ้า 'สิ่งนั้น' เข้าไปด้วย ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาแววตาตกตะลึงของคนตรงหน้า
แอปเปิ้ลอาบยาพิษ... มันเป็นเสน่ห์ที่สุดสำหรับแม่มดที่ใช้พิษและเหมือนของเล่นที่ได้จับต้องมาตั้งแต่เกิด ไม่มีใครกลัวของเล่นที่ตัวเองเล่นมาตั้งแต่เกิดหรอกจริงมั้ย
"เธอเอาอะไรมาใส่ปากฉัน!!" หมอนั่นพูดออกมาด้วยหน้าที่เริ่มเข้มขึ้นเรื่อยๆ
"เป็นพิษสองชนิดอย่างแรกเป็นพิษที่จะทำให้นายไร้เรี่ยวแรงยิ่งกว่าเด็กสามขวบ อย่างที่สอง... มันจะทำให้หน้าอกนายใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นหน้าอกผู้หญิงเลยล่ะ" ฉันส่งยิ้มจางๆ ให้เขา ก่อนที่ชายตรงหน้าจะมีสีหน้าดำแดงเขียวแล้วก็ขาวสลับกันไป
นี่ฉันจะใจร้ายเกินไปมั้ยนะ :)
"ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ เห็นซะว่านายหวังดีก็แล้วกันฉันเลยจะทิ้งยาแก้พิษของขนาดหน้าอกให้ อยู่ชั้นล่างนะ อ้อ... แล้วเรื่องไร้เรี่ยวแรงนี่เป็นสักหกชั่วโมงเดี๋ยวก็หาย ไม่ร้ายแรงหรอก ฉันไปแล้วนะพ่อรูปหล่อ"
หญิงสาวเดินออกมาโดยทิ้งสายตาเคียดแค้นไว้ด้านหลัง
...ไม่สิมันไม่ใช่สายตาเคียดแค้น เป็นสายตาที่เหมือนกับยิ้มพอใจอะไรสักอย่างและก่อนที่หญิงสาวจะเดินลับสายตาของเขาไป ชายที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่ตรงพื้นก็ได้พึมพำออกมาด้วยสีหน้าที่แย้มยิ้มก่อนที่เขาจะหมดสติไป
"เป็นเธอนี่แหละเหมาะที่สุดแล้ว"
7 hour ago…
"ฉันไม่น่าเชื่อเลยว่านายจะอยู่ในสภาพนี้!" ชายผมทองพูดขึ้นอย่างอึ้งๆ หลังจากที่เขาได้ทำการช่วยเหลือ 'คนโดนพิษ' ที่เพิ่งจะได้สติไม่นานหลังจากโดนลากจากหอนาฬิกาบ้าบอนั่นมายังรถแลมเบอร์กินี่สีแดงดำสุดหรูที่จอดแอบไว้ข้างๆ ตรอกซอยเล็กๆ ใกล้โรงเรียน
"สภาพไหน" ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้น เขาคือผู้ที่มีโค้ดเนมว่า S.
ให้ตายสิ! บอกทีว่านี่คือผู้ชายที่มีอำนาจที่สุดในย่านโฮลิเนส!!
"ฮ่าๆๆๆ ก็สภาพที่นอนหลบตาพริ้มอยู่ในหอคอย อย่างกับรอเจ้าชายมาจูบปลุก แต่นั่นก็ยังฮาไม่เท่าที่อยู่ๆ หน้าอกนายก็ใหญ่ขึ้นมา เป็นไปได้ไงวะ! ฉันเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามจะต้องเป็นผู้ชายท่าทางบึกบึนกล้ามโตๆ มีพลังเวทย์เหมือนในหนังแน่เลยว่ะที่ทำให้นายอยู่ในสภาพอย่างนั้นได้ ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะของชายผมทองดังขึ้นเรื่อยๆ พลางมองหน้าอกคัพดีกว่าๆ ของคนตรงหน้า เป็นผู้ชายทั้งแท่งซิกแพคก็มีแต่ดันมีหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินมนุษย์เพศหญิง อย่างนี้แล้วจะไม่ให้เขาหัวเราะแทบเป็นแทบตายได้ยังไงกันล่ะ!!
ผิดคาด แทนที่ชายหนุ่มที่โดนหัวเราะเยาะจะโกรธเขากลับยิ้มออกมา แถมยังไม่ถือสาคำพูดของคนที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"ผิด"
"หือ?"
คำสั้นๆ ที่ออกมาจากริมฝีปากของชายผมดำทำให้คนอีกคนต้องหยุดหัวเราะกะทันหัน นั่นเพราะแววตาของคนตรงหน้าเขาแปลกไปน่ะสิ! แววตาในนั้นมันมีทั้งความเจ้าเล่ห์ และความรักสนุก ซึ่งมันเกิดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่... เอ่อ... น่าสยองสุดๆ
คนแปลกก็ยังเป็นคนแปลกอยู่วันยังค่ำ คนอย่างหมอนี่จิตใจมันคิดอะไรก็ไม่มีใครรู้ได้หรอก เหอะ!
"ผิด... คนที่ทำร้ายฉันน่ะเป็นผู้หญิง ยัยนั่นน่ะดูเหมือนจะบอบบางสุดๆ เหมือนกับว่าแตะเพียงนิดเดียวก็จะแตก แต่ริมฝีปากยัยนั่นน่ะยั่วใจฉันสุดๆ เลยล่ะ :)"
"นะ...นี่นายจูบผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ!!!" ทองผมทองพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ โอ้ซาร่าห์! ไอ้คนตรงหน้าเขาจูบผู้หญิงในเวลาทำงาน!
"เปล่า ยัยนั่นจูบฉันต่างหาก ตอนจูบน่ะ... ยั่ยนั่นเอาพิษใส่เข้ามาด้วย ฉันถึงมีสภาพอย่างที่นายเห็นนั่นไงล่ะ" ชายหนุ่มผมดำพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเจ้าเล่ห์แฝงด้วยเสน่ห์เย้ายวน
"เป็นผู้หญิง! ใช้พิษ!! นี่มันเหนือความคาดหมายมากๆ เลยล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนที่ใช้พิษได้ในสมัยนี้ เออนี่! ฉันเจอขวดๆ แก้วเล็กๆ วางอยู่ตรงบันไดของหอนาฬิกาด้วย นายว่ามันจะเป็นของผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า" ชายหัวทองพูดขึ้นพลางโยนขวดแก้วที่ว่านั้นไปให้คนตรงห้าม ก่อนที่อีกฝ่ายจะรับมาและพิจมองดูดีๆ
"ใช่ นี่เป็นยาที่ทำให้ขนาดหน้าอกของฉันกลับเป็นเหมือนเดิม" ชายหนุ่มพูดแล้วมองดูขวดใบเล็กในมือ ในนั้นมีน้ำสีม่วงเข้มไหลวนอยู่
"นายแน่ใจได้ยังไงว่านั่นจะไม่ใช่ยาพิษที่กินไปแล้วตาย"
"เชื่อฉันสิ ถ้ายัยนั่นจะฆ่าฉันจริงๆ ก็คงปล่อยให้ฉันตายไปนานแล้วล่ะ แต่เธอยังบอกเวลาว่าพิษหมดแรงนั่นจะหมดฤทธิ์เมื่อไหร่ ฉันเชื่อว่านี่ก็เป็นยาที่ทำให้หน้าอกฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่นอน"
"งั้นก็กินซะ มันเหมือนฉันคุยกับกระเทยหน้าตาดีที่ยังไม่แปลงเพศแต่ดันไปศัลยกรรมหน้าอกมาเลยว่ะ" ชายหัวทองพูด
"ไม่ล่ะ ฉันยังไม่รีบกินหรอก ขนาดหน้าอกของฉันในตอนนี้จำเป็นมากสำหรับการปลอมตัวในวันพรุ่งนี้" เจ้าของฉายาโคดเนม S. ยิ้ม
"อย่าบอกนะว่านายจะปลอมตัวเป็นนักเรียนหญิงแล้วเข้าเรียนที่โรสแมรี่ ยูเอสน่ะ! เฮ้ยบ้าไปแล้ว!! โรงเรียนหญิงล้วนเลยนะเว้ย!"
" ฉันเรียนสี่โรงเรียนพร้อมๆ ยังกันได้ แค่จะเพิ่มโรงเรียนที่ห้าเข้าไปอีกจะเป็นไรไป อีกอย่าง...ผู้หญิงคนนั้นน่ะฉันสืบประวัติมาได้สักพักแล้วล่ะ เธอก็เรียนอยู่โรงเรียนนี้ด้วย ฉันโทรหาเฮเซลแล้ว หมอนั่นบอกว่าจะจัดการเรื่องให้ พรุ่งนี้ฉันจะมาเป็นนักเรียนคนใหม่ของที่นี่ ดังนั้นหน้าอกของจริงก็จำเป็นที่สุดนายว่าจริงมั้ยดันเต้"
"เอาจริงดิ" ชายหนุ่มผมทองผู้มีชื่อว่าดันเต้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ไอ้หมอนี่มันจะแปลกเกินไปแล้ว!
"แน่สิ" ชายผู้มีโค้ดเนม S. เอ่ยพร้อมปาดมือไปที่ปอยผมหน้าของตน ก่อนที่สเปรย์ย้อมผมสูตรพิเศษสีดำที่เคลือบเอาไว้จะหลุดออกมาเผยให้เห็นสีแดงที่ปอยผมด้านหน้า
...นี่แหละสีผมของเขา ดำแซมแดง...
"เพราะฉันคือโชแปง คนที่จะปฏิวัติเมืองนี้อีกครั้งยังไงล่ะ!!!"
=======================================
ชะแว้บบบ กลับมาแล้วจ้า นิยายเรื่องนี้อาจจะเขียนได้ไม่ดีนัก แต่เขียนแล้วรู้สึกดีค่ะ เป็นนิยายที่เม้นน้อย วิวน้อย และแฟนคลับน้อยที่สุด ซึ่งเป็นนิยายที่ลิไม่ต้องการเม้นอะไรแบบนั้นเยอะแยะ แต่ลิกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดี ขอบคุณกำลังใจที่มีให้กับเสมอมาค่ะ เป็นนิยายที่เขียนแล้วกลับมาอ่านคอมเม้นต์กำลังใจมันพลุ่งพล่านเลย ^___^ ดีใจจังอย่างน้อยก็มีคนติดตามนิยายเรา
ว่าถึงเรื่องรหัสอีกนิกมาเป็นรหัสที่มีจริงนะคะ น่าสนใจมากค่ะ ลองศึกษาดูน้า :D
ครั้งนี้อัพไวหน่อย 5555 ขอบคุณทุกๆคนนะคะ เพราะได้อ่านคอมเม้นต์นั่นแหละค่ะเลยจับคอมแต่งต่อเลย 55555 ติดตามด้วยนะคะ ตอนต่อไปจะเข้าสู่เนื้อเรื่องจริงแล้วจ้า~
=======================================
มาเพิ่มและมาแก้จ้ะ =__= เนื่องจากคิดว่ามันสั้นไป... สั้น สั้นมากกกกกกกกก
ลิเลยมาลงเพิ่มค่ะ ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดก็เปิดเผยชื่อหนุ่มลึกลับทั้งสองแล้ว เป็นยังไง ชอบใครบ้างรึยัง หรือยังเซียร์ท่านซาตานอยู่เอ่ย :D ขอบอกๆๆ นิยายเรื่องนี้หักมุมนะเออ การหลอกคนอ่านเป็นงานของไรต์ ฮี่ๆๆๆๆ ไปแล้ว ! ตอนหน้าห้ามพลาดน้า เข้าสู่เนื้อเรื่องจริงแล้ว ใครไม่อ่านถือว่าพลาดมาก -.,- เพราะจะรู้สักทีว่า 'โชแปง' เขาเป็นอะไรกันแน่ คนบ้าอะไรเรียนอยู่ห้าโรงเรียนพร้อมๆกัน =[]=!!! อ้อ... แล้วถ้าตัวละครเรื่องนี้ไปโผล่เรื่องไหนของลิอย่าแปลกใจ เพราะตั้งแต่ท่านได้กดอ่านเข้ามาในนิยายเรื่อง UR SOULMATE แล้ว... ท่านได้ทำการนั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับมายังอดีตเจ้าค่ะ!! เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องในอดีตที่ส่งผลถึงอนาคต ฮี่ๆ ^_^ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
:-Daisy ✿
ความคิดเห็น