คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ep.1 ° It was just Secret
You are Soulmate
1
It was just Secret
Bangkok , Thailand : 20.45 PM
แม่มดเหรอ! แม่มด! แม่มดที่ไม่สามารถขี่ไม้กวาด ใช้คาถาอะไรไม่ได้นี่จะเรียกว่าแม่มดได้ยังไง!!
"มันอยู่นั่น ตามไปจับเร็ว!"
ฮึ่ย! เสียงผู้ชายดังขึ้นด้านหลังฉันมาติดๆ นั่นทำให้ฉันเร่งฝีเท้าในการวิ่งเพิ่มขึ้น ใครจะโง่อยู่ให้จับได้ง่ายๆ กันเล่า
ฉันดึงสเก็ตบอร์ดที่อยู่ในกระเป๋าสะพายด้านหลังออกมาและเหวี่ยงมันลงไปที่พื้น ก่อนจะขึ้นเหยียบและทะยานตัวไปด้านหน้า ไม่คิดเลยว่าประมาทเพียงแค่นิดเดียวพวก 'พิทักษ์คุณธรรม' บ้าบออะไรนั่นจะตามมาถึงตัวฉันได้
เชอะ... ก็แค่ปรุงยาพิษเองนะ
ฟังไม่ผิดหรอก 'ปรุงยาพิษ' มันคืออะไรคงไม่ต้องสาธยายให้มาก และที่ยิ่งไปกว่านั้นคนที่จะปรุงยาพิษให้สัมฤทธิ์ผลได้จะต้องมีเชื้อสายแม่มด ซึ่งเป็นลัทธิที่ขึ้นชื่อเรื่องการปรุงพิษ พลังการหยั่งรู้ และบลาๆ ร้อยกว่าความเชื่อ
และฉัน... เป็นแม่มด
แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะน่า! การหนีเอาตัวรอดคือสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้
ความเร็วของสเก็ตบอร์ดยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จุดหมายของฉันตอนนี้คือโรงเรียนหญิงล้วนซึ่งนั่นเป็นโรงเรียนของฉันเอง
ไม่คิดว่าจะมาหลบที่นี่นะเนี่ย... แต่แค่แป๊บเดียวคงไม่เป็นไรหรอก
ฉันหลบเข้ามาอยู่ในโรงเรียน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสามทุ่มแล้ว ไฟต่างๆ ในโรงเรียนได้ถูกปิดเกือบหมด จะยกเว้นแค่อาคารกลางเท่านั้น ดังนั้นหากว่าฉันนั่งอยู่ที่อาคารกลางแสนจะสว่างจ้าไม่ต่างกับตอนกลางวันไอ้พวกบ้านั่นอาจจะเจอฉันก็ได้
ขอแนะนำตัวเลยนะ ฉันชื่อ...ยูคิสมี เรียกว่าคิสมีแล้วกัน -_- ช่างเป็นชื่อที่ดูกระแดะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา อย่างที่บอก ...ฉันเป็นแม่มด ไม่ใช่แม่มดผู้ผดุงความยุติธรรมหรือมีเวทย์มนต์คาถาอะไรทำนองนั้นหรอกนะ ฉันเป็นแม่มดสายสีดำ นั่นคือสายที่บูชาซาตาน ไม่สามารถใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหรือใช้คาถาเหมือนแม่มดสายขาวได้ แต่แม่มดสายดำจะมีความสามารถพิเศษเฉพาะตัวอยู่หนึ่งอย่าง และความพิเศษที่สุดที่แม่มดสายดำนั้นมีกันทุกคน นั่นคือ 'พลังแห่งการสาปแช่ง' มันไม่ใช่เรื่องน่าชื่นชมเลยสักนิด ฉันน่ะอิจฉาแม่มดสายขาวจะตายไป ได้ขี่ไม้กวาด ได้รับพรจากพระเจ้า ฉันไม่มีพลังอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เป็นแม่มดเหมือนกัน น่าขำสิ้นดี
และเชื่อมั้ยว่าฉันเป็นแม่มดสายดำเพียงไม่กี่คนของโลกใบนี้ นั่นเพราะว่าในยุคกลางผู้ที่ถูกเรียกว่าแม่มดจำนวนมากถูกล่าโดยศาสนจักร ทั้งแม่มดสายดำ แม่มดสายขาว หรือกระทั่งมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ด้วยกันเอง พวกเขาถูกเผาทั้งเป็นกว่าห้าล้านคนในเวลาสามร้อยปี ซึ่งฉันไม่ได้นึกแค้นใจอะไรหรอก -_- แค่จะมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็ยากเกินพอแล้ว
ฉันเป็นแม่มดที่ใช้ชีวิตไม่ต่างจากมนุษย์วัยสิบแปดเท่าไหร่นัก เริ่มตั้งแต่ตื่นไปโรงเรียน เที่ยวบ้าง แต่ที่ไม่เหมือนคนอื่นแน่ๆ เพราะนั่นเป็นความสามารถประจำตัวฉัน ...การปรุงยาพิษ
ฮะๆ ใช่แล้ว พิษทั้งหลายในโลกนี้ฉันย่อมรู้จักหมด กระทั่งสมุนไพรแบบพืชผักสวนครัวนั้นฉันยังนำมาปรุงเป็นยาพิษได้ แต่ใช่ว่าฉันจะปรุงพิษพร่ำเพรื่อหรอกนะ มันเป็นงานของฉันที่ต้องปรุงพิษให้ลัทธิซาตงซาตานเพื่อให้ไอ้บ้านั่นเอาไปใช้
อย่าคิดว่าซาตานไม่มีจริง... ฉันเคยเจอเขามาแล้วตอนเด็กๆ ถึงแม้จะจำไม่ค่อยได้แต่ว่าส่วนหนึ่งในจิตใจฉันต่อต้านซาตาน ต่อต้านลัทธิบ้าๆ นั่น เพราะแม่ของฉันเป็นแม่มดสายขาว ท่านถูกซาตานฆ่าอย่างทารุณ แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ ตั้งแต่เกิดมันยังไม่เคยเห็นหน้าแม่ซะด้วยซ้ำ
ว่าแต่โรงเรียนตอนกลางคืนนี่หลอนดีแฮะ... มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด ซึ่งมันดีมากสำหรับการพลางตัวของฉันในคืนนี้
แหม... มาโรงเรียนตอนกลางคือทั้งทีถ้าไม่ได้เล่นทดสอบความกล้านี่ก็คงจะไม่สนุกหรอกนะจริงมั้ย
สองเท้าของฉันตรงดิ่งไปยังห้องชีวะ ถ้าพูดถึงเรื่องหลอนๆ ในโรงเรียนห้องนี้น่าจะเป็นห้องที่น่ากลัวที่สุด ถึงแม้ว่าอาจารย์จะล็อกห้องนี้ไว้แล้วก็ตาม แต่คิดเหรอว่าแค่นี้จะหยุดฉันได้น่ะ
ฉันหยิบลวดเส้นเล็กขนาดสองฟุตออกมาจากกระเป๋า พับทบๆ กันเหมือนกับการเก็บเงื่อน จากนั้นก็เพียงแค่สอดห่วงเล็กๆ ของมันเข้าไปกับรูของกลอนประตูและบิดเพียงเล็กน้อย...
แกร๊ก!
เรียบร้อย!
ประตูถูกเปิดออก ถึงจะมืดแต่แสงจันทร์ที่สาส่องเข้ามาก็มาพอที่จะเผยให้เห็นโหลดองมากมายเรียงรายกันอยู่ ทั้งงูดอง จิ้งจกดอง หรือกระทั่งเด็กดอง...
ของพวกนี้ถ้าทำเป็นยาพิษคงจะจัดเป็นยาเสน่ห์ ซึ่งนั่นไม่ใช่วิถีของฉันสักนิด นอกจากนั้นยังมีหุ่นทดลองชีวะซึ่งเอาไว้ใช้ประกอบการเรียนชีวะวิทยา ด้านหนึ่งเป็นเนื้อหนัง ...อีกด้านหนึ่งเผยให้เห็นอวัยวะภายใน ดวงตาของมันเหมือนกำลังจ้องมองฉันอยู่
ไอ้หุ่นเวร! คิดว่ากลัวหรือไง!!
ฉันเดินตรงไปที่หุ่นนั่นก่อนจะหยิบไขควงในกระเป๋าออกมา และจัดการไขน็อตด้านหน้า และด้านหลังของมันออก ก่อนจะค่อยๆ แงะชิ้นส่วนของมันออกมาทีละชิ้น
เหมือนฉันเป็นพวกซาดิสม์เลยแฮะ -_-; เปล่า... ก็แค่หมั่นไส้ที่ถูกไอ้หุ่นบ้านี่มองเท่านั้นเอง
กึกๆๆ กุกกักๆๆ กึกๆๆ แก๊งงงงง!
ขณะที่ฉันแงะชิ้นส่วนออกมาใกล้จะหมด อยู่ๆ เจ้าหุ่นนี่ก็เกิดอาการสั่นแปลกๆ และมีเสียงเหมือนฟันเฟืองทำงาน ก่อนที่มันจะสั่นแรงๆ อีกครั้งหนึ่งและหยุดลง
ทันใดนั้นก็พลันเกิดเสียงคล้ายเทปอัดดังขึ้น
'สวัสดีน้องๆ ที่น่ารัก น้องคงจะเป็นนักเรียนจากโรสแมรี่ ยูเอส สินะ โค้ดเนมพี่คือชบา เป็นเด็กโรงเรียนเชอรี่บลอสซั่ม พี่ไม่รู้ว่าน้องได้ยินเสียงอัดเทปของพี่ได้ยังไง แต่พี่มั่นใจว่าน้องจะต้องเจ๋งมากแน่ๆ เพราะงั้น... ถ้าน้องคนไหนได้เปิดเทปนี้ขึ้นมา น้องคงต้องกลายเป็นคนสำคัญแล้วล่ะนะ พี่จะอธิบายให้ฟังง่ายๆ คือ... น้องคงรู้อยู่แล้วว่าโรงเรียนในย่านโฮลิเนสนี้มีกว่าสิบโรงเรียน แต่โรงเรียนที่สร้างขึ้นมาพร้อมเมืองนี้มีเพียงห้าโรงเรียนเท่า นั่นคือโรงเรียนเซนซีเนียร์ โรงเรียนนอฟวิส เฟย์ เฮลม์ โรงเรียนเชอรี่บลอสซั่ม โรงเรียนแฟรี่ ยูเอส และโรงเรียนโรสแมรี่ ยูเอส เอกลักษณ์ของแต่ละโรงเรียนมีแตกต่างกันไป น้องคงสงสัยว่าพี่อยู่เชอรี่บลอสซั่มแล้วมายุ่งอะไรกับโรสแมรี่ มันเป็นธรรมเนียมของเรานั่นคือการส่งต่อปณิธานอันยิ่งใหญ่ โรสแมรี่มีหน้าที่ดูแล Secret Box! ของฝ่ายหญิง มันคือกล่องสำคัญที่กำลังจะเป็นของน้อง >_< ภายในกล่องมีพิมพ์เขียวของเมืองที่จะมีทั้งห้องลับ กลไลต่างๆ ตลอดจนทางลัดทุกซอกทุกมุมของเมืองนี้ แน่นอนว่าในห้าโรงเรียนที่สร้างขึ้นมาพร้อมกันกับเมืองย่อมมีห้องลับ ทางลัด และทางที่เชื่อมต่อกันไปทั่ว ผู้เก็บรักษาในรุ่นนั้นๆ มีสิทธิ์มอบ Secret Box! ให้กับรุ่นน้องที่ตนเองถูกชะตา จะมีการได้รับโค้ดเนมจากรุ่นก่อนหน้านี้ ขอให้น้องโชคดี...
มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ หรือเรื่องเล่นๆ อีกไม่กี่สิบปีนี้จะเกิดหายนะกับเมืองโฮลิเนสของเรา ตามหากล่องให้เจอ...และใช้มั้นให้เกิดประโยชน์สูงสุด
ด้วยรัก…
พี่ชบาสุดสวย'
เสียงเทปจบลงก่อนจะมีเสียงซ่าๆๆ และเกิดเสียงขึ้นอีกครั้ง...
'ฮัลโหลลลล พี่โค้ดเนมดอกคำฝอย พี่หากล่องเจอแล้วมันเจ๋งมากๆ พี่ช่วยอะไรเมืองนี้ไม่ได้หรอก แต่ให้น้องตั้งใจฟังพี่นะ 'รหัส NY1FXOZX1FPNXX' แค่นี้แหละ หวังว่าคงจะเข้าใจมันนะ
ด้วยความปรารถนาดีและเกลียดคนตั้งโค้ดเนมให้มากๆ...
โค้ดเนมน้องคนต่อไปพี่ขอตั้งว่า 'หมามุ่ย' จ๊ะ'
'สวัสดีจ้า พี่โค้ดเนมหมามุ่ย ทุเรศที่สุดอ่ะ! เกลียดรุ่นพี่สุดๆ!! ปีนี้พี่ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน แต่เรื่อง Secret Box! สีแดงชมพูนี่เริ่มเป็นที่สงสัยแล้ว พี่ผิดเองต้องขอโทษด้วย ทั้งต่อพี่ๆ ที่ก่อตั้งและน้องๆ รุ่นหลัง พี่จึงตั้งใจนำมันเอามาซ่อนไว้ในที่ที่คาดว่าลึกลับที่สุด... พี่ภาวนาขอให้กล่องนี้ได้ไปอยู่กับผู้ที่เหมาะสมนะ
สุดท้ายนี้... ฮ่าๆๆๆ ในฐานะที่รุ่นก่อนๆ ตั้งชื่อพี่ว่าหมามุ่ย น้องรุ่นต่อไปพี่ขอตั้งชื่อว่าแม่ดอกแคแสด~ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้องแคแสด สู้ๆ นะ ความหวังของโฮลิเนสอยู่ในมือน้องแล้ว
พี่หมามุ่ยขอจูบๆ น้องแคแสด'
สิ้นเสียงของพี่ที่มีโค้ดเนมว่าหมามุ่ย เครื่องบันทึกเสียงก็ได้เงียบเสียงลง ก่อนที่เครื่องบันทึกเสียงนั้นจะตกลงมาพร้อมๆ กับกระดาษเล็กๆ ใบหนึ่ง ในนั้นมีตัวหนังสือเล็กๆ ถูกเขียนไว้ว่า
'PINHBJKGB II'
หึ... รหัสอีกแล้วเหรอ อย่างนี้มันของโปรดฉันเลยนี่นา
ว่าแล้วฉันก็เก็บทั้งเทปบันทึกเสียงและกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋าของตัวเอง
ฉันเป็นผู้ถูกเลือกแล้วสินะ... นั่นหมายความว่าฉันต้องทำภารกิจที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรนั่นอย่างเต็มที่
ชักสนุกแล้วสิ ถ้ามันช่วยให้ชีวิตฉันมีสีสันขึ้นมาก็ขอเล่นกับมันแล้วกัน ฉันผู้มีโค้ดเนมแคแสดดด!!
@ St. Rosemary US : 21.35 PM
"แน่ใจนะว่าเป็นที่นี่น่ะ"
เสียงกวนๆ ของชายหนุ่มผมสีทองอร่ามพูดขึ้นมาหลังจากที่เขามองไปยังชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าซึ่งยืนกดเพลงใน iPod ของตนเองอยู่
นี่มันใช่เวลามาฟังเพลงเหรอวะ!
"ที่นี่แหละถูกแล้ว" ชายที่ถูกถามกล่าวพร้อมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา
'ไปที่โรสแมรี่ ยูเอส ที่นั่นจะทำให้นายพบเจอสิ่งนั้น'
ถ้าของอยู่ที่นี่จริงแน่นอนว่าพวกลัทธิบ้าๆ นั่นไม่มีทางเจอแน่
"ไอ้บ้าเอ๊ย! อย่าคิดอะไรพิเรนท์ๆ เชียวนะ คราวที่แล้วฉันเกือบโดนเด็กแฟรี่ ยูเอารุมกระทืบแล้วนะโว้ย!!"
"เรื่องนั้นมันเป็นพาสต์ซิมเปิ้ลไปแล้ว ลืมๆ มันซะเถอะน่ะ" ชายผมสีดำเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ
"พาสต์ซิมเปิ้ลของนายคือเมื่อวานนี้น่ะเหรอ ถุย!"
"ที่นี่เป็นโรงเรียนหญิงล้วน แน่นอนว่านายจะไปแทะหาขนมหวานกินจากห้องคหกรรมก็ย่อมได้"
คำพูดนั้นทำให้ชายอีกคนหูผึ่งทันที
"แปลว่าไม่เสียเที่ยว งั้นเดี๋ยวฉันไปดูตรงส่วนหนึ่งแล้วนายไปหาที่ส่วนสองแล้วกัน โชคดีเพื่อน"
พูดจบชายหนุ่มผมทองก็เดินหายลับไปในความมืด ชายอีกคนจึงเดินล้วงกระเป๋าไปอีกทาง
หืม... ห้องชีวะมีแสงของไฟฉายส่องไปมาด้วยล่ะ
เซนส์ของเขาบอกว่างานนี้ไม่จบเพียงแค่คืนนี้แน่ๆ คิดได้ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาและต่อสายหาใครบางคน
[สวัสดีครับ S. คุณมีอะไรจะให้ผมช่วยงั้นเหรอ]
เสียงปลายสายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ
"ฉันต้องการเรียนที่โรสแม่รี่ ยูเอส ในวันพรุ่งนี้ฉันต้องเป็นนักเรียนของที่นี่"
[แต่นั่นเป็นโรงเรียนหญิงล้วนนะ]
" ไม่มีใครกำหนดว่าโรงเรียนที่ห้าจะเป็นหญิงล้วนไม่ได้สักหน่อยนี่นา แค่จะเรียนพร้อมๆ กันห้าโรงเรียนมันไม่เป็นปัญหาสำหรับฉันหรอกนะ :)"
หากเปรียบซาตานเป็นสีดำ พวกเขาคงเป็นสีขาว แต่อย่าลืมว่าในดำมีขาวและในขาวมีดำ ทุกสิ่งมักมีสองด้านเสมอ เพียงแค่คุณเข้าใจว่าพระเจ้าไม่ได้ดีและซาตานไม่ได้เลวเสมอไปเท่านั้นเอง
To be continue..
สวัสดีจ้าทุกคน :D นี่เริ่มบทที่หนึ่งแล้วนะ 5555 ลิแก้เป็นสิบกว่ารอบเลยนะ ฮือๆๆๆ
นิยายเรื่องนี้พยายามใช้อีโมติคอนให้น้อยที่สุด อ่า...ยังแต่งได้ไม่ค่อยดีแต่ก็ขอบอกว่าตอนต่อไปห้ามพลาดนะคะ
แต่งตอนนี้แล้วคือขำกับชื่อโค้ดเนมนางเอกเจ้าค่ะ =_= แคแสด มันเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่งสีส้มๆ ชื่อมันตลกดีนะเวลาออกเสียงลากยาวๆ
'แคแสดดดดดดดดด!!!' << เหมือนคำสบถด่าเลยอ่ะ 555
ขอบให้ทุกคนสนุกกับนิยายเรื่องนี้นะคะ ช่วงนี้พิมพ์ผิดเยอะหน่อยเพราะพิมพ์แบบมืดๆ =_= แหะๆ ตอนต่อไปเดี๋ยวได้เจอของจริงแน่ค่ะ ช่วงนี้ไรท์เตอร์ง่วงๆ เดี๋ยวาดิทใหม่ให้นะคะ
รักรีดเดอร์ ชุ้บบบบบบบ
|| คุณอ่านของคุณ ผมเขียนของผม แค่นั้นก็พอแล้ว || 555555
ความคิดเห็น