ghost ghost ( one shot michaeng)

ข้อมูลเบื้องต้น

เราพึ่งรู้จักคำว่าอัพหลอกอะค่ะ คือค่อนข้างโลเทค ยายที่บ้านยังเมพกว่า พึ่งไปอ่านเจอมาหลังจากนั้นก็ไม่กล้าแก้อีกเลยค่ะ

เราชอบมักง่ายแก้ไขคำผิดในเว็บ อะค่ะ บ่อยๆ วนไปบางครั้ง5 6 รอบ ตอนนี้ก็ยังงงคำนี้อยู่นะค่ะ มีสอนเป็นe book ไหมค่ะ

ไม่แน่ใจว่ามันคือการอัพหลอกหรือเปล่า  แต่ถ้าเป็นก็ขอโทษด้วยค่ะ  ไม่สบายใจ

เพื่อความสบายใจ ของใคร?  5555 เราจะไม่แก้แต่เราจะทบทวนเยอะๆแล้วค่อยลงล่ะกันค่ะ

ขอบพระคุณยิ่งด้วยใจจริงที่กรุณา ชื่นจิตเป็น หนักหนา ขอขอบพระคุณ  ขอขอบพระคุณ  ข้าขอสัญญาว่า ผิดๆ

............

เสียงนาฬิกาติ๊กต๊อกบนผนังบางเดินต่อไปเรื่อยๆช้าๆไม่ยอมหยุดตามเวลาที่ไหลผ่านไป หญิงสาวเอนกายไปมาบิดตัวลดความเมื่อยล้าที่มีมาตั้งแต่เช้า มินะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ กระพริบตาปริบๆ นวดขมับเพื่อให้อาการมึนงงที่มีบรรเทาลง

การงานที่มากเกินไปนั้นช่างน่าเบื่อแต่เส้นตายของวันพรุ่งนี้ทำให้ตาทั้งสองสว่างโร่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้และตัดสินใจทำงานต่อจนเวลาล่วงเลยมาถึงตีสามแก่ๆแบบนี้

เพราะเงินหรอกนะ...ถึงได้ทำน่ะ

แกรก แกรก !!

เสียงกลอนประตูลั่นดังแกรกเหมือนมีใครพยายามเปิดเข้ามาทำให้ฉันหันไปมอง ก่อนจะพบแต่เพียงความว่างเปล่า แม้ว่าประตูบานเล็กนั้นจะแง้มออกมาเล็กน้อยพอที่จะให้ใครซักคนหนึ่งผ่านไปได้ แต่ฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไร แค่นิ่งและหันกลับมาทำงานต่อ

คงต้องเขียนบอกกล่าวกับบอร์ดบริหารเรื่องประตูเก่ากึกที่ไม่เข้าท่านี้เสียที

.

.

.

 “เขาว่าที่นี้น่ะ..ผีมันเฮี้ยน..ระวังเหอะทำงานคนเดียว แกจะเจอดี.”

เสียงของซานะเพื่อนสาวตัวดี ลอยเข้ามาในห้วงความคิด แม้ว่าจะพยายามสลัดออกไปมากเพียงใดแต่ดูเหมือนเสียงพวกนี้จะยังตามตอแยเธอไม่เลิก อา คิดมากอีกแล้วซิ ฉันสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดที่กำลังเปิดเปิงไปให้ไกลจากสมอง เรื่องผีหรอ ใครจะไปเชื่อ ก็ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอเลยซักครั้ง

ไร้สาระ

พรึ่บพรั่บ พรึ่บพรั่บ !!

จู่ๆไฟในห้องก็ปิดเองและเปิดเอง แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้นแต่ทว่าคอมของฉันยังใช้การได้ดีอยู่ นั้นทำให้ฉันโล่งใจในระดับหนึ่ง พิมพ์แตรกๆต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจอะไรต่อ ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย  

การไฟฟ้านี่... แย่จริงๆ

“มินะ.. มินะ...”

 เสียงเรียกยานคางเบาราวกับกระซิบ กระซิบออกมาเสียงแผ่วเรียกร้องแต่ชื่อของฉัน ฉันหยุดกึกเลิกพิมพ์คอมพิวเตอร์และหันไปมองรอบๆแทน น้ำเสียงนั้นเหมือนลอยมาตามสายลมทั่วทิศทางรอบๆตัวฉัน ก่อนที่ฉันจะหันกลับมาทำงานต่ออย่างไม่สนใจอะไร

หลับดึก...คงจะหูแว่วไปเอง

วูบวาบ วูบวาบ!!

ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อเห็นเงาดำผ่านไปมาตรงหน้าฉัน ขยี้ตาไปมาเรียกสติที่หายไปให้กลับคืน ตบหน้าตัวเองทีสองทีแล้วทำงานต่อ

ตาฝาดอีกแล้ว....บ้าจริง

ปัง ปัง ปัง !!

พรึ่บพรั่บ พรึ่บพรั่บ!!

เสียงเปิดปิดประตูบานเก่าปึงปังดังลั่นพร้อมกับไฟที่เปิดและปิดเองเช่นกัน ไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น..แต่ตอนนี้เหงื่อฉันกำลังตก รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติเสียแล้ว จังหวะที่เหลือบไปมองข้างๆก็เห็นเงาดำสั่นไหวไปมา ตัดสินใจหันหน้าไปมองสิ่งนั้นอย่างช้าๆ

ก่อนจะพบกับผู้หญิงหน้าตาขาวซีด ผมสั้นประบ่าทรงบ๊อบกงยู ปากแตกแห้งผากจนเห็นเป็นริ้วเล็ก ริมฝีปากบางแสยะยิ้มบางเบาส่งมาให้ฉัน

โอเค..เชื่อล่ะว่าผีมีจริง

ฉันหันกลับไปทำงานและยกกาแฟขึ้นมาดื่มอย่างเหนื่อยๆ ทำเป็นไม่เห็นมันไปซะ  ไม่สนใจว่าผีตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไร ไม่สนใจว่าจริงๆตอนแรกก็หัวใจแทบวาย

ไม่อะ..ไม่กลัว

จะให้มากลัวผีน่ะเหรอ...เสียเวลาอนาคตชีวิต

ยัยผีตัวน้อยยังคงแกล้งฉันไม่เลิกเมื่อเห็นว่าฉันไม่มีท่าทีใดๆตอบกลับไป ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องการอะไรจากสาวออฟฟิศธรรมดาอย่างฉัน อยากจะตายซ้ำสองหรอกหรอ..หรืออย่างไร

เธอทั้งแลบลิ้น

ยืดแขน ยืนขา

ทำเสียงเอะอะโวยวาย

 “กรี๊ด”

สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว

“น่ากลัวจังเลย น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวหมดจนขี้หดตดหาย ตอนนี้เหมือนฉี่ฉันจะราด ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันพูดน้ำเสียงโทนเดียวกันไปหมดเพื่อประชดผีให้หายๆไปซักทีด้วยความรำคาญใจ รำคาญหนักขนาดที่ไม่อยากมองหน้าให้ระคายเคืองตา เดินไปเข้าห้องน้ำเพราะปวดฉี่อย่างที่ตัวเองว่าจริงๆ

ยัยผีไร้สาระ

.

.

.

สักครู่หนึ่งฉันก็เดินเข้ามาในห้อง หันไปมองรอบๆเพื่อมองหาผีตัวร้าย รอยยิ้มเล็กปรากฏขึ้นมาแทนที่ใบหน้าเรียบเฉย

เธอหายไปแล้ว...ดีจังเลย

ก่อนที่ฉันจะเดินตรงไปหาคอมเครื่องใหญ่เพื่อดูโครงการที่ยังไม่เสร็จดี แต่มันก็ไม่มาก เหลืออยู่อีกแค่หน้าสองหน้าก็จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว คิดถึงเธอจัง...เตียงนอนนุ่มๆที่บ้าน แม้จะได้นอนอยู่แค่สองสามชั่วโมงแต่ก็ยังดีที่ถือว่าได้นอน ยิ้มค้างอยู่ครู่หนึ่ง ขยับเมาส์ทีสองที ปากที่เป็นเส้นตรงก็โค้งลงเหมือนกับสะพานโค้ง

จอดับ!!

“ฮะ ฮะ ฮะ”เสียงหัวเราะยางคานลอยเข้าหูมาตามสายลม ก่อนร่างเล็กที่ฉันคุ้นเคยจะค่อยๆปรากฏตัวขึ้นมาอย่างช้าๆตรงหน้าฉัน รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบางเบาที่มุมปากของผีสาวตัวเล็ก

“...”

ยัยผีบ้า!!

งานที่ฉันทำมาตลอดทั้งสัปดาห์ต้องมาพังเพราะยัยผีไร้สาระนี่น่ะหรอ

“นี่ เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่เนี่ย พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง คิดว่าเป็นผีแล้วจะทำยังไงก็ได้อย่างนั้นหรอ ถ้าเธอยังเล่นไม่เลิกอยู่อย่างนี้ ฉันจะจ้างหมอผีมาไล่เธอไปพ้นๆจากที่นี้ซะ”ฉันชี้หน้าไปที่ยัยผีบ้านั้นอย่างไม่เกรงกลัว“.. จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม”

ยัยผีตัวเล็กมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะหันหลังให้กับฉัน

นั้นทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคอดังอึก รู้สึกผิดขึ้นมาเบาๆ เกิดมาไม่เคยเจอผี ยิ่งเป็นผีขี้น้อยใจยิ่งไม่เคยคิดถึง อา..รู้สึกผิดและอยากขอโทษขึ้นมาซะอย่างงั้น เพราะอย่างน้อยเธอก็เคยเป็นเพื่อนร่วมโลกของฉันคนหนึ่ง

“ขอโทษ”ฉันยื่นมือไปจับไหล่บางนั้นอย่างสำนึกผิด

ไหล่นั้นสั่นดิกก่อนจะมีเลือดไหลซึมออกมาจากคอของหล่อน เธอหันหน้ามาเร็วราวกับกระดูกคอหัก ใบหน้าเน่าเฟะเต็มไปด้วยเลือดและตาของหล่อนดูกลวงโบ๋ไม่มีลูกกะตา เลือดสีแดงสดไหลทะลักกระเด็นกระดอนโดนหน้าฉัน

“กรี๊ด!!!”

  แน่นอนว่าใครเจออย่างฉันก็ต้องร้องกรี๊ด

“คิกๆๆ”

ใบหน้าโชกเลือดแปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นมาทันตา บนริมฝีปากมีรอยยิ้มแต่งแต้ม ไม่ได้เป็นรอยยิ้มแสยะที่ดูน่ากลัวอีกต่อไป แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสเสียจนคนอย่างฉันยังต้องอาย

ตึกตัก ตึกตัก

ไม่รู้หรอกนะ...ว่าเป็นเพราะกลัวหรือเพราะอะไร

แต่แปลกจังนะ...ที่ตอนนี้น่ะ

ฉันคิดว่าเธอน่ารัก...มากๆเลยล่ะ

..............................

จบค่ะ เอาฮา

ตามอารมณ์ค่ะ5555

ไปดูคนอวดดีมาแล้วอยากแต่ง เรื่องเก่าก็ยังไม่จบดีอะไรของแก

ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ