ความรักของสาวทอม กับนายนักบวชหน้าตาย (หัวขโมยแห่งบารามอส)

ลำดับตอนที่ #7 : สวีท (มั้ง) (45%)

*บทที่ 7 สวีท*

                ทั้งสามตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า  แองจี้และซีบิลดีใจมากที่พบว่ากัสสร่างเมาแล้ว  และสามารถไปเรียนหนังสือได้  ทั้ง 3 จัดแจงอาบน้ำแต่งตัว  และลงไปทานอาหารที่โรงอาหารดรากอนด้วยกัน

                เมื่อถึงโรงอาหารทั้งสามก็แยกกันไปนั่งคนละทิศคนละทาง แองจี้แยกไปนั่งกับเรนอนและมาทิลด้า กัสแยกไปนั่งกับพวกซอร์โร ส่วนซีบิลแยกไปนั่งกับพวกคาโล และเริ่มรับประทานอาหาร

                เมื่อทานอาหารกันเสร็จแล้วทุกคนจึงไปรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรับตารางเรียน

“นี่คือตารางเรียนของนร.หอพักป้อมอัศวิน ปี 1 เรียนแยก ปี 2-3 วิชาหัวใจกษัตริย์เรียนร่วมกับแผ่นดินประชาชน ปี 4-5 วิชาดาบ เรียนรวมกับปราการปราชญ์  วิชาเวทมนตร์เรียนรวมกับปราสาทขุนนาง ปี 6-7 เรียนรวมกันทุกวิชา ยกเว้นวิชาหมากรุก เข้าใจแล้วก็มาเอาตารางเรียนไปได้แล้ว” สิ้นเสียงประกาศจากโรเวน เสธฯฝ่ายซ้าย เหล่านักเรียนในป้อมอัศวินก็กรูกันเข้ามาเอาตารางเรียนจากสี่ผู้คุมกฎกันเป็นการใหญ่  และต่างนำมาพูดคุยกันต่างๆนานา และหนึ่งในนั้นแน่นอนว่าต้องมีเจ้าหัวขโมยไม่เจียมบอดี้ด้วยอย่างน้อยก็คนหนึ่งล่ะ

“เฮ้ย ดูสิ  ตารางเรียนใหม่ของพวกเราอ่ะ  วิชาแรกวิชาประวัติศาสตร์กษัตริย์ด้วยล่ะ” นั่นไง  บอกไม่ทันไรเสียงเจ้าตัวก็ดังขึ้นมาล่ะ  แองจี้ที่ได้ยินเหมือนกันก็ก้มลงมองดูบ้าง

~ ตารางเรียนป้อมอัศวิน ~

Mon	No Class	History	Sword	L	Bag of King	Animals	Heart ofKing
Tue	Magic	Magic	Chess	U	No Class	Sword	Heart ofKing
Wed	Sword	Sword	Sword	N	History	No Class	Heart ofKing
Thu	Chess	Sword	Bag of King	C	No Class	No Class	No Class
Fri	Magic	History	Sword	H	No Class	No Class	No Class

“โห ใน 1 อาทิตย์ มีคาบว่างตั้ง 9 คาบแน่ะ” เสียงของมาทิลด้าบ่นมาค่อยๆ ขอทานแห่งทริสทอร์เดินเข้ามาทางด้านหลังพร้อมกับชี้ให้เธอดู

“นี่ มาทิล ดูนี่ซะก่อนสิ...”โรชี้ไปที่วิชาดาบและไล่นิ้วพร้อมกับนับเบาๆ

“ 1 2 3 4 5 6 7… ” เขาก้มลงพูดใกล้ๆหูของเธอ โดยจงใจให้ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับหูของมาทิลด้าเบาๆ นั่นทำให้ทิลด้าถึงกับขนลุกซู่โดยไม่ทราบสาเหตุ และดูเหมือนเธอจะตระหนักได้ว่าโรยืนอยู่ใกล้เธอมากแค่ไหน เธอพละออกมาทันที แต่ก็ไม่ไกลมากเท่าไหร่ เธอชี้หน้าเอ็ดทันที

“นายโร เมื่อกี้นายทำอะไรชั้น ไอ้คนไม่มีมารยาท” คนถูกคำถามด่ามายังไม่สะทกสะท้าน แถมยังเดินเข้าไปใกล้เธออีก  และโดยที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน ขอทานแห่งทริสทอร์ก็ถามเธอขึ้นมา

“เธอเสียใจหรือตกใจมากกว่า” มาทิลด้างง

“ก็..ตกใจมากกว่า ทำไมหรอ” โรพึมพำอะไรซักอย่างออกมาแล้วงัดมีดสั้นของตัวเองออกมาแล้วถือวิสาสะจับแขนของมาทิลด้าขึ้นมาแล้วทำท่าจะปาดมีดแล่มือเธอซะยังงั้น มาทิลด้าตกใจมากและพยายามดึงมือออกไปแต่โรก็ทำเพียงบีบแขนของเธอแน่นขึ้น เพียงเท่านั้น อาการชาเย็นวูบจากข้อมือซึมไปทั่วร่างกายเธอไม่สามารถขยับกายได้หรือแม้แต่พูด โรร่ายเวทต่อไปพร้อมกับหันสันมีดด้านที่ไม่คมขีดวงแหวนเวทลงบนข้อมือเธออย่างรวดเร็ว แล้วก็หันไปปาดแขนตัวเองเล็กน้อย ส่งผลให้เลือดค่อยๆซึมออกมา เขาวางแขนตัวเองไว้บนแขนของเธอ เลือดหยดลงบนวงแหวนเวทช้า กระแสเสียงของโรดังแผ่วออกมา

“ใจเย็นๆนะมาทิล เดี๋ยวเธอจะได้รู้แน่ว่าอะไรเป็นอะไร” มาทิลด้าตกใจมากแต่ก็พูดอะไรออกมาไม่ได้รวมถึงร่างกายก็ขยับไม้ได้ด้วยจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้อย่างนั้น แล้วดูการกระทำของโรต่อ

โรยังคงร่ายเวทต่อไปอย่างไม่สนใจใคร และแล้วเขาก็บีบมือเธออีกครั้ง ความรู้สึกค่อยๆกลับคืนสู่ร่างของเธออีกครั้ง เธอพยายามคิดคำด่าเขาต่างนานา

‘คนอะไร..ไม่มีมารยาท แต๊ะอั๋งเค้าแล้วยังมาจับมือเขาอีก เดี๋ยวปั๊ดให้ท่านแม่มาล่ามค้างปีเลย ไอ้คนไม่รุ้จักสำรวมตัวเอง ไหนเขาบอกว่าเป็นห้องสมุดเคลื่อนที่แล้วทำไมไม่รู้ธรรมเนียมของอเมซอนล่ะไอ้...........’ เธอบ่นในใจเพราะรู้สึกโกรธเขามากเพราะธรรมเนียมของอเมซอน ผู้ชายจะไม่สามารถจับต้องร่างกายของผู้หญิงได้ ยกเว้นว่า .. คนทั้งสองจะแต่งงานกันแล้ว มาทิลยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น แต่ขณะที่คิดด่าเขาอยู่ในใจนั้นก็มีเสียงร้องมาจากไอ้เจ้าห้องสมุดเคลื่อนที่ที่เธอเพิ่งบ่นด่ามันไปเมื่อตะกี้นี้เอง

“โอ๊ยๆๆๆ... ไม่คิดว่าจะใช้ได้นะเนี่ย” โรร้องออกมาและรีบถลกแขนเสื้อขึ้นมาดู ส่วนมาทิลด้าที่ยืนอยู่ข้างๆก็รีบเดินเข้ามาดูว่าโรเป็นอะไร

‘หรือว่าเราเผลอไปร่ายเวทคำสาปใส่เขานะ  โอ้ .. ม่ายยย’ มาทิลคิดไปต่างๆนานา ก่อนที่จะรู้สึกตัว รีบเข้าไปช่วยดูอาการของโรที่ดูเหมือนจะหนักเอาการ มาทิลด้าสวมวิญญาณแม่มดวิงกี้เข้าช่วยดูแผลทันที

“เป็นอะไรรึเปล่าโร”เธอพูดพลางจับแขนโรขึ้นมาพลิกดูอาการทันที โรยิ่งหน้าเสียกว่าเก่า รีบชักแขนตัวเองกลับไปดูแผลคนเดียว

“ไม่เป็นไรมากหรอกน่า ก็แค่ลองคาถาน่ะ” ว่าแล้วโรก็หันหลังให้เธอและเริ่มต้นออกเดิน แต่คนถูกทิ้งไว้กลับยิ่งมีความสนใจจากบาดแผลมากขึ้นอีก มาทิลด้ารีบเดินตามโรจนทัน โดยไม่ฟังเสียงเรนอนที่ชวนไปห้องสมุด เธอตามหาอยู่นานพอควรก็พบโรนั่งดูแผลของตัวเองอยู่เงียบๆ คนเดียว  เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆเขาอย่างเงียบเชียบ แต่กระนั้นโรก็รู่อยู่ดีนั่นแหละ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ยังคงนั่งดูแผลตัวเองอยู่ตามเดิม ในระหว่างนั้นมาทิลก็รวบรวมความกล้าถามเขาไป

“แขนนาย มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง” โรถอนหายใจดังเฮือก ส่ายหน้าไปมา

“มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นแหละ มันเป็นความผิดของฉันเอง” เขาก้มลงมองแขนที่โดนกรีดเมื่อครู่ มาทิลด้าเข้าใจในทันที

“หรือว่า.....”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

                วันนี้ดีที่วันแรกเป็นคาบว่างเพราะแองจี้สังเกตเห็นว่าเมื่อตอนเช้ามาทิลด้ากับโรมีเรื่องกัน แล้วอยู่ดีๆโรก็เป็นอะไรก็ไม่รู้แล้วซักพักก็เดินหนีไป แล้วมาทิลก็วิ่งตามไปโน่น จนป่านนี้ผ่านมากว่า 20 นาทีแล้วยังไม่เห็นแม้แต่วี่แวว แองจี้ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องสมุดคนเดียวอย่างร่าเริง เพราะเธอเพิ่งจะมาเข้าห้องสมุดที่นี่เป็นครั้งแรก เธอได้เดินดูชั้นหนังสือที่ตั้งเรียงรายอยู่กว่า 20 ชั้นมาแล้วและพบว่า ที่นี่เต็มไปด้วยหนังสือว่าด้วยการเป็นพระราชา  หรือไม่ก็พวกรวมกฎหมายของเมืองต่างๆ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่จะเป็นหนังสืออ่านเล่น  แต่ที่ว่าน้อยนั้นก็ยังมีจำนวนไม่ต่ำกว่า 5 ชั้นเป็นอย่างต่ำนอกจากนี้ก็ยังเป็นชั้นหนังสือต้องห้ามด้วยอีกประมาณ 3 ชั้น ที่เธอได้เดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆ ส่วนมากจะเป็นหนังสือสูตรน้ำยาต้องห้ามหรือไม่ก็หนังสือเวทมนต์โบราณและยังมีพวกหนังสือที่ไม่ควรมีในห้องสมุดอีกหลายเล่ม แองจี้เดินไปตามทางเดินระหว่างชั้นหนังสือแต่ละชั้น ก่อนจะมาหยุดที่หนังสือเล่มหนึ่ง มันมีชื่อว่า ‘เทพนิยายโบราณ’ เธอรู้สึกสนใจมากและหยิบมาอ่านในทันที ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับกัสที่เพิ่งจะเข้ามาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาเข้ามานี่เพียงเพราะเขาจะมาชวนซอร์โรไปฝึกดาบด้วยต่างหาก  ระหว่างที่เขาเดินหาซอร์โรอยู่นั้น เขาก็พบแองจี้นั่งอ่านหนังสืออยุ่เพียงลำพัง แต่ดูท่าทางเธอจะมีความสุขมาก เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาชอบแอบมองดูเธอมานานแค่ไหนแล้ว เขารู้แค่ว่าเขาชอบเวลาที่เธอยิ้ม และมีความสุข เขาคิดและเผลอเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว พอดีกับที่แองจี้เงยหน้าขึ้นมาพอดี สายตาของคนที่จ้องมาหาทำเอาสายตาของนักบวชหน้าตายถึงกับแทบละลายเพราะสายตานั้นเหมือนไม่ใช่สายตาของเธอเลย กัสพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงข้างๆเธอ

“เป็นอะไรรึเปล่า แองจี้” กัสถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“เปล่านี่...”เธอปฏิเสธเสียงสูง “...ก็นั่งอ่านหนังสืออยู่นี่ไง  รู้มั๊ย ฉันน่ะชอบอ่านหนังสือเทพนิยายมากๆเลย มันทำให้ชั้นมีความสุข เหมือนกับตัวเองเป็นตัวละครในเทพนิยายนั่นเลยล่ะ...” แองจี้พูดเหมือนเพ้อ แต่สักพักเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“แล้วนายล่ะ  มาที่นี่ทำไม” กัสเกาจมูกแก้เขิน ตอนนี้นักบวชหน้าตายเริ่มหน้าแดงเข้าให้แล้ว

“ก็..ก็..มา เอ่อ...มาหาซอร์โรน่ะ จะมาชวนมันไปดวลดาบด้วยซะหน่อยน่ะ” เขาพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย

‘จะให้ชั้นบอกว่ามาแอบดูเธอรึไงเล่า’ เขาคิดในใจ แองจี้พยักหน้า

“อืม ซอร์โรหรอ น่าจะออกไปแล้วนะ เมื่อกี้เห็นมาทำอะไรแป๊บเดียวแล้วก็ออกไป”