ความรักของสาวทอม กับนายนักบวชหน้าตาย (หัวขโมยแห่งบารามอส)

ลำดับตอนที่ #6 : *บทที่ 6 คืนแรก*

                แองจี้ลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบซีบิลอยู่ข้างๆ  รอบข้างตัวเธอแต่งเหมือนห้องจัดงานเลี้ยงแต่ดูแปลกตาไปกว่าเมื่อสักครู่มากทีเดียว

“เอ่อ ที่นี่ที่ไหนน่ะซีบิล” เธอถามซีบิลอย่างไม่แน่ใจ

“ก็ห้องจัดเลี้ยงไงครับ ตอนเขาเดินออกมาผมเห็นเขาเดินออกมาคนเดียว ผมก็เลยเข้ามาดู เผื่อว่าคุณแองจี้จะเป็นอะไร”

“แล้วเธอก็เจอฉันนอนแอ้งแม้งอยู่ เธอก็เลยเข้ามาแล้วก็คงจะเรียกอยู่นานงั้นสิ” เธอถามต่อมาอีก

“ครับ” ซีบิลพูดพร้อมกับยิ้มน่ารักแล้วยื่นมือมาหาแองจี้พร้อมกับพูดว่า “ไปกันเถอะครับ”

แองจี้พยักหน้า ยกมือให้ซีบิลจับและดึงตัวเธอขึ้นไป จนสามารถทรงตัวได้ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มเดินออกไปด้วยกัน

“อ้าว แองจี้เธอเป็นยังไงบ้าง เข้าไปไม่เห็นออกมา” มาทิลด้าทักพลางเดินเข้ามาใกล้

“ไม่มีอะไรหรอก แค่สลบไปนิดหน่อยน่ะ” เธอมองมาทิลด้า ใช้มือดันสร้อยไข่มุกแสงจันทร์ให้ต่ำลงไปอีก

“งั้นคุณแองจี้ไปนั่งด้วยกันทางโน้นไหมคะ” เจ้าหญิงเรนอนเชิญชวนเธอให้เธอให้ไปนั่งที่โต๊ะของทั้งสอง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปละนะครับ แล้วเจอกันที่ห้องนะครับ” ซีบิลกระซิบที่หูของแองจี้แล้วเดินจากไป ปล่อยแองจี้ให้สาวทั้งสอง

แล้ว 3 สาวก็ไปนั่งที่โต๊ะซึ่งพวกเธอได้จองไว้ก่อนแล้ว และเริ่มสนทนากันอย่างถูกคอ

********************************

ทางฝ่ายกัส โทนีย่า เมื่อเดินออกมาก็ครุ่นคิดอย่างหนัก

‘เขาจะเป็นยังไงนะ เราบอกเขาไปแล้วด้วย อย่างงี้เขายังอยากจะคบกับเราอยู่รึเปล่านะ หรือว่าเขาจะหลบหน้าเรา แล้วเขาจะเอะใจอะไรไหมเนี่ยว่าทำไมนายพรีสท์ธรรมดาๆคนหนึ่งถึงได้มีไข่มุกแสงจันทร์ไว้ในครอบครอง แล้วเกิดเขาเอามาคืนให้เรา ถ้าเขาปฏิเสธเราล่ะ จะทำยังไงดี...’ และในขณะนี้เองเขาพบว่า ตัวเองได้เดินออกมาจากปราสาทแล้ว และกำลังเดินอยู่ในสวนหน้าห้องนั่งเล่นแล้ว เขาเดินมาจนถึงต้นหนึ่งและนั่งลงใต้ต้นแอปเปิ้ล และด้วยความกลุ้ม ก็แบมือเรียกคทาของตน เสกไปยังต้นแอปเปิ้ลบนหัว และเสกแก้วมา 1 ใบ จากนั้นใช้เวทมนต์คั้นแอปเปิ้ลให้เป็นเหล้าผลไม้ เขาดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็เสกขึ้นใหม่เรื่อยๆ พลางคิดถึงหน้าของเธอในตอนนั้น แล้วเขาก็ถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง แล้วดื่มเหล้าแอปเปิ้ลนั่นอีกแก้ว แล้วสมองเขาก็เริ่มหนักอึ้งและหลับลงตรงนั้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

***** เที่ยงคืน *****

                งานเลี้ยงเลิกแล้ว แองจี้กับซีบิลเดินขึ้นไปที่ห้องแต่เมื่อทั้งคู่เข้าไป ก็พบว่ากัสยังไม่เข้ามาในห้อง ต่างเกิดความสงสัยขึ้นมา พราะตอนงานเลี้ยงเลิกไม่เห็นเขาอยู่ในงานเลย

“เอ หายไปไหนของเขานะ” แองจี้เปรยขึ้นมา

“บางทีเขาอาจจะออกไปเกินเล่นข้างนอกก็ได้นะครับ” ซีบิลบอกกับเธอ

“งั้นฉันจะไปตามหาเขา  ซีบิลเธอไปด้วยมะ” เธอถาม

“เอ่อ...ก็ได้ครับ”ซีบิลตอบพลางเดินไปกับเธอ

------------------------------------------------------/-/-/-/-/-/

                ทั้งคู่เดินหากัสทั่วทั้งลานตะวันและห้องนั่งเล่นรวม แต่ทั้งคู่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของกัส โทนีย่าเลย ทั้งคู่จึงตัดสินใจเดินหารอบๆปราสาท จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาถึงสวนก็พบ...

                เขานั่นเอง กัส โทนนีย่า เดอะพรีสท์ ออฟ กิลดิเรก กำลังนั่งหลับเอาหลังพิงต้นแอปเปิ้ลอยู่ มือหนึ่งของเขาปล่อยไว้ข้างลำตัว อีกมือก็ถือแก้วไวน์ รอบข้างมีเปลือกแอปเปิ้ลกองอยู่ ใบหน้าของเขาเป็นสีแดงนิดๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ร่างกายของเขายามต้องแสงจันทร์ยามนี้เหมือนเทพบุตรลงมาจากสวรรค์ก็ไม่ปาน ตอนนี้แองจี้เริ่มเดินเข้ามาใกล้ทุกทีๆแล้ว เธอย่อตัวนั่งลงข้างๆเขา และร้องเรียก

“นี่ นายกัส ตื่น” แองจี้เรียกอยู่อย่างนั้นถึง 2 ครั้ง ซีบิลจึงมาช่วยปลุกอีกแรงนึง

“คุณกัสครับ ตื่นเถอะครับ” ทั้งสองระดมกำลังเรียกกันอยู่นานก็มีปฏิกิริยาตอบกลับจากนายพรีสท์หน้าตาย

“แองจี้ ซีบิล มาได้ไงเนี่ย” กัสพูดแบบงงๆ

“ก็เดินมาสิยะ” แองจี้ตอบแบบกวนๆ

“กลับไปเถอะ ปล่อยฉันอยู่คนเดียวซักพักนะ” กัสบอกแก่ทั้งสอง เบนหน้าหนี

“ไม่ นายต้องขึ้นไปบนห้อง อากาศมันเย็นเดี๋ยวจะไม่สบาย ซีบิล เธอมาช่วยฉันที” ประโยคสุดท้ายเธอหันมาพูดกับซีบิลตอนที่เธอพยุงเขาลุกขึ้นได้แล้ว ซีบิลรีบรุดมาช่วย  แล้วทั้งสามก็เดินเข้าปราสาทไป

---------------------------------------------------------*-*-*-*

                ทั้งสามเดินมาถึงห้องด้วยความทุลักทุเล ซีบิลเป็นคนเปิดประตูออก แองจี้ก็พยุงกัสไปที่เตียง แล้วเธอก็หันไปสั่งซีบิล

“ซีบิล เดี๋ยวเธอช่วยดูเขาแป๊บนึงนะ  เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำร้อนมาก่อน  ซีบิล ฉันคิดออกล่ะ  ถอดเสื้อเขาออกด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้เขา”พรีสท์หน้าหวานพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับบอกเบาๆว่า “เดี๋ยวผมจะช่วยดูคุณกัสให้เองครับ ยังไงๆคุณแองจี้ก็รีบมานะครับ”  หลังจากที่นักบวชจากบารามอสรับคำเสร็จแองจี้ก็ออกไป  จึงเป็นผลให้ในห้องเหลือกันแค่ 2 หนุ่มเท่านั้น   ซีบิลถอดเสื้อกัสออกอย่างนุ่มนวล เขาคิดเรื่องราวระหว่างกัสกับแองจี้ไปต่างๆนานา แต่เขาก็พอรู้หรอกว่าทำไมกัสถึงได้ชอบแองจี้  ในเมื่อครั้งแรกที่เขาเห็นแองจี้เขาก็ยังนึกชอบเหมือนกัน แต่ดูๆแล้วเหมือนกับว่าแองจี้นั้นไม่ได้สนเขาเลย แต่กลับเป็นกัส ที่เธอหลงใหลนักหนา  ซีบิลคิดได้อย่างงี้ก็ถอนใจออกมาเสียงดัง แต่เขาก็แอบคิดว่า คงจะมีซักวัน ที่แองจี้จะหันมามองเขาบ้าง

“เสร็จรึยังจ๊ะ  ซีบิล”  เสียงของแองจี้พร้อมกับแรงบีบเบาๆที่บ่า ทำให้ซีบิลสะดุ้งอย่างแรง และความคิดแตกกระจายออกหมด   ซีบิลรีบลุกออกจากที่เพื่อให้แองจี้ได้ดูแลกัสได้สะดวกๆ พร้อมกับว่า “ถ้าคุณแองจี้ไม่มีอะไรแล้ว  ผมขอไปนอนก่อนนะครับ  ถ้ามีอะไรก็เรียกใช้นะครับ”  แองจี้ยิ้มให้ซีบิล แล้วเธอก็ลุกไปต้มกาน้ำชา  เมื่อกลับมาก็พบว่าซีบิลหลับแล้ว เธอจึงเริ่มปลดกระดุมแขนทั้งสองข้างและกระดุมที่คอทีละเม็ดจนถึงช่วงเอว ความจริงเธอก็ยังไม่เคยมานั่งเช็ดตัวให้ใคร นอกจากจะดูแม่ทำให้ตัวเองหรือพ่อเวลาไม่สบายเท่านั้น  แล้วเธอก็หยิบผ้ามาซับกับน้ำอุ่นและเริ่มเช็ดตัวให้เขา 

‘ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ วันเปิดเทอมวันแรกแท้ๆ’เธอคิดพลางเช็ดตัวให้เขา

                เมื่อเช็ดตัวเสร็จ เธอก็ติดกระดุมขึ้นมาถึงบริเวณหน้าอก แล้วจึงห่มผ้าให้เขาอีกทีหนึ่ง จากนั้นแองจี้ก็เคลื่อนตัวไปทางด้านของศีรษะของเขา  เธอพิจารณาใบหน้านั้นอยู่นาน พลางรำพึงในใจเบาๆ

‘หน้าตานายก็ออกจะดี  แล้วทำไมถึงต้องทำตัวเองอย่างนี้ด้วยนะ’ แองจี้คิดไปต่างนานา เธอไม่เข้าใจเขาเหมือนกันว่าอะไรทำให้เขาต้องถึงกับมอมเหล้าตัวเองอย่างนั้น แต่เธอเดาว่า มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ

‘เขาคงมีเรื่องกลุ้มใจของเขาซักอย่างล่ะน่า’  เมื่อเธอคิดได้อย่างนั้นก็ค่อยโล่งใจขึ้น  เธอค่อยๆดึงเปียผมของเขาออกมา เธอรู้สึกเหมือนกับจับเส้นไหมอยู่ทีเดียว เธอจับผมของเขาอยู่ซักพักก็นำมันพาดไว้ทางด้านหน้าของลำตัว  แองจี้ปัดผมที่ยุ่งปรกหน้าเขาออกให้เข้าทรง เธอลึกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ แต่ตาของเธอก็เผลอไปมองเขาอย่างไม่รู้ตัว 

‘จะว่าไปนายก็หน้าตาใช้ได้นะเนี่ย  เสียอย่างเดียว  ถ้านายยอมเปลี่ยนนิสัยให้มันดีกว่านี้ก็คงจะดีนะ” เธอคิดในใจ และก็เผลอหยิบสร้อยไข่มุกแสงจันทร์ออกมา  มันเปล่งประกายราวกับว่าอยากเป็นตัวสร้างความสัมพันธืระหว่างเขาและเธอเหลือเกิน  เธอส่ายหัวไล่ความคิดนี้ออกไปจากหัว แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวเดิมก่อนที่จะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

                กัสตื่นขึ้นมาในตอนดึก  เขาไม่รู้ว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว  เขายันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องเอามือกุมขมับเพราะรู้สึกมึนหัวอย่างแรง

“โอ๊ย! เราเป็อะไรไปเนี่ย” เขาพูดออกมาพลางมองไปรอบๆห้อง  แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นแองจี้ที่กำลังตื่นพอดี  ทั้งสองประสานสายตากันอยู่พักหนึ่ง  เขาเบนหน้าออก  แองจี้รีบลุกไปเอาน้ำชามาให้เขาดื่ม  กัสมองหน้าเธออย่างงงๆ

“เอ้า  กินซะ  นายจะได้ดีกว่านี้”

กัสรีบดื่มจนหมดอย่างว่าง่าย  เขาคืนแก้วให้เธอ ปากก็พูดออกมาเบาๆ

“ไม่โกรธเราเหรอ เรื่องเมื่อคืนนี้น่ะ”

แองจี้ทำหน้างงใส่เขา 

“โกรธเรื่องอะไร”

“ก็  เรื่องเมื่อเย็นน่ะ  คือ...ฉัน ขอโทษนะ  ฉัน ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก  ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ เรื่องแค่นี้ฉันไม่โกรธนายหรอก  พักผ่อนมากๆละกัน  พรุ่งนี้ยังมีเรียนอีกเยอะนะ”  เธอพูดแล้วดันตัวเขาให้ลงนอนบนที่นอนตามเดิม  กัสไม่มีท่าทางขัดขืน  และดูสายตาของเขาก็ไม่เย็นชาเหมือนเดิม แต่ถูกแทนที่ด้วยสายตาอบอุ่น เธอจ้องตาเขาอยู่ซักพัก แล้วก็หลบสายตาเขาด้วยการจัดหมอนและท่าของเขาให้สบายที่สุด ก่อนจะเดินกลับที่นอนตัวเองและล้มตัวลงนอนบ้าง โดยการสนทนาของทั้งคู่จบลงด้วยคำว่า “ราตรีสวัสดิ์” จากแองจี้ แล้วก็ไม่มีอะไรอีก

                คำว่าเพื่อนสะท้อนก้องดังอยู่ในหัวของเขาในตอนนี้  เขาคิดว่า เขาบอกเธอไปแล้ว แต่เธอก็คิดกับเขาเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น เขาคงไม่ต่างอะไรกับซีบิลสินะ  และคงไม่มีความหมายอะไรกับเธอมากไปกว่าคำว่าเพื่อนเท่านั้น เขากลืนความรู้สึกบางอย่างลงคออย่างยากลำบาก แล้วล้มตัวลงนอนก่อนจะหลับไปในที่สุด

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - -  -+