ความรักของสาวทอม กับนายนักบวชหน้าตาย (หัวขโมยแห่งบารามอส)

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนคนแรก

*บทที่ 2 เพื่อนคนแรก*
แองเจลิน่าเดินมาบนถนนนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ เธอเดินมาจนถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่ง บรรยากาศดูน่านั่ง เธอเลือกสั่งกาแฟคาปูชิโน่เพิ่มครีม 1 แก้ว และขนมเค้กรสบลูเบอร์รี่ชีสเค้กอีก 1 ชิ้น จากนั้นเธอก็มานั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างหน้าร้านโต๊ะหนึ่ง นั่งไปดูคนไป ข้างนอกร้อนอบอ้าวแต่คนเหล่านั้นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะน้อยลงบ้างเลย ซ้ำยังจะเพิ่มมากขึ้นอีก เธอดูผู้คนเพลินๆไป ก็เผลอคิดถึงนายขี้เก๊กนั่นอีกแล้ว
'เฮ้อ คนอะไร๊ อัธยาศัยสักนิดก็ไม่มี นั่งเก๊กอยู่อย่างนั้น ซ้ำยังทำหน้าเหมือนรังเกียจเราอีก เราอุตส่าห์มาด้วยเจตนาดี กลับไม่ให้การต้อนรับเลย คนอย่างงี้ใครเจอก็ไม่คบคนอย่างนายหรอก ชิ   แต่เอ๊ะ! เราไปคิดไห้มันเมื่อยสมองทำไมล่ะ เรามาคิดดีกว่าว่าวันเปิดเทอมเราจะไปด้วยพาหนะอะไรดีกว่า แต่มาคิดๆดูแล้วฐานะเราก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักนี่นา ก็ต้องแล้วแต่แม่ทุกอย่างแหละ แต่ลองมาคิดดูว่าวันเปิดเทอมเราจะได้อยู่หอพักอะไร จะได้อยู่กับท่านโรเวนหรือเปล่านะ แล้วที่หอจะมีผู้หญิงที่เป็นเพื่อนเราได้ซักกี่คนกันล่ะ แล้วจะมีพวกเจ้าหญิงเจ้าชายมาสมัครเรียนรุ่นเดียวกับเราบ้างรึเปล่าน๊า แล้วเราจะได้เจออาจารย์อะไรบ้าง โอ๊ย!คิดแล้วตื่นเต้นจริงๆเล้ย' เธอคิดไปก็มีพนักงานมาเสิร์ฟขนมกับกาแฟ เธอนั่งทานไปได้ซักพักก็มีเสียงของเด็กผู้ชายมากระทบโสตประสาทอันตึงเครียดของเธอ
"เอ่อ ไม่ทราบว่านั่งด้วยคนได้ไหมครับ" เสียงที่คุยกับเธอนั้นอ่อนโยนและสุภาพเหลือเกินจนเธอไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากของเด็กผู้ชาย
"อ๋อ ได้ค่ะ "เธอตอบเด็กผู้ชายที่แสนสุภาพคนนั้นด้วยถ้อยคำที่เธอคิดว่าสุภาพที่สุดเช่นกัน
เด็กชายคนนั้นนั่งลงตรงข้ามกับเธอ เขาเรียกพนักงานในร้านมาสั่งกาแฟและของขบเคี๊ยวโดยไม่ดูเมนูเลย
"เอ่อ ขอกาแฟลาเต้ใส่นมข้นหวานน้ำแข็งเยอะๆ 1 ที่ แล้วก็ขอคุกกี้เนยสดอีก 1 ที่ครับ" แหม พูดอย่างกับท่องเชียว
เธอละสายตาจากกาแฟของเธอเมื่อเขาสั่งกาแฟเสร็จ เธอก็พบกับสายตาคู่นั้นที่มองมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว เธอกวาดตาดูทั่วใบหน้าของเขา เขามีใบหน้าสวยหวานน่ารักเหมือนผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นใบหน้าของผู้ชาย ตาสีน้ำตาลให้ความรู้สึกที่ดูเป็นมิตรและอบอุ่น ตัดกับคิ้วสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากเรียวงามเหมือนริมฝีปากของผู้หญิง ซ้ำยังมีทรงผมซอยเล็กๆรับกับใบหน้าแหลมเรียวเล็กนั้น และเขาก็คงเริ่มจับความผิดสังเกตได้จาดสายตาจึงถามขึ้นเรียบๆว่า "เอ่อ มีอะไรติดหน้าผมรึเปล่าครับ"
ประโยคเรียบๆแต่ผู้ถามยังคงถามหน้าตายขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ดวงตาของเธอ มันทำให้เธอหัวเราะทันที
"55 เอ่อ ไม่มีอะไรติดอยู่หรอกแต่ว่าฉันคิดว่าหน้านายทำไมหน้าเหมือนผู้หญิงจัง กิริยามารยาทก็เรียบร้อยน่ารัก รูปร่างก็ขาว สูงโปร่ง เพรียวบางยังกะสาวชาววัง" เธอพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย เพราะระหว่างที่เธอพูด เขาทำหน้าแปลกๆชอบกล
"เอ่อ อันนี้ผมก็ตอบไม่ได้นะครับ ถึงเวลามันจะน่ารักมันก็น่ารักเองน่ะครับ ทำไงได้ แต่น่ารักยังงี้ ยังไม่มีใครมาจีบเลยนา เชื่อไหมล่ะครับ"
"บ้า นายเป็นผู้ชายก็จีบเขาก่อนดิ ไม่ใช่ให้ใครมาจีบก่อน" แองเจลิน่ายิ่งพูดยิ่งหัวเราะกับคำพูดของคนๆนี้
"ผมไม่มีทักษะเรื่องการจีบคนหรอกครับ" แน่ะ ยังมาหน้ามาตอบหน้าตายอีก
"นี่ แล้วนายชื่ออะไรหรอ"แองจี้รีบถามเขาทันทีที่พนักงานมาส่งกาแฟและของว่างแล้ว เขายิ้มนิดหน่อยและก็ตอบมาว่า
"ผม ซีบิล สเวน เดอะ พรีสท์ ออฟ บารามอสครับ วันนี้มาสมัครเรียนที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กครับ แล้วคุณชื่ออะไรหรือครับ" เขาถามมาบ้างแล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบพร้อมกับกัดคุกกี้เนยคำนึง ( อย่าบอกใครนะ  น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกซะไม่มีเลย นายคนนี้ )
"อ๋อ ฉัน แองเจลิน่า โรมานอฟ เดอะ วิทช์ ออฟ วิทช์ วันนี้ก็มาสมัครเรียนที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กเหมือนกัน ฉันติด แล้วเธอล่ะ"เธอถามอย่างร้อนรน
"ผมก็ติดครับ คุณแองเจลิน่า"นายพรีสท์หน้าหวานก็ตอบมาเช่นกัน
"นี่ นายคิดว่านายจะได้อยู่หอไหนหรอซีบิล"แองจี้ถามซีบิลขณะที่ทานกาแฟได้ครึ่งแก้วแล้ว
"ผม? ใครจะไปรู้ล่ะครับ แล้วคุณแองจี้ล่ะครับ คิดว่าจะได้อยู่หอไหน แต่ถ้าให้เลือกอยู่ได้ ผมก็ขอเลือกป้อมอัศวินครับ คุณโรเวนก็อยู่ป้อมอัศวินครับ"ซีบิลพูดไปก็กัดคุกกี้เนยของเขาไปพลางๆ
"อืม ท่านโรเวนอยู่ป้อมอัศวินหรอ ฉันก็อยากไปเหมือนกัน ก็ขอให้ได้เจอกันนะ"แองจี้พูดพลางคิดไปว่าจะมีเพื่อนที่น่ารักอย่างนี้อีกรึเปล่าน๊า แล้วเขาจะเป็นเพื่อนเธอได้ดีไหม
"ฉันอยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง"
"ครับ ผมก็อยากเรียนเร็วๆเหมือนกันแต่ก็ยังไม่ได้ไปซื้ออะไรเลยซักอย่างครับ"
"แล้วจะไปซื้อเมื่อไหร่ล่ะ ฉันเองก็ยังไม่ได้ไปซื้อเลย" แองจี้ถามขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
"ผมคิดว่าจะไปปรึกษาคุณแม่ก่อนครับ เพราะผมยังไม่รู้เส้นทางมากนักครับ"
"อืม แต่แม่ฉันหายไปไหนก็ไม่รู้เนี่ย จนป่านนี้แล้วยังไม่เห็นเลย" เธอเกาหัวอย่างจนปัญญา
"หา! จริงหรือครับคุณแองจี้ ถ้ายังไงผมช่วยหาไหมครับ" ซีบิลพูดขึ้นมาท่าทางกังวล
"เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าห่วงเลย เอดินเบิร์กเล็กนิดเดียว เดี๋ยวก็เจอน่า อ๊ะ! กาแฟของเธอเป็นกาแฟเย็นหรอ น่ากินนะ"เธอรีบเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมาทันที เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธอกำลังกลุ้ม
"ครับ มันเป็นลาเต้ ผสมนมข้นหวานครับ มาเอดินเบิร์กทีไรก็มาทานร้านนี้ทุกที"
"แล้วมาบ่อยรึยังล่ะ"
"ก็ประมาณ 3-4 ครั้งแล้วล่ะครับ"
"โห!! ฉันเพิ่งมานี่ครั้งแรกเอง" เธอพูดอย่างตื่นเต้น
"ก็คุณแองจี้อยู่วิทช์ ไกลจากเอดินเบิร์กตั้งเยอะ บ้านผมอยู่แค่บารามอสนี่เอง ติดเอดินเบิร์กแค่นี้ ก็ต้องได้มาบ่อยกว่าคุณแองจี้อยู่แล้วสิครับ" ซีบิลตอบมาหน้าตาเฉย
"อืม" เธอพูดพลางนั่งเท้าคาง มือข้างหนึ่งเขี่ยบลูเบอร์รี่ชีสเค้กในจานอย่างใจลอย
"ไม่อร่อยหรอครับ" ซีบิลถามแล้วก็ยิ้มน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ( อีกแล้ว )
"เปล๊า! อร่อยสิ"
"คุณแองจี้อยาดลองทานกาแฟของผมดูไหมครับ ผมน่ะ เวลามีเรื่องกลุ้มใจก็ชอบมานั่งที่ร้านนี้ สั่งกาแฟเย็นมาทาน มันช่วยคลายเรื่องร้อนใจได่นะครับ" ซีบิลชวนให้แองจี้ทานกาแฟของเขา
"เอ่อ จะดีหรอซีบิล"
"ดีสิครับ เอ้า ลองทานดูครับ มันจะช่วยให้ดีขึ้นจริงๆ" เขายิ้มพร้อมกันนั้นก็ยื่นกาแฟเย็นของเขามาจ่อใกล้ๆปากเธอ
"เอ้า ลองดูก็ได้" แองจี้พูดแล้ว ก็ลองชิมกาแฟเย็นแบบลาเต้ผสมนมข้นหวานนั้น เธอรู้สึกเหมือนได้ทานฟองคาราเมลอยู่ทีเดียว แต่ว่ามันก็ไม่ใช่หวานอย่างเดียว มันมีความขมของรสชาตึความเป็นกาแฟผสมอยู่ด้วย เธอประทับใจกาแฟเย็นของเขาเหลือเกิน ช่างมีความพิถีพิถันและช่ำชองในการเลือกดีจริงๆ
"เอ่อ คุณแองจี้ครับ ให้ผมลองทานกาแฟของคุณบ้างได้ไหมครับ" เขาพูดขึ้นมาบ้าง
"ได้สิ เอาเลย" เธอพูด ในมือยังถือกาแฟของเขาอยู่
แล้วซีบิลก็โน้มตัวเข้ามาเพื่อหยิบกาแฟ เขาถือวิสาสะหยอบช้อนของเธอขึ้นมา ตักบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก ของเธอขึ้นตักใส่ปาก เคี๊ยวอยู่สองสามทีก็รีบอ้าปาก จรดริมฝีปากเข้ากับแก้วกาแฟของเธอ แล้วก็เอาปากนั้นออก เขาก็ยังคงเคี๊ยวอยู่ ซักพักจึงกลืนลงคอ ยิ้มแป้น
"ผมว่าแล้ว ว่ามันต้องเป็นคาปูชิโน่  ใช่ไหมครับ"
"ว๊าว! เธอเก่งจัง ซีบิล"
"ก็ผมทานมาหมดแล้วนี่ครับ อันนี้ถูกใจที่สุด" เขาชี้ไปที่กาแฟของตัวเอง ยิ้มแป้น ( อีกแล้ว )
"อ๋อ ฉันเองก็ชอบของเธอเหมือนกันแหละ" เธอก็ยิ้มแป้นตอบเขาเช่นกัน  นายพรีสท์หน้าหวานก็ก้มดูนาฬิกาพก สีหน้าเสียใจเล็กน้อย แต่แล้วก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม
"เอ่อ คุณแองจี้ครับ ผมคงจะต้องขอตัวกลับแล้วนะครับ แล้วเจอกันวันเปิดเทอมนะครับ แล้วก็ขอให้ได้อยู่หอเดียวกันนะครับ" เขาพูดพลางลุกขึ้นจากโต๊ะ ตาสีน้ำตาลคู่นั้นจ้องมาที่เธอเป็นประกาย
"โชคดีนะ ซีบิล ขอให้ได้เจอเธออีก" เธอโบกมือลาเพื่อนใหม่ของเธอ (นายพรีสท์หน้าหวาน:เธอมักจะเรียกเขาอย่างนี้ในใจเสมอ)
"เจอแน่ครับ โชคดีเช่นกันครับ คุณแองจี้" เขาก็โบกมือลาแล้วเดินออกจากร้านไป
 จากร้านที่เงียบเหงา ก็ก็พลันครึ้นเครงขึ้นทันใดที่เขาเดินเข้ามาและเมื่อเขานั้นจากไป ร้านทั้งร้านก็ดูเหมือนถูกปล่อยทิ้งร้าง และขังเธอไว้กับภาพความทรงจำเพียงลำพัง แต่นั้นยังไม่พอที่จะช่วยให้เธอมีความสุขได้เท่าที่ควร เพราะเธอเองปรารถนา 'ความสุขชั่วนิรันด์'จากเขาคนนั้น
แล้วเธอก็เผลอคิดเปรียบเทียบระหว่าง 2 พรีสท์อีกแล้ว
'เฮ้อ นาย 2 คนนี้ มันช่างต่างกันสุดขั้วอะไรอย่างนี้เนี่ย คนนึงพรีสท์หน้าตาย อีกคนก็พรีสท์หน้าหวาน ถ้าจะให้เปรียบเทียบกัน ก็คงจะต่างกันยังกะขั้วบวกกับขั้วลบเลยทีเดียว คนแรกมีผมสีขาวยังกะหิมะ นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนดูเย็นชา ริมฝีปากบางและมักจะปราศจากการแสดงออกทางอารมณ์อยู่เสมอ(เหมือนกับว่าเขาจะพูดก็แต่เวลาถึงขีดสุดแล้วงั้นแหละ) เค้าหน้าเรียวยาว เคร่งขรึมดูน่าเกรงขาม ส่วนคนที่สอง ผมกับนัยน์ตาสีน้ำตาลให้ความรู้สึกอบอุ่น เค้าหน้าหวานเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ริมฝีปากยิ้มตลอดเวลา โดยรวมแล้วสำหรับนายนี่ต้องเรียกว่าสวยมากกว่าหล่อซะอีก อัธยาศัยก็น่ารัก ผิดกับลิบลับกับนายพรีสท์หน้าตายนั่น อัธยาศัยซักนิดก็ไม่มี เหมือนกับว่าไม่อยากคุยกับใครเลยซะงั้นน่ะ.......ชิ!'
คิดๆแล้วก็เดินไปจ่ายเงินแล้วก็เดินออกจากร้านไป
****************************************
~เช้าวันต่อมา~
 กัส โทนีย่าตื่นแต่เช้า เพราะเขาคิดว่าวันนี้เป็นวันไปซื้ออุปกรณ์การเรียน เขาจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว (เอ่อ อันที่จริงรีบของเขาก็เร็วกว่าเดิมแค่ 5 นาทีนั่นแหละ) แล้วเขาก็ขอเงินพ่อไปซื้ออุปกรณ์การเรียน เขารีบร้อนออกมาจากห้องพัก ก็เจอแองจี้ที่กำลังเดินออกห้องฝั่งตรงข้าม เขาและเธอประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่งเขาก็เริ่มยิงคำถามมาก่อนว่า "จะไปไหน"
ฝ่ายแองจี้ที่เมื่อวานยังไม่หายเคืองเขาก็รีบสะบัดหน้าไป แต่ก็ยังไม่วายบอกมาอย่างไม่เต็มใจว่า
"ไปซื้ออุปกรณ์การเรียน"
เขายิ้มที่มุมปากนิดนึง แล้วก็สาวเท้าเข้าไปหานิดหนึ่ง เว้นระยะกับเขาและเธอไว้โดยประมาณ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเขาก็ก้มลงกระซิบที่หูเธอว่า
"เด็กผู้หญิงไปคนเดียวมันน่ากลัวนะ จะดีหรอ"
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบหน้านายนั่น แต่ก็ต้องยอมรับว่า เด็กผู้หญิงไปคนเดียวมันน่ากลัวจริงๆแหละ แต่ทิฐิที่มีอยู่สูงทำให้เธอตอบไปว่า
"ก็ไม่มีใครเขาเต็มใจไปเป็นเพื่อนหนิ ทำไงได้ ไปนะ" เธอพูดแล้วก็เดินผ่านหน้าเขาไป แต่เขาก็รั้งแขนเธอไว้ได้
"นี่ ก็ไปด้วยกันสิ ฉันก็กำลังจะไปอยู่พอดี" เขาพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ (อีกแล้วนะ) แต่กระนั้นมันทำให้คนมองหนาวไปถึงไขสันหลัง
"นี่ ถ้าฉันไปกับนายนะไม่ยิ่งน่ากลัวยกกำลังสองรึ" เธอพูดพลางยิ้มๆ
"เอาน่า ทำไมคิดว่าฉันน่ากลัวขนาดนั้นนะ ก็ไปเป็นเพื่อนเธอไง"
"แน่ใจนะ"
"ฉันไม่เคยไปเป็นเพื่อนใคร นี่เห็นว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงก็เลยจะไปด้วยเพราะมันอันตราย นี่ฉันยังไม่เป็นสุภาพบุรุษอีกหรอ"
"แต่ฉันก็ไปเองได้อยู่ดี"
"แต่มันอันตราย"
"แต่...." เธอพูดได้แค่นั้นเพราะเขาปิดปากเธอไว้อ้อมมาทางด้านหลัง มือข้างหนึ่งโอบตัวเธอไว้กันหนี อีกข้างหนึ่งปิดปากเธอไว้
"นี่ ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอ เพราะฉันทนดูไม่ได้ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า"เขาพูดแค่นั้นแล้วก็คลายมือออกให้เธอเป็นอิสระ แล้วก็กำมือไว้หลวมๆ แล้วออกแรงจูงเธอเดินไปด้วยกัน

********************
คุยกันก่อน

เอาล่ะ ตอนที่ 2 ซีบิล สเวน นักบวชจากบารามอสออกโรงแล้ว มีรูปมาให้ดูด้วย
นี่คือซีบิล สเวน เดอะพรีสท์ ออฟ บารามอส
(หล่อพอจะไปสู้กับกัส โทนีย่าได้รึเปล่า)

อ่านจบแล้วก็เม้นท์เยอะๆๆๆๆๆๆนา โวทให้ด้วย