ความรักของสาวทอม กับนายนักบวชหน้าตาย (หัวขโมยแห่งบารามอส)

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มแรกของเรื่องราว

คู่:แองเจลิน่า โรมานอฟกับ กัส โทนีย่า

*บทที่1 เริ่มแรกของเรื่องราว*

                         เช้าวันนี้เป็นวันที่เอดินเบิร์กคึกคักเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันที่โรงเรียนพระราชาเปิดรับนักเรียนใหม่ จึงมีคนมากันมากมายจนทำให้การจราจรของรอบๆโรงเรียนพระราชาติดขัดไปหมด  ประตูใหญ่ของกำแพงแห่งโรงเรียนเอดินเบิร์กเปิดกว้างในเช้าวันนี้ อาทิตย์ส่องแสงจ้าแจ่มใส เสียงนกเริ่มร่ำร้อง สนามหญ้าที่เขียวขจีหน้าโรงเรียนยังต้องด้วยหยาดน้ำค้าง ทั้งรถทั้งคนยังเต็มไปทั้งถนนด้านหน้า แม้ว่าจะด้อยจำนวนกว่าวันก่อนหลายเท่าตัว ธงสีม่วง มีลายมงกุฎ ดาบ คทา แหวนสีทองอยู่ตรงกลาง อันเป็นธงประจำโรงเรียนพระราชากำลังปลิวไสวเรียงรายบนกำแพงใหญ่ และอีกทั้งสองข้างประตูกว้าง

“แม่คะ แม่ต้องไปทำธุระไม่ใช่หรอคะ มานั่งคอยหนูทำไม”เด็กสาวชื่อแองเจลิน่า โรมานอฟ ที่มาจากวิทช์ถามแม่ของเธอ ขณะรอเข้าแถวได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว

“อ๋อ ธุระน่ะมีสิ แต่ว่าแม่อยากเห็นหนูสอบน่ะสิ ว่าจะติดไหม”แม่ของเด็กสาวตอบพลางหยิกแก้มของเด็กสาวเบาๆอย่างรักใคร่

“โธ่ หนูน่ะนักเวทย์อันดับ 1 แห่งวิทช์นะคะ แม่ยังจะห่วงอีกหรอคะ”เธอเก๊กเต็มที่

“ก็แม่กลัวลูกแม่สอบไม่ติดน่ะสิ แต่แม่ว่าแม่ต้องไปแล้วนะจ๊ะ เพราะถึงเวลานัดแล้ว ดูแลตัวเองนะจ๊ะ”แม่ของเธอพูดแค่นี้แล้วจากไป

“แค่นี้น่ะเหรอ อย่างเราจะสอบไม่ติด”เธอคิดแล้วก็ไปเข้าต่อ

********************************

          “พ่อครับ พ่อไปเถอะครับ ผมดูแลตัวเองได้”เด็กชายนามว่า กัส โทนีย่า พรีสต์หนุ่มจากกิลดิเรกบอกกับพ่อของเขาที่ไม่ยอมไปไหนซักที  พ่อของนายพรีสต์หนุ่มเริ่มลังเล แต่ด้วยความเมื่อยล้าก็ทำให้ตอบตกลงไปโดยปริยาย

“เออ ไปก็ได้ นี่กัส แล้วถ้าลูกสอบเสร็จแล้วไปหาพ่อที่ร้านน้ำชาฝั่งตรงข้ามนะ แล้วอย่าลืมสอบให้ติดล่ะ”

“ครับ ครับ พ่อไม่ต้องห่วงหรอกครับ ติดแน่”กัสพูดพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น

“งั้นสอบเสร็จรีบๆมานะ พ่อจะรอฟังข่าวดี”แล้วเขาก็จากไป

*************************************************

                /หน้าประตูทางเข้า/

“กัส โทนีย่า เดอะ พรีสต์ ออฟ กิลดิเรก”เสียงผู้ประกาศชื่อประกาศเสียงดังก้องกังวานไปทั่วทั้งบริเวณที่เด็กใหม่เข้าแถวอยู่

กัส เดินออกมาจากกลุ่มนักเรียนที่ออกันอยู่ด้านหน้าทางเข้า ใบหน้าของเขาปราศจากความเคร่งเครียดใดๆ ตาดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วย

ความมุ่งมั่น ริมฝีปากบางๆนั้นมีรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ทำให้หน้าที่ดูธรรมดาๆนั้นมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว

เขาเดินออกไปทางโต๊ะคณะกรรมการที่สอบเข้า โต๊ะนั้นมีคนแก่ๆคนหนึ่ง ซึ่งใบหน้านั้นแม้มีรอยเหี่ยวย่นออกมา แต่ใบหน้านั้นก็มีรอยยิ้มอยู่เสมอ

“ยินดีต้อนรับ กัส โทนีย่า เดอะ พรีสต์ ออฟ กิลดิเรก ฉัน เลโมธี เราจะเริ่มทำการทดสอบกันเลยนะ เธอพร้อมรึยัง” เลโมธีต้อนรับกัสที่เพิ่งมา มีรอยยิ้มรับจากเด็กหนุ่มคนเดิมตอบกลับมา เลโมธียิ้มกว้างมากขึ้นและหันกลับไปคุยกับรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ทางด้านข้าง เขากวาดตาดูบรรดาเหล่ารุ่นพี่ที่นั่งนั้น คนแรกเป็นบุรุษหนุ่มท่าทางเป็นมิตรมากที่สุด เขามีผมสีน้ำเงินเป็นประกาย ดวงหน้าของชายหนุ่มยามยิ้มยิ่งชวนมอง ทั้งสง่าราศี ความองอาจและความรอบรู้ฉายชัดในเวลาเดียวกัน การพบกันครั้งแรกสร้างความประทับใจให้กับเขาเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะนัยน์ตาสีน้ำเงินที่ฉายประกายความเป็นกันเองและอ่อนโยนคู่นั้น  … คนที่สอง เขาดูแล้วน่าจะเป็นชายที่แข็งแรงมากทีเดียว เขามีกล้ามเนื้อขึ้นเป็นมัดทีเดียว รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมชวนให้เสียวสันหลัง... คนที่สามนั้นเป็นผู้หญิง แต่ดูว่าคุณเธอจะทำตัวสูงศักดิ์น่าดู เธอนั่งตัวตรง คอเชิด อกผาย ไหล่ผึ่ง เรียกว่ามีสมบัติผู้ดีอยู่มากทีเดียว แต่เธอหยิ่งมาก ถึงแม้ว่าจะสวยมากก็ตามทีเถอะ... ส่วนคนสุดท้ายดวงหน้าคมเข้ม ผมสีดำหยักศกระต้นคอ โครงหน้าเข้ม คิ้วเข้ม จมูกโด่งนั่นมีปลายงุ้มนิดๆราวกับปากอินทรี แล้วเขาก็เผลอไปสบนัยน์ตาสีดำคมกริบฉลาดเฉลียวคู่นั้น มันฉายแววดูถูกพุ่งตรงมาราวกับประเมินราคาสินค้า แล้วริมฝีปากบางนั่นก็เหยียดออกนิดๆอย่างชวนให้ขนลุก แทบจะเรียกว่าแสยะปากเยาะมากเสียกว่ารอยยิ้ม เขาดูน่ากลัวเหลือเกินในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาเขา ไม่เลย! เพราะคนเก่งจริงเขาไม่เขม่นคู่ต่อสู้หรอก  แล้วเขาก็รู้สึกว่ามีใครมาแตะที่ไหล่

เลโมธีนั่นเอง

“มีอะไรหรือครับอาจารย์” เขาถามเลโมธี

“ไปสอบสัมภาษณ์เลย เราน่ะ ห้องที่128ชั้นสองนะ” เลโมธีตอบยิ้มๆ

“ครับ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”กัสว่าแล้วเดินไป

25 นาที กัสก็เดินออกมา

“เธอสอบผ่าน แม่มดวิงกี้บอกฉันแล้ว นี่รายชื่อของที่เธอต้องใช้ แล้วพบกันวันเปิดภาคเรียน”เลโมธีบอกพร้อมยิ้มปลื้มๆ

*******************************************************

“คนต่อไป”เลโมธีบอกแก่คนขานชื่อ

“แองเจลิน่า โรมานอฟ เดอะ วิทช์ ออฟ วิทช์”ผู้ประกาศชื่อประกาศเสียงดังก้องกังวานไปทั่วทั้งบริเวณที่เด็กใหม่เข้าแถวอยู่ด้านหน้าให้ได้ยินกันถนัด

แองเจลิน่า เดินออกมาและตรงเข้าไปหาอาจารย์ใหญ่ด้วยความมั่นใจ เมื่อเธอเดินไปถึงโต๊ะคณะกรรมการที่สอบเข้า เธอทักทายกับเลโมธีที่เธอได้ยินเพียงชื่อก็ตาม แต่ด้วยความที่เธอได้อ่านข้อมูลของโรงเรียนบ้างทำให้เธอพอจะรู้จักโรงเรียนนี้บ้าง

“แองเจลิน่า ได้เวลาสอบแล้วล่ะ ห้องสอบของเธอห้อง 129 ชั้น 2 ขอให้เธอโชคดีในการสอบ”เลโมธีตบไหล่เธอแล้วเธอก็เดินออกไปด้วยความมั่นใจ

--------------*-*---------------

15 นาทีผ่านไป

ในขณะที่เธอนั่งรอผลสอบอยู่นั่นเอง เธอก็เห็นคนสี่คน ซึ่งก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงพอสมควร นั่น!คนที่นั่งด้านซ้ายสุดที่มีดวงตาสีน้ำเงินและเส้นผมสี้น้ำเงินราวกับน้ำทะเลนั้นคือ โรเวน ฮาเวิร์ด เดอะ ปริ้นส์ ออฟ เจมิไน ฉายาของเขาคือเมจิคปริ้นส์ ผู้ทำในสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ให้เป็นไปได้ เป็นผู้เปิดช่องทางเดินทะเลที่ไม่เคยมีให้แก่เจมิไน แอเรียสและไนล์ ทำให้แก้ปัญหาการขาดดุลการค้าของประเทศ และพลิกสถานการณ์เสียเปรียบทางสงครามกับซาเรส แถมได้พันธมิตรมากมาย นับว่าเป็นบุคคลที่น่าจับตามองทีเดียว

‘แหม ถ้าได้อยู่หอเดียวกับเขาก็ดีน่ะสิ’เธอคิดในใจ พร้อมกับภาวนาสาธุ!

คนที่นั่งถาดจากโรเวนนั้น ดูจะเป็นคนชอบใช้กำลัง แต่หารู้ไม่ว่าเขาคือโรม โอดิซซี่ เดอะ ปรินซ์ ออฟ โรมัน คนที่ได้ยินคำร่ำลือมานานนักหนาถึงพละกำลังที่ผิดมนุษย์ ก็น่าจะจริงอยู่หรอก เขาเป็นคนตัวสูง ขนาดโรเวนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอว่าตัวสูงแล้ว โรม โอดิซซี่คนนี้ สูงกว่าโรเวนอีกประมาณ 2นิ้ว! (โรเวนสูงประมาณ 6 ฟุตนะคะ ส่วนโรมสูงประมาณ 6 ฟุต 2 นิ้วค่ะ) ...ส่วนคนที่สามเป็นผู้หญิงเหรอ ‘เอ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆนะ’

ใช่แล้ว!นางพญาวีชา โนเอล เดอะ ปรินเซส ออฟ สโนว์แลนด์ผู้แสนจะเย่อหยิ่งคนนั้น เธอจำไม่ผิดแน่ นั่งอย่างกับคุณหญิง สโนว์แลนด์สอนให้ผู้หญิงเป็นคุณหญิงคุณนายเหรอยะ ...แล้วสายตาก็ไปสะดุดอยู่กับบุรุษคนสุดท้าย  นัยน์ตานั่นส่อแววดูหมิ่นเหยียดหยามอยู่ในที มันทำให้เธอฉุนโกรธ แหม คนอะไร ทำไมมามองกันอย่างนี้ เสียมารยาทจริงๆ

เธอจึงเลี่ยงสายตาของคนๆนั้นไปทางด้านหน้าของปราสาท ธงสีม่วงใบนั้นที่เธอเห็นอยู่ในขณะนี้ ปลิวไสวไปตามแรงลม แล้วยังมีธงเล็กๆอยู่อีก4 อัน

‘คงจะเป็นธงหอพักทั้งสี่แน่ๆเลย’แล้วเธอก็ท่องข้อความที่แม่ของเธอเล่าให้ฟัง

“ป้อมผจญภัย แผ่นดินแรงงาน ปราสาทผลาญทรัพย์ ปราการลับสมอง เฮ้อ ป้อมผจญภัยคงจะดีที่สุดคงดีที่สุด” เธอเปรยกับตนเอง

แล้วเลโมธีก็เข้ามาหาเธอ

“เอาล่ะ แองเจลิน่า โรมานอฟ เดอะ วิทช์ ออฟ วิทช์ เธอสอบผ่าน นี่เป็นใบสินค้าและหนังสือทั้งหมดที่เธอจะต้องซื้อ เอาล่ะ ไปได้”

เลโมธีพูดกับเธอพร้อมยื่นแฟ้มเล็กๆให้ เธอขอบคุณแล้วก็เดินออกไป

หลังจากสอบเสร็จเขาก็เดินไปที่ร้านน้ำชาที่พ่อเขานัดเขาไว้ทันที  ภายในร้านน้ำชานั้นเป็นบรรยากาศแบบย้อนยุคสมัย จึงทำให้มันดูเก่าไปมากทีเดียว พ่อของเขานั่งอยูตรงโต๊ะรอเขาอยู่ก่อนแล้ว เขารีบตรงเข้าไปหา

“พ่อครับ ผมสอบได้แล้ว นี่ รายการของทั้งหมดที่จะไปซื้อ ฝากด้วยนะครับ ผมไปล่ะ” เขาพูดกับพ่อเพียงเท่านี้แล้วก็ออกไป

********************************************** 

แองเจลิน่าเดินมาตามทางที่คับคั่งไปด้วยผู้คน เธอรอแม่ของเธอที่บอกว่าจะมา แต่ก็ไม่มาซักที ระหว่างที่เดินไปนั้น เธอได้เจอคนแก่ๆคนหนึ่งเร่ขายของอยู่ เธอเดินไปดูเครื่องประดับที่คนแก่นั้นขาย ขณะที่เธอดูอยู่นั้น คนขายก็พูดว่า “รับซักอันไหมจ๊ะหนู อุดหนุนคนแก่ๆหน่อยเถอะ”

เธอกวาดสายตามองดูของพวกนั้น ส่วนมากเป็นแหวน จี้ แล้วก็กำไล เธอจึงลอง หยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมาเพื่อจะอุดหนุนคนแก่คนนั้นซักหน่อย

‘แค่วงเดียวก็พอแล้วมั้ง’เธอคิดในใจ และเมื่อเธอหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมา คนแก่นั้นก็รีบบอกสรรพคุณทันที

“หนูจ๊ะ รู้ไหมวงนั้นน่ะเป็นทองคำขาวล้วน ลายด้านนอกสลักด้วยลวดลายประจำสำนักพระราชวังของประเทศกิลดิเรก แล้วดูด้านในนะจ๊ะ เป็น

อัขระโบราณของชาวกิลดิเรกเชียวล่ะ แล้วแหวนนี้เป็นแหวนคู่นะจ๊ะ หนูลองดูตรงอักขระด้านในสิจ๊ะ...”คนแก่คนนั้นพยายามให้เธอดูอักขระด้านในนั้น “มายก็อด!มันคงต้องมีคู่กันด้วยแน่ๆเลย เพราะอักขระมันขาดไปครึ่งหนึ่ง นั่นแสดงว่าต้องเจออีกวงหนึ่งเพื่อจะถอดมาเป็นคำแปลได้ใช่ไหมคะ”เธอถามแม่ค้าคนแก่นั้น

“ถูกต้องแล้วล่ะจ๊ะ แต่ว่ามันเหมาะกับนิ้วของหนูมากเลยนะ หนูจะซื้อไหมจ๊ะ”

“ซื้อค่ะ แล้วหนูก็จะหาคู่ของมันด้วย”เธอจ่ายเงินให้คนแก่คนนั้นแล้วก็เดินออกไป

เธอเดินไปได้ไม่ไกลนักก็เจอกับเด็กชายคนหนึ่งในชุดของพรีสต์ ดูท่าทางสง่ามากทีเดียว เขามีใบหน้าที่หล่อแบบน่าทะนุถนอม ผิวสีขาวดูบอบบางและผมสีเทาที่ยาวและถักเปียไว้ รวมถึงที่คาดผมและตาสีฟ้ามีประกายนั่น เธอดูเพียงแป็บเดียวก็จำได้ถนัดว่าเขาชื่อกัส โทนีย่า เดอะ พรีสต์ ออฟ กิลดิเรก  ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ตรงม้านั่งข้างทางด้านหน่าตรงข้ามกับทางเข้าโรงเรียน จัดเป็นสถานที่ๆวิวสวยมากทีเดียว เธอเห็นดังนั้นจึงเข้าไปนั่งด้วย

“เอ่อ โทษนะ  นาย กัส โทนีย่า เดอะ พรีสต์ ออฟ กิลดิเรกใช่ไหม”เธอถามด้วยน้ำเสียงใสกังวาน

“ใช่ มีธุระอะไรไหม”นายกัสตอบพลางหันมาจ้องหน้าเธอ  ในขณะนั้นเธอรู้สึกร้อนวาบที่ใบหน้าอย่างแรง จนต้องก้มหน้าลง

“ก็ไม่มีอะไรหรอก พอดีเด็กไม่เหลือใครให้นั่งคุยด้วยแล้ว ก็เลยคิดว่าจะมาคุยกับนายอะดิ”

“จะคุยเรื่องอะไร”เขาหันหน้ามาที่เธอเหมือนจะบอกว่า  ฉันไม่เห็นจะอยากคุยกับเธอเลย

’โหOoO!! เล่นถามกันยังงี้เลยเรอะ’ เธอคิดอย่างนึกโมโหโกรธาเขาอยู่ในใจลึกๆ เธอพยายามระงับความรู้สึกอยากฆ่าแล้วหมกส้วมซะ แต่เธอก็ระงับไม่ได้ เธอกัดฟันพูดอย่างเดือดดาลว่า

“เออ ทำหน้าอย่างงี้ไม่ต้องคุยก็ได้ ฉันจะไม่คุยกับนายแล้ว เชอะ เชิญอยู่ไปคนเดียวเถอะนายคนขี้เก๊ก” แองเจลิน่าเดินหนีเจ้าคนขี้เก๊กนั่นทันที

“เฮ้อ ผู้หญิงนี่มันเรื่องมากอะไรอย่างงี้เนี่ย” กัสพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยใจ

*******************************************
**///คุยกันก่อน///**
เอ่อ อันนี้เป็นฟิคเรื่องแรกนะ ถ้ายังไงติชมได้
(อยากให้ดู)
นี่รูปพี่กัส โทนีย่า เดอะ พรีสต์ ออฟ กิลดิเรก พระเอกของเรา
 


(เท่ไม๊เจ้าคะ หล่อพอเป็นพระเอกให้เราได้รึเปล่า สำหรับคุณผู้ชาย ใครรู้ตัวว่าหล่อเท่านี้ มีสมัครเป็นพระเอกเลยนะ 55+)
แล้วตอนหน้าพบกับนายพรีสต์หน้าหวาน 'ซีบิล' ที่หลงรักนางเอกของเราตั้งแต่แรกพบ ซึ่งจะออกตอนหน้านี้แล้ว ห้ามลืมติดตามอ่านกันนะคะ

ปล.ช่วยเม้นท์กันหน่อยนะคะ ผู้เขียนจะได้มีกำลังใจเขียนต่อไป สู้ สู้ เฮ้!!!!!!!!!!!!!