ด้วยแรงรัก และ ใจที่ภักดี

ลำดับตอนที่ #4 : เพียงสบตา แรกพบสลักจิต

เพียงสบตา แรกพบสลักจิต                 เพริศพริ้มเพรา พิศพักตร์ สลักศิลป์

ผิวผุดผ่อง นวลละออ นวลเนียนนิล                    วิจิตรศิลป์ เสลาสลัก พักตร์นวลนาง

เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วระหว่างทางที่คุณหลวงไปส่งอนงค์เข้าวัง คุณหลวงนั้นอยากจะหยุดเวลาไว้เพียงตรงนี้ ที่ที่มีสองคนนั่งเคียงคู่กัน บทสนทนาส่วนใหญ่มาจากคุณหลวงที่ยังประหม่าเมื่อไรอยู่ใกล้อนงค์ มีก็แต่นายแป้นคนขับรถ ที่นั่งอมยิ้มไม่หุบอยู่หลังพวงมาลัยนั่นเอง

                ‘แม่อนงค์เข้าวังคราวนี้เห็นทีท่านเจ้าคุณกับคุณหญิงคงคิดถึงมากโขเทียว’ คุณหลวงชวนคุย

                ‘เจ้าค่ะ’ อนงค์ตอบสั้นๆ ด้วยความเอียงอาย

                ‘ปกติแล้วนางข้าหลวงนี่ อยู่กันแต่ในวังเลยรึ?’ คุณหลวงชวนคุย

                ‘เจ้าค่ะ’ อนงค์ตอบสั้นๆ

                ‘ใจน้องจะตอบแต่เจ้าค่ะอย่างนี้เลยรึอย่างไร’ คุณหลวงพูดปนอมยิ้มให้กับดวงหน้าที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ น่าเอ็นดู

                ‘ก็น้องมิทราบว่าจะต้องตอบอย่างไรนี่เจ้าคะ’ อนงค์ตอบด้วยความเอียงอาย

                ‘เอาเถอะ พี่มิอยากให้น้องรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ น้องอยากจะตอบอย่างไร หรือมิอยากจะคุยกับพี่ พี่ก็มิว่ากระไร เพียงแต่ให้น้องสบายใจ’ คุณหลวงกล่าวพลางน้ำเสียงน้อยใจ

                ‘มิได้เจ้าค่ะ น้องมิได้รังเกียจรึมิได้อยากคุยเพียงแต่ยังมิแน่ใจว่ามันจะสมควรที่จะคุยกันสองต่อสองเยี่ยงนี้’ อนงค์กล่าวเสียงแผ่วเบา

                ‘อะไรที่ว่าสมควร หรือไม่สมควร ในเมื่อท่านเจ้าคุณพ่อของน้องให้พี่มาส่งน้อง แล้วพี่ก็เต็มใจยิ่งนัก น้องคิดว่าท่านประสงค์จะให้เรานั่งนิ่งเงียบงันไปจนถึงจุดหมายอย่างนั้นหรือ แม่อนงค์’ คุณหลวงกล่าวด้วยเสียงเป็นเชิงตัดพ้อ และ น้อยใจ

                ‘น้องต้องขอประทานโทษด้วยนะเจ้าคะ ถ้าจะทำให้คุณหลวงไม่พอใจ น้องมิได้ตั้งใจจริงๆเจ้าค่ะ’ อนงค์กล่าวอาดๆ

                ‘อย่างที่ท่านเจ้าคุณกล่าว น้องยังไม่ประสาเรื่องนอกวังนักนั่นล่ะหนา เอาเถอะ อย่างไรเสียพี่ก็ไม่อยากให้น้องอึดอัดใจ น้องจะทำอย่างไร สุดแต่ใจน้องเทิด’ ท่านเจ้าคุณตอบเรียบๆ ในใจพลันคิดเห็นด้วยกับท่านเจ้าคุณอย่างยิ่งว่าแม่อนงค์คนงามนี้ไซร้ ยังไม่ประสากับเรื่องนอกวังเอาเสียนี่กระไร ก็คงต้องเป็นหน้าที่ของเค้าเอง ที่ต้องเพิ่มความพยายามมากขึ้นเพื่อพิชิตใจนางให้ได้

                ‘หวังว่าเราคงมีโอกาสได้พบกัน คงไม่ขนาดที่ต้องรอน้องออกจากวังอีกรอบหนึ่งหรอกนะ รักษาสุขภาพด้วยแม่อนงค์’ คุณหลวงเปรยขณะส่งอนงค์เข้าวัง

                ‘เจ้าค่ะ น้องกราบขอบพระคุณคุณหลวงที่มาส่งเจ้าค่ะ’ แม่อนงค์ตอบปรายตาพร้อมส่งยิ้มให้น้อยๆ

                เพียงแค่ยิ้มน้อยๆนี้ก็ทำให้คุณหลวงประดิษฐ์วิจิตจิตรกร เก็บไปเพ้อตรึงใจไปหลายวัน

                เย็นนั้นเองคุณหลวงกลับบ้านทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา เจ้าคุณพ่อ และ คุณหญิง,

‘เอ่อคุณหลวงแม่ว่าหลานสาวเจ้าคุณปริภัครที่ลูกเคยพบครั้งก่อนนู้นก็ดูเข้าทีดีนะลูก นี่น้องเค้าจะเข้ามาพระนครพรุ่งนี้ แม่ว่าจะไปเรือนคุณหญิงเสียหน่อย พรุ่งนี้ลูกพอจะว่างไหมมาช่วยเป็นธุระพาแม่ไปบ้านคุณหญิงหน่อยได้ไหมจ๊ะ ลูกจ้า’ คุณหญิงสายทิพย์เอ่ยเชิงบังคับขึ้นมาก่อนจะรับทานอาหารเสร็จ

‘คุณแม่ครับกระผมต้องทำงานช่วงนี้งานที่กระทรวงเยอะนักขอรับ ให้นายแป้นคอยขับรถ และช่วยหยิบจับได้ทุกสิ่งเลยนะขอรับ กระผมขอตัวจริงๆขอรับ’ คุณหลวงปฎิเสธโดยแจ้งว่าขอยกนายแป้นเป็นตัวแทนตนเพื่อช่วยเหลือคุณหญิง

                ‘อะไรกันลูก ท่านเจ้าคุณคะ ดูลูกชายคุณพี่สิเจ้าคะ วัยเลยเข้าเลขสามแล้วยังปฎิเสธผู้หญิงทุกคนที่อิฉันเพียรหามาให้ได้รู้จัก แล้วเยี่ยงนี้เมื่อไหร่เราจะมีหลานปู่หลานย่ากันเล่าคะ?’ คุณหญิงพูดตัดพ้อ

                ‘คุณหญิงก็… เรื่องของหัวใจ จะบังคับกันได้เยี่ยงไร จะปลูกเรือนปลูกอู่ก็ต้องตามใจผู้อยู่ ผู้นอนสิ ขืนเราไปเลือกให้เขา เขาไม่สะดวกใจมันจะไม่มีความสุขนะคุณหญิง’ ท่านเจ้าคุณพิทักษ์เตือนคุณหญิงด้วยใจจริง

                ‘ว่าแต่คุณหลวงเอง มิมีพึงใจหญิงใดบ้างเลยหรอ เห็นแม่เค้าพยายามมานานแล้ว พ่อก็เหนื่อยแทนเหมือนกันสินา’ ท่านเจ้าคุณซักถามลูกชาย

‘จะว่าจริงๆ ก็เพิ่งจะมีถูกใจกับเค้าสักคนก็เมื่อไม่นานมานี่ล่ะขอรับ’ คุณหลวงตอบเชิงอาดๆ

‘ว๊าย จริงหรอคุณหลวง ลูกสาวบ้านไหนกัน พ่อ แม่รู้จักหรอเปล่าละเนี่ย แหม แม่ดีใจจริงๆเชียว’ คุณหญิงกล่าวด้วยใบหน้า และ น้ำเสียงยินดีเป็นที่สุด

‘มิใช่ใครที่ไหนเลยขอรับ น้องอนงค์ บุตรีท่านเจ้าคุณบันลือศิลป์ กับ คุณหญิงสดสจี เจ้ากรมศิลป์ฯ ที่กระผมทำงานอยู่ ได้พบกันที่บ้านท่านเจ้าคุณเมื่อไม่นานนี่เองขอรับ’ คุณหลวงกล่าวอย่างยินดี ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขเมื่อกล่าวถึงหญิงอันพึงใจ

‘อื้อ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนอย่างลูกว่านั่นล่ะ ท่านเจ้าคุณพ่อก็สนิทชิดเชื้อ ทางคุณหญิง แม่เจ้าก็รู้จักเป็นอย่างดี อย่างงี้สิเรียกว่าสมกันจริง หนำซ้ำลูกยังทำงานกับท่านเจ้าคุณท่านอีก ยิ่งดีไปใหญ่เลย เจ้าลูกคนนี้ตาแหลมใช่เล่นนะเรา’ ท่านเจ้าคุณพูดพร้อมหัวเราะอย่างเป็นสุข

และคนที่น่าจะมีความสุขที่สุดก็คือตัวคุณหลวงเอง เป็นอันว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมิได้ขัดข้องแต่อย่างใด ซ้ำเห็นดีด้วยทั้งสองฝ่าย ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวเขาและอนงค์เองนั่นเล่า ที่จะทำให้สมหวังดังตั้งใจไว้ หรือจะต้องรอเวลาอีกสักเท่าใด อันตัวเขานั้นมิอยากจะรอเพลาใดเลย แต่เมื่อหวนคิดถึงนวลน้อง น้องยังเด็กนักจะอึดอัดสักเพียงใดหากเขาเร่งรัด คิดแล้วก็ทอดถอนใจ ว่าแล้วก็ตั้งใจมั่น จะค่อยเป็นค่อยไป ไหนๆก็รอมาทั้งชีวิตแล้ว รออีกสักนิดจะเป็นไรไป