คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
A P P L I C A T I O N ,,
คู่ : อเลาดิ
“เป็นรักที่กำหนดชะตา หรือเป็นชะตาที่กำหนดรัก เรื่องนั้น ยังคงเป็นปริศนาที่ไม่อาจหาคำตอบ”
“ประโยคนั้น..มันผิดตรงไหนงั้นหรือคะ?”
F I r s t
ชื่อ-สกุล : ดุลซินเนีย บาร์ริน (Dulzinnia Barlin)
ความหมาย : ดุลซินเนีย – หวาน , บาร์ริน – อัศวินโต๊ะกลม
S e c o n d
รูปร่างลักษณะ : เธอเป็นสาวที่ค่อนข้างสูงและมีรูปร่างในฝันสำหรับสาวๆหลายคนอย่างแน่นอน! นอกจากนี้ยังมีดวงตีสีน้ำทะเลที่มักหลุบต่ำอยู่เสมอและไม่ค่อยแสดงอารมณ์เท่าไหร่ เวลาถูกเธอมองพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่ดูเหมือนเด็กแล้วจะทำให้รู้สึกเหมือนโดนลากลงไปใต้ทะเลสำหรับหลายๆคนเลยทีเดียว (แน่นอน เธอไม่ใช่ไซเรนแต่อย่างใด) เพราะสีตาของเธอเป็นสีที่ลึกล้ำ น่าค้นหา นอกจากนี้เธอยังมีเรือนผมสีเดียวกันยาวระต้นขา มักเงางามอยู่เสมอเพราะผมคือชีวิตของหญิงสาวยังไงล่ะ! พูดง่ายๆคือเธอเป็นสาวที่ภายนอกสมบูรณ์แบบราวกับสโนว์ไวท์ในนิทานที่ถูกขนานนามเลยทีเดียว
ส่วนสูง : 170
น้ำหนัก : 59
T h I r d
ลักษณะนิสัย : เป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ห้าวหรือแข็งกร้าน แต่เธอกลับดูสง่างาม สมกับที่เป็นขุนนางในวังเลยทีเดียว มักจะใช้ถ้อยคำพูดสุภาพอยู่เสมอ มีบ้างที่เธอไม่ใช่คำสุภาพ แต่มักจะเป็นกับคนที่เธอตัดสินแล้วว่าไม่ต้องใช้คำสุภาพด้วย (เช่นคนสนิท) เธอไม่ใช่ขุนนางประเภทที่ทำไม่ได้แม้แต่ใส่เสื้อผ้าด้วยตัวเอง เธอสามารถดูแลตัวเองได้อย่างเรียบร้อย ครบถ้วน มักคิดหลายๆสิ่งอย่างละเอียดรอบคอบเสมอ สิ่งที่ทำให้ใครหลายๆคนชอบเธอแม้แต่คุณยายในหมู่บ้านคงจะเป็นการที่เธอไม่ถือตัวกับคนที่ยศต่ำกว่า ไม่ใช่คนที่แสดงออกมากมายจนกลายเป็นเยอะเกินไป แต่เป็นผู้หญิงที่รู้จักการวางตัวให้ถูกสถานการณ์ หากเธอโกรธล่ะก็น่ากลัวยิ่งกว่ามังกรอาละวาดอีก! ไม่ใช่เพราะเธอว่ากราดแต่เป็นเพราะว่าเวลาทื่เธอโกรธ เธอจะยิ่งนิ่งและสงบมากขึ้น แต่สายตาที่มองมาบอกได้คำเดียวว่า “น่ากลัว” แน่ๆ แต่เห็นแบบนี้ เธอก็มีมุมที่เหมือนเด็กๆบ้าง แม้เธอจะลืมการอ้อนใครสักคนไปแล้วเพราะต้องใช้เวลาไปกับการเรียนมากมายตั้งแต่เด็ก
ชอบ : สถานการณ์ที่ตัวเองอยู่เหนือกว่า ประชาชน อิสระของตัวเอง น้ำชา ความเรียบร้อย
เกลียด : การโดนดูถูก พวกขุนนางที่ทำอะไรไม่เป็น การไม่ซื่อสัตย์
กลัว : แมลงที่มากับความสกปรกทั้งหลาย
งานอดิเรก : อ่านหนังสือ ทำสวน(ในที่นี้คือการดูแลพวกดอกไม้และสมุนไพรในเรือนกระจกค่ะ) ออกไปช่วยงานพวกคนในพื้นที่
ประวัติ : ลูกสาวคนโตของตระกูลบาร์ริน เป็นลูกคนเดียว จึงถูกคาดหวังไว้สูงมากจากพ่อของเธอ เธอเสียแม่ไปตั้งแต่เล็กๆ จึงต้องเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเองและดูแลตัวเองให้ได้ มักถูกเคี่ยวขันอยู่เสมอ ชีวิตของเธอในวัยเด็กหลังจากแม่ของเธอเสียมักจะเต็มไปด้วยการเรียน การเรียน การเรียนทั้งวัน ทำให้ไม่มีเวลาไปเล่นเหมือนเด็กคนอื่น เธอโตมากับรอยยิ้มตามมารยาท การค่อนแขวะกับลับหลังของพวกที่บอกว่าตนเองเป็นคนที่สูงศักดื จึงเลือกที่จะไม่โตมาเป็นคนแบบนั้น นอกจากนั้นไม่มีอะไรพิเศษ
F o u r t h
เพิ่มเติม :
-เธอเป็นผู้หญิงที่บางครั้งมักจะอ้างอิงคำพูดจากหนังสือค่ะ (ประโยคเปิดข้างต้นก็มาจากเรื่องแฮมเล็ตเหมือนกัน (Whether love lead fortune, or else fortune love. For 'tis a question left us yet to prove)
-เธอมักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอ แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปด้วย มันมักจะเป็นการยิ้มตามมารยาทเท่านั้นค่ะ
F I f t h
(ออริคุณได้รับจดหมายนัดสถานที่สัมภาษณ์โดยการให้เดาใจว่าผู้สัมภาษณ์จะไปปรากฏตัวที่ใด ซึ่งวันสัมภาษณ์เป็นวันที่ฝนตกอย่างเหนือความคาดหมายของใครหลายคน และเมื่อออริคุณกลับมาก็พบกับผู้สัมภาษณ์ตัวดีนั่งสลอนอยู่ในห้องตน)
เสียงหยาดฝนกระทบกับบานหน้าต่างดังแว่วมาอย่างไม่ขาดสาย หญิงสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่กลางห้องเงยหน้าขึ้นมามองสายฝนที่ตกโปรยปรายอยู่ด้านนอกเล็กน้อยก่อนจะหันไปดูนาฬิกาติดผนังราวกับว่ากำลังรอคอยใครบางคนอยู่... และในวินาทีนั้นเอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น หญิงสาวภายในห้องค่อยๆคลี่ยิ้มหวานก่อนจะเอ่ยขึ้น “โอ้...ยินดีต้อนรับกลับค่ะ คุณบาร์ริน ปล่อยให้แขกรอเก้อแบบนี้เป็นมารยาทที่ไม่เหมาะสมเอาเสียเลยนะคะ” ว่าจบหญิงสาวก็มองพินิจพิเคราะห์ร่างเบื้องหน้า
หญิงสาวที่เพิ่งมาถึงนำร่มไปเก็บก่อนจะก้มลงมองนาฬิกาพกในมือเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ “ต้องขออภัยในความล่าช้าครั้งนี้ด้วย... ดิฉันไม่มีข้อแก้ตัวใดๆสำหรับเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่คุณคงจะเข้าใจถึงเหตุผลที่ดิฉันมาถึงล่าช้าสินะคะ?” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ ในขณะที่ท่าทีของเธอยังคงเต็มไปด้วยท่าทางของหญิงสาวที่ถูกฝึกมาอย่างดีอยู่
“งั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ ดิฉันขอเริ่มเลยนะคะ” หญิงสาวว่าพลางปิดหนังสือในมือลงแล้วนำมันกลับเข้าที่ดังเดิมก่อนจะกลับมานั่งเผชิญหน้ากับ ดุลซินเนีย “ดิฉันชื่อ เฟลอร์ ค่ะ คราวนี้ขอให้คุณบาร์รินลองแนะนำตัวในแบบที่เป็นตัวของตัวเองดูหน่อยสิคะ ถึงฉันจะมีข้อมูลของคุณอย่างละเอียดแล้วก็เถอะ”
ดวงจาของเธอหลุบลงเล็กน้อยก่อนจะหันมาสบตาอีกฝ่ายตรงๆ ริมฝีปากคลี่รอยยิ้มอีกครั้ง ”แหม” เสียงของเธอเล็ดลอดออกมา “ชื่อของฉันคือดุลซินเนีย บาร์ริน ความหมายคืออัศวินผู้อ่อนหวาน เป็นขุนนางลำดับที่สองประจำตระกูลบาร์ริน กำลังจะได้รับสืบทอดเป็นผู้นำตระกูลในเร็วๆนี้ค่ะ”
“นี่คือตัวคุณสินะคะ...งั้นคำถามที่สอง คำถามนี้มีไว้เพื่อวิเคราะห์พวกคุณให้ลึกลงไปนอกจากที่เห็นภายนอกนะคะ” เฟลอร์กล่าวพลางเว้นช่วงไว้เล็กน้อยแล้วจึงกล่าวต่อ “ดิฉันขอถามคุณว่า...อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับคุณคะ ?”
เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเชิงแปลกใจ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แน่นอนว่าเป็นประเทศนี้และการปกป้ององค์ชายค่ะ”
“หืม...เป็นคำตอบที่น่าสนใจทีเดียวนะคะ” เฟลอร์ยังคงยิ้มให้ผู้ถูกสัมภาษณ์ของหล่อนอย่างเป็นมิตร “ต่อไปดิฉันขอถามคุณว่า อะไรคือสิ่งที่คุณกำลังโหยหามากที่สุด... มันอาจดูคล้ายกับคำถามข้อแรก แต่สำหรับใครบางคนแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดก็ไม่ใช่สิ่งที่คุณโหยหาที่สุด เพราะบางครั้งสิ่งที่สำคัญที่สุดก็เป็นผลต่อเนื่องจากภาระและหน้าที่ที่พึงปฏิบัติ”
“Purpose is but the slave to memory, but what we do determine oft we break.” (ความตั้งใจของคนเรานั้นรวนเร ไม่ว่าจะมุ่งมั่นเพียงใดในคราแรกก็ตาม) เธอเผยรอยยิ้มอีกครั้ง “ฉันไม่รู้ว่าตัวฉันนั้นกำลังโหยหาสิ่งใดมากที่สุดค่ะ การเดินไปในเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้ไม่ใช่อุดมคติของฉัน....เพราะงั้นสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดอาจจะเป็นเป้าหมายในชีวิต ไม่ใช่หน้าที่ แต่สิ่งที่ฉันต้องทำมันต่างกับหน้าที่ เพราะงั้นสิ่งที่ฉันโหยหาฉันคงไม่มีวันหามันเจอหรอกค่ะ”
“นี่คือสิ่งที่ใจคุณต้องการจริงๆถูกมั๊ยคะ...เอาเถอะ นั่นเป็นคำถามสุดท้ายแล้วละค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามาให้นะคะ” เฟลอร์โค้งให้อีกฝ่ายน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะลืมอะไรบางอย่างไป เธอจึงชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมาหาดุลซินเนีย “อันนี้ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของการสัมภาษณ์หรอกนะคะ...ดิฉันแค่อยากให้คุณลองคิดดูว่า หลังจากฝนหยุดตกแล้วคุณจะได้เห็นอะไร คุณอาจจะเคยได้ยินสำนวนที่ว่า ‘ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ’ แต่คุณเห็นด้วยแน่รึเปล่า...ลองไปคิดดูนะคะ” หญิงสาวว่าจบแล้วหายตัวไปในทันที โดยไม่รอให้สายฝนด้านนอกหยุดตกเสียก่อน...
หลังจากที่หญิงสาวตรงหน้าหายตัวไปแล้ว ดุลซินเนียยังคงนั่งอยู่ในที่เดิมของเธอ เธอยังคงใช้ความคิดกับคำพูดเมื่อครู่ของผู้สัมภาษณ์สาว สำหรับเธอ ‘ฟ้าหลังฝนมักสวยงามเสมอ’ มันไม่ใช่คำพูดที่ถูกต้องเสมอไป เพราะงั้นเธอคงไม่มีวันได้เจอสิ่งที่เรียกว่าฟ้าหลังฝนที่แท้จริงอย่างแน่นอน...
หญิงสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวยาวๆไปหยิบร่มของเธอ นาฬิกาในมือบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ถึงเวลาทำหน้าที่ของเธอเสียที
“There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy.” งั้นสินะ... สิ่งที่โหยหาน่ะ ไม่จำเป็นสำหรับตัวฉันหรอก “(โฮราทิโอ มีสรรพสิ่งหลากหลายทั้งบนพิภพแล
S I x t h
สวัสดีค่ะท่านผู้ปกครองที่รักยิ่ง ก่อนอื่นขอเชิญท่านแนะนำตัวเองหน่อยค่ะ
ตอบ : สวัสดีค่ะ ชื่อรีลนะคะ U v U,,
โอเคค่ะ ไม่ทราบว่าไปเจอฟิคนี้ได้ที่ไหนหรอคะ ? (อย่าตอบว่าไหดองของไรท์นะคะ 55555 5)
ตอบ : ไหดองของไ---- อุ๊บ เจอตอนกำลังนั่งหานิยายอ่านค่ะ 55555
อย่างนี้นี่เอง...(//พยักหน้าหงึกหงัก?) แล้วที่ตัดสินใจสมัครนี่...แสดงว่ายอมมอบตัวลูกสาวให้อยู่ในความดูแลของไรท์แล้วใช่มั๊ยคะ ? ไรท์อาจเปลี่ยนแปลงบางส่วน แต่ไรท์ไม่จับนางไปหักแขนหักขาแน่นอนค่ะ(?)
ตอบ : ตามสบายเลยค่ะ! ต้มยำทำแกงหรือเอาไปตำน้ำพริบละลายน้ำก็เชิญเลยค่ะ!
ถ้าสมมติว่า...ลูกสาวไม่ติด จะรับกลับหรือให้ไรท์หาบทให้คะ ?
ตอบ : คงยกให้เลยค่ะ(.....) ไม่ต้องห่วงนะคะ โควตที่เธอพูดทั้งหมดมาจากวรรณกรรมเรื่องแฮมเล็ต คงไม่พูดมากไปกว่านี้แล้ว เพราะตัวแม่ขี้เกียจแปลมาเพิ่มให้เธอแล้ว #... หลักๆคงพูดอยู่แค่นี้แหละค่ะ!
รับทราบเจ้าค่ะ ! มีอะไรจะมาบ่นไรท์มั๊ยคะ ? พูดได้เลยค่ะ ไม่หักคะแนนแน่นอน XD
ตอบ : สัมภาษณ์ยาวมาก เมื่อยแขนค่ะ!
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณที่สละเวลามาสมัครนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ
ตอบ : ฝากเนื้อ ฝากตัว ฝากหัวใจไว้ในรักและไหของไรท์ด้วยนะคะ (ทำมือรูปหัวใจ) ..... อ้าวยังไม่ติดเหรอ? XD
ความคิดเห็น