คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : บทที่ 20 (1) ฉันเป็นของเธอ
ถึเวลาานเริ่มทุนในานึมานั่ประำที่นั่ที่ัไว้้าเวทีเหล่านาแบบ่าทยอยเินออมาพร้อมเรื่อเพรที่แ่าันแน่นอนว่าารประมูล็้อเริ่ม้นึ้นเ่นเียวันลธารรู้สึื่นเ้นนาแบบ็สวยเพร็สวย หิสาวยมือบาึ้นแะที่อเบาๆเห็นแล้วให้นึถึสร้อยอที่รารเยให้เมื่อหลายปี่อนเธอทำมันหายไปนป่านนี้็ไม่รู้ว่าหายที่ไหนรู้สึผิอยู่ลึๆแม้ะแปลใว่าทำไมรารึไม่ถามถึ แ่ถ้าวันหนึ่เาถามึ้นมาริๆเธอ็ไม่รู้ึอบยัไลัวเาโรธ
“เอาสัุไหม”
“ไม่เอาหรอ่ะ แพๆทั้นั้นเลย”
รารเห็นท่าทาื่นเ้นแล้ว็ทำหน้าเศร้าอนรั่อนะมอปิิริยาอเธอ หิสาวหันมาียิ้มให้พร้อมับส่ายหน้าปิเสธ ายหนุ่มอมยิ้ม เาแ่แล้ถามในในั้นรู้อยู่แล้วว่าลธาระอบว่ายัไ สายาอรารที่มอลธารทำให้นที่เพิ่้าวึ้นบนเวทีหัวใระุ แ่้อพยายามียิ้มเมื่อถึิวที่้อเินเพราะเป็นนาแบบมืออาีพแอนนาึไ้เินแบบเรื่อเพรุให่สุและเป็นุสุท้ายอานเสียฮือฮาที่ัึ้นาผู้นในห้อัานเรียสายาอลธารและรารให้หันไปมอบนเวทีรารแปลใเล็น้อยที่เห็นแอนนามาเินแบบในรั้นี้้วย เามั่นใว่าเธอไม่น่าะรู้ัใรแ่พอนึถึานาายหนุ่มึไ้ำอบวันนี้อาอเา็มาแ่นั่นละฝั่อเวทีเหุเพราะไม่พอใที่เาพาลธารมา้วยท่านึไม่มานั่้วย ลธารมอหันไปมอรารเห็นเามวิ้วเล็น้อยและหันลับมามอเธอพร้อมับเลิิ้วเป็นเิถามว่ามีอะไร
“ุรรู้หรือเปล่าะ”
รารส่ายหน้าปิเสธลธารมอไปยับรรานั่าวที่ถ่ายรูปรัวๆ ถ้าถ่ายแ่บนเวทีเธอไม่แปลใ แอนนาเป็นนาแบบื่อัอ่าประเทศน้อยนที่ะไม่รู้ั แ่นั่าวบานเหมือนะหันล้อมาทาโนที่รารับเธอนั่อยู่ลธารถอนหายใเฮือให่ ่อนะรู้สึว่ามือนุ่มที่ถูอบุมอยู่ถูบีบเบาๆแอนนามอภาพนั้นแล้วให้แปลบๆในอเธอ้อฝืนยิ้มให้บาน ุเรื่อเพรที่แอนนาสวมออมาถูประมูลโยมาราอรารในราาที่สูพอสมวร และเมื่อใล้เวลาปิานบรรานั่าวไ้รับอนุาให้เ้ามาหา่าวในห้อัเลี้ยไ้ และแน่นอนว่า่าวสๆใหม่ๆใน่วนี้็ือ่าวอนัธุริหนุ่มเ้าเสน่ห์อย่าราร ที่มีทั้่าวแอบบับนาแบบสาวแ่วันนี้เ้าัวไ้วสาวสวยนิรนามออสื่อและูเหมือนมาราฝ่ายายะเอ็นูมาเสีย้วย
นั่าวหลายสำนัพิมพ์ที่ยืนห้อมล้อมรารและลธาร่ายิำถามเียวันว่า สาวสวยที่รารวมาเป็นใรมาาไหนและ่าวับแอนนานั้นริเท็ประารใ ายหนุ่มยิ้มและหันไปส่สายาหวานเื่อมให้นัวเล็ที่ทำหน้าไม่ถูเมื่อโนรุม
“เธอเป็นนพิเศษรับ เป็นผู้หิธรรมาๆนหนึ่แ่เธอสำัที่สุสำหรับผม”
ลธารเยหน้ามอนพูสบาันในระยะใล้ท่ามลาสื่อมวลน หิสาวึมีอาารเินอายใบหน้าแ่านนานั่าวหิบานยัแอบเินแทน
“แล้ว่าวับุแอนนาเมื่อหลายวัน่อนละรับ”
“ผมับแอนนาเป็นเพื่อนันรับเพื่อนสมัยเรียนเธอมาเที่ยวเมือไทยผมในานะเพื่อน็้อให้าร่วยเหลือเป็นเรื่อธรรมา ะถามเธอู็ไ้รับ”
นั่าวหันไปมอามสายาอรารึไ้เห็นว่าแอนนายืนอยู่ไม่ไลและ็น่าะไ้ยินบทสัมภาษ์อราร้วยแอนนายืนอึ้ไม่ล้าถอยหนีเมื่อรารเป็นนพานั่าวรูเ้ามาหาหิสาวทำหน้าไม่ถูเธอไ้ยินทุำที่รารบอนั่าวเพราะยืนฟัอยู่นานแล้ว
“เอ่อ ่ะ”
เมื่อทำอะไรไม่ไ้แอนนาึ้อยอมรับในารัสินใอราร เธอเสียเาไปแล้วริๆแอนนามอราร้วยสายาัพ้อ ึ่ายหนุ่มเอ็เห็นและเา็่อน้าแปลใที่เพื่อนสาวมอเาแบบนี้ เมื่อหมำถามนั่าวึอถ่ายรูปทั้สามน านั้นแอนนาึอัวไปหาานา ลธารเห็นรารยืนนิ่็แปลใและยิ่สายาอายหนุ่มที่มอามแอนนานั่นอี
“เป็นอะไรหรือเปล่าะ”
“ไม่มีอะไร”
รารส่ายหน้าและหันลับมามอเธอ แ่ลธารเื่อว่า้อมีอะไรสัอย่า รารพาลธารมานั่ับมาราที่โ๊ะายหนุ่มพยายามมอหาแอนนาแ่ไม่เอ อาารอเาอยู่ในสายาลธารลอ สัพัโทรศัพท์อรารมี้อวามเ้าายหนุ่มเปิอ่าน่อนะหันมาบอเธอให้อยู่ับมาราเาไป่อน านั้น็ลุออไปลธารเอ็รู้สึไม่สบายใพอรารออไ้รู่หนึ่เธอึออนุาาราออไป้านอ้วย
ลธารเินามหารารเรื่อยๆนระทั่ไ้ยินเสียเหมือนนุยันเธอึเินไปูใล้ๆภาพที่ลธารเห็นือ ายหิู่หนึ่สวมอันแน่น อาารแ่แ็เิึ้นโยเียบพลันหัวใเหมือนถูบีบรัอย่ารุนแร มันเ้น้าล ลธารถอยหลัลับมายืนพิผนัพร้อมับยมือบาึ้นทุบอเบาๆเหมือนะระุ้นให้หัวใทำาน่อ เธอรีบสูลมหายใเ้าปอและเมื่อรู้สึีึ้นสมอ็สั่ให้เธอมีสิสิ่ที่เห็นอาไม่ใ่อย่าที่ิ็ไ้และแม้ะปลอบใัวเออย่านั้น แ่สอา็เือบะไร้เรี่ยวแร ลธารไม่อาะฝืนยืนอยู่รนั้น่อ หิสาวพาร่าที่ใล้หมแรเินลับไปหาารา สมอน้อยๆรุ่นิถึแ่ภาพที่รารับแอนนาอันลม
“ล แล้วพี่เาล่ะลูป้าำลัะลับ ะลับพร้อมป้าันไหม”
าราึ่เินออมาามึเอับลธารระหว่าทา ท่านเอ่ยถามแ่ยัไม่ไ้สัเใบหน้าออีน ลธารพยายามฝืนยิ้มให้ท่าน
“ุป้า เรา ลับัน่อนไหมะ ือุรยัไม่เสร็ธุระเลย่ะ”
ลธารยัไม่พร้อมเอเาอนนี้ เธอำลัสับสน้อารเวลาอีนิหน่อย หิสาวลัวะทำัวี่เ่าใส่ราร หาเาเห็นเธอในสภาพนี้แล้วถามว่าเธอเป็นอะไร เธอะอบเาว่าอย่าไร เพราะริๆแล้วเธอ็ไม่รู้อะไรเลยแ่เห็นว่าพวเายืนอันเท่านั้น
“ริธุระอะไร”
“เอ่อ ือว่า..”
าราเริ่มับน้ำเสียแปลๆอลธาร อาารหลบาบอไ้ว่ามีบาอย่าไม่ปิ สาวน้อยอท่านไปเอเรื่ออะไรมาอย่านั้นเหรอ
“บอป้ามาิลู รอยู่ไหน”
าราถอนหายใลธารเอาแ่ส่ายหน้าน้ำาลอเบ้าแถมไม่พูไม่บออะไรท่านอี
“โอเ้ะ ป้าะพาหนูลับบ้านเอแ่เี๋ยวป้าอเ้าห้อน้ำ่อนแล้วัน หนูรอป้ารนี้นะ” าราไม่อยาาั้น
“่ะ”
ลธารยืนรอสัพัารา็เินออมาาห้อน้ำ ่อนะูมือเธอพาเินออไปลธาร็เอาแ่้มหน้า้มาเินามึไม่รู้ท่านพาเธอเินไปทาไหน
***************************************************************
บอามรเลย่ะนเียนเือบถึทาันล่ะ แ่ะพยายามเียนให้บ(ถ้ายัมีใรอยาอ่านนะะ)
ความคิดเห็น