[OS/SF] redbean’s home

ลำดับตอนที่ #4 : -SF- special part is here (3/3) #Hongmark

*แก้คำผิดค่ะ

วันนี้คืนวันสุดท้ายแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าวันเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ระหว่างรอประกาศผล หลังเวทีร่างบางโค้งให้รุ่นพี่ที่ใจดีมาร้องเพลงฟีทให้กับการแข่งครั้งนี้ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งข้างๆเพื่อนร่วมรายการและ...แฟน ฮงวอน ร่างบางทำใจไว้แล้วว่าไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง เค้าก็ไม่เสียใจ มาได้ถึงขนาดนี้ ก็ถือว่าดีมากแล้ว แต่กับอีกคนไม่รู้จะคิดมากรึป่าว อยากจะเอื้อมมือไปจับมือของร่างหนาแต่ก็ทำไม่ได้ นี่สินะ ที่เรียกว่า แอบคบกัน 

"และผู้ชนะวันนี้ก็คือ"

"ยางฮงวอน...!!! คะแนนห่างกันเพียงนิดเดียวเองนะครับ"

พี่กิริบอยกับชุลกูเรียกลูกทีมทุกคนทั้งหมดตั้งแต่คนที่ออกคนแรกจนคนที่อยู่ถึงอีพีสุดท้ายมาฉลองกันที่คอนโดฮงวอน 

"มาฉลองที่รายการจบ เก่งมากทุกคน โดยเฉพาะฮงวอนนายทำดีมาก สมแล้วที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังตีนเท่าฝาหอย มาๆ วันนี้เฮียกิริบอยเลี้ยง"

ป้าบ!

"เลี้ยงบ้านมึงสิ ชุลกู" เด็กๆหัวเราะให้กับการเล่นเหมือนเด็กของโค้ชคังซอ ชุลกูกุมหัวตัวเองที่โดนตบจากฝ่ามืออำมหิต 

ตอนนี้ทุกคนมากันครบแล้วเหลือเพียงแค่ร่างบางที่ยังรถติดอยู่ ทำให้เจ้าของห้องดูซึมๆไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีใครสงสัย คนที่ร่าเริงที่สุดก็เห็นจะเป็นโค้ชของทีมอย่างชุลกูที่ดีใจจนเกินปกติอย่างไม่รู้สาเหตุ อาจจะเป็นเพราะฮงวอนให้เจ้าตัวมาห้องนี้เพราะหลังจากที่ฮงวอนมีแฟน(โดยไม่มีใครรู้) ฮงวอนก็ไม่ให้ใครมาที่ห้องอีกเลยแม้แต่พี่คนสนิทอย่างชุลกู

ชุลกูรินเหล้าให้ทุกคนหลังจากมาร์คโทรมาบอกว่าให้เริ่มฉลองกันก่อนได้เลยเพราะอีกนานกว่าจะถึง มือหนาของชุลกูรินเหล้าให้อย่างคล่องแคล่ว ลูกทีมเค้าไม่มีใครติ๋มๆ ต่างก็โตพอจะดื่มของมึนเมาได้ มันดีต่อใจชุลกูจริงๆ แต่แล้วสายตาแหลมคมของชุลกูก็เหลือบไปเห็นของคุ้นตาจากประตูห้องที่ปิดไม่สนิทจนเห็นของที่วางอยู่บนเตียงเจ้าของห้อง

"นั่นมันแจ็กเก็ตมาร์คไม่ใช่หรอ"

"อ๋อยืมไว้ยังไม่ได้คืนเลย"

"มึงใส่ไซส์นั้นได้หรอวะ"

"อ่าว อิพี่ชุลกู"

ไม่หมดแค่นั้น 

"ทำไมแปรงสีฟันมึงมีสองอันวะ"

"ของไอ้บยองโฮ"

มีอีก

"เห้ย เสื้อลายทหารที่มาร์คใส่"

"ใครๆก็มีปะ อิพี่มึง จะนั่งแดกดีๆหรือจะให้เอาตีนป้อน"

ด้านฮงวอน

ผมไม่ไหวแล้ว ถ้าโดนจับผิดเรื่อยๆแบบนี้ความลับแตกแน่ ต้องมอมเหล้า ใช่ มอมอิพี่ชุลกูคนแรกเลย ผมเสนอตัวเป็นคนชงเหล้าให้ทุกคน ตอนนี้เพื่อนร่วมทีมหลายคนก็ขอตัวกลับก่อน แต่ก่อนกลับก็บ่นว่าอดเจอมาร์คงู้นงี้ เออ พวกมึงรีบๆกลับไปเลยดีละ

หลังจากนั้นไม่นานมาร์คก็มาถึง

"อ่าว กลับกันเกือบหมดเลย โทษทีพอดีรถติดมาก"

แฟนของผมที่เห็นคนเหลืออยู่ไม่กี่คนก็รีบพูดขึ้น ไม่ต้องไปขอโทษเลย 

ผมตบพื้นข้างๆผมเป็นเชิงบอกให้ร่างบางมานั่งข้างๆ กำลังจะยื่นแก้วโค้กไปให้ ดันเห็นอิพี่จ้องจับผิดอยู่จึงทำเป็นเทเหล้าลงไป แต่จริงๆก็เทนิดเดียวนั่นแหล่ะครับ

ชุลกู

ผมว่ามันแปลกๆ ระหว่างสองคนนั้นมันแปลกๆ ผมต้องพิสูจน์อะไรบางอย่างไม่งั้นคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับ ไม่ใช่ว่าผมไม่สังเกตุว่าไอฮงวอนมันมีแฟน เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าคือใคร ถ้าวันนี้เรื่องที่ผมคิดเป็นจริงก็ถือว่าบรรลุละ 

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาดีที่จะลองเชิงดู เพราะไอฮงวอนมันออกไปสูบบุหรี่กับยุนโฮและฮวีชาน ส่วนเฮียกิริบอยก็น็อคเมาสลบอยู่ข้างๆผม

"อยากได้น้ำแข็งเพิ่ม มาร์คไปเอาให้พี่หน่อยสิ" 

เด็กดีอย่างมาร์คไม่ปฏิเสธแต่หยิบถังสแตนเลสใส่น้ำแข็งเดินไปเอามาให้ทันทีผมจะไม่อะไรเลยถ้าห้องไอฮงวอนมันซับซ้อนมาก ใครไม่เคยมาจะไม่รู้ว่าครัวอยู่ไหน เพราะมีเป็นประตูหลอกที่เนียนไปกับพนังห้อง โอเค มาร์คอาจจะเคยมาในฐานะเพื่อนก็ได้ ผมน่ะคิดมาก (อ่าวเล่นตัวเอง) 

เอาอีกลองดูอีกเรื่อง

"เอ้อมาร์คเสื้อแจ็คเก็ตตัวสีน้ำเงินที่แพงๆอ่ะ อยู่ไหนหรอพี่ชอบมากเลย"

"เอ่อ อยู่ที่หอน่ะครับ เดี๋ยววันหลังเอามาให้ลองใส่มั้ยครับ ฮ่าๆๆ"

 มาร์คอึกอักก่อนจะพูดติดตลกแต่ผมไม่ขำด้วยหรอก ก็เสื้อนั่นมันนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงในห้องนั่นไง

"มาร์คคบกับฮงวอนหรอ"

พรวด!

"แค่กๆ อะ อะไรนะครับ" 

"เอาน่าๆไม่ต้องคิดมาก พี่ดูออก"

"คือผม..." 

"แกล้งไรมาร์คอ่ะครับ" ผมหันไปมองต้นเสียงจากระเบียง โชคดีที่เป็นยุนโฮพูดถ้าเป็นฮงวอนนี่คงเป็นเครื่องยืนยันอีกอันว่าคงกันจริง

"ป่าวสักหน่อย อ่าวๆ กูจะกลับละต้องไปส่งเฮียแว่นนี่อีก พวกมึงกลับกับกูเลยป่ะขับรถไปส่ง" มีหรอครับที่จะไม่ปฏิเสธ เอาละ ไอ้ฮงวอนมึงต้องตอบแทนบุญคุณกูด้วยนะ เพราะตอนนี้ห้องคงเหลือแค่มันกับมาร์คแล้ว

จบพาร์ทพิเศษชุลกู

"ฮงวอนนน"

"อะไร มาอ้อนอะไร เมื่อกี๊คุยไรกับอิพี่ชุลกู"

"เค้าถามว่าเราคบกับฮงวอนหรอ"

"อิพี่นั่น-"

"ไม่เป็นไรหรอก พี่เค้าไม่น่าจะไปบอกใคร"

"อืม แล้วมึงตอบว่าไร"

"ยังไม่ได้ตอบเลยยยย" ร่างบางพูดไปก็ซบหลังของแฟนไป มาร์คกำลังแบคฮักฮงวอนอยู่น่ะสิ ฮงวอนจัดการจับอีกคนมาข้างหน้าก่อนจะถามขึ้น 

"อ้อนอะไรเนี่ยหืม"

"รายการจบแล้ว" ร่างบางพูดเสียงอ่อยอย่างเศร้าๆ จนฮงวอนต้องดึงตัวมากอด 

"เดี๋ยวจะมาหาบ่อยๆดีปะ"

"เราขอโทษที่ออกไปเดินฮงแดบ่อยๆด้วยไม่ได้ ขอโทษที่ไม่สามารถจับมือตอนเดินเที่ยวด้วยกันได้ ฮงวอน..ฮงวอนจะเบื่อเรามั้ย ที่ ที่เราให้แบบนั้นกับฮงวอนไม่ได้" 

"ไม่เป็นไรหรอกตัวเล็ก จับมือข้างนอกไม่ได้เราก็จับข้างในดิ นี่ไง กูจับมือมึงอยู่เห็นปะ" ชูมือที่ประสานกันขึ้นให้ร่างบางจอมคิดมากดู

"แต่-"

"ชู่ว จับมือข้างนอก? ฮงแด? ไม่เอาน่า รู้มั้ยข้างนอกมันทำได้ไม่กี่อย่าง แต่ถ้าทำในห้อง..."

"แน่ะ คิดอะไรน่ะ"

"แล้วมาร์คคิดว่าเรื่องอะไรละครับ^^"

"อย่ามายิ้มนะ งื่ออออ มาดมคอเราทำไมเนี่ย"

"หอมจะตาย นี่ มาร์ค" 

..........

เหมือนไม่ต้องมีใครพูดอะไรออกมา เพียงแค่ดวงตาสองคู่ประสานกัน ก็เหมือนมีอะไรทำให้สติที่เหลืออยู่ลดน้อยลงๆ เหมือนมีอะไรมาจูนให้ร่างสองร่างเข้าหากันอย่างไม่น่าเชื่อ ริมฝีปากบางถูกช่วงชิมโดนคนมากประสบการณ์ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างทั้งสองพากันมาหยุดที่เตียงนอน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มือหนาอุ้มคนตัวเล็กมานั่งคร่อมบนตัก ทั้งสองคนยังคงจูบกันต่อไปอย่างไม่คิดจะหยุด ร่างบางที่เคยไม่ประสีประสาในอดีต ตอนนี้กลับเป็นนักจูบเบอร์1ที่กระชากหัวใจและความเป็นสุภาพบุรุษในตัวร่างหนาออกไปจากตัว อยากจะกดร่างบางให้จมเตียงตอนนี้ซะเลย แต่พอกำลังจะปลดกระดุมกางเกงก็รู้สึกถึงร่างที่สั่นเล็กน้อยไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามาจากอาการกลัวกระนั้นจึงทำให้สติสัมปชัญยะกลับมา

"มาร์ค..." ร่างบางไม่ได้ตอบแต่หันกลบมาจ้องหน้าอีกคน ทั้งสองรับรู้ถึงความรู้สึกตอนนี้ของกันและกัน ไออยากน่ะมันก็อยากแต่ก็กลัว 

ฮงวอนกลัวว่ามาร์คจะเจ็บ

ส่วนมาร์คก็กลัวว่าฮงวอนจะเบื่อและขัดใจ 

"ทำต่อเลยฮงวอน"

"มึงจะเจ็บนะ มึงรู้ใช่มั้ย"

"เราไม่กลัว"

"ไม่กล้วอะไรตัวสั่นแบบนี้" 

"งืออ ฮงวอนก็สอนเราซี่ เราอยากทำเป็นนะ เพื่อฮงวอน" 

"มาร์ค...อย่าขยับตัวแบบนั้นมันทำให้_ตื่นนะ รู้มั้ยเนี่ย" 

"เรารู้ ไม่งั้นเราจะทำหรอ" 

จึก! เส้นความดีขาดผึง ตอนนี้ใครจะให้หยุดร่างหนาก็จะไม่หยุดมันแล้ว 

CUT