[OS/SF] redbean’s home

ลำดับตอนที่ #1 : -OS- Misunderstanding #Hongmark

     ผมรู้สึกเหมือนสิ่งรอบข้างกำลังเคลื่อนไหวช้าลงๆ สองตาของผมทอดมองไปยังคนที่อยู่อีกฝั่งของถนน มองเห็นสัญญาณไฟเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวบ่งบอกว่าผมควรจะเดินข้ามไปอีกฝั่งอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกแต่ไม่ ขาสองข้างของผมกลับหยุดอยู่กับที่ คนรอบข้างส่งเสียงจิ๊ขัดใจใส่เพราะผมขวางทางพวกเค้า หมวกที่สวมไว้ป้องกันแฟนๆเห็นตกลงพื้นโดยที่เจ้าของอย่างผมไม่มีกระจิตกระใจหยิบมันขึ้นมาด้วยซ้ำ ผมไม่สนใจหรอก สิ่งที่เอาความสนใจของผมไปไว้หมดตอนนี้คือคนผมน้ำตาลออกแดงๆส้มๆที่คุ้นเคยซึ่งกำลังเดินข้ามมาฝั่งนี้และระยะห่างของเราสองคนก็ลดลงเรื่อยๆ ฮงวอน บุคคลที่หายไปเกือบหกปีตั้งแต่รายการจบ คาทกก็มึ เฟสบุ๊ค ไอจีหรือ sns อย่างอื่นก็มีของกันและกันแต่อีกคนกลับหายไปโดยไม่ทักมาหากันเลยนับตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เราสองคนมีอะไรกันในคอนโดของเค้าทีมผมไปสังสรรค์หลังจากที่รายการจบ เราดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลเพียงไม่กี่กระป๋องและจำนวนคนในทีมก็ไม่ใช่น้อยเพราะฉะนั้นมันไม่มีทางทำให้ผมกับเค้าเมาหรอก ใช่ คืนนั้นเป็นความตั้งใจของผมกับเค้า ไม่สิ สำหรับคนๆนั้นคงต้องใช้แค่คำว่า ความต้องการ สินะ สติผมกลับมาที่ปัจจุบันเมื่อรู้สึกที่ความอุ่นบริเวรข้อมือ หนีไปแล้วยังมาจับข้อมือเราทำไม 

ฮงวอนจัดการลากคนเด๋อเหมือนเดิมมาที่ซอกตึกหลบผู้คน สวมหมวกใบสวยที่เคยอยู่บนหัวตัวเองให้เจ้าของผมสีชมพู ร่างหนาเพิ่งสังเกตุว่าคนตัวเล็กกลับมาทำสีนี้หลังจากโปรโมท limitless nct127 ที่เค้ามีโอกาสได้เห็นแค่ในทีวี พอมาเห็นของจริงก็น่ารักดี น่ารักเหมือนเดิม 

"ไม่ใส่หมวกเดี๋ยวแฟนๆก็จำได้หรอก"

 "กลับมาทำไม" ไม่ได้ตอบคำถามอีกคน แต่ถามคำถามอื่นกลับไป

"คิดถึง" ถ้าคิดถึงแล้วหายไปทำไม... มาร์คไม่ได้พูดประโยคนี้ออกไป ต้องบอกว่าเค้าไม่กล้าพูดออกไปมากกว่า

 "เป็นยังไงบ้าง" เราคิดถึง.. มาร์คย่อสิ่งที่อยากรู้เช่นอีกคนหายไปไหน ไปทำอะไร หลังจากคืนนั้นที่เรามีอะไรกัน นายรู้สึกยังไง มีคนอื่นรึยัง เหลือเพียงแค่ เป็นยังไงบ้าง และหวังว่าอีกคนจะฉลาดพอที่จะตอบคำถามเค้า  

"กูสบายดี ชีวิตเด็กผู้ชายคนเดียวมันก็เหงาๆดี" นั่นไง ได้คำตอบสำหรับสิ่งที่อยากรู้ข้อสุดท้าย ยังไม่มีใครสินะ

 "มึง..เป็นยังไงบ้าง" อีกคนถามกลับ ร่างบางคิดคำพูดในสมองว่าควรจะตอบยังไงดีให้ได้สิ่งที่อยากรู้เพิ่ม

 "ก็ดี หลังจากชนะวันนั้นก็ได้แฟนคลับเยอะขึ้น"

 "มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ เห้อ ตัวเล็ก คิดถึงกูมั้ย" ถึงในใจมาร์คลีคนนี้จะอยากตอบกลับไปดังๆว่า คิดถึงโว้ยอิฟหกด่าสว แต่กลับตอบไปเพียง 

 "อื้อ คิดถึงสิ เสียงแรพของฮงวอนมันเท่มากๆ"

 "อีมินฮยอง.." อีกคนกดเสียงต่ำลงให้รู้ว่าเค้าจริงจัง แหน่ะ ทิ้งเราไป แล้วมีสิทธ์อะไรมาทำเสียงแบบนี้

 "ทำไมนายต้องการคำตอบแบบไหนหรอ ยางฮงวอน"

"มึงไม่เข้าใจจริงๆหรอ" 

หมับ! มือหนารวบข้อมือเล็กขึ้นมา destination คือที่อกหนาข้างซ้าย ร่างบางจะชักมือกลับแต่ก็ไม่เป็นผล แก้มร้อนผ่าวทันทีที่อีกคนเอ่ยประโยคถัดมา  

"ในหัวใจดวงนี้..ยังมีมึงเสมอ" ประโยคไม่ได้หวานหรือสวยหรูแต่มันดันเป็นสเน่ห์ที่ทำให้มาร์คหลังรักฮงวอน มึง กูจากปากอีกฝ่ายไม่เคยทำให้มาร์คระคายหู เพราะกลับกันการกระทำของคนตรงหน้ามักอ่อนโยนเสมอ 

 ฮงวอนปัดหมวกที่ตัวเองสวมให้อีกคนกับมือทิ้งอย่างไม่ใยดี โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆคนที่กรอกตาไปมาเพราะทำอะไรไม่ถูก กระตุกยิ้มมุมปาก ตัวเล็กเอ๊ย ทำอย่างกับไม่เคย ไม่รอช้า ร่างหนาค่อยๆประกบริมฝีปากกับปากบางนุ่มนิ่มที่เค้าเคยเชยชิมมานับครั้งไม่ถ้วน เหมือนเดิม หวานเหมือนเดิม เสียงครางหงิงในลำคอทำใหัมือหนาต้องกดท้ายทอยขนาดเหมาะมือ ปรับโพซิชั่นให้เราใกล้กันมากขึ้น อยากจะใกล้กว่านี้ อยากจะรักมากกว่านี้ เรียวลิ้นแตะเบาๆเป็นเชิงขอทั้งที่ไม่จำเป็น พอร่างบางอนุญาติก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาจัดการช่วงชิมความหวานในปากคนตัวเล็กทันที เป็นเวลาเนิ่นนานที่เราจูบกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมาร์คเริ่มหายในไม่ทันตีแผงอกหนาเบาๆก่อนที่อีกคนจะยอมผละออกมา

 "..ฮงวอน หายไปไหนมา...." ริมฝีปากบวมเจ่อออกแดงเล็กน้อยถามออกมาเพราะทนความอยากรู้ไม่ไหว เพราะมั่นใจว่าอีกคนยังคิดเหมือนเค้าอยู่ แต่ทำไมต้องหายไปกันนะ 

"กู..กูขอโทษ กูเห็นแก่ตัวเอง" 

 "บอกเหตุผลมา" 

 "คือ" 

 "บอกเรามาเถอะนะ ฮงวอนอา" 

 ย้อนกลับไปที่เช้าของวันหลังวันเกิดเหตุ เจ้าของห้องที่รู้สึกตัวก่อนหันกลับไปมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างกาย แพขนตางอนสวย ใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากบางๆแต่น่าจูบ ทำให้เค้าหลงคนๆนี้ เรียกได้ว่ารักมากๆเลยละ ฮงวอนกำลังตกหลุมรักเพื่อนร่วมทีมคนนี้ 

ออด~ 

เสียงคนกดออดทำให้ร่างหนารีบแต่งตัวลวกๆออกไปเปิดเพราะเกรงว่าจะรบกวนคนที่หลับอยู่บนเตียง มือหนาเปิดประตูออกก็พบกับเมเนเจอร์ของอีกคน เผลอกลืนน้ำลายหนืดลงๆคออย่างไม่รู้ตัว

 "ฮยองไม่รู้ว่านายกำลังจะทำอะไร แต่ถือว่าฮยองขอ ช่วยหยุดความสัมพันธ์บ้าๆพวกนี้ด้วย"

 "ผมรักมาร์ค" 

 "ความรักของพวกนายจะทำให้ชีวิตมาร์คพัง ถ้ามาร์คตื่นฝากบอกให้ลงไปข้างล่างด้วย ฮยองจอดรถรออยู่" ฮงวอนเดินกลับไปที่ห้องนอน เกลี่ยผมสีบลอนด์อีกคนเบาๆ กดจูบไปที่หน้าผากมนของอีกคนอยากอ่อนโยน ขอโทษ... 

"งือ.." ร่างบางขยับเล็กน้อย ดวงตาลืมขึ้นช้าๆ กะพริบปรับแสง หันไปมองอีกคนลุกพรวดขึ้น

 "ฮงวอนอา"

 "ตื่นแล้วก็รีบแต่งตัวนะ เมเนเจอร์ฮยองรอนายอยู่ข้างล่าง กูนัดเพื่อนไว้ก่อนออกล็อคห้องด้วย"

 "ดะ..เดี๋ยวสิ" ไม่ทัน ร่างหนาของอีกคนเดินออกไปแล้ว น้ำใสๆไหลออกทางตากลมคู่สวยหรือที่ดงฮยอกน้องในวงบอกว่าเหงื่อไหลทางตา ไม่มีเสียงสะอื้นให้น่ารำคาญมาร์คเพียงแต่ปล่อยให้มันไหลอย่างงั้น เดี๋ยวมันก็คงแห้งเอง สวมเสื้อผ้าไปทั้งน้ำตาคิดถึงเมื่อคืนที่คนร่างหนาเป็นคนถอดชุดให้เค้าอย่างอ่อนโยน ไม่ต่างกันเลย ฮงวอนก็เหมือนกับคนอื่นๆ ได้แล้วโดนทิ้งมันรู้สึกอย่างงี้เองสินะ ร่างบางพาตัวเองมายังรถสีขาวที่คุ้นเคยเห็นเมเนเจอร์ฮยองมองมาอยู่ จึงรีบสาวเท้าขึ้นรถ ลาก่อนฮงวอน.. 

อีกด้านนึง ร่างหนาที่มองจากมุมตึก เห็นร่างที่แสนคุ้นเคยเดินอ้อยสร้อยไปขึ้นรถที่เค้าเห็นบ่อยพอๆกับเจ้าตัว อยากจะเดินไปกอดแล้วขอร้องว่าอย่าไป อยากบอกขอโทษที่ทำให้เสียใจ แต่ก็กลัวว่าคนที่เค้ารักจะต้องโดนผู้จัดการว่า จบแบบนี้ก็ดี แค่ขอให้อีกคนได้ทำตามความฝันต่อเค้าก็พร้อมที่จะเป็นคนเลว แม้ในใจลึกๆก็หวังให้อีกคนรับรู้จุดประสงค์ของเค้า หวังว่าอีกคนจะเข้าใจ 

ปัจจุบัน 

"ทำไมฮงวอนไม่บอกเรา" 

"กูรู้ว่าถ้าบอกมึงก็คงจะดื้อด้านไม่ยอมอยู่ดี มึงน่ะต้องรักตัวเองให้มากๆนะ อีกอย่างถ้าแฟนคลับมึงรู้ หรือครอบครัวมึงรู้เค้าคงรับไม่ได้" 

"ผู้ชายสองคนรักกันผิดตรงไหน หรือ..ฮงวอนอายหรอ" 

"ไม่ใช่อย่างงั้น กูรู้ว่ามึงรักการเป็นไอดอลมาก มากพอๆกับการแรพ การเป็นไอดอลเค้าไม่โอเคกับเรื่องพวกนี้หรอก ถ้ามึงมาสายแรพใต้ดินตั้งแต่แรกกูคงจูบมึงกลางฟลอร์แล้ว แต่นี่ไม่ใช่ ประเทศเราก็ยังไม่เปิดใจเรื่องนี้"

 "แล้วทำไมถึงมาหาเราตอนนี้" 

"เมื่อกี๊กูได้ยินคนพูดกันว่ามีรุ่นพี่ในค่ายมึงประกาศแต่งงานกับผู้ชายกูเลยรู้ว่าเดี๋ยวนี้เค้าเปิดใจกันแล้ว กูเลยรีบมาหามึงนี่ไง" 

"เค้าเปิดใจกันตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วเหอะ ไปอยู่ไหนมาเนี่ย" 

"อ่าวหรอ สงสัยกูมัวแต่ตามข่าวมึง" 

"เว่อร์ แล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่แถวนี้" 

"กูรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมึง กูอยู่ข้างๆมึงมาตลอดนั่นแหล่ะ" ถึงว่า.. วันก่อนมีแฟนคลับถ่ายรูปผมตอนที่ออกมาเดินเล่น พอผมเปิดรูปดูก็เห็นคนหน้าคุ้นๆ ไม่รู้ว่าจะใช่อย่างที่คิดจริงๆ

 "นี่ฮงวอนอยู่ใกล้ๆเราตลอดเลยหรอ!"

 "อืม ได้ยินเรื่องกูจากปากนุ่มๆของมึงตลอด ตอนมึงเม้ากับคนในวงน่ะ" 

"ก็เราคิดถึงนี่" 

"กูก็คิดถึง อยากคุยด้วย เห็นหน้าแต่คุยกันไม่ได้มันโคตรทรมานเลยว่ะ" ร่างบางซุกหน้าลงที่หน้าอกแข็งๆของอีกคนแต่กลับให้ความอุ่นอย่างน่าประหลาด แขนเล็กๆรวบกอดอีกคนแน่นราวกับกลัวว่าอีกคนจะหายไปอีก

 "ไม่ต้องพูดแล้ว..เราเขิน"

 "หึ รู้ความจริงแล้ว ถ้างั้นกลับมาคบกันนะครับ เด๋อ" ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็ผละตัวออกมาแทบจะไม่ทัน

 "ใครเด๋อ!?! เราไม่เด๋อแล้วนะ" 

"แสดงว่ายอมรับว่าเคยเด๋อล่ะสิ" 

"เดี๋ยวโดน!" ผมชูกำปั้นขู่ เอออ กำปั้นเล็กๆนั่นแหล่ะ กล้าดียังไงมาว่าเด๋อ ! มือหนายกมากำกำปั้นเล็กๆทับก่อนจะดึงอีกคนมากอดเหมือนเดิม 

"คิดถึง" 

"รู้แล้ว พูดมาก" 

"อยากให้มึงฟังไปทั้งชีวิตเลย"

 "ทำให้ได้ละกัน"

 "คบกันนะ" 

"อื้อ" 

"รักมาร์คนะครับ" ครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าครับจากอีกคน วันนี้คงเป็นวันแรกในรอบหลายปีที่มาร์คมีความสุขจริงๆ

".....เหมือนกัน" 

"พูดอะไร ไม่ได้ยินเลย" 

"เราก็รักฮงวอนเหมือนกัน" 

SPOIL 

special part is coming soon (ช่วงเวลาก่อนที่จะรักกัน)

"ไหนๆก็อยู่ทีมเดียวกัน มึงเอาคาทกมึงมาดิ"

"เอาเบอร์เราไปเลยละกัน เราไม่ค่อยเล่นคาทก"

 ฟิน ฟิคจบโมเม้นไม่จบแน่นอน รออีพีหน้าได้เลย จองสปีทโบ้ทเรียบร้อยแล้ว