คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episodes II – มือขวาน
EPISODES
- 002 -
[ มือขวาน ]
แหมะ.... แหมะ….
โลหิตสีชาดพุ่งสาดทะลักส่งกลิ่นคาวลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างของกูลสาวโอนเอนเซถอยหลังไปสองสามก้าว
"อั่ก! ขะ---แขนฉัน เจ็บโว้ย!! เจ็บ! เจ็บ! เจ็บ! นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย" เสียงร้องโวยวายแผดลั่นทั่วทั้งบริเวณ หล่อนกัดฟันแน่นข่มความเจ็บปวดที่เเล่นผ่านประสาทสัมผัส มือซ้ายกุมส่วนของร่างกายที่ถูกสะบั้นจนขาดด้วน
เป็นไปได้ยังไง? เพียงเสี้ยววินาทีที่กำลังจะลงมือสังหารเหยื่อ แขนขวาทั้งท่อนพร้อมทั้งคากุเนะก็ปลิวหายไปในพริบตา ใคร? ทั้งหมดเป็นฝีมือของใคร!?
"โอ๊ะโอ๋… เกือบไปแล้ว… ให้ตายสิดันเล่นด้วยมากไปหน่อย ไม่ดีเลย ไม่ดีเลยจริงๆ เมกุมิ" น้ำเสียงราบเรียบพึมพำผะแผ่วอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังลอดผ่านไรฟันซึ่งแสยะออกน้อยๆเบนความสนใจของผีดิบคาซึมิมายังเธอได้เป็นอย่างดี
"กะ... แกเป็นใครกันแน่!" เค้นสมองเพื่อประเมินสถานการณ์เบื้องหน้า ความคิดทั้งหมดภายในหัวตีกันยุ่งเหยิง ทำไมเธอที่อยู่ในฐานะผู้ล่าถึงกลับกลายมาเป็นฝ่ายที่ถูกเหยื่อเล่นงานแทนล่ะ หรือว่า!?
“ย----อย่าบอกนะว่าแกคือ….”
และแล้วโจทย์คำถามในความสงสัยก็ถูกไขจนกระจ่าง เมื่อร่างที่นอนกองบนพื้นค่อยๆชันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ในมือของเธอกำขวานโทมาฮอว์กเล่มหนาซึ่งชุ่มโชกไปด้วยของเหลวหนืดข้นน่าสะอิดสะเอียน ร่างบางสลัดคราบเลือดโสโครกนั่นทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี
"ดูท่าว่ามันจะไม่หวานหมูสำหรับเธอแล้วล่ะนะ มุราตะ คาซึมิ ไม่สิ... [อีแอบ] แรงค์ซีแห่งเขตที่ยี่สิบเอ็ด” ปากอิ่มแสยะยิ้มเย็นเยียบขณะหรี่ตามองฝ่ายตรงข้ามอย่างเย้ยหยัน “ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะเพราะเรื่องตอแหลให้เหยื่อตายใจน่ะมันก็เป็นของถนัดของฉันเหมือนกัน"
“อีแอบ? ฉันเนี่ยนะคะ?” คาซึมิแค่นหัวเราะในลำคอ ทั้งสีหน้าเเละท่าทางของหล่อนดูจะหัวเสียไม่เบา
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรอกเหรอ? ฉันว่ามันก็เข้ากับเธอดีนะ กูลเร่ร่อนที่เที่ยวย้ายหลักแหล่งเป็นว่าเล่น แถมยังตีเนียนเป็นมนุษย์ได้เก่งอีกต่างหาก เวลาจะตามจับทีเนี่ยพวกฉันลำบากมากเลยนะรู้ไหม?” เรียวนิ้วเกี่ยวปอยผมขึ้นมาเล่นอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัวใดๆ “ตอนแรกฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจหรอก แถมไม่คิดว่าจะโผล่หางออกมาได้เร็วขนาดนี้ด้วย ถึงจะตกใจนิดๆแต่ก็ขอบคุณนะ ที่ช่วยทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้นน่ะ :) ”
“หนอยนังนี่…” คมเขี้ยวขบแน่นจนกรามขึ้นสัน นัยน์ตาแดงก่ำจ้องเขม็งไปทางศัตรูด้วยความฉุนเฉียวยามสดับฟังถ้อยคำปั่นประสาทเหล่านั้น ยัยบ้านั่นจงใจยั่วโทสะเธอ เลือดในกายสูบฉีดเดือดพล่านพร้อมกับพายุอารมณ์ที่พัดกรรโชกขึ้นมา ฝั่งแขนเสื้อที่ขาดแหว่งไปปรากฏท่อนแขนประดับคากุเนะขึ้นอีกครั้ง "ฉันไม่ปล่อยให้แกได้ตายดีแน่ นังหมาตัวเมีย!!!"
หัวร้อนง่ายเกินคาด... เป็นครั้งที่สองที่คาซึมิพุ่งกระโจนเข้าหาเธอตรงๆ ร่างบางคว้าขวานอีกเล่มที่ซ่อนไว้ในกระเป๋านักเรียนขึ้นมาก่อนจะเอี้ยวตัวหลบการโจมตีทื่อๆนั่นอย่างง่ายดาย
ฟื้นฟูเร็วใช่ย่อย แต่เสียใจด้วยนะ โควคาคุต้วมเตี้ยมอย่างเธอน่ะจะเอาชนะฉันมันยังเร็วไปร้อยปี!
ควิ้งคู่กวัดแกว่งในมืออย่างคล่องแคล่ว อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายพุ่งเลยตัวเองไปกระแทกด้ามขวานเข้าที่กลางหลังก่อนจะหันคมอาวุธเข้าหาร่างที่เสียหลักจวนจะล้มและ
ฉึก…!!
ใบมีดจามทะลุเนื้อผ้าสับลึกจนถึงกระดูกสันหลัง แค่ออกแรงกรีดเพียงนิดเดียวมันก็ตัดผ่านชั้นผิวหนังไปอย่างง่ายดาย
“อะ----อ๊ากกกกก!!!” โลหิตสีชาดพุ่งสาดกระเซ็นไปตามเเรงเหวี่ยง ปรากฎรอยขนานเด่นชัดพาดผ่านท่อนกลางลำตัว คาซึมิกวาดวงแขนหมายจะเชือดเฉือนร่างศัตรูด้วยคากุเนะ แต่โชคร้ายที่อีกฝ่ายดันรู้ทันผละตัวออกไปเสียก่อน
“ไม่เป็นไรนะ ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนรักกัน ฉันจะบรรจงสับเธอเอง… จะเชือดชำแหละอย่างอ่อนโยนให้เองค่ะ คา-ซึ-มิ-จัง” รอยยิ้มบางระบายบนริมฝีปากเจ้าหน้าที่สาวพร้อมกับการโจมตีระลอกสุดท้ายของเธอ
คาซึมิเพื่อนรัก เธอน่ารักที่สุด เธอใจดีที่สุด และเธอก็โง่เง่าที่สุด
“ทีนี้ก็หลับให้สบายเถอะนะคะ อย่าได้ผุดได้เกิดขึ้นมาอีกเลย!”
"พิลี้พิไลจังนะ รู้ไหมว่ามันอันตราย" น้ำเสียงทุ้มใหญ่ของชายวัยกลางคนกล่าวเชิงตำหนิเด็กใต้สังกัดของตน ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นรถเลยแท้ๆ แต่ก็อดที่จะเตือนด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
"เจอหน้ากันปุ๊บก็เอ็ดกันปั๊บเลยนะคะ ใจร้ายที่สุดหัวหน้าหน่วยยามะกุจิ" เอ่ยปนหัวเราะขณะจัดการลบคราบเลือดบนใบหน้า วิกผมสีดำเงาถูกดึงออกจากศีรษะพร้อมทั้งตาข่ายครอบผมเผยให้เห็นแพรไหมสีอ่อนยาวสยายเป็นลอนจรดเอวคอด “[อีแอบ] แห่งเขตที่ยี่สิบเอ็ดถูกฆ่าตายแล้ว เท่านี้งานของฉันก็เป็นอันเสร็จสิ้น ว่าแต่คุณเถอะ... ทางนั้นเป็นยังไงบ้างคะ เรียบร้อยดีไหม?"
"อืม เรื่องนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หน่วยของเราได้ผนึกกำลังกับหน่วยนางามูระและหน่วยฮิรายูกิปิดล้อมพื้นที่ทางตอนใต้ไว้แล้ว ตอนนี้คงกำลังดำเนินการเก็บกวาดกันอยู่และคาดว่าอีกไม่นานก็จะมีรับสั่งให้ถอนกำลังออกจากพื้นที่ภายในคืนนี้" ยามะกุจิผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในขณะที่อีกคนนั่งฟังอยู่เงียบๆ “ภารกิจสิ้นสุดลงแล้วทีแรกก็ว่าจะพาพวกเธอไปฉลองกันเสียหน่อย แต่ติดตรงที่มีคำสั่งเร่งด่วนมานี่สิ….”
“คำสั่งเร่งด่วน…?” พูดทวนเเผ่วๆขณะเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
เส้นทางที่ไม่คุ้นชิน
ลางสังหรณ์อันแปลกประหลาด
เขาคิดจะพาเธอไปที่ไหนกันนะ แล้วคำสั่งที่ว่านั่นคืออะไร
“อืม”
บทสนทนาสิ้นสุดลงเพียงเท่านั้น บรรยากาศภายในรถซีดานคันหรูตกสู่ความเงียบงันอีกครั้งขณะที่มันกำลังแล่นตรงไปตามท้องถนนอันมืดมิด
มุ่งหน้าสู่ ‘สำนักงานใหญ่’
t a l k .
ฮาาาาายยยยย มินนนนนนะะะะ~
อิไรท์คนเดิมกลับมาอัพต่อแล้ว! จะยังมีคนอ่านมั๊ยนะ…
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ช่วงนี้ยุ่งกับการสอบเข้ามากกก
บวกกับความสมองโล่งพลอตไม่มี wwwww
ยังไงก็ขอให้สนุกกับเนื้อเรื่องนะคะ
ปล. ควิ้งเก้ของนางเอก [ชิคาระ] หน้าตาเป็นแบบนี้ค่า
*003 Loading..
ความคิดเห็น