♫สาวสวยใส♥นายสุดเท่♪

ข้อมูลเบื้องต้น

               ฉันฮารุมะ ไอโกะ นักเรียนม.ปลายร.ร.เอเจ ฉันก็ธรรมดาๆนี่แหละ ฉันไม่ได้เก่ง หน้าตาก็ไม่ได้สวยสักเท่าไหร่ ถามว่าหุ่นดีมั้ย ไม่เท่าไหร่หรอก อวบๆละมั้ง แน่ล่ะ ผู้ชายเขาชอบผู้หญิงเก่งๆ สวยๆ หุ่นดีๆ(บวกอึ๋มๆด้วยมั้ง) มันไม่เข้าฉันเลยสักนิด ฉันอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ คอยทำข่าวพวกป๊อปๆทั้งหลายแหล่ มีชีวิตอย่างไร้เดียงสาไปเรื่อยเปื่อย บังเอิญไปเจอเหตุการณ์อัศจอรอหันการันต์ยอซะแล้วซิ... (อัศจรรย์ค่ะ)

เนื้อเรื่อง

     ร.ร.เอเจ

           "ไอโกกกกกกกกกกกก่!!" อาริซากะตะโกนเสียง(โค-ตะ-ระ)ดัง
           "มีไรยะ... ฉันชื่อไอโกะย่ะ ไม่ได้ชื่อไอโกกกก่!" เจ้าของชื่อที่โดนเรียกตอกกลับทันใด
           "เป็น'ไรยะ 'รมบ่จอยรึไง เฮ้ย... เป็นไรอ่ะ บอกมาเหอะน่า"
           "ไม่ๆๆ" ไอโกะยังคงดื้อรั้น
           "นะๆๆๆๆๆๆๆๆ" คนเป็นเพื่อนยังอ้อนไม่เลิก
           "โอ๊ย!! ก็ได้ๆ แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลทีฉันอารมณ์ไม่ดีหรอกนะ" ไอโกะเปลี่ยนจากเสียงดังเป็นเสียงกระซิบทันที
           "วันนี้ฉันเจอจูริห้อง B กำลังสวีตวี๊ดวิ้วกับเซจิคุงล่ะ"
           "อะไรนะ!! สวี.. อุ๊บบ..."

     ไอโกะปิดปากยัยเพื่อนที่มีพลังเสียงราว 2 ร้อยเดซิเบลแทบไม่ทัน แต่ไม่วายผู้คนที่เดินไปเดินมาแถวนั้นก็จ้องไอโกะกับอาริซากะกันเป็นตาเดียว
          
            "เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คะ..แค่ ใช่แล้ว!! ฉันคุยกับเพื่อนว่าญาติฉันเป็นโรคงูสวัดน่ะค่ะ เนอะ" ไอโกะหยิกแขนเพื่อนรัก เพื่อให้แสดงสมบทบาทของเธอ
            "โอ๊ย!! ชะ...ใช่ค่ะ เหอๆๆๆ"
    
      จากนั้นผู้คนก็เดินต่อไป โดยปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกันต่อ

            "เฮ้อ...." ไอโกะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อนสนิทชิดเชื้อนึกคำถามที่เธอถามเมื่อกี๊ขึ้นมาได้
            "แล้วทำไมเธออารมณ์ไม่ดีล่ะ เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะ เธอหึงเขาหรือไง"
            "บ้า ฉันจะหึงทำไมเล่า ฉันไม่ได้รักเขานี่ เพราะว่าฉันถ่ายรูปเขากับจูริไม่ชัดต่างหากล่ะ แล้วฉันจะเอาไปเม้าที่ชมรมไดยังไงเนี่ย ชิ..."
            "อ่านะ...(ยัยซาดิสม์)"

     ชมรมหนังสือพิมพ์
            
            "ไง..ไอโกะนักข่าวมือฉมัง ได้ข่าวอะไรมาไหม"
            "ขอโทษนะคะพี่จินโกะ ได้ข่าวมา แต่ไม่ได้ภาพ ภาพมันไม่ชัด"
            "ข่าวของใครล่ะ"
            "เซจิคุง หนุ่มป๊อปอันดับ 1 ของร.ร."
            "จริงหรอ ไม่เป็นไรหรอก ภาพไม่ชัดก็เอาลงได้เหมือนกัน บัณฑิตยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง นับประสาอะไรกับเธอ"
            "ขอบคุณค่ะ แต่พี่แน่ใจหรอคะว่ามันเป็นคำปลอบใจน่ะค่ะ มันแหม่งๆนะ"
            "พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"

     กิ๊ง...ก่อง
            
            "ออดเข้าเรียนดังแล้วค่ะพี่ หนูไปนะคะ"
            "โอเค น้องรัก"

     ม.5-A

            "สวัสดีคุณครูไอซาว่า เดจิโกะ"
            "สวัสดีนักเรียน วันนี้ชั่วโมงแรกเป็นชั่วโมงโฮมรูม เราทำการทบทวนเรื่องที่เราพูด(เทศนา)กันไปเมื่อวานนี้ ใครตอบได้บ้างว่าเมื่อวานนี้เราพูดอะไรไปกันบ้าง"
    
     ทุกคนในห้องต่างยกมือกันอย่างพร้อมเพรียง มีเพียงนางสาวคนหนึ่งเท่านั้นที่ไม่ยกมือ เธอคือไอโกะที่กำลังฝุบหลับอยู่หลังห้องอย่างสบายอารมณ์นั่นเอง

            "ไอโกะ" เดจิโกะซังปลุกไอโกะเบาๆ เพื่อไม่ให้เด็กคนอื่นได้ยินและหัวเราะเธอได้ แต่...
            "เกาลัด ชิ้นใหญ่จังเลย" ไอโกะละเมอออกมา
     เดจิโกะเลือดขึ้นหน้าทันที
            "ไอโกะ!! หลังเลิกเรียนไปห้องพักครูด้วย!!" เธอพูดอย่างหมดอารมณ์ ทำให้ไอโกะตื่นขึ้นมาทันที ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนที่หัวเราะเธออยู่
     
     พักกลางวัน

            "ยัยนั่นเฉิ่มชะมัดเลยเนอะ" กลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งคุยเกี่ยวกับไอโกะอยู่
            "ฉันได้ยินมาจากห้อง A แล้วนะว่ายัยนั่นน่ะ หลับแทบทุกวิชาเลย ไม่หลับเฉพาะวิชาชมรมเท่านั้น"
            "คงจะสนุกกับการถ่ายรูปภาพข่าวคนอื่นมากมั้ง"
            "ยัยนั่นต้องเป็นคนไม่ดีแน่ๆ"
    
     อาริซากะ เพื่อนตายของไอโกะยังปลอบใจเธอไม่อยู่ อาริซากะเริ่มเห็นท่าทีโกรธของไอโกะ และรู้สึกสยองขึ้นมาบ้างแล้ว...
           
            "ต่อให้สวยกว่านี้ ก็คงไม่มีคนคบแน่ๆ"
     กลุ่มผู้ชายพูดคำแทงใจดำไอโกะขึ้นจนได้ ความอดทนของไอโกะถึงขีดสุดแล้ว
 ไอโกะขว้างทุกสิ่งรอบตัวไปที่กลุ่มผู้ชายเหล่านั้น
           
            "คิดว่าฉันสนุกนักหรอห๊ะ!! มันเป็นงานชมรมนี่ยะ พวกนายมาเกี่ยวอะไรด้วยเล่า อยากนินทาฉันนักก็ไปที่อื่นเลยไป ไม่เห็นจะต้องมานินทากันต่อหน้าเลยนี่!! อีกอย่าง นายคนที่นั่งอยู่ริมโต๊ะคนนั้น...!!"
    
     ไอโกะชี้ไปที่อากิระ ที่นั่งอยู่ริมโต๊ะอาหารราวกับว่าจะตกแหล่ไม่ตกแหล่อยู่แล้ว
            
            "นายเป็นคนยัดเยียดให้ฉันเข้าชมรมเองไม่ใช่หรือ!! ยังจะมานินทาฉันอีก น้ำหน้าอย่างนายน่ะ ไม่มีคนคบหรอกน่า!! แล้วเจ้าพวกที่นินทาฉันน่ะ อยากจะตายนักใช่มะ!! ฉันหลับแค่นี้เอง พวกนายมีหลักฐานมั้ยว่าฉันหลับทุกวันทุกวิชาน่ะ!! ไหนตอบมาซิ!! ไหนล่ะ ไม่เห็นมี  ด่าคนอื่นน่ะดีนักนะ แต่ไม่ค่อยจะมองตัวเองเล้ย!!"

     สิ้นเสียง ไอโกะก็หอบแฮ่ก เพราะกระบวนการในสมองของเธอไปสรรหาคำด่ามาจากที่ใดไม่มีใครรู้ และเธอมีถังออกซิเจนอยู่ในปากหรือเปล่าก็ไม่อาจจะทราบได้ (ก็แม่คุณเล่นด่าไม่เว้นวรรคให้หายใจซะขนาดนั้น)

            "อ่า... ไม่มีอะไรแล้วนะคะ รับประทานอาหารต่อไปเถอะค่ะ" คนเป็นเพื่อนพูดอย่างนอบน้อม เอื้ออารี ทำให้รุ่นพี่บางคนสนใจเธอขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ทว่าเธอใช้หางตาของเธอเหลือบไปเห็นกลุ่มผู้ชายนินทาไอโกะต่ออีก เธอจึงปล่อยมารยาทถ่อยออกมาในทันที

            "อ้าวๆ ไอ้พวกนั้นน่ะกินข้าวต่อซิเว้ย เดี๋ยวแม่จับฆ่าหมกป่าเลย!!" ทำให้รุ่นพี่ที่สนใจเธอเมื่อกี๊หายไปราวกับยุงบินหนีไม้ตียุงไฟฟ้า

     หลังจากที่เหล่านักเรียน(อาจจะมีนักรักอยู่บ้าง)รับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันเดินขึ้นชั้นเรียน แต่เวลาพักเหลืออีกเล็กน้อย ไอโกะและอาริซากะก็ฟัง IPod สีแดงรุ่นใหม่ของอาริซากะ

            "รวยจริงๆเลยนะเธอเนี่ย อ๊ะๆ นี่มันเพลงอะไรเนี่ยไม่เคยฟังอะ เพราะดี"
            "O-jeong ban hap ของ Dong Bang Shin Ki ไง ออกจะดัง ไปถ่ายที่ไทยด้วย เดี๋ยวปิดเทอมหน้าร้อนนี้ปาป๊ากับมาม๊าจะพาฉันเที่ยวที่ไทยด้วยล่ะ"
            "จริงอ่ะ ไปเที่ยวที่ไหนของไทยหรอ"
            "พิพิธภัณฑ์ Ripley Believe It or Not ที่พัทยา, หอสมุดแห่งชาติ, เซียรังสิต, เขาใหญ่, วังน้ำเขียว และก็สุดท้ายเจ๋งสุด..."
            "ไปเยอะจัง หอสมุดเธอจะไปทำไมล่ะ เธออ่านภาษาไทยไม่ออกไม่ใช่หรอ แล้วอันท้ายที่ว่ามันคืออะไรล่ะจ๊ะ"
            "มันคือ............................แหล่งชอปปิ้ง!! ยะฮู้!!"

     อาริซากะและไอโกะคุยกันได้ไม่นานเพราะครูภาษาอังกฤษเข้ามาแล้ว

            "Stand up, Please! Good afternoon , Mr...."
    
     ทุกคนนึกชื่อครูไม่ออกเพราะว่าครูคนนั้นเป็นครูใหม่

            "My name is Peter Bradley. Nice to meet you."
            "Good afternoon, Mr.Peter. Nice to meet you too."

     (ขอผ่านไปจนเลิกเรียนเลยแล้วกัน)

            "อาริซากะ!! ไปซื้อไอศกรีมกินกันเถอะ"
            "ไม่ได้หรอก ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า อีกอย่างฉันไม่อยากกินไอศกรีมด้วย"
            "ทำไมล่ะ... ก็ฉันอยากกินนี่นา ใจร้าย!!"
            "จะฉันไม่ได้หรอกนะ ต้องว่าตัวเธอเองต่างหาก เธอลืมไปแล้วหรือไง เธอต้องไปพบครูเดจิโกะที่ห้องพักครูน่ะ ห๊า!!"
            "ฉันเคยด้วยหรอ... ขอเวลาคิดเดี๋ยวนะ"

     5 นาทีผ่านไป...

            "อ๊ายยยย!! จริงด้วย ไม่กินไอศกรีมแล้ว พรุ่งนี้ไปชิบุยะน้า!!" พอไอโกะพูดจบเธอก็วิ่งไปราวกับชีต้าวิ่งหนีรถเมล์
            "เฮ้อ....ยัยบ๊องส์ (-_-")"

     ห้องพักครู

            "ขอโทษค่ะที่หนูมาสาย!" เมื่อเธอมองขึ้นมาที่โต๊ะครูก็เห็นครูเดจิโกะนั่งหน้าเครียดอยู่ก่อนแล้ว
            "ครูรอตั้ง 10 นาที เอามาเลย 1000 เยน"เธอหยอดมุขตลกแต่หน้าเธอก็ยังแฝงไปด้วยความโกรธอยู่เลย ไอโกะจึงรีบให้ทันที (T^T พันเยนของหนู - ไอโกะ)
            "เริ่มกันเลยดีกว่า.... ทำไมถึงเป็นเด็กอย่างนี้ ห๊ะ!! เรียนก็ไม่เก่ง กีฬาก็ไม่ได้เรื่อง ยังจะขี้เกียจอีก มาช้าด้วย คราวหน้าถ้าครูเรียกแล้วสาย 10 นาทีต่อพันเยนนะจะบอกให้ เก็ทมั้ย"
           "ค่ะๆๆ เก็ทค่ะ" แต่คำพูดเหล่านั้นหาได้ผลกับไอโกะไม่...

----------------------------- ยังไม่เสร็จค่ะ เดี๋ยวมาอัพต่อน้า...~ ---------------------