ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 9 >> ผู้มาช่วยและคำพยากรณ์
...ไม่รอด...ไม่รอด...ไม่รอด...
คำๆเดียวที่ดูเหมือนจะอธิบายสัตว์ประหลาดตรงหน้านี่ได้อย่างครบถ้วน
นัยฯตาสีเหลืองใหญ่วับวาบสะท้อนแสง..มันเป็นม้า...หรืออย่างน้อยเขาก็คิดว่ามันเป็นม้า ม้าที่ประหลาดที่สุดในโลกที่เขาเคยเห็น...สีดำสนิท เขี้ยวขาวยาวโง้งดูอาบพิษ ขาหน้าเป็นขาม้า แต่ขาหลังและขนแผงคอเป็นแบบสิงโต...เล็บยาวแหลมน่ากลัวโผล่ออกมาราวกับจะข่มขวัญคู่ต่อสู้ ปีกค้างคาวสีดำปลอดขยายใหญ่ชูขึ้นไปบนอากาศเมื่อมันย่างสามขุมตรงมาหาเขา
เบตามีตัวสั่นกึก เขาหลับตาลงแล้วรีบรวมรวบพลังจิตก่อนที่สติจะแตกกระเจิง แล้วสั่งให้น้ำซัดเข้าไปใส่ตัวประหลาดนั่นทันที...
พลังน้ำซัดตัวขึ้นมาเป็นคลื่นยักษ์ และพุ่งเข้าชนลูทิเมีย
\"อย่า!!!\"
แอนนาเบลล่าถลาเข้ามาในห้องเมื่อน้ำพุ่งชนเข้าใส่ตัวลูทิเมียเข้าอย่างจัง
ภาพต่อมาที่เบตามีเห็นคือ สัตว์ประหลาดนั้นอ้าปากกว้างอย่างน่ากลัวแล้วกลืนน้ำเข้าไปจนหมดในพริบตาเดียว ก่อนจะปล่อยพลังอะไรบางอย่างจากปากกลับออกมาแทน!
\"ลม!!\"
แอนนาเบลล่าตะโกนลั่นแล้วสร้างเกราะขึ้นมาบังพลังอะไรนั่นไว้ แล้วรีบใช้พลังจิตของตนซัดมันหายไป
\"/>??¬!!@w5)(+\'\"เธอรีบตะโกนเสียงฟืดฟาดประหลาดๆ
\"แฮก แฮก\"สัตว์บ้านั่นตอบมาด้วยเสียงเดียวกัน
\"&฿^_=<@๐Q9-a£~\"
\"แฮก!\" มันพยักหน้าตอบแอนนาเบลล่าราวกับรับคำสั่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในป่าทึบทันทีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แอนนาเบลล่าลากเบตามีที่ยืนงงอยู่ให้ออกมาจากห้องขาวๆนั่นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
\"เข้าไปในลิฟท์!\"แอนนาเบลล่าว่าแกมตะคอกแล้วผลักเขา
วินาทีเดียว ทั้งร่างของแอนนาเบลล่าและเขาก็วูบลงไป...
**************************************************************
\" เพราะเจ้าคนเดียว ยายคาราเฟีย! เจ้าทำให้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด!!\"
เสียงโวยวายลั่นมาจากคนตาสีเขียวสดใสที่ตะโกนใส่แอนนาเบลล่าที่ยืนกระฟัดกระเฟียดขณะเดินออกมาจากลิฟท์อะไรนั่น
\"แล้วถ้าไม่ใช่เพราะยายคาราเฟีย นายจะรอดมาไหม\" เธอสวนประชดอย่างโมโห
\"ทำไมจะไม่ได้ พลังของข้า...\"
\"พลังจิตของเจ้าทำอะไรลูทิเมียไม่ได้เพราะว่ามันเป็นสัตว์แห่งธาตุน้ำ!!\" แอนนาเบลล่าตวาด
\"ก็เจ้าพูดเหมือนเจ้าเก่งนักนี่!\"เบตามีย้อนเสียงดังขึ้นมาด้วยใบหน้าโกรธขึง
\"แหงหล่ะ ข้าเก่งกว่าเจ้า!\"แอนนาเบลล่าสวนทันควัน
\"เจ้านี่มันหลงตัวเองชัดๆ!\"
\"ยังกะเจ้าไม่เป็นงั้นหล่ะ!\"
\"แล้วเจ้า...\"
\" พอแล้ว \"เสียงคูเลนตัดบทฉับกลางประโยค เบตามีโมโหมากด้วยใบหน้าแดงก่ำ ส่วนแอนนาเบลล่าก็กอดอกแล้วหันไปอีกทางไม่มองหน้าใครเลย ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น \"นี่ไม่ใช่เวลาที่เจ้าสองคนจะมาทะเลาะกันนะได้ยินไหม เอาเป็นว่า เบต้า ถึงไม่ได้สู้ด่านสุดท้ายก็ไม่เป็นไร เจ้าผ่านการทดสอบของข้าแล้ว ข้าจะไปคุยกับแม่เจ้าให้เอง เพราะต่อไปนี้เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป เพื่อ...\"
\" ห๊า!! ตลอดไป!?! \" เบตามีอุทานลั่นแล้วทำหน้าเหวอ อาการโกรธละลายหายไปในอากาศจนหมดสิ้น
\"ใช่\" คูเลนเน้นเสียง
\"บ้าแล้ว\"เบตามีเบิกตากว้าง
\"ไม่บ้าซักหน่อย\"แอนนาเบลล่าสบถหึแล้วทำหน้าดุใส่เขา
\"ก็ในเมื่อเนื้อหาของคำพยากรณ์เป็นผู้กำหนดไว้เช่นนั้น\"คูเลนพูดเสียงจริงจัง
\"ชิ ไอ้คำพยากรณ์บ้าบองี่เง่านั่น\"
\"คำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์สุดท้าย แห่งมหาปราชญ์มาเรีย โลเนีย \"แอนนาเบลล่าย้ำเสียงเครียด \"ไม่ใช่คำพยากรณ์บ้าบองี่เง่าอะไรนั่นของเจ้า\"
\"คงต้องให้เจ้าอ่านคำพยากรณ์นั่นก่อนแล้วเจ้าถึงจะเข้าใจสินะ \"คูเลนสรุป.
*************************************************************
\'...เพียงหนึ่งเดียวในหล้าปฐพี...
...สุดจะเอื้อนวจีออกมาได้...
...บุรุษน้อยสำคัญจากแดนไกล...
...จากเมืองใหญ่แหล่งแห่งพ่อมดดี...
...ได้กำเนิดเกิดในยามวิกาล...
...สืบสายสานแก่แม่มดประเสริฐศรี...
...อันนัดดาแห่งมหาพ่อมดนี้...
...ผู้ภักดีของกษัตริย์แห่งเรอาห์...
...ถึงคราวเคราะห์จำพรากของบ้านเมือง...
...พ่อมดเรืองอำนาจแห่งฤทธา...
...ฝากทรงจำไว้ในบทมนตรา...
...คำสาปนั้นจะกลับมาตามคำตน...
...บุรุษนั้นและผองเพื่อนจักเร่งไป...
...ลมน้ำไฟทรยศพิภพผล
...จึงออกปราบพ่อมดร้ายให้ไป่ป่น...
...ล้มล้างเมืองให้พ้นจากภัยพาน...\'
***********************************************************
\"เนี่ยนะคำทำนาย...??\"
นัยน์ตาสีเขียวเบิกกว้างแล้วเจ้าตัวก็อุทานออกมาดังฮ่าๆ
\"หัวเราะอะไรของเจ้ามิทราบ\"
แอนนาเบลล่าถามอย่างไม่พอใจ \"คำทำนายของมหาปราชญ์ถึงตอนนี้เจ้าสมควรรู้ได้แล้วว่ามันศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน\"
\"รู้แล้วหน่า\"เบตามีเถียง \"แต่มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับข้าตรงไหนนี่ ชิ\"
\"เกี่ยวสิ บอกว่าเกี่ยวก็เกี่ยว เกี่ยวมากด้วย\"คูเลนพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น \"แก้ความหมายมันทีละเปลาะแล้วเธอจะเข้าใจ\"
\"เอ่อ...\"เบตามีเบ้หน้า ก่อนจะอ่านบทแรก
\'...เพียงหนึ่งเดียวในหล้าปฐพี...
...สุดจะเอื้อนวจีออกมาได้...
...บุรุษน้อยสำคัญจากแดนไกล...
...จากเมืองใหญ่แหล่งแห่งพ่อมดดี...\'
\"อาจจะหมายถึง คำบอกใบ้ของคนๆเดียวในแผ่นดิน ชายหนุ่ม...มาจากแหล่งพ่อมด...ก็ต้องลาเดส\"
เบตามีพูดอย่างครุ่นคิด
\"อื่มมมม\"คูเลนดูดปากตัวเองก่อนจะตอบ ทำให้เบตามีตั้งหน้าตั้งตาอ่านต่อไป
\'..ได้กำเนิดเกิดในยามวิกาล...
...สืบสายสานแก่แม่มดประเสริฐศรี...
...อันนัดดาแห่งมหาพ่อมดนี้...
...ผู้ภักดีของกษัตริย์แห่งเรอาห์...\'
\"เกิดตอนกลางคืน...พูดเหมือนจะรู้เลยนะเนี่ยว่าเป็นใคร ชิ...เป็นลูกของแม่มดที่มีชื่อเสียง...แล้วก็...เป็นหลานของมหาพ่อมดที่อยู่ในวังเรอาห์อะไรประมาณนั้นมั้ง\"เบตามีตีความไปงั้นๆอย่างลอยหน้าลอยตาไม่ค่อยคิดจะสนใจเท่าไหร่
\"ก็ถือว่าถูก\"คูเลนรับ
\'.ถึงคราวเคราะห์จำพรากของบ้านเมือง...
...พ่อมดเรืองอำนาจแห่งฤทธา...
...ฝากทรงจำไว้ในบทมนตรา...
...คำสาปนั้นจะกลับมาตามคำตน...\'
\"เอ่อ มีของศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองโดนขโมยไปโดยพ่อมดชั่วร้ายที่เก่งมากๆ..คำสาปจะกลับมา...แปลกจัง พูดยังกะคำสาปของพ่อมดโลดีฟส์เลย...\"เบตามีเกาหัวแกรกๆ
\'..บุรุษนั้นและผองเพื่อนจักเร่งไป...
...ลมน้ำไฟทรยศพิภพผล
...จึงออกปราบพ่อมดร้ายให้ไป่ป่น...
...ล้มล้างเมืองให้พ้นจากภัยพาน...\'
\"ก็...ชายหนุ่มคนนั้นกับเพื่อนๆก็จะออกไปจัดการพ่อมด...ลมน้ำไฟ...ทรยศ..พิภพผล...ผลพวงแห่งดิน...??\"เบตามีฝืดพูดกลืนน้ำลายเอื๊อก \"ช่างมันเหอะ...จากนั้นก็...จัดการพ่อมดให้ตาย...และปกป้องเมืองให้พ้นจากความชั่วร้าย...!\"
\"อืม งั้นเจ้าก็คงจะพอรู้เรื่อง\"คูเลนว่า \"ทีนี้รู้รึยังหล่ะเบต้าว่ามันเกี่ยวกับเจ้ายังไง\" แอนนาเบลล่าถามขมวดคิ้ว
\"เอ่อ คิดว่าไม่เบตามีว่าแล้วส่ายหัวทำให้ยายแม่มดต้องเกือบแยกเขี้ยว
\"ทายดูสิ...เกิดในลาเดสตอนกลางคืน...เป็นลูกของเกรทวิชท์...หลานของเกรทมาสเตอร์วิสาร์ดที่ทำงานในวังเรอาห์...ใคร?\"คูเลนต้องถามก่อนที่ลูกศิษย์ของตัวเองกำลังจะหมดความอดทน
\"ไม่รู้\"คนเป็นหลานชายปฏิเสธหน้าตาเฉย
\"เบต้า...เจ้าเกิดกี่โมง...!\"
คูเลนเน้นเสียงเข้ม ควันเริ่มออกหู
\"ห้าทุ่มห้าสิบหกมั้ง\"คำพูดมันพุ่งออกจากปากทั้งๆที่เจ้าตัวไม่เคยคิดจะจำแทบทำให้เบตามีประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง...
\"ปู่อย่าบอกนะว่า...\"
\"เดอะ เกรท วิชท์...\"คูเลนเปรย
\"คงไม่ใช่แม่หรอกนะ...\"เบตามีหน้าเบ้
\"เกรท มาสเตอร์ วิสาร์ด\" คูเลนเลิกคิ้ว เบตามีสบตาเขา แล้วในที่สุดก็ต้องถึงบางอ้อทั้งๆที่ไม่อยากถึง
\" เฮ๊ยยย!!! งั้นคนในกลอนบ้านั่นก้คือข้าหน่ะสิ!!!!! \"
...
*******************************************************
๐_LilLY_๐ >>
ตัดตรงนี้ละกัน เหอๆ ก่อนหมดความอดทนลบเรื่องทิ้ง
ช่วยๆกันอ่านหน่อยละกัน กลอนนี้แต่งเป็นชาติ 555 ถึงมันจะไร้สาระก้ตามที ก๊ากกก
ไว้เจอกันตอนหน้าหล่ะ จารีบไปอัพอีกเรื่อง
บายๆๆๆ
...
คำๆเดียวที่ดูเหมือนจะอธิบายสัตว์ประหลาดตรงหน้านี่ได้อย่างครบถ้วน
นัยฯตาสีเหลืองใหญ่วับวาบสะท้อนแสง..มันเป็นม้า...หรืออย่างน้อยเขาก็คิดว่ามันเป็นม้า ม้าที่ประหลาดที่สุดในโลกที่เขาเคยเห็น...สีดำสนิท เขี้ยวขาวยาวโง้งดูอาบพิษ ขาหน้าเป็นขาม้า แต่ขาหลังและขนแผงคอเป็นแบบสิงโต...เล็บยาวแหลมน่ากลัวโผล่ออกมาราวกับจะข่มขวัญคู่ต่อสู้ ปีกค้างคาวสีดำปลอดขยายใหญ่ชูขึ้นไปบนอากาศเมื่อมันย่างสามขุมตรงมาหาเขา
เบตามีตัวสั่นกึก เขาหลับตาลงแล้วรีบรวมรวบพลังจิตก่อนที่สติจะแตกกระเจิง แล้วสั่งให้น้ำซัดเข้าไปใส่ตัวประหลาดนั่นทันที...
พลังน้ำซัดตัวขึ้นมาเป็นคลื่นยักษ์ และพุ่งเข้าชนลูทิเมีย
\"อย่า!!!\"
แอนนาเบลล่าถลาเข้ามาในห้องเมื่อน้ำพุ่งชนเข้าใส่ตัวลูทิเมียเข้าอย่างจัง
ภาพต่อมาที่เบตามีเห็นคือ สัตว์ประหลาดนั้นอ้าปากกว้างอย่างน่ากลัวแล้วกลืนน้ำเข้าไปจนหมดในพริบตาเดียว ก่อนจะปล่อยพลังอะไรบางอย่างจากปากกลับออกมาแทน!
\"ลม!!\"
แอนนาเบลล่าตะโกนลั่นแล้วสร้างเกราะขึ้นมาบังพลังอะไรนั่นไว้ แล้วรีบใช้พลังจิตของตนซัดมันหายไป
\"/>??¬!!@w5)(+\'\"เธอรีบตะโกนเสียงฟืดฟาดประหลาดๆ
\"แฮก แฮก\"สัตว์บ้านั่นตอบมาด้วยเสียงเดียวกัน
\"&฿^_=<@๐Q9-a£~\"
\"แฮก!\" มันพยักหน้าตอบแอนนาเบลล่าราวกับรับคำสั่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในป่าทึบทันทีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แอนนาเบลล่าลากเบตามีที่ยืนงงอยู่ให้ออกมาจากห้องขาวๆนั่นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
\"เข้าไปในลิฟท์!\"แอนนาเบลล่าว่าแกมตะคอกแล้วผลักเขา
วินาทีเดียว ทั้งร่างของแอนนาเบลล่าและเขาก็วูบลงไป...
**************************************************************
\" เพราะเจ้าคนเดียว ยายคาราเฟีย! เจ้าทำให้ข้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด!!\"
เสียงโวยวายลั่นมาจากคนตาสีเขียวสดใสที่ตะโกนใส่แอนนาเบลล่าที่ยืนกระฟัดกระเฟียดขณะเดินออกมาจากลิฟท์อะไรนั่น
\"แล้วถ้าไม่ใช่เพราะยายคาราเฟีย นายจะรอดมาไหม\" เธอสวนประชดอย่างโมโห
\"ทำไมจะไม่ได้ พลังของข้า...\"
\"พลังจิตของเจ้าทำอะไรลูทิเมียไม่ได้เพราะว่ามันเป็นสัตว์แห่งธาตุน้ำ!!\" แอนนาเบลล่าตวาด
\"ก็เจ้าพูดเหมือนเจ้าเก่งนักนี่!\"เบตามีย้อนเสียงดังขึ้นมาด้วยใบหน้าโกรธขึง
\"แหงหล่ะ ข้าเก่งกว่าเจ้า!\"แอนนาเบลล่าสวนทันควัน
\"เจ้านี่มันหลงตัวเองชัดๆ!\"
\"ยังกะเจ้าไม่เป็นงั้นหล่ะ!\"
\"แล้วเจ้า...\"
\" พอแล้ว \"เสียงคูเลนตัดบทฉับกลางประโยค เบตามีโมโหมากด้วยใบหน้าแดงก่ำ ส่วนแอนนาเบลล่าก็กอดอกแล้วหันไปอีกทางไม่มองหน้าใครเลย ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น \"นี่ไม่ใช่เวลาที่เจ้าสองคนจะมาทะเลาะกันนะได้ยินไหม เอาเป็นว่า เบต้า ถึงไม่ได้สู้ด่านสุดท้ายก็ไม่เป็นไร เจ้าผ่านการทดสอบของข้าแล้ว ข้าจะไปคุยกับแม่เจ้าให้เอง เพราะต่อไปนี้เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป เพื่อ...\"
\" ห๊า!! ตลอดไป!?! \" เบตามีอุทานลั่นแล้วทำหน้าเหวอ อาการโกรธละลายหายไปในอากาศจนหมดสิ้น
\"ใช่\" คูเลนเน้นเสียง
\"บ้าแล้ว\"เบตามีเบิกตากว้าง
\"ไม่บ้าซักหน่อย\"แอนนาเบลล่าสบถหึแล้วทำหน้าดุใส่เขา
\"ก็ในเมื่อเนื้อหาของคำพยากรณ์เป็นผู้กำหนดไว้เช่นนั้น\"คูเลนพูดเสียงจริงจัง
\"ชิ ไอ้คำพยากรณ์บ้าบองี่เง่านั่น\"
\"คำพยากรณ์ศักดิ์สิทธิ์สุดท้าย แห่งมหาปราชญ์มาเรีย โลเนีย \"แอนนาเบลล่าย้ำเสียงเครียด \"ไม่ใช่คำพยากรณ์บ้าบองี่เง่าอะไรนั่นของเจ้า\"
\"คงต้องให้เจ้าอ่านคำพยากรณ์นั่นก่อนแล้วเจ้าถึงจะเข้าใจสินะ \"คูเลนสรุป.
*************************************************************
\'...เพียงหนึ่งเดียวในหล้าปฐพี...
...สุดจะเอื้อนวจีออกมาได้...
...บุรุษน้อยสำคัญจากแดนไกล...
...จากเมืองใหญ่แหล่งแห่งพ่อมดดี...
...ได้กำเนิดเกิดในยามวิกาล...
...สืบสายสานแก่แม่มดประเสริฐศรี...
...อันนัดดาแห่งมหาพ่อมดนี้...
...ผู้ภักดีของกษัตริย์แห่งเรอาห์...
...ถึงคราวเคราะห์จำพรากของบ้านเมือง...
...พ่อมดเรืองอำนาจแห่งฤทธา...
...ฝากทรงจำไว้ในบทมนตรา...
...คำสาปนั้นจะกลับมาตามคำตน...
...บุรุษนั้นและผองเพื่อนจักเร่งไป...
...ลมน้ำไฟทรยศพิภพผล
...จึงออกปราบพ่อมดร้ายให้ไป่ป่น...
...ล้มล้างเมืองให้พ้นจากภัยพาน...\'
***********************************************************
\"เนี่ยนะคำทำนาย...??\"
นัยน์ตาสีเขียวเบิกกว้างแล้วเจ้าตัวก็อุทานออกมาดังฮ่าๆ
\"หัวเราะอะไรของเจ้ามิทราบ\"
แอนนาเบลล่าถามอย่างไม่พอใจ \"คำทำนายของมหาปราชญ์ถึงตอนนี้เจ้าสมควรรู้ได้แล้วว่ามันศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน\"
\"รู้แล้วหน่า\"เบตามีเถียง \"แต่มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับข้าตรงไหนนี่ ชิ\"
\"เกี่ยวสิ บอกว่าเกี่ยวก็เกี่ยว เกี่ยวมากด้วย\"คูเลนพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น \"แก้ความหมายมันทีละเปลาะแล้วเธอจะเข้าใจ\"
\"เอ่อ...\"เบตามีเบ้หน้า ก่อนจะอ่านบทแรก
\'...เพียงหนึ่งเดียวในหล้าปฐพี...
...สุดจะเอื้อนวจีออกมาได้...
...บุรุษน้อยสำคัญจากแดนไกล...
...จากเมืองใหญ่แหล่งแห่งพ่อมดดี...\'
\"อาจจะหมายถึง คำบอกใบ้ของคนๆเดียวในแผ่นดิน ชายหนุ่ม...มาจากแหล่งพ่อมด...ก็ต้องลาเดส\"
เบตามีพูดอย่างครุ่นคิด
\"อื่มมมม\"คูเลนดูดปากตัวเองก่อนจะตอบ ทำให้เบตามีตั้งหน้าตั้งตาอ่านต่อไป
\'..ได้กำเนิดเกิดในยามวิกาล...
...สืบสายสานแก่แม่มดประเสริฐศรี...
...อันนัดดาแห่งมหาพ่อมดนี้...
...ผู้ภักดีของกษัตริย์แห่งเรอาห์...\'
\"เกิดตอนกลางคืน...พูดเหมือนจะรู้เลยนะเนี่ยว่าเป็นใคร ชิ...เป็นลูกของแม่มดที่มีชื่อเสียง...แล้วก็...เป็นหลานของมหาพ่อมดที่อยู่ในวังเรอาห์อะไรประมาณนั้นมั้ง\"เบตามีตีความไปงั้นๆอย่างลอยหน้าลอยตาไม่ค่อยคิดจะสนใจเท่าไหร่
\"ก็ถือว่าถูก\"คูเลนรับ
\'.ถึงคราวเคราะห์จำพรากของบ้านเมือง...
...พ่อมดเรืองอำนาจแห่งฤทธา...
...ฝากทรงจำไว้ในบทมนตรา...
...คำสาปนั้นจะกลับมาตามคำตน...\'
\"เอ่อ มีของศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองโดนขโมยไปโดยพ่อมดชั่วร้ายที่เก่งมากๆ..คำสาปจะกลับมา...แปลกจัง พูดยังกะคำสาปของพ่อมดโลดีฟส์เลย...\"เบตามีเกาหัวแกรกๆ
\'..บุรุษนั้นและผองเพื่อนจักเร่งไป...
...ลมน้ำไฟทรยศพิภพผล
...จึงออกปราบพ่อมดร้ายให้ไป่ป่น...
...ล้มล้างเมืองให้พ้นจากภัยพาน...\'
\"ก็...ชายหนุ่มคนนั้นกับเพื่อนๆก็จะออกไปจัดการพ่อมด...ลมน้ำไฟ...ทรยศ..พิภพผล...ผลพวงแห่งดิน...??\"เบตามีฝืดพูดกลืนน้ำลายเอื๊อก \"ช่างมันเหอะ...จากนั้นก็...จัดการพ่อมดให้ตาย...และปกป้องเมืองให้พ้นจากความชั่วร้าย...!\"
\"อืม งั้นเจ้าก็คงจะพอรู้เรื่อง\"คูเลนว่า \"ทีนี้รู้รึยังหล่ะเบต้าว่ามันเกี่ยวกับเจ้ายังไง\" แอนนาเบลล่าถามขมวดคิ้ว
\"เอ่อ คิดว่าไม่เบตามีว่าแล้วส่ายหัวทำให้ยายแม่มดต้องเกือบแยกเขี้ยว
\"ทายดูสิ...เกิดในลาเดสตอนกลางคืน...เป็นลูกของเกรทวิชท์...หลานของเกรทมาสเตอร์วิสาร์ดที่ทำงานในวังเรอาห์...ใคร?\"คูเลนต้องถามก่อนที่ลูกศิษย์ของตัวเองกำลังจะหมดความอดทน
\"ไม่รู้\"คนเป็นหลานชายปฏิเสธหน้าตาเฉย
\"เบต้า...เจ้าเกิดกี่โมง...!\"
คูเลนเน้นเสียงเข้ม ควันเริ่มออกหู
\"ห้าทุ่มห้าสิบหกมั้ง\"คำพูดมันพุ่งออกจากปากทั้งๆที่เจ้าตัวไม่เคยคิดจะจำแทบทำให้เบตามีประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง...
\"ปู่อย่าบอกนะว่า...\"
\"เดอะ เกรท วิชท์...\"คูเลนเปรย
\"คงไม่ใช่แม่หรอกนะ...\"เบตามีหน้าเบ้
\"เกรท มาสเตอร์ วิสาร์ด\" คูเลนเลิกคิ้ว เบตามีสบตาเขา แล้วในที่สุดก็ต้องถึงบางอ้อทั้งๆที่ไม่อยากถึง
\" เฮ๊ยยย!!! งั้นคนในกลอนบ้านั่นก้คือข้าหน่ะสิ!!!!! \"
...
*******************************************************
๐_LilLY_๐ >>
ตัดตรงนี้ละกัน เหอๆ ก่อนหมดความอดทนลบเรื่องทิ้ง
ช่วยๆกันอ่านหน่อยละกัน กลอนนี้แต่งเป็นชาติ 555 ถึงมันจะไร้สาระก้ตามที ก๊ากกก
ไว้เจอกันตอนหน้าหล่ะ จารีบไปอัพอีกเรื่อง
บายๆๆๆ
...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น