The Curse Of Mordume : คำสาปมรณะ

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 8 >> ด่านผจญภัย กับ ลูทิเมีย??

รอบๆตัวของแอนนาเบลล่ากลายเป็นป่าทะมึนในทันที!



\"พร้อมนะ\"คูเลนถาม แอนน่าเบลล่าพยักหน้า \"ฝูงสิงโต กองโจรป่า เอาอะไร\"



แอนนาเบลล่ายิ้ม แล้วตอบเสียงเรียบอย่างมั่นใจ



\"ทั้งคู่ค่ะ\"



สิ้นเสียงเธอโจรป่าขี่สิงโตถือไม้เท้าอะไรซักอย่างก็ปรากฏตัวขึ้นรายล้อมทันที แอนนาเบลล่ายิ้มเยียบเย็นก่อนจะชูไม้เท้า ตวัดวูบแล้วโจรสามคนที่อยู่ตรงหน้าก็หายไปทันที!



แล้วนัยน์ตาสีฟ้าก็ต้องเบิกกว้าง...



...ก็เห็นไปแล้วว่ามันล้มหายไป...แล้วทำไมตอนนี้กลับมีคนเพิ่มมาแทนสองเท่า!?!



เธอรวบรวมพลังจิต ลมรอบกายเริ่มพัดแรงขึ้นๆ ใบไม้ปลิวว่อนเป็นสีเขียวกะจายไปทั่ว มีเพียงใบไม้ที่กระทบกับไม้เท้าอูริเกียนของแอนนาเบลล่าเท่านั้นที่กลายเป็นสีส้ม



ไม่ช้า ลมแรงก็กลายเป็นพายุลูกย่อมๆ สิงโตทุกตัวหมอบลงกับพื้นแล้วเอาเล็บที่อุ้งเท้ามันจิกพื้นไว้แน่น แล้วแวบเดียวพายุนั่นจึงพัดทุกคนที่นั่งอยู่บนหลังสิงโตหายไปเป็นหน้ากลอง...



...หมดไปอย่าง



...เหลืออีกอย่าง...สิงโต!



แอนนาเบลล่าลืมตาขึ้น แล้วจู่ๆเสียงอะไรบางอย่างก็ออกจากปากเธอ เป็นคำพูดที่เบตามีไม่รู้เรื่อง...



\"?<=*%)!@+5&^:\" เธอพูดกรรโชกเสียงคำรามก้องเหมือนสิงโตไม่มีผิดเพี้ยน \"$๕?_]9฿W๐.{?,> !!!\" คูเลนยิ้ม



\"โฮกก ฮากก โฮกกก\"สิงโตทุกตัวส่งเสียงร้องโครมครามแล้วเงยหน้าขึ้นมองแอนนาเบลล่าที่ชูไม้เท้านิ่ง แล้วทันใดนั้น...



สิงโตทุกตัวหมอบลงกับพื้นอย่างเชื่อฟัง แล้วก็หลับลงทันที!!



แปรบ!



คูเลนปรบมือ ป่าทะมึนรอบกายหายไปทันที ห้องทั้งห้องกลายเป็นสีขาวดังเดิม แอนนาเบลล่าถอนหายใจลึกอย่างพอใจแล้วก้าวออกจากห้องอย่งรวดเร็ว เมื่อเบตามีถามคูเลนขึ้นอย่างไม่แน่ใจ



\"เอ้อ...ปู่?...ฮะ ข้าอยากรู้เรื่องถังน้ำหน่ะฮะ\"



คูเลนหันมามองเขาแล้วเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตอบตกลง



\"ทำไมเหรอ ว่ามาสิ\"



\"อำนาจธาตุน้ำของข้า น่าจะทำได้แค่ควบคุมน้ำให้หยุดนิ่ง แต่ทำไมน้ำถึงกลายเป็นน้ำแข็งไปได้หล่ะฮะ\"



\"นั่นไม่ใช่เพราะเจ้า\"คูเลนเริ่มสาธยายทันที \"ใช่เจ้าควบคุมให้น้ำหยุดนิ่งได้ แต่ที่มันเป็นน้ำแข็ง เพราะความสามารถของไม้นาธาเรียน ก็อย่างที่บอกไปว่ามันเป็นไม้เท้าแห่งฤดูหนาว เช่นเดียวกับที่เจ้าเห็นไม้เท้าในมือแอนนาเบลล่าเมื่อกี๊ ใบไม้ทุกใบที่ปลิวมาชนไม้อูริเกียนจะกลายเป็นสีส้ม เพราะความสามารถของฤดูใบไม้ร่วงเช่นเดียวกัน...\"



\"แต่...ข้าไม่ได้ใช่ลังจิตบังคับให้น้ำกลับลงไปในถังเสียหน่อย\"เบตามียังเถียง



\"ใครก็รู้ว่าตอนนั้นเจ้ามัวแต่คิดว่า อย่าให้น้ำสาดลงมานะ\"คูเลนพูดแล้วหลิ่วตาในขณะที่เบตามีเริ่มหน้าแดง \"นั่นไง พลังจิตทำตามคำสั่งของเจ้าโดยที่เจ้าไม่รู้ตัว\"



ทันใดนั่นลิฟท์มุมห้องที่เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งก็เรียกความสนใจของทั้งสองคนให้หยุดชะงัก แล้วจู่ๆมันก็ตกลงมาเป็นฝน พาร่างแอนนาเบลล่ากลับมาด้วย



\"เป็นไง\"คูเลนถามทันที



\"งั้นๆ เพราะข้าเพิ่งรู้ว่าอาจารย์ประดิษฐ์มนุษย์ชนิดใหม่โดนเวทย์แล้วไม่ตายแถมยังเพิ่มทวีคูณ\"แอนนาเบลล่าประชดเสียงแข็ง



\"แต่เจ้าก็ทำได้ดีมากนี่\"คูเลนพูดอมยิ้ม



แอนนาเบลล่าส่ายหัวแล้วจึงเดินเลี่ยงออกมาจากลิฟท์ให้ห่างที่สุด แล้ววาดมือวาบปรากฏเก้าอี้สีเขียวขึ้นข้างกาย



\"ไลล่า สีขาว\"เธอพึมพำตามด้วยคำตอบรับจากเก้าอี้ที่เปลี่ยนเป็นสีขาวในทันทีทันใด



แอนนาเบลล่านั่งลงและจ้องหน้าเบตามีก่อนยิ้มมุมปาก แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสะใจสุดๆ



\"คราวนี้ก็....ตาเจ้าหล่ะนะ\"เธอยิ้ม



*****************************************************************************************



ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว เบตามีรู้สึกพะอืดพะอมที่สุดเท่าที่เคยเป็นมาในชีวิตเมื่อเข้าไปอยู่ในลิฟท์อะไรนั่นแหละ



\"ไม่เป็นไรแน่นะฮะ\"เบตามีถามสีหน้ากังวล



\"เอาน่า รับประกันได้\"คูเลนให้คำมั่น ก่อนจะหันหลังไปตะโกนให้แอนนาเบลล่าที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง\"พร้อมไม้\"



\"ธาตุน้ำ พร้อมแล้วค่ะ\"แอนนาเบลล่าจิ้มปุ่มสีฟ้าลงไปก่อนจะร้องกลับมา



\"ดี ทีนี้เบตามี้เจ้ายืนนิ่งๆหล่ะ อย่าพยายามหายใจบ่อยนักนะ ห้ามตกใจด้วย\"คูเลนกำชับแล้วกดปุ่มข้างฝาเบตามีที่เบอร์1



\"ข้าให้เจ้าด่านหนึ่งถ้าเจ้าผ่านแล้วขึ้นลิฟท์กดปุ่มสองต่อ ไปเรื่อยๆจนถึงห้า ถ้าผ่านหมดค่อยกลับลงมา แต่ถ้าแพ้ด่านไหนก็ลงมาเลยนะ\"เขาถอยห่างลงมาจากลิฟท์แล้วเดินไปสมทบกับแอนนาเบลล่าที่กำลังกดปุ่มสีแดงหน้าทีวียักษ์



\"สาม...สอง...หนึ่ง ไป\"



เบตามีรู้สึกถึงหยาดน้ำเย็นๆที่ไหลลงมาตามตัว บดบังหน้าลิฟท์ไปจนหมด น้ำสีแดงนั้นซาดซ่าลงมาราวกับพายุฝนจนมืดมิด แต่น่าแปลกที่ถึงรู้สึกว่าน้ำเย็นเสื้อผ้ากับตัวเขากลับไม่เปียกซักนิด แล้วซักพักต่อมา เขาก็รู้สึกว่าตัวของเขาถูกดูดขึ้นไป...ขึ้นไป...แล้วก็ขึ้นไป...



*******************************************************************************************



เขาเกือบล้มหน้าคะมำเมื่อโผล่เข้ามาในห้องสีขาวนั่น ฝั่งนึงของห้องนั่นเป็นกระจกใสทั้งแถบ เบตามีมองเห็นคูเลนและแอนนาเบลล่าอยู่อีกฝั่ง แล้วเขาก็เข้าใจว่า มันคือจอของทีวีนั่นเอง



\"พร้อมนะ\"คูเลนยิ้ม



\"พร้อมฮะ\"เขาตอบแล้วกำไม้เท้าแน่น



เป็นเวลานานทีเดียวที่เบตามีนั่งงงเพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งเขากำลังจะเท้าคางนั่นแหละ เบตามีถึงสังเกตว่ามีอะไรประหลาดๆอยู่ในห้องกับเขา



หุ่นยนต์เด็กเล่นสีเงินโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ มันเดินเตาะแตะมาหาเขา เบตามีมองมันงงๆอย่างไม่เข้าใจ



ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ



หุ่นยนต์เริ่มส่งเสียง ไฟในตามันก็กระพริบไปตามจังหว่ะที่มันพูดปิ๊บๆ นานทีเดียวกว่าเบตามีจะรู้ว่ามันคืออะไร



...ระเบิด??...



หุ่นยนต์ส่งเสียงปิ๊บเร็วขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเบตามีคิดอะไรบางอย่างได้แล้วตัดสินใจตะโกนขึ้น



\"น้ำ!!!\"



น้ำโผล่มาจากไหนไม่รู้ไหลทะลักเข้ามาในห้อง เบตามีรีบคิดให้น้ำไหลไปขังที่หุ่นยนต์ แล้วมันก็ไปตามคำสั่ง



วูบ



แต่หุ่นยนต์ที่ควรจะช๊อต กลับส่งเสียงกะพริบเหมือนเดิมหน้าตาเฉย!!



เบตามีรีบยกไม้ขึ้นเมื่อหุ่นยนต์เริ่มส่งเสียงปี๊บยาวเป็นเชิงส่ออันตราย



ฟึ่บ!



ลำแสงสีขาวพุ่งตรงไปที่น้ำรอบๆหุ่นยนต์อย่างรวดเร็ว มันกลายเป็นน้ำแข็งพอดีเมื่อหุ่นยนต์ส่งเสียงปี๊บยาวสุดท้าย...



หนา...หนา...น้ำแข็งจงหน้า...



บึ้ม!!!!



เสียงหุ่นยนต์ที่ระเบิดกระจายแต่ถูกน้ำแข็งหนาเตอะที่เบตามีเสกเอาไว้ป้องกันให้อยู่แต่ข้างในทำให้มันไม่สามารถออกมาทำอันตรายอะไรได้ เบตามีใบหน้าซีดลงเล็กน้อยก่อนถอนหายใจอย่างตื่นเต้น



\"ไปขึ้นด่านสองได้เลย\"



เสียงคูเลนดังขึ้นพร้อมกับน้ำเต็มห้องและหุ่นยนต์ระเบิดก็หายลับ



...นี่หมายความว่าเขาผ่านด่านแรกแล้ว...



เบตามียิ้มแห้งก่อนจะพุ่งพรวดเข้าไปในลิฟท์ทันที



*******************************************************************************



เบตามียืนหอบแฮกๆตัวโยนอย่างเหนื่อยจัดหลังจากที่เดินเข้ามาในห้องสีขาวเป็นรอบที่ห้า รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงในการทลายด่านสอง สาม และสี่



ด่านที่สอง...ฝึกไหวพริบ ที่จริงไอ้ที่แม่เขาเคยสอนเอาไว้มันก็พอช่วยได้นิดๆอยู่หรอก ลูกกระสุนยักษ์และก้อนหินมหาใหญ่ที่หล่นลงมาจากส่วนไหนของเพดานไม่รู้พร้อมๆกันเป็นร้อย กว่าจะวิ่งหลบได้พ้นหมดแม้จะเป็นแค่การให้วิ่งกลับไปกลับมาในห้องรอบเดียวก็ตาม แต่มันก็เล่นเอาเขาขาเดี้ยงไปเลย



ด่านที่สาม...ฝึกความสามารถพิเศษเชิงการใช้อาวุธ เขาเลือกดาบเพราะแม่เคยลองๆสอนเฟนซิงมาก่อน และเขาคงคิดว่ามันจะสนุกแล้วก็ง่ายมากกว่านี้ แต่ผิดถนัด ตัวเขาลิ้นห้อยเป็นง่อยเปลี้ยทีเดียว เพราะอะไรหน่ะเหรอ...สู้กับหุ่นยนต์...



ด่านที่สี่...ฝึกความแกร่งกล้าของพลังจิต ด่านนี้แหละสาหัสที่สุด จู่ๆป่ารกทึบที่มีไฟลุกท่วมหมดแล้วก็โผล่ขึ้นมาแล้วสั่งให้เขาใช้พลังจิตบังคับน้ำจากแม่น้ำที่อยู่ไกลออกไปหลายโยชน์มาช่วยกันดับไฟป่า ต้องเรียกน้ำแล้วเรียกน้ำอีก จนเขาต้องคิดว่า ทำไมด่านสิบเอ็ดที่คูเลนตั้งให้แอนนาเบลล่ามันถึงดูง่ายเหลือเกิน...ดูง่ายยิ่งกว่าไอ้ด่านหนึ่งสองสามสี่ที่เขาทำมาแล้วซะอีก...



และนี่...คือด่านสุดท้ายของเขา...



เบตามียืนนิ่ง ดวงตาจีบจ้องไปที่ป่าทะมึนดำอย่างไม่ไว้ใจ ถึงแม้การผ่านด่านอื่นมาจะทำให้เขามั่นใจขึ้นแต่มันก็ไม่เชิงซะทีเดียว



ดวงตาสีเหลืองคู่ยักษ์วับวามมาในความมืด...



เบตามีสะดุ้งเล็กน้อย



และแล้ว อะไรบางอย่างก้เผยตัวออกมาให้เห็น....



**********************************************************************************



\"ลูทิเมีย!!!!!!!!\"



เสียงอุทานลั่นอย่างตกใจทำเอาผู้สูงวัยกว่าสะดุ้งสุดตัว



\"อะไรเบลล่า...ลูทิเมี....\"คูเลนชะงักกึกทันที นัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อมองดูเหตุการณ์ที่เป็นไปหลังฉากทีวี



\"ตายแล้วอาจารย์ ข้าลืมเอาปุ่มพลังจิตควบคุมสัตว์ออก\"แอนนาเบลล่าหน้าซีด



คูเลนถลาไปกดปุ่มสีเขียวทันที แต่ช้าไป ลูทิเมียเดินออกไปหาเบตามีแล้ว



\"ส่งข้าขึ้นไป...ส่งข้าขึ้นไปเร็วๆเลยค่ะ..\"แอนนาเบลล่าพูดรัวเร็ว แล้วพุ่งพรวดเข้าลิฟท์ไปทันที พร้อมกับคูเลนที่เหงื่อตกแล้วรีบกดปุ่มขาวที่อยู่ข้างๆปุ่มแดง



วืด!



แสงสีขาวบาดตาสว่างจ้ามาจากลิฟท์แล้วร่างของแอนนาเบลล่าก็หายลับไปทันที คูเลนหอบแฮก



\"ระบบเร่งด่วน เบลล่าไปช่วยแล้ว หวังว่าไม่มีคำว่าไม่รอดหรอกนะ....\"



**********************************************************************************



๐_LilLY_๐ >>



พอก่อนหล่ะ โห่ะๆ



รู้สึกกำลังใจเริ่มถดถอยเพราะๆม่มีคนอ่าน 555



ไว้เจอกันตอนหน้าระกัน เรื่องนี้เราเริ่มดองละๆ -*-



แล้วก้จาได้รุกันน๊ะค๊าว่าลูทิเมียคืออารัยยย



ไว้เจอกันค่า บายๆ



ปล.เรื่องมารีนตอนหน้าลงพรุ่งนี้





...