ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 >> คูเลน คูริโอนีส
\"ห๊า!!!!!!!!!\"
เป็นคราวที่ไอ้คนขี้สงสัยต้องขากรรไกรค้าง
\"คู...คูเลน...คูริโอนีส...แห่งลาเดส....ผู้...ผู้รักษากำไล...พ่อมดประ...ประจำราชวงศ์...แอนดรูว์......??\"
เพ้อไปแล้ว
โป๊กกก!
ไม้เท้าในมือแอนนาเบลล่าฟาดหัวคนช่างเพ้อเข้าไปเต็มแรง
คราวนี้อีตาเบตามีดันยิ่งมึนหัวไปหมด เขากระพริบตาปริบๆ เห็นดาวดวงเล็กดวงน้อยลอยฟ่องเต็มไปหมด
ชายชรายังนั่งยิ้มอย่างชื่นมื่น
\"เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อนฮะๆ\"
ไอ้ตัวยุ่งอ้าปากค้าง ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วพูดเสียงดัง \"เมื่อกี๊...เมื่อกี๊ท่านว่า...นามสกุล...อะไร...นะ...\"
\"ฮ่าๆๆ ตกใจละซี่ เบต้าเอ๊ย\"คูเลนปล่อยหัวเราะ \"ไม่เคยรู้เลยเหรอว่าคูเลน นามสกุลคูริโอนีส หน่ะ\"
เบตามีส่ายหน้าอย่างแรงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
\"ถ้านามสกุลคูริโอนีสเหมือนข้าจริงๆ ทำไมถึงไม่มีบันทึกตระกูลอะไรเอาไว้เลยหล่ะ แล้วนี่...ท่านน่ะแหล่ะเข้าใจผิดแล้ว\"เขาเถียง \"ตระกูลทั้งตระกูลข้ามีแต่มนุษย์ท๊างน๊านน ไม่มีพ่อมดบ้าบออารายนี่หรอก\" เขาค้านหัวชนฝา
...ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันเชื่อ....ไม่เชื่อ...อย่างเด็ดขาด
แต่ผิดคาด ชายชรานามคูเลนกลับหัวเราะดังขึ้นไปอีก
\"ฮ่าๆๆๆ เลอะเลือนไปกันใหญ่แล้วเบต้า อะมิเลียสอนอะไรเจ้ามาเนี่ย\"
คนชอบเถียงเริ่มตาโต
\"แม่สอนอะไรข้า\"
ชายชรายิ้มอย่างมีเลสนัย ก่อนจะโบกมือเรียกลูกศิษย์เข้ามาหา
\"เบลล่าหยิบกระจกสื่อสารมาทีซิ\"เขาว่าง่ายๆ
แม่มดสาวพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง
...ทันทีที่แอนนาเบลล่าเดินออกไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในสภาพ...เงียบกริบ...
- 2 นาที ผ่านไป -
ประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างบางที่เดินกลับเข้ามา เธอถืออะไรบางอย่างที่กลมๆขนาดประมาณลูกปิงปอง และกระจกเงาโบราณส่องหน้าที่มีมือจับ
เธอยื่นสองสิ่งนั้นให้ชายชรา ซึ่งพยักหน้ายิ้มๆแล้วรับไว้
\"นี่คือกระจกสื่อสารหน่ะ\"เขาอธิบายให้เบตามีที่งงเป็นไก่ตาแตกฟัง ก่อนจะโยนลูกกลมๆให้เบตามี ซึ่งรีบตะครุบมันไว้อย่างใจหายใจคว่ำ \"ส่วนนั่นเป็นลูกแก้วอธิษฐาน ถ้ามีเจ้าลูกนั่นไว้กับตัว อะไรที่ต้องการจริงๆจะได้หมด ลูกแก้วนั่นมันรับกับกระจก อยากคุยอะไรก็พูดๆใส่มันแล้วหน้าคนๆนั้นก็จะแวบมาปรากฏในนี่\"เขาบอกแล้วชี้ไปที่กระจกสื่อสาร
เบตามีพยักหน้างงๆ
\"ทีนี้หันลูกแก้วมาทางข้าหน่อย\"
นัยน์ตาสีเขียวจ้องมองลูกแก้วขาวขุ่นในมือ แล้วจึงรีบยื่นมือหันมันเข้าหาไปทางชายคนนั้น ซึ่งพูดเสียงดังฟังชัดว่า \"อะมิเลีย คูริโอนีส เดอะ เกรท วิชท์ ออฟ ลาเดส!!\"
คือ...คนที่ถือลูกแก้วอยู่กำลังงง ว่าแม่ของเขา...ไปเป็นแม่มดผู้เก่งกาจได้ยังไง
กระจกในมือคูเลนเริ่มหมุนวน ก่อนจะฉายวาบ ใบหน้าของหญิงสาวที่ดูคุ้นเคยโผล่ขึ้นมาแทน
\"แม่!!!\"
เบตามีร้อง
\"สวัสดีอะมิเลีย\"ชายชรากล่าวอย่างสงบ
\"หวัดดี ค่ะพ่อ \"อะมิเลียยิ้มแฉ่ง \"หวัดดีจ้าเบลล่า\"
\"หวัดดีค่ะ\"แอนนาเบลล่าตอบเรียบๆ
\"เอ้อ...มีอะไรรึเปล่าคะพ่อ\"อะมิเลียเข้าเรื่อง
\"ก็จะมีอะไรได้ยังไงหล่ะ ลูกชายสุดที่รักของเจ้าไงถามได้\"เขากลั้วหัวเราะ อะมิเลียตีสีหน้าเข้มขึ้นมาทันที
\"เบต้าไปทำอะไรใส่คุณปู่ห๊า!!\"
\"ปู่!!!\"
เบตามีร้องเสียงหลง งงเป็นไก่ตาแตก
\"ก็ใช่เด่ะถามได้\"ยัยแม่ตัวดีว่า
\"ก็เบต้าเค้าบอกว่าเจ้าสอนเค้าเป็นมนุษย์นี่\"คูเลนแทรกลอยๆ
อะมิเลียหน้าแดง
\"ตกลงมันเป็นไงมาไงฮะแม่\"เบตามีถามเสียงเข้ม
\"ไม่มีอะไรจ้า ม่ายมีๆๆ\"อะมิเลียตอบปัด
\"บอกไปเถอะน่า\"คูเลนสนับสนุน
อะมิเลียมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างมาก เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายสุดที่รักเข้ามาใกล้ๆ
\"เอาหล่ะๆ เบต้าฟังแม่นะ เจ้าเป็นพ่อมด\"
\"อารายน๊า!!!!!!\"คนตาเขียวร้องเสียงหลง ทำเอาทั้งคูเลน อะมิเลียกับแอนนาเบลล่าสะดุ้งโหยงสุดตัว
\"อย่าเพิ่งตกใจสิ เอ๊ะ แกนี่\"อะมิเลียว่า \"แกเป็นพ่อมดจริงๆ อ้าวไม่เชื่องั้นดูนี่\"เธอว่าแล้วคว้าอะไรก็ไม่รู้ข้างตัวขึ้นมาโชว์อวดเต็มที่
ทันทีที่คูเลนเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของอะมิเลีย ทั้งคู่ก็หัวเราะเสียดังลั่น
\"หัวเราะอารายกันฮะ\" อะมิเลียถามอย่างหงุดหงิด
ม้นคือแท่งเล็กๆกว้างยาวประมาณกล่องหมากฝรั่ง หนาเท่ากล่องไม้ขีดไฟ ที่ปลายด้านหนึ่งมีแผ่นเงินกลมๆขนาดเล็กๆเท่าเหรียญ 25สต. ฝังอยู่ และเชื่อมกับหลอดเล็กยาวที่อยู่ตรงกลางที่นอนผ่ากล่อง
\"นี่มันเครื่องวัดศักยภาพการเป็นพ่อมดไม่ใช่หรือไง\"อะมิเลียถามหน้าเขียว ตีหน้าใส่คูเลนและแอนนาเบลล่าที่ยังหัวเราะกันคิกคัก
\"เอ้อ...คือ...มันก็ใช่...อะมิเลีย\"คูเลนตอบขำๆ \"แต่ว่า...มัน ใช้ได้ไม่จริงซักหน่...\"
\"ใครว่าใช้ได้ไม่จริงคะพ่อ มันนะออกจะเที่ยงตรงสุดยอด ข้าเคยลองมาแล้วตั้งหลายครั้ง\"อะมิเลียตอบโกรธๆ ตาเขียวปึ๊ด
\"เอาหล่ะๆ!!\"
เบตามีพูดขึ้นขัดจังหวะแม่เขาที่กำลังจะระเบิด
\"ลองก็ได้ๆๆ แม่เลิกพูดเหอะ\"เขาว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
\"งั้นก็รับไปเส่ะ!!\"
แม่เขาว่า คูเลนจึงแบกระจกให้ราบ
จู่ๆกระจกก็กลายเป็นของเหลวที่สะท้อนภาพได้ คล้ายปรอท มันเริ่มมีคลื่นอ่อนๆ ภาพของอะมิเลียจางหายไป
ทันใดนั้น ก็มีมือคู่ขาวโผล่ขึ้นมาจากของเหลวอย่างรวดเร็ว มันชูอะไรบางอย่างขึ้นมาด้วย ของเหลวนั้นไหลกระจายออกไปเป็นวงกว้างจนเกือบล้นออกจากกระจก
เบตามีแทบหายใจแรงๆด้วยความตกใจปนทึ่ง
การเคลื่อนย้ายวัตถุจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย...เห็นกระจกหน้าตาโบร๊าณโบราณแบบนี้ แสดงว่ามันต้องมีเทคโนโลยีที่เจ๋งสุดๆ
เขาคว้าเครื่องวัดศักยภาพการเป็นพ่อมดออกมาจากมือของแม่ที่ดึงกลับลงไป น้ำกระฉอกและแตกออกไปเป็นวงอีกครั้ง ก่อนมือขาวจะหายลับ
คลื่นปรอทเริ่มสงบ หน้ากระจกราบเรียบและแปรเปลี่ยนเป็นของแข็งเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภาพของอะทิเลียค่อยๆปรากฏกลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
\"แกต้องจับให้ถนัดมือ\"
\"กดนิ้วโป้งลงบนแป้นด้วย\"คูเลนเสริมทั้งๆที่ยังยิ้มขำ
เบตามีกลืนน้ำลายเอื๊อก ก่อนจะตัดสินใจวางนิ้วทับลงบนแป้นเงินนั้น...
แสงสีเหลืองอ่อนๆวาบเข้ามาในหลอดแก้วเล็กช้าๆ ก่อนจะสว่างกระพริบๆ ไม่ได้เจิดจ้า แต่ก็สว่างแบบนิ่มนวลอย่างเห็นได้ชัด...
มือขาวดึงเครื่อง\'วัดศักยภาพการเป็นพ่อมด\' ออกมาจากมือของไอ้ตัวยุ่ง ก่อนที่แอนนาเบลล่าจะยื่นส่งต่อให้คูเลนที่โยนรับเล่นเบาๆ
\"คงสว่างมากกว่านี้ถ้าพลังเวทย์แกร่งขึ้น แต่นี่ก็ถือว่าสว่างมากแล้วสำหรับคนที่ไม่เคยรู้จักเวทมนตร์หน่ะนะ\"คูเลนพูดง่ายๆ
เบตามีชักงง ความโมโหเริ่มคุกรุ่น
...ไอ้เครื่องมืองี่เง่านี่มันอะไรกัน...
อะมิเลียกอดอกยืดตัวขึ้นแล้วยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเสริมต่อด้วยคำพูดประกาศิตที่เบตามีฟังแล้วต้องตัวแข็งทื่อ เพราะมันเล่นเอาเขาแทบช๊อก
เธอว่า
\"เอาหล่ะเบต้า งั้นแกก็เป็นพ่อมด\"
************************************************************
๐_LilLY_๐ >>
แหะๆ เอามาแปะๆไว้
กลับมาลงต่อจนจบตอนแย้วนะ ตอนนี้ยาวดีจัง อิอิ
[ม่ะค่อยมีคนอ่านเยยอ่ะเรื่องนี้ม่ะรุเปนราย สงสัยเราจาแต่งได้ห่วยแตกๆขึ้นทุกวันมั้งเนี่ย - -\'\']
เหอๆ โดยส่วนตัวช๊อบชอบแอนนาเบลล่า อิอิ
เอาไว้เจอกันตอนต่อไปแระกานจ้า สามหราบคนที่เข้ามาอ่านแย้วอยากให้ช่วยๆกันโพสหน่อยๆ [คะแนนม่ต้องก้ได้ตามจัย] เพราะว่าจาได้มีกำลังแต่งต่อไป [เหมือนเรื่องจีเวลล์ไง ไม่งั้นเราทิ้งไปนานแย้วอ่ะ งิงิ]
อิอิ
ไปแระๆบ่นมากจิงๆเยย
อิอิ
บายจ้าๆๆๆ เจอกานตอนต่อปายๆๆๆ
- 3-
...
เป็นคราวที่ไอ้คนขี้สงสัยต้องขากรรไกรค้าง
\"คู...คูเลน...คูริโอนีส...แห่งลาเดส....ผู้...ผู้รักษากำไล...พ่อมดประ...ประจำราชวงศ์...แอนดรูว์......??\"
เพ้อไปแล้ว
โป๊กกก!
ไม้เท้าในมือแอนนาเบลล่าฟาดหัวคนช่างเพ้อเข้าไปเต็มแรง
คราวนี้อีตาเบตามีดันยิ่งมึนหัวไปหมด เขากระพริบตาปริบๆ เห็นดาวดวงเล็กดวงน้อยลอยฟ่องเต็มไปหมด
ชายชรายังนั่งยิ้มอย่างชื่นมื่น
\"เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อนฮะๆ\"
ไอ้ตัวยุ่งอ้าปากค้าง ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วพูดเสียงดัง \"เมื่อกี๊...เมื่อกี๊ท่านว่า...นามสกุล...อะไร...นะ...\"
\"ฮ่าๆๆ ตกใจละซี่ เบต้าเอ๊ย\"คูเลนปล่อยหัวเราะ \"ไม่เคยรู้เลยเหรอว่าคูเลน นามสกุลคูริโอนีส หน่ะ\"
เบตามีส่ายหน้าอย่างแรงที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
\"ถ้านามสกุลคูริโอนีสเหมือนข้าจริงๆ ทำไมถึงไม่มีบันทึกตระกูลอะไรเอาไว้เลยหล่ะ แล้วนี่...ท่านน่ะแหล่ะเข้าใจผิดแล้ว\"เขาเถียง \"ตระกูลทั้งตระกูลข้ามีแต่มนุษย์ท๊างน๊านน ไม่มีพ่อมดบ้าบออารายนี่หรอก\" เขาค้านหัวชนฝา
...ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันเชื่อ....ไม่เชื่อ...อย่างเด็ดขาด
แต่ผิดคาด ชายชรานามคูเลนกลับหัวเราะดังขึ้นไปอีก
\"ฮ่าๆๆๆ เลอะเลือนไปกันใหญ่แล้วเบต้า อะมิเลียสอนอะไรเจ้ามาเนี่ย\"
คนชอบเถียงเริ่มตาโต
\"แม่สอนอะไรข้า\"
ชายชรายิ้มอย่างมีเลสนัย ก่อนจะโบกมือเรียกลูกศิษย์เข้ามาหา
\"เบลล่าหยิบกระจกสื่อสารมาทีซิ\"เขาว่าง่ายๆ
แม่มดสาวพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง
...ทันทีที่แอนนาเบลล่าเดินออกไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในสภาพ...เงียบกริบ...
- 2 นาที ผ่านไป -
ประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างบางที่เดินกลับเข้ามา เธอถืออะไรบางอย่างที่กลมๆขนาดประมาณลูกปิงปอง และกระจกเงาโบราณส่องหน้าที่มีมือจับ
เธอยื่นสองสิ่งนั้นให้ชายชรา ซึ่งพยักหน้ายิ้มๆแล้วรับไว้
\"นี่คือกระจกสื่อสารหน่ะ\"เขาอธิบายให้เบตามีที่งงเป็นไก่ตาแตกฟัง ก่อนจะโยนลูกกลมๆให้เบตามี ซึ่งรีบตะครุบมันไว้อย่างใจหายใจคว่ำ \"ส่วนนั่นเป็นลูกแก้วอธิษฐาน ถ้ามีเจ้าลูกนั่นไว้กับตัว อะไรที่ต้องการจริงๆจะได้หมด ลูกแก้วนั่นมันรับกับกระจก อยากคุยอะไรก็พูดๆใส่มันแล้วหน้าคนๆนั้นก็จะแวบมาปรากฏในนี่\"เขาบอกแล้วชี้ไปที่กระจกสื่อสาร
เบตามีพยักหน้างงๆ
\"ทีนี้หันลูกแก้วมาทางข้าหน่อย\"
นัยน์ตาสีเขียวจ้องมองลูกแก้วขาวขุ่นในมือ แล้วจึงรีบยื่นมือหันมันเข้าหาไปทางชายคนนั้น ซึ่งพูดเสียงดังฟังชัดว่า \"อะมิเลีย คูริโอนีส เดอะ เกรท วิชท์ ออฟ ลาเดส!!\"
คือ...คนที่ถือลูกแก้วอยู่กำลังงง ว่าแม่ของเขา...ไปเป็นแม่มดผู้เก่งกาจได้ยังไง
กระจกในมือคูเลนเริ่มหมุนวน ก่อนจะฉายวาบ ใบหน้าของหญิงสาวที่ดูคุ้นเคยโผล่ขึ้นมาแทน
\"แม่!!!\"
เบตามีร้อง
\"สวัสดีอะมิเลีย\"ชายชรากล่าวอย่างสงบ
\"หวัดดี ค่ะพ่อ \"อะมิเลียยิ้มแฉ่ง \"หวัดดีจ้าเบลล่า\"
\"หวัดดีค่ะ\"แอนนาเบลล่าตอบเรียบๆ
\"เอ้อ...มีอะไรรึเปล่าคะพ่อ\"อะมิเลียเข้าเรื่อง
\"ก็จะมีอะไรได้ยังไงหล่ะ ลูกชายสุดที่รักของเจ้าไงถามได้\"เขากลั้วหัวเราะ อะมิเลียตีสีหน้าเข้มขึ้นมาทันที
\"เบต้าไปทำอะไรใส่คุณปู่ห๊า!!\"
\"ปู่!!!\"
เบตามีร้องเสียงหลง งงเป็นไก่ตาแตก
\"ก็ใช่เด่ะถามได้\"ยัยแม่ตัวดีว่า
\"ก็เบต้าเค้าบอกว่าเจ้าสอนเค้าเป็นมนุษย์นี่\"คูเลนแทรกลอยๆ
อะมิเลียหน้าแดง
\"ตกลงมันเป็นไงมาไงฮะแม่\"เบตามีถามเสียงเข้ม
\"ไม่มีอะไรจ้า ม่ายมีๆๆ\"อะมิเลียตอบปัด
\"บอกไปเถอะน่า\"คูเลนสนับสนุน
อะมิเลียมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างมาก เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายสุดที่รักเข้ามาใกล้ๆ
\"เอาหล่ะๆ เบต้าฟังแม่นะ เจ้าเป็นพ่อมด\"
\"อารายน๊า!!!!!!\"คนตาเขียวร้องเสียงหลง ทำเอาทั้งคูเลน อะมิเลียกับแอนนาเบลล่าสะดุ้งโหยงสุดตัว
\"อย่าเพิ่งตกใจสิ เอ๊ะ แกนี่\"อะมิเลียว่า \"แกเป็นพ่อมดจริงๆ อ้าวไม่เชื่องั้นดูนี่\"เธอว่าแล้วคว้าอะไรก็ไม่รู้ข้างตัวขึ้นมาโชว์อวดเต็มที่
ทันทีที่คูเลนเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของอะมิเลีย ทั้งคู่ก็หัวเราะเสียดังลั่น
\"หัวเราะอารายกันฮะ\" อะมิเลียถามอย่างหงุดหงิด
ม้นคือแท่งเล็กๆกว้างยาวประมาณกล่องหมากฝรั่ง หนาเท่ากล่องไม้ขีดไฟ ที่ปลายด้านหนึ่งมีแผ่นเงินกลมๆขนาดเล็กๆเท่าเหรียญ 25สต. ฝังอยู่ และเชื่อมกับหลอดเล็กยาวที่อยู่ตรงกลางที่นอนผ่ากล่อง
\"นี่มันเครื่องวัดศักยภาพการเป็นพ่อมดไม่ใช่หรือไง\"อะมิเลียถามหน้าเขียว ตีหน้าใส่คูเลนและแอนนาเบลล่าที่ยังหัวเราะกันคิกคัก
\"เอ้อ...คือ...มันก็ใช่...อะมิเลีย\"คูเลนตอบขำๆ \"แต่ว่า...มัน ใช้ได้ไม่จริงซักหน่...\"
\"ใครว่าใช้ได้ไม่จริงคะพ่อ มันนะออกจะเที่ยงตรงสุดยอด ข้าเคยลองมาแล้วตั้งหลายครั้ง\"อะมิเลียตอบโกรธๆ ตาเขียวปึ๊ด
\"เอาหล่ะๆ!!\"
เบตามีพูดขึ้นขัดจังหวะแม่เขาที่กำลังจะระเบิด
\"ลองก็ได้ๆๆ แม่เลิกพูดเหอะ\"เขาว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
\"งั้นก็รับไปเส่ะ!!\"
แม่เขาว่า คูเลนจึงแบกระจกให้ราบ
จู่ๆกระจกก็กลายเป็นของเหลวที่สะท้อนภาพได้ คล้ายปรอท มันเริ่มมีคลื่นอ่อนๆ ภาพของอะมิเลียจางหายไป
ทันใดนั้น ก็มีมือคู่ขาวโผล่ขึ้นมาจากของเหลวอย่างรวดเร็ว มันชูอะไรบางอย่างขึ้นมาด้วย ของเหลวนั้นไหลกระจายออกไปเป็นวงกว้างจนเกือบล้นออกจากกระจก
เบตามีแทบหายใจแรงๆด้วยความตกใจปนทึ่ง
การเคลื่อนย้ายวัตถุจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย...เห็นกระจกหน้าตาโบร๊าณโบราณแบบนี้ แสดงว่ามันต้องมีเทคโนโลยีที่เจ๋งสุดๆ
เขาคว้าเครื่องวัดศักยภาพการเป็นพ่อมดออกมาจากมือของแม่ที่ดึงกลับลงไป น้ำกระฉอกและแตกออกไปเป็นวงอีกครั้ง ก่อนมือขาวจะหายลับ
คลื่นปรอทเริ่มสงบ หน้ากระจกราบเรียบและแปรเปลี่ยนเป็นของแข็งเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภาพของอะทิเลียค่อยๆปรากฏกลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
\"แกต้องจับให้ถนัดมือ\"
\"กดนิ้วโป้งลงบนแป้นด้วย\"คูเลนเสริมทั้งๆที่ยังยิ้มขำ
เบตามีกลืนน้ำลายเอื๊อก ก่อนจะตัดสินใจวางนิ้วทับลงบนแป้นเงินนั้น...
แสงสีเหลืองอ่อนๆวาบเข้ามาในหลอดแก้วเล็กช้าๆ ก่อนจะสว่างกระพริบๆ ไม่ได้เจิดจ้า แต่ก็สว่างแบบนิ่มนวลอย่างเห็นได้ชัด...
มือขาวดึงเครื่อง\'วัดศักยภาพการเป็นพ่อมด\' ออกมาจากมือของไอ้ตัวยุ่ง ก่อนที่แอนนาเบลล่าจะยื่นส่งต่อให้คูเลนที่โยนรับเล่นเบาๆ
\"คงสว่างมากกว่านี้ถ้าพลังเวทย์แกร่งขึ้น แต่นี่ก็ถือว่าสว่างมากแล้วสำหรับคนที่ไม่เคยรู้จักเวทมนตร์หน่ะนะ\"คูเลนพูดง่ายๆ
เบตามีชักงง ความโมโหเริ่มคุกรุ่น
...ไอ้เครื่องมืองี่เง่านี่มันอะไรกัน...
อะมิเลียกอดอกยืดตัวขึ้นแล้วยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะเสริมต่อด้วยคำพูดประกาศิตที่เบตามีฟังแล้วต้องตัวแข็งทื่อ เพราะมันเล่นเอาเขาแทบช๊อก
เธอว่า
\"เอาหล่ะเบต้า งั้นแกก็เป็นพ่อมด\"
************************************************************
๐_LilLY_๐ >>
แหะๆ เอามาแปะๆไว้
กลับมาลงต่อจนจบตอนแย้วนะ ตอนนี้ยาวดีจัง อิอิ
[ม่ะค่อยมีคนอ่านเยยอ่ะเรื่องนี้ม่ะรุเปนราย สงสัยเราจาแต่งได้ห่วยแตกๆขึ้นทุกวันมั้งเนี่ย - -\'\']
เหอๆ โดยส่วนตัวช๊อบชอบแอนนาเบลล่า อิอิ
เอาไว้เจอกันตอนต่อไปแระกานจ้า สามหราบคนที่เข้ามาอ่านแย้วอยากให้ช่วยๆกันโพสหน่อยๆ [คะแนนม่ต้องก้ได้ตามจัย] เพราะว่าจาได้มีกำลังแต่งต่อไป [เหมือนเรื่องจีเวลล์ไง ไม่งั้นเราทิ้งไปนานแย้วอ่ะ งิงิ]
อิอิ
ไปแระๆบ่นมากจิงๆเยย
อิอิ
บายจ้าๆๆๆ เจอกานตอนต่อปายๆๆๆ
- 3-
...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น