ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 >> ท่านผู้เฒ่า
\"อาจารย์คะๆๆ อาจารย์ มีแขกมาเยี่ยมค่ะเปิดประตูด้วยค่ะ\"
เธอคนนั้นเคาประตูแล้วร้องเรียกดังลั่นเสียงหนวกหูอีกคนข้างกายเป็นอย่างยิ่ง
เบตามีนึกไปๆนึกมาๆก็จำได้แล้วว่าทำไมที่นี่มันถึงดูคุ้นตาเขานัก
...ที่นี่มันที่ๆเขาฝันถึงเมื่อวานนี่...
เบตามีคิดแล้วขมวดคิ้วงงๆ
...กระท้อมโย้เย้โทรมๆใกล้พังในป่าโปร่งเชิงเขา...
เหมือนที่เห็นในฝันเปี๊ยบ
...มีจริงด้วยเรอะ...
\"มาแล้ว มาแล้วเบลล่า\"
เสียงของชายที่ดูเหมือนเริ่มจะเข้าสู่วัยชราแล้วดังออกมาจากในบ้าน ชั่วพริบตาเดียวประตูก็ถูกดึงเปิดออก
เบตามีอ้าปากค้างเมื่อเห็นเขา แต่หญิงโหดข้างกายที่ถูกเรียกว่าเบลล่านั้นกลับก้มหลังทำความเคารพ \"อาจารย์....\"
\"นี่มัน....!!\"เบตามีช๊อก
ชายชราผู้นั้นมีผมสีน้ำตาลทองที่เริ่มหงอก นัยน์ตาสีเดียวกันกำลังทอประกายระริก ใบหน้าอ่อนโยนดูใจดีแต่ก็ดูมีอำนาจน่าเกรงขรามไปพร้อมๆกัน...
...นี่มันชายที่เขาฝันถึงเมื่อวาน...
...ให้ตาย...
\"เบตามี ก้มหัว\"เสียงกระซิบดังมาจากข้างๆ แต่เบตามียังยืนนิ่งด้วยอาการงงๆ
เบลล่าคนนั้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้า พลางศอกสีข้างมันไปด้วยแล้วคิดว่ามันจะงงอะไรนักหนา
แต่มันก็ยังไม่ขยับ
\"เบตามี ก้มหัวเดี๋ยวนี้!\"เธอกระซิบขู่ฟ่อ แต่มันก็ยังไม่เขยื้อนตัว เธอจึงตัดสินใจขั้นเด็ดขาดกระชากปอยผมข้างหน้าของเขาอย่างแรงจนดูเหมือนเขาก้มลงทำความเคารพเช่นเดียวกันกับเธอ...
เท่านั้นแหละ เบตามีก็ปล่อยจ๊ากออกมาทันที
เสียงหัวเราะดังมาจากชายชราคนนั้น
\"มากไปหน่อยมั้งเบลล่า หือ??\"เขาถามอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็หัวเราะอีก ในขณะที่เบตามีกำลังกุมหัวป้อยด้วยควมเจ็บและเบลล่าที่กำลังส่งสายตาดุๆ มองเขาตาขวาง
เบลล่าหน้าบึ้ง จากนั้นเธอก็เลยสะกิดชายชราเบาๆแล้วยื่นไม้เท้าของเบตามีให้เขา
ชายชรารับไม้มาดูอย่างพิจารณา
วาบ!
แสงแสบตาส่องสว่างออกมาจากหัวไม้ เบตามีรีบยกมือป้องแต่เบลล่ากลับยืนมองเฉย แสงนี้มันสว่างกว่าตอนที่เบลล่าถือมันซะอีก มันจ้ามากจนมือของเบตามียังปิดไม่มิด
...จ้าจนดูเหมือนแสงจากสวรรค์....
แสงนั้นดับวูบลง ชายชรากวักมือเรียกให้ทั้งเบลล่าและเบตามีเดินเข้าไปในกระท่อม เบลล่าปิดประตูตามหลัง
ชายชราเดินไปนั่งบนเก้าอี้โยก เบตามีนั่งลงบ้าง แต่เบลล่ากลับส่งสายตาไม่ชอบใจมาให้แล้วยืนอยู่อย่างนั้น
ชายชราเริ่มถาม
\"เบลล่าเจ้าได้ไม้นี่มาจากไหน\"
เบลล่ามีสีหน้าเบื่อๆ ก่อนจะชี้มาทางเบตามี
ชายชราหันไปทางเบตามีแทน
\"เจ้านามสกุลอะไร\"เขาถาม เบตามียิ้มแห้งๆพลางคิดว่าคนสมัยก่อนคงแปลกไม่ถามชื่อก่อนแต่ดันถามนามสกุล แต่เขาก็ตอบตามตรง
\"เอ้อ...คูริโอนีส..ฮะ\"เบตามีตอบ ชายชราเริ่มยิ้ม
\"ถ้างั้น ไม้นี่เจ้าคงได้มาจากอะมิเลียสินะ\"
\"เอ้อ ใช่ฮะ...ท่านรู้จักแม่ข้าด้วยเหรอ\"เบตามีถามงงๆ
ชายชรากลั้วหัวเราะ
\"แน่สิ ข้ารู้จัก มีใครบ้างที่จะไม่รู้จักอะมิเลียหล่ะ\" เขาพูดอย่างร่าเริง
เบตามีเริ่มทำหน้าเห่ย ...ก็แม่เขาเป็นที่โด่งงดังรู้จักกับใครซะที่ไหนกันเล่า...
\"เอ้อ แล้วเจ้าหล่ะชื่ออะไร\"ชายชราหันกลับมาถามอีกครั้ง
\"เอ้อ....เบต้า....เบตามีฮะ\"เบตามีตอบในที่สุด
ชายชรายิ้มกว้าง
\"เอาหล่ะ เบต้า\"ชายชราสรุอย่างยินดีแล้วเรียกเขาด้วยชื่อเล่นๆราวกับรู้จักกันมานาน \"มาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า เพราะข้าคิดว่าเจ้าคงต้องอยู่ที่นี่อีกนาน\"เขาว่าแล้วจึงกวักมือเรียกลูกศิษย์
เบลล่าทำหน้าหมดอารมณ์ กลอกจาขึ้นฟ้า แล้วจึงตัดใจเดินไปหาชายคนนั้นอย่างเนือยๆ
...ให้ตาย ทำไมต้องข้าก่อนทุกที...
\"นี่คือ แอนนาเบลล่า คาราเฟีย เดอะ วิชท์ ออฟ เซราส \"ชายชราพูดง่ายๆ \"เธอเป็นลูกศิษย์ของข้าเอง และเธอจะอนุญาติให้เจ้าเรียกว่าเบลล่าได้ แต่อย่าเผลอเรียกเธอว่า แอนนา หรือ เบลล์ เฉยๆหล่ะ เพราะเธอจะเอาลูกธนูมายิงเจอะหัวเจ้าแน่ๆ\" เขาหัวเราะ แอนนาเบลล่ามองหน้าเขาแล้วก็ทำหน้าขู่ประมาณว่า \'ข้าทำแน่\'
เบตามีมองหน้ายายแม่มดแล้วก็แกล้งหัวเราะแห้งๆราวกับว่าเป็นเรื่องที่น่าขำจริงๆ [ทั้งที่มันไม่น่าขำเลยซักนิด]
\"แล้วต่อมา เบต้า\"ชายชราเข้าเรื่องอีกครั้ง \"ข้าคิดว่าก่อนที่ข้าจะแนะนำตัว ข้าควรให้เจ้าอ่านอะไรนี่นิดหน่อย\" เขาพูดแล้วจึงลุกขึ้น ก้าวยาวๆไปหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาแล้วยื่นให้ง่ายๆ
เบตามีชักงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก้ยื่นมือออกมารับ แต่ทันทีที่เขากวาดตามองหน้าปก เบตามีก็ต้องหายใจออกมาแรงๆด้วยความตื่นเต้น
\' คำสาปมรณะ
และ
คำพยากรณ์แห่งมอร์ดูม
++ ปริศนาลึกลับแห่งพ่อมดโลดีฟส์และคูเลน
คำพยากรณ์สุดท้ายของมาเรียที่กุมชะตามอร์ดูม ++ \'
แต่ยังไม่ทันเปิดอ่าน ความรู้สึกสงสัยก็กระตุ้นให้เขาถามก่อน
...ทำไมต้องให้อ่านด้วยหล่ะ...
...ท่านผู้เฒ่าคนนี้คือใครกันแน่....
เบตามีจำใจวางหนังสือลงแล้วมองหน้าชายชราสลับไปสลับมากับแอนนาเบลล่าอย่างสงสัยเต็มที
แอนนาเบลล่าเห็นเบตามีมองมา จึงสะกิดผู้เป็นอาจารย์เบาๆ
เขาเงยหน้าขึ้นมอง
\"อ้าว เบต้า ทำไมไม่อ่านหล่ะ\"เขาถาม
\"เอ้อ ข้าแค่...สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมต้องอ่านหน่ะฮะ\"
\"เอาหน่า หนังสือเล่มนี้มีหนึ่งเดียวในโลก อ่านๆไปเถอะแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง\"ชายชราพูดง่ายๆแล้วจึงหันไปสนใจไม้คทาของเบตามีที่ยังคงอยู่ในมือแทน
เบตามีอ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออก นัยน์ตาสีเขียวตวัดไปมองชื่อผู้เขียน แล้วก็ต้องชะงักอึ้งกิมกี่ไปอีกครั้ง
\'ผู้เขียน : คูเลน ค. แห่งลาเดส พ่อมดประจำราชวงศ์แอนดรูว์ ผู้ถือกำไลวิเศษแห่งสกอริเอน่า\'
ชื่อมาไม่พอยังพกเอาตำแหน่งบรรดาศักดิ์มาอีกยาวเหยียด
เบตามีกลืนน้ำลายเอื๊อก ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ถึงมีอยู่เล่มเดียว...ถ้ามันเขียนโดยคูเลนจริงๆ...
...ถ้ามันมีอยู่เล่มเดียวในโลก แล้วเขียนด้วยท่านคูเลน ในใจกลางป่าแบบนี้ชายชราตรงหน้าจะได้มันมาได้ยังไง...
...มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ...
\"เอ้อ...ท่านผู้เฒ่า...ฮะ...\"
เบตามีถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อความรู้สึกประหลาดพลันบังเกิดขึ้น
นัยน์ตาสีฟ้าของ \'ยายแม่มด\' ตวัดหันมามองวูบด้วยความไม่ชอบใจ ร่างบางกัดฟันกรอดอย่างสงบสติอารมณ์
\"อะไรเหรอ\"
\"ท่าน...เอ้อ...รู้จักท่านคูเลนด้วยเหรอฮะ\"
ชายชราชะงักนิดหนึ่ง
\"แน่นอนข้ารู้จัก\"เขาตอบ \"คูเลนเป็นตำนานของมอร์ดูม ทุกคนย่อมรู้จักเขาอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา\" เขาพูดแล้วถอนใจ
\"ไม่ใช่ฮะ ข้าหมายถึง....เอ้อ...\"เบตามีกำลังจะแย้งเมื่อไม้คทาในมือแอนนาเบลล่าตวัดมาชี้ทางเขาในวูบเดียว \"...เอ้อ ข้าหมายถึง...เคยคุยด้วย หรือเป็นเพื่อนกัน...อะไรประมาณนั้น...\"
ชายชรายกมือกันคทาของแอนนาเบลล่าออกไป ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วยิ้มกว้าง
\"เก่งมากเบต้า ใช่แล้ว ข้ารู้จักเขา\"
ชายชราตอบ \"ฉันรู้จักเขาดีมาก เราสองคนเรียกได้ว่าแทบเป็นตัวตนของกันและกัน\"เขาตอบเบตามีด้วยคำพูดชวนงง
\"เอ้อ\"เบตามีเริ่มอึกอักขึ้นทุกทีกับสายตาดุๆที่แอนนาเบลล่าส่งมาให้ แล้วจึงตัดสินใจรีบพูด \"ข้า...อยากรู้ว่า...ท่านได้หนังสือเล่มนี้มาจากไหน....จาก...ท่านคูเลน เลยเหรอฮะ\"
ชายชรายิ้มกว้างกว่าเดิม
\"ใช่ ข้าได้มาจากเขา ใช่สิ....จากมือต่อมือเลยหล่ะ\"เขาเสริม แอนนาเบลล่าพยายามกลั้นยิ้ม ในขณะที่เข้าของนัยน์ตาสีเขียวงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว
เบตามีปิดปากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองหวาดๆไปทางแอนนาเบลล่าที่มองเขาตาขวาง แล้วจึงอ้าปากถาม
ไม้เท้าของ \'ยายแม่มด\' ชี้มาทางเขาวูบอย่างแรง ก่อนนัยน์ตาสีฟ้าจะถลึงมอง
\"อ่านหนังสือ ต้องใช้ปากด้วยรึไงไม่ทราบ\"
ชายชราคนนั้นหัวเราะเสียงดัง แล้วมองหน้าเบตามีกับแอนนาเบลล่าไปมาอย่างถูกใจ
\"เอาน่าๆๆ เบลล่า ทนๆไปหน่อยก็แล้วกัน ปล่อยเขาพูดไปเถอะ\"เขายิ้ม แอนนาเบลล่ายอมลดไม้คทาลงแต่ก็ยังกัดฟันกรอดอย่างรำคาญสุดๆ
เบตามีถอนใจเฮือกแล้วรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
\"คำถามสุดท้ายแล้วจริงๆฮะ\"
\"เอาเถอะๆ มีอะไรก็พูดๆมา ไม่ต้องเกรงใจ เบต้า\"ชายชรายิ้มแล้วพูดต่ออย่างกระชุ่มกระชวย
เบตามียกหน้าปกหนังสือขึ้นมาดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากถามคำถามสุดท้าย...
\"ท่านเป็นใครฮะ\"
แอนนาเบลล่ามองมาทางเขาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ นัยน์ตาฉายชัดถึงความทึ่ง ส่วนท่านผู้เฒ่าก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น เบตามีมองทั้งสองสลับไปมาอย่างงงสุดๆ
\"แหมเบลล่า ข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆเลยว่าไหม\"ชายชรายิ้ม
\"อะ...อะไรกัน...\"เบตามีเกาหัวแกรกๆ
\"เอาหล่ะๆเบต้า ไหนๆเจ้าก้ถามแล้วข้าก็ตอบเจ้าเลยก็แล้วกัน\"เขากลั้วหัวเราะ ก่อนเสียงที่พูดต่อมาจะทำให้เบตามีช๊อกตัวแข็ง
\" ข้าก็คือ คูเลน คูริโอนีส เดอะเกรท วิสาร์ด ออฟ ลาเดส พ่อมดผู้ถือกำไลประจำราชวงศ์แอนดรูว์!!!!\"
*******************************************
To Be Continued
เธอคนนั้นเคาประตูแล้วร้องเรียกดังลั่นเสียงหนวกหูอีกคนข้างกายเป็นอย่างยิ่ง
เบตามีนึกไปๆนึกมาๆก็จำได้แล้วว่าทำไมที่นี่มันถึงดูคุ้นตาเขานัก
...ที่นี่มันที่ๆเขาฝันถึงเมื่อวานนี่...
เบตามีคิดแล้วขมวดคิ้วงงๆ
...กระท้อมโย้เย้โทรมๆใกล้พังในป่าโปร่งเชิงเขา...
เหมือนที่เห็นในฝันเปี๊ยบ
...มีจริงด้วยเรอะ...
\"มาแล้ว มาแล้วเบลล่า\"
เสียงของชายที่ดูเหมือนเริ่มจะเข้าสู่วัยชราแล้วดังออกมาจากในบ้าน ชั่วพริบตาเดียวประตูก็ถูกดึงเปิดออก
เบตามีอ้าปากค้างเมื่อเห็นเขา แต่หญิงโหดข้างกายที่ถูกเรียกว่าเบลล่านั้นกลับก้มหลังทำความเคารพ \"อาจารย์....\"
\"นี่มัน....!!\"เบตามีช๊อก
ชายชราผู้นั้นมีผมสีน้ำตาลทองที่เริ่มหงอก นัยน์ตาสีเดียวกันกำลังทอประกายระริก ใบหน้าอ่อนโยนดูใจดีแต่ก็ดูมีอำนาจน่าเกรงขรามไปพร้อมๆกัน...
...นี่มันชายที่เขาฝันถึงเมื่อวาน...
...ให้ตาย...
\"เบตามี ก้มหัว\"เสียงกระซิบดังมาจากข้างๆ แต่เบตามียังยืนนิ่งด้วยอาการงงๆ
เบลล่าคนนั้นมองเด็กหนุ่มตรงหน้า พลางศอกสีข้างมันไปด้วยแล้วคิดว่ามันจะงงอะไรนักหนา
แต่มันก็ยังไม่ขยับ
\"เบตามี ก้มหัวเดี๋ยวนี้!\"เธอกระซิบขู่ฟ่อ แต่มันก็ยังไม่เขยื้อนตัว เธอจึงตัดสินใจขั้นเด็ดขาดกระชากปอยผมข้างหน้าของเขาอย่างแรงจนดูเหมือนเขาก้มลงทำความเคารพเช่นเดียวกันกับเธอ...
เท่านั้นแหละ เบตามีก็ปล่อยจ๊ากออกมาทันที
เสียงหัวเราะดังมาจากชายชราคนนั้น
\"มากไปหน่อยมั้งเบลล่า หือ??\"เขาถามอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็หัวเราะอีก ในขณะที่เบตามีกำลังกุมหัวป้อยด้วยควมเจ็บและเบลล่าที่กำลังส่งสายตาดุๆ มองเขาตาขวาง
เบลล่าหน้าบึ้ง จากนั้นเธอก็เลยสะกิดชายชราเบาๆแล้วยื่นไม้เท้าของเบตามีให้เขา
ชายชรารับไม้มาดูอย่างพิจารณา
วาบ!
แสงแสบตาส่องสว่างออกมาจากหัวไม้ เบตามีรีบยกมือป้องแต่เบลล่ากลับยืนมองเฉย แสงนี้มันสว่างกว่าตอนที่เบลล่าถือมันซะอีก มันจ้ามากจนมือของเบตามียังปิดไม่มิด
...จ้าจนดูเหมือนแสงจากสวรรค์....
แสงนั้นดับวูบลง ชายชรากวักมือเรียกให้ทั้งเบลล่าและเบตามีเดินเข้าไปในกระท่อม เบลล่าปิดประตูตามหลัง
ชายชราเดินไปนั่งบนเก้าอี้โยก เบตามีนั่งลงบ้าง แต่เบลล่ากลับส่งสายตาไม่ชอบใจมาให้แล้วยืนอยู่อย่างนั้น
ชายชราเริ่มถาม
\"เบลล่าเจ้าได้ไม้นี่มาจากไหน\"
เบลล่ามีสีหน้าเบื่อๆ ก่อนจะชี้มาทางเบตามี
ชายชราหันไปทางเบตามีแทน
\"เจ้านามสกุลอะไร\"เขาถาม เบตามียิ้มแห้งๆพลางคิดว่าคนสมัยก่อนคงแปลกไม่ถามชื่อก่อนแต่ดันถามนามสกุล แต่เขาก็ตอบตามตรง
\"เอ้อ...คูริโอนีส..ฮะ\"เบตามีตอบ ชายชราเริ่มยิ้ม
\"ถ้างั้น ไม้นี่เจ้าคงได้มาจากอะมิเลียสินะ\"
\"เอ้อ ใช่ฮะ...ท่านรู้จักแม่ข้าด้วยเหรอ\"เบตามีถามงงๆ
ชายชรากลั้วหัวเราะ
\"แน่สิ ข้ารู้จัก มีใครบ้างที่จะไม่รู้จักอะมิเลียหล่ะ\" เขาพูดอย่างร่าเริง
เบตามีเริ่มทำหน้าเห่ย ...ก็แม่เขาเป็นที่โด่งงดังรู้จักกับใครซะที่ไหนกันเล่า...
\"เอ้อ แล้วเจ้าหล่ะชื่ออะไร\"ชายชราหันกลับมาถามอีกครั้ง
\"เอ้อ....เบต้า....เบตามีฮะ\"เบตามีตอบในที่สุด
ชายชรายิ้มกว้าง
\"เอาหล่ะ เบต้า\"ชายชราสรุอย่างยินดีแล้วเรียกเขาด้วยชื่อเล่นๆราวกับรู้จักกันมานาน \"มาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า เพราะข้าคิดว่าเจ้าคงต้องอยู่ที่นี่อีกนาน\"เขาว่าแล้วจึงกวักมือเรียกลูกศิษย์
เบลล่าทำหน้าหมดอารมณ์ กลอกจาขึ้นฟ้า แล้วจึงตัดใจเดินไปหาชายคนนั้นอย่างเนือยๆ
...ให้ตาย ทำไมต้องข้าก่อนทุกที...
\"นี่คือ แอนนาเบลล่า คาราเฟีย เดอะ วิชท์ ออฟ เซราส \"ชายชราพูดง่ายๆ \"เธอเป็นลูกศิษย์ของข้าเอง และเธอจะอนุญาติให้เจ้าเรียกว่าเบลล่าได้ แต่อย่าเผลอเรียกเธอว่า แอนนา หรือ เบลล์ เฉยๆหล่ะ เพราะเธอจะเอาลูกธนูมายิงเจอะหัวเจ้าแน่ๆ\" เขาหัวเราะ แอนนาเบลล่ามองหน้าเขาแล้วก็ทำหน้าขู่ประมาณว่า \'ข้าทำแน่\'
เบตามีมองหน้ายายแม่มดแล้วก็แกล้งหัวเราะแห้งๆราวกับว่าเป็นเรื่องที่น่าขำจริงๆ [ทั้งที่มันไม่น่าขำเลยซักนิด]
\"แล้วต่อมา เบต้า\"ชายชราเข้าเรื่องอีกครั้ง \"ข้าคิดว่าก่อนที่ข้าจะแนะนำตัว ข้าควรให้เจ้าอ่านอะไรนี่นิดหน่อย\" เขาพูดแล้วจึงลุกขึ้น ก้าวยาวๆไปหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาแล้วยื่นให้ง่ายๆ
เบตามีชักงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก้ยื่นมือออกมารับ แต่ทันทีที่เขากวาดตามองหน้าปก เบตามีก็ต้องหายใจออกมาแรงๆด้วยความตื่นเต้น
\' คำสาปมรณะ
และ
คำพยากรณ์แห่งมอร์ดูม
++ ปริศนาลึกลับแห่งพ่อมดโลดีฟส์และคูเลน
คำพยากรณ์สุดท้ายของมาเรียที่กุมชะตามอร์ดูม ++ \'
แต่ยังไม่ทันเปิดอ่าน ความรู้สึกสงสัยก็กระตุ้นให้เขาถามก่อน
...ทำไมต้องให้อ่านด้วยหล่ะ...
...ท่านผู้เฒ่าคนนี้คือใครกันแน่....
เบตามีจำใจวางหนังสือลงแล้วมองหน้าชายชราสลับไปสลับมากับแอนนาเบลล่าอย่างสงสัยเต็มที
แอนนาเบลล่าเห็นเบตามีมองมา จึงสะกิดผู้เป็นอาจารย์เบาๆ
เขาเงยหน้าขึ้นมอง
\"อ้าว เบต้า ทำไมไม่อ่านหล่ะ\"เขาถาม
\"เอ้อ ข้าแค่...สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมต้องอ่านหน่ะฮะ\"
\"เอาหน่า หนังสือเล่มนี้มีหนึ่งเดียวในโลก อ่านๆไปเถอะแล้วเจ้าจะเข้าใจเอง\"ชายชราพูดง่ายๆแล้วจึงหันไปสนใจไม้คทาของเบตามีที่ยังคงอยู่ในมือแทน
เบตามีอ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออก นัยน์ตาสีเขียวตวัดไปมองชื่อผู้เขียน แล้วก็ต้องชะงักอึ้งกิมกี่ไปอีกครั้ง
\'ผู้เขียน : คูเลน ค. แห่งลาเดส พ่อมดประจำราชวงศ์แอนดรูว์ ผู้ถือกำไลวิเศษแห่งสกอริเอน่า\'
ชื่อมาไม่พอยังพกเอาตำแหน่งบรรดาศักดิ์มาอีกยาวเหยียด
เบตามีกลืนน้ำลายเอื๊อก ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ถึงมีอยู่เล่มเดียว...ถ้ามันเขียนโดยคูเลนจริงๆ...
...ถ้ามันมีอยู่เล่มเดียวในโลก แล้วเขียนด้วยท่านคูเลน ในใจกลางป่าแบบนี้ชายชราตรงหน้าจะได้มันมาได้ยังไง...
...มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ...
\"เอ้อ...ท่านผู้เฒ่า...ฮะ...\"
เบตามีถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อความรู้สึกประหลาดพลันบังเกิดขึ้น
นัยน์ตาสีฟ้าของ \'ยายแม่มด\' ตวัดหันมามองวูบด้วยความไม่ชอบใจ ร่างบางกัดฟันกรอดอย่างสงบสติอารมณ์
\"อะไรเหรอ\"
\"ท่าน...เอ้อ...รู้จักท่านคูเลนด้วยเหรอฮะ\"
ชายชราชะงักนิดหนึ่ง
\"แน่นอนข้ารู้จัก\"เขาตอบ \"คูเลนเป็นตำนานของมอร์ดูม ทุกคนย่อมรู้จักเขาอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา\" เขาพูดแล้วถอนใจ
\"ไม่ใช่ฮะ ข้าหมายถึง....เอ้อ...\"เบตามีกำลังจะแย้งเมื่อไม้คทาในมือแอนนาเบลล่าตวัดมาชี้ทางเขาในวูบเดียว \"...เอ้อ ข้าหมายถึง...เคยคุยด้วย หรือเป็นเพื่อนกัน...อะไรประมาณนั้น...\"
ชายชรายกมือกันคทาของแอนนาเบลล่าออกไป ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วยิ้มกว้าง
\"เก่งมากเบต้า ใช่แล้ว ข้ารู้จักเขา\"
ชายชราตอบ \"ฉันรู้จักเขาดีมาก เราสองคนเรียกได้ว่าแทบเป็นตัวตนของกันและกัน\"เขาตอบเบตามีด้วยคำพูดชวนงง
\"เอ้อ\"เบตามีเริ่มอึกอักขึ้นทุกทีกับสายตาดุๆที่แอนนาเบลล่าส่งมาให้ แล้วจึงตัดสินใจรีบพูด \"ข้า...อยากรู้ว่า...ท่านได้หนังสือเล่มนี้มาจากไหน....จาก...ท่านคูเลน เลยเหรอฮะ\"
ชายชรายิ้มกว้างกว่าเดิม
\"ใช่ ข้าได้มาจากเขา ใช่สิ....จากมือต่อมือเลยหล่ะ\"เขาเสริม แอนนาเบลล่าพยายามกลั้นยิ้ม ในขณะที่เข้าของนัยน์ตาสีเขียวงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว
เบตามีปิดปากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองหวาดๆไปทางแอนนาเบลล่าที่มองเขาตาขวาง แล้วจึงอ้าปากถาม
ไม้เท้าของ \'ยายแม่มด\' ชี้มาทางเขาวูบอย่างแรง ก่อนนัยน์ตาสีฟ้าจะถลึงมอง
\"อ่านหนังสือ ต้องใช้ปากด้วยรึไงไม่ทราบ\"
ชายชราคนนั้นหัวเราะเสียงดัง แล้วมองหน้าเบตามีกับแอนนาเบลล่าไปมาอย่างถูกใจ
\"เอาน่าๆๆ เบลล่า ทนๆไปหน่อยก็แล้วกัน ปล่อยเขาพูดไปเถอะ\"เขายิ้ม แอนนาเบลล่ายอมลดไม้คทาลงแต่ก็ยังกัดฟันกรอดอย่างรำคาญสุดๆ
เบตามีถอนใจเฮือกแล้วรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
\"คำถามสุดท้ายแล้วจริงๆฮะ\"
\"เอาเถอะๆ มีอะไรก็พูดๆมา ไม่ต้องเกรงใจ เบต้า\"ชายชรายิ้มแล้วพูดต่ออย่างกระชุ่มกระชวย
เบตามียกหน้าปกหนังสือขึ้นมาดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากถามคำถามสุดท้าย...
\"ท่านเป็นใครฮะ\"
แอนนาเบลล่ามองมาทางเขาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ นัยน์ตาฉายชัดถึงความทึ่ง ส่วนท่านผู้เฒ่าก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น เบตามีมองทั้งสองสลับไปมาอย่างงงสุดๆ
\"แหมเบลล่า ข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆเลยว่าไหม\"ชายชรายิ้ม
\"อะ...อะไรกัน...\"เบตามีเกาหัวแกรกๆ
\"เอาหล่ะๆเบต้า ไหนๆเจ้าก้ถามแล้วข้าก็ตอบเจ้าเลยก็แล้วกัน\"เขากลั้วหัวเราะ ก่อนเสียงที่พูดต่อมาจะทำให้เบตามีช๊อกตัวแข็ง
\" ข้าก็คือ คูเลน คูริโอนีส เดอะเกรท วิสาร์ด ออฟ ลาเดส พ่อมดผู้ถือกำไลประจำราชวงศ์แอนดรูว์!!!!\"
*******************************************
To Be Continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น