The Curse Of Mordume : คำสาปมรณะ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 >> นาธาเรียน

เบตามียืนเก็บของขวัญอยู่นานด้วยใบหน้าเซ็งเป็นที่สุด ที่เขาสนใจจริงๆนะคือของขวัญของอะมิเลียต่างหาก [เอ แต่เขายังหาไม่เจอนี่ - -\'\'] ในขณะที่ตอนนี้ หนังสือ โมเดลรถ ลูกบอล ของเล่นเด็กปัญญานิ่ม จักรยานเสือภูเขา เกมคอมพิวเตอร์ รวมไปถึง ไม้คทาหลอกเด็ก [ไอ้คนให้มานี่น่าถีบเป็นที่สุด ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าเขาไม่ใช่พ่อมดหน่ะนะ] ปืนจำลอง และอะไรต่อมิอะไรต่างกองเต็มเท้าเป้นภูเขาเหล่ากา...



ของขวัญหมดแล้ว เขาคิดเซ็งๆ



เบตามีโกยของที่ได้มาใส่ถุงเบ้อเริ่มแล้วแบกมันขึ้นบ่าอย่างยากเย็นเต็มที ทันใดนั้น สายตาของเขาก็สะดุ้งกับอะไรบางอย่างที่วางแหมะอยู่กับพื้น...



กล่องสีขาวโพลนติดดอกไม้สีฟ้า ผอมๆและยาวมากกองอยู่ตรงหน้า....เบตามีคิดหน้าเห่ย



ทำไมไม่ยักเห็นเมื่อตะกี๊ แต่ยังไงห่อนี้ก็ของแม่แน่ๆ



เขาคิดก่อนหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา ของข้างในไม่ถึงกับหนัก ไม่ถึงกับเบา เขาหยุดคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะโยนใส่ถุงของเล่นเมื่อกี๊ลวกๆแล้วรีบลากมันออกไป...





*************************************************************



เบตามีโยนของขวัญทั้งหมดไปไว้ที่มุมห้อง ทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาตัวนิ่มอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะคว้าห่อของขวัญของแม่ออกมาแล้วแกะช้าๆ...



เขาเริ่มดึงดอกไม้สีฟ้าออก แล้วพลิกเอาด้านข้างขึ้น แกะรอยที่ติดกระดาษแล้วค่อยลอกกระดาษที่ห่ออยู่อย่างช้าๆ...



ข้างในมีกล่องสีเทาอยู่ เบตามีมองมันอย่างตื่นเต้นก่อนตัดสินใจเปิดฝากล่องออก...



สิ่งที่อยู่ข้างในเล่นเอาเขาอ้าปากค้าง



ไม้เท้าสีน้ำตาลเข้มแบบมะฮอกกานี หัวคทาเป็นสีขาวโพลน เห็นเป็นรูปเกล็ดหิมะทอประกาบวับโดยที่มีไม้สีขาวถักเป็นวงตะกร้าครอบไว้...



สายตามองต่ำลงมาอย่างพิจารณา



ทั้งด้ามไม้ถูกเกลาอย่างดีจนไร้คม มีการแกะสลักอย่างงดงามบริเวณปลาย ต่ำลงมาจากหัวไม้หน่อยมีอะไรบางอย่างคล้ายวงแหวนเกลี้ยงสีทองที่สลักคำเอาไว้ว่า...



\"เอ้ อะไรเนี่ยอ่านยากจัง....นา...เธ...เอ้ย ธา....นาธาเรียน....มันแปลว่าอะไรเนี่ย\"



เขาคิดงงๆ แม่เคยบอกเอาไว้ว่าครอบครัวของเขาทั้งตระกูลเป็นมนุษย์ และเป็นมนุษย์ที่โชคดีมากที่ได้มาร่วมอยู่อาศัยในลาเดสซึ่งเป็นดินแดนของพ่อมดที่แท้จริง



เอ้อ แต่คทาไม้เท้าอะไรนี่มันอาวุธของพ่อมดชัดๆ...หรือว่าจะมีใครในครอบครัวเขาเป็นพ่อมดนะ...



เบตามีพยายามนึกย้อนไปเกี่ยวกับพวกญาติๆของเขา



\"ยายนานีส ลูกพี่ลูกน้องหน่ะเหรอ เหอะๆ ยายนั่นมันทึ่มจะตายไปถ้าได้เป็นแม่มดคงโลกแตกแน่....เอ...หรือว่าจะเป็นคุณลุงเอล่า บ้าหน่ะจะใช่ได้ยังไง....หรือว่า...\"



เบตามีเบิกตากว้าง



\"หรือ....จะเป็นคุณปู่ที่หายสาปสูญไปกันแน่!!!\"



คิดแล้วไม่คิดเปล่า คิดว่าถ้าเป็นของคุณปู่จริงไม้เท้านี่ต้องมีค่าแน่ ว่าแล้วก็ฉวยไม้เท้านั่นขึ้นมาลูบๆคลำๆเฉย



ชั่วขณะเดียว เบตามีรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากไม้เท้านั่น จากนั้นก่อนที่จะทันตั้งตัว เขาก็รู้สึกถึงแรงกระตุกวูบ



แล้วร่างทั้งร่างก็ดำดิ่งลงไป...



********************************************************



ตุบ!



เขาล้มหน้าคว่ำอยู่บนพื้นหญ้า กลิ่นใบไม้ลอยฟุ้งตลบอบอวลไปทั่ว รอบกายมีเสียงนกร้องจิ๊บๆอย่างที่เบตามีว่าน่าฉงนใจยิ่งนัก



เบตามีลุกยืนขึ้นก่อนปัดเศษดินที่ติดเสื้อ ในมือขวาของเขายังกำไม้เท้านั่นไว้แน่น เขามองไปรอบๆ แม้ไม่รู้จักว่ามันคือที่ไหนแต่เข้ากลับรู้สึกคุ้นตากับที่นี่อย่างน่าประหลาด...



\"ที่ไหนเนี่ย....??\"



เบตามีเกาหัวแกรกๆอย่างคนงงเต๊ก



เสียงแหวกอากาศดังเฟี้ยวมาพร้อมกับอะไรบางอย่าง เบตามีพุ่งตัวหลบหมอบกับพื้นแทบไม่ทันการ



ธนูดอกเบ้อเริ่มแล่นปักเข้ากลางต้นไม้ใหญ่ชวนให้นึกแล้วสยอง เขาได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่า เพราะสันชาตญาณที่แม่ฝึกเอาไว้แท้ๆเขาถึงรอดตายมาได้หวุดหวิด



\"เอ้อ นั่นใครหน่ะ\"เบตามีกลั้นใจถามออกไปอย่างหวาดเสียงเล็กๆ



ไม่มีเสียงตอบ



\"ใครอยู่ตรงนั้น\" เขาถามอีก



เงียบเชียบ...



ฟึบ!!



ลูกธนูลูกที่สองถูกดีดผึงออกมาแล้วพุ่งทะยานเข้าหาคนพูดมาก เบตามีรีบหลบ แต่ธนูก็ถากเอาผมของเขาออกไปหลายเส้นทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ได้ร้องขอเลยซักนิด...



\"ให้ตายเหอะ!!!\"



เส้นประสาทสุดท้ายของเบตามีขาดผึง ปากสบถดุเดือด



\"ใครเนี่ย จะออกๆมาซะทีได้ไม้!!!\"



เงียบ...



เสียงต้นไม้ดังสวบสาบอยู่ข้างหลังทำให้ร่างสูงต้องรีบหันกลับไปมอง เตรียมหลบเผื่อมีธนูพุ่งออกมาอีก แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น



เจ้าตัวถอนหายใจเฮือก กะว่าจะหันหลังกลับ เมื่อเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามาสู่โสตประสาท...



\"อย่าขยับ!!! ไม่งั้นข้าจะยิงเจ้าจริงๆ\"



เสียงดังขึ้นอย่างขู่ฟ่อ เขาเบิกตามองกว้างแล้วพบว่าตัวเองกำลังเผชิญหนากับผู้หญิงคนนึงกำลังง้างธนูมาทางเขา



...แม่สาวน้อยคนนี้มีดวงตาสีฟ้าใสชวนมอง ผมสีดำสนิทรวบยาวถึงกลางหลัง ผิวขาวผ่อง จมูกโด่งสวยใบหน้าดูน่ารัก แต่ให้ตาย! เจ้าหล่อนกำลังทำหน้าดุสุดๆน่าเกรงขามกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก ลูกธนูสีน้ำตาลดอกใหญ่ถูกตรึงไว้กับคันธนูสีทองที่เล็งมาทางเขา ใบหน้านั้นจ้องมองมาทางเบตามีอย่างไม่ไว้ใจ



\"เจ้ามีธุระอะไรที่นี่ มารุกล้ำเขตแดนคนอื่นหน่ะเสียมารยาท รู้เอาไว้ซะด้วย\"หญิงคนนั้นตะคอกดุๆ



เบตามีอึกอักด้วยไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าผู้หญิงก็น่ากลัวเหมือนกัน



\"เอ้อ...คือ....\"



ฟึบ!!



ธนูดอกที่สามถูกยิงออกมา เบตามีหลับตาปี๋อย่างกลัวสุดหัวใจ ขาก้าวไม่ออกเมื่อมันเฉียดปลายหูของเขาไปเพียงเส้นยาแดง



\"จะตอบหรือไม่ตอบ!!!\"เธอตะคอก แล้วคว้าธนูที่สะพายอยู่ที่หลังออกมาอีกดอก \"อย่ามาตุกติก ข้าไม่ชอบ ไม่ง้นเจ้าได้ชิมธนูฝีมือข้าแน่\" เธอขู่ใส่หน้าเขา



เบตามีเหลือบมองลูกธนูในมือของเธออย่างหวาดๆ แลล้วก็พบว่าเขาเองตัวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ



\"คือ....แบบ.....เอ้อ ตอบก็ได้....\"เขาเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก \"...ข้าก็ไม่รู้ว่ามาได้ยังไงหรอกนะ มันพามา แต่เธอก็ควรรู้เอาไว้ได้แล้วว่าถ้าเลือกได้ข้าก็ไม่มาเจอเจ้าหรอกน่า....\"



\"อะไรพามา!!!\" เธอถามเสียงดัง พยายามข่มอารมณ์นับหนึ่งถึงสิบเพื่อไม่ใส่ใจกับคำประชดของผู้ชายตรงหน้า



\"ก้....\"เบตามีเว้นช่วงอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะคว้าไม้เท้านั่นออกมาให้หญิงสาวดู มันทอประกายเจิดจ้ากว่าคราวที่แล้วเสียอีก \"...เอ้อ...ไอ้ไม้นี่ไง\"



หญิงสาวตรงหน้าหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆลดธนูลงช้าๆ....เบตามีแอบถอนหายใจโล่งอก



\"เจ้าชื่ออะไร\"เธอถามด้วยเสียงที่อ่อนลงมาก



\"เบตามี คูริโอนีส\"



เขาตอบเรียบๆ



ความเงียบงันเข้าปกคลุมเมื่อหญิงสาวเงียบเพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ก่อนเธอจะตั้งสติได้



\"ส่งคทานั่นมาให้ข้า\"



เธอสั่ง



\"ไม่ได้ นี่มันของขวัญวันเกิดข้านะ\"เบตามีเถียง



\"ส่งมาเดี๋ยวนี้!!\"เธอตวาดเสียงดังกว่าเดิม



\"ก็บอกว่าไม่ให้ก็ไม่ให้สิ เอ๊ะ\"เบตามีค้านหัวชนฝา



\"นี่!!\"



เธอตะโกนอย่างหมดความอดทน แล้วจู่ๆดาบใหญ่ก้ปรากฏขึ้นในมือ



เบตามีชะงักอ้าปากค้าง



...กฏข้อที่1 เขาไม่สู้กับผู้หญิง กฏข้อที่2 มนุษย์ไม่มีวันรบชนะผู้วิเศษ...



ถึงยายนี่มันจะเข้าข่ายทั้งสองข้อ แต่ก็ไม่ได้ดูอ่อนแออย่างพวกผู้หญิงซักนิด.....



คิดแล้วตัวเองถึงกับหน้าคว่ำ



\"บอกว่าส่งมาก็ส่งมาสิ บอกไว้ก่อนความอดทนข้าต่ำ\"



\"แต่...\"คนพูดมากไม่วางยังเถียงออกไป



\"นี่ ข้ามีคทาสวยๆเยอะแล้ว ไม่ขโมยของนายหรอกน่า ทีนี้จะส่งมาได้รึยัง\"เธอตะคอกแล้วยกดาบขึ้นขู่



เบตามีถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะตัดสินใจยืนคทาออกไปโดยดี



\"เอ่อ...ส่งก็ส่ง...\"



เขาพูดช้าๆ ผู้หญิงคนนั้นมองตาขวาง เสกดาบในมือให้หายวับก่อนฉวยคทานั่นออกไปจากมือของเขาในทันที



แสงจากหัวคทาสว่างจ้าขึ้นมาในทันที มันวาบไปทั่วจนเบตามรจ่องยกมือขึ้นบังเพราะมันแสบตา



แสงนั้นทออยู่จู่ๆก็ดับวูบลง ใบตามีเอามือออกแล้วมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างตกใจ



\"ให้ตายสิ เจ้าทำอะไรน่ะ\"



เขาถามด้วยสีหน้างงงวยเป็นที่สุด



\"ไม่ต้องถาม ตามข้ามาเดี๋ยวนี้\"



เสียงหวานนั่นสั่งห้วนๆ เขาชักสีหน้างงแต่ก้ยอมตามเธอไปโดยดี...



**********************************************************



[To Be Continued]