ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 1 >> บทที่ 1 >> งานเลี้ยงวันเกิด
\'มอร์ดูม\'...
ดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติ มีแม่น้ำหลายสายที่ไหลผ่านในเมืองนี้ ต้นไม้ต้นหญ้าต่างแลดูเขียวฉอุ่มชุ่มชื่น ดอกไม้หลากสีก็มีละลานตากันไปหมด ผู้คนที่นี่ยิ้มแย้มแจ่มใส มีไมตรีต่อกันและกัน...
มอร์ดูมเป็นดินแดนที่อยู่ทางตะวันตก ค่อนไปทางเหนือ อากาศเย็นสบายและหนาวจัดในฤดูหนาว บริเวณแห่งนี้เป็นที่อยู่ของพวกพ่อมด เหล่ามนุษย์ และพวกสิ่งมีชีวิตวิเศษ ทุกๆคนต่างร่วมอาศัยกันอยู่อย่างสงบเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน....
มอร์ดูมมีของศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองอยู่อย่างหนึ่ง คือ กำไลแห่งสกอริเอน่า [หรือที่ชาวบ้านเรียกติดปากกันว่า กำไลวิเศษ] กำไลนี้นับเป็นที่หมายปองของเหล่าพ่อมดแม่มด และมนุษย์อยู่หลายยุคหลายสมัย ได้เกิดการแก่งแย่งกันอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งท้ายสุดจึงได้ออกกฎหมายให้เก็บไว้ในพระราชวังหลวง และให้พ่อมดที่ได้รับเลือกจากกษัตริย์เท่านั้นที่มีสิทธิ สามารถใช้กำไลนี้ได้ เพราะความเชื่อที่ว่า หากกำไลนี้ตกไปอยู่ในมือใคร ผู้นั้นจะมีอำนาจมหาศาล สามารถบันดาลทุกอย่างได้สมใจนึก....
พ่อมดคนปัจจุบันที่ได้รับอำนาจจากกำไลนี้ มีชื่อว่า คูเลน คูริโอนีส เดอะ เกรท วิชสาร์ด ออฟ ลาเดส
ลาเดสเป็นเมืองที่อยู่ทางทิศเหนือของมอร์ดูม และเป็นดินแดนที่มีพ่อมดอยู่มากที่สุด
....
- ณ บ้านหลังหนึ่ง ในใจกลาง ลาเดส -
\"เบต้า!! ออกจากห้องได้แล้วลูก เพื่อนๆมารอลูกกันอยู่เต็มบ้านแล้วนะ!!!\"
เสียงทุบประตูดังสนั่นขึ้น ก่อนเสียงแหลมแสบแก้วหู ของแม่สุดที่รักจะดังขึ้นรบกวนโสตประสาทอย่างแรง
\"ฮะแม่...เดี๋ยวออกไปฮะ\"
ฉับ!
เสียงปิดหนังสือเล่มโตลงอย่างเบื่อหน่ายจากเด็กหนุ่มผมสีทองสั้น นัยน์ตาสีเขียวเข้มทอแสงสดใสหรี่ปรือลงราวกับจะหลับ ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้น แล้วนำหนังสือ \'คำสาปปริศนาแห่งพ่อมดโลดีฟส์\' ไปเก็บ
....เขาชื่อ เบตามี คูริโอนีส
เบตามีนั่งลงกับเก้าอี้อย่างเบื่อหน่าย พลางคิดว่า ทำไมโลกนี้ต้องมีงานเลี้ยงสังสรรค์ด้วยนะ??
สำหรับเขาแล้วงานเลี้ยงสังสรรค์ดูเป็นอะไรบางอย่างที่ไร้สาระสิ้นดีเมื่อเทียบกับหนังสือของเขา
คิดแล้วก็กลุ้มใจ โสตลอยไปไกลถึงสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุด...
...คำสาปมรณะ...
เขาสงสัยว่าคงเป็นรอบที่ร้อยแล้วที่เขารู้สึกเกลียดพ่อมดที่ชื่อว่า โลดีฟส์ ขึ้นมาจับใจ
...พ่อมดบ้าเลือดงี่เง่าที่เหมาจะทำลายชีวิตคนบริสุทธิ์เพียงเพราะอยากได้กำไลวิเศษ คิดแล้วก็แค้น อยากจะกระทืบกำไลนั่นให้เละไปซะ อยากรู้จริงๆว่าไอ้โลดีฟส์มันจะทำท่ายังไง....
....จู่ๆก็มากำหนดชะตาเมืองเขา เหอะ...
เบตามีคิดอย่างดูถูก
ไม่ทันได้คิดเพลิน เสียงแม่ก็สั่งโครมมาอีก
\"เบต้า!!!\" แม่เขากรีดเสียงแหลม \"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!! โอ้เอ้อะไรอยู่หาาาา\"
เบตามีหน้าคว่ำ ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่มีทางเลือก...
****************************************************************
\"ไง เบต้า\"
\"เฮ้ สุขสันต์วันเกิดเว้ยเพื่อน\"
\"ในที่สุดนายก็สิบแปดซะที สะใจชะมัดที่แก่กว่าชั้น\"
\"เอาไปเด่ะ ของขวัญวันเกิดอ่ะ อุตส่าห์ซื้อมาให้หน่ะว้อยย\"
\"เป็นผู้ใหญ่สิแล้วหน่ะนายอ่ะ หือ\"
\"ขอให้ซุ่มซ่ามน้อยลงเว้ย!!!\"
\"เออใช่ เลิกอ่านหนังสือได้แล้วเดี๋ยวจะตาปูด\"
นี่คือเสียงที่กรูกันเข้ามาในทันทีที่เบตามีก้าวเท้าออกมาจากห้อง เสียงที่สนับสนุนกันดังก้องเต็มโสตจนแยกไม่ออก ของขวัญต่างๆนานากำลังถูกแย่งกันยัดเข้ามือ เขามั่นใจว่าเขาต้องใช้ความพยายามอย่างสูงในการฟังว่าใครพูดว่าอะไร
แต่ที่แน่ๆเขารู้สึกเซ็งอย่างแรง....
หลังจากเวลาก็ผ่านไป...ผ่านไป...อย่างน่าเบื่อ ในที่สุดงานเลี้ยงนั้นก็จบลงอย่างเรียบง่ายในตอนกลางคืน แน่นอนว่าคนที่ดีใจที่สุดคนเป็นใครไม่ได้นอกจากเบตามี คูริโอนีส ซึ่งถึงกับร้องเฮลั่นขึ้นมาทันทีที่นาฬิกาตีเป๊งๆบอกเวลาสองยาม โดยทิ้งให้แม่คนสวยยืมกุมหัวกลุ้มอกกลุ้มใจในลูกชายตัวแสบของตน.....
*********************************************************************
จิ๊บๆ.....
เบตามีลืมตาตื่นขึ้นอย่างงุนงง
\"นี่ที่ไหนเนี่ย...??\"
เพราะรอบตัวดันเป็นชายป่าร่มรื่นและเงียบสงัดจนน่าประหลาดใจ และต่อหน้าต่อตาเขาก็มีกระท่อมไม้โย้เย้หลังหนึ่งตั้งอยู่
ทันใดนั้น ดูเหมือนรู้ว่าเขาจ้องมัน ก็มีชายวัยที่เรียกได้ว่าชราเดินออกมา แล้วยิ้มให้เขา และเพราะอะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกถึงพลังอำนาจที่แฝงไว้
เขาเชื้อเชิญเบตามีเข้าไปในบ้าน
ที่แน่ๆเขารู้สึกคุ้นเคยกับผู้เฒ่าคนนี้อย่างประหลาด.....
\"เบต้า!!! ตื่น ตื่นได้แล้ว มาจัดการกับของขวัญของแกเดี๋ยวนี้!!!!\"
เสียงหวีดแหลมลั่นบ้านดังขึ้นกระชากโสตประสาทให้รู้สึกสยิวกิ้ว เบตามีสะดุ้งตื่นอย่างแรง ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวแล้วลุกพรวดขึ้นทันที
\"ฮะแม่ ไปเดี๋ยวนี้ฮะ\"
ไม่ถึงห้านาทีต่อมา เขาก็วิ่งออกจากห้องราวกับกำลังจะไปแข่งวิ่ง 4x100 เมตร ดิ่งตรงสู่สนามหญ้า [ที่ตอนนี้กลายเป็นสนามของขวัญ] ด้วยอาการหอบแฮก
มีเสียงแหวกอากาศดังฟึบ! อยู่ข้างหลัง เบตามีเอี้ยวตัวหลบด้วยสันชาตญาณทำให้ไม้ดุ้นเบ้อเริ่มพลาดเป้าไป และเสียงที่เขาได้ยินต่อมาก็คือ เสียงหัวเราะอย่างชอบใจเบาๆข้างหลัง
\"ใช้ได้ เบต้า ที่ฝึกไปเริ่มมีผลแล้วสินะ\" อะมิเลีย คูริโอนีส แม่ประคุณทูนหัวที่ชอบกรีดเสียงแว๊ดลั่นบ้านหัวเราะแล้วยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
\"แม่นะ ชอบแอบทำร้ายผมจากด้านหลังอยู่เรื่อย\"เบตามีว่าแล้วถลึงตาใส่แม่ตัวเอง
\"เหอะ ไม่ทำแล้วแกคิดว่าจะเก่งได้ขนาดนี้รึไงฮะ เบต้า แล้วอีกอย่างนะ แกน่ะเป็นถึง......\"
พูดแล้วก็ชะงักอย่างลืมตัว
\"เป็นถึง??\" เบตามีหรี่ตาลงมองอย่างไม่ไว้ใจ แล้วพูดเป็นเชิงถาม
อะมิเลียรีบหัวเราะแก้เก้อ
\"ก้....เอ่อ....แกน่ะ เป็นถึงลูกแม่แล้ว ก็ต้องมีฝีมือมากๆสิ เป็นมนุษย์อยู่ในเมืองลาเดส ไม่เก่งจริง แม่ก็อายเป็นนะมีลูกแบบแกเหนี่ย\" เธอว่าแล้วแอบถอนหายใจอยู่ข้างใน ขำตัวเองที่หาคำพูดมาพูดได้ผิดคิว
\"เหอะ ไม่เหนจะอยาก\" เด็กหนุ่มฟังแล้วสบถกับตัวเองเบาๆ แต่ก้แน่นอนว่าไม่สามารถลอดหูคนหูดีไปได้
\"โธ่เอ๊ย แกก้ เดี๋ยวแกก็อยากเองแหละหน่า รู้กันเอาไว้ว่ามันอยู่ในสายเลือด นี่ๆ แกมีแม่อย่างชั้น ต้องเก่งๆ\" แม่เขาว่าแล้วตบบ่าลูกชายดังป๊าบๆ
\".....\" เบตามีมองหน้าแม่ตัวเองแล้วทำหน้าเห่ย ขี้เกียจเถึยง เลยหันไปตั้งหน้าตั้งตาเก็บของขวัญแทน จู่ๆอะมิเลียก้พูดขึ้นอีก
\"เออเออ เดี๋ยวแกก็จะรู้เองนั่นแหละ ถ้าอยากก็ไปดูในกล่องของขวัญที่แม่ให้ก็แล้วกัน กล่องที่มัน ขาวๆ ยาวๆ ผอมๆนั่นแหละ\"
เธอว่าเสร็จก็ก้าวออกเดิน และหายลับไปในตัวบ้าน ทิ้งให้เบตามียืนเก็บของแล้วกัดปากตัวเองอย่างครุ่นคิด...
*********************************************************************
[To Be Continued]
ดินแดนแห่งความอุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติ มีแม่น้ำหลายสายที่ไหลผ่านในเมืองนี้ ต้นไม้ต้นหญ้าต่างแลดูเขียวฉอุ่มชุ่มชื่น ดอกไม้หลากสีก็มีละลานตากันไปหมด ผู้คนที่นี่ยิ้มแย้มแจ่มใส มีไมตรีต่อกันและกัน...
มอร์ดูมเป็นดินแดนที่อยู่ทางตะวันตก ค่อนไปทางเหนือ อากาศเย็นสบายและหนาวจัดในฤดูหนาว บริเวณแห่งนี้เป็นที่อยู่ของพวกพ่อมด เหล่ามนุษย์ และพวกสิ่งมีชีวิตวิเศษ ทุกๆคนต่างร่วมอาศัยกันอยู่อย่างสงบเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน....
มอร์ดูมมีของศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองอยู่อย่างหนึ่ง คือ กำไลแห่งสกอริเอน่า [หรือที่ชาวบ้านเรียกติดปากกันว่า กำไลวิเศษ] กำไลนี้นับเป็นที่หมายปองของเหล่าพ่อมดแม่มด และมนุษย์อยู่หลายยุคหลายสมัย ได้เกิดการแก่งแย่งกันอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งท้ายสุดจึงได้ออกกฎหมายให้เก็บไว้ในพระราชวังหลวง และให้พ่อมดที่ได้รับเลือกจากกษัตริย์เท่านั้นที่มีสิทธิ สามารถใช้กำไลนี้ได้ เพราะความเชื่อที่ว่า หากกำไลนี้ตกไปอยู่ในมือใคร ผู้นั้นจะมีอำนาจมหาศาล สามารถบันดาลทุกอย่างได้สมใจนึก....
พ่อมดคนปัจจุบันที่ได้รับอำนาจจากกำไลนี้ มีชื่อว่า คูเลน คูริโอนีส เดอะ เกรท วิชสาร์ด ออฟ ลาเดส
ลาเดสเป็นเมืองที่อยู่ทางทิศเหนือของมอร์ดูม และเป็นดินแดนที่มีพ่อมดอยู่มากที่สุด
....
- ณ บ้านหลังหนึ่ง ในใจกลาง ลาเดส -
\"เบต้า!! ออกจากห้องได้แล้วลูก เพื่อนๆมารอลูกกันอยู่เต็มบ้านแล้วนะ!!!\"
เสียงทุบประตูดังสนั่นขึ้น ก่อนเสียงแหลมแสบแก้วหู ของแม่สุดที่รักจะดังขึ้นรบกวนโสตประสาทอย่างแรง
\"ฮะแม่...เดี๋ยวออกไปฮะ\"
ฉับ!
เสียงปิดหนังสือเล่มโตลงอย่างเบื่อหน่ายจากเด็กหนุ่มผมสีทองสั้น นัยน์ตาสีเขียวเข้มทอแสงสดใสหรี่ปรือลงราวกับจะหลับ ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้น แล้วนำหนังสือ \'คำสาปปริศนาแห่งพ่อมดโลดีฟส์\' ไปเก็บ
....เขาชื่อ เบตามี คูริโอนีส
เบตามีนั่งลงกับเก้าอี้อย่างเบื่อหน่าย พลางคิดว่า ทำไมโลกนี้ต้องมีงานเลี้ยงสังสรรค์ด้วยนะ??
สำหรับเขาแล้วงานเลี้ยงสังสรรค์ดูเป็นอะไรบางอย่างที่ไร้สาระสิ้นดีเมื่อเทียบกับหนังสือของเขา
คิดแล้วก็กลุ้มใจ โสตลอยไปไกลถึงสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุด...
...คำสาปมรณะ...
เขาสงสัยว่าคงเป็นรอบที่ร้อยแล้วที่เขารู้สึกเกลียดพ่อมดที่ชื่อว่า โลดีฟส์ ขึ้นมาจับใจ
...พ่อมดบ้าเลือดงี่เง่าที่เหมาจะทำลายชีวิตคนบริสุทธิ์เพียงเพราะอยากได้กำไลวิเศษ คิดแล้วก็แค้น อยากจะกระทืบกำไลนั่นให้เละไปซะ อยากรู้จริงๆว่าไอ้โลดีฟส์มันจะทำท่ายังไง....
....จู่ๆก็มากำหนดชะตาเมืองเขา เหอะ...
เบตามีคิดอย่างดูถูก
ไม่ทันได้คิดเพลิน เสียงแม่ก็สั่งโครมมาอีก
\"เบต้า!!!\" แม่เขากรีดเสียงแหลม \"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!! โอ้เอ้อะไรอยู่หาาาา\"
เบตามีหน้าคว่ำ ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่มีทางเลือก...
****************************************************************
\"ไง เบต้า\"
\"เฮ้ สุขสันต์วันเกิดเว้ยเพื่อน\"
\"ในที่สุดนายก็สิบแปดซะที สะใจชะมัดที่แก่กว่าชั้น\"
\"เอาไปเด่ะ ของขวัญวันเกิดอ่ะ อุตส่าห์ซื้อมาให้หน่ะว้อยย\"
\"เป็นผู้ใหญ่สิแล้วหน่ะนายอ่ะ หือ\"
\"ขอให้ซุ่มซ่ามน้อยลงเว้ย!!!\"
\"เออใช่ เลิกอ่านหนังสือได้แล้วเดี๋ยวจะตาปูด\"
นี่คือเสียงที่กรูกันเข้ามาในทันทีที่เบตามีก้าวเท้าออกมาจากห้อง เสียงที่สนับสนุนกันดังก้องเต็มโสตจนแยกไม่ออก ของขวัญต่างๆนานากำลังถูกแย่งกันยัดเข้ามือ เขามั่นใจว่าเขาต้องใช้ความพยายามอย่างสูงในการฟังว่าใครพูดว่าอะไร
แต่ที่แน่ๆเขารู้สึกเซ็งอย่างแรง....
หลังจากเวลาก็ผ่านไป...ผ่านไป...อย่างน่าเบื่อ ในที่สุดงานเลี้ยงนั้นก็จบลงอย่างเรียบง่ายในตอนกลางคืน แน่นอนว่าคนที่ดีใจที่สุดคนเป็นใครไม่ได้นอกจากเบตามี คูริโอนีส ซึ่งถึงกับร้องเฮลั่นขึ้นมาทันทีที่นาฬิกาตีเป๊งๆบอกเวลาสองยาม โดยทิ้งให้แม่คนสวยยืมกุมหัวกลุ้มอกกลุ้มใจในลูกชายตัวแสบของตน.....
*********************************************************************
จิ๊บๆ.....
เบตามีลืมตาตื่นขึ้นอย่างงุนงง
\"นี่ที่ไหนเนี่ย...??\"
เพราะรอบตัวดันเป็นชายป่าร่มรื่นและเงียบสงัดจนน่าประหลาดใจ และต่อหน้าต่อตาเขาก็มีกระท่อมไม้โย้เย้หลังหนึ่งตั้งอยู่
ทันใดนั้น ดูเหมือนรู้ว่าเขาจ้องมัน ก็มีชายวัยที่เรียกได้ว่าชราเดินออกมา แล้วยิ้มให้เขา และเพราะอะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกถึงพลังอำนาจที่แฝงไว้
เขาเชื้อเชิญเบตามีเข้าไปในบ้าน
ที่แน่ๆเขารู้สึกคุ้นเคยกับผู้เฒ่าคนนี้อย่างประหลาด.....
\"เบต้า!!! ตื่น ตื่นได้แล้ว มาจัดการกับของขวัญของแกเดี๋ยวนี้!!!!\"
เสียงหวีดแหลมลั่นบ้านดังขึ้นกระชากโสตประสาทให้รู้สึกสยิวกิ้ว เบตามีสะดุ้งตื่นอย่างแรง ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวแล้วลุกพรวดขึ้นทันที
\"ฮะแม่ ไปเดี๋ยวนี้ฮะ\"
ไม่ถึงห้านาทีต่อมา เขาก็วิ่งออกจากห้องราวกับกำลังจะไปแข่งวิ่ง 4x100 เมตร ดิ่งตรงสู่สนามหญ้า [ที่ตอนนี้กลายเป็นสนามของขวัญ] ด้วยอาการหอบแฮก
มีเสียงแหวกอากาศดังฟึบ! อยู่ข้างหลัง เบตามีเอี้ยวตัวหลบด้วยสันชาตญาณทำให้ไม้ดุ้นเบ้อเริ่มพลาดเป้าไป และเสียงที่เขาได้ยินต่อมาก็คือ เสียงหัวเราะอย่างชอบใจเบาๆข้างหลัง
\"ใช้ได้ เบต้า ที่ฝึกไปเริ่มมีผลแล้วสินะ\" อะมิเลีย คูริโอนีส แม่ประคุณทูนหัวที่ชอบกรีดเสียงแว๊ดลั่นบ้านหัวเราะแล้วยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
\"แม่นะ ชอบแอบทำร้ายผมจากด้านหลังอยู่เรื่อย\"เบตามีว่าแล้วถลึงตาใส่แม่ตัวเอง
\"เหอะ ไม่ทำแล้วแกคิดว่าจะเก่งได้ขนาดนี้รึไงฮะ เบต้า แล้วอีกอย่างนะ แกน่ะเป็นถึง......\"
พูดแล้วก็ชะงักอย่างลืมตัว
\"เป็นถึง??\" เบตามีหรี่ตาลงมองอย่างไม่ไว้ใจ แล้วพูดเป็นเชิงถาม
อะมิเลียรีบหัวเราะแก้เก้อ
\"ก้....เอ่อ....แกน่ะ เป็นถึงลูกแม่แล้ว ก็ต้องมีฝีมือมากๆสิ เป็นมนุษย์อยู่ในเมืองลาเดส ไม่เก่งจริง แม่ก็อายเป็นนะมีลูกแบบแกเหนี่ย\" เธอว่าแล้วแอบถอนหายใจอยู่ข้างใน ขำตัวเองที่หาคำพูดมาพูดได้ผิดคิว
\"เหอะ ไม่เหนจะอยาก\" เด็กหนุ่มฟังแล้วสบถกับตัวเองเบาๆ แต่ก้แน่นอนว่าไม่สามารถลอดหูคนหูดีไปได้
\"โธ่เอ๊ย แกก้ เดี๋ยวแกก็อยากเองแหละหน่า รู้กันเอาไว้ว่ามันอยู่ในสายเลือด นี่ๆ แกมีแม่อย่างชั้น ต้องเก่งๆ\" แม่เขาว่าแล้วตบบ่าลูกชายดังป๊าบๆ
\".....\" เบตามีมองหน้าแม่ตัวเองแล้วทำหน้าเห่ย ขี้เกียจเถึยง เลยหันไปตั้งหน้าตั้งตาเก็บของขวัญแทน จู่ๆอะมิเลียก้พูดขึ้นอีก
\"เออเออ เดี๋ยวแกก็จะรู้เองนั่นแหละ ถ้าอยากก็ไปดูในกล่องของขวัญที่แม่ให้ก็แล้วกัน กล่องที่มัน ขาวๆ ยาวๆ ผอมๆนั่นแหละ\"
เธอว่าเสร็จก็ก้าวออกเดิน และหายลับไปในตัวบ้าน ทิ้งให้เบตามียืนเก็บของแล้วกัดปากตัวเองอย่างครุ่นคิด...
*********************************************************************
[To Be Continued]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น