ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 10 >> บทสรุป
\"เบตาบอกว่าเขาไม่อยากอยู่ที่นี่\"
\"ทำไมหล่ะ\"
\"ไม่รู้เขา\"คูเลนตอบเสียงเครียด
\"ไม่อยากทำตามคำนาย\"แอนนาเบลล่าตอบแทนในขณะที่เบตามียังคงนั่งซึมอยู่ด้วยนัยน์ตาเลื่อนลอยเต็มทน \"อยากฝืนลิขิตชะตา\" เธอเสริม
\"แต่ถึงยังไงมันก้ไม่น่าจาเป็นไปได้หรอกนี่นา\"อะมิเลียพูดอย่างปลงอนิจจังจากการหายตัวเพียงวินาทีเดียวมาจากลาเดส \"ฝืนชะตาหน่ะเหรอ...ยิ่งเป็นคำทำนายของมหาปราชญ์โลเนียยิ่งแล้วใหญ่...\"
\"แล้วตกลงทำไมเขาถึงไม่อยากอยู่หล่ะ\"อะมิเลียถามขึ้นมาอีกในที่สุด
\"ก็เพราะสองบทสุดท้ายของคำทำนายหน่ะสิ\"แอนนาเบลล่าพูดขรึมๆ \"ใครๆก็รู้ว่าคำสาปนั่นพูดถึงโลดีฟส์กับคำสาปมรณะ...โง่แค่ไหนก็ต้องรู้อยู่ดี แล้วเป็นใครใครจะอยากสู้กับโลดีฟส์หล่ะ\"
เกิดความเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงไฟในเตาผิงที่ยังปะทุๆเป็นพักๆ
\"เบต้าๆลูกรัก\" อะมิเลียหันไปสะกิดเบตามีเบาๆทำให้คนถูกเรียกต้องสะดุ้งสุดตัว
\"อะ....อะไร....ฮะ..แม่\"เบตามีพูด ทั้งสีหน้าและสายตายังงงงวยราวกับเพิ่งหลุดออกมาจากอาการหลับใน
\"แม่อยากให้แกอยู่ที่นี่นะ\"อะมิเลียพูดอย่างอ่อนโยน แต่ยังคงเรียกลูกด้วยสรรพนามเดิมๆที่คุ้นเคย เบตามีหน้าซีดลงทำให้อะมิเลียต้องเลิกคิ้ว
\"ทำไม ทำไม แกไม่อยากอยู่เหรอ\"
เบตามีพยักหน้าอย่างแรง
\"ทำไมหล่ะ\"
เบตามีรู้สึกครุ่นคิดอยู่เหมือนกัน....เหตุผลที่เขาไม่อยากทำตามคำทำนาย...ไม่ใช่เพราะเขากลัว หรือขี้ขลาด...แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากสู้กับโลดีฟส์ เพราะคนๆเดียวที่เขามั่นใจว่าจะสามารถชนะโลดีฟส์ได้ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และเขาก็ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ...อีกอย่าง...ดูสภาพเขาสิ เป็นแค่คนที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นพ่อมด เวทย์ก็มีแต่เวทย์สั่วๆบ้าๆบอๆ แล้วเขาจะเอาอะไรไปสู้กับโลดีสฟ์ในเมื่ออีกฝ่ายนั่นเป็นถึงตำนานของมอร์ดูมเล่า....
...เขาคงต้องหาคำตอบอื่นเอาไว้ก่อนเพื่อกลบเกลื่อนความคิด แล้วสมองของเขาก็หยุดลง
\"เอ้อ...คงเป็นเพราะ...ข้าไม่ชอบ...บ้านเล็กๆ...มั้ง\"เบตามีโกหกไปด้วยคำพูดที่น่าถีบที่สุดในโลก เพราะมันเป็นคำแก้ตัวที่ต่อให้ชาตินี้ชาติไหนก้ไม่มีวันฟังขึ้น
\"เจ้าไม่ชอบบ้านเล็ก?\"
คราวนี้เป็นเสียงของคูเลน
...ได้ทีก็ต้องขอไปตามน้ำก่อนหล่ะ... \"ฮะ\"เบตามีตอบน้ำเสียงฟังโล่งอกขึ้น
\"งั้นหลับตาสิ\"คูเลนว่าเสียงเรียบ เบตามีมีสีหน้าประหลาดใจแต่ก็ยอมหลับตาลงเพราะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ความรู้สึกโล่งสบายเบาหวิวแบบใหม่มีมากขึ้นกะทันหันจันเบตมีสามารถสัมผัสได้ในอากาศอย่างง่ายดาย และในสองสามวินาทีต่อมา คูเลนก็สั่งให้เขาลืมตาขึ้น
เขาทำตามที่ปู่บอก แล้วเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวก็ต้องอ้าปากค้างด้วยคลื่นแห่งความประหลาดใจอย่างท่วมท้น
ห้องที่เขานั่งอยู่นั้นไม่ใช่ห้องเดิมอีกต่อไป มันใหญ่โตเสียจนคงจะยัดยักษ์เข้าไปได้หลายร้อยตัวง่ายๆ กำแพงทั้งสี่ด้านดูไกลออกไปสุดลูกหูลูกตาจนแทบมองไม่เห็น เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ก้ไม่ใช่เก้าอี้ไม้แข็งๆอีกต่อไป แต่มันทั้งใหญ่ทั้งนุ่มราวกับเป็นเก้าอี้ของพระราชา...จากสภาพการณ์คร่าวๆแล้วก็ดูเหมือนตอนนี้ราวกับว่าเขาอยู่ในพระราชวังอะไรซักอย่างแน่ๆ
\"ใหญ่พอรึยังหล่ะทีนี้\"คูเลนถามเสียงเรียบ
เบตามีกลืนน้ำลายเอื๊อก ลำคอแห้งผาก
\"ห...ใหญ่มากฮะ\"
คำพูดที่ทำให้ทั้งแอนนาเบลล่าและอะมิเลียยิ้มขำ
\"แล้วยังมีปัญาหาอะไรอีกไม้ จะจัดการให้\"
\"อะ...เอ่อ...\"เด็กหนุ่มหน้าซีด
\"ถ้าจะหาคำแก้ตัวหล่ะก็ ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องหาคำแก้ตัวที่มันฟังขึ้นกว่านี้ เพราะว่ามันอ่อนหัดมากจนแม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังสมควรจะรู้ว่านายโกหก\"แอนนาเบลล่าเปรยขึ้นเสียงเย็น แล้วปรายตาใส่เบตามีที่ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว พอรู้สึกตัวเจ้าตัวถึงได้หน้าขึ้นสีอย่างแรง
\"ใครบอกว่าข้าโกหก\"เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวเถียง ทำให้คนเป็นแม่มดถึงกับต้องร้องหึๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นขัดจังหวะการโต้คารมของทั้งสองโดยคูเลนและอะมิเลีย
\"ดีมาก เบต้า งั้นไม่มีปัญหาแล้วก็แปลว่าจะยอมอยู่แล้วสิใช่ไหม\"คูเลนพูดแล้วขยับรอยยิ้มบางอย่างเป็นต่อ
\"ผม...ม่...ไม่...เปล่า...\"เบตามีอ้าปากค้าง คำพูดติดอยู่ในลำคอจนติดอ่าง แอนนาเบลล่ายิ้มอย่างสะใจให้อะมิเลียซึ่งยิ้มตอบ
\"ผม...ม่...ไม่...เปล่า...ผม...มะ...ไม่ปฏิเสธหรอก!\"อะมิเลียพูดต่อให้ด้วยสีหน้ายิ้มๆ ทำให้เบตามีงงเป็นไก่ตาแตกไปเลยกับคำพูดเลียนแบบของแม่
\"ก็ดี งั้นเจ้าจะต้องฝึกเวทมนตร์ อันนี้ไม่ยากเพราะเจ้ามีพรสวรรค์ที่จะเรียนรู้อยู่แล้ว และต้องเรียนอาวุธด้วย ซึ่งอย่างที่รู้ๆกันว่าคือเฟนซิง [เรียนดาบ] ฝึกพลังจิต ไหวพริบ และการตัดสินใจ อย่างที่ข้าบอก\"คูเลนกระโดดเข้าร่วมผสมโรงแล้วพูดขึ้น
\"หะ....หา!?!\"...นี่เขายังไม่ได้พูดว่าตกลงเลยนะ...!!
\"อ่าาา งั้นแม่ไปก่อนแล้วนะยะเบต้าลูกรัก หวังว่าแกจะโชคดีหล่ะ\"อะมิเลียพูดอย่างสุขใจโดยไม่คิดจะใส่ใจคนที่กำลังจะโดนบังคับซักนิด และแล้วเธอก็หายตัวไปกับอากาศธาตุดัง วึบ!
\"ตกลงแล้ว ห้ามเปลี่ยนใจนะ\"คูเลนยิ้มน้อยๆแล้วปรบมือเสียงดังเมื่อไม่มีคำตอบเพราะว่าคนตาสีเขียวนั่งช๊อกไปแล้ว...ห้องที่สุดใหญ่นั่นหายไปและกลายเป็นห้องที่เล็กกว่านิดหน่อย พอเห็นดาบที่แขวนไว้ทางฝาผนังด้วยขวาเรียงรายกันเป็นตับ และด้านซ้ายก็มีปืนเล็กปืนใหญ่อีกเพียบ ข้างหน้าเป็นตู้ไม้สีน้ำตาลที่จัดอย่างมีระเบียบ ส่วนทางด้านหลังเป็นหน้าต่างโล่งๆ ตรงกลางห้องว่างเปล่าเป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ กว้างขวาง และเย็นสบาย...
\"เริ่มกันหล่ะนะ...\"แอนนาเบลล่าพูด แล้วขยับตัวเพียงในเสี้ยววินาที และก่อนที่เบตามีจะทันรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็คว้าดาบเล่มบางยาวออกมาจากฝาผนัง แล้วตวัดชี้มาที่เขาในวูบเดียว...!
*******************************************************
๐_LilLY_๐ >>
ตอนนี้สั้นๆหน่อยอ่านะ
คือว่าลิลจาตัดจบตอนแรกตรงนี้แหละ มันจาแบ่งเป็น chapter ๆ อ๊ะ ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของ chapter แรก ตอนหน้าจะขึ้น สอง ก้เลยขอตัดตรงนี้เลยระกัน...
ไว้เจอกันตอนหน้า ลิลจารีบๆๆๆๆลง ทีละหลายๆตอน มันจาได้จบเร็วๆ แล้วพอจบลิลก้จาได้ลบเรื่องนี้ทิ้งซะที 555
แล้วเจอกันระกานจ้า ^^
บ๊ายบายๆๆๆ
- 3-
...
\"ทำไมหล่ะ\"
\"ไม่รู้เขา\"คูเลนตอบเสียงเครียด
\"ไม่อยากทำตามคำนาย\"แอนนาเบลล่าตอบแทนในขณะที่เบตามียังคงนั่งซึมอยู่ด้วยนัยน์ตาเลื่อนลอยเต็มทน \"อยากฝืนลิขิตชะตา\" เธอเสริม
\"แต่ถึงยังไงมันก้ไม่น่าจาเป็นไปได้หรอกนี่นา\"อะมิเลียพูดอย่างปลงอนิจจังจากการหายตัวเพียงวินาทีเดียวมาจากลาเดส \"ฝืนชะตาหน่ะเหรอ...ยิ่งเป็นคำทำนายของมหาปราชญ์โลเนียยิ่งแล้วใหญ่...\"
\"แล้วตกลงทำไมเขาถึงไม่อยากอยู่หล่ะ\"อะมิเลียถามขึ้นมาอีกในที่สุด
\"ก็เพราะสองบทสุดท้ายของคำทำนายหน่ะสิ\"แอนนาเบลล่าพูดขรึมๆ \"ใครๆก็รู้ว่าคำสาปนั่นพูดถึงโลดีฟส์กับคำสาปมรณะ...โง่แค่ไหนก็ต้องรู้อยู่ดี แล้วเป็นใครใครจะอยากสู้กับโลดีฟส์หล่ะ\"
เกิดความเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงไฟในเตาผิงที่ยังปะทุๆเป็นพักๆ
\"เบต้าๆลูกรัก\" อะมิเลียหันไปสะกิดเบตามีเบาๆทำให้คนถูกเรียกต้องสะดุ้งสุดตัว
\"อะ....อะไร....ฮะ..แม่\"เบตามีพูด ทั้งสีหน้าและสายตายังงงงวยราวกับเพิ่งหลุดออกมาจากอาการหลับใน
\"แม่อยากให้แกอยู่ที่นี่นะ\"อะมิเลียพูดอย่างอ่อนโยน แต่ยังคงเรียกลูกด้วยสรรพนามเดิมๆที่คุ้นเคย เบตามีหน้าซีดลงทำให้อะมิเลียต้องเลิกคิ้ว
\"ทำไม ทำไม แกไม่อยากอยู่เหรอ\"
เบตามีพยักหน้าอย่างแรง
\"ทำไมหล่ะ\"
เบตามีรู้สึกครุ่นคิดอยู่เหมือนกัน....เหตุผลที่เขาไม่อยากทำตามคำทำนาย...ไม่ใช่เพราะเขากลัว หรือขี้ขลาด...แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากสู้กับโลดีฟส์ เพราะคนๆเดียวที่เขามั่นใจว่าจะสามารถชนะโลดีฟส์ได้ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และเขาก็ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือ...อีกอย่าง...ดูสภาพเขาสิ เป็นแค่คนที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นพ่อมด เวทย์ก็มีแต่เวทย์สั่วๆบ้าๆบอๆ แล้วเขาจะเอาอะไรไปสู้กับโลดีสฟ์ในเมื่ออีกฝ่ายนั่นเป็นถึงตำนานของมอร์ดูมเล่า....
...เขาคงต้องหาคำตอบอื่นเอาไว้ก่อนเพื่อกลบเกลื่อนความคิด แล้วสมองของเขาก็หยุดลง
\"เอ้อ...คงเป็นเพราะ...ข้าไม่ชอบ...บ้านเล็กๆ...มั้ง\"เบตามีโกหกไปด้วยคำพูดที่น่าถีบที่สุดในโลก เพราะมันเป็นคำแก้ตัวที่ต่อให้ชาตินี้ชาติไหนก้ไม่มีวันฟังขึ้น
\"เจ้าไม่ชอบบ้านเล็ก?\"
คราวนี้เป็นเสียงของคูเลน
...ได้ทีก็ต้องขอไปตามน้ำก่อนหล่ะ... \"ฮะ\"เบตามีตอบน้ำเสียงฟังโล่งอกขึ้น
\"งั้นหลับตาสิ\"คูเลนว่าเสียงเรียบ เบตามีมีสีหน้าประหลาดใจแต่ก็ยอมหลับตาลงเพราะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ความรู้สึกโล่งสบายเบาหวิวแบบใหม่มีมากขึ้นกะทันหันจันเบตมีสามารถสัมผัสได้ในอากาศอย่างง่ายดาย และในสองสามวินาทีต่อมา คูเลนก็สั่งให้เขาลืมตาขึ้น
เขาทำตามที่ปู่บอก แล้วเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวก็ต้องอ้าปากค้างด้วยคลื่นแห่งความประหลาดใจอย่างท่วมท้น
ห้องที่เขานั่งอยู่นั้นไม่ใช่ห้องเดิมอีกต่อไป มันใหญ่โตเสียจนคงจะยัดยักษ์เข้าไปได้หลายร้อยตัวง่ายๆ กำแพงทั้งสี่ด้านดูไกลออกไปสุดลูกหูลูกตาจนแทบมองไม่เห็น เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ก้ไม่ใช่เก้าอี้ไม้แข็งๆอีกต่อไป แต่มันทั้งใหญ่ทั้งนุ่มราวกับเป็นเก้าอี้ของพระราชา...จากสภาพการณ์คร่าวๆแล้วก็ดูเหมือนตอนนี้ราวกับว่าเขาอยู่ในพระราชวังอะไรซักอย่างแน่ๆ
\"ใหญ่พอรึยังหล่ะทีนี้\"คูเลนถามเสียงเรียบ
เบตามีกลืนน้ำลายเอื๊อก ลำคอแห้งผาก
\"ห...ใหญ่มากฮะ\"
คำพูดที่ทำให้ทั้งแอนนาเบลล่าและอะมิเลียยิ้มขำ
\"แล้วยังมีปัญาหาอะไรอีกไม้ จะจัดการให้\"
\"อะ...เอ่อ...\"เด็กหนุ่มหน้าซีด
\"ถ้าจะหาคำแก้ตัวหล่ะก็ ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องหาคำแก้ตัวที่มันฟังขึ้นกว่านี้ เพราะว่ามันอ่อนหัดมากจนแม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังสมควรจะรู้ว่านายโกหก\"แอนนาเบลล่าเปรยขึ้นเสียงเย็น แล้วปรายตาใส่เบตามีที่ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว พอรู้สึกตัวเจ้าตัวถึงได้หน้าขึ้นสีอย่างแรง
\"ใครบอกว่าข้าโกหก\"เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวเถียง ทำให้คนเป็นแม่มดถึงกับต้องร้องหึๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นขัดจังหวะการโต้คารมของทั้งสองโดยคูเลนและอะมิเลีย
\"ดีมาก เบต้า งั้นไม่มีปัญหาแล้วก็แปลว่าจะยอมอยู่แล้วสิใช่ไหม\"คูเลนพูดแล้วขยับรอยยิ้มบางอย่างเป็นต่อ
\"ผม...ม่...ไม่...เปล่า...\"เบตามีอ้าปากค้าง คำพูดติดอยู่ในลำคอจนติดอ่าง แอนนาเบลล่ายิ้มอย่างสะใจให้อะมิเลียซึ่งยิ้มตอบ
\"ผม...ม่...ไม่...เปล่า...ผม...มะ...ไม่ปฏิเสธหรอก!\"อะมิเลียพูดต่อให้ด้วยสีหน้ายิ้มๆ ทำให้เบตามีงงเป็นไก่ตาแตกไปเลยกับคำพูดเลียนแบบของแม่
\"ก็ดี งั้นเจ้าจะต้องฝึกเวทมนตร์ อันนี้ไม่ยากเพราะเจ้ามีพรสวรรค์ที่จะเรียนรู้อยู่แล้ว และต้องเรียนอาวุธด้วย ซึ่งอย่างที่รู้ๆกันว่าคือเฟนซิง [เรียนดาบ] ฝึกพลังจิต ไหวพริบ และการตัดสินใจ อย่างที่ข้าบอก\"คูเลนกระโดดเข้าร่วมผสมโรงแล้วพูดขึ้น
\"หะ....หา!?!\"...นี่เขายังไม่ได้พูดว่าตกลงเลยนะ...!!
\"อ่าาา งั้นแม่ไปก่อนแล้วนะยะเบต้าลูกรัก หวังว่าแกจะโชคดีหล่ะ\"อะมิเลียพูดอย่างสุขใจโดยไม่คิดจะใส่ใจคนที่กำลังจะโดนบังคับซักนิด และแล้วเธอก็หายตัวไปกับอากาศธาตุดัง วึบ!
\"ตกลงแล้ว ห้ามเปลี่ยนใจนะ\"คูเลนยิ้มน้อยๆแล้วปรบมือเสียงดังเมื่อไม่มีคำตอบเพราะว่าคนตาสีเขียวนั่งช๊อกไปแล้ว...ห้องที่สุดใหญ่นั่นหายไปและกลายเป็นห้องที่เล็กกว่านิดหน่อย พอเห็นดาบที่แขวนไว้ทางฝาผนังด้วยขวาเรียงรายกันเป็นตับ และด้านซ้ายก็มีปืนเล็กปืนใหญ่อีกเพียบ ข้างหน้าเป็นตู้ไม้สีน้ำตาลที่จัดอย่างมีระเบียบ ส่วนทางด้านหลังเป็นหน้าต่างโล่งๆ ตรงกลางห้องว่างเปล่าเป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ กว้างขวาง และเย็นสบาย...
\"เริ่มกันหล่ะนะ...\"แอนนาเบลล่าพูด แล้วขยับตัวเพียงในเสี้ยววินาที และก่อนที่เบตามีจะทันรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็คว้าดาบเล่มบางยาวออกมาจากฝาผนัง แล้วตวัดชี้มาที่เขาในวูบเดียว...!
*******************************************************
๐_LilLY_๐ >>
ตอนนี้สั้นๆหน่อยอ่านะ
คือว่าลิลจาตัดจบตอนแรกตรงนี้แหละ มันจาแบ่งเป็น chapter ๆ อ๊ะ ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของ chapter แรก ตอนหน้าจะขึ้น สอง ก้เลยขอตัดตรงนี้เลยระกัน...
ไว้เจอกันตอนหน้า ลิลจารีบๆๆๆๆลง ทีละหลายๆตอน มันจาได้จบเร็วๆ แล้วพอจบลิลก้จาได้ลบเรื่องนี้ทิ้งซะที 555
แล้วเจอกันระกานจ้า ^^
บ๊ายบายๆๆๆ
- 3-
...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น