fanfic-yulsic-ทาสรัก หนี้อารมณ์ ภาค 4

ลำดับตอนที่ #8 : ถ้าเจ้าตาย ข้าคงหาจักอยู่ได้ไม่

 

 

 

ฮันซึงยอนโล่งอกโล่งใจในหลายๆเรื่อง

 

 

 

ชีวิตเธอกำลังไปได้สวย

 

 

 

น้องคริสเตียนหลับสนิท หลังจากผ่าตัดอาการน้องก็ดีขึ้นมาก 

 

 

 

เย็นนี้เธอเลยไปจ่ายตลาด หาของอร่อยๆ มาทำมื้อค่ำให้คุณคริส

 

 

 

แต่ไม่คิดว่าเธอจะพบกับใครบางคน

 

 

 

 

 

 

"ซึงยอน นั่นซึงยอนใช่ไหม" เสียงผู้ชายที่ไหนมาทัก

 

 

 

 

"คุณเป็นใครหรือ"  

 

 

 

 

เธอเหมือนจะรู้จักเขา รู้ว่าเขาไม่มีพิษมีภัย แต่ทำไมเธอจำเขาไม่ได้ นึกชื่อเขาไม่ออก

 

 

 

 

"ฉันคังอินไง คังอินที่เคยเช่าห้องแถวที่ท่าเรือน่ะ ฉันยังช่วยเธอเปิดร้านขายข้าวแกงอยู่เลยเธอจำได้ไหม"

 

 

 

 

 

ไม่ต้องใช้เวลานึก เธอจำเขาได้ เขาเป็นคนดี มีแม่อีกหนึ่งคนที่เขาต้องดูแล

 

 

 

 

ตอนที่แพ้ท้องนั่นก็ได้เขาไปรับไปส่งที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

น้องคริสเตียนเกิดแม่เขาก็มาช่วยเลี้ยง

 

 

 

 

เหมือนเขาจะพยายามจีบเธอ แต่เธอรักใครไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

เขาเลยบอกว่าพี่จะเป็นพี่ชายที่แสนดี คอยดูแลซึงยอนและคริสเตียนตลอดไป

 

 

 

จนเธอต้องบากหน้ามาขอความช่วยเหลือกับท่านจอง เพราะน้องเตียนต้องใช้เงินจำนวนมากในการผ่าตัด

 

 

 

 

ท่านจองมารับเธอไปจากห้องแถวนั่น แล้วเธอก็ไม่ได้ติดต่อกับพี่เค้่าอีกเลย

 

 

 

 

 

"พี่คังอิน มาได้อย่างไร พี่มาทำอะไรที่นี่"

 

 

 

คังอินช่วยเหลือเธอไว้มาก แต่ช่วงนั้นเขาไม่ค่อยมีบทพูดก็เพียงเท่านั้น

 

 

 

 

"พี่มีอะไรจะขอให้เธอช่วย พี่มองไม่เห็นใครแล้ว พี่ก็มาดักรอเธอที่หน้าบ้านทุกวัน โชคดีวันนี้ถึงได้เจอ"

 

 

 

 

"แล้ว...พี่มีอะไรให้ฉันช่วยอย่างนั้นหรือ"

 

 

 

 

"เธอรู้จักวิคเตอเรียใช่ไหม เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมท่านนายพลคูกิมิยะน่ะ"

 

 

 

รู้จักดีที่สุด แค้นมากที่สุดเหมือนกัน

 

 

 

"รู้จักสิคะ เธอเป็นภรรยาของคุณลู่ น้องชายคุณคริส เธอเป็นสะใภ้สกุลจอง" แฮมตอบใสๆ ไม่มีใจจะขุ่นจะเคือง

 

 

 

 

 

"พี่อยากเจอเขา"

 

 

 

 

"พี่รู้จักคุณวิคอย่างนั้นหรือ"

 

 

 

"เรื่องมันยาว แต่พี่ก็ต้องเล่าให้เธอฟัง"

 

 

 

 

 

วิคเตอเรียเป็นน้องสาวของคังอิน

 

 

 

แม่เขามีสามี มีลูกอยู่แล้ว แต่นายพลก็ยังบังคับขืนใจพาแม่หนีไป 

 

 

 

 

ไม่นานนายพลต้องไปรบที่อื่น เขาเลยปล่อยแม่ออกมา 

 

 

 

 

แม่เขาท้องกับนายพลคูกิมิยะ

 

 

 

 

 

พ่อเสียใจ และตรอมใจ...จนตาย

 

 

 

 

 

ไม่นานนายพลกลับมา เขารู้ว่าน้องวิคเป็นลูกเขากับแม่ น้องวิคเพิ่ง 4 ขวบ เธอยังไม่รู้ความ

 

 

 

เขาลักพาตัวน้องวิคไป

 

 

 

 

แม่เสียใจมาก พยายามตามหาน้อง จนไม่นานนี้แม่ได้เห็นข่าวทางหน้าหนังสือพิมพ์ว่าน้องวิคแต่งงาน

 

 

 

 

วิคเตอเรียลูกครึ่งจีนอเมริกันที่ไหน

 

 

 

 

ลูกสาวแม่ชัดๆ ท่านแม่เอาแต่ร่ำร้องอยากกอดน้องวิค แต่จะให้พี่ทำยังไง น้องเค้าสูงส่งปานนั้น

 

 

 

 

"เป็นอย่างนี้ล่ะ ซึงยอน ตอนนี้ท่านแม่ก็ป่วยหนัก อยากกอดน้องวิคก่อนตาย พี่อยากไปบอกน้องเขา่ให้ไปหาแม่สักครั้ง น้องเขาจะเชื่อไม่เชื่อพี่ก็แล้วแต่ เพียงแค่พี่ได้ทำหน้าที่ลูก พี่ไปตามหาน้องให้แม่ได้จนสุดความสามารถ แค่นี้ ซึงยอน เธอจะช่วยพี่สักครั้งได้ไหม"

 

 

 

 

 

"มันเรื่องใหญ่นะ แล้วที่สำคัญ คุณวิคไม่เคยมานอนที่นี่เลย เธอแต่งเข้าสกุลจองก็จริง แต่ก็มาที่นี่เพียงเอาเอกสารมาให้ท่านจองเซ็นแต่เพียงเท่านั้น ซึงยอนเคยได้ยินคุณคริสบอกว่า วิคเตอเรียชอบกลับไปนอนที่จวนคูกิมิยะ พี่คังอินลองไปตามหาเธอที่นั่นดู พี่น่าคงจะเจอเธอมากกว่าพี่จะมารอเธอที่นี่"

 

 

 

 

"พี่ไม่อยากให้น้องวิคเป็นคนอกตัญญู ไม่รู้จักแม้แต่แม่แท้ๆ พี่ต้องเจอน้องเขาให้ได้ ซึงยอน เธอรู้จักใครที่อยู่ในจวนคูกิมิยะบ้างไหม ที่พอจะช่วยพี่ได้"

 

 

 

 

"ไม่รู้เลย นอกจากคุณหนูใหญ่กับยูล เอ๊ยไม่ใช่ กับคุณยูริสามีคุณหนูใหญ่น่ะ"

 

 

 

 

"คุณหนูใหญ่อย่างนั้นหรือ เห็นว่าท่านเป็นคนมีเมตตา ซึงยอนคิดว่า ท่านจะช่วยพี่ได้ไหม"

 

 

 

 

 

"ไม่รู้สินะ แต่ถ้าพี่ได้เจอเธอ ฉันว่าเธอต้องช่วยพี่ได้ เพราะคุณหนูใหญ่ เธอไม่เคยดูดายเมื่อเห็นใครเดือดร้อน "

 

 

 

 

"ขอบใจมากนะซึงยอน ขอบใจเธอมากจริง"

 

 

 

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณฉัน เมื่อก่อนพี่ก็ช่วยเหลือฉันมามาก ถ้าได้เจอคุณวิคหรือคุณหนูใหญ่ ฉันจะช่วยพูดให้ ฉันสัญญาว่าจะช่วยจนสุดความสามารถของฉันเลยเทียว "

 

 

 

 

 

 

ซึงยอนตั้งใจว่าจะต้องช่วยให้วิคเตอเรียได้เจอแม่แท้ๆให้ได้ เพื่อตอบแทนที่เขาและแม่เคยช่วยเหลือเธอ ยามที่เธอตกต่ำสุดขีด

 

 

 

 

แต่เรื่องนี้ ต้องไม่ให้คริสตัลมาเกี่ยวมาข้อง 

 

 

 

 

คุณคริสตัลของซึงยอน ต่อให้ตายเธอก็ไม่ให้ไปหายัยวิค ไม่มีวัน

 

 

 

อันนี้ซึงยอนได้กล่าวไว้จริงๆ

 

 

 

 

 

 

-คุณหนูใหญ่ เราต้องไปพบคุณหนูใหญ่ที่จวนคูกิมิยะ เราต้องไปหาเธอที่จวนคูกิมิยะ-

 

 

 

คังอินไม่รอความช่วยเหลือจากซึงยอนแล้ว เขาตั้งใจจะไปดักพบคุณหนูใหญ่ที่จวนคูกิมิยะ เขาต้องไปให้เร็วที่สุด

 

 

 

 

 

 

.............

 

 

 

 

 

 

 

ห้องหอยูลสิก

 

 

 

 

สาวสวยในเดรสลูกไม้เบาบางสีชมพูอ่อน นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

 

 

ร่างสูงเดินมาเติมชาให้

 

 

 

 

 

"คิดอะไรอยู่หรือคุณหนู"

 

 

 

พรุ่งนี้แล้วสินะ เขาต้องออกเดินทางไปนานกิง ไปรบเพื่อกองทัพญี่ปุ่น  

 

 

 

 

 

สิ่งที่วนเวียนอยู่ในใจของเมียรัก

 

 

 

 

 

ยูลต้องไปฆ่าคน....ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย ไม่อยากให้เขาไป ไม่อยากให้เขาทำอะไรทั้งนั้น 

 

 

 

 

"คุณหนู.....คุณหนูใหญ่......" 

 

 

 

 

เรียกเท่าใดก็ไม่ได้ยิน หลายวันมานี่คุณหนูเปลี่ยนไปมาก

 

 

 

เข้าใกล้ก็บอกว่าเหม็น อยากกอดอยากจูบก็ไม่ได้ บอกว่าไม่สบายอยากนอน ดีนะที่ไม่ค่อยอาเจียนแล้ว

 

 

 

 

 

"คุณหนูเป็นอะไรหรือ "  ทาสน้อยเข้าไปสวมกอด 

 

 

 

 

 

กระนั้นเธอจึงได้สติ

 

 

 

 

"ฮืมม อะไรหรือยูล" 

 

 

 

 

 

"ข้าถามว่าคุณหนูเป็นอะไรหรือ เหม่อลอยเยี่ยงนี้ คุณหนูคิดถึงใครอยู่"

 

 

 

 

เธอลุกขึ้นและเดินไปยังเตียงนอนนุ่ม

 

 

 

 

"เป็นอย่างนี้อีกแล้ว ข้าเข้าใกล้ทีไรก็เดินหนี จนตอนนี้ข้าคิดว่าคุณหนูไม่รักข้าแล้ว"

 

 

 

 

ร่างบางถอนใจ

 

 

 

 

"แล้วเจ้าใยคิดเช่นนั้น" 

 

 

 

 

จริงสินะ หลายวันมานี่ข้าง่วง เหนื่อย เพลีย ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจเขาจริงอย่างที่เขาตัดพ้อ

 

 

 

 

 

"พรุ่งนี้ข้าจะไปรบแล้วแต่คุณหนูกลับเดินหนีข้า เป็นเสียเยี่ยงนี้แล้ว ข้าจักเอากำลังใจที่ไหนไปรบกันได้เล่า"

 

 

 

 

"แล้วมันมีหน้าตาเป็นอย่างไร กำลังใจที่เจ้าอยากได้นั่น "

 

 

 

 

 

ยูลที่รัก ข้าจักไม่รู้ฤาว่าเจ้าต้องการอะไร  

 

 

 

 

 

"คุณหนูไม่ใส่ใจใยดีข้า คุณหนูไม่รักข้าแล้ว" 

 

 

 

 

 

ควอนยูล ดูเจ้าตอนนี้สิ  นั่งหันหลังกอดอกอยู่ปลายเตียงนอน งอนเหมือนเด็กๆ เลย

 

 

 

 

ร่างบางในเดรสลูกไม้บางสีอ่อน ลุกขึ้นไปสวมกอดจากด้านหลัง

 

 

 

 

"เจ้าว่าข้ามิได้รักเจ้าหรือ" 

 

 

 

 

 

"อืมม ข้าว่าคุณหนูคงไม่..รักข้าแล้ว" 

 

 

 

 

รักหรือไม่รัก เธอก็สอดมือเข้าไปแกะกระดุมเสื้อเขาแทนคำตอบ

 

 

 

 

 

 

เราสองคนอยู่ด้วยกันมาเกือบครึ่งค่อนชีวิต ร่วมทุกข์ ร่วมสุข ร่วมรักกันมานานจนรู้ใจ

 

 

 

 

 

คุณหนูใหญ่แกะกระดุมเสื้อเพื่อสอดเรียวมือบางเข้าไปลูบไล้หน้าท้องแข็ง

 

 

 

 

ใบหน้าซบกับแผ่นหลังกว้าง

 

 

 

 

เสียงสั่นเครือ

 

 

 

 

 

 

 

เขารีบหันมาดู

 

 

 

"คุณหนูร้องไห้อีกแล้ว " ยกมือหนาปาดน้ำตาให้

 

 

 

"ร้องไห้ทำไม ข้าบอกท่านแล้วเสียเป็นพันครั้ง ว่าข้าไปรบเพื่อท่านพ่อเพียงครั้งเดียว แล้วข้าจะไม่จากคุณหนูไปไหนอีก"

 

 

 

 

"เมื่อคราวก่อนที่แชงกรีล่า เจ้าก็บอกข้าว่าไปไม่นาน ตอนนี้เจ้าไปรบก็บอกว่าไปไม่นานอีก.."

 

 

 

 

คุณหนูกล่าวทั้งน้ำตา เขาจึงดึงเธอเข้ามาสวมกอด

 

 

 

 

"ไม่เอาน่า ข้าไปแค่ 3 เดือน กองทัพญี่ปุ่นมีไพร่พลมากมาย ไม่มีใครทำอะไรข้าได้หรอก"

 

 

 

 

ยูริ คูกิมิยะลูบหัวปลอบอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

"ก็ข้ากลัวเจ้า...ตาย"

 

 

 

 

"แล้วถ้าข้าตาย คุณหนูจักอยู่ได้ไหม"

 

 

 

"เจ้าพูดบ้าอะไร ถ้าเจ้าตาย ข้าก็อยู่ไม่ได้หรอก "

 

 

 

 

 

คุณหนูรักข้า เธอกำลังร้องไห้ให้ข้า ควอนยูล ทาสรักผู้ต่ำต้อย 

 

 

 

แม้เพลานี้ข้าจักมีเงินมีเกียรติ แต่ในใจข้าคิดเสมอว่า คนไร้ค่าอย่างข้านี้ ไม่คู่ควรกับคุณหนูเลยแม้สักเพียงนิด

 

 

 

ความรักที่คุณหนูมีให้ข้า ชีวิตที่เหลือนี้ คุณหนูก็ฝากไว้กับข้า 

 

 

 

 

หากกลับมาได้ ข้าจะไม่ทำให้คุณหนูผิดหวัง

 

 

 

 

 

"แค่ครั้งเดียวที่ข้าจะตอบแทนท่านพ่อ ข้าไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญู ข้ากลัวว่าตายไปจักไม่มีหน้าไปสู้บรรพชน"

 

 

 

 

 

นายทหารหนุ่มประคองใบหน้าสวยขึ้นมา

 

 

 

"ฟังข้า คุณหนูอยู่ที่นี่รอข้า ไม่ว่าทางข้างหน้าจะลำบากแค่ไหน อันตรายเพียงใด ข้าจักต้องกลับมาหาคุณหนูให้ได้"

 

 

 

"สัญญากับข้าสิ"

 

 

 

"มากกว่าสัญญาข้าก็จักทำให้ " 

 

 

 

 

ทาสน้อยยกมือขึ้น

 

 

 

 

"ข้าควอนยูล ขอสาบานต่อหน้าฟ้าดินว่า แม้จักเหลือแขนเพียงข้าง ขาเพียงครึ่่ง ข้าก็จะัจักหาทางกลับมาหาคุณหนู"

 

 

 

 

"ไปรบแบบนี้ เขามีสตรีไปด้วยหรือไม่" 

 

 

 

 

 

ร่างบางในเดรสลูกไม้สีอ่อน เอ่ยขึ้นถาม

 

 

 

 

โถ คุณหนูที่รัก หลายวันมานี่ท่านคงคิดมากเรื่องนี้สินะ ท่านไม่กลัวหรอกว่าข้าจะตาย แต่กลัวข้าไปมีคนอื่นละสิ 

 

 

 

 

"อย่าว่าแต่ไปรบแล้วมีสตรีไปด้วยเลย ต่อให้ที่ไหนมีสตรีสาวสวยรายล้อม ข้าก็ไม่เคยชายตามองแม้แต่เพียงนิด"

 

 

 

 

"จริงหรือ" เธอหรี่ตามองเหมือนไม่มั่นใจ

 

 

 

 

"ให้ข้าสาบานไหม"

 

 

 

"ไม่....ต้องก็ได้"

 

 

 

"ทำไมหรือ คุณหนูเชื่อใจข้าหรือ"

 

 

 

เมียรักยิ้มกว้างแทนตำตอบว่าสุดแสนจะเชื่อใจ

 

 

 

 

"แล้วเจ้าไม่กลัวข้าไปมีคนอื่นบ้างหรือ ไม่เห็นเจ้าจะเคยเป็นห่วงหรือหึงหวงข้า แม้แต่เพียงนิด"

 

 

 

 

"ข้าไม่เคยคิดเยี่ยงนั้นกับคุณหนูเลยจริงๆ นี่คือความสัตย์ "

 

 

 

"อย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าข้าจักไม่มีวันนอกใจเจ้าอย่างนั้นดอกหรือ"

 

 

 

"เพราะเกียรติยศของคุณหนู ศักดิ์ศรีที่สูงส่ง ไม่มีทางที่คุณหนูจะลดตัวไปทำสิ่งใดๆที่จัญไรเยี่ยงนั้น ไม่มีวันเป็นได้เลย"

 

 

 

 

"ในสายตาของเจ้า เจ้ามองข้าเป็นคนเช่นไรหรือ ควอนยูล"

 

 

 

 

"สวย สูงส่ง สง่างามยากจักหาใครเสมอเหมือน ไม่ว่าใคร หากได้คุณหนูเป็นคนรัก เขาผู้นั้นต้องเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก"

 

 

 

 

"แล้วผู้ใดฤาถือครองใจข้า คนที่เจ้าว่าเขาโชคดีที่สุดในโลก"

 

 

 

 

คนโชคดีคนนั้นหรือ เขาจับมือบางมาสัมผัสพวงแก้มใส

 

 

 

"ข้านี่ไง ที่ได้ครองใจคุณหนู "

 

 

 

 

 

"แล้วใยเมื่อครู่ เจ้าถึงว่าข้ามิได้รัก"

 

 

 

 

...............

 

 

 

 

 

........

 

 

 

 

 

....

 

 

 

 

 

จักตอบเหมือนคนทั่วไปก็หาได้ไม่ ทำไมคุณหนูเป็นคนฉลาดถึงเพียงนี้

 

 

 

 

ข้าตัดพ้อไปว่าคุณหนูไม่รัก แต่ท่านกลับหลอกล่อให้ข้าเอ่ยคำตอบออกมาเอง

 

 

 

"ควอนยูล.."

 

 

 

เขาเงยหน้าขึ้น ข้ารู้ว่าคุณหนูรักข้า แต่จักบอกมันมาสักนิดมิได้ฤา

 

 

 

 

 

 

ใบหน้าเลื่อนเข้ามาจุมพิต เธอซึมซัมเอาความหนานุ่มของริมฝีปาก

 

 

ก่อนจะสอดลิ้นอ่อนเข้ามามือหนาประคองแก้มเธอไว้ เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเพื่อลิ้มรสรักสัมผัสหวาน

 

 

 

 

"อือออ อืมมมม" 

 

เธอผลักอกเขาเบาเบาเพราะเห็นว่าจุมพิตนั้นมันชักจะเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

มือหนานุ่มของเขากำลังจะสอดเข้าไปในกระโปรงเดรส

 

 

 

 

ยูล อย่านะ ข้าคิดว่า..ข้ายังไม่......

 

 

 

 

 

.....ไม่ทันแล้ว ไฟรักควอนยูล พอจุดติดแล้วยากจะดับ

 

 

 

 

เธอก็ต้องการเขามาก......แต่ทำไมหลายวันมานี้ เธอรู้สึกเหมือนร่างกายไม่พร้อม

 

 

 

"คุณหนูต้องผ่อนคลายบ้าง "

 

 

 

ร่างสูงผลักเธอลงไปนอนราบ

 

 

 

 

"หลับตา แล้วปล่อยใจให้ข้าปรนเปรอ แล้วคุณหนูจักเพ้อขึ้นไปถึงบันไดสวรรค์"

 

 

 

 

เดรสนอนข้าหลุดไปเมื่อไหร่ไม่รู้ได้

 

 

 

 

ทำไมมันขาวโพลนไปหมด

 

 

 

"อืออ อืมมมม"

 

 

 

ปลายลิ้นละมุนอ่อนตวัดร่อนกลางลำตัว

 

 

 

"อืมม  ยูลลล"

 

 

 

 

คิดถึงตอนยูลผมยาว หากคราวเขากลับมาครั้งหน้า ข้าจักให้เขาไว้ผม

 

 

 

 

อ่ห์าาาา เหมือนล่องลอยขึ้นไปในอากาศ มันเบาหวิวจนต้องจับท้ายทอยเขาไว้

 

 

 

 

"ยูล~~ ....ข้า~~ไม่ไหวแล้ว~~ ~~"

 

 

 

"คุณหนู ได้โปรดบอกรักข้าเพียงครั้ง ได้โปรด...."

 

 

 

 

 

"I love yuri~ ~ I~~ lovveee yuuuriiiii~~~"

 

 

 

 

 

บอกรักแบบนี้อีกแล้ว 

 

 

เวลาคุณหนู....มีความสุข คุณหนูจะเพ้อเป็นภาษาอังกฤษ

 

 

 

 

 

 

 

 

มันเป็นภาษาที่เขาฟังไม่เข้าใจ

 

 

 

เมื่อไหร่คุณหนูจะบอกรักเขาแบบคนทั่วไปสักที

 

 

 

 

 

 

แต่วินาทีนี้ในสิ่งที่อยู่ต่อหน้า

 

 

 

คุณหนูสวยจัง ใครๆก็ว่าคุณหนูสวย

 

 

 

และตอนที่ริมฝีปากกัดเม้ม ใบหน้าบิดเบี้ยว ไรผมเต็มไปด้วยเหงื่อ

 

 

 

 

 

เป็นภาพที่เขาได้เห็นมันแต่เพียงคนเดียว

 

 

 

เกิดเป็นควอนยูริ นี่มันดีอย่างนี้นี่เอง

 

 

 

 

 

"อ๊ะ...... ยูลล..อ๊า.....อร๊าาาาา ~~~~~~~~ อร๊างงงงง งงงงง"

 

 

 

 

 

อยากจัดมากกว่านี้ แต่คุณหนูไม่ค่อยสบาย รอให้เธอหายก่อนดีกว่า

 

 

 

 

ใบหน้าแดงเพราะเลือดฝาด เนินอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยเหนื่อยหอบ

 

 

 

"คุณหนูสวยอย่างนี้ ยามราตรี ข้าจะคิดถึงคุณหนูเพียงใด เมื่อไร้คุณหนูนอนแนบข้าง"

 

 

 

 

"เจ้าต้องจักอดทน คงทำได้เพียงเท่านั้น"

 

 

 

เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึ่งวิ่งไปเอาผ้าขนหนูนุ่มผืนเล็ก

 

 

 

 

 

เขาเอามันมาเช็ดเหงื่อไคลตามไรผม 

 

 

 

 

"ขอข้าได้ซับกลิ่นคุณหนูติดตัวไปนานกิง ยามราตรีที่แสนเดียวดาย ได้ผ้านี้ข้างกายข้าคงหายเปลี่ยวเหงา"

 

 

 

 

เช็ดเธอไปทั่วทั้งตัว เส้นผมจรดปลายเท้า ไม่มีตารางนิ้วใดที่เขาไม่ได้สัมผัส

 

 

 

"พอได้แล้วยูล...ตัวข้าถลอกไปเสียหมดแล้วกระมัง"

 

 

 

 

"คุณหนูไม่อยากได้สิ่งใดเป็นตัวแทนข้าบ้างหรอกหรือ"

 

 

 

 

"ไม่ว่าที่ใด ข้าก็มีเจ้าอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว"

 

 

 

 

"ข้าก็มีคุณหนูอยู่ในหัวใจ แต่ข้าก็ยังอยากได้ไว้ไปให้คิดถึง"

 

 

 

"คนรักกันจำเป็นฤา ที่ต้องทำสิ่งใดเหมือนกัน เจ้าคือเจ้า ข้าคือข้า เราต่างมีทางออกของตนเอง"

 

 

 

 

"แล้วเวลาที่คุณหนูคิดถึงข้าล่ะ คุณหนูจะทำเสียอย่างไร"

 

 

 

 

 

"เจ้ารู้ไหม ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงเจ้า ข้าจะนอน ตอนข้าหลับสนิท ข้าอาจได้เจอเจ้า จักกอดจูบ พูดคุยกับเจ้าได้ในความฝัน "

 

 

 

 

 

รักผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้านี้เหลือเกิน เธอช่างเป็นคนที่ีวิธีคิดอะไรที่น่ารักเสียเพียงนี้

 

 

 

 

"ข้าคงไม่ปักผ้า หรือพับนกไว้รอเจ้านะ มันล้าสมัยนิยม"




"ถ้าเยี่ยงนั้นก็หัดทำกับข้าว"





"ข้าเพื่อนเล่นเจ้าหรือ.....ควอนยูล"



 

(¯▽¯;)

 

 

 

......

 

...

 

 

 

มีเสียงเคาะประตูเรียกหน้าห้อง

 

 

 

 

 

"คุณชายขอรับ....คนของคุณชายมาถึงแล้วขอรับ"

 

 

 

 

 

 

"ใครกันหรือยูล"

 

 

 

"เผือก เต๋อ ชิน เอ เพื่อนทาสสกุลจอง ข้าเรียกพวกเขามาอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูใหญ่ เผื่อคุณหนูใหญ่จะได้ไม่เหงา"

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวนะยูล..." เจสสิก้าจองนิ่งงันเหมือนกำลังใช้ความคิด

 

 

 

 

 

 

 

 

"คงไม่เหมาะที่จะให้พวกเขามาอยู่รับใช้ข้า เอาเป็นว่า ข้าจะให้พวกเขาไปรบกับเจ้าด้วย"

 

 

 

 

 

"หา....คุณหนูว่าอะไรนะ"

 

 

 

 

 

"ให้เผือก เต๋อ ชิน เอ ไปด้วย ถ้าเอา 4 คนนี้ไปรับรองว่าเจ้าต้องกลับมาปลอดภัย ข้าไว้ใจพวกเขา"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..............

 

 

 

 

"คุณหนูให้พวกเอ็งไปรบกับข้าด้วย"

 

 

 

 

"ตายห่า เอาพวกข้าไปได้อย่างไร พวกข้าไม่ได้เป็นทหารนี่หว่า"

 

 

 

 

"ข้าก็ไม่อยากให้พวกเอ็งไป แต่คำสั่งคุณหนูใหญ่ พวกเอ็งขัดได้ฤา"

 

 

 

 

 

"แล้วพวกเราจะไปรบกันเมื่อไหร่ล่ะไอ้ยูล"

 

 

 

 

 

 

 

 

"พรุ่งนี้ง่อว์"

 

 

 

 

 

 

นี่เอ็งก็ไม่บอกพวกกูเสียก่อนขึ้นรถเลยเป็นไง

 

 

 

 

ขึ้นจีเอ็มซีไปรบนะมึง ไม่ใช่ขึ้นรสบัสไประยอง

 

 

 

 

 

นี่ก็บร้าจริง ไอเชี่ยย!!