fanfic-yulsic-ทาสรัก หนี้อารมณ์ ภาค 4

ลำดับตอนที่ #7 : บ่วงบาปควอนยูล

 

 

เช้านี้บนโต๊ะอาหาร

 

 

ทุกคนในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า วิคเตอเรียก็มาด้วย

 

 

 

"พี่ชาย ไม่ได้เจอตั้งนานยังหล่อเหมือนเดิมนะคะ"

 

 

เขาได้แต่แค่ยิ้มรับ

 

 

"ย่ารู้ว่าหลานจะทานของเช้าด้วย เลยทำโจ๊กเนื้อวัวของโปรดหลานไว้รอ"

 

 

 

 

พอเจสสิก้ารู้ว่าเป็นโจ๊กเนื้อ เธอก็รู้สึกคลื่นไส้

 

 

พาลจะอาเจียนออกมาเสียเดี๋ยวนี้

 

 

 

"คุณเจสเป็นอะไรน่ะ " 

 

 

ยูริรีบวิ่งตามหลังเมียรักออกไป

 

 

"อาการเหมือนคนท้องเลยนะคะท่านย่า น่ากลัวจะมีลูกแล้วละมั้งพี่ชายเนี่ย"

 

 

 

"จริงหรือ อาวิคเตอเรีย ย่าจะมีหลานแล้วจริงหรือ"

 

 

 

"ก็ต้องมีสิคะ ท่านพี่เป็นผู้ชาย ยัยเจสจองก็ยังสาว เล่น.....กันทั้งวันทั้งคืนอย่างนี้ ไม่มีลูกก็แปลกคนละค่ะ"

 

 

 

 

นายพลคูกิมิยะพับหนังสือพิมพ์แล้วทิ้งลงบนโต๊ะอาหาร

 

 

 

เขาลุกไปโดยที่ไม่บอกลาใครเลย

 

 

 

"ท่านพ่อเป็นอะไรไปคะ ลุกไปไม่พูดไม่จา"

 

 

 

"พ่อเราเค้าก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว ช่างเขาเถอะ ว่าแต่หนูเจสสิก้าเธอจะมีลูกแล้วจริงๆเหรอ" 

 

 

 

ท่านย่าดีใจจนเก็บอาการไว้แทบจะไม่อยู่

 

 

 

 

"ท่านพี่แต่งงานเมื่อ 2 เดือนก่อน แต่เพิ่งเห็นจะมาหวานแหววกันเมื่อเดือนที่แล้ว ถ้าจะให้หนูเดา ยัยเจสจองคงท้องได้ 2-3 อาทิตย์แล้วละค่ะ"

 

 

 

"พาหมอมาตรวจดีไหม"

 

 

 

"อย่าเพิ่งเลยนะคะ เดี๋ยวไม่มันส์ สงสารพี่ชายน่ะคะ่ไม่กี่วันก็จะไปรบแล้ว ให้เขาได้รักกันอย่างเต็มเหนี่ยวก่อน ถ้ารู้ว่าเมียท้องเดี๋ยวจะรักกันก่อนไปไม่สนุก"

 

 

 

"หลานสาวย่านี่รู้ดีจริง "

 

 

 

นายหญิงคูกิมิยะ มองหลานสาวที่ลูกชายเธอรับมาเลี้ยง 

 

 

 

วิตเตอเรีย คูกิมิยะ หลานคนนี้นิสัยเหมือนย่าทุกอย่าง

 

 

 

โยอิจิไปเอาเธอมาจากไหน ชาติกำเนิดเธอเป็นอย่างไร ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ

 

 

 

ย่ารู้เพียงแต่โยอิจิไปรบที่ชิงเถา มณฑลซานตง เขาพาเด็กสาวอายุ 4 ขวบกลับมาด้วย

 

 

 

เด็กสาวชาวจีนตัวเล็กๆน่ารัก  ย่าถามว่าเจ้าชื่ออะไร เจ้าตอบย่าว่าเจ้าชื่อคัง ซงเฉียน

 

 

ย่าไม่อยากให้เจ้าเป็นคนจีน ย่าเลยตั้งชื่อให้เจ้าใหม่ว่าวิคเตอเรีย ที่แปลว่าชัยชนะ

 

 

โยอิจิส่งเจ้าไปเรียนอังกฤษ และบอกใครๆว่าเจ้าเป็นลูกครึ่งอังกฤษ

 

 

 

เจ้าชอบร้องเพลง เจ้าเลือกเรียนบัลเล่ย์ เจ้าเป็นเด็กดีเวลาเจอหลักผู้ใหญ่ใครก็ตาม เจ้าก็โค้งให้เค้าหัวแทบจะติดพื้น

 

 

 

แต่เมื่อเจ้าได้เป็นแฟนกับหนุ่มไทยนั่น เจ้าคบกับมันก็ไม่บอกให้ย่ารู้ แล้วเป็นไง

 

 

มันทิ้งเจ้าไปหรืออย่างไร เจ้าถึงหอบหัวใจยับเยินจากอังกฤษกลับมาหาย่า

 

 

 

เจ้าเที่ยวหนักทุกคืน จนเจ้าได้มาเจอกับยัยคริสตัลอะไรนั่น

 

 

 

แต่ก็ดี เจ้ามีเพื่อนรุ่นเดียวกันมันก็ดี

 

 

 

อยากลงทุนกับเพื่อน ย่าก็จ่ายให้ อยากย้ายไปอยู่กับเขา พ่อเจ้าก็ไปขอให้

 

 

 

ไม่นานเจ้าก็บอกจะแต่งงานกับลู่หานสกุลจอง

 

 

 

แต่ทำไมย่าไม่ค่อยเห็นหลานมีความสุขเลย เพราะสามีหลาน ย่าว่าหลังๆ นี่มันจะสวยกว่าหลานอีกนะ

 

 

 

 

"วิคเตอเรีย"

 

 

"คะท่านย่า"

 

 

 

"แต่งงานมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่มีลูก หลานพาสามีไปตรวจร่างกายสักหน่อยดีไหม"

 

 

 

วิคเตอเรียหัวเราะกร๊ากก

 

 

"ราฟาเอลปรกติดีค่ะท่านย่า หลานก็ปรกติ ถ้ามีเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นละค่ะ  หลานไม่รีบ ยังไงท่านย่าก็รออุ้มลูกของพี่ชายไปก่อนจะดีกว่านะคะ ไม่นานก็ได้อุ้มแล้วค่ะั เจสจองน่าจะท้องจริงๆนะคะเนี่ย ตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย"

 

 

 

 

นั่นออกมากันนั่นแล้ว

 

 

 

"ท่านย่าครับ ผมขอพาคุณเจสไปหาหมอก่อนนะครับ"

 

 

"ไปสิยูริ ไปตรวจดูดีๆ บางทีหลานอาจมีเซอไพร์ซ"

 

 

 

"เซอไพร์ซอะไรกันหรือท่านย่า อ๊ะ คุณเจสอ้วกอีกแล้ว ผมไปก่อนนะครับ"

 

 

 

 

 

 

..................

 

 

 

 

"พี่ชายไปแล้วหนูก็ขอตัวนะคะ "

 

 

"จะไปไหนหรือ อยู่เป็นเพื่อนย่าก่อนสิ พ่อหลานว่าเห็นรถหลานผ่านไปแถวโรงพยาบาลท่าเรือบ่อยๆ ไปทำไมที่นั่นหรือ"

 

 

 

"เอ่อ พอดี หลานมีลูกค้าเป็นนายทหารเรือเยอะนะค่ะ ไปคุยงานกันบ่อย"

 

 

"ลูกค้าถ้าเป็นผู้ชายก็ให้ระวังตัว หลานแต่งงานแล้วนะ ระวังชื่อเสียงด้วย อย่าลืม"

 

 

 

"ค้าาา ท่านย่าาา" หลานสาวขี้อ้อน เธอคิดแบบตะวันตก เธอไม่แคร์สายตาหรือทำนินทาใครทั้งนั้น เธออยากทำอะไรทำ ไม่อยากทำอะไรก็ไม่ทำ แค่นั้น จบ

 

 

 

พอดีมีคนมาหาท่านพ่อ

 

 

 

"สวัสดีค่ะ คุณลุง" รองแม่ทัพมารับนายพลตามนัด แต่ท่านออกไปก่อน

 

 

 

 

"วิคเตอเรียหรือ ไม่เจอตั้งนาน แต่งงานแล้ว มีลูกหรือยัง"

 

 

 

"ยังไม่มีหรอกค่ะ " เธอยิ้มกว้่างให้คุณลุง

 

 

 

"อืม ถ้าอย่างนั้นฉันขออวยพรให้มีลูกกันเร็วๆนะ "

 

 

 

"ขอบคุณค่ะ คุณลุง"

 

 

 

 

..................

 

 

 

กองทัพญี่ปุ่น

 

 

ห้องทำงานนายพลคูกิมิยะ

 

 

 

 

"ผมไปหาท่านที่บ้าน เขาบอกว่าท่านออกมาแล้ว"

 

 

 

"อืม"

 

 

 

"เจอหนูวิคเตอเรียด้วย เธอโตขึ้นมาก แต่ยังสดใสร่าเริง เธอสวยเหมือนแม่ของเธอเลยนะครับ"

 

 

"อืม"

 

 

 

"นายท่านจะไม่ให้คุณหนูวิคเตอเรียไปเจอแม่ของเธอเลยหรือครับ จะไม่ให้เธอรู้ว่าเธอยังมีแม่ มีพี่ชายคนละพ่ออีกคนเลยหรือครับ"

 

 

 

"เรื่องมันแล้วไปแล้ว อย่าไปรื้อฟื้นมันอีกเลย ตอนนี้ฉันก็มีเรื่องเครียดพอตัวอยู่แล้ว"

 

 

 

"ใช่สิครับ ตอนนี้พวกอเมริกาแอบเข้ามาช่วยเหลือแผ่นดินใหญ่ใต้ดิน...%@%^$%#^%^%&"

 

 

 

 

 

นายพลต้องส่งยูริไปรบให้เร็วที่สุด เพื่อที่เขาจะไม่ต้องได้มารับรู้เรื่องที่เมียเขาอาจจะ..ท้อง

 

 

 

 

 

เจสสิก้า จอง จะท้องได้ยังไง ในเมื่อยูิริเป็นผู้หญิง

 

 

 

 

หรือเธอจะคบ....ชู้  

 

 

 

 

 

........................

 

 

 

 

 

ในรถยนต์หรู

 

 

 

"ไม่ต้องไปหาหมอหรอกยูล ฉันดีขึ้นแล้ว แค่นอนพักเดี๋ยวก็หาย"

 

 

เขาหลียวมาดูคุณหนูอันเป็นที่รักนอนเอนหลังอยู่ที่นั่งข้างคนขับ

 

 

 

ดูสิตัวผอมบางอยู่แล้ว ยังจะมาอาเจียนกินข้าวไม่ได้ 

 

 

ผอมแห้ง ตัวซีด มัดผมเปิดหน้าผากกว้าง หน้าเมือก ปากสั่น ฟันเหยิน

 

 

 

ควอนยูลคงไม่รู้ว่าผู้หญิงตอนแพ้ท้อง กับตอนเป็นเมนส์จะไม่เอาอะไรเลย เครื่องสำอางค์ไม่ต้องพูดถึง

 

 

 

หน้าสดล้วนๆ ผัวรักแท้หรือไม่รักก็วัดกันตรงนี้ล่ะ

 

 

"เอ่อ คุณหนูจะกลับไปพักที่สกุลก่อนก่อนไหม เลิกงานแล้วข้าจะมารับ"

 

 

 

"จะดีหรือยูล ฉันกลับบ้านบ่อยๆไม่ดีนะ คนเขาจะนินทาเอาได้ว่าออกเรือนไปได้แต่กลับบ้านพ่อแม่ ไม่เห็นใส่ใจงานบ้านงานเรือนตัวเอง"

 

 

 

 

"ไม่เป็นไีรหรอกคุณหนูไม่นานข้าต้องไปรบแล้ว ข้าเองก็อยากไปลาท่านพ่อข้าน่ะ"

 

 

 

"อืมม เยี่ยงนั้นก็แล้วแต่เจ้า"

 

 

 

 

 

เมื่อเข้าไปสกุลจองแล้ว 

 

 

 

เจ้าหญิงของเขาหลับสนิท จนเขาอุ้มไปนอนในห้องแล้วเธอยังไม่รู้สึกตัว

 

 

 

ถอดรองเท้า จัดที่นอน ห่มผ้า ให้เรียบร้อย

 

 

 

แต่็ไม่ลืมจุมพิตที่พวกแก้มใสก่อนเดินออกไป

 

 

 

ปิดประตูให้เงียบที่สุด

 

 

 

 

 

เพิงทาสหลังเล็ก

 

 

 

เหม็นกลิ่นอับชื้น แสงแดดลอดได้เพียงนิด เห็นควันยาเส้นลอยเจือจาง

 

 

"ท่านพ่อ...."

 

 

 

พ่อบ้านควอนนอนอยู่กลางเรือน

 

 

 

 

"ใครน่ะ "

 

 

 

 

"ข้าเอง ควอนยูล"

 

 

 

เขาวางหมวกทหารไว้ข้าตัวก่อนก้มลงคำนับ

 

 

 

"ยูล..." พ่อบ้านพยายามชันตัวขึ้น

 

 

 

"ท่านพ่อ ไม่สบายหนักอย่างนี้ ข้าไม่ได้ดูแลท่านเลย ข้าเป็นลูกอกตัญญูเสียจริงแท้"

 

 

ควอนน้อยโบกมือไม่ให้ยูลพูดแบบนั้น

 

 

 

"เจ้ามีงานต้องทำ พ่อดูแลตัวเองได้ ลูกผู้ชายจะอ่อนแอจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยเชียวหรือ"

 

 

 

"ท่านพ่อไม่สบาย ข้าจะส่งคนมาพาท่านไปหาหมอ"

 

 

 

"ถ้าพ่อเจ้ารู้ล่ะ"

 

 

"ข้าไม่สนแล้ว ว่าพวกเขาจะคิดเยี่ยงไร ข้าก็คือข้า ถ้าพวกเขารับไม่ได้ก็จงปล่อยข้าไปเสีย"

 

 

 

เบื้องหน้าชายชรามีทหารหนุ่มหล่อ สูงล่ำดำใหญ่

 

 

 

เขารับเธอเป็นลูกสาว ให้เขาใช้สกุล แต่เมื่อเขามีครอบครัวที่แท้จริง มีบรรพชนที่จริงแท้ 

 

 

พ่อก็ต้องปล่อยเจ้าไปเติบโต

 

 

 

หากเรามีวาสนาต่อกันจริง พ่อต้องได้เจอเจ้า และจะเป็นเจ้า ที่เป็นคนได้ปลงศพพ่อ

 

 

 

"จะไปรบเยี่ยงนั้นหรือ"

 

 

 

"ค่ะ ถ้าได้กลับมา ลูกจะพาคุณหนูไปอยู่เสียที่อื่น"

 

 

 

"ไม่ใช่แชงกรีล่า"

 

 

 

"ที่นั่นมีซึงริกับแดชองอยู่แล้ว ลูกจะพาคุณหนูไปเช็คอินโลเกชั่นใหม่ๆ ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีใครรู้จักเรา"

 

 

 

"อย่าลืมที่เจ้าสัญญากับพ่อ เจ้าจะดูแลคุณหนู....

 

 

 

"ข้าจะดูแลคุณหนู รักคุณหนู ไม่ทอดทิ้งคุณหนู หากข้าทำเยี่ยงนั้น ข้าจักเป็นลูกอกตัญญู "

 

 

 

"ดีมาก เจ้าจำได้ขึ้นใจเลย ดีมาก"

 

 

 

 

ควอนยูลนวดขา นวดฝ่าเท้าท่านพ่ออยู่นาน จนต้องขอตัวไปทำภารกิจอื่นอีก

 

 

 

"ยูล พ่อมีของจะให้"  พ่อบ้านควอนเอื้อมไปหยิบวัตถุสีดำบนหัวเตียง

 

 

 

-M1911 ปืนพกอเมริกัน พ่อให้เจ้าไว้ติดตัว-

 

 

 

ควอนยูลโค้งคำนับรับไว้

 

 

 

"หากไม่ตาย ข้าจักกลับมาหาท่านพ่อ"

 

 

"ตายก่อนพ่อแม่คือลูกอกตัญญู"

 

 

 

"ข้าจักไม่เป็นลูกอกตัญญู"

 

 

 

"ดีมาก ควอนยูลลูกพ่อ"

 

 

 

"ข้า..ขอลา"

 

 

ควอนยูลคำนับท่านอีกครั้งก่อนเดินจากไป

 

 

 

 

"ลูกรักของพ่อ ถ้าผ่านสงครามรบ สงครามรักครั้งนี้ไปได้ อิไรท์มันจะจัดให้เจ้าเป็นพระเอกหนังตลกเลยเชียว "

 

 

ประโยคนี้ไม่มีใครกล่าว

 

 

ตึกใหญ่สกุลจอง

 

เขาต้องไปทำภารกิจอีกอย่างก่อนเดินทางไปรบ

 

 

หนี้ที่เขาไม่ได้ก่อไว้ แต่ต้องมาชดใช้แทนบุพการี

 

 

 

"ซ้อใหญ่ขอรับ คุณชายคูกิมิยะมาขอเข้าพบ ท่านรออยู่ที่โถงด้านล่างแล้วขอรับ"

 

 

"สามีคุณหนูใหญ่ทำไมถึงอยากพบเรา"

 

 

ฮัน ซึงยอน เดินลงบันไดเวียน เธอพบกับเขาแล้ว

 

 

 

บุรุษสูงใหญ่ใส่เครื่องแบบทหารญี่ปุ่นเต็มยศ



ยืนคอยทำความเคารพเธอ เหมือนทหารชั้นผู้น้อยเคารพท่านนายพลเสียอย่างนั้น

 

 

"เอ่อ คุณชายคูกิมิยะ สามีคุณหนูใหญ่ใช่ไหม..คะ"

 

 

"ครับ ผมคือยูริ คูกิมิยะ สามีของคุณเจสสิก้า"

 

 

"แล้วคุณต้องการพบฉัน..ด้วยเรื่องอะไร"

 

 

ฮันซึงยอนมีท่าทีหวาดกลัวเล็กน้อย แต่เธอต้องเก็บอาการไว้ เพราะเขาคือสามีคุณหนูใหญ่ เขาคงไม่ทำร้ายเธอ

 

 

เขาถอดหมวก ก้มลงกับพื้น คุกเข่าคำนับ

 

 

 

"ซึงยอน ได้โปรดอภัยให้ครอบครัวฉัน ได้โปรดอภัยให้ฉัน ได้โปรดเถิด "

 

 

"นี่มันเรื่องอะไรกันคะ คุณชาย ทำไมคุณชายจะต้องมาขอโทษซึงยอนด้วย"

 

 

พอเขาเงยหน้าขึ้น

 

 

เธอก็จำเขาได้ทันทีว่านี่คือ

 

 

"ยูล...."

 

 

"ใช่ฉันเอง "

 

 

"แล้วเธอเป็นยูริ ..... ได้ยังไง แล้วทำไม ...เรื่องราวมันเป็นยังไง ฉันไม่เข้าใจเลย"

 

 

"ได้โปรดยกโทษให้ฉัน ให้ครอบครัวฉัน"

 

 

"ลุกขึ้นก่อน ยูล ไม่เอา ไม่ทำแบบนี้ มันไม่ดีเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"

 

 

โชคดีที่วันนี้คุณคริสไม่อยู่  ออกไปข้างนอกแต่เช้า กว่าจะกลับคงดึก

 

 

"บอกมาก่อนว่าเธอจะยกโทษให้ฉัน ยกโทษให้ครอบครัวฉัน"

 

 

เขาก้มหัวคำนับซ้ำๆจนหน้าผากแตก

 

 

"ได้ ฉันยกโทษให้ เธอลุกขึ้นมาเถอะ แล้วมาพูดกันดีๆ"

 

 

ซึงยอนพาควอนยูลเพื่อนรักมานั่งยังโซฟารับแขก

 

 

"เรื่องราวมันเป็นอย่างไร ทำไมเธอถึงมาเป็นคุณชายยูริได้ ฮืมม.."

 

 

มีเด็กรับใช้เอาน้ำชามาเสริฟ เธอรีบสั่งไปว่าห้ามใครเข้ามารบกวน

 

 

ร้อยเอกยูริเล่าเรื่องราวตั้งแต่คืนวันที่เขาพาคุณหนูหนีไปจากสกุลจอง

 

 

เขาเป็นลูกแท้ๆของท่านนายพล

 

 

เขาต้องเป็นผู้ชาย และอื่นๆ อีกมากมาย จนเมื่อคืนวาน เขาถึงได้รู้ว่า

 

 

ท่านพ่อและท่านย่า เป็นคนสั่งฆ่าพ่อแม่ซึงยอน

 

.........



 

ความเงียบงันบังเกิด


 

............

 

 

 

 

.....

 

 

 

 

 

...

 

 

 

 

 

น้องแฮมนิ่ง

 

 

 

เธอไม่โกรธ ไม่ตกใจ ไม่ร้องไห้ ไม่เคียดแค้น

 

 

"ซึงยอน จะโกรธจะเกลียดฉันก็ได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก"

 

 

 

แฮมส่ายหัว เธอไม่โกรธยูล และไม่โกรธใครเลยสักนิด

 

 

 

"เรื่องราวมันก็ผ่านมานานแล้ว ตอนนั้นฉันก็เด็กมาก ฉันรู้แค่ว่ามีทหารญี่ปุ่นมาถามหาพ่อ แล้วแม่ก็เข้าไปช่วยพ่อ พ่อกับแม่ไล่ฉันไปหาป้าชินยอง ป้าบอกว่าพ่อแม่ฉันตายแล้ว ท่านพาฉันหนีมาอยู่สกุลจองเสียด้วยกัน พอป้าตายอีกคนฉันก็ไม่เหลือใคร โชคดีที่ป้าแม่ครัีวและนายทาสยังเลี้ยงฉันไว้เหมือนลูก "

 

 

ควอนยูลยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ซึงยอนเป็นคนดีอย่างนี้ เธอน่าจะมีพ่อแม่ เธอน่าจะได้เรียนหนังสือ แล้วไม่น่ามาเป็นทาสเพราะเขา เพราะครอบครัวเขา

 

 

 

"ฉันไม่รู้สึกสูญเสียอะไรเลยนะยูล พ่อแม่ฉันตาย ฉันเสียใจแต่จะทำเยี่ยงไรได้ ทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย ไม่นานคนที่ฆ่าพ่อแม่ฉันเขาก็ต้องตาย มองในแง่ดีสิ ถ้าฉันไม่หนีมากับป้า ฉันก็คงไม่ได้เจอคุณคริส และคงไม่ได้มีความสุขกับชีวิตครอบครัวอย่างทุกวันนี้"

 

 

 

"เธอไม่โกรธครอบครัวฉันเลยหรือ"

 

 

 

"ไม่เลยสักนิด"

 

 

 

"ตอนนี้เธอว่าเธอ...กำลังมีความสุขกับชีวิตครอบครัว ...อย่างนั้นหรือ"

 

 

"ใช่..." น้องแฮมตอบตาเป็นประกาย

 

 

"คุณคริสดีกับฉันมาก เขารักฉันจริงๆ " พูดมาถึงตรงนี้ก็หน้าแดงเขินอาย ควอนยูลเองก็ยังรับรู้ได้ถึงกลิ่นไอแห่งความสุข

 

 

"ฉันดีใจด้วยนะซึงยอน"

 

 

 

"ยูล ตอนนี้ฉันมีล..........."

 

 

 

 

มีคนเข้ามา

 

 

 

"คุณชายขอรับ คุณหนูใหญ่ตื่นขึ้นมา เธอเดินตามหาคุณชาย จนเธอเป็นลมไปที่กลางสวนนะขอรับ"

 

 

 

"บ้าจริง " เขาหันมาหาซึงยอน

 

 

"ฉันไปนะซึงยอน ได้โปรด อย่าบอกเรื่องของฉันกับใคร รับปากฉันก่อน ว่าเธอจะปิดบังเรื่องที่ฉันเป็นยูล เป็นผู้หญิง สัญญากับฉันได้ไหม"

 

 

"ได้สิ รีบไปได้แล้ว คุณหนูรออยู่"

 

 

เขาใส่หมวกแล้วจับส่วนปลายนั้นก้มคำนับ แล้วรัีบวิ่งไปหาคุณหนูใหญ่ที่เขารัก

 

 

 

 

"ดีใจด้วยนะยูล ฉันไม่โกรธเธอ ไม่โกรธครอบครัวเธอเลย นอกเสียจากเรื่องที่ฉันจะสูญเสียพ่อแม่แล้ว ชีวิตฉันที่ได้มาอยู่สกุลจอง ฉันก็มี..แต่ความสุข บ่วงบาป บ่วงวันวารจะเป็นเยี่ยงไร ฉันอโหสิกรรมให้เธอทั้งหมดนะ ควอนยูล"

 

 

 

จบตอน

 

 

 

.......................................

 

 

 

"คุณหนู คุณหนูขอรับ"




เผือก ชิน เต๋อ เอ ลากเธอไปไว้ใต้ร่มไม้ พวกเขากำลังรุมช่วยพัดวีคุณหนูใหญ่ ให้หายเป็นลม




"คุณหนู ข้ามาแล้ว ...อ้าว...เพื่อนๆ"


"ไอ้ยูล เอ็งไปมาวะ ปล่อยให้คุณหนูเป็นลมเป็นแล้งแบบนี้"



"ข้าไปหาท่านพ่อมา เป็นอย่างไรบ้างเมียข้า " 





"เป็นลมยังไม่ฟื้นเลยมึง"



"คุณหนูใหญ่นะ ทำไมป่วยง่ายจัง ออกไปนี่ข้าว่าจะพาคุณหนูไปหาหมอ ไปตรวจดูสักหน่อยว่าเป็นอะไรกันแน่"



"เอ็งมันละเลยคุณหนู ได้ดิบได้ดีแล้วก็ไม่สนใจ เป็นเมียข้าหน่อยไม่ได้ ข้าจะเฝ้าไว้ไม่ให้ยุงได้ไต่ไรได้ตอมเลยเทียว"





"มึงพูดอย่างนี้ได้เยี่ยงไร คุณหนูใหญ่เป็นเมียข้า ข้าก็ต้องรักสิวะ เพียงแต่ข้าต้องไปทำงาน"




"เอ็งมีงานอะไรสำคัญไปกว่าคุณหนูใหญ่อีกหรือ ไอ้ยูล"



"เมื่อก่อนข้าคิดว่ามี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว "




"รู้ตัวก็ดี ดีกว่าไปรู้ตอนที่ไม่มีคุณหนูอยู่แล้ว"




"เอ็งก็พูดไป เอ้ออ.....ใช่ ไม่กี่วันข้าจะไปรบ พวกเอ็งไปอยู่กับคุณหนูใหญ่ในจวนข้าได้ไหม ข้าไม่ไว้ใจพวกญี่ปุ่นมันน่ะ"




"แล้วเอ็งจะให้พวกข้าไปทำอะไรที่นั่น"




"คนสวน คนขับรถ พ่อครัวและก็ยาม"



"ไอ้เหี้ย งานที่มึงหาให้มันดีๆทั้งนั้น กูไม่ไปเว้ย"




"น่านะ...ช่วยข้าหน่อย ถ้าเองไม่ไปทำงานพวกนี้ มันก็ไม่มีอะไรให้พวกแกทำแล้วอ่ะ"




"กูไม่"




"กูก็ไม่"



"ไอ้เผือกว่าไง"



"ไอ้เชี่ย กูไม่เอาด้วยอยู่แล้วเว้ย ยิ่งไปเป็นขี้ข้าพวกญี่ปุ่นข้ายิ่งไม่ไป ยังไงข้าก็ไม่ไป"



"ไอ้เอ"




"เรื่องไรวะ กูนอนอยู่สกุลจองสบายใจ ให้ตายข้าก็ไม่ไปกับเอ็ง"





"เดือนละ 10 ตำลึง"






"กี่ตำลึงพวกกูก็ไม่ไป"




"20ตำลึง"





"......."







"เอาไงดีวะ"



"เห็นใจมันเหมือนกันนะ ไอ้ยูลมันก็ไม่มีใคร



"จะว่าไปก็สงสารมันอยู่ คุณหนูใหญ่ก็ไม่ค่อยสบาย"





"30ตำลึง"




"เอาวะ นี่ข้าเห็นแก่คุณหนูนะเว้ย"



"ข้าก็ห็นแก่คุณหนู"



"ข้าด้วย"



"ไอ้เผือกว่าไง"



"ไอ้เชี่ย ถ้าเอ็งขอกราบขอกรานข้าเยี่ยงไร ข้าก็ไม่ไป แต่ที่ไปนี่ข้าเห็นแก่คุณหนู"



"เอาเป็นว่าพวกเอ็งไปอยู่จวนข้า เพราะเห็นแก่คุณหนู"



"เออ สิวะ"



"เยี่ยงนั้น 30 ตำลึง พวกเอ็งก็ไม่เอา"




"ไอ้เชี่ยยยยยยย"





"ข้าล้อเล่นนนนน"









"ยูลล "  คุณหนูรู้สึกตัวแล้ว





"คุณหนูเป็นเยี่ยงไรบ้าง"



พอคุณหนูฟื้น พวกเพื่อนก็เปิดโอกาสให้อยู่ด้วยกัน




"แล้วข้าจะส่งคนมารับพวกเอ็ง"





"ยูล คุยกับใครหรือ"



"ไม่มีนี่นา คุณหนูอาจหูแว่ว คุณหนูไม่สบายอย่างนี้ ข้าจะพาไปหาหมอ"




"อย่าเลยยูล พาข้ากลับจวนเจ้าเถิด ตอนนี้ท่านย่าคงรอแย่แล้ว"







แล้วสามีที่รักก็อุ้มภริยาคนสวยขึ้นรถกลับบ้าน



ผ่านคลินิกก็ไม่จอด....


แล้วเมื่อไหร่จะรู้ว่าเมียท้องงงงงง้องงงงง