fanfic-yulsic-ทาสรัก หนี้อารมณ์ ปฐมบท

ลำดับตอนที่ #7 : ถ้าข้าถอดแล้วท่านจะหายโกรธ

"ออกไปเลยนะยูล ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก" เธอล็อคประตูห้องไม่มีทางจะให้เจ้าทาสเข้ามาได้อีกเด็ดขาด



-ยูลคนบ้า เห็นหมดเลยใช่ไหม ยังจะมีหน้ามาพูดว่าไม่รู้เรื่องอีก-


"คุณหนู ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อย่าโกรธข้าเลยนะ" เขายังเรียกหาเธอหน้าห้อง



ไม่มีเสียงตอบรับจากนายสาว 


เขานั่งพิงหลังประตู พอดีฝนตกเขายอมนั่งตากฝน


ผ่านไปค่อนคืน เธอเซ็นเอกสารงานเสร็จ เพิ่งจะรู้ว่า


"ฝนตกหรือนี่ หรือว่ายูล..." เธอรีบเปิดประตูออกไปดู


เขานั่งตากฝนจริงๆ



"ยูลบ้า มานั่งตากฝนทำไม.." เธอเดินไปหาเขา



"ข้าไม่อยากให้ท่านโกรธข้า คุณหนู ข้าขอโทษ....." ควอนยูลก้มหน้าสำนึกผิด



พูดถึงเรื่องนี้เธอก็หน้างอ....ยังเคืองไม่หาย มาเห็นกันตอนโป๊  


คุณหนูเดินหนีกลับห้อง เจ้าทาสชีกอรีบตามไปทั้งยังตัวเปียกๆ



"ยูล รออยู่นี่ เดี๋ยวข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้....."




คุณหนูเดินเข้าไปหยิบผ้าขนหนูในห้องแต่งตัว พอเธอเหลียวกลับมา เธอเจอกับ




"ยูล........." ตกใจจนทำผ้าขนหนูหล่น



เจ้าทาสคนซื่อยืนเปลือยกายต่อหน้า เขาผอม สูง เส้นผมยาวสีดำเปียกหมาดๆ กล้ามเนื้อทุกส่วนกระชับ กล้ามท้องนูนเป็นเลขสิบเอ็ด ใบหน้าเขา จมูกโด่ง แววตาใสซื่อ 



เธอตะลึงจนแทบจะหยุดหายใจ



"ยูล......ทำไมถึง...."



เขาเดินเข้ามาหาในระยะประชิด 


"คุณหนู เมื่อกี้ข้าเห็นคุณหนูเปลือย ข้าเลยเปลือยบ้าง จะได้หายกัน นะ นะ คุณหนูไม่โกรธข้าแล้วนะ "



-ยูล นี่มันตรรกะอะไรของเธอ-



เธอยังนิ่งอึ้ง เขาเลยจับมือเธอมาลูบที่หน้าท้องเขา 


"คุณหนูจะจับตัวข้าก็ได้นะ ..."


เมื่อมือสัมผัสกับหน้าท้องควอนยูล เธอก็ดันมันเข้าไป 


-แข็งจัง-


กระนั้นจึงเริ่มได้สติ


"บ้า ......" คุณหนูผลักเขาออกไป แต่ตัวเธอกลับเป็นคนล้มไปเสียเอง



เจ้าทาสหน้าท้องแน่นแข็ง รีบคว้าตัวเธอไว้่ เขาและเธอจึงล้มไปพร้อมกัน



เขาพลิกตัวรองรับคุณหนู ตอนนี้คุณหนูกำลังนอนทับร่างเปลือยเปล่าของเขา มือของเธอก็บังเอิญไปวางบนเนินอกเขาด้วย



ควอนยูลกอดคุณหนูของมันไว้ 



"คุณหนู เป็นอะไรไหม" เห็นเธอล้มเขาเลยเป็นห่วง วงแขนเขากอดเอวบางเธอไว้แน่น เรียวขาก็เสียดสีกัน 



-ควอนยูล รูปร่างเธอเซ็กซี่เป็นบ้าเลย-



"พอได้แล้ว เจ้าคนชีกอ " เธอพยุงตัวลุกขึ้น หันหลังให้เจ้าทาส 


"รออยู่นี่ เดี๋ยวข้าไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เจ้า แล้วอย่าตามมาอีกนะ ...." เธอหันหลังพูด




"ได้คุณหนู ข้าจะรออยู่ที่นี่" 



เธอเดินไปเลือกชุดนอน แล้วโยนมันไปให้เขา





เจ้าทาสคนซื่อที่กำลังใส่เสื้อผ้า เขาจะรู้ไหมนะว่ามีคนกำลังแอบมองอยู่...



-ยูล ข้าละสายตาจากเจ้าไปไม่ได้เลย หรือว่าข้าจะ..ชอบเจ้าอย่างที่ลิซบอกจริงๆ-











 

 

 

 

 

 

มีนายทาสมากระซิบที่ข้างหูนายท่าน

 

 

"อืมม ๆ เดี๋ยวข้าจะไปดู" เขาตอบกลับไป

 

 

"เจสซี่ คริสตัล วันนี้พวกเจ้าเข้าไปที่ท่าเรือก่อนนะ บ่ายๆ พ่อจะตามไป"

 

 

 

 

ท่านพ่อบอกกับลูกๆ ที่มายืนรอจะขึ้นรถไปทำงานพร้อมกัน

 

 

 

เขาไปที่หลังบ้าน

 

 

 

 

 

นายทาสชี้ให้ท่านดู

 

 

"ทาส สาวสองคนนี่ล่ะครับ เสพสมกันไม่อายฟ้าอายดิน ข้าโบยมันเกือบร้อยแซ่ คนหนึ่งทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตายไปเมื่อคืนนี้ อีกคนพอเห็นคู่ขามันตาย มันก็แขวนคอตายตาม"

 

 

 

"สม มันแล้ว ข้าไม่ยอมให้เกิดเรื่องอย่างนี้ในบ้านของข้าเด็ดขาด เจ้าเอาศพมันไปฝัง แล้วบอกกับทาสทุกคน ว่าอย่าเอาอย่างอีสองคนนี่ ถ้าข้ารู้ว่ามีเรื่องวิปริตผิดเพศเกิดขึ้น ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ข้าจะไม่เอาไว้สักคน" ท่านพ่อประกาศกร้าว

 

 

 

 

 

...............

 

 

 

 

"ข้ารู้ข่าวว่าท่านพี่จะแต่งงาน" คริสตัลคุยกับพี่สาวในรถ

 

 

"อืม" เธอตอบเสียงเรียบ

 

 

 

"ทำไม ทำเสียงอย่างนั้น ท่านพี่ไม่ดีใจหรือ แดนนี่เพรียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งรูปร่างหน้าตา ความร่ำรวย เรียนจบอีตัน จบอ๊อกฟอร์ด แล้วยังเป็นคนในเชื้อพระวงศ์อีกต่างหาก "

 

 

"ถ้าพี่จะรักใคร พี่จะไม่สนใจเรื่องพวกนี้" พี่สาวมองออกไปยังนอกหน้าต่าง

 

 

 

"ท่านพี่พูดเหมือนไม่ได้ชอบแดนนี่"

 

 

 

"พี่ต้องตอบเธอด้วยหรือ คริส" เธอหันมายิ้มให้น้อง

 

 

 

"ฉันก็แค่..ไม่อยากให้พี่ไปรักใคร" น้องสาวดึงมือพี่เธอไปจับ เขากุมมือพี่สาวไว้แน่น

 

 

 

 

-ไม่อยากให้พี่รักใคร-

 

 

 

 

 

 

.....................

 

 

 

 

 

"แดดดี้ไปคุยกับเขาให้หนูหน่อยนะคะ ทำยังไงก็ได้ให้หนูไปอยู่ใกล้ๆ คริสตัล"

 

 

"แต่เธอผู้นั้นเป็นสตรี เจ้าพึงใจในตัวเขา อย่างนั้นหรือ"

 

 

"ค่ะ แดดดี้ นะคะ ช่วยหนูหน่อยนะ นะ" ลูกสาวบุญธรรมเขาเป็นเด็กขี้อ้อน ตัวเขาไม่มีลูก ตอนที่ไปรบ เขาเห็นเด็กคนนี้ถูกทิ้งไว้ข้่างถนน เขาเก็บมาเลี้ยงแทนความคิดถึงลูกที่เขายังหาไม่เจอ

 

 

 

"ได้ สิ บ่ายนี้พ่อจะเข้าไปหาท่านจองที่ท่าเรือ พ่อจะเอาเรือรบของกองทัพญี่ปุ่นไปจอดเช่าที่ท่าเรือเขา แล้วจะให้โรงงานสิ่งทอเขาพรีออเดอร์เครื่องแบบทหารญี่ปุ่นทั้งหมด พ่อจะฝากเจ้าเข้าทำงานเป็นเลขามัน แล้วจะฝากให้เจ้าไปพักอยู่ที่บ้านมันเลยเป็นไง"

 

 

 

"ถ้าเขาไม่ยอมละคะ"

 

 

 

"กองทัพญี่ปุ่น ยิ่งใหญ่แค่ไหนเจ้าก็รู้...." ท่านพ่อยิ้มที่มุมปาก

 

 

ลูกสาวเข้าไปกอด

 

 

"หนูรักแดดดี้ที่สุดเลยค่ะ"

 

 

................

 

 

 

 

ไร่ฝ้าย

 

 

 

"ร้องไห้ทำไมหรือ ซึงยอน" เจ้าทาสคนโปรดของคุณหนูเดินเข้าไปถาม

 

 

 

 

"เปล่าสักหน่อย.." เธอปาดน้ำตาทิ้งแล้วยิ้มให้

 

 

 

"ใช่ที่ไหน " เขาหันหน้าเธอมาดู

 

 

 

"นี่ไง คราบน้ำตายังอยู่ที่แก้มนี่อยู่เลย"

 

 

 

 

"............................" เธอกลืนความช้ำไว้ในอก

 

 

 

 

"เจ้ามีอะไรบอกข้าได้นะ เราเพื่อนกัน มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน..." 

 

 

 

"อืมม ถ้าข้าเจ็บจนทนไม่ไหวจริงๆ ข้าจะไประบายให้เจ้าฟัง..เป็นคนแรก" 

 

 

 

เจ้าทาสซื่อ ยิ้มให้เพื่อนสาว

 

 

"งั้นก็ ป่ะ ไปทำงานกันนะ" เขาตบไหล่เธอเหมือนให้กำลังใจ

 

 

 

 

ควอนยูลเดินนำหน้าเธอไปยังไร่ฝ้าย

 

 

 

 

"ยูล.........."

 

 

"ฮืมม ...."


เขาหันกลับมาทางต้นเสียง เจ้าทาสขวัญใจคุณหนูใส่ชุดกรรมกรไร่ฝ้าย วันนี้เขาสวมหมวกปีกกว้าง ตอนหันมาแสงแดดส่องผ่านแผ่นหลังกว้าง







"ยูลล......." น้องซึงยอนโผเข้าไปกอดที่เอว เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก





เขากอดเพื่อนทาสที่น่ารักน่าสงสาร แล้วลูบหัวปลอบโยน



"ถ้าเจ้าทุกข์มากขนาดนั้น ก็ร้องไห้ออกมาเถอะนะ .....ซึงยอน"




ทาสสาวช้ำรักกอดรัดวงแขนรอบเอวพี่ยูลแน่น ใบหน้าเธอซุกเข้าที่แผงอกอบอุ่น






นานพอควร นางถึงงยอมปล่อยตัวพี่ยูล ทาสรูปงามขวัญใจคุณหนู






เขาก้มหน้าลงมองน้องซึงยอน



ด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น



"ดีขึ้นหรือยัง..." น้ำเสียงนุ่มลึกของพี่ยูล แทงเข้าไปในหัวอกหัวใจทาสสาวช้ำรัก










จนมีเสียงตะโกนเรียกมาจากที่ไกลๆ




"ซึงยอนนนน...... อยู่นั่นใช่ไหม ...... " คงเป็นเสียงนายทาส





"ข้าอยู่ที่นี่....มีอะไรหรือ " เธอเชิดหน้าขึ้น ทำตัวให้เหมือนปกติที่สุด








"ซึงยอน...........คุณหนูคริสตัล ท่านเรียกหาเจ้าน่ะ"