ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลูกต้องหมั้นกับลอร์ดแดเนียล
คนงานร่างบาง ปิดหน้าปิดตา ใส่เสื้อผ้ากรรมกรเต็มยศ ยืนอยู่กลางไร่ฝ้าย
"ต้องใส่ถึงขนาดนี้เลยหรือคะ พ่อบ้าน"
"คุณ หนูจะนึกสนุกอะไรข้าไม่รู้ แต่ถ้าคุณหนูจะลองเป็นทาสในไร่ฝ้าย คุณหนูจะต้องใส่แบบนี้ล่ะครับ เสื้อผ้าเจ้ายูลมันอาจจะเก่าไปหน่อยแต่รับรองว่าสะอาดทุกตัว"
เธอไป เยี่ยมพ่อบ้านที่กำลังป่วยอยู่ เห็นเสื้อผ้าของยูลห้อยอยู่เต็มฝาบ้าน เธอเลยนึกสนุกอยากลองปลอมตัวเป็นทาสดู ก็อยากรู้นี่ เวลายูลทำงานเขาจะเป็นคนยังไง
"แน่ใจนะครับคุณหนู ไหวแน่นะ"
"พ่อบ้าน แค่ทำงานในไร่เอง จะสักแค่ไหนกันเชียว"
ทาสชรามองคุณหนูด้วยความรักและชื่นชม
"โชคดีนะครับ คุณหนูเจส.....แล้วคุณหนูจะรู้ว่าจะสักแค่ไหนกันเชียวนั่นมันหมายความว่ายังไง"
..................
"เจ้าทาสตัวเล็กนั่นไปยืนทำไมตรงนั้น มานี่เร็ว มาช่วยกันเก็บฝ้าย อย่าอู้" เสียงนายทาสตะโกนเรียก
คุณหนูเหลียวซ้ายแลขวา เรียกเราใช่ไหมเนี่ย
"เจ้านั่นแหละ รีบไปทำงานเร็วเข้า...." เสียงใครกันนุ่มๆ คุ้นๆ
"ยูล......"
"ใช่..ข้าเอง เจ้าเป็นใคร ทาสใหม่เหรอ ข้าไม่คุ้นกับเจ้่าเลย"
"ข้า...เอ่อ ...เป็นทาสที่เพิ่งย้่ายมาใหม่น่ะ..."
"อ๋อ... งั้นไม่เป็นงานเลยล่ะ สิ ตามข้ามา เดี๋ยวข้าจะช่วยสอน"
-ใจดีกับทุกคนเลยหรือเปล่านี่ ยูล-
ทาสอาภัพไม่รู้ตัวว่าโดนหักไป1แต้ม
"เจ้าชื่ออะไรเหรอ"
"ข้าชื่อ...ซูยอน" เธอนึกชื่อปลอมๆขึ้นมา
"ซูยอน ชื่อเพราะดีนะ "
เจ้าทาสเห็นคุณหนูทำงานแล้ว
"ไม่ใช่อย่างนี้ เจ้าต้องเก็บฝ้ายแบบนี้ถึงจะถูก" เขาอ้อมแขนมารวบตัวเธอไว้แล้วจับมือเก็บฝ้าย
-กะล่อนนักนะ หลอกจับมือมากี่คนแล้วเนี่ย-
ติดลบ2คะแนน
"ทำอย่างนี้นะ เจ้าจะเก็บได้เร็ว"
เธอมองเขา ยังใส่ถุงมือเธออยู่ แต่ดูเก็บฝ้ายลำบากมาก ก็เธอไม่รู้นี่ ถุงมือจากยุโรปเชียวนะ นึกว่าจะดีเสียอีก
"เธอใส่ถุงมือเก็บฝ้ายด้วยเหรอ ดูเก็บไม่ค่อยถนัดเลยนะ ถอดออกดีไหม" ทาสสาวซูยอนถามเขา
-อยากรู้จัง จะตอบว่ายังไง-
เขายืนยิ้ม
"ถอดไม่ได้หรอก "
"ทำไมไม่ได้ บอกข้าหน่อยสิ นะ นะ"
"ก็....ไม่อยากถอด" เขาเดินหนีเธอไปเฉยเลย
"ยูล รอข้าด้วย....ถามหน่อยสิ ถุงมือนี่ แฟนให้มาเหรอ"
>
>
>
"อย่าพูดอย่างนั้น เราเป็นทาส จะมีแฟนได้อย่างไร เจ้าก็เหมือนกัน พูดมากนัก ตั้งใจทำงานเร็ว"
เวลาผ่านไป อากาศร้อน ยูลตั้งใจทำงานมาก เขายังช่วยทำในส่วนของเธอด้วย
"ทำไหวไหม ซูยอน เจ้าตัวเล็กมากทำในไร่ฝ้ายไหวแน่หรือ ถ้าไม่ไหวข้าจะบอกนายทาสให้ย้ายเจ้าไปทำในโรงทอดีกว่าไหม"
"ใจดีจังนะยูล ขอบใจมากเลยนะ"
"ไม่เป็นไร เราเป็นทาสก็ช่วยๆกัน"
"ควอนยูลล ... " เสียงใครเรียกน่ะ
"อ้าว ซึงยอน มาได้ยังไง วันนี้เจ้าต้องอยู่ที่โรงทอไม่ใช่หรือ"
"ข้าแวะมาเอาขนมให้เจ้าน่ะ งานเลี้ยงเมื่อคืนของเหลือเยอะแยะ คุณหนูเจสบอกให้เอามาแบ่งให้พวกเรากิน"
"ขอบใจมากนะซึงยอน.." ยูลยิ้มให้เธอ
-คุยกันข้ามหัวกูเชียวนะ-
"เดี๋ยวนะยูล มีอะไรติดที่หน้่าเธอน่ะ" มือน้อยๆของน้องซึงยอนหยิบเศษใบไม้ออกมาจากแก้มใสๆ แล้วเธอก็เดินจากไป
".............................."
"เป็นอะไรไปน่ะ ซูยอน เมื่อกี้ยังพูดมากอยู่เลย"
"ใครน่ะ แฟนเธอเหรอ"
"พูด ไปเรื่อยน่า ซึงยอนไม่ใช่แฟนข้าหรอก พวกทาสรุ่นก่อนๆก็สนิทกันทั้งหมดนั่นล่ะ แล้วอีกอย่าง ข้าก็เป็นสตรี ซึงยอนก็เป็นสตรี จะเป็นคู่รักกันได้อย่างไร เจ้านี่ก็ถามอะไรแปลกๆ"
"งั้นหรือ"
-โอเค ความชั่วไม่มี แต่ความดียังไม่ปรากฎ-
"ยูล......เจ้ามีแฟนหรือยัง"
"ไม่มี"
"เหรอ แล้วมีคนที่ชอบไหมล่ะ"
"มีสิ"
"จริงเหรอ ใครอ่ะ บอกข้าได้ไหม...."
-ถ้าไม่หลอกถามก็คงไม่รู้ ยูลนะยูล เธอแอบชอบใครน่ะ-
"บอกไม่ได้หรอก"
"ทำไมบอกไม่ได้ คนที่เจ้าชอบน่ะ เผื่อข้าจะช่วยเจ้าได้นะ"
"ช่วยไม่ได้ ใครก็ช่วยข้าไม่ได้"
"ใครกันที่เจ้าชอบ ให้ข้าทายนะ..........คุณหนูเจสหรือเปล่า"
ควอนยูลเหลียวมามองทาสน้องใหม่ เขาดูตกใจมาก
"บังอาจนัก เจ้ากล้าพูดอย่างนี้ได้ยังไง"
-น่ากลัวจัง ไม่เคยเห็นยูลน่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย-
"ก็..ใครๆก็รู้ว่าเจ้าชอบไปอยู่กับคุณหนู ..ข้าก็นึกว่าเจ้า...ชอบคุณหนูน่ะสิ"
"คุณหนูซื้อข้ามา ชีวิตข้าเป็นของคุณหนู " เขาตั้งใจเก็บฝ้าย ก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนไม่อยากคุยเรื่องนี้อีก
กลางไร่ฝ้าย อากาศร้อนมาก
เจ้าทาสตาถั่ว ถอดผ้าคลุมหน้า ถอดเสื้อนอก แล้วหลบไปนั่งพักใต้ร่มไม้
ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่ง ผิวมันเลื่อม เหงื่อไหลลงซอกคอ
"พี่ยูลขา"
ทาสสาวๆวัยแรกรุ่นเดินเข้ามาทัก
"พวกเจ้าเก็บฝ้ายฝั่งนู้นเสร็จแล้วหรือไง" ควอนยูลถามพวกนั้น
"พวกเราทำงานกันเสร็จแล้วจ๊ะ"
แต่ละคนเข้าไปรุมล้อมเขา คนหนึ่งก็เช็ดหน้า อีกคนก็กอดแขน
"ยูล เมื่อไหร่จะไปหาพวกเราที่โรงนอนบ้าง .."
"ใช่ๆ พวกเรารู้นะ ในห้องคุณหนู เธอได้นอนกับพื้นใช่ไหม ไม่หนาวแย่หรือ คุณหนูนี่ก็แปลกคน เห็นเจ้าอย่างนั้นแล้วไม่สงสารบ้างหรือไง"
"ถ้าข้าเป็นคุณหนู ข้าจะเอาเจ้าขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยเลยล่ะ"
-นินทากูระยะเผาขน นึกว่ากูไม่กล้าหรือไง ได้ เดี๋ยวคืนนี้กูจัดให้-
"อย่าพูดถึงคุณหนูอย่างนั้นอีก เราเป็นทาส จะไปนอนเสมอนายได้อย่างไร"
"ยูล.....เจ้าไม่สนใจใครนอกจากคุณหนูบ้่างเลยหรือ" ทาสสาวๆ หมายจะเข้ามากอดมาหอมควอนยูล
"พวกเจ้าบ้ากันไปใหญ่แล้ว แล้วอีกอย่าง ข้าเป็นสตรี พวกเจ้าไม่ควรมาทำกิริยาเยี่ยงนี้กับข้า "
เขาลุกขึ้นคว้าแขน ทาสน้องใหม่ตามไปด้วยกัน
"ข้าเบื่อพวกเจ้าเต็มทน ที่ข้านอนโรงทาสไม่ได้ก็เพราะพวกเจ้านั่นล่ะ "
.....................
ท่าเรือน้ำลึก
"ท่านพี่ไม่เข้ามาที่นี่หรือ" คริสตัลถามคนงาน
"ครับ วันนี้คุณหนูเจสยังไม่เข้ามาเลยครับ"
"ท่านพี่หายไปไหนกันนะ.."
..............................
ไร่ฝ้าย
"ควอนยูล....เจ้าไม่ชอบทาสพวกนั้นหรือ"
"ไม่หรอก พวกนั้นก็นิสัยดี แต่ข้าไม่ชอบที่พวกเขาคิดกับข้าเป็นอย่างอื่น"
"คิดยังไงหรือ"
"พวกเขาคิดว่าข้าเป็นเหมือนบุรุษ คิดจะมากอดมาจูบข้า มันไม่เหมาะไม่ควรเลยจริงๆ"
"อืมม ก็จริงของเจ้านะ ...."
ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว ควอนยูลคงต้องกินข้าว เรากลับตอนนี้เลยดีกว่า
"ควอนยูล ข้าต้องไปทำงานที่อื่นก่อนนะ เมื่อกี้นายทาสเรียกข้าไปแล้ว"
"อืม..งั้นก็โชคดีนะ ซูยอน ยินดีที่ได้รู้จักเจ้า"
"เหมือนกัน โชคดีนะ ..ควอนยูล ข้าไปล่ะ"
................
คุณหนูเจสกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
เธอขึ้นไปหาท่านพ่อตามกระดาษโน๊ตติดหน้าห้อง
"นั่งสิเจสซี่ นี่ท่านลอร์ดแดเนียล เป็นกงสุลใหญ่อเมริกา อายุยังน้อยแต่รับราชการเป็นใหญ่เป็นโต"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ เลดี้เจสซี่"
"ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันค่ะ คุณ...."
"เรียกผมว่าแดน ก็ได้ครับ
"ค่ะ คุณแดน"
ทั้ง 3 คนคุยกันเรื่องส่วนตัวเรื่องธุรกิจอยู่นาน จนลอร์ดแดนขอตัวกลับ
ท่านพ่อจึงคุยกับลูกสาวคนโต
"ลูกต้องหมั้นกับลอร์ดแดเนียล เพื่อที่เขาจะได้ช่วยเรื่องการต่อสัมปทานเดินเรือให้กับเรา ได้ไหมลูก ไม่อย่างนั้นเราจะแย่กันหมด"
"่ท่านพ่อลูกไม่อยากหมั้นเลยค่ะ"
"ทำไมลูกมีคนรักอยู่แล้วหรือ.."
"ก็...ไม่มี....ค่ะ"
"ลูกเจส ท่านลอร์ดก็เป็นคนดี ลูกหมั้นกับเขา เพื่อเขาจะได้ช่วยเราได้ นะลูก ถือว่าพ่อขอร้อง"
"งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าคุณพ่อต้องการอย่างนั้น"
"ดีมาก เดือนหน้านี้พ่อจะจัดงานหมั้นให้ลูกกับแดเนี่ยล"
...........................
บาร์แห่งหนึ่งในตัวเมือง
"นั่นใครน่ะ" เขาถามกับพนักงานเสริฟ
"คุณวิกตอเรีย ลูกครึ่งอเมริกันจีน เธอเป็นลูกบุญธรรมของท่านแม่ัทัพทาเคชิ นายทหารญี่ปุ่นผู้ดูแลเกาะฮ่องกงไงครับ"
"วิกตอเรีย...เหรอ แกเอาดอกกุหลาบนี่ให้เขา บอกว่าฉันฝากไปให้"
"ครับ คุณคริสตัล"
..................
"คุณหนูข้ามาแล้ว"
เขาเปิดประตู
"ว๊ายยยยย"
ควอนยูลเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะได้เห็น
คุณหนูกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
"คนบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้"
"คุณหนูข้าขอโทษ"
"ทะลึ่ง ลามก เข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง นิสัยไม่ดี"
"ข้าไม่ได้ตั้้งใจ ข้าขอโทษ..." ควอนยูลยืนก้มหน้า
"ข้ายังไม่ทันเห็นอะไรเลย...." เจ้าทาสโอดครวญ
"ออกไปเดี๋ยวนี้....." เธอขว้างหมอนออกมา
"ก็ได้ ข้าไปก็ได้ แต่ คุณหนู ข้าไม่เห็นจริงๆนะ ยังไม่ทันเห็นอะไรเลยจริงๆ"
"ออกไป๊.." คุณหนูเจสตะโกนสุดเสียง
"คนบ้า ควอนยูลบ้าที่สุดเลย"
"ก็ข้าเห็นแค่ว่า ...ขาวทั้งตัว ....ก็เท่านั้นเอง" เจ้ายูลรำพึงเสียงเบ๊าาเบาาา
..................
"วิกเตอรี่...คืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่" เขาใช้มือเรียวบางเกลี่ยเส้นผมเธอเล่น
"ใครกันที่จะไม่ได้นอน..ฮืมมม"
คริสตัลดันตัวเธอลงไปนอนบนโซฟา
หลังจากชวนคุยไม่กี่คำ จิบไวน์ไป 2แก้ว รูปร่างหน้าตาอย่างเขา หาสาวขึ้นเตียงได้ไม่ยากเลย
คุณ คือคริสตัล จอง คุณหนูรอง ผู้ถือสัมปทานท่าเรือน้ำลึกตระกูลเดียวในแผ่นดินใหญ่ น่าสนใจมาก เพียงแค่คุณเป็นสตรีเท่านั้น ฉันอยากรู้จังว่าการได้มีค่ำคืนที่วิเศษกับคุณ มันจะเป็นยังไง
"อืมมม...วิกเตอรี่ เพิ่งมาอยู่ที่นี่หรือ "เขาลูบไล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากเกลี่ยเล่นแถวใบหู
"ค่ะ...ฉันเพิ่งอยู่ที่นี่ได้...อ๊ะ....อย่ากัดสิคะ....."
เขารู้สึกมันเขี้ยวเมื่อได้สัมผัสเธอ น่าแปลกว่าเขาไม่รู้สึกอยากทำอย่างนั้นกับซึงยอนเลย
บทรักของเขาก็แสดงเหมือนๆกัน กับผู้หญิงยามค่ำคืนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
วิกเตอรีี่ เขาสนใจเธอเพราะเห็นว่าเธอเป็นลูกสาวท่านนายพล
เขาควรจะผูกมิตรกับเธอไว้ และเธอก็ไม่รังเกียจเขา
"คริสตัล...ฉันไม่เคย..กับผู้หญิง คุณเป็นคนแรกของฉัน....เสน่ห์ของคุณถูกใจฉันมาก....อ๊ะ..."
เธอข่มอารมณ์ไว้เมื่อเขารุกต่ำลงไปแถวหน้าท้อง ความรู้สึกช่างแตกต่างจากผู้ชายทุกคนที่เธอเคยผ่าน
"คริสตัล คุณกำลังทำให้ฉัน..มีความสุข"
"อย่างนั้นหรือ..." เขาคงจะชินกับคำพูดแบบนี้ ชีวิตเขาคงทำให้ผู้หญิงมีความสุขมานับครั้งไม่่ถ้วน
อารมณ์ ของวิกเตอรี่กำลังพุ่งถึงขีดสุด เธอหวังว่าเขาจะลิ้มรสเธอต่ำลงไปอีก เธอเผลอกดไปที่หัวไหล่เขา เหมือนกับจะบอกเขาว่า ...ได้โปรด.....
"ไม่เอาน่า....วิกเตอรี่...เธอกับฉันยังจะต้องได้เจอกันอีกนาน อย่าเพิ่งรีบร้อน"
เขากล้าปฎิเสธฉัน
ฉันไม่มีค่าพอที่เขาจะ.....ลิ้มรสหรือไง
"อ๊ะ......อ๊าาาา..." เพียงเขา.......สัมผัส
แค่นั้นก็ทำให้เธอแทบจะลืมทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
แค่นั้นก็ทำให้เธอแทบจะลืมทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
คริสตัล คุณกำลังจะทำให้ฉันชอบคุณ
"อ๊าาาา....อร๊างงงง"
-ไม่คิดเลยว่าการได้รู้จักกับคุณ จะทำให้ฉันมีความสุขมากขนาดนี้ คริสตัล จอง...ฉันคงจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆแน่-
......
"คุณทำธุรกิจเดินเรือหรืิอ คริส..." เธอถามเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นใส่เสื้อนอก
"อืมม " เขาตอบสั้นๆ
-จะชิ่งฉันแล้วล่ะสิ-
"คุณรู้ไหมว่า สัญญาสัมปทานเดืนเรืือมันจะไม่แน่นอน"
"เธอรู้ได้ยังไง วิกเตอรี่.." เขาหันหน้ามาถาม
"พ่อฉันเป็นใคร..เธอก็รู้ กองทัพญี่ปุ่นกำลังจะบุกแผ่นดินใหญ่ ถ้าเธอแบคอัพไม่แข็งพอ น่ากลัวสัญญาจะถูกยกเลิก"
"จริงหรือ....."
"คริสตัล... เธอก็รู้ว่าเราอยู่ในช่วงสงคราม ใครจะแพ้จะชนะก็ไม่รู้ แล้วเธอจะอยู่ข้่างใครกัน"
เขายืนนิ่ง ครุ่นคิด
"เราคบกันเป็นเพื่อนก็ไม่เสียหายไม่ใช่หรือ ....." วิกเตอรี่เดินเข้าไปกอดคริส เธอกำลังหลงใหลเขา
"คริสตัล..ฉันไม่เคยนอนกับผู้หญิง เธอทำให้ฉันคลั่งแล้วจะมาทิ้งกันอย่างนี้...ถ้าฉันขาดใจตายไปจะทำยังไง"
สาวอเมริกันจีนตั้งใจรั้งเขาไว้
"วิกเตอรี่ ฉันไม่ทิ้งเธอไปหรอก เรานัดเจอกันบ่อยๆก็ได้นี่นา ฮืมม" เขาเหลียวไปจูบแก้มเธอ
"คุณจะกลับบ้านแล้วใช่ไหม"
"อืมม นี่มันก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานแต่เช้า" เขาขยับเสื้อนอกให้ดูดี
"สกุลจองร่ำรวยที่สุดเป็นอันดับต้นๆในแผ่นดินใหญ่ ..ฉันอยากไปเห็นจัง."
"บ้านฉันไม่มีอะไรให้เธอสนใจ" เขาก้มหน้่าใส่นาฬิกา ไม่มองเธอด้วยซ้ำ
"ฉันนอนโรงแรมคนเดียวมันน่ากลัวนะ คุณจะทิ้งไว้ที่นี่คนเดียว จริงหรือ"
สารพัดที่วิกเตอเรียจะสรรหามาอ้าง
จนเขาใจอ่อน
"ถ้าเธอไม่รังเกียจ คืนนี้ ฉันจะพาเธอไปนอนที่..สกุลจอง"
"ขอบใจมากนะ .. " เธอกระโดดจูบแก้มเขา
-คริสตัล จอง ฉันจะทำให้เธอคลานมาร้องขอความรักจากฉัน ไม่ว่าจะทางไหน ฉันจะเอาเธอมาเป็นของฉันให้ได้-
..................
เกือบตีสามแล้ว มีใครนั่งรออยู่ในห้อง
"คุณคริส ... " เธอร้องหาเขาด้วยความดีใจ รีบวิ่งไปกอด
แต่เขากลับมีอีกคนเดินเข้ามาด้วย
"ออกไปก่อนซึงยอน วันนี้ฉันพาเพื่อนมานอนค้างที่นี่....."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น