fanfic-yulsic-หนี้รัก ทาสอารมณ์ ภาค 2

ลำดับตอนที่ #6 : 72 ชั่วโมงต่อไปนี้ จะมีแต่ดราม่า

บนเตียงนอนคุณหนูใหญ่




มีทาสสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้น



เจ้าของร่างเปลือยท่อนบนที่งดงามราวสวรรค์สร้าง



แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น แผลสด แผลที่เริ่มจะตกสะเก็ด



เอวคอด ผิวสีแทนเนียนสวย




"เจ็บมากไหมที่ข้าเคย...ลงหวายเจ้า"





มือเรียวเล็ก ลูบไล้้ไปทั่วทุกรอยแผล



ผู้หญิงคนนี้เป็น...คนที่เธอรักและเขา..ก็รักเธอ






ยิ้มและส่ายหัว เหมือนเป็นคำตอบว่า เขาไม่เคยเจ็บเลย




"ยูล..."





เธอเรียกให้เขาหันหน้ามา





ดวงตาซื่อ จมูกโด่ง แก้มใส ริมฝีปากสีชมพู




"ทำไมไม่ยอมบอกข้าเรื่องของคริส เจ้ายอมเจ็บตัวแทนเขาทำไม เจ้ายอมเสียข้าไปแทนเพื่อรับผิดแทนเขาหรือ"



นายสาวใส่ยาทาแผลให้ทาสรักเธอเสร็จแล้ว




แถมยังพันผ้าแถบรัดหน้าอกให้เขาด้วย



"ข้าไม่ได้อยากเสียคุณหนูไป ข้าแค่คิดว่าไม่อยากเห็นซึงยอนตาย แล้วที่คุณหนูรองมาคุกเข่าขอร้องข้า มาก้มหัวให้ข้า ตอนนั้นข้าก็ไม่ได้สนใจอะไรคุณหนูรองหรอก"





ใส่เสื้อให้เขาเสร็จแล้ว เธอเลยพิงแผ่นหลังเข้าแนบชิดติดแผงอกนุ่มๆ ของทาสคนรัก



เขากระชับกอดเธอไว้ เอาคางเกยไหล่ มือไม้กลายเป็นปลาหมึก







"ถ้าข้าบอกว่าคุณหนูรองเป็นคนทำ ข้ากลัวว่ามันจะยิ่งทำให้คุณท่านโกรธ ถ้าเป็นข้า เป็นทาสด้วยกัน มันก็คงจะแค่โบยหลัง"




เธอหยิกไปที่หลังมือเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะซุกซนมากขึ้น




"นี่เป็นการทำโทษที่เจ้า..ทำให้ข้าเสียใจ เจ้ารู้ไหมว่าคืนวันนั้นข้ารอเจ้าทั้งคืน"




เจ้าทาสพ้นมลทิน ถือโอกาสตอนคุณหนูเผลอ สอดมือเข้าไปในสาบเสื้อ



"ข้าขอโทษ..ต่อไปข้าจะไม่ทำให้คุณหนูต้องรอข้าอีก ข้าจะไม่มีวันทำให้คุณหนูเสียใจ"




เนินอกนุ่มๆ ซอกคอขาวๆ เขากำลังจะทนไม่ไหว



"อย่านะ..ยูล ข้ามีคู่หมั้นแ้ล้ว อีก 3 วัน ข้าก็ต้องแต่งงาน.."




พูดถึงความจริงข้อนี้แล้วเขา หยุดทุกอย่าง




เหลือเพียงกระชับวงกอดนายชีวิตนายหัวใจไว้แน่น เหมือนกลัวเธอจะหลุดลอยจากเขาไป





"ข้าต้องแต่งงานแล้ว...ยูล เจ้าได้ยินใช่ไหม"



มันพยักหน้า




คุณหนูร้องไห้ออกมา




รู้ว่าเขารักเธอ แล้วเธอก็รักเขา




แล้วจะทำเยี่ยงไร เขาเป็นทาส เขาไม่รู้เรื่องราวในโลกภายนอก เขาอยากพาฉันหนีไปให้ไกลๆ แล้วหลังจากนั้นล่ะ





ถ้าฉันพาเขาหนีไป ฉันเป็นคนพาเขาหนีออกไป




พวกเราหนีไปอยู่กันที่ยุโรป



เงินสด ทองคำแท่ง ที่ฉันฝากไว้ในธนาคารสวิส คงทำให้เราสุขสบายไปตลอดชีวิต




ลืมทุกอย่างที่นี่ซะ



เพียงเธอคิดจะไป



ทิ้งท่านพ่อ ทิ้งสกุลจอง เหลือเพียงความอัปยศไว้ให้พวกเขา




เธอคงไม่มีหน้าไปพบกับบรรพชน



ตายไปก็ไม่มีสิทธิได้ฝังในสุสานตระกูลจอง



หัวใจข้าเรียกร้องหาแต่ยูล



แต่ข้าจะทำอย่างที่คิดไม่ได้





แล้วจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ....







ทาสรักกอดนายสาวไว้



ข้ารักคุณหนูสุดหัวใจ เพียงแต่ข้าเป็นทาส ข้าไม่มีสตางค์สักนิด จะพาคุณหนูหนีงานแต่งไปให้ไกล





จะพาหนีไปไหน ค่ารถยังไม่มีเลย









"คุณหนู ท่านแดนนี่ส่งคนมาเรียนเชิญคุณหนูไปรับประทานอาหารกลางวันที่ล๊อบบี้โรงแรม....







เธอถอนหายใจ





"ยูล ไปเตรียมรถ เจ้าต้องส่งข้าจะไปทานกลางวันกับคู่หมั้น"





ที่หน้าโรงแรม



ท่านแดนออกมายืนรอเธอข้างนอก



คนละฝั่งถนน ควอนยูลจอดรถแล้วรีบหันหลังไปกุมมือนายสาวลงมา




เจสจองหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบาง มาเช็ดเหงื่อให้




พวกเขาเหมือนคู่รักกัน




ท่านแดนยืนมองภาพนั้น



เขานิ่งงัน




เจ้าทาสนั่นเดินจับมือนายมันข้ามถนน






เขายิ้มให้คู่หมั้น




"น้องเจสมาถึงแล้วหรือคะ " ท่านแดนทักอย่างสุภาพ



"พอดีเพื่อนๆพี่มาจากอังกฤษ อยากรู้จักน้องเจส พี่เลยเชิญน้องมาทางกลางวันกับเพื่อนๆพี่น่ะจ๊ะ"



เขาเหมือนจะโอบเอวเธอเข้าไป



คู่หมั้นสาวเบี่ยงตัวไม่ให้วงแขนเขาถูกเนื้อตัว




ท่านแดนสูดลมหายใจเข้าลึก




เธอหันไปบอกกับคนลากรถรูปงามว่า



"ยูล ออกไปหาอะไรกินแถวนี้นะ " เธอควานหาเงินปลีกในกระเป๋าถือ



ท่านแดนแทรกขึ้นมา


"พี่ขอเชิญคนรถน้องเข้าไปกินกลางวันเสียด้วยกันข้างใน เพราะยังไง เขาก็เป็น .. คน.. ของน้อง"


เขาตั้งใจเน้นคำว่าคนของน้องชัดเจน




เธอมองยูลแต่งตัว



เสื้อผ้าเก่า รองเท้าคีบ




คู่หมั้นของเธอตั้งใจทำให้ยูล..เสียหน้า




ทางร้านหรูคงไม่สะดวกให้แขกที่แต่งกายแบบนี้เข้าใช้บริการ




-ข้าต่ำต้อยยิ่งนัก ไม่คู่ควรแม้แต่จะเข้าไปกินข้าวร่วมโต๊ะกับคุณหนู ข้าไม่มีสิทธิเลย-




เธอยิ้มให้ยูล เหมือนจะสื่อไปบอกว่า ยูล ไม่เป็นไร รออยู่ที่นี่ เดี๋ยวข้าก็มา..





ท่านแดนแลดูเขาแต่หัวจดเท้า แล้วเธอก็โอบเอวคู่หมั้นเข้าไปข้างใน






ควอนยูลเดินไปนั่งร้องไห้ข้างรถลาก




-ข้าไม่คู่ควรกับคุณหนูเลย ข้าทำให้คุณหนูต้องอายคู่หมั้น-






มีชายแก่ใจดีเดินเข้ามา



"พ่อหนุ่ม ช่วยลากรถไปส่งข้าที่หน้ากรมหน่อยได้ไหม ข้าเดินไม่ไหวแล้ว" เหมือนชายคนนั้นจะตะคริวกิน



เขาแบกชายแก่ขึ้นรถ บีบนวดจนอาการดีขึ้น




"นายท่าน ข้ามิได้รับจ้าง หากแต่ท่านจะไป ข้าจะลากรถไปส่งให้"


ชายแก่สังเกตเห็นบนใบหน้าทาสขับรถลากนิสัยดี




"เจ้าเป็นบุรุษใยร่ำไห้ ไม่สมควรเลย"



ควอนยูลยิ้ม แล้วตอบชายแก่ว่า



"ถ้าข้าไม่ได้เป็นบุรุษล่ะ จักร้องไห้ได้หรือไม่"



ชายแก่แปลกใจ



มีเสียงเรียกหาเขา


"ท่านนายพล มาอยู่ตรงนี้เองพวกข้าตามหาเสียแทบแย่" นายทหารกรูกันเข้ามาเตรียมพร้อมจะเรียงแถวคำนับ



ชายแก่โบกมือไล่



"พวกเจ้าออกไปก่อน ขอข้าคุยกับพ่อหนุ่มใจดีคนนี้สักครู่หนึ่ง"



เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ท่านนายพลรู้สึกอาทรกับทาสขับรถลากคนนี้



"พ่อหนุ่ม ตอบข้าได้ไหมว่าเป็นบุรุษ ใยจึงมานั่งร้องไห้ข้างถนน"



เขาทรุดลงนั่งกับพื้นถนน



"เอาน่าพ่อหนุ่ม เราไม่รู้จักกัน ถือว่าเจ้าแค่ระบายให้ชายแก่อย่างข้าฟังก็ได้"




เขาลงจากรถไปนั่งบนพื้นถนน ข้างๆทาสสกปรกคนนั้น



"งั้นหรือ เจ้าถูกเหยียดหยามไม่ได้เข้าร่วมโต๊ะอาหารกับคนรัก เพียงแค่ไม่มีชุดดีๆ ใส่เข้าไปในโรงแรม โธ่.."


ชายแก่ตบไหล่เขาเสียงดัง




เดี๋ยวข้าจัดการเอง



"ผู้กอง ....." ชายแก่เรียก



"ไปซื้อสูทที่แพงที่สุดมาให้พ่อหนุ่มคนนี้ใส่ รองเท้าด้วย รีบไปเร็ว"


"ครับท่านนายพล"



"พ่อหนุ่ม เจ้าเข้าไปกินข้าวกับเพื่อนๆของคนรักเจ้า ข้าว่าเจ้าต้องมีอะไรสักอย่างให้คนรักเจ้าประทับใจ "




แผ่นกระดาษเหมือนนามบัตร



ชายแก่ก้มลงเขียนข้างหลังนั้นว่า




-ต้อนรับพ่อหนุ่มคนนี้ให้ดี ถ้าไม่เยี่ยงนั่นแล้วโรงแรมของเจ้าจะเหลือแต่ชื่อ-




ลายเซ็นต์ ของ ท่านนายพล ทาเคชิ