ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะมานอนกับข้าได้เยี่ยงไร
สถานทูตญี่ปุ่นบนแผ่นดินใหญ่
"ทางกองทัพบอกว่าจะยกพลเข้าตีเมืองฮ่องกงก่อน " นายทหารคุยกันที่บนตึก
"เราไม่กลัวมีปัญหากับทางพันธมิตรหรือ"
"กองทัพซามูไรของเรายิ่งใหญ่และเกรียงไกร กว่าใครในโลก"
"ท่านแม่ทัพ ท่านมีีความเห็นยังไงในเรื่องนี้" รองแม่ทัพน้อยถามเมื่อเห็นเขาเหม่อลอย
เขายังเรียกอยู่นาน จนต้องเขย่าแขน
"ยังเป็นห่วงเรื่องลูกของอี้ชิงอยู่หรือท่าน"
"อืมม " ท่าแม่ทัพเริ่มขยับตัว
นานเกือบ 20 ปีแล้วที่เขาตามหาลูกที่เกิดกับเมียสาวชาวจีน ท่านแม่ทัพเคยมีความสัมพันธ์กับเธอคนนั้นจนตั้งครรภ์ แต่เขาต้องทิ้งเธอไปเพราะว่าเขาเป็นชาวญี่ปุ่น เขาต้องกลับไปรับใช้ชาติ ตอนที่เขากลับมาหาเธอ เขารู้เพียงว่าเธอตายหลังคลอดลูก และลูกน้อยของเธอกับเขาต้องไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นชายหรือหญิงเขาก็ยังไม่รู้
"เจ้าส่งคนไปตามหาลูกข้า ได้เรื่่องอะไรมาอีกบ้างไหม"
"เรื่องบุตรของท่านนั้นข้าไม่รู้จริงๆ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นถูกปิดไปเพราะขาดเงินอุดหนุน ข้ารู้เพียงว่าเด็กทั้งหมดถูกส่งไปยัง..."
"ไปยังที่ไหน รองแม่ทัพ"
"โรงค้าทาสครับ.....ท่านนายพล"
..........
ในงานเลี้ยง เธอปลีกตัวออกมาพักผ่อนที่ปีกห้องโถง เธอเหนื่อยที่ต้องปั้นหน้าคุยกับผู้คนหลากหลาย
มุมนั้นมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ นั่งร้องไห้อยู่
เธอเดินเข้าไปหา แล้วลูบหัว
"น้องแทคยอนใช่ไหม....โตขึ้นมากนะเรา"
"พี่เจส...." เขารีบยืนคำนับ
น้องแทคยอนเป็นลูกชายคนสุดท้องของบ้านจอง เขาเป็นลูกที่เกิดจากเมียทาส
ท่านพ่อรักและหลงเมียคนสุดท้องนี้มาก เมื่อเธอตั้งครรภ์และคลอดบุตรชาย แต่ความสุขมันก็อยู่ได้ไม่นาน
แม่น้องแทค หนีไปกับทาสหนุ่ม เธอทิ้งลูกชายไว้ที่นี่
"ทำไมมานั่งทำไมที่นี่คนเดียวล่ะ แทค" ว่าที่นายหญิงตระกูลจอง ลูบหัวน้องชายด้วยความรักและสงสาร
"ไม่มีใครอยากคุยกับข้าเลย ท่านพี่" น้องเล็กยืนก้มหน้า
"ก็พี่นี่ไง อยากคุยกับเธอ พี่ไม่อยู่ตั้งนาน เป็นเด็กดีไหม แทค"
"ข้าเป็นเด็กดี แต่ไม่มีใครรักข้า ท่านพ่อเกลียดข้า หาว่าข้าเป็นลูกชู้"
"ไม่ใช่หรอก ท่านพ่อแก่มากแล้ว อารมณ์เลยไม่ค่อยจะดี ไม่ต้องไปสนใจคำพูดท่านพ่อหรือใครๆหรอก เจ้าก็อยู่ของเจ้า เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนหนังสือ แค่นี้ก็พอแล้ว ........ แทคยอน ตอนนี้น้องเรียนที่ไหน ยังไงแล้ว " พี่สาวดึงตัวน้องเล็กเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้ม
"พี่เจส ข้าเรียนที่โรงเรียนศาลเจ้า หลวงจีนดีกับข้ามาก ท่านว่าข้าเป็นเด็กดี"
"อะไรกัน ทำไมเจ้าได้เรียนที่นั่น ลูกหลานตระกูลจองต้องเรียนโรงเรียนฝรั่งสิ พรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำเอง"
"ท่านพ่อว่าข้าไม่คู่ควรกับโรงเรียนฝรั่ง ข้าไม่เรียนโรงเรียนฝรั่งก็ได้"
"แล้วเจ้าอยากเรียนอะไรล่ะ น้องพี่"
"พี่เจส ข้าอยากเป็นทหารเรือ ข้าอยากปกป้องเรือของท่านพี่ "
"จริงเหรอ อืมมม งั้นพรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าไปฝากตัวกับท่านนายพันที่กรม เจ้าแน่ใจแล้วนะ...."
"ครับท่านพี่..." เจ้าแทคยืนยิ้ม
พี่สาวคว้าตัวน้องชายมากอดอีกครั้ง
"เจสซี่ มาทำอะไรอยู่มุมห้องนี่ อ้าวแล้วนี่ใครน่ะ...."
เจ้าแทคยิ้มให้เพื่อนพี่สาว
"ชัดเลย เธอไม่ต้องตอบก็ได้ว่าใคร ...นี่คงเป็นน้องชายเธอละสิ ดูฟันล่ะ เหมือนกันเลย ฉันว่าคริสเหมือนเธอแล้วนะ น้องชายเธอนี่โคตรเหมือนกว่าอีก "
"แทค คำนับพี่ลิซซี่ก่อน.."
เจ้าแทคโค้งให้
"อืมม ฉันว่าสกุลจองเธอที่ฉันเจอในงานนี้ มี 3 คนล่ะที่เหมือนกัน พวกเธอควรจะไปหาหมอฟันพร้อมๆกันเลยดีกว่าไหม"
สงสัยลิซซี่เริ่มเมา เลยพูดไปเรื่อย ทำไม เจสซี่ คริส แทค ต้องไปหาหมอฟันด้วย ....ทำไม
...........
งานเลี้ยงเลิกแล้ว เธอพาลิซซี่เพื่อนรักกลับบ้าน
"เจสซี่ ฉันชอบบ้านเธอจัง พรุ่งนี้ฉันมาหาเธอได้อีกหรือเปล่า"
"เมามากแล้ว ลิซซี่กลับเข้าบ้านไป " คุณหนูเจสดันหลังเพื่อนเข้ารั้วบ้าน
"เจสซี่ ...... เจ้าทาสคนนั้นของเธอน่ะ ......"
"ฮืมมม ........" คุณหนูเจส เหมือนไม่ได้ตั้งใจฟัง
"คุณหนูเจสสิก้าคะ เจ้าทาสคนนั้นของคุณหนูน่ะ.........ถ้าคุณหนูไม่เอา บ่าวขอ...นะคะ ลิซซี่จะไปเป็นทาสสะใภ้บ้านคุณหนูก็ได้ค่ะ"
"ดูพูดเข้า....เธอเมามากแล้วนะ ลิซ "
อลิซเบทธ์ เพื่อนรักของเจสซี่ แค่มองแว๊บเดียว ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนหัวโบราณของเธอ คิดอะไรกับเจ้าทาสสาวรูปงามคนนั้น
"เจสซี่ จอง ....ไอจะบิ้วให้ยูแหกม่านประเพณีให้ได้ คอยดูสิ ....เจสซี่ผู้แสนจะเฟอร์เฟค ...จะมีสามีเป็นผู้หญิงก็คราวนี้ล่ะ......ฮ่าฮ่า"
ว่าแล้วนางก็รีบวิ่งไปอ้วกที่หลังบ้าน น่าสงสารจริง
ระหว่างทางกลับบ้านคุณหนูเจสซี่ เธอหน้างอ ก่อไอเย็นจนคนขับรถเสียวสันหลังวาบๆ
.......
หน้าประตูบ้าน
ทาสคนเดิมนั่งรอเธออยู่ที่นั่น....
มันรีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้
"คุณหนู....ข้าดีใจที่สุดในโลกเลย........"
รีบเดินไปที่ห้อง ไม่ชายตามองเจ้าทาสรูปงามนั้นสักนิด
"คุณหนู.....เหนื่อยมากไหม ข้าถอดรองเท้าให้นะ"
เจ้าทาสรูปงามก้มหน้าก้มตาถอดรองเท้า ปากมันก็เจื้อยแจ้วไม่หยุด ก็คนมันดีใจนี่นา
"ข้าคิดถึงคุณหนูทุกวัน....คุณหนูกลับมาแล้ว ข้าดีใจที่สุดในโลกเลย..."
ควอนยูลจะนวดขาให้นายสาวเหมือนเคย เธอชักเท้าออก
"ไม่ต้อง..."
เจ้าทาสพันตำลึง เหมือนไม่ได้ยินที่นายมันพูด มันนวดเท้าให้เธอต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ข้าบอกว่าไม่ต้อง....."
เชื่อเสียที่ไหน จะชักเท้าออกก็ไม่ได้ ควอนยูลตัวใหญ่ จับเธอไว้เสียแน่นเชียว
"ดื้อ... "
"ข้าเป็นเด็กดี เชื่อฟังพ่อบ้าน ตั้งใจทำงานทุกวัน ......" ควอนยูลตอบตาใสแป๋ว
"ควอนยูล ... ข้าไม่ได้ว่าเจ้าเรื่องนั้น ......เฮ้อ...." คุณหนูถอนหายใจ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
"คุณหนูเจส.......ข้า คิดถึงคุณหนูทุกวันเลย......."
"รู้แล้ว เจ้าบอกข้าเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง........" เธอเอนหลังพิงโซฟา ปล่อยให้ทาสหัวดื้อนวดได้ตามใจ
วันนี้เธอเหนื่อยมาก นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอเลยเผลอหลับไป
ควอนยูลเห็นอย่างนั้น เขาเลยอุ้ม
เธอสะดุ้งตื่นทันที
"ทำอะไรน่ะ ควอนยูล ปล่อยฉันนะ " เธอดิ้นพล่านในวงแขนทาสสาว
"คุณหนูอย่าดิ้นเดี๋ยวจะตก"
"ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ "
"ข้าจะพาท่านไปนอนที่เตียง "
ควอนยูลกระชับตัวนายมันเสียแน่น
"คุณหนูตัวเบาจัง...." เจ้าทาสมองตาเจ้านายด้วยหัวใจบริสุทธิ
"ปล่อยข้า ถ้าเจ้าไม่ปล่อย ข้าจะโบยเจ้า"
เจ้าทาสแกล้งจะปล่อยมือ
"ว้ายยยย .." เธอตกใจมาก เอื้อมมือไปกอดคอเขาเสียแน่น
"ยูล....." เธอทุบไปที่แผงอกเจ้าทาสขี้แกล้ง
"บ้าที่สุดเลย ไม่เคยมีใครทำกับข้าอย่างนี้ .......... " นายสาวหน้างอ เพราะไม่รู้จะลงไปจากวงแขนนี้ได้ยังไง
เจ้าทาสรูปงามยืนยิ้มกว้าง
"ยูล....นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าเหนื่อยมากจริงๆ เจ้ามามากวนใจข้าได้ไหม... " คุหนูเจสบอกเจ้าทาสเมื่อเขาวางเธอลงบนเตียงนอนนุ่ม
"ออกไปได้แล้ว ข้าจะพักผ่อน..." นายสาวออกปากไล่
เจ้าทาสก้มหน้าแล้วเดินออกไป
"เฮ้อ.... ออกไปได้ซะที" เธอถอนใจแล้วเดินไปทำธุระส่วนตัว
เมื่อถึงเวลาเข้านอนเธอนึกขึ้นได้
"จะเหมือนเมื่อก่อนไหมน้า......." เธอเดินออกไปดูที่หน้าประตูห้อง ใจเต้นตึกตัก
เธอแง้มประตูออกไปดู
ไม่มีใครนอนอยู่หน้าห้องทั้งนั้น
"อืมม โตแล้วสินะยูล คงไม่มานอนเฝ้าหน้าห้องข้าแล้วใช่ไหม" นายสาวเหมือนจะผิดหวัง เธอหันหน้ากลับแล้วเจอ....
"ข้าไม่ยังนอนต่างหากล่ะ"
"ยูล....."
"คุณหนู นี่ก็ดึกมาก ท่านเข้าไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือ"
"เจ้าเป็นทาส ไม่มีสิทธิมาสั่งข้า " คุณหนูหน้างอ รีบปิดประตู
เสียงใครบางคนลอยผ่านเข้าไปในห้อง
" คุณหนูเจส ... นอนหลับฝันดีนะ"
เจ้านายคนสวยยังคงยืนพิงอยู่ที่หลังประตู
"ขอโทษนะยูล ข้าไม่รู้จะวางตัวยังไงกับเจ้า .... "
ผ่านไปค่อนคืน
เธอเปิดประตูออกไปดูมันอีกครั้ง
เป็นอย่างที่เธอคิด
"นอนที่นี่อีกแล้ว เจ้าไม่ใช่เด็กๆนะยูล ข้าบอกยังไงเจ้าจะยอมฟัง"
เธอเขย่าตัวทาสของเธอ
"ยูล ตื่นก่อนได้ไหม..ยูล"
"คุณหนูเจส" มันงัวเงียลุกขึ้น
"เจ้าจะนอนหน้าห้องข้าไม่ได้แล้วนะ เจ้าโตเป็นสาวแล้ว มานอนอย่างนี้มันน่าเกลียด รู้ไหม"
"คุณหนู....ข้าน่าเกลียดเหรอ"
"เจ้าไม่ได้น่าเกลียด แต่เจ้าไม่ใช่เด็กๆแล้ว กลับไปนอนในโรงทาส เดี๋ยวนี้ "
มันยังยืนก้มหน้านิ่ง
"งั้นข้าจะพาเจ้าไปเอง "
คุณหนูคงต้องลงทุนพาเจ้าทาสของเธอไปยังเรือนนอน เธอเดินลากแขนมันไปจนถึงที่นั่น
"เข้าไปนอนได้แล้ว" เธอเปิดประตู
"บัดซบ" นายสาวถึงกับสบถออกมา
พวกทาสมันนอนกันอย่างนี้เหรอ
ในเรือนนอนทาสฝั่งผู้หญิง
พวกทาสสาวๆ ใส่เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นนอนก่ายกัน แต่ละคนขาว ใส ตัวผอมบาง
"ยูล ทุกคืนที่ข้าไม่อยู่ เจ้านอนกับ .....พวกนี้หรือ"
ควอนยูลยืนก้มหน้า
"ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้"
"............ "
"เงียบทำไม ข้าถามว่าทุกคืน เจ้านอนที่นี่ใช่หรือไม่ นอนตรงไหน ยังไง กับใคร" คุณหนูเขย่าแขนเหมือนอยากรู้คำตอบจากมันมากๆ
"ข้าไม่ได้นอนที่นี่หรอกคุณหนู " มันยืนทำหน้าเศร้าเพราะกลัวความผิด
"แล้วเจ้านอนที่ไหน"
"ข้านอนหน้าห้องท่านทุกคืนนั่นล่ะ"
"ยูล.........." นายสาวยืนนิ่ง
"ถ้าคุณหนูไม่ชอบ ต่อไปข้านอนที่นี่ก็ได้ " เจ้าทาสของเธอเดินก้มหน้าเข้าไปในนั้น
"เดี๋ยว ....... "
เธอคว้าแขนทาสรูปงามของเธอเอาไว้
"ไม่ต้องนอนที่นี่ แล้วไม่ต้องเข้ามาที่นี่อีก ถ้าข้าไม่ได้สั่ง " ทำไมเธอถึงไม่อยากให้เจ้ายูลนอนที่นี่นะ
"แล้วคืนนี้ท่านจะให้ข้าไปนอนที่ไหน"
ห้อนนอนคุณหนูเจส
เธอก้มลงดู ที่พื้นข้างเตียงมีใครบางคนนอนแลบลิ้น
"ยูล....เจ้านอนตลกจัง"
........
เช้ามืดใกล้รุ่งสาง
"พอเถอะคะ...คุณคริส เดี๋ยวซึงยอนต้องไปช่วยงานในครัวอีกนะคะ"
"ก็เธอปลุกฉันตื่นนี่นา....ฉันไม่ชอบตื่นเช้า ...เธอต้องโดนลงโทษนะรู้ไหม"
มือเรียวนุ่มของคุณหนูรองลูบไล้ไปทั่วร่างบางทาสสาว เหมือนเขาจะไม่รู้จักคำว่าพอ
"ซึงยอนไม่ได้ปลุกคุณคริสสักหน่อย "
ทาสสาวพยายามแกะมือเขาออก ก็แสดงบทรักกันทั้งคืนแล้ว ทำไมเหมือนเขาจะไม่รู้จักอิ่มเสียเลย
"ก็เธอขยับตัว ฉันเลยสะดุ้งตื่น ..."
น้องซึงยอนแกะปลาหมึกได้แล้ว
"เจ้าต้องออกไปทำงาน เช้ามืดอย่างนี้ทุกวันเลยหรือ.."
เขานั่งมองดูทาสสาวใส่เสื้อผ้า เธอเอวบาง สะโพกกลม ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยแดงที่เขาฝากไว้ทั้งคืน
"ค่ะ ...... คุณคริส " น้องซึงยอนเดินไปหาเขาที่เตียง เธอนั่งคุกเข่าคุยกับเขา
"ถามทำตอบคำ ทำตัวน่าเบื่อ ข้าเบื่อไอ้การเป็นทาสเป็นนายนี่เต็มทน เมื่อไหร่เธอจะทำตัวเหมือนคนปกติเขาเสียที"
"ซึงยอนขอโทษค่ะ..."
"ฉันแค่อยากเห็นเธอยิ้ม และหัวเราะ บ้างนะซึงยอน อยากให้เธอ ....."
-เธอลุกขึ้นจุ๊บที่ริมฝีปากเขา-
"ซึงยอนไปทำงานก่อนนะคะ" รีบวิ่งหน้าแดงออกไปอย่างรวดเร็ว
น้องซึงยอนของเรา......เธอก็ไม่ใช่จะธรรมดา....
.......
เช้ามืดเช่นกัน
ห้องนอนคุณหนูเจส
"ใส่รองเท้าบู๊ตได้พอดีเลยนะยูล..."
เธอตื่นมาแต่งตัวให้เขา อยากเห็นเขาใส่รองเท้า ที่เธออุตส่าห์หอบหิ้วมาฝากจากยุโรป
"ข้าไม่กล้าใช้มันเลย งานของข้าไม่ต้องใส่รองเท้า ไม่ต้องใส่ถุงมือก็ได้ ...."
เจ้ายูลเหมือนจะแอบถอดออก
"อย่าดื้อ ถ้าเจ้าถอดถุงมือทำงาน ก็ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีก"
"ข้าจะไม่ถอดถุงมือกับรองเท้าของคุณหนู ข้าสัญญา"
เจ้าทาสรูปงามยิ้มกว้างให้นายสาว
คุณหนูเจสสิก้า หลบสายตาแทบไม่ทัน
"สายมากแล้ว เจ้าไปทำงานได้..."
ควอนยูลโค้งให้แล้วรีบวิ่งออกไป
เธอมองตามหลังเจ้าทาสนั่น
"ข้าอยากเห็นเจ้าเวลาทำงานจังเลย ยูล ........"
คนขับรถมาเรียกที่หน้าห้อง
"รถพร้อมแล้วครับคุณหนู"
"ไม่ต้อง ข้ายังไม่ไปท่าเรือ บอกท่านพ่อด้วย วันนี้ข้าจะไปดูงานที่ไร่ฝ้าย........."
"ทางกองทัพบอกว่าจะยกพลเข้าตีเมืองฮ่องกงก่อน " นายทหารคุยกันที่บนตึก
"เราไม่กลัวมีปัญหากับทางพันธมิตรหรือ"
"กองทัพซามูไรของเรายิ่งใหญ่และเกรียงไกร กว่าใครในโลก"
"ท่านแม่ทัพ ท่านมีีความเห็นยังไงในเรื่องนี้" รองแม่ทัพน้อยถามเมื่อเห็นเขาเหม่อลอย
เขายังเรียกอยู่นาน จนต้องเขย่าแขน
"ยังเป็นห่วงเรื่องลูกของอี้ชิงอยู่หรือท่าน"
"อืมม " ท่าแม่ทัพเริ่มขยับตัว
นานเกือบ 20 ปีแล้วที่เขาตามหาลูกที่เกิดกับเมียสาวชาวจีน ท่านแม่ทัพเคยมีความสัมพันธ์กับเธอคนนั้นจนตั้งครรภ์ แต่เขาต้องทิ้งเธอไปเพราะว่าเขาเป็นชาวญี่ปุ่น เขาต้องกลับไปรับใช้ชาติ ตอนที่เขากลับมาหาเธอ เขารู้เพียงว่าเธอตายหลังคลอดลูก และลูกน้อยของเธอกับเขาต้องไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นชายหรือหญิงเขาก็ยังไม่รู้
"เจ้าส่งคนไปตามหาลูกข้า ได้เรื่่องอะไรมาอีกบ้างไหม"
"เรื่องบุตรของท่านนั้นข้าไม่รู้จริงๆ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นถูกปิดไปเพราะขาดเงินอุดหนุน ข้ารู้เพียงว่าเด็กทั้งหมดถูกส่งไปยัง..."
"ไปยังที่ไหน รองแม่ทัพ"
"โรงค้าทาสครับ.....ท่านนายพล"
..........
ในงานเลี้ยง เธอปลีกตัวออกมาพักผ่อนที่ปีกห้องโถง เธอเหนื่อยที่ต้องปั้นหน้าคุยกับผู้คนหลากหลาย
มุมนั้นมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ นั่งร้องไห้อยู่
เธอเดินเข้าไปหา แล้วลูบหัว
"น้องแทคยอนใช่ไหม....โตขึ้นมากนะเรา"
"พี่เจส...." เขารีบยืนคำนับ
น้องแทคยอนเป็นลูกชายคนสุดท้องของบ้านจอง เขาเป็นลูกที่เกิดจากเมียทาส
ท่านพ่อรักและหลงเมียคนสุดท้องนี้มาก เมื่อเธอตั้งครรภ์และคลอดบุตรชาย แต่ความสุขมันก็อยู่ได้ไม่นาน
แม่น้องแทค หนีไปกับทาสหนุ่ม เธอทิ้งลูกชายไว้ที่นี่
"ทำไมมานั่งทำไมที่นี่คนเดียวล่ะ แทค" ว่าที่นายหญิงตระกูลจอง ลูบหัวน้องชายด้วยความรักและสงสาร
"ไม่มีใครอยากคุยกับข้าเลย ท่านพี่" น้องเล็กยืนก้มหน้า
"ก็พี่นี่ไง อยากคุยกับเธอ พี่ไม่อยู่ตั้งนาน เป็นเด็กดีไหม แทค"
"ข้าเป็นเด็กดี แต่ไม่มีใครรักข้า ท่านพ่อเกลียดข้า หาว่าข้าเป็นลูกชู้"
"ไม่ใช่หรอก ท่านพ่อแก่มากแล้ว อารมณ์เลยไม่ค่อยจะดี ไม่ต้องไปสนใจคำพูดท่านพ่อหรือใครๆหรอก เจ้าก็อยู่ของเจ้า เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนหนังสือ แค่นี้ก็พอแล้ว ........ แทคยอน ตอนนี้น้องเรียนที่ไหน ยังไงแล้ว " พี่สาวดึงตัวน้องเล็กเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้ม
"พี่เจส ข้าเรียนที่โรงเรียนศาลเจ้า หลวงจีนดีกับข้ามาก ท่านว่าข้าเป็นเด็กดี"
"อะไรกัน ทำไมเจ้าได้เรียนที่นั่น ลูกหลานตระกูลจองต้องเรียนโรงเรียนฝรั่งสิ พรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำเอง"
"ท่านพ่อว่าข้าไม่คู่ควรกับโรงเรียนฝรั่ง ข้าไม่เรียนโรงเรียนฝรั่งก็ได้"
"แล้วเจ้าอยากเรียนอะไรล่ะ น้องพี่"
"พี่เจส ข้าอยากเป็นทหารเรือ ข้าอยากปกป้องเรือของท่านพี่ "
"จริงเหรอ อืมมม งั้นพรุ่งนี้พี่จะพาเจ้าไปฝากตัวกับท่านนายพันที่กรม เจ้าแน่ใจแล้วนะ...."
"ครับท่านพี่..." เจ้าแทคยืนยิ้ม
พี่สาวคว้าตัวน้องชายมากอดอีกครั้ง
"เจสซี่ มาทำอะไรอยู่มุมห้องนี่ อ้าวแล้วนี่ใครน่ะ...."
เจ้าแทคยิ้มให้เพื่อนพี่สาว
"ชัดเลย เธอไม่ต้องตอบก็ได้ว่าใคร ...นี่คงเป็นน้องชายเธอละสิ ดูฟันล่ะ เหมือนกันเลย ฉันว่าคริสเหมือนเธอแล้วนะ น้องชายเธอนี่โคตรเหมือนกว่าอีก "
"แทค คำนับพี่ลิซซี่ก่อน.."
เจ้าแทคโค้งให้
"อืมม ฉันว่าสกุลจองเธอที่ฉันเจอในงานนี้ มี 3 คนล่ะที่เหมือนกัน พวกเธอควรจะไปหาหมอฟันพร้อมๆกันเลยดีกว่าไหม"
สงสัยลิซซี่เริ่มเมา เลยพูดไปเรื่อย ทำไม เจสซี่ คริส แทค ต้องไปหาหมอฟันด้วย ....ทำไม
...........
งานเลี้ยงเลิกแล้ว เธอพาลิซซี่เพื่อนรักกลับบ้าน
"เจสซี่ ฉันชอบบ้านเธอจัง พรุ่งนี้ฉันมาหาเธอได้อีกหรือเปล่า"
"เมามากแล้ว ลิซซี่กลับเข้าบ้านไป " คุณหนูเจสดันหลังเพื่อนเข้ารั้วบ้าน
"เจสซี่ ...... เจ้าทาสคนนั้นของเธอน่ะ ......"
"ฮืมมม ........" คุณหนูเจส เหมือนไม่ได้ตั้งใจฟัง
"คุณหนูเจสสิก้าคะ เจ้าทาสคนนั้นของคุณหนูน่ะ.........ถ้าคุณหนูไม่เอา บ่าวขอ...นะคะ ลิซซี่จะไปเป็นทาสสะใภ้บ้านคุณหนูก็ได้ค่ะ"
"ดูพูดเข้า....เธอเมามากแล้วนะ ลิซ "
อลิซเบทธ์ เพื่อนรักของเจสซี่ แค่มองแว๊บเดียว ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเพื่อนหัวโบราณของเธอ คิดอะไรกับเจ้าทาสสาวรูปงามคนนั้น
"เจสซี่ จอง ....ไอจะบิ้วให้ยูแหกม่านประเพณีให้ได้ คอยดูสิ ....เจสซี่ผู้แสนจะเฟอร์เฟค ...จะมีสามีเป็นผู้หญิงก็คราวนี้ล่ะ......ฮ่าฮ่า"
ว่าแล้วนางก็รีบวิ่งไปอ้วกที่หลังบ้าน น่าสงสารจริง
ระหว่างทางกลับบ้านคุณหนูเจสซี่ เธอหน้างอ ก่อไอเย็นจนคนขับรถเสียวสันหลังวาบๆ
.......
หน้าประตูบ้าน
ทาสคนเดิมนั่งรอเธออยู่ที่นั่น....
มันรีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้
"คุณหนู....ข้าดีใจที่สุดในโลกเลย........"
รีบเดินไปที่ห้อง ไม่ชายตามองเจ้าทาสรูปงามนั้นสักนิด
"คุณหนู.....เหนื่อยมากไหม ข้าถอดรองเท้าให้นะ"
เจ้าทาสรูปงามก้มหน้าก้มตาถอดรองเท้า ปากมันก็เจื้อยแจ้วไม่หยุด ก็คนมันดีใจนี่นา
"ข้าคิดถึงคุณหนูทุกวัน....คุณหนูกลับมาแล้ว ข้าดีใจที่สุดในโลกเลย..."
ควอนยูลจะนวดขาให้นายสาวเหมือนเคย เธอชักเท้าออก
"ไม่ต้อง..."
เจ้าทาสพันตำลึง เหมือนไม่ได้ยินที่นายมันพูด มันนวดเท้าให้เธอต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ข้าบอกว่าไม่ต้อง....."
เชื่อเสียที่ไหน จะชักเท้าออกก็ไม่ได้ ควอนยูลตัวใหญ่ จับเธอไว้เสียแน่นเชียว
"ดื้อ... "
"ข้าเป็นเด็กดี เชื่อฟังพ่อบ้าน ตั้งใจทำงานทุกวัน ......" ควอนยูลตอบตาใสแป๋ว
"ควอนยูล ... ข้าไม่ได้ว่าเจ้าเรื่องนั้น ......เฮ้อ...." คุณหนูถอนหายใจ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
"คุณหนูเจส.......ข้า คิดถึงคุณหนูทุกวันเลย......."
"รู้แล้ว เจ้าบอกข้าเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง........" เธอเอนหลังพิงโซฟา ปล่อยให้ทาสหัวดื้อนวดได้ตามใจ
วันนี้เธอเหนื่อยมาก นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอเลยเผลอหลับไป
ควอนยูลเห็นอย่างนั้น เขาเลยอุ้ม
เธอสะดุ้งตื่นทันที
"ทำอะไรน่ะ ควอนยูล ปล่อยฉันนะ " เธอดิ้นพล่านในวงแขนทาสสาว
"คุณหนูอย่าดิ้นเดี๋ยวจะตก"
"ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ "
"ข้าจะพาท่านไปนอนที่เตียง "
ควอนยูลกระชับตัวนายมันเสียแน่น
"คุณหนูตัวเบาจัง...." เจ้าทาสมองตาเจ้านายด้วยหัวใจบริสุทธิ
"ปล่อยข้า ถ้าเจ้าไม่ปล่อย ข้าจะโบยเจ้า"
เจ้าทาสแกล้งจะปล่อยมือ
"ว้ายยยย .." เธอตกใจมาก เอื้อมมือไปกอดคอเขาเสียแน่น
"ยูล....." เธอทุบไปที่แผงอกเจ้าทาสขี้แกล้ง
"บ้าที่สุดเลย ไม่เคยมีใครทำกับข้าอย่างนี้ .......... " นายสาวหน้างอ เพราะไม่รู้จะลงไปจากวงแขนนี้ได้ยังไง
เจ้าทาสรูปงามยืนยิ้มกว้าง
"ยูล....นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าเหนื่อยมากจริงๆ เจ้ามามากวนใจข้าได้ไหม... " คุหนูเจสบอกเจ้าทาสเมื่อเขาวางเธอลงบนเตียงนอนนุ่ม
"ออกไปได้แล้ว ข้าจะพักผ่อน..." นายสาวออกปากไล่
เจ้าทาสก้มหน้าแล้วเดินออกไป
"เฮ้อ.... ออกไปได้ซะที" เธอถอนใจแล้วเดินไปทำธุระส่วนตัว
เมื่อถึงเวลาเข้านอนเธอนึกขึ้นได้
"จะเหมือนเมื่อก่อนไหมน้า......." เธอเดินออกไปดูที่หน้าประตูห้อง ใจเต้นตึกตัก
เธอแง้มประตูออกไปดู
ไม่มีใครนอนอยู่หน้าห้องทั้งนั้น
"อืมม โตแล้วสินะยูล คงไม่มานอนเฝ้าหน้าห้องข้าแล้วใช่ไหม" นายสาวเหมือนจะผิดหวัง เธอหันหน้ากลับแล้วเจอ....
"ข้าไม่ยังนอนต่างหากล่ะ"
"ยูล....."
"คุณหนู นี่ก็ดึกมาก ท่านเข้าไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าไม่ใช่หรือ"
"เจ้าเป็นทาส ไม่มีสิทธิมาสั่งข้า " คุณหนูหน้างอ รีบปิดประตู
เสียงใครบางคนลอยผ่านเข้าไปในห้อง
" คุณหนูเจส ... นอนหลับฝันดีนะ"
เจ้านายคนสวยยังคงยืนพิงอยู่ที่หลังประตู
"ขอโทษนะยูล ข้าไม่รู้จะวางตัวยังไงกับเจ้า .... "
ผ่านไปค่อนคืน
เธอเปิดประตูออกไปดูมันอีกครั้ง
เป็นอย่างที่เธอคิด
"นอนที่นี่อีกแล้ว เจ้าไม่ใช่เด็กๆนะยูล ข้าบอกยังไงเจ้าจะยอมฟัง"
เธอเขย่าตัวทาสของเธอ
"ยูล ตื่นก่อนได้ไหม..ยูล"
"คุณหนูเจส" มันงัวเงียลุกขึ้น
"เจ้าจะนอนหน้าห้องข้าไม่ได้แล้วนะ เจ้าโตเป็นสาวแล้ว มานอนอย่างนี้มันน่าเกลียด รู้ไหม"
"คุณหนู....ข้าน่าเกลียดเหรอ"
"เจ้าไม่ได้น่าเกลียด แต่เจ้าไม่ใช่เด็กๆแล้ว กลับไปนอนในโรงทาส เดี๋ยวนี้ "
มันยังยืนก้มหน้านิ่ง
"งั้นข้าจะพาเจ้าไปเอง "
คุณหนูคงต้องลงทุนพาเจ้าทาสของเธอไปยังเรือนนอน เธอเดินลากแขนมันไปจนถึงที่นั่น
"เข้าไปนอนได้แล้ว" เธอเปิดประตู
"บัดซบ" นายสาวถึงกับสบถออกมา
พวกทาสมันนอนกันอย่างนี้เหรอ
ในเรือนนอนทาสฝั่งผู้หญิง
พวกทาสสาวๆ ใส่เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นนอนก่ายกัน แต่ละคนขาว ใส ตัวผอมบาง
"ยูล ทุกคืนที่ข้าไม่อยู่ เจ้านอนกับ .....พวกนี้หรือ"
ควอนยูลยืนก้มหน้า
"ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้"
"............ "
"เงียบทำไม ข้าถามว่าทุกคืน เจ้านอนที่นี่ใช่หรือไม่ นอนตรงไหน ยังไง กับใคร" คุณหนูเขย่าแขนเหมือนอยากรู้คำตอบจากมันมากๆ
"ข้าไม่ได้นอนที่นี่หรอกคุณหนู " มันยืนทำหน้าเศร้าเพราะกลัวความผิด
"แล้วเจ้านอนที่ไหน"
"ข้านอนหน้าห้องท่านทุกคืนนั่นล่ะ"
"ยูล.........." นายสาวยืนนิ่ง
"ถ้าคุณหนูไม่ชอบ ต่อไปข้านอนที่นี่ก็ได้ " เจ้าทาสของเธอเดินก้มหน้าเข้าไปในนั้น
"เดี๋ยว ....... "
เธอคว้าแขนทาสรูปงามของเธอเอาไว้
"ไม่ต้องนอนที่นี่ แล้วไม่ต้องเข้ามาที่นี่อีก ถ้าข้าไม่ได้สั่ง " ทำไมเธอถึงไม่อยากให้เจ้ายูลนอนที่นี่นะ
"แล้วคืนนี้ท่านจะให้ข้าไปนอนที่ไหน"
ห้อนนอนคุณหนูเจส
เธอก้มลงดู ที่พื้นข้างเตียงมีใครบางคนนอนแลบลิ้น
"ยูล....เจ้านอนตลกจัง"
........
เช้ามืดใกล้รุ่งสาง
"พอเถอะคะ...คุณคริส เดี๋ยวซึงยอนต้องไปช่วยงานในครัวอีกนะคะ"
"ก็เธอปลุกฉันตื่นนี่นา....ฉันไม่ชอบตื่นเช้า ...เธอต้องโดนลงโทษนะรู้ไหม"
มือเรียวนุ่มของคุณหนูรองลูบไล้ไปทั่วร่างบางทาสสาว เหมือนเขาจะไม่รู้จักคำว่าพอ
"ซึงยอนไม่ได้ปลุกคุณคริสสักหน่อย "
ทาสสาวพยายามแกะมือเขาออก ก็แสดงบทรักกันทั้งคืนแล้ว ทำไมเหมือนเขาจะไม่รู้จักอิ่มเสียเลย
"ก็เธอขยับตัว ฉันเลยสะดุ้งตื่น ..."
น้องซึงยอนแกะปลาหมึกได้แล้ว
"เจ้าต้องออกไปทำงาน เช้ามืดอย่างนี้ทุกวันเลยหรือ.."
เขานั่งมองดูทาสสาวใส่เสื้อผ้า เธอเอวบาง สะโพกกลม ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยแดงที่เขาฝากไว้ทั้งคืน
"ค่ะ ...... คุณคริส " น้องซึงยอนเดินไปหาเขาที่เตียง เธอนั่งคุกเข่าคุยกับเขา
"ถามทำตอบคำ ทำตัวน่าเบื่อ ข้าเบื่อไอ้การเป็นทาสเป็นนายนี่เต็มทน เมื่อไหร่เธอจะทำตัวเหมือนคนปกติเขาเสียที"
"ซึงยอนขอโทษค่ะ..."
"ฉันแค่อยากเห็นเธอยิ้ม และหัวเราะ บ้างนะซึงยอน อยากให้เธอ ....."
-เธอลุกขึ้นจุ๊บที่ริมฝีปากเขา-
"ซึงยอนไปทำงานก่อนนะคะ" รีบวิ่งหน้าแดงออกไปอย่างรวดเร็ว
น้องซึงยอนของเรา......เธอก็ไม่ใช่จะธรรมดา....
.......
เช้ามืดเช่นกัน
ห้องนอนคุณหนูเจส
"ใส่รองเท้าบู๊ตได้พอดีเลยนะยูล..."
เธอตื่นมาแต่งตัวให้เขา อยากเห็นเขาใส่รองเท้า ที่เธออุตส่าห์หอบหิ้วมาฝากจากยุโรป
"ข้าไม่กล้าใช้มันเลย งานของข้าไม่ต้องใส่รองเท้า ไม่ต้องใส่ถุงมือก็ได้ ...."
เจ้ายูลเหมือนจะแอบถอดออก
"อย่าดื้อ ถ้าเจ้าถอดถุงมือทำงาน ก็ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีก"
"ข้าจะไม่ถอดถุงมือกับรองเท้าของคุณหนู ข้าสัญญา"
เจ้าทาสรูปงามยิ้มกว้างให้นายสาว
คุณหนูเจสสิก้า หลบสายตาแทบไม่ทัน
"สายมากแล้ว เจ้าไปทำงานได้..."
ควอนยูลโค้งให้แล้วรีบวิ่งออกไป
เธอมองตามหลังเจ้าทาสนั่น
"ข้าอยากเห็นเจ้าเวลาทำงานจังเลย ยูล ........"
คนขับรถมาเรียกที่หน้าห้อง
"รถพร้อมแล้วครับคุณหนู"
"ไม่ต้อง ข้ายังไม่ไปท่าเรือ บอกท่านพ่อด้วย วันนี้ข้าจะไปดูงานที่ไร่ฝ้าย........."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น