ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทาสน้อยน่ารัก
ดึกมากๆแล้ว
"ยูล..........ยูล.......ตื่นได้แล้ว มานอนทำไมตรงนี้"
ประตูบ้านจองมีเด็กทาสมอมแมมนอนขวางอยู่
"คุณหนูเจสกลับมาแล้ว..." มันงัวเงียลุกขึ้น
"อืมม ..ข้ากลับมาแล้ว แล้วเจ้ามานอนขวางประตูทำไม" คุณหนูก้าวลงจากเกี้ยวแล้วเดินเข้าบ้าน
มันเดินตามคุณหนูต้อยๆ
"ข้ารอมาคุณหนู ....." มันพูดได้หน้าตาใสซื่อ เหมือนลูกหมาที่รอเจ้านายกลับบ้าน
"ยูล ข้ามีงานต้องทำมากมาย เจ้าจะมารอข้าอย่างนี้ทุกวันไม่ได้ นี่มันก็ดึกมากแล้ว เจ้าต้องกลับไปนอนที่โรงทาส"
"ไม่นอน ท่านพ่อบ้านบอกข้าว่า ถ้าข้าทำงานเสร็จ เวลาที่เหลือก็เป็นของข้า" มันเดินตามคุณหนูเข้าไปในห้อง
"แล้วพ่อบ้านสั่งให้เจ้าทำอะไรบ้างล่ะ ฮืมม" คุณเจสนั่งพักที่โซฟานุ่ม เจ้าทาสตัวเล็กรีบเข้าไปถอดรองเท้าให้
"ยามเช้าท่านพ่อบ้านสั่งให้ข้าไปทำงานที่ไร่ฝ้าย เที่ยงวันไปทำงานโรงเลี้ยงหม่อน ยามบ่ายให้ไปปั่นฝ้าย ยามเย็นให้ไปโรงมัดย้อม.."
"อืม...พ่อบ้านให้เจ้าอยู่ฝ่ายสิ่งทอหรือ ก็ดีนะ ถ้าไปทำที่ท่าเรืองานมันก็หนักไปสำหรับเจ้า"
"ข้าอยากไปทำที่ท่าเรือ ข้ารู้ว่าคุณหนูชอบไปที่นั่น" เจ้าทาสนวดขา นวดเท้าประจบเจ้านาย
"ยูล...ข้าไม่ได้ชอบไป แต่ข้าต้องไป เพราะที่นั่นเป็นรายได้หลักของสกุลจอง"
"คุณหนูเจส ข้าโตขึ้นข้าจะไปเป็นกรรมกรที่ท่าเรือ..."
"เหรอ .... เจ้าเป็นสตรี จะไปเป็นกุลีท่าเรือได้ยังไง เจ้ารู้ไหมว่างานมันหนักมากเลยนะ" คุณหนูเอนหลังให้เจ้าทาสนวดขาได้ตามใจ
"พ่อบ้านบอกข้า ทาสที่ทำงานท่าเรือจะมีเงินเยอะ ไม่กี่ปีก็เก็บเงินไถ่ตัวได้แล้ว"
"แล้วเจ้าอยากเก็บเงินไถ่ตัวเองเป็นไทมากเลยหรือ ฮืมม.." คุณหนูถอนหายใจ วันนี้เธอเหนื่อยมาก พอได้คุยกับเจ้าทาสเด็กนี่เหมือนได้ผ่อนคลาย
"ไม่เลย ข้าไม่อยากเป็นไท ข้าอยากเป็นทาสรับใช้คุณหนูไปตลอดชีวิต "
"ตลอดชีวิตเลยหรือ ยูล ... ไม่หรอกนะ พอเจ้าโตแล้ว อยากออกไปมีครอบครัว ข้าก็จะให้เจ้าไป"
"ไม่ไป"
"แล้วอยากไปท่าเรือ อยากมีเงินเก็บ เจ้าจะเอาเงินไปทำอะไร"
"ข้าจะเก็บเงินซื้อกำไลหยกมาคืนท่าน"
"เด็กบ้า เจ้าทำงานท่าเรืออย่างนั้น เก็บเงินกี่ชาติก็คงไม่ได้แม้สักครึ่งวง" ทาสน้อยสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คุณหนู
"ไม่ได้เลยหรือ แล้วข้าต้องทำยังไงถึงจะได้กำไลหยกมาคืนท่าน " มันจ้องคุณหนูตาแป๋วแหว๋ว
เมื่อได้มองตามัน
-เจ้าทาสนี่หน้าตาใสซื่อบริสุทธิยิ่งนัก-
"ยูล กำไลหยกนั่นมันก็แค่สิ่งของ แต่เจ้าเป็นคนเหมือนกับข้า เจ้าโดนโบยต่อหน้า ข้าทนไม่ได้ ข้าจึงแลกเจ้ากับของที่ไม่มีชีวิตนั่น ไม่ต้องมาตอบแทนอะไรข้า แค่เจ้าเป็นคนดี ภักดีต่อข้า แค่นั่นก็พอแล้ว"
"ข้าจะเป็นคนดี ภักดีต่อคุณหนูเจส..."
"ดีมาก พอแล้วไม่ต้องนวดเท้าข้าแล้ว ข้าจะพักผ่อนเสียที เจ้าก็กลับไปที่โรงนอนเสีย พรุ่งนี้ต้องตื่นไปไร่หม่อนแต่เช้าไม่ใช่หรือ ไปได้แล้ว"
"งั้นข้าไปนะ...." มันรับคำแล้วหันหลังวิ่งออกไป
"แปลกจัง วันนี้ทำไมเชื่อฟังดีนะ" คุณหนูประหลาดใจ เพราะทุกวัน ไล่ออกไปยาก ไปเย็น
เมื่อนายสาวทำธุระส่วนตัวเสร็จเตรียมจะเข้านอน เธอเดินไปลงกลอนประตู
"ว่าแล้วเชียว "
เธอส่ายหัว แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้ม
"มานอนเฝ้าหน้าห้องอีกแล้ว............"
หลายวัน หลายเดือน หลายปีผ่านไป
เจ้าทาสยูลตื่นเช้ากว่าทาสทั้งหมดเพื่อไปช่วยโรงครัวหุงข้าว ทำอาหารเช้าให้คุณหนู เสร็จก็มาขัดมาเช็ดรองเท้าให้เธอ แล้วมันถึงจะออกไปไร่หม่อน ตกเย็นมันทำงานของมันเสร็จก็จะมายืนรอ นั่งรอ นอนรอคุณหนูที่ปากประตู ดึกแค่ไหนมันก็รอจนกว่าคุณหนูจะกลับมา
แรกๆก็เป็นที่ขบขันและหมั่นใส้ของคนในบ้าน แต่ตอนนี้พวกเขากลับมองเป็นเรื่องชินตา
คืนหนึ่งมันก็เข้าไปประจบนายสาวตามปกติ
"คุณหนูเจส..." มันนวดเท้าให้นายมันแล้วยิ้มแป้นเหมือนมีเรื่องจะอวด
"ฮืม...อะไร หรือยูล" เธอนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษบนโซฟายาว
"ข้ามีสกุลแล้วนะ"
"เหรอ.... ยังไงนะ ไหนเล่าให้ฟังสิ" เธอสนใจ เลยวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วคุยกับมัน
"ท่านพ่อบ้านรับข้าเป็นลูก เขาบอกว่าให้ข้าใช้สกุลเขาได้..." มันดูมีความสุขมาก
"งั้นเจ้าก็เป็นคนสกุลเดียวกับพ่อบ้านแล้วละสิ"
"ใช่ ตอนนี้ข้าชื่อ ควอน ยูล"
"จ้า ควอนยูล " เธอยิ้มให้เจ้าทาส แล้วถอนใจเหมือนมีเรื่องอะไรจะบอกมัน
"ยูล รู้ไหม ข้าต้องไปฮอลแลนด์2ปี "
"ยังไง ฮอลแลนด์"
"ควอนยูล ข้าต้องไปซื้อเรือเดินสมุทร ต้องไปดูเขาต่อเรีอ ต้องไปขอใบอนุญาติ จะไปกลับมันก็ไกลมาก ต้องอยู่ทำให้เสร็จ กว่าจะเจ้าจะเจอข้าอีกที ก็ต้องผ่านไปอีก 2 ฤดูใบไม้ร่วง"
"2 ฤดูใบไม้ร่วง"
"ใช่ เจ้าออกไปดูที่หน้าต่างนี่ ถ้าต้นไม้ต้นนี้ใบไม้ร่วงแล้วครบ 2 ครั้ง เมื่อนั่นล่ะ ข้าจะกลับมา"
"คุณหนู....ต้องกลับมาเร็วๆนะ" มันเข้าไปกอดขานายสาว เธอก้มลงลูบหัว
"ควอนยูล อยู่ที่นี่ต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังพ่อบ้าน นะรู้ไหม"
"ข้ารู้ คุณหนูเจส ข้าจะเป็นเด็กดี.."
"อืม ดีมาก"
คืนนั้นคุณหนูอนุญาตให้มันเข้ามานอนที่พื้นข้างเตียงเธอ
"ยูล......ข้าไปอยู่ที่นั่นคงจะคิดถึงเจ้ามาก"
....
ถึงวันที่คุณหนูต้องเดินทางไปฮอลแลนด์
มันไปส่งที่ท่าเรือ ได้แต่ยืนมองอยู่ไกลๆ เพราะสกุลจองไปกับเกือบยกบ้าน
ก่อนขึ้นเรือ เธอสั่งพ่อบ้านไว้
"พ่อบ้านควอน ดูแลเจ้ายูลด้วยนะ แล้วข้าฝากเอาของนี่ให้มัน เผื่อมันจะคิดถึงข้า ...." เธอวางบางสิ่งใส่ในมือพ่อบ้าน
"อย่าให้ใครรู้ว่าข้าเอาให้ ถ้าทาสคนอื่นรู้ พวกมันจะหาว่าข้าลำเอียง"
"ครับ คุณหนูเจส ....แค่ก แค่ก" พ่อบ้านแก่มากแล้ว สุขภาพไม่ค่อยดี
"ดูแลตัวเองให้ดีนะ หวังว่าอีก 2 ปีกลับมาเจ้าคงอยู่รอเจอข้า"
"ครับ คุณหนูเจส บ่าวยังไม่ตายง่ายๆหรอก... แค่ก.... แค่ก"
เธอตบที่ไหล่พ่อบ้าน ก่อนขึ้นเรือ เธอมองหาเจ้ายูล เห็นมันยืนทำหน้าเหมือนจะร้องให้ เธอโบกมือแล้วยิ้มให้มัน
มันยืนมองจนเรือไปไกลลับสายตา
"ป่ะ ไอ้ยูล กลับบ้าน ...แล้วนี่ มีคนฝากมาให้" พ่อบ้านยัดของใส่มือเจ้ายูล
มันสงสัยก้มลงมองดู
- จี้หยก รูปหัวใจ-
"นางฟ้าของแกฝากมาให้ เก็บใว้ดีๆ อย่าให้ใครรู้ อย่าให้ใครเห็น มันจะเป็นภัยกับตัว"
เจ้าทาสน้อยกำจี้หยกไว้แน่น
"คุณหนูเจส.......ข้าจะเก็บรักษามันไว้ยิ่งกว่าชีวิต"
2ปีผ่านไป
ควอนยูลโตขึ้นมาก รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม ผิวสีน้ำผึ้งเพราะทำงานในไร่ฝ้าย ไร่ใบหม่อน มันทำงานทั้งโรงทอและท่าเรือ
เป็นทาสที่ขยันที่สุด
"ควอนยูล เจ้าทำงานหนักเกินไปแล้วนะ " เพื่อนทาสสาวเข้าไปทักใกล้ๆ
"ไม่หนักหรอกซึงยอน ข้าอยากทำงานเยอะๆ เวลาข้าทำงานแล้วข้าจะหายคิดถึงคุณหนูเจส" ควอนยูล ทาสรูปงามตอบ
"อืมม...เหมือนกันเลย เวลาเราทำงานหนักแล้ว จะไม่มีเวลามานั่งคิดถึงคนที่เรารัก" ซึงยอนพูดแล้วมองไปทางทะเล
"เจ้าคิดถึงใครหรือซึงยอน เจ้ามีคนที่เจ้ารักด้วยหรือ บอกข้าได้ไหมว่าใคร" ควอนยูลแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นซึงยอนรับรักทาสหนุ่มคนไหนเลย
"เจ้าไม่ต้องรู้เรื่องของข้าหรอก ควอนยูล เออ ...นี่ แล้วอีก ไม่กี่เดือน คุณหนูเจสจะกลับมาแล้ว เจ้าดีใจไหม"
"ดีใจมากเลย ท่านพ่อบอกอีก 2 เดือนข้าจะได้เจอคุณหนูแล้ว..." เจ้าทาสรูปงามมองออกไปยังท้องทะเลกว้าง คิดถึงคนที่มันรักสุดหัวใจ
บนเรือเดินสมุทร
"ท่านพี่ซื้อของฝากใครกันตั้งเยอะแยะ"
"ก็ของท่านพ่อ กับของพวกน้องเล็กที่บ้าน ไงล่ะ คริส"
"มีนาฬิกาของท่านพ่อ สมุดหนังสือ กระเป๋า ผ้าห่ม เสื้อผ้า ของเล่นเด็ก นี่คงเป็นของพวกน้องเล็ก แล้วนั่น ถุงมือกรรมกร รองเท้าบู๊ท ท่านพี่ซื้อไปฝากใครไม่ทราบ" คุณหนูรองถามเอากับพี่สาว
เธอไม่ตอบ พลางหยิบเอาหนังสือพิมพ์ภาษาจีนขึ้นมาอ่าน
"สงสัยพวกญี่ปุ่นจะเข้ามาถึงเมืองเราแน่ๆ " เธอกังวลเรื่องสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น
"นั่นสิ พี่ใหญ่ ถ้าพวกญี่ปุ่นมันบุกขึ้นแผ่นดินใหญ่เมื่อไหร่ ข้ากลัวว่ามันจะเปลี่ยนแปลงสัญญาสัมปทานท่าเรือของเรานั่นสิ"
"พี่กลับไปนี่จะลองไปคุยกับท่านนายพลดูว่าความเสี่ยงมันจะมีมากแค่ไหน แล้วเราต้องไปทำความคุ้นเคยสถานฑูตญี่ปุ่นไว้มากๆนะรู้ไหม"
สองพี่น้องก็ยังคุยกันเรื่องธุรกิจกันจนดึก
พี่สาวเขานั่งอ่านบทวิเคราะห์หนังสือพมพ์จนหลับไปคาโต๊ะทำงาน
เขาอุ้มเธอไปนอนบนเตียงแคบๆ บนห้องโดยสารเรือเดินสมุทร
"พี่เจส ฝันดีนะ...." น้องรองจูบพี่สาวเธอที่แก้ม แล้วห่มผ้าให้อย่างเบามือ
เขายังนั่งมองพี่สาวด้วยความรักและเสน่หา มือเรียวลูบไล้ใบหน้า
"สวยเหลือเกิน ท่านพี่ สักวัน ข้ากลัวจะอดใจไม่ไหว....ที่จะจูบท่าน" เรียวนิ้วเขาลูบไล้รอบริมฝีปากอย่างหลงใหล เขาก้มลงไปเพื่อที่จะจุมพิต
เธอขยับตัวเสียก่อน
"ราตรีสวัสดิ ท่านพี่ ... ข้าขอตัว" เขารีบลุกยืนแล้วเดินออกไป
เธอมองตามจนลับสายตา
"คริส......ขอเจ้าอย่าเป็นอย่างที่พี่คิด ....ได้โปรด อย่ารักพี่"
............................
เมื่อก้าวเท้าลงแผ่นดินใหญ่
"พี่จะไปแวะหาเพื่อนที่สถานฑูตอเมริกาก่อนนะ คริส อย่าเพิ่งบอกใครว่าพี่กลับมาแล้ว"
"ไปหาพี่ลิซซี่หรือ งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ อย่ากลับดึกล่ะ ฉันเป็นห่วง"
"จ้า น้องคริส" เธอเน้นคำว่าน้องชัดเจน
.............................
สกุลจอง
ห้องครัวหลังโรงทาส
นายน้อยเดินเข้ามายืนนิ่งหน้าปะตู เหล่าทาสหญิงชายพากันโค้งให้ แล้วค่อยๆทยอยกันเดินออกไปจากที่นั่น
เหลือเพียงทาสสาวคนหนึ่งกำลังยืนทำกับอยู่หน้าเตาไฟ
มีแรงสวมกอดเบาๆ จากทางด้านหลัง
"ว้ายยยย "ทาสสาวคนนั้นสะดุ้ง เธอกำลังจะใช้ด้ามทัพพีทุบหัวคนร้าย
เมื่อเธอมองเห็นใบหน้าเขา หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น
"คุณคริส......"
"ทำไม เธอรู้จักชื่อฉันด้วยหรือ" เขาลอยหน้าลอยตาแกล้ง
"กลับมา..แล้วหรือคะ"
"ยังไม่กลับมั้ง"
"คุณคริส......." เธอยังตกใจไม่หาย นายสุดที่รักได้กลับมาหาเธอแล้ว
"พูดอยู่นั่น คุณคริส ๆ พูดอย่างอื่นเป็นบ้างไหม" เขากระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก
"คะ...คุณคริส..." เธอลอบมองเพื่อนๆทาส ว่าหายไปไหนกันหมด
"เธอมองหาใคร.....พวกนั้นออกไปกันหมดแล้ว..."
"คะ...."
"น่าเบื่อจริง....บอกให้พูดก็ไม่ยอมพูด....ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่ต้องพูดกันแล้วดีไหม..ฮืมมม" เขาลูบแก้มเธอหันมา แล้วประกบริมฝีปากลงไป
รสจูบของคนไกลช่างหอมหวาน ทาสสาวน้อยเฝ้ารอนายอันเป็นที่รักกลับมาปรนเปรอรสสวาทให้
ทัพพีในมือเธอร่วงหล่นไปพร้อมกับเสื้อผ้าอาภรณ์
เขาอุ้มเธอนั่งบนโต๊ะอาหาร
"ซึงยอน.....ซื่อสัตย์กับฉันไหม"
"ค่ะ ซึงยอนรอคุณคริสกลับมา....หา "
-ลบเอนซีตามนั้น-
เขาเงยหน้าขึ้นประคองเธอไว้ แล้ววางลงกับพื้นโต๊ะ อย่างแผ่วเบา
"ซึงยอน ฉันกลับมาเหนื่อยๆ เธอเอาอะไรมาป้อนฉันกันล่ะนี่ ฮืมมม" เขาอุ้มธอลงจากโต๊ะแล้วใช้ผ้าแพรที่เขาถือติดมือมาฝาก คลุมตัวเธอไว้
-หน้าแดง-
"ฉันเป็นนายเธอ กลับมาแทนที่จะหุงหาอาหาร กลับเอาอะไรมาให้....กิน"
"หน้าแดงกว่าเดิม*-*
"คุณคริส.....เดี๋ยว ซึงยอนจะทำกับข้าวอร่อยๆ ให้กินนะคะ " ทาสสาวคนซื่อ ตอบตามที่เธอเข้าใจ
"ดีมาก ยกไปให้ฉันที่ห้อง เร็วๆด้วย ฉันกลับมาเหนื่อยๆ ฉันหิว" เขาตอบยิ้มๆ แล้วเดินไปสวมกอด
กระซิบรักที่ข้างหู
"ซึงยอน ...... ยังหอม หวานเหมือนเดิมนะ"
แล้วเขาก็เดินออกไปยังตึกใหญ่
ทาสสาวมองแผ่นหลังกว้างเขาอย่างแสนรัก
"คุณคริสของซึงยอน........."
..............
กงสุลอเมริกา
"ไปเที่ยวบ้านฉันไหม ลิซซี่ "คุณหนูแวะไปชวนเพื่อนรัก
"สกุลจองนั่นหรอ ฉันต้องนั่งเกี้ยวไปหรือเปล่า" ลิซซี่เป็นคนจีนแต่ไปเกิดที่อเมริกาเลยไม่รู้วัฒนธรรมของที่นี่
"เธอจะนั่งก็ได้นะ ที่แผ่นดินใหญ่ เกี้ยวและรถลากแรงคนนั่นเอาไว้ใช้แสดงถึงฐานะทางสังคม ตอนนี้ที่นี่ก็มีรถยนต์ขับกันเกลื่อนแล้วไม่ใช่หรือ"
"ฉันก็รู้ว่าถ้าใครได้นั่งเกี้ยวนี่แสดงว่ารวยกว่าพวกขับรถยนต์อีกนะ"
"ไม่ถึงขนาดนั้น ลิซซี่ ถ้าจะไปบ้านฉันก็รีบหน่อยนะ เย็นแล้ว ป่ะ ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็นเธอเอง"
..............
สกุลจอง
งานเลี้ยงต้อนรับคุณหนูใหญ่
"งานอะไรกันน่ะท่านพ่อ" ควอนยูลเพิ่งกลับมาจากไร่ฝ้ายเหนื่อยๆ
"งานเลี้ยงของคุณท่านเขา เราอย่างไปสนใจเลย แค่ก ๆ "
"ท่านพ่อ ไออีกแล้ว รักษาสุขภาพด้วยสิ ข้างนอกอากาศหนาว ท่านชอบเดินเที่ยวเล่น ถ้าป่วยหนักอีก แล้วท่านเป็นอะไรไปใครจะอยู่กับข้า"
"ควอนยูล เจ้าโตมากแล้ว ต่อไปต้องดูแลตัวเอง ดูแลคุณหนูเจสนะรู้ไหม"
"จ๊ะ พ่อ"
"เอาล่ะ ทีนี้เจ้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ดีๆ แล้วไปช่วยงานเลี้ยงที่ตึกใหญ่ได้แล้ว"
"จ๊ะ พ่อจ๋า" ควอนยูลรีบวิ่งไปอาบน้ำ
"เจ้ายูล นางฟ้าของเจ้ามาถึงแผ่นดินใหญ่แล้วนะ...." ท่านพ่อบ้านควอน พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ในงานเลี้ยง ควอนยูลรู้ว่าคุณหนูเจสมาถึงแล้ว
เขาอยากเห็นเธอใจจะขาดแต่เธออยู่ในห้องรับรอง พี่น้องสกุลจองและแขกเหรื่อมากมาย
"คืนนี้คงไม่ได้เจอ...แน่เลย" เขาแอบมานั่งที่ระเบียงหลังตึก
"ถ้าเธอจะสูบบุหรี่ก็มาทางนี้ดีกว่า ลิซซี่ " เจ้าของบ้านพาเธอมายังที่ลับตาคน ที่บ้านเธอยังไม่เปิดรับเรื่องพวกนี้
"นั่นใครอ่ะ"
"ข้าเอง " เขากลัวความผิดที่แอบเข้าตึกชั้นในเพื่อมาแอบดูคุณหนูเจส เขารีบคุกเข่าก้มหน้า
"น่ากลัวจังเลย เจส ใครกันน่ะ"
"เฉยไว้ ลิซซี่ นี่คงเป็นทาสที่แอบข้ามาหาของกินน่ะ"
ควอนยูลที่ก้มหน้าอยู่ได้ยินคำว่าเจส หวใจมันเต้นโครมครามราวกับจะแหวกออกมานอกทรวงอก
"คุณหนู อยู่ตรงหน้าข้าแล้ว" มันคิดในใจ แต่ไม่กล้าเงยหน้า
"เจ้าเป็นทาสบ้านนนี้หรือ เจ้าแอบเข้ามาบนตึกทำไม" คุณหนูถาม
".........." ควอนยูลไม่รู้จะตอบยังไง
"ตอบมา ไม่งั้นข้าจะสั่งโบยเจ้า"
"ข้าตอบแล้ว คุณหนูเจส ข้ามาแอบดูท่าน " มันเงยหน้าขึ้น
"เจ้าคือ.............." คุณหนู เหมือนจะจำเขาไม่ได้
ทาสที่เธอเห็นตรงหน้า ช่างรูปงามเหลือเกิน คริสตัลที่ว่าไม่มีที่ติแล้ว ควอนยูลตอนนี้ คมเข้ม สายตาละลายหัวใจ
พอมันยืนขึ้น รูปร่างสูง กล้ามเนื้อทุกส่วนดูน่าสัมผัสไปหมด
"ว้าว...นี่ใครหรือ เจสซี่ " ลิซซี่ดูตื่นเต้นที่ได้เจอควอนยูล
"ทาสในบ้านฉันเอง" คุณหนูตอบเรียบ
"เซ็กซี่มาก สเป๊คฉันเลยนะเนี่ย" เพื่อนรักคุณหนูกำลังจะเดินเข้าไปหาคนในสเป๊ค
มีมือมาคว้าแขนไว้
"ลิซซี่ ทาสคนนี้เป็นสตรี หาได้ใช่บุรุษ เจ้าจะบอกว่าเป็นคนในสเป๊คได้อย่างไร"
"เจ้าไม่รู้อะไร เจสซี่ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ "
"คุณหนูเจส ข้าควอนยูล ท่านจำข้าได้หรือไม่"
"อืมม" เธอตอบสั้นๆ
"ชื่อควอนยูลหรือ น่ารักจัง ฉันว่าฉันต้องมาเที่ยวบ้านเธอบ่อยๆล้วล่ะ เจสซี่"
"คุณหนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ...." ทาสรูปงามยืนทำตาใส ยิ่งดูก็ยิ่งทำให้เธอใจสั่น
คุณหนูเห็นเพื่อนรักมองทาสที่ยืนอยู่ต่อหน้าอย่างหลงใหล เธอจึงตวาดเขา
"ควอนยูล ใครใช้ให้เจ้ามาเดินเพ่นพ่าน เจ้าเป็นทาส หาได้คู่ควรกับที่นี่ไม่ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"
"คุณหนู ...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ....."
"ข้าสั่งให้ออกไป กลับไปยังเรือนนอนทาส " เธอเสียงดังขึ้น
"ไปไล่เขาทำไมล่ะเจสซี่ ให้เขาอยู่สนุกกับพวกเราก่อนไม่ได้หรือไง เขาดูดีออก " เธอรู้นิสัยเพื่อนเธอดี คนอย่างลิซซี่ถ้าอยากได้อะไรแล้ว ต้องเอาให้ได้
"ออกไปเดี๋ยวนี้...ควอนยูล" เธอจิกตาใส่แล้วพูดเสียงเรียบ
"ข้าขอลา คุณหนู..." เขาโค้งให้เลดี้ทั้งสอง
-ขอโทษที่ต้องใจร้ายนะควอนยูล- (หวง)
-คุณหนูคงไม่รู้จักเราแล้ว- (น้อยใจ)
"ยูล..........ยูล.......ตื่นได้แล้ว มานอนทำไมตรงนี้"
ประตูบ้านจองมีเด็กทาสมอมแมมนอนขวางอยู่
"คุณหนูเจสกลับมาแล้ว..." มันงัวเงียลุกขึ้น
"อืมม ..ข้ากลับมาแล้ว แล้วเจ้ามานอนขวางประตูทำไม" คุณหนูก้าวลงจากเกี้ยวแล้วเดินเข้าบ้าน
มันเดินตามคุณหนูต้อยๆ
"ข้ารอมาคุณหนู ....." มันพูดได้หน้าตาใสซื่อ เหมือนลูกหมาที่รอเจ้านายกลับบ้าน
"ยูล ข้ามีงานต้องทำมากมาย เจ้าจะมารอข้าอย่างนี้ทุกวันไม่ได้ นี่มันก็ดึกมากแล้ว เจ้าต้องกลับไปนอนที่โรงทาส"
"ไม่นอน ท่านพ่อบ้านบอกข้าว่า ถ้าข้าทำงานเสร็จ เวลาที่เหลือก็เป็นของข้า" มันเดินตามคุณหนูเข้าไปในห้อง
"แล้วพ่อบ้านสั่งให้เจ้าทำอะไรบ้างล่ะ ฮืมม" คุณเจสนั่งพักที่โซฟานุ่ม เจ้าทาสตัวเล็กรีบเข้าไปถอดรองเท้าให้
"ยามเช้าท่านพ่อบ้านสั่งให้ข้าไปทำงานที่ไร่ฝ้าย เที่ยงวันไปทำงานโรงเลี้ยงหม่อน ยามบ่ายให้ไปปั่นฝ้าย ยามเย็นให้ไปโรงมัดย้อม.."
"อืม...พ่อบ้านให้เจ้าอยู่ฝ่ายสิ่งทอหรือ ก็ดีนะ ถ้าไปทำที่ท่าเรืองานมันก็หนักไปสำหรับเจ้า"
"ข้าอยากไปทำที่ท่าเรือ ข้ารู้ว่าคุณหนูชอบไปที่นั่น" เจ้าทาสนวดขา นวดเท้าประจบเจ้านาย
"ยูล...ข้าไม่ได้ชอบไป แต่ข้าต้องไป เพราะที่นั่นเป็นรายได้หลักของสกุลจอง"
"คุณหนูเจส ข้าโตขึ้นข้าจะไปเป็นกรรมกรที่ท่าเรือ..."
"เหรอ .... เจ้าเป็นสตรี จะไปเป็นกุลีท่าเรือได้ยังไง เจ้ารู้ไหมว่างานมันหนักมากเลยนะ" คุณหนูเอนหลังให้เจ้าทาสนวดขาได้ตามใจ
"พ่อบ้านบอกข้า ทาสที่ทำงานท่าเรือจะมีเงินเยอะ ไม่กี่ปีก็เก็บเงินไถ่ตัวได้แล้ว"
"แล้วเจ้าอยากเก็บเงินไถ่ตัวเองเป็นไทมากเลยหรือ ฮืมม.." คุณหนูถอนหายใจ วันนี้เธอเหนื่อยมาก พอได้คุยกับเจ้าทาสเด็กนี่เหมือนได้ผ่อนคลาย
"ไม่เลย ข้าไม่อยากเป็นไท ข้าอยากเป็นทาสรับใช้คุณหนูไปตลอดชีวิต "
"ตลอดชีวิตเลยหรือ ยูล ... ไม่หรอกนะ พอเจ้าโตแล้ว อยากออกไปมีครอบครัว ข้าก็จะให้เจ้าไป"
"ไม่ไป"
"แล้วอยากไปท่าเรือ อยากมีเงินเก็บ เจ้าจะเอาเงินไปทำอะไร"
"ข้าจะเก็บเงินซื้อกำไลหยกมาคืนท่าน"
"เด็กบ้า เจ้าทำงานท่าเรืออย่างนั้น เก็บเงินกี่ชาติก็คงไม่ได้แม้สักครึ่งวง" ทาสน้อยสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คุณหนู
"ไม่ได้เลยหรือ แล้วข้าต้องทำยังไงถึงจะได้กำไลหยกมาคืนท่าน " มันจ้องคุณหนูตาแป๋วแหว๋ว
เมื่อได้มองตามัน
-เจ้าทาสนี่หน้าตาใสซื่อบริสุทธิยิ่งนัก-
"ยูล กำไลหยกนั่นมันก็แค่สิ่งของ แต่เจ้าเป็นคนเหมือนกับข้า เจ้าโดนโบยต่อหน้า ข้าทนไม่ได้ ข้าจึงแลกเจ้ากับของที่ไม่มีชีวิตนั่น ไม่ต้องมาตอบแทนอะไรข้า แค่เจ้าเป็นคนดี ภักดีต่อข้า แค่นั่นก็พอแล้ว"
"ข้าจะเป็นคนดี ภักดีต่อคุณหนูเจส..."
"ดีมาก พอแล้วไม่ต้องนวดเท้าข้าแล้ว ข้าจะพักผ่อนเสียที เจ้าก็กลับไปที่โรงนอนเสีย พรุ่งนี้ต้องตื่นไปไร่หม่อนแต่เช้าไม่ใช่หรือ ไปได้แล้ว"
"งั้นข้าไปนะ...." มันรับคำแล้วหันหลังวิ่งออกไป
"แปลกจัง วันนี้ทำไมเชื่อฟังดีนะ" คุณหนูประหลาดใจ เพราะทุกวัน ไล่ออกไปยาก ไปเย็น
เมื่อนายสาวทำธุระส่วนตัวเสร็จเตรียมจะเข้านอน เธอเดินไปลงกลอนประตู
"ว่าแล้วเชียว "
เธอส่ายหัว แต่ใบหน้ากลับเปื้อนยิ้ม
"มานอนเฝ้าหน้าห้องอีกแล้ว............"
หลายวัน หลายเดือน หลายปีผ่านไป
เจ้าทาสยูลตื่นเช้ากว่าทาสทั้งหมดเพื่อไปช่วยโรงครัวหุงข้าว ทำอาหารเช้าให้คุณหนู เสร็จก็มาขัดมาเช็ดรองเท้าให้เธอ แล้วมันถึงจะออกไปไร่หม่อน ตกเย็นมันทำงานของมันเสร็จก็จะมายืนรอ นั่งรอ นอนรอคุณหนูที่ปากประตู ดึกแค่ไหนมันก็รอจนกว่าคุณหนูจะกลับมา
แรกๆก็เป็นที่ขบขันและหมั่นใส้ของคนในบ้าน แต่ตอนนี้พวกเขากลับมองเป็นเรื่องชินตา
คืนหนึ่งมันก็เข้าไปประจบนายสาวตามปกติ
"คุณหนูเจส..." มันนวดเท้าให้นายมันแล้วยิ้มแป้นเหมือนมีเรื่องจะอวด
"ฮืม...อะไร หรือยูล" เธอนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษบนโซฟายาว
"ข้ามีสกุลแล้วนะ"
"เหรอ.... ยังไงนะ ไหนเล่าให้ฟังสิ" เธอสนใจ เลยวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วคุยกับมัน
"ท่านพ่อบ้านรับข้าเป็นลูก เขาบอกว่าให้ข้าใช้สกุลเขาได้..." มันดูมีความสุขมาก
"งั้นเจ้าก็เป็นคนสกุลเดียวกับพ่อบ้านแล้วละสิ"
"ใช่ ตอนนี้ข้าชื่อ ควอน ยูล"
"จ้า ควอนยูล " เธอยิ้มให้เจ้าทาส แล้วถอนใจเหมือนมีเรื่องอะไรจะบอกมัน
"ยูล รู้ไหม ข้าต้องไปฮอลแลนด์2ปี "
"ยังไง ฮอลแลนด์"
"ควอนยูล ข้าต้องไปซื้อเรือเดินสมุทร ต้องไปดูเขาต่อเรีอ ต้องไปขอใบอนุญาติ จะไปกลับมันก็ไกลมาก ต้องอยู่ทำให้เสร็จ กว่าจะเจ้าจะเจอข้าอีกที ก็ต้องผ่านไปอีก 2 ฤดูใบไม้ร่วง"
"2 ฤดูใบไม้ร่วง"
"ใช่ เจ้าออกไปดูที่หน้าต่างนี่ ถ้าต้นไม้ต้นนี้ใบไม้ร่วงแล้วครบ 2 ครั้ง เมื่อนั่นล่ะ ข้าจะกลับมา"
"คุณหนู....ต้องกลับมาเร็วๆนะ" มันเข้าไปกอดขานายสาว เธอก้มลงลูบหัว
"ควอนยูล อยู่ที่นี่ต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังพ่อบ้าน นะรู้ไหม"
"ข้ารู้ คุณหนูเจส ข้าจะเป็นเด็กดี.."
"อืม ดีมาก"
คืนนั้นคุณหนูอนุญาตให้มันเข้ามานอนที่พื้นข้างเตียงเธอ
"ยูล......ข้าไปอยู่ที่นั่นคงจะคิดถึงเจ้ามาก"
....
ถึงวันที่คุณหนูต้องเดินทางไปฮอลแลนด์
มันไปส่งที่ท่าเรือ ได้แต่ยืนมองอยู่ไกลๆ เพราะสกุลจองไปกับเกือบยกบ้าน
ก่อนขึ้นเรือ เธอสั่งพ่อบ้านไว้
"พ่อบ้านควอน ดูแลเจ้ายูลด้วยนะ แล้วข้าฝากเอาของนี่ให้มัน เผื่อมันจะคิดถึงข้า ...." เธอวางบางสิ่งใส่ในมือพ่อบ้าน
"อย่าให้ใครรู้ว่าข้าเอาให้ ถ้าทาสคนอื่นรู้ พวกมันจะหาว่าข้าลำเอียง"
"ครับ คุณหนูเจส ....แค่ก แค่ก" พ่อบ้านแก่มากแล้ว สุขภาพไม่ค่อยดี
"ดูแลตัวเองให้ดีนะ หวังว่าอีก 2 ปีกลับมาเจ้าคงอยู่รอเจอข้า"
"ครับ คุณหนูเจส บ่าวยังไม่ตายง่ายๆหรอก... แค่ก.... แค่ก"
เธอตบที่ไหล่พ่อบ้าน ก่อนขึ้นเรือ เธอมองหาเจ้ายูล เห็นมันยืนทำหน้าเหมือนจะร้องให้ เธอโบกมือแล้วยิ้มให้มัน
มันยืนมองจนเรือไปไกลลับสายตา
"ป่ะ ไอ้ยูล กลับบ้าน ...แล้วนี่ มีคนฝากมาให้" พ่อบ้านยัดของใส่มือเจ้ายูล
มันสงสัยก้มลงมองดู
- จี้หยก รูปหัวใจ-
"นางฟ้าของแกฝากมาให้ เก็บใว้ดีๆ อย่าให้ใครรู้ อย่าให้ใครเห็น มันจะเป็นภัยกับตัว"
เจ้าทาสน้อยกำจี้หยกไว้แน่น
"คุณหนูเจส.......ข้าจะเก็บรักษามันไว้ยิ่งกว่าชีวิต"
2ปีผ่านไป
ควอนยูลโตขึ้นมาก รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม ผิวสีน้ำผึ้งเพราะทำงานในไร่ฝ้าย ไร่ใบหม่อน มันทำงานทั้งโรงทอและท่าเรือ
เป็นทาสที่ขยันที่สุด
"ควอนยูล เจ้าทำงานหนักเกินไปแล้วนะ " เพื่อนทาสสาวเข้าไปทักใกล้ๆ
"ไม่หนักหรอกซึงยอน ข้าอยากทำงานเยอะๆ เวลาข้าทำงานแล้วข้าจะหายคิดถึงคุณหนูเจส" ควอนยูล ทาสรูปงามตอบ
"อืมม...เหมือนกันเลย เวลาเราทำงานหนักแล้ว จะไม่มีเวลามานั่งคิดถึงคนที่เรารัก" ซึงยอนพูดแล้วมองไปทางทะเล
"เจ้าคิดถึงใครหรือซึงยอน เจ้ามีคนที่เจ้ารักด้วยหรือ บอกข้าได้ไหมว่าใคร" ควอนยูลแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นซึงยอนรับรักทาสหนุ่มคนไหนเลย
"เจ้าไม่ต้องรู้เรื่องของข้าหรอก ควอนยูล เออ ...นี่ แล้วอีก ไม่กี่เดือน คุณหนูเจสจะกลับมาแล้ว เจ้าดีใจไหม"
"ดีใจมากเลย ท่านพ่อบอกอีก 2 เดือนข้าจะได้เจอคุณหนูแล้ว..." เจ้าทาสรูปงามมองออกไปยังท้องทะเลกว้าง คิดถึงคนที่มันรักสุดหัวใจ
บนเรือเดินสมุทร
"ท่านพี่ซื้อของฝากใครกันตั้งเยอะแยะ"
"ก็ของท่านพ่อ กับของพวกน้องเล็กที่บ้าน ไงล่ะ คริส"
"มีนาฬิกาของท่านพ่อ สมุดหนังสือ กระเป๋า ผ้าห่ม เสื้อผ้า ของเล่นเด็ก นี่คงเป็นของพวกน้องเล็ก แล้วนั่น ถุงมือกรรมกร รองเท้าบู๊ท ท่านพี่ซื้อไปฝากใครไม่ทราบ" คุณหนูรองถามเอากับพี่สาว
เธอไม่ตอบ พลางหยิบเอาหนังสือพิมพ์ภาษาจีนขึ้นมาอ่าน
"สงสัยพวกญี่ปุ่นจะเข้ามาถึงเมืองเราแน่ๆ " เธอกังวลเรื่องสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น
"นั่นสิ พี่ใหญ่ ถ้าพวกญี่ปุ่นมันบุกขึ้นแผ่นดินใหญ่เมื่อไหร่ ข้ากลัวว่ามันจะเปลี่ยนแปลงสัญญาสัมปทานท่าเรือของเรานั่นสิ"
"พี่กลับไปนี่จะลองไปคุยกับท่านนายพลดูว่าความเสี่ยงมันจะมีมากแค่ไหน แล้วเราต้องไปทำความคุ้นเคยสถานฑูตญี่ปุ่นไว้มากๆนะรู้ไหม"
สองพี่น้องก็ยังคุยกันเรื่องธุรกิจกันจนดึก
พี่สาวเขานั่งอ่านบทวิเคราะห์หนังสือพมพ์จนหลับไปคาโต๊ะทำงาน
เขาอุ้มเธอไปนอนบนเตียงแคบๆ บนห้องโดยสารเรือเดินสมุทร
"พี่เจส ฝันดีนะ...." น้องรองจูบพี่สาวเธอที่แก้ม แล้วห่มผ้าให้อย่างเบามือ
เขายังนั่งมองพี่สาวด้วยความรักและเสน่หา มือเรียวลูบไล้ใบหน้า
"สวยเหลือเกิน ท่านพี่ สักวัน ข้ากลัวจะอดใจไม่ไหว....ที่จะจูบท่าน" เรียวนิ้วเขาลูบไล้รอบริมฝีปากอย่างหลงใหล เขาก้มลงไปเพื่อที่จะจุมพิต
เธอขยับตัวเสียก่อน
"ราตรีสวัสดิ ท่านพี่ ... ข้าขอตัว" เขารีบลุกยืนแล้วเดินออกไป
เธอมองตามจนลับสายตา
"คริส......ขอเจ้าอย่าเป็นอย่างที่พี่คิด ....ได้โปรด อย่ารักพี่"
............................
เมื่อก้าวเท้าลงแผ่นดินใหญ่
"พี่จะไปแวะหาเพื่อนที่สถานฑูตอเมริกาก่อนนะ คริส อย่าเพิ่งบอกใครว่าพี่กลับมาแล้ว"
"ไปหาพี่ลิซซี่หรือ งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ อย่ากลับดึกล่ะ ฉันเป็นห่วง"
"จ้า น้องคริส" เธอเน้นคำว่าน้องชัดเจน
.............................
สกุลจอง
ห้องครัวหลังโรงทาส
นายน้อยเดินเข้ามายืนนิ่งหน้าปะตู เหล่าทาสหญิงชายพากันโค้งให้ แล้วค่อยๆทยอยกันเดินออกไปจากที่นั่น
เหลือเพียงทาสสาวคนหนึ่งกำลังยืนทำกับอยู่หน้าเตาไฟ
มีแรงสวมกอดเบาๆ จากทางด้านหลัง
"ว้ายยยย "ทาสสาวคนนั้นสะดุ้ง เธอกำลังจะใช้ด้ามทัพพีทุบหัวคนร้าย
เมื่อเธอมองเห็นใบหน้าเขา หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น
"คุณคริส......"
"ทำไม เธอรู้จักชื่อฉันด้วยหรือ" เขาลอยหน้าลอยตาแกล้ง
"กลับมา..แล้วหรือคะ"
"ยังไม่กลับมั้ง"
"คุณคริส......." เธอยังตกใจไม่หาย นายสุดที่รักได้กลับมาหาเธอแล้ว
"พูดอยู่นั่น คุณคริส ๆ พูดอย่างอื่นเป็นบ้างไหม" เขากระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก
"คะ...คุณคริส..." เธอลอบมองเพื่อนๆทาส ว่าหายไปไหนกันหมด
"เธอมองหาใคร.....พวกนั้นออกไปกันหมดแล้ว..."
"คะ...."
"น่าเบื่อจริง....บอกให้พูดก็ไม่ยอมพูด....ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่ต้องพูดกันแล้วดีไหม..ฮืมมม" เขาลูบแก้มเธอหันมา แล้วประกบริมฝีปากลงไป
รสจูบของคนไกลช่างหอมหวาน ทาสสาวน้อยเฝ้ารอนายอันเป็นที่รักกลับมาปรนเปรอรสสวาทให้
ทัพพีในมือเธอร่วงหล่นไปพร้อมกับเสื้อผ้าอาภรณ์
เขาอุ้มเธอนั่งบนโต๊ะอาหาร
"ซึงยอน.....ซื่อสัตย์กับฉันไหม"
"ค่ะ ซึงยอนรอคุณคริสกลับมา....หา "
-ลบเอนซีตามนั้น-
เขาเงยหน้าขึ้นประคองเธอไว้ แล้ววางลงกับพื้นโต๊ะ อย่างแผ่วเบา
"ซึงยอน ฉันกลับมาเหนื่อยๆ เธอเอาอะไรมาป้อนฉันกันล่ะนี่ ฮืมมม" เขาอุ้มธอลงจากโต๊ะแล้วใช้ผ้าแพรที่เขาถือติดมือมาฝาก คลุมตัวเธอไว้
-หน้าแดง-
"ฉันเป็นนายเธอ กลับมาแทนที่จะหุงหาอาหาร กลับเอาอะไรมาให้....กิน"
"หน้าแดงกว่าเดิม*-*
"คุณคริส.....เดี๋ยว ซึงยอนจะทำกับข้าวอร่อยๆ ให้กินนะคะ " ทาสสาวคนซื่อ ตอบตามที่เธอเข้าใจ
"ดีมาก ยกไปให้ฉันที่ห้อง เร็วๆด้วย ฉันกลับมาเหนื่อยๆ ฉันหิว" เขาตอบยิ้มๆ แล้วเดินไปสวมกอด
กระซิบรักที่ข้างหู
"ซึงยอน ...... ยังหอม หวานเหมือนเดิมนะ"
แล้วเขาก็เดินออกไปยังตึกใหญ่
ทาสสาวมองแผ่นหลังกว้างเขาอย่างแสนรัก
"คุณคริสของซึงยอน........."
..............
กงสุลอเมริกา
"ไปเที่ยวบ้านฉันไหม ลิซซี่ "คุณหนูแวะไปชวนเพื่อนรัก
"สกุลจองนั่นหรอ ฉันต้องนั่งเกี้ยวไปหรือเปล่า" ลิซซี่เป็นคนจีนแต่ไปเกิดที่อเมริกาเลยไม่รู้วัฒนธรรมของที่นี่
"เธอจะนั่งก็ได้นะ ที่แผ่นดินใหญ่ เกี้ยวและรถลากแรงคนนั่นเอาไว้ใช้แสดงถึงฐานะทางสังคม ตอนนี้ที่นี่ก็มีรถยนต์ขับกันเกลื่อนแล้วไม่ใช่หรือ"
"ฉันก็รู้ว่าถ้าใครได้นั่งเกี้ยวนี่แสดงว่ารวยกว่าพวกขับรถยนต์อีกนะ"
"ไม่ถึงขนาดนั้น ลิซซี่ ถ้าจะไปบ้านฉันก็รีบหน่อยนะ เย็นแล้ว ป่ะ ฉันจะเลี้ยงข้าวเย็นเธอเอง"
..............
สกุลจอง
งานเลี้ยงต้อนรับคุณหนูใหญ่
"งานอะไรกันน่ะท่านพ่อ" ควอนยูลเพิ่งกลับมาจากไร่ฝ้ายเหนื่อยๆ
"งานเลี้ยงของคุณท่านเขา เราอย่างไปสนใจเลย แค่ก ๆ "
"ท่านพ่อ ไออีกแล้ว รักษาสุขภาพด้วยสิ ข้างนอกอากาศหนาว ท่านชอบเดินเที่ยวเล่น ถ้าป่วยหนักอีก แล้วท่านเป็นอะไรไปใครจะอยู่กับข้า"
"ควอนยูล เจ้าโตมากแล้ว ต่อไปต้องดูแลตัวเอง ดูแลคุณหนูเจสนะรู้ไหม"
"จ๊ะ พ่อ"
"เอาล่ะ ทีนี้เจ้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ดีๆ แล้วไปช่วยงานเลี้ยงที่ตึกใหญ่ได้แล้ว"
"จ๊ะ พ่อจ๋า" ควอนยูลรีบวิ่งไปอาบน้ำ
"เจ้ายูล นางฟ้าของเจ้ามาถึงแผ่นดินใหญ่แล้วนะ...." ท่านพ่อบ้านควอน พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ในงานเลี้ยง ควอนยูลรู้ว่าคุณหนูเจสมาถึงแล้ว
เขาอยากเห็นเธอใจจะขาดแต่เธออยู่ในห้องรับรอง พี่น้องสกุลจองและแขกเหรื่อมากมาย
"คืนนี้คงไม่ได้เจอ...แน่เลย" เขาแอบมานั่งที่ระเบียงหลังตึก
"ถ้าเธอจะสูบบุหรี่ก็มาทางนี้ดีกว่า ลิซซี่ " เจ้าของบ้านพาเธอมายังที่ลับตาคน ที่บ้านเธอยังไม่เปิดรับเรื่องพวกนี้
"นั่นใครอ่ะ"
"ข้าเอง " เขากลัวความผิดที่แอบเข้าตึกชั้นในเพื่อมาแอบดูคุณหนูเจส เขารีบคุกเข่าก้มหน้า
"น่ากลัวจังเลย เจส ใครกันน่ะ"
"เฉยไว้ ลิซซี่ นี่คงเป็นทาสที่แอบข้ามาหาของกินน่ะ"
ควอนยูลที่ก้มหน้าอยู่ได้ยินคำว่าเจส หวใจมันเต้นโครมครามราวกับจะแหวกออกมานอกทรวงอก
"คุณหนู อยู่ตรงหน้าข้าแล้ว" มันคิดในใจ แต่ไม่กล้าเงยหน้า
"เจ้าเป็นทาสบ้านนนี้หรือ เจ้าแอบเข้ามาบนตึกทำไม" คุณหนูถาม
".........." ควอนยูลไม่รู้จะตอบยังไง
"ตอบมา ไม่งั้นข้าจะสั่งโบยเจ้า"
"ข้าตอบแล้ว คุณหนูเจส ข้ามาแอบดูท่าน " มันเงยหน้าขึ้น
"เจ้าคือ.............." คุณหนู เหมือนจะจำเขาไม่ได้
ทาสที่เธอเห็นตรงหน้า ช่างรูปงามเหลือเกิน คริสตัลที่ว่าไม่มีที่ติแล้ว ควอนยูลตอนนี้ คมเข้ม สายตาละลายหัวใจ
พอมันยืนขึ้น รูปร่างสูง กล้ามเนื้อทุกส่วนดูน่าสัมผัสไปหมด
"ว้าว...นี่ใครหรือ เจสซี่ " ลิซซี่ดูตื่นเต้นที่ได้เจอควอนยูล
"ทาสในบ้านฉันเอง" คุณหนูตอบเรียบ
"เซ็กซี่มาก สเป๊คฉันเลยนะเนี่ย" เพื่อนรักคุณหนูกำลังจะเดินเข้าไปหาคนในสเป๊ค
มีมือมาคว้าแขนไว้
"ลิซซี่ ทาสคนนี้เป็นสตรี หาได้ใช่บุรุษ เจ้าจะบอกว่าเป็นคนในสเป๊คได้อย่างไร"
"เจ้าไม่รู้อะไร เจสซี่ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ "
"คุณหนูเจส ข้าควอนยูล ท่านจำข้าได้หรือไม่"
"อืมม" เธอตอบสั้นๆ
"ชื่อควอนยูลหรือ น่ารักจัง ฉันว่าฉันต้องมาเที่ยวบ้านเธอบ่อยๆล้วล่ะ เจสซี่"
"คุณหนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ...." ทาสรูปงามยืนทำตาใส ยิ่งดูก็ยิ่งทำให้เธอใจสั่น
คุณหนูเห็นเพื่อนรักมองทาสที่ยืนอยู่ต่อหน้าอย่างหลงใหล เธอจึงตวาดเขา
"ควอนยูล ใครใช้ให้เจ้ามาเดินเพ่นพ่าน เจ้าเป็นทาส หาได้คู่ควรกับที่นี่ไม่ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"
"คุณหนู ...ข้าไม่ได้ตั้งใจจะ....."
"ข้าสั่งให้ออกไป กลับไปยังเรือนนอนทาส " เธอเสียงดังขึ้น
"ไปไล่เขาทำไมล่ะเจสซี่ ให้เขาอยู่สนุกกับพวกเราก่อนไม่ได้หรือไง เขาดูดีออก " เธอรู้นิสัยเพื่อนเธอดี คนอย่างลิซซี่ถ้าอยากได้อะไรแล้ว ต้องเอาให้ได้
"ออกไปเดี๋ยวนี้...ควอนยูล" เธอจิกตาใส่แล้วพูดเสียงเรียบ
"ข้าขอลา คุณหนู..." เขาโค้งให้เลดี้ทั้งสอง
-ขอโทษที่ต้องใจร้ายนะควอนยูล- (หวง)
-คุณหนูคงไม่รู้จักเราแล้ว- (น้อยใจ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น