ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่ใหญ่ทำอะไรอยู่
โรงพยาบาลกองเรือเซี่ยงไฮ้
เช้าวันอาทิตย์อากาศดี
นายรองสกุลจองพาซึงยอนเมียรักและลูกชายคนเดียวมานั่งรถเล่นแถวชายทะเล
ถึงค่ายทหาร คริสตัลตบไฟเลี้ยว เข้าไปทักทายผู้พันแทคที่ในกอง พลทหารบอกว่าเขาอยู่ที่นี่
คริสตัล จองเปิดประตูเ้ข้าไปก่อน
เตียงนอนแคบ มีนายทหารหนุ่มหล่อนอนเดียวดาย ดูจะไม่มีใครมาเยี่ยม
นี่เขาละเลยน้องชายคนเล็กถึงเพียงนี้เชียวหรือ
หายนายแทคตายไปเสียแต่วันแรก มันเผาไปแล้ว บ้านจองคงยังไม่มีใครรู้เลยกระมัง
"นายแทค ...."
คนไข้หนุ่มหล่อ ใส่เฝือกนั่งคนเดียวมองไปยังหน้าต่าง เหมือนเขากำลังรอใครสักคน
"พี่รอง..."
"อือ ...ฉันเอง"
"พี่รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่"
คริสตัลไม่สนใจคำถาม เขาเดินไปเรียกใครข้างนอก
"เข้ามาสิ ซึงยอนกลัวอะไร "
น้องแฮมเดินเข้ามาในห้อง เธออุ้มลูกเล็กๆแนบกับอก
"นายแทค นี่เมียฉันซึงยอน และลูกชายฉันคริสเตียน"
คริสตัลแนะนำให้น้องรู้จักในฐานะเมีย
เพราะเขารู้ว่าแทคคงรู้จักซึงยอน ตอนเด็กๆ พี่น้องไม่ค่อยมีใครเล่นกับมัน หมอนี่เลยไปเล่นกับพวกทาส
"ซึงยอน เธอคงรู้จักนายแทคยอนนะ "
"ค่ะ คุณแทค"
ซึงยอนเอาแต่ก้มหน้า
ไม่อยากมาเจอคุณแทคเลย
เพราะตอนนั้นไง ที่คุณแทคเค้า
หลายปีก่อน
"ซึงยอน ฉันซื้อขนมมาให้น่ะ "
"ขอบคุณมากค่ะ คุณแทค แต่..เกรงใจจัง คราวหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากซึงยอนก็ได้ เสียดายเงิน"
ถึงเขาจะเป็นลูกเจ้านาย แต่คุณแทคก็ไม่ได้รับเกียรติเหมือนคุณคนอื่นๆ
ถ้าคุณหนูใหญ่ไปต่างประเทศ คุณแทคจะไม่ได้เงินค่าขนมไปโรงเรียนเลย
"เงินเก็บที่พี่ใหญ่ให้ตอนปีใหม่ก็ยังมีอยู่อีกเยอะ ฉันไม่ฟุ่มเฟือยหรอกน่าซึงยอน"
น้องแฮมยิ้มหวานแทนคำตอบ
รู้ว่าคุณแทคชอบเธอ และกำลังจีบเธอ
"ซึงยอน วันจ่ายนี้ฉันจะไปช่วยเธอถือตะกร้านะ ปีที่แล้วฉันเห็นเธอแบกของคนเดียว ฉันรู้สึกไงไม่รู้"
"อย่าเลยค่ะ มันเป็นหน้าที่ของซึงยอนอยู่แล้ว งานครัว แบกข้าวสาร ยกตะกร้าผัก ซึงยอนทำเองได้หมดค่ะคุณแทค"
พูดทุกครั้งก็ไม่ลืมจะส่งยิ้มหวาน
เธอกับคุณแทคสนิทกันมาก เหมือนแฟน
และคงจะเป็นแฟนกันไปแล้ว ในวันวาเลนไทน์
ถ้าใครบางคนไม่กลับมาจากโรงเรียนประจำ
"อุ๊ย ว้ายยย" เหมือนซึงยอนชนกับอะไรบางอย่าง
"ของตกหมดเลย" เสียงเย็นชา แต่ทำไมเธอฟังแล้วรู้สึก...อบอุ่น
"คุณคริส ขะ.. ขอโทษนะคะ ซึงยอนช่วยเก็บค่ะ"
คุณหนูรองในชุดนักเรียนคอนแวนต์
-หล่อจัง-
ซึงยอนตะลึง
บ้าจริง คุณคริสเป็นผู้หญิง ทำไมเราถึงคิดว่าเธอหล่อ ทำไมเราถึงใจเต้น นี่เราคงบ้าไปแล้วแน่เลย
มือไม้สั่นไปหมด ทำตัวไม่ถูกเลย
คริสตัลเก็บการ์ด ของขวัญ ดอกไม้วันวาเลนไทน์ที่สาวๆให้จากโรงเรียนเองจนหมด
"เสร็จละ"
ทาสสาวยืนตัวแข็งอยู่ข้างหน้า
-เป็นอะไรของเธอน่ะ แปลกจริง-
เขามองสิ่งของที่อยู่ในมือ กุหลาบดอกนี้สีไม่ค่อยสดเลย
ช๊อกโกแลคที่ทำในคาบเรียนก็ไม่ค่อยอร่อย
"อ่ะ นี่ฉันให้"
เขายื่นดอกกุหลาบสีแดงให้ฉัน....
"รับเอาไป ฉันให้"
"คะ... ค่ะ....ขอบคุณค่ะ"
คุณคริสเดินผ่านฉันด้วย
ตัวห๊อม หอม
>/////<
"เออ ไม่ใช่สิ " เขาหันกลับมา
"อ่ะ นี่อีกอัน ฉันให้"
เหมือนเขาจะเห็นฉันงงและสงสัย
"มันเป็นขนมหวานเรียกว่าช๊อคโกแลต โกโก้นี่ฉันปลูกเองนะ อ่ะ ฉันให้เธออันหนึ่ง "
"คะ ....ค่ะ .."
หน้าแดงแต่ก็ยื่นมือรับไว้
-ซึงยอนจะเก็บมันไว้อย่างดีเลยค่ะ คุณคริส-
คุณคริสขึ้นตึกไปแล้ว
"ซึงยอน ....." เสียงเรียกมาแต่ไกล
คุณแทคนั่นเอง วิ่งมาตั้งไกล ยืนหอบแฮ่กๆ
"นึกว่าจะไม่เจอเธอเสียแล้ว อ่ะนี่ ฉันให้"
ดอกกุหลาบสีแดงเหมือนกัน
"ขอบคุณค่ะ"
"อ่ะ ..แล้วนี่ด้วย"
ชอคโกแลต
"ขอบคุณค่ะ "
เขาหายเหนื่อยหอบ เลยเห็นของในมือฉัน
ดอกกุหลาบสีแดง และชอคโกแลค
"นั่นใครให้เธอหรือซึงยอน"
"คะ ..คะ.... ..คุณคริสตัลค่ะ"
"บ้าจริง คริสตัลให้ของพวกนี้กับเธอด้วยหรือ เธอรู้ไหม ว่าของพวกนี้มันหมายความว่ายังไง"
"ไม่รู้ค่ะ ..ซึงยอนไม่รู้"
น้องแฮมเริ่มกลัวเมื่อเห็นเขาเริ่มโกรธ เวลาคุณแทคโกรธนี่เหมือนหมาบ้า เหมือนสัตว์ป่าเลยเชียว
"เขาให้คนที่รัก หมายความว่าเขาชอบเธอ เขาเลยให้ ถ้าเธอรับไว้แสดงว่าเธอก็....ชอบเขา"
"ซึงยอนไม่รู้ คุณคริสเป็นนาย ท่านให้อะไรซึงยอนก็ต้องรับ"
"แล้วฉันล่ะ"
"คุณแทคก็คือนาย ซึงยอนก็รับไว้เพราะคุณแทคเป็นเจ้านาย"
"และถ้าฉันไม่ใช่นายเธอล่ะ เธอจะรับมันไหม เธอจะรักฉันไหม เธอจะคบกับฉันได้ไหม"
"ซึงยอนไม่เข้าใจค่ะคุณแทค"
"ฉันหมายความว่า เธอจะมาเป็นแฟนกับฉันได้ไหม ซึงยอน"
น้องแฮมก้มหน้า
"อย่าเลยค่ะ ซึงยอนเป็นทาส คุณแทคเป็นนาย ยังไงก็คงไม่เหมาะ"
"บ้าจริง ฉันไม่ใช่นาย ท่านพ่อไม่เห็นว่าฉันเป็นลูกด้วยซ้ำ ฟังฉันนะซึงยอน ฉันจะตั้งใจเรียน ฉันจะหาเงินให้ได้เยอะๆ แล้วฉันจะมารับเธอไปอยู่ด้วย นะซึงยอน ได้โปรดคบกับฉันเถอะ"
"........................"
เสียงเรียกมาแต่ไกล
"ซึงยอน คุณคริสเรียกหาน่ะ "
"คะ .. ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"
น้องแฮมโค้งให้นายเล็กสกุลจอง แล้วรีบวิ่งขึ้นตึกไป
นานมาก
จนเธอเดินลงมา ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นใครที่มีรัก หากไม่ใช่คนตาบอด ใครไม่มองออกก็โง่เสียเต็มที
"ซึงยอน...."
ไม่คิดว่าเขาจะนั่งรอเธอที่หน้าตึก
"คะ....มีอะไรคะ คุณแทค"
"ขึ้นไปหาพี่รองมาหรือ"
"ค่ะ"
"คุยอะไรกัน"
"ไม่ได้คุยเลยค่ะ แม่ครัวว่าคุณคริสไม่ค่อยสบาย เธอเลยใช้ซึงยอนเอาข้าวต้มไปให้ที่ห้อง "
"ทำไมพี่รองต้องเรียกเธอไปด้วย"
"ก็ทาสคนไหนเอาไปให้คุณหนูรองก็ไม่ยอมกิน แม่ครัวเห็นว่าซึงยอนรุ่นเดียวกับคุณคริส น่าจะชวนคุณคริสกินข้าวได้"
"แล้วเธอก็ขึ้นไปเสียนาน ไม่ป้อนข้าวให้กันด้วยเลยหรือ" นายเล็กประชด
น้องแฮมก็ซื่อ
"ค่ะ คุณคริสให้ซึงยอนป้อน"
คริสตัล จอง พี่คงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดนะ
แทคยอนสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนรวบรวมความกล้าถามไปว่า
"ซึงยอนชอบคริสหรือ "
"........."
ชอบค่ะ แต่จะให้ตอบไปเลยหรือคะ คุณคริสเป็นนายนะ เธอไม่มีสิทธิแม้แต่จะคิด
"ชอบคริส?" คุณชายเล็กถามย้ำ
ก้มหน้านิ่ง ตอบไม่ตอบก็เหมือนกัน
"เธอชอบคริสตัล บ้าจริง คริสตัลเป็นผู้หญิงนะ"
"ค่ะ ก็...ชอบ แม้แต่ชอบ ซึงยอนก็ไม่มีสิทธิหรือคะ"
นายน้อยยืนเท้าสะเอว เงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะ
"ได้ ชอบได้สิ มันเป็นสิทธิของเธอ จะชอบใครมันก็สิทธิของเธอ"
คุณแทคกำหมัดแน่น เธอวิ่งไปชกต้นไม้่ แล้วร้องไห้อย่างคนอ่อนแอ
"ซึงยอนขอโทษนะคะคุณแทค แต่..."
"ไปเถอะ ซึงยอน ได้โปรดออกไปให้ไกลฉัน"
น่าสงสารคุณแทค
คืนนั้นสกุลจองมีงานเลี้ยงฉลองต้อนรับคุณหนูใหญ่กลับมาจากฮอลแลนด์
จากนั้นคุณชายแทคก็ลงเรือไปเรียนเตรียมทหาร ตามคำสั่งคุณหนูใหญ่
แล้วเธอก็ไม่ได้เห็นหน้าคุณแทคอีกเลย
"ซึงยอน จำแทคยอนได้ไหม" คริสตัลถามเมื่อเห็นเธอยืนนิ่ง
"ค่ะ จำได้"
พันตรีแทคยอนโค้งให้
อ่านแววตาเขาออกได้เลยว่า เขากำลังดีใจกับฉัน ที่เห็นฉันมีความสุข
ฉันเลยโค้งเขาตอบกลับไป
"พี่ทำซึงยอนท้องได้ไงอ่ะ"
น้องเล็กถามเมื่อน้องเตียนร้องไห้ ซึงยอนเลยพาลูกออกไปโอ๋ข้างนอก
"มันมีสมุนไพรทำลูกอ่ะ ว่าไปแกก็ไม่เชื่อ แต่มันจริงเลยนะ ซึงยอนไม่เคยนอนกับใคร แต่เธอก็ท้อง"
"พี่แน่ใจหรือ ว่าเธอไม่เคยนอกใจพี่ไปนอนกับผู้ชายที่ไหน"
"ไอ้เหี้ย มึงกล้าพูดงี้กับเมียกูเหรอ"
คริสตัลพับแขนเสื้อขึ้นแล้ว
"ฉันก็แปลกใจอยู่ พี่จะต่อยฉันหรือ ฉันเป็นคนป่วยนะ"
"ฉันมั่นใจในตัวซึงยอน แต่ท่านพ่อนี่สิ แกแอบไปตรวจเลือดลูกฉัน ก่อนฉันจะหาซึงยอนกับลูกเจอเสียอีก ท่านพ่อบอกว่าคริสเตียนมีสายเลือดตระกูลจองจริงๆ ท่านเชื่อผลตรวจเลือดน่ะ"
"อืมม ก็ดีนะ แล้วพี่น้องคนอื่นๆล่ะ เป็นยังไงกันบ้าง"
(เริ่มนินทาพี่ใหญ่ ขอให้ข้ามพาร์ทนี้ไป มันไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง )
"พี่ใหญ่แต่งงานกับนายทหารญี่ปุ่นไปแล้ว แกยังพามานอนบ้านเราเลย" คริสตัลเขี่ยลูก
"จริงเหรอ โหย เสียดายเนอะ เมื่อก่อนจะเป็นจะตายกะไอ้ทาสยูลนั่น ฉันล่ะเสียดายโปรดักชั่น ตอนที่ไปบุกชิงตัวพี่ใหญ่น่ะ อิไรท์ทุ่มทุนสร้างมหาศาลเลยนะพี่รอง" แทคยอนก็ไม่ใช่จะเบรคพี่สาว
"ก็นั่นนะสิ เห็นท่านพ่อว่าไอ้ยูลนั่นมันหายตัวไป คงเบื่อพี่ใหญ่ล่ะพี่ว่า"
"อืมม ของงี้ก็พูดยากนะ พี่ใหญ่เราก็เกิน ตั้งแต่ซื้อมันมาอยู่บ้าน ก็ไม่เคยให้มันได้ห่างตัว ถ้ามันจะเบื่อ ฉันก็คงไม่ว่าอะไรมันหรอก"
"แค่ผัวใหม่พี่ใหญ่ แกก็โอนะ ไม่ยอมให้ห่างตัวเหมือนกัน พี่ใหญ่งอนไรไม่รุ แกยังตามมาง้อ"
"ก็ข้าวใหม่ปลามัน ของงี้มันต้องดูไปนานๆ"
"ช่างแกเหอะ แกลำบากมามาก แค่เห็นแกมีความสุข น้องอย่างเราก็ดีใจแล้ว ว่าแต่พี่ใหญ่โอนหุ้นให้แกหมดเลยเหรอ"
"อืมม ฉันรู้ตอนสรรพากรส่งหนังสือมาให้ฉันเซ็น พี่อยากได้ไหม ฉันจะโอนให้ อยู่กับฉันไป ฉันก็ไม่สนใจมันหรอก"
"ไม่ดีกว่า แกถือไว้เหอะ แกถือฉันถือมันก็สกุลจองเหมือนกัน ฉันไม่เอาแล้วท่าเรือ ตอนนี้ฉันคุมโรงทออย่างเดียว ไร่ชาที่อินเดียฉันก็ซื้อไว้ รอคริสเตียนโตกว่านี้จะส่งไปเรียนที่มุมไบ ฉันว่าต่อไปจะพาครอบครัวไปอยู่ที่่นั่น"
"ลู่หานล่ะ เป็นไงบ้าง ตอนมันแต่งงานฉันก็ไปนะ แต่ไม่ได้เข้าไปหาคนเยอะเลยเห็นแต่ไกลๆ หน้าตาเมียมันเป็นไงฉันก็ยังไม่รู้เลย"
"สวยสิวะ " เมียเก่าเค้าเองจะไม่สวยได้ไง คริสตัลกล่าวไว้ในใจไม่กล้าพูด
"เหรอ...มีลูกกันหรือยังล่ะ "
"ยังมั้ง เห็นทำแต่งาน ท่านพ่อยกท่าเรือให้เสี่ยวลู่กับวิคดูแลอยู่ พวกเขาทำรายได้ให้สกุลจองมากจริงๆ ฉันยอมรับเลย"
"ก็ดีนะ เมื่อก่อนฉันคิดว่ามันจะไม่แต่งงานเสียแล้ว ไม่เห็นมันจะชอบใครเลย"
"ก็โชคดีที่มันได้วิคมาเป็นเมีย ยัยนั่นมันเก่งไปเสียทุกเรื่อง"
"ทุกคนในบ้านก็มีความสุขดีนะพี่นะ"
ซึงยอนปรี่เข้ามา
เพราะเหมือนจะได้ยินคำว่าวิค
กิ๊กเก่าผัวรัก ได้ยินชื่อมัน แค่นั้นก็เลือดขึ้นหน้า
"เย็นมากแล้วนะคะ ซึงยอนไม่ได้เอาเสื้อกันหนาวมาเผื่อลูก กลับเย็นกว่านี้ลูกจะไม่สบายนะคะ"
แฮมอ้างลูก คริสตัลเลยต้องบอกลาน้อง
"ฉันไปนะ แทคยอน"
"โชคดีพี่ โชคดีซึงยอน ขอบใจที่มาเยี่ยมฉัน"
ครอบครัวจองเดินออกไปแล้ว
สวนกันไปแค่ก้าวเดียว
เธอเปิดประตูเข้าไป
"คุณมาสายนะวันนี้"
สิ้นสุดการรอคอยของผู้กองแทค
....................
จบตอนได้สักที แทบจะไม่มีสาระอะไรเลย
...................
"ทำอะไรอยู่ครับท่านย่า" ว่าที่พันตรียูริ คูกิมิยะเข้าไปหาท่านย่า
เมื่อเขาเห็นไฟในห้องท่านเปิดอยู่
"นี่มันก็ดึกมากแล้ว ท่านย่าน่าจะพักผ่อนให้มาก"
ยูริเข้าไปสวมกอดและหอมแก้ม
"ยูริมานี่สิ "
เขาลงไปนั่งข้างๆท่าน โต๊ะเบื้องหน้ามีข้าวของเครื่องประดับ ของหรูหราราคาแพงมากมาย
ยูริมีสีหน้าสลด
เขารู้เต็มอกว่าของพวกนี้ ทหารญี่ปุ่นปล้นสะดมมาทั้งนั้น
"ของพวกนี้ย่าจะยกให้หลานหมดเลยนะยูริ"
ท่านดูมีความสุขกับการได้ชื่นชมกับของมีค่าที่อยู่ตรงหน้านี้มากเหลือเกิน
"หลานไม่อยากได้หรอกครับ ท่านย่า หลานแวะมาดูว่าท่านย่าใยไม่หลัีบไ่ม่นอนก็เพียงเท่านั้น"
"แล้วหลานออกมาทำไม หนูเจสล่ะมีไหน "
"คุณเจสนอนแล้วครับ หลานแค่ออกมาดูว่าทหารเวรมันหลับยามหรือไม่ แต่เพียงเท่านั้น ดึกมากแล้วครับ ท่านย่าเอาไว้ดูพรุ่งนี้ก็ได้ รีบเข้านอนเสีย ท่านย่าต้องรักษาสุขภาพนะครับ"
"ไม่ได้หรอก ย่ายังไม่นอน เวลานอนของย่ายังมีอีกมากในหลุ่มฝังศพ เครื่องเพชรพวกนี้มันต้องดูตอนกลางคืน ยามต้องแสงไฟแสงสะท้อนของพวกนี้ช่างงดงามนัก"
เขาเดินมาสวมกอดท่านย่าอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป
แต่เมื่อเห็นมันจากหางตา
ยูริ คูกิมิยะถึงกับตัวแข็งเป็นหิน
หัวใจเขาเหมือนมันหยุดเต้น
เมื่อตอนเขายังเด็ก
มีพี่สาวใจดีถอดกำไลหยกขาวประเมินค่ามิืได้
เธอถอดมันออกทั้งสองข้างเพื่อแลกกับชีวิตเศษคนที่ไร้ค่าอย่างเขา
กำไลหยกสองวงนั่น ตั้งอยู่คู่กับตราหยกแผ่นดิน ของล้ำค่า
มันต้องล้ำค่ามาก ถึงได้อยู่คู่กับแท่งหยกตราแผ่นดิน มันตั้งอยู่บนสุดของห้องนอนท่านย่า
มันคือกำไลหยกของคุณหนู เขาจำมันได้ฝังใจ
เขาสาบานว่าจะหามาคืนให้คุณหนู
และตอนนี้เขาเจอมันแล้ว มันอยู่ที่นั่น อยู่บนนั้น อยู่แค่เอื้อมเท่านั้น
"มองอะไรหรือยูริ เจ้าชอบมันหรือ "
เขาเดินเข้าไปดูกำไลหยกใกล้ๆ
-ของคุณหนูจริงๆด้วย-
"หยกขาวล้ำค่าตราแผ่นดินจิ๋นซีฮ่องเต้จารึกอักษรมงคลแปดตัว ใช้เป็นตราพระลัญจกรไว้ประทับพระบรมราชโองการในสมัยรุ่งเรือง...." ท่านย่าบรรยายความล้ำค่าของตราหยกแต่เขาหาได้สนใจไม่
เข้าไปดูใกล้ๆ ใช่จริงๆด้วย หยกจักรพรรดิ์เนื้อแก้วใส สีอมเขียวอ่อนๆ ไม่มีร้าว เป็นมันวาวเหมือนน้ำบนใบบอน
"ยูริ... ยูริ " ท่านย่าเรียกเสียงดัง
เขาถึงได้สติ
"หรือเจ้าสนใจกำไลหยกนั่น "
หลานชายพยักหน้ารับ
"เจ้าตาถึงมากหลานย่า กำไลหยกนั่น พ่อเจ้าได้มาตอน10ปีที่แล้ว เปลี่ยนมือกันมาก็มาก มันล้ำค่าจนประเมินค่ามิได้"
"แพงกว่าตราแผ่นดินอีกหรือท่านย่า"
"ใช่ เพราะตราแผ่นดินนั่นเราซื้อมา แต่กำไลหยกสองวงนี้
พ่อเจ้าต้องไป ฆ่า ถึงจะได้มาครอบครอง
มันเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ย่าหวงแหนมากที่สุด"
ยูริกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
เป็นสมบัติที่ท่านย่าหวงแหน
แล้วเขาจะทำอย่างไร
เขาจะเอามันลงมาให้คุณหนูที่รักยิ่งของเขา
ได้ด้วยวิธีใด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น