คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มุตตา พี่จะแก้แค้นแทนเธอเอง
"นี่เป็นจดหมายที่น้องทิ้งไว้ให้ลูก ก่อนที่น้องจะหายตัวไป ลูกอ่านดูนะ แม่เสียใจที่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้กับน้อง กับลูก นี่ถ้าแม่ไม่จับลูกแยกกัน น้องคงไม่เป็นอย่างนี้" คุณแม่ร้องไห้เสียใจกับเรื่องราวที่ผ่านมา
มุนินทร์ รีบกลับมาจากซานฟรานก่อนกำหนดเมื่อรู้ว่าน้องสาวฝาแฝดของเธอหายตัวไป เธอยกเลิกการแต่งงานกับรุ่นพี่มินโฮ
เป็นการแต่งงานหลอกๆ พี่มินโฮเป็นแฟนกับพี่กาฮี รุ่นพี่ที่เธอเคารพทั้งสองคน เพราะเธอต้องมีแฟนและต้องแต่งงาน พ่อถึงจะให้เธอกลับไปหาน้อง
เมื่อน้องหายตัวไป เธอไม่เอาอะไรแล้ว เธอกลับไปอย่างสับสน สงสัยและโทษตัวเอง
เพราะพี่ผิดเอง พี่น่าจะกลับมาให้เร็วกว่านี้ มุตตา เธออยู่ที่ไหน พี่กำลังจะกลับไปหาเธออยู่แล้ว
ที่นี่ห้องของเรา ห้องนี้ที่เธอต้องอยู่คนเดียวมาตลอด10ปี
มุนินทร์อ่านจดหมายเสร็จแล้วขยำมันในมืออย่างเจ้บปวด
มุตตา ใครมันมาทำกับเธออย่างนี้ พี่จะแก้แค้นให้เธอ เอาคืนให้เธออย่างสาสม
..................
"แม่คะ ไม่ต้องแจ้งตำรวจนะคะ หนูจะสืบเองว่าน้องหายไปไหน แล้วหนูจะปลอมตัวเป็นมุตตา หนูจะกลับไปทำงานที่กรม หนูจะแก้แค้นพวกที่ทำร้ายจิตใจน้อง แล้วหนูจะทำลายพวกมันให้เจ็บปวดกว่าืที่มุตตาเจ็บ" มุนินทร์กัดฟันพูดด้วยแววตาคมกริบ
....................
.....
เกาะส่วนตัวควอนวี
"ตื่นมากินข้าวได้แล้วมุตตา" ควอนวีเดินมาปลุก
"ทำไมนอนขี้เซาอย่างนั้นนะ มุตตา ตื่นสิ มุตตา "เขาเดินเข้าไปจับตัวเธอเขย่าตื่น
"เธอตัวร้อนนี่ เดี๋ยวนะ ฉันจะออกไปเอายามาให้ " ควอนวีรีบวิ่งออกไป
เคร๊ง คร๊าง เสียงหม้อเสียงไหดังไปทั่ว เค้าออกไปทำอะไรของเค้านะ
"มุตตา ฉันมาแล้ว ที่นี่ไม่มีกาละมังเล็กเลย มีแต่กระทะกับหม้อหุงข้าว เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ "
อ๋อ เค้าไปค้นหากาละมังเล็กมาใส่น้ำเช้ดตัวให้ฉันนี่เอง หึ ฉันมันเลวไม่ใช่เหรอ แล้มาทำดีกับฉันทำไม
"มุตตา ดีขึ้นหรือยัง มุตตา พูดกับฉันบ้างสิ"
เธอลืมตาตื่นตั้งนานแล้ว เธอมองเขาเช็ดตัวให้ เขาพูดกับเธอ แต่เธอกลับเบือนหน้าหนี
"แล้ว..ที่เธอเลือดออกนะ่ เธอหายหรือยัง ฉัน...เ่อ่อ" ควอนวีกระดากอายที่จะพูด
"หึ ทำไม อยากดูแผลอย่างนั้นหรือคุณวี หรือว่าคุณอยากใส่ยาให้ฉันล่ะ" มุตตาพูดยั่วเมื่อเห็นเขาหน้าแดง
น่ารักเหมือนกันนี่นาคุณวีเนี่ย ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนเลว แต่ฉันน่ะสิ....ที่เลว ฉันจะยอมให้คุณทรมานฉันจนสาสมใจคุณ
"เอาสิ ฉันยังเจ็บอยู่เลย ลุกขึ้นมาดูแผลเองก็ไม่ได้ มันปวดระบมไปหมด คุณวีคะ คุณช่วยดูแผลให้ฉันหน่อย " เธอพูดแกล้งเค้า
"พอเลยมุตตา ฉันไม่ใช่คิมแท ถ้าเป็นคิมแท เขาคงจะดูแลที่...ตรงนั้นของเธอได้ ทุเรศ เธอเจ็บต่อไปละกัน ฉันไม่สนใจหรอกเรื่องอย่างนี้น่ะ ไหนๆเธอก็ตื่นแล้ว กินข้าวนี่ซะ แล้วค่อยกินยา " พูดจบก็รีบเดินออกไป
"หน้าแดงอีกแล้ว คนบ้า ฉันก็กระดากปากเหมือนกันนะที่พูดไปอ่ะ" มุตตาเขินในใจ นี่ฉันกลายเป็นผู้หญิงกร้านโลกในสายตาคุณวีไปแล้วหรือเนี่ย
................................
หลายวันผ่านไป มุตตาเริ่มที่จะชินกับการอยู่บนเกาะ เธอนอนคนเดียวในห้อง เขาขังเธอไว้ในบ้านพัก ถึงเวลาก็มาส่งข้าว ส่งน้ำ ทั้งบ้านไม่มีของมีคมหรือเชือก อะไรก็ตามที่จะทำร้ายตัวเองได้ เขาไม่ให้มี
"นี่คุณไม่อยากให้ฉันตาย คุณอยากจะทรมานฉันไปตลอดชีวิตจริงๆหรือคุณวี"
สภาพร่างกายและจิตใจอันบอบบางของมุตตาเริ่มดีขึ้นมาบ้าง เธอแข็งแรงขึ้น ไม่ฝันร้าย ไม่เจ้บปวดมากมายหมือนวันก่อนๆ
"คุณวีเอาฉันมาขังไว้ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ลืมอะไรที่น่าจะลืม" มุตตาเดินเล่นในบ้าน หน้าตาผิวพรรณเริ่มเปล่งปลั่งขึ้นมา เสื้อผ้าที่คุณวีหามาให้ก็เชยสนิท เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุง คุณคิดได้ยังไง คุณดูละครหลังข่าวมากไปหรือเปล่า
"มีความสุขจังนะมุตตา เธอคิดถึงใครอยู่ พี่เขยฉันหรือไง ถึงได้ยืนยิ้มอย่างนั้น เธอรู้ไหม พี่สาวฉันยังไม่ฟื้นเลย แต่ไอ้พี่เขยมันกลับไปกอดน้องยุ้ยออกสื่ออีก เธออย่าคิดนะว่ามันจะรักเธอ คิดถึงเธออยู่น่ะ" ควอนวียืนกอดอกพิงประตูมองมุตตายืนดูวิวทะเลริมระเบียง
เธอเหลียวกลับมามองเขา ลมทะเลพัดไรผมเธอปลิวคลอเคลียซอกคอขาว เสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุง เธอใส่แล้วดูดีจัง แสงแดดอ่อนๆ แผ่รอบตัวเธอเหมือนมีออร่า
สวยจัง มุตตา
ฉันรู้สึกแปลกๆกับเธอ ทำไมใจฉันเต้นแรงเมื่อจะเข้ามาหาเธอ ไม่ ฉันจะชอบเธอไม่ได้ ฉันต้องเกลียดเธอสิ
"เลิกทำมิวสิคได้แล้ว เธอแข็งแรงดีก้ต้องทำงาน จะมานั่งกินนอนกินไม่ได้ ออกมากับฉัน ที่ริมทะเลฉันมีงานให้เธอทำ"
ริมทะเลหวาน
พลิกปลาหมึก
"ใช่ เธอต้องพลิกปลาหมึก เคยกินไหม ปลาหมึกแห้งน่ะ เอ๊าะนี่ หมวก ใส่ซะเดี๋ยวเธอเป็นลมจะเดือดร้อนฉัน พลิกกลับด้านให้หมด50แถวนั่นล่ะ ไม่เสร็จ ไม่ต้องกลับบ้าน" ควอนวีออกคำสั่งแล้วนอนดูมุตตาทำงานอย่างสบายอารมณ์
"คุณไม่กลับไปทำงานต่อหรือคะ ขาดงานเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่กลัวโดนไล่ออกหรือคะ" มุตตายืนพลิกปลาหมึก ปากก็ว่างเลยชวนเขาคุย
"ฉันลาพักร้อนเดือนหนึ่งน่ะ" เขานอนหลับตาแล้วตอบคำถามเธอ
"เดือนหนึ่ง หมายความว่าเดือนหน้าคุณกลับไปทำงานแล้ว คุณจะปล่อยฉันไปหรือคะ" มุตตาแอบดีใจเล็กๆ
"ยังหรอก พอถึงตอนนั้นฉันค่อยคิดว่าจะเอาไงกับเธอต่อดี เรื่องนี้มันไม่ได้ยากหรอก ฉันบอกเธอแล้ว ว่าชีวิตเธอเป็นของฉันฉันจะทำยังไงกับเธอก็ได้" เขายังนอนหลับตาบนเก้าอี้ชายหาดอย่่างชิลสุดๆ
"เชอะ " มุตตาหมั่นใส่เขามากเลย เหนื่อยแล้วนะ หิวแล้วด้วย แต่เหลืออีกไม่ไม่กี่แถวแล้ว มุตตา ไฟติ้ง
"คุณวีคะ แล้วแฟน...ของคุณไม่สงสัยหรือคะว่าคุณหายไปไหนเป็นอาทิตย์ "ปากว่างอีกแล้ว ไปถามหาแฟนเค้าด้วย
"ไม่นี่ เขาเข้าใจ ไม่ต้องพูดอะไรกันมาก พูดมากไปแล้วนะ รีบๆทำหน่อย ฉันหิวแล้ว ทำให้เสร็จจะได้รีบกลับบ้าน" ควอนวีเปลี่ยนเรื่อง
โธ่ ขืนให้ยัยนี่ถามต่อเดี๋ยวก็รู้กันพอดีว่าฉันยังไม่มีแฟน
"เชอะ หมั่นใส้นัก ทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ฉันรู้หรอกน่าว่าคุณยังไม่มีแฟน ดูจากที่ข่มขืนฉันก็รู้แล้ว คนอะไร >//< " มุตตาคิดแล้วก็เขิน? (หรือเปล่า)
.............................
ที่กรมโซชิ
"นี่เธอรู้ไหมยัยมุตตามันกลับมาทำงานแล้วนะ หน้าไม่อาย โดนประจานทั้งในคลิปทั้งใบปลิวว่อนกรม ยังกล้ามาอีก" เสียงคนซุบซิบนินทามุตตาในห้องน้ำหญิง
"ฉันว่ามันคงหนาจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก" ยังเม้าท์ไม่หยุด หารู้ไม่ว่าชะตากำลังจะขาด
เสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมาดังแอ๊ดดด โครมมม
"พวกมึงว่าอะไรกู นินทาอะไรกู พวกมึงอยากตายกันใช่ไหม ห๊า " มุนินทร์ในคราบมุตตาออกมาท้าทาย
"อี3ตัวนี่ พวกมึงคงไม่เคยโดนตบ วันนี้ล่ะ กูจะตบปากพวกมึงเอง" มุนินทร์ไม่พูดเปล่าแต่ตบจริง
**เรท pg18+**
ในห้องหัวหน้าฝ่ายบุคคล
"คุณมุตตา คุณคนเดียวสามารถตบเพื่อนร่วมงาน3คนจนถึงขนาดเข้าโรงพยาบาล คุณมีความผิดนะรู้ไหม"
"ค่ะ"
"แล้วเรื่องที่คุณมีปัญหาร้องเรียนเรื่องชู้สาว คุณก็รู้ใช่ไหม"
"ค่ะ"
"เอาล่ะ แค่สองเรื่องนี้คุณอาจทำให้ถูกย้ายได้ แต่ผอ.ขอไว้ว่าอย่าเอาเรื่องคุณ ครั้งนี้ ผมจะทำทัณฑ์บนคุณไว้ก่อน ถ้าคราวหน้าคุณมีเรื่องอีก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหน คุณได้ย้ายแน่ เข้าใจที่ผมพูดไหม"
"ค่ะ"
"เอาล่ะ คุณออกไปทำงานต่อได้ เฮ้อออ " นี่มุตตาจริงๆหรือนี่ เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ หัวหน้าฝ่ายบุคคลสงสัย
...........................
ความคิดเห็น