ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ด้านมืดควอนยูล
"คุณหนู..ข้าต้องไปรบที่มณฑลอื่่นสักพัก .."
กลางดึกในค่ำคืนนี้ ที่จวนคูกิมิยะ
สองสามีภรรยานอนกอดกันท่างกลางแสงจันทร์กระจ่างใส
ท้องฟ้าสว่างไสวไปด้วยแสงจันทร์นวล
ร่างบางตะแคงคุดคู้อยู่กับอกผัวรัก
"อือ.."
"อือ อย่างนั้นหรือ คิดว่าคุณหนูจักตกใจหรือ...เสียใจ ไม่อยากให้ข้าไปเยี่ยงนั้น"
คุณนายคูกิมิยะ ยังคุดคู้อยู่กับแผงอกกว้่าง ฝ่ามือบางลูบไล้แผงหลังร้องเอกยูริ ผู้เป็นสามี แทนคำตอบทุกอย่าง
"หรือคุณหนูอยากให้ข้าไปเสียให้ไกลๆ คุณหนูไม่รักข้าแล้วใช่ไหม"
ทาสรักน้อยใจ สามีจะไปรบแท้ๆ แต่ทำไมไม่สนใจเลย
เขาตะแคงหลังให้ คล้ายกับ งอน
ภริยาสาวเห็นดังนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่ามันช่างน่าเอ็นดู
"ยูล.."
ไม่หัน
"ยูริยา"
ก็ยังไม่หัน
เธอโอบร่างตันของเขาทั้งวงแขน แล้วจุมพิตไปทั่วแผ่นหลัง
"จะให้ข้าพูดอย่างไร ถ้าเพียงข้ารำพึงรำพัน ร้องไห้ฟูมฟาย เจ้าจักเปลี่ยนแปลงคำสั่งนั้น เจ้าจักไม่ไปได้หรือ ยูล ตอนนี้เจ้าเป็นทหาร มีหน้าที่การงานต้องรับผิดชอบ ข้าเข้าใจ ทำใจยอมรับเมื่อแต่แรกแล้ว"
เขาหันหน้ากลับมาหาเมียรัก
คุณหนูใหญ่ หัวจิตหัวใจทำด้วยอะไร ทำไมช่างเข้มแข็งเสียเพียงนั้น
"ข้าต้องนำทัพไปรบที่นานกิง 3 เดือน คุณหนูต้องอยู่ที่นี่ จะได้ไหม"
"แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะไปอยู่เสียที่ไหน เพลาที่เจ้าไม่อยู่"
"คุณหนูเป็นเมียข้า เป็นสะใภ้สกุลคูกิมิยะ ท่านย่าว่าคุณหนูจะต้องไม่กลับไปสกุลจองบ่อยนัก คุณหนูต้องอยู่ที่นี่ ถึงข้าจักไปตายเสียยังสนามรบ คุณหนูยังต้องเป็นสะใภ้คูกิมิยะไปตลอดชีวิต"
ว่าแล้วเชียว เขาเป็นคนสกุลคูกิมิยะอย่างเต็มตัวแล้ว เขาคิดว่าที่นี่เป็นบ้านเขา ทุกคนที่นี่คือครอบครัวของเขา
"รู้แล้วค่ะ คุณสามี"
พอคลาดสายตาเขาเธอก็
"เฮ้อ..."
"คุณหนูถอนใจสิ่งใดฤา"
ภริยาสาวร่างบาง เอามือเรียวเล็กลูบไล้ใบหน้า
"เจ้าโตขึ้นมากนะควอนยูล อ๊ะ มิใช่สิ ผู้กองยูริ คูกิมิยะ" เมียรักจับแก้มเขากระเซ้าหยอก
แต่เขาเผยยิ้มร่า แล้วตอบมาอย่างจริงจัง
"ไม่ใช่ผู้กองแล้ว ถ้าข้ากลับมาจากนานกิง ข้าจักได้เลื่อนยศเป็นพันตรี คุณหนูจักได้เป็นเมียผู้พัน คุณหนูดีใจไหม"
หาได้ดีใจไม่สักแม้เพียงนิด
ข้าคิดว่าเจ้าเป็นทหารแค่ให้พ่อเจ้าสบายใจ ไม่คิดว่าจะเป็นไปเอามาก
ยูลคนเดิมของข้า เจ้ารักข้าเหมือนเดิมก็จริง แต่เจ้าก็รักครอบครัว รักอาชีพของเจ้า
ฤาเจ้าจะรักสองอย่างหลังนั้นมากกว่าเสียด้วยซ้ำ
ยูลที่รัก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าคงจะให้มันมีแค่ 2 ภาค
ไรเตอร์ก็อยากเหมือนกัน
ไรเตอร์ก็อยากเหมือนกัน
หากย้อนเวลากลับไปได้ คงไม่ลากยาวมาจนหาทางจบไม่ลงเสียเยี่ยงนี้
"คำสั่งมาว่าข้าต้องเดินทางให้เร็วที่สุด ที่นั่นกำลังต้องการกำลังเสริม แต่ตอนนี้..ที่นี่ ข้ากำลังต้องกำลังใจ"
ร่างสูงตัน บดเบียดร่างขาวบางให้นอนแนบลงไปกับเตียงนอนนุ่ม
ริมฝีปากเขาประกบลงมาติดๆ
เธอเผยอรับเหมือนอย่างทุกคืน
แต่ครั้งนี้รสจูบมัน
"อุ๊ฟฟ " เธอผลักเขาออกแล้วรีบวิ่งไปห้องน้ำ
"คุณหนู เป็นอะไร"
เขารีบตามมาดู พร้อมลูบหลังให้
"ไปกินอะไรมา ถึงอาเจียนได้ขนาดนี้ คุณหนูไม่สบายหรือเปล่า"
เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้
พยุงเธอมานั่งบนเตียง เช็ดหน้าเช็ดตาให้อย่างทะนุถนอม
มือหนาๆ สัมผัสกับหน้าผากกว้าง
"ตัวก็ไม่ร้อน คุณหนูปวดท้องหรือเปล่า ข้าจะไปสั่งคนให้ตามหมอมาที่นี่"
"ไม่ต้องหรอกยูล ข้าไม่เป็นไรหรอก แค่รู้สึกเวียนหัว แล้วก็คลื่นไส้เท่านั้น "
คุณนายโบกมือให้ว่าไม่ต้องไปตามหมอ
ทาสรักมองไปยังร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
เขารักเธอคนเดียว รักมากที่สุด รักจนไม่เคยคิดที่จะห่างเธอไปไหน แต่หลังๆนี้ เขาจำเป็นต้องจากเธอไปเพราะหน้าที่ เขาเป็นลูกพระอาทิตย์ เขาต้องรับใช้พระจักรพรรดิ์ หาได้จักรับใช้่เธอเพียงคนเดียวเหมือนอย่างแต่ก่อนไหม
เขาต้องการอย่างนั้นหรือ เขาต้องการเธอหรือเกียรติยศ
เมื่อครั้งยังเป็นทาสรัก
ชีวิตเขาเป็นของคุณหนู หัวใจเขาเป็นของคุณหนู วิญญาณเขาก็เป็นของคุณหนู
จักดูแลคุณหนูทุกวินาที จักมีคุณหนูทุกลมหายใจเข้าออก
จนเมื่อได้ไปอยู่แชงกรีล่า เขากล้าจะประลองเป็นหัวหน้าเผ่า เขายอมแลกตัวเอง ยอมทิ้งคุณหนูไปเพื่อเกียรติยศ แม้การแลกครั้งนั้นคุณหนูอาจต้องสูญเสียเขาไปตลอดกาล แต่เขาก็ยอมเสี่ยง
เพลานี้่เขามีพร้อม
ครอบครัว เงินทอง ชื่อเสียง อำนาจ เกียรติยศและคุณหนูที่เขารัก
ข้ามีพร้อมทุกอย่างแล้วคุณหนู เหลือเพียงทำความหวังของท่านพ่อให้เป็นจริงเท่านั้น ข้าต้องเป็นนายพล
ท่านพ่อและคุณหนูจักต้องภูมิใจในตัวข้า
แต่ยูลที่รัก
เจ้าอยากไป หรือเจ้าต้องไป
ลึกๆแล้ว เจ้าไม่ได้อยากเป็นลูกนายพลใช่ไหม
ถ้าอิไรเตอร์มันจะแก้บทให้เจ้าเป็นทาสรักของข้าคนเดียว ไม่ต้องเป็นลูกนายพลที่ไหน
เจ้าจะยอมรับได้ไหม
กลับมาเป็นทาสของข้า รักข้า ดูแลข้า
ไม่ใช่แล้ว ข้าดูเจ้าออก
ว่าไม่มีแล้ว
เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว เจ้ามีชีวิตของเจ้า
แล้วข้าไม่มียูลอีกแล้ว
"คุณหนู เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ไม่สบายแน่เลย ข้าจะไปตาหมอมาเดี๋ยวนี้ล่ะ"
หรูเสียจริง เมื่อก่อน แค่ข้าแกล้งบีบน้ำตา เจ้าก็ลนลานจนทำตัวไม่ถูก
คุณหนูเป็นอะไร คุณหนูโกรธอะไรข้า
แต่เพลานี้ ข้าอาเจียน ข้าร่ำไห้ เจ้ากลับนิ่งเฉย บอกเพียงจะไปตามหมอมาให้
มันจะเป็นอย่างนี้ไปตลอดใช่ไหม
ต้องใช้ชีวิตกับคนที่หน้าเหมือนยูล และแค่เคยเป็นยูล...ใช่ไหม
"ข้าเพลียกับอากาศร้อนน่ะ ไม่เป็นไรแล้วหรอกยูล ปิดไฟเสีย ข้าจะนอนแล้ว"
เขาก็ทำตามนั้น
เหมือนอย่างทุกคืน ที่เขาต้องการข้า
แ้ล้วข้าก็ตอบสนอง
แต่ก็แปลกไปที่....ข้าเจ็บ
แรงกระแทกของยูลทำให้ข้าจุก
เรียวนิ้วที่ขยับเข้าออกทำให้ข้าเจ็บแปลบ
ให้เขาเสพสมเรือนร่างจนพอใจ.....
"ข้ารักคุณหนู"
ร้อยเอกยูริล้มตัวลงนอนทับอย่างเหนื่อยหอบ ริมฝีปากยังแทะเล็มไปทั่วใบหู ซอกคอ และเรียวปาก
"ข้าก็รัก.....
รักยูล....."
รักยูล....."
ด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาคงไม่สังเกตเห็นน้ำใสๆไหลรินออกมาจากหางตานายสาวคนรัก
"รักยูล ...คนเดียว"
เขาหลับไปแล้ว แต่เธอยังคงร่ำไห้ จะไปรบ 3 เดือน หรือ 3 ปีก็ไม่มีความหมาย
ยูลของเธอ....ตายไปแล้ว
เจสสิก้า จอง คุยกับตัวเองทั้งคืน
ไม่มียูล ชีวิตเธอก็ไร้ความหมาย เขาจักตายหรืออยู่เสียอย่างไรก็ไม่ต่าง
และถ้าเขาไม่มีเธอ เขาก็คงจะมีความสุขดีกับเกียรติยศชื่อเสียง
เวลาไม่เคยเปลี่ยนใจคน แต่คนนั่นแล จักเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
เราสองคงหมดวาสนาต่อกันแล้ว
ร้อยเอกยูริ คูกิมิยะที่รัก ฉันจักอยู่ปรนนิบัติคุณจนกว่าคุณออกเดินทางไปนานกิง
พอถึงที่คุณลงบันไดไปจากบ้าน สาบานได้ ว่าคุณจะไม่มีวันได้เจอฉัน
ไปตลอดกาล
และตลอดกาล มันช่างยาวนานนัก ที่รักของข้า
ลาก่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น