fanfic-yulsic-ทาสรัก หนี้อารมณ์ ภาค 4

ลำดับตอนที่ #2 : ยูล .. อย่าเยอะ

 

 

 

 

"ท่านย่า ข้ากลับมาแล้วววว" คุณชายสกุลคูกิมิยะโผเข้ากอดท่านย่าเพียงคนเดียวของเขา

 

 

 

"อายูริยา ลื้อออกไปตามเมียลื้อกลับบ้านหรือ ย่าบอกแล้วว่าไม่ให้ไป ลื้อก็ยังจะขัดใจย่า" 

 

 

 

"โธ่ ท่านย่า หลานไปตงไปตามเมียหลานที่ไหนกัน เมื่อคืนหลานไปนอนในค่าย เจออีกทียัยเจสนั่นก็หอบผ้าหอบผ่อนมายืนหน้าจวนแล้ว สงสัยไม่มีกุญแจเลยยืนทำหน้าเหี่ยว หลานสงสารเลยรับขึ้นรถเข้ามาด้วยนะครับ"

 

 

 

"ดีแล้วหลานย่า เราเป็นผู้ชาย เป็นสามี เรื่องอะไรที่เราต้องไปง้อผู้หญิง "

 

 

 

ยูรินั่งกับพื้นบีบนวดแขนนวดขาให้ย่าของเขา

 

 

 

นายหญิงสกุลคูกิมิยะมองยูริ หลานชายคนเดียวด้วยความรักบริสุทธิใจ

 

 

 

 

"หลานกินอะไรมาหรือยัง"

 

 

 

"กินจากในค่ายมาแล้วครับ"

 

 

 

 

หลานสะใภ้ยืนหัวโด่ ไม่มีช่องได้ทักท่านย่าของสามี

 

 

 

 

พอดีนายหญิงท่านแลมอง เธอจึงโค้งให้

 

 

 

 

"ยืนทำบ้าอะไรหรือคุณเจส เอากระเป๋าไปเก็บสิ" เขาตวาดเธอ

 

 

 

"เมื่อคืนหนูไปไหนมา ย่าสอนแล้วใช่ไหมว่าอย่างไรเสียเราก็แต่งงานแล้ว เราเป็นเมียเขาแล้ว จะหนักจะหนาอย่างไร เราก็ต้องทน"

 

 

 

เธอก้มหน้ารับคำสอน

 

 

"ค่ะ ท่านย่า ต่อไปหนูจะ..ทน"

 

 

 

 

"กลับไปสกุลจองหรือ"  นายหญิงท่านก็ยังเอ็นดู

 

 

 

"ค่ะ ท่านพ่อไม่ค่อยสบาย หนูเลยอยากไปเยี่ยมท่าน"

 

 

"อืม นายจองไม่สบาย  ฉันจะส่งของเยี่ยมไปให้นะ"

 

 

 

 

เธอโค้งขอบคุณ

 

 

 

 

"จริงรื้ออ กลับไปนอนสกุลจองจริงรื้อ ฉันว่าเธอไปร่านที่ไหนมากกว่ามั้ง" ช่างกล้่าแซะ

 

 

 

"คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"

 

 

 

"ฉันรู้นะ ว่าเธอไม่ใช่จะธรรมดา ชิห์..." ผู้กองแค่นหัวเราะ

 

 

 

"คุณยูริ คุณไม่มีสิทธิจะพูดแบบนี้กับฉัน"

 

 

 

"ทำไมผมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อคุณเป็นเมียผมแต่กลับหอบผ้าหอบผ่อนออกไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้"

 

 

 

 

เจสสิก้า คูิมิยะ เชิดหน้าขึ้น เธอตอบฉะฉาน

 

 

"ฉันไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย ฉันเป็นคนมีสกุล ฉันไม่เคยพูดโกหก"

 

 

 

 

"ไม่เคยพูดโกหกอย่างนั้นหรือ "เขาจ้องตาเธอเหมือนจะกิดเลือดกินเนื้อ

 

 

 

 

 

"คุณเจส...ถ้าเยี่ยงนั้นคุณตอบผมมาได้ไหม ต่อหน้าท่านย่าผมนี้ ว่าคุณรักผม รักร้อยเอกยูริ คูกิมิยะ ไม่ใช่รักขี้ข้าขี้ครอกใครที่ไหน"

 

 

 

"ยูริ ฉันไม่...." 

 

 

 

 

 

 

.....

 

 

 

 

 

...

 

เธอไม่ได้รักยูริ คูกิมิยะ แต่เธอรักยูล 



รักควอนยูล



ถึงจะเป็นคนเดียวกัน แต่มันก็ยังไม่ใช่




หัวใจรักเธอคือเจ้าทาสยูล คนเดียวเท่านั้น




เธอจะเผื่อใจไปรักใครหน้าไหน ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เห็นไหม คุณก็ตอบไม่ได้ว่าคุณรักผม คุณมันร่าน มันสำส่อนหลายผัว"

 

 

 

 

"ยูริ ..ทำไมพูดกับน้องแบบนี้ล่ะลูก"

 

 

 

 

 

เธอน้ำตาไหลออกมาอย่างไรไม่รู้ได้

 

 

 

 

 

"ตอบผมมาสิว่าคุณไม่รักผม คุณรักคนอื่น คุณมันมากชู้หลายผัว.....

 

 

 

 

เพี๊ยะ!!!!

 

 

 

 

เธอตบเขาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไป

 

 

 

 

"จะหนีไปไหน"  เขาวิ่งขึ้นบันไดตาม

 

 

 

 

"ยูริ อย่า....." ท่านย่าเรียกสติเขา

 

 

 

 

 

 

"ไม่ไหวแล้วครับท่านย่า ผมคงต้องจัดการสั่งสอนให้เข็ดหลาบ ฝากลางานกับท่านพ่อสักครึ่งวันนะครับ"

 

 

 

 

 

 

 

"งั้นก็..อย่าหักโหมนักล่ะ อายูริ"

 

 

 

 

 

 

ประโยคหลังนี่เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....

 

..

 

 

 

 

 

เมื่อปิดประตูห้อง

 

 

 

 

 

 

ทั้งสองคนโผเข้าหากันราวแม่เหล็กดูด

 

 

 

 

 

 

"คุณหนู...ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าร้อนเหลือเกิน"

 

 

 

 

เขาประกบจูบอย่างหิวกระหาย 

 

 

 

"ฉันก็เหมือนกัน....ยูล.....อืมมมม"

 

 

 

 

 

ผู้กองอุ้มเมียรักขึ้นไปยังบนเตียงนุ่ม

 

 

 

 

 

เสื้อผ้าไม่ต้องพูดถึง

 

 

 

 

 

ไม่กี่เพลานาที พวกเขาก็ไม่มีติดตัวเลยสักชิ้น

 

 

 

 

 

 

เพราะความร้อนของตัวยา 

 

 

 

 

 

และทั้งนิทราที่ผ่านมาก็ยังไม่พอที่จะบอกรัก

 

 

 

 

 

 

 

"อาห์าา ยูลลลล"  

 

 

 

เขาคือยูล ไม่ใช่ยูริอีกต่อไปแล้ว

 

 

 

 

ยูลของเธอคนเดียว

 

 

 

 

รสลิ้นเขา เรียวนิ้วเขา ทำให้ฉันมีความสุขได้ทุกครั้งไป

 

 

 

 

 

 

"คุณหนู ข้าไม่ไหวแล้วว"

 

 

 

 

 

เมื่อเขาแยกขาเธอออกแล้วประกบชิ้นเนื้ออ่อนไหวลงไป

 

 

 

 

เธอเหมือนล่องลอยไปในสรวงสวรรค์

 

 

 

ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด

 

 

 

 

เธอกรีดร้อง จิกหมอนเหมือนคนบ้า

 

 

 

 

ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ทำไมครั้งฉันถึงต้องการเขา ต้องการเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

ผู้กองจิกสะโพกเมียรักแน่น เขาไม่ต้องการให้มีช่องว่างใดๆในโพรงเนื้อรัก

 

 

 

 

 

 

ทั้งบดทั้งเบียดและยังกระแทกแรงไม่ยั้ง

 

 

 

"อ๊ะ อร๊างงงง ~ ~"

 

 

 

 

 

 

ไม่ไหวแล้ว ร้อนจะแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

 

 

 

 

"คุณหนู......อ่าห์ คุณหนู  ซี๊ดดดดด"

 

 

 

 

 

 

 

เมื่อร้อนแรงถึงขีดสุด

 

 

 

 

เขาและเธอจึงระเบิดความสุขออกมาใส่กันและกัน

 

 

 

 

 

 

ผ้าปูเตียงเปียกไปด้วยน้ำใสๆ

 

 

 

 

เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงมีมากมายเยี่ยงนั้น

 

 

 

 

 

เสร็จแล้วเขาลงไปทำความสะอาดเหมือนอย่างทุกครั้ง

 

 

 

 

รสชาติครั้งนี้มันไม่เหมือนที่เคยลิ้มลอง

 

 

 

 

 

 

 

สองสายตาประสานกัน 

 

 

 

รักยูลนะ

 

 

 

 

ข้าก็รักคุณหนู

 

 

 

 

ไม่อยากจากไปไหนเลยเทียว

 

 

 

 

แม้นไม่ได้เอ่ยเอื้อนก็เหมือนรู้ความหมาย สายตาที่เป็นหน้าต่างของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

เที่ยงก็แล้ว

 

 

 

 

 

บ่ายก็แล้ว

 

 

 

 

 

 

เย็นก็แล้ว

 

 

 

 

ยังไม่ออกมาจากห้อง

 

 

 

 

บ่าวไพร่ คนรับใช้เอาข้าวเอาน้ำไปกองไว้หน้าประตูก็ยังไม่สนใจใคร่กิน

 

 

 

 

 

 

 

 

.............

 

 

 

 

 

 

จนดึกมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พวกเขาอยู่ในห้องด้วยกันตั้งแต่เช้าแล้วตอนนี้ยังไม่ออกมา อย่างนั้นหรือครับ "

 

 

 

 

นายพลใช้ความคิด

 

 

 

 

 

พรุ่งนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่างกับยูริ 

 

 

 

 

ทายาทเพียงคนเดียวของสกุลคูกิมิยะ ว่าที่นายพลคนต่อไป

 

 

 

 

 

 

.............





บนโต๊ะอาหารยามเช้า 



ทุกคนลงมากินข้าวตามปกติ



แต่ความเงียบปกคลุมไปทั้งโต๊ะเหมือนไอเย็นจากภูเขาน้ำแข็ง




"เมื่อคืนหลับสบายไหม ยูริ เจสสิก้า"



"ครับคุณพ่อ" เขารีบตอบ




"แล้าหนูสิก้าล่ะ หลับสบายไหม"



"ค่ะ หลับสบายดีค่ะ คุณพ่อ"



พวกเขาตอบแล้วลอบแลยิ้มให้แก่กัน







คงจะไม่เป็นอย่างที่พ่อคิดนะยูริ




เจ้า...ร่วมรักกับเ้ธอแล้วใช่ไหม




ความสุขที่ออกมาจากใบหน้าเจ้าทั้งสองนั้นมันปิดแทบจะไม่มิดอยู่แล้ว




"อายูริยา กินไข่ลวกนี่เยอะๆน้า อาหนูเจสก็เหมือนกัน กินข้าวเยอะๆ ตัวผอมอย่างนี้จะคลอดลูกยากนะรู้ไหม"





"แต่ท่านย่า หนูกับยูริ เราสองคนคงไม่มีลูกด้วยกันหรอกค่ะ"




"หมายความว่าอย่างไรหรือ หนูเจส"







"เธอแค่ว่าคงยังไม่มีตอนนี้นะครับ ท่านย่า บ้าจริง คุณเจส คุณไปพูดแบบนั้นให้ท่านไม่สบายใจได้อย่างไร ไม่รู้จักคิดเสียบ้าง"





สวยและรวยมากโดนผัวเอ็ดกลางวงข้าว





"ค่ะ คุณยูริ ต่อไปฉันจะระวัง และฉันจะ..ทน "




"ดี ..ดีมาก เชื่อฟังสามีดีมากแล้วนะหนูเจส"




"ค่ะ ท่านย่า"




สำรับอาหารเช้าที่จวนคูกิมิยะ 


ข้าวสวย ปลาดิบ  ซุปมิโสะ และสิ่งที่เธอเกลียดมันคือ




แตงกวาดอง





"คีบอาหารให้เมียลื้อหน่อย อายูริ"




"หนูทานไข่ลวกกับข้าวสวยก็พอแล้วค่ะ"




"เป็นสะใภ้ญี่ปุ่นต้องกินอาหารให้ครบทุกจาน ยิ่งยามสงคราม อาหารมีน้อย หนูต้องกินที่เหลือในสำรับให้หมด "




แตงกวา ของที่คุณหนูเกลียด




เขารีบคว้ามันทั้งชามมาทานเสียคนเดียว







"เดี๋ยวออกไปพร้อมกับพ่อเลยนะยูริ"




เขาวางตะเกียบลงแล้วตอบว่า



"ครับ ท่านพ่อ"




ก่อนที่จะเดินออกไป เธอเห็นคอเสื้อเขาไม่เรียบร้อย





รีบลุกขึ้นไปจัดสิคะ




ยูลในเครื่องแบบ หล่อจังเลยนะ



"คุณหนู กลางวันนี้ข้าจะกลับมาทานข้าวที่บ้าน คุณหนูรอข้านะ" เขากระซิบบอกข้างใบหูขาว



"บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแบบนี้ "




ทาสน้อยพยักหน้ารับ



คุณหนูมองกี่ทีก็สวย เขาอดไม่ได้ที่ก้มลงไปหอมสักฟอด 




เสียงกระแอมมาจากด้านหลัง




"ท่านพ่อ..." ผู้กองยูริขยับหมวกแก้เขิน





"ไปกันได้แล้วยูริ"





นายทหารสองคนเดินออกไปแล้ว





ก่อนขึ้นรถ นายพลคูกิมิยะจ้องไปที่ลูกสะใภ้ที่สวยและรวยมาก




เธอก็จ้องเขาตอบเหมือนกัน



แววตาถือดี ไม่ยอมใคร แต่หาได้กร้าวร้าวไม่




-เจสสิก้า จอง เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าอะไรเป็นอะไร คนฉลาดอย่างเธอ คงไม่โง่พอที่จะทำลายสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ใช่ไหม- 



เหมือนนายพลจะสื่อสารกับเธอทางสายตา





-นายพลคูกิมิยะ ฉันรู้ว่าคุณรักยูล ฉันก็รักยูลเหมือนกัน เราต่างก็รักผู้หญิงคนเดียวกัน ฉันจะปกป้องเขาเหมือนกับที่คุณกำลังทำค่ะ-





เธอโค้งให้เขา 




และเขาก็พยักหน้ารับ







................







กระทรวงกลาโหม กองทัพญี่ปุ่นอันเกรียงไกร





"ยูริ ขึ้นไปหาพ่อที่ห้องทำงาน พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"