ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อเธอต้องเลือก
ลู่หานเป็นคนแรกที่เข้าไปในห้อง
ประธานกรรมการผู้จัดการใหญ่
ท่าเรือจองเบย์
"ครับ ได้ครับท่านพ่อ"
ก่อนจะเดินออกมา
ไม่เคยได้คิด ไม่เคยได้ถาม ไม่เคยได้ออกความคิดเห็น
ชีวิตเขาถูกพ่อกำหนดไว้ให้ทั้งหมดแล้ว
คนต่อไป วิคเตอเรีย
ห้องใหญ่ มีโต๊ะรับแขกหรู
"นั่งก่อนสิ ลูกวิค" เขาเชื้อเชิญ
"คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับหนูหรือคะ" เธอแปลกใจเพราะถ้าท่านมีเรื่องจะเรียกเธอไปคุยที่ห้องประชุม
แต่วันนี้เขากลับเรียกเธอเข้ามาที่นี่
ห้องนี้ขลัง และวังเวง
เธอขนลุก
"เราก็รู้จักกันมานานแล้วนะ วิคเตอเรีย พ่อรักเธอเหมือนลูกแท้ๆ เธอก็ทำงานให้พ่อมานาน ..." เขาเอนหลังลงกับเก้าอี้ตัวใหญ่
"คะ.."
"มันถึงเวลาแล้วที่พ่อจะยกอะไรให้เธอบ้าง อย่างเช่น หุ้นในส่วนของพ่อ"
"จริงหรือคะ"
"ก็เธอบ่นว่าไม่อยากรอส่วนของเจสซี่ 3 ปีมันนานเกินไป เอาล่ะ พ่อจะขายให้ แต่เธอต้องทำตามที่พ่อบอกเสียก่อน"
"อะไรหรือคะ คุณพ่อ" เธอตื่นเต้นและดีใจมาก
"วิคเตอเรีย พ่ออยากให้เธอแต่งงานกับลู่หาน"
ข้บรถออกมาจากท่าเรือ
คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
เมื่อคืน
"อ๊ะ....เร่งหน่อยสิคริส "
"ก็เร่งอยู่นี่ไงเล่า"
ฉันแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย
รักเขานะ รักมาก
แต่ทำไม.....
ไม่หวาน ไม่ร้อน และไม่แรง มันจืดชืดเหมือนน้ำเปล่า
"เธอสะกิดฉันทุกวัน จนฉันไม่มีหน้าไปพบบรรพชนแล้วเนี่ย "
ใช่สิ ฉันต้องการเขา แต่เพราะมันว่างเปล่า มันไม่มีอะไรเลย
ฉันแค่ไม่อยากรู้สึกเป็นคนแปลกหน้ากับคุณนะคริส
คืนนี้ฉันต้องเลือก
แต่งงานกับน้องชายคุณ แล้วฉันจะกลายเป็น
วิคเตอเรีย จอง สาวสวยและรวยมากที่สุดในแผ่นดินใหญ่คนใหม่ ทุกคนจะลืมชื่อนังเจสซี่ไปเลยเมื่อได้เจอฉัน
หรืออยู่ดักดานกับคุณต่อไป
คริสตัล จอง
มีนัดกินข้าวนอกบ้าน
เสี่ยวลู่หาน ว่าที่สามีอย่างเป็นทางการของเธอ
"วิคเตอเรีย ทางนี้" เขายืนเรียก
นั่งอยู่ก่อนหน้าแล้วกับเพื่อนอีกหนึ่งคน
ทั้งสองลุกขึ้นมาโค้งให้
"ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ลู่หาน เซฮุน"
ทั้งสองมองหน้ากันและกันแล้วเขิน
แต่เมื่อพอถึงคราวที่ต้องพูดคุยจริงจัง
ทั้ง 3 มีสีหน้าที่เปลี่ยน
"ท่านพ่อให้เราสองคนแต่งงานกัน น่ะ เซฮุน"
"งั้นหรือ " เขายกชาขึ้นจิบ
เซฮุน เขาเป็นนักเรียนทุนวิศวะเดินเรือ เขาเคยถูกท่านพ่อขอให้เลิกคบกับลู่ แต่ตอนนี้ เขาทนเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว พวกเรากลับมาคบกัน
"ไม่ตกใจสักนิดหรือคะ" วิคเย้าน้องเขย
เขายิ้มอาย
"โชคดีจังเลยนะลู่ ที่เธอมีเพื่อนที่รักกันมากอย่างนี้นั่น"
ลู่เอื้อมมาจับมือวิค
"ก็เราแต่งงานกันหลอกๆ เองนะวิคเตอเรีย วันหนึ่่ง เธอเจอคนที่ใช่ ฉันจะหย่าให้เธอเอง"
เธอมีสีหน้าดีขึ้น
"แต่งงานแล้ว แต่สามีฉันกลับไปเทคแคร์ชายอื่นมากกว่านี่นะ เสี่ยวลู่เธอต้องดีกับฉันให้มากนะรู้ไหม"
"จ้า คุณภรรยา"
เธอรักเขาเหมือนน้อง เธอรู้ว่าลู่คบใครอยู่
แต่งงานกันก็ได้ ยังไงก็ไม่มีอะไรกันอยู่แล้ว
คริสตัล เธอไม่รู้ว่าน้องเธอเป็นอะไร
ถ้าฉันแต่งงานไป เธอจะยัง......แบ่งปันความสุขให้กับฉันได้บ้างไหม
เธอจะยอมหรือ ในเมื่อฉันได้ชื่อว่าเป็นเมียน้องชายเธอ
ชื่อเสียง เกียรติยศ หรือ ความรัก ที่เธอจักต้องเลือก
..............
ขับรถไปเรื่อยๆ ไม่อยากเข้าบ้าน
ยังไม่อยากเจอหน้าเขา
ไปหาคุณพ่อดีกว่า ท่านมาแวะที่ค่ายญี่ปุ่น ไกลหน่อยแต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ
ทางเปลี่ยวมาก
ยางรถเธอแบน
เสียงรถมอเตอร์ไซด์เก่าๆ
เขาเพิ่งกลับจากลาดตระเวน
"รถเสียหรือครับ"
เสียงอย่างหล่อ แต่หน้าโทรม ก็คนเพิ่งออกเวรมา
-น่ากลัวจริง เหมือนสัตว์ป่าหน้าเงิง"
"ไม่มีอะไร ขอบใจมากนะ" เธอปฎิเสธเขาอย่างสุภาพ
"ผมคิดว่าคุณรถเสีย หรือไม่ก็ยางแบน แต่ถ้าคุณว่าไม่มีอะไรก็แล้วไป แต่อย่ามาจอดรถไว้คนเดียวกลางค่ำกลางคืนอย่างนี้มันอันตราย"
ดูเธอหน้าถอดสี
"เมื่อหลายวันก่อนก็มีคนร้ายลากผู้หญิงแถวนี้ไปข่มขืน แล้วฆ่าทิ้ง น่ากลัวจริง"
เขากลับไปควบรถมอเตอร์ไซด์ ใส่หมวกทหาร
ดูก็คงจะไม่ใช่คนร้าย เขาเป็นทหารนี่นา
"เอ่อ คือ คุณคะ ..."
เขาสตาร์ตรถแล้ว
"คุณ......."
เธอเรียกเขา
เหลียวกลับมา ชันคางถามเหมือนว่าจะมีอะไรกับเขาอีก ในเมื่อเธอไม่ได้รถเสียไม่ใช่หรือ
"พอดี รถฉันยางแบนนะคะ ช่วยเปลี่ยนยางให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ"
อ๋อ ..... ทำเป็นไม่ไว้ใจ ตอนแรกนึกว่าเขาเป็นผู้ร้ายละสิ พอใส่หมวกทหารนี่ถึงได้เลิกกลัว
เอาสิ แกล้งสักหน่อยเป็นไร
"ผมเปลี่ยนยางรถไม่เป็น ถ้าจะไปตามช่างมให้ก็คงได้ คุณรอผมอยู่ตรงนี้ล่ะ"
เหลียวมองไปรอบๆ
มืด เปลี่ยว น่ากลัว
"หรือจะไปด้วยกันก็ขึ้นมา"
อนิจจาสาวไฮโซ ที่สวยและรวยมากคนต่อไปของแผ่นดินใหญ่ ดูคล้ายจะไม่เคยขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์
ใส่เดรสสั้น
"ควบเลย ทำเป็นไหม ยกขาขึ้นแล้วควบรถนั่น"
"ก็ฉันใส่กระโปรงอยู่ ไม่เห็นหรือ "
เอาจริงสิ
"งั้นก็ซ้อนแบบนั่งป้ายข้าง "
ยิ่งแล้วใหญ่ ทำยังไง งง
-น่าเบื่อจริง พวกญี่ปุ่นไฮโซ-
"ถ้าไม่นั่งฉันก็จะไปแล้วนะ เสียเวลา" เขาสตาตร์รถอีกครั้ง
"ก็มันนั่งยังไง"
เขาจำเป็นได้อุ้มเธอขึ้นมานั่งซ้อนท้ายป้ายข้าง
ออกรถ
"ว้าย...." จะตกมอไซด์
"เกาะเอวผมด้วยสิ"
"ฉันจะต้องเกาะเอวคุณด้วยหรือ"
"ไม่ต้องเกาะก็ได้ ถ้าไม่กลัวตก"
กลัวสิมึง จับนิดเดียวตรงชายเสื้อได้วะ
เขาออกรถเร็ว กระชาก
"ว้ายยยยยยยย"
ขับไปเรื่อยๆ ขยันเบรค ให้อะไรๆ มันกระแทกแผ่นหลัง
"โค้งหน้านั่นมีผีนะ"
กลัวมาก กอดเอวแน่นหน้ามุด
ทีนี้ขับเร็ว
"กรี๊ดดดด ขับช้าหน่อยสิ" เอ็ดตะโรเสียยกใหญ่
พอดีมีรถทหารญี่ปุ่นจอดอยู่แถวนั้น เธอขอตัวลง
พวกนั้นพูดคำนับ
"คุณวิคเตอเรีย"
เธอเดินทิ้งเขาไว้ไม่ขอบคุณสักคำ
"นี่คุณ ไม่คิดจะขอบคุณกันบ้างเลยหรือ"
เชิดใส่
"ทำไมฉันต้องขอบคุณนายด้วย ...."
มองเขาอย่างเหยียดๆ คงเป็นจ่าทหารเรือจนๆละสิ ฉันเคยนั่งซ้อนเธอก็บุญนักหนา
"ก็ผมมาส่งคุณ"
"งั้นหรือ " เธอเดินไปเอาเงินให้เขา
"บ้าจริง คุณเอาเงินมาให้ผมทำไม" ดูเขาตกใจมาก
"ค่าที่พาฉันมาส่ง แค่นี้ละ" เธอเดินกลับไป
"ผมต้องการคำขอบคุณ มิใช่เงินนี่" เขาเขวี้ยงเงินทิ้ง
เธอเหลียวมาดูด้วยหางตา
"งั้นก็..ตามใจ"
จำไว้เลยนะ ยัยปากกว้าง ชื่ออะไรนะ เมื่อกี้เห็นทหารญี่ปุ่นทัก
จำได้ละ ยัยวิคเตอเรีย
................
หนอย ไอ้จ่าเงิง ซอมซ่ออย่างนั้นยังจะไม่รับเงินฉันอีก ชิห์ ...
จะเอาคำขอบคุณงั้นหรือ ไม่มีวันเสียหรอก
สาวสวยและรวยมากที่สุดในแผ่นดินใหญ่ คนต่อไปอย่างฉัน นายคงไม่มีวันได้เจออีกแล้ว
(จริงหรือ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น