[THE FAMOSER] story life! นิยามร้ายปราบหัวใจยัยขี้กลัว

ลำดับตอนที่ #6 : เอาใจฉันไปใส่ใจเธอ (100%)

CHAPTER 4
 

____________________________________________________________________

"ฉัน...ทำอะไรให้นายโกรธมากหรือไง!!"
ฉันผละเขาออกเเล้วรีบวิ่งเข้าห้องของฉัน
ทำไม....เขาถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้กัน!!!
เขาเป็นใครเหรอ....อารมณ์ที่มันไม่เเน่นอนของเขาทำให้ฉัน
สับสน...
ฉันไม่กล้า....ที่จะสู้หน้าเขาเเม้เเต่วินาทีเดียว
"ฮึก..."
น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินออกมา
จากดวงตา
ทำไมต้องร้องล่ะ....???
ไม่เห็นจำเป็นต้องร้องเลย....
มันเป็นเเค่อารมณ์หงุดหงิดของเขาเเค่เสี้ยววินาทีเอง
เเค่...
อารมณ์
...ชั่ววูบ...
ฉันปาดน้ำตาฝืนทำอารมณ์ให้เเจ่มใส
เเล้วเปิดประตูออกไปข้างนอก
เเอ๊ดดด
"เฮือกกก"
ฉันเจอเขานั่งอยู่...
จะทำไงดี
ทำไงดี
จะออกไปข้างนอกยังไงดี??
"กลัวฉันอีกเเล้วเหรอ..."
เขาตีหน้าเศร้า
"ป....เปล่า"
"ฉันอุตสาห์จะทำให้เธอหายกลัวได้เเล้วนิ....เเค่อีกนิดเดียว"
"...."
"ฉํนพลาดสินะ...."
"...."
"ฉันขอโทษ"
คำขอโทษของเขาที่ไม่เคยเเม้เเต่คิดว่าคนอย่างเขาจะเอ่ยออก
มา...คำขอโทษทีอ่อนโยนนี้...
คนเย็นชาไร้หัวใจคนนี้พูดหรือ?!
"ฉ...ฉัน"
"ไม่ต้องพูดเเล้ว!!!!"พูดจบเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอด"....เธอไม่ต้องให้อภัยฉันก็ได้เเค่อย่าหนีฉันไปเหมือนเซอเรส...ก็พอ"
ใครกัน!!!!!ใครคือเซอเรส
"เซอเรส??"
"เเฟนที่พึงบอกเลิกฉันยังไงกันล่ะ"
"เเต่....ฉันไม่ใช่เเฟนนายนะ"
"ฉันเเค่ขอให้เธออยู่เป็นเพื่อนฉันเเค่นั้นเอง..อยู่ที่นี่...อยู่เป็นกำลังใจให้ฉันทำความฝันให้สำเร็จ...เเค่นั้นก็พอ..."
"อ..อือ"
Somewhere, a voice calls, in the depths of my heart
May I always be dreaming, the dreams that move my heart
บางเสียงเรียกร้องในส่วนลึกของหัวใจของฉัน
ฉันมักจะฝัน, ความฝันที่ย้ายหัวใจของฉัน
So many tears of sadness, uncountable through and through
I know on the other side of them I'll find you
น้ำตาดังนั้นส่วนมากของความโศกเศร้านับไม่ผ่านและผ่าน
ฉันรู้ว่าในด้านอื่น ๆ ของพวกเขาฉันจะพบเธอ
Everytime we fall down to the ground we look up to the blue sky above
We wake to it's blueness, as for the first time
ทุกครั้งที่เราล้มลงไปที่พื้นดินที่เรามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีฟ้าข้างต้น
เราตื่นกับสีน้ำเงินมันเป็นครั้งแรก
Though the road is long and lonely and the end far away, out of sight

แม้ว่าถนนที่มีความยาวและเหงาและสิ้นสุดที่อยู่ห่างไกลออกไปจากสายตา
Belive in your heart
เชื่อในหัวใจของเธอ
เรากอดกันอยู่นานมากๆ
เมื่อฉันนึกได้ฉันจึงเป็นฝ่ายผละออก
"ไปหาอะไรกินกันเถอะ"
ฉันเป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน
"อืม"
เขาตอบสั้นๆ
เเล้วพวกเราก็ออกไปหาอะไรกินกัน
โดยลืมเรื่องเเย่ๆที่เกิดขึ้นไม่ถึง30นาทีก่อน
เเล้วเริ่มต้นใหม่.....
มันฟังดูเหมือนคู่รักที่พึ่งจะมีปัญหากันใช่มั้ยล่ะ
เเต่...พวกเรา
ไม่ใช่คนส่วนมากเหล่านั้น
เราเป็นเเค่'มิตร'ที่พึ่งรู้จักกัน...
พวกเราเดินทางกันจนมาถึงร้านคาเฟ่เล็กๆ
ซึ่งก็มีอาหารตามสั่งอยู่
ฉํนก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับอาหารเท่าไร
"เธอจะสั่งอะไร"
เขาถามด้วยสีหน้านิ่งๆ
"ม...ไม่รู้สิ เเหะ เเหะ"
"เลิกทำเสียงติดอ่างได้เเล้ว"
"ก็...อืม"
"ดี..."
"นี่!!ซัมเมอร์ตอนนั้นฉันเห็นนายบอกนักข่าวว่านายโสดไม่ใช่เหรอ??"
"งั้นก็เป็นข่าวสิฉันรำคาญ"
เออใช่...ลืมไปเลยถามอะไรโง่ๆเนี่ยยัยสโนว์TOT
"อ..อ่อจริงด้วย^^"
ฉันยิ้มเหยียดๆ
"ว่าเเต่..."
เขาพูดเเล้วเอื้อมมือมาจับผมของฉัน
"?!!"
"เธอมัดผมก็น่าจะสวยดีนะ...ทำไมไม่หัดรัดผมบ้างล่ะ"
"ก็...-////-"
 

เมื่อสโนว์ยังอยู่ป.6
 

สโนว์เป็นเด็กที่มั่นใจเเละไม่เคยกลัวใครเเถมยังเเทบจะมีคนเข้าใจว่า
เป็นทอม....
ใช่เเล้วล่ะ
ใครๆก็เข้าใจว่าเป็นทอมใช่มั้ยล่ะสโนว์จึงมัดผมโดยตลอด
ไม่ว่าจะเป็น
หางม้า เเกละต่ำ มัดมวยผม บลาๆอีกเยอะเเยะถมเถ
จนกระทั่ง
"นี่!!!!ยัยโนว์"
"ห๊ามีไรว่ะ"
"เเกไปดูหน้าห้องดิ"
"เออๆ"
เพื่อนสาววัยใสของสโนว์ลากสโนว์ออกไปเพื่อดูหน้าห้องของตน
"เห้ย!!!ไอ้บ้าเมย์นี่มีม๊อบมาลงเหรอว้ะ"
สโนว์ถามเพื่อนสาวของตน
"ไม่รู้โว้ยยยยยยย"
"กรี้ดดดดพี่โนว์เท่ห์อร้าาา"
"น้องโนว์โครตน่ารักเลยว่ะ"
"กรี้ดดดเป็นเเฟนกับเค้านะค้าาา"
เสียงหลากหลายจากหลายคนหลายกลุ่มดังออกมาจากหน้าห้อง
"โอ้ยๆพอๆ"
ในที่สุดสโนว์ก็พูดออกไป
"มีอะไรกันฉันจะกลับบ้าน-*-"
"พี่โนว์เท่"
เเละหลากเสียงอีกมากมาย
"โอ้ยๆหยุดเหอะๆฉันไม่ชอบให้พวกเธฮมาตามบ้าฉันถึงเเบบนี้ถ้าจะชอบอ่ะชอบไปเหอะฉันสนใจเรื่องเรียน"
สโนว์รีบผละออกมาจนออกมาจากโณงเรียนได้
วันนั้นสโนว์รู้สึกอ่อนล้าเหลือเกินอ้ะ...ฉันลืมบอกว่ามันคือ
...วันวาเลนไทน์...
วันต่อมา
มีเสียงซุบซิบนินทาจากคนรอบข้างมากมาย
เพราะเรื่องเมื่อวานเเท้ๆ
"พี่โนว์หยิ่งวะ"
"คิดว่าตัวเองดีไงว่ะ"
"หน้าบานชิฟ"
ไมันผมก็ไม่เห็นจะสวย"
"ทำตัวเท่"
วันนั้นเองเป็นวันที่สโนว์กลายเป็นคนขี้ระเเวง
กลัวไปหมด
หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องที่สาวๆคิดไม่ออกว่าจะเกิด
นั่นก็คือ...
สโนว์กลบายเป็นสาวหวานภายในพริบตา
เเค่วันเดียวทำให้เธอเปลี่ยนไป
เเค่เสียงนินทาว่าร้ายภายในวันเดียวทำให้เธอเปลี่ยนนิสัย
เเค่นิสัยเเย่ๆเห็นเเก่ตัวก็หายไปในชั่วพริบตา
เธอกลายเป็นที่รักของเพื่อนอีกครั้ง
เเต่ไม่ใช่ด้านชู้สาวเเต่เป็นด้านมิตรภาพ
ใช่เเล้ว..นี่เเหละคือคว่มหลังเเย่ๆของยัยขี้กลัวเเละยัยเพิ้งปล่อยผมคนนี้
 

กลับมาที่ปัจจุบัน
 

"นายเข้าใจเเล้วนะ"
"ไม่เป็นไรฉันจะทำให้เธอเปลี่ยนเป็น"อีกคน"เอง!!!"
 

_____________________________________________________________________
TALK
อ่าจบเเล้วตามคำเรียกร้องงงงเละสัญญานะจ่ะ
เเละเรื่อของเมนี่กับทิวดอล์มต้องขออภัยนะคะเพราะเข้าไม่ได้...
เราคงจะไม่ได้อ่านยัยเมนี่เเล้ว(._.)
ขออภัยจริงๆค่ะเเต่ถ้าเเก้ได้เมื่อไรจะเเต่งต่อให้ทันทีนะคะ^^