My Character room

ลำดับตอนที่ #15 : Markov Akilina[แวมไพร์จอมเวท (YAOI)]

O W E N TM.

ใบสมัคร




(มนุษย์กับแวมไพร์.. คงอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆสินะ..?)

 

ชื่อนามสกุล: มาร์โคฟ อากิลิน่า (Markov Akilina)

ตระกูล: : ซอเรนอฟ

อายุ:อายุจริงคือ74ปี ส่วนอายุของรูปร่างก็ราวๆ16(พอดีเป็นแวมไพร์แล้วอายุหยุดค่ะ)

ราศี:เมษ

รูปร่างลักษณะ:เรือนผมซอยสั้นสีน้ำตาลเข้มจัดจนเกือบดำ ดวงตาคมสีน้ำเงินเข้มซึ่งฉายแววตาแห่งความโดดเดี่ยว รับกับคิ้วสีน้ำตาลสวยได้รูป สันจมูกโด่งกำลังดี รีมฝีปากเป็นกระจับเล็กๆอมชมพูนิดหน่อยเหมาะกับดวงหน้าเรียวหวาน รูปร่างสูงโปร่ง(180 ซม.) ผิวเนียนสีขาวเหมือนน้ำนม

นิสัย:เป็นคนที่มีมารยาทโดยกำเนิดอย่างไม่มีใครสอน,ขี้เบือและเบื่อง่ายมากถ้าไม่สนใจจริงๆ,ชอบความท้าทาย,มีความมั่นใจในตนเองสูง,ภายนอกดูหยิ่ง ไร้มนุษยสัมพันธ์ สุขุม เยือกเย็น แน่วแน่ แค่ความจริงแล้วตรงข้ามทั้งหมดหากตีสนิทกับเขาได้ แถมไปเลยสกิลขี้อ้อน!!(?),รักในการเปลี่ยนแปลง เป็นคนมีสไตล์ แต่บางครั้งก็ชอบทำตัวชิลล์ๆ ง่ายๆคืออารมณ์ไม่ค่อยแน่นอน,รักและเคารพเกียรติของตัวเองและคนอื่นเสมอ,อารมณ์ร้อนและควบคุมตัวเองไม่ได้ตอนโกรธ,มองโลกทั้งแง่บวกและลบอย่างรอบคอบ,รักสันโดษ,ขี้เหงา แต่หาเพื่อนไม่ค่อยจะได้,ถ้าสนิทแล้วจะรู้ว่าเขาซนยิ่งกว่าเด็กประถมซะอีก..,ชอบอ่านหนังสือและหาความรู้อยู่ตลอดเวลา เพื่อหาวิธีที่จะได้กลับเป็นปกติอีกครั้ง,รักสงบ ให้ความเงีบยสยบทุกอย่าง(?),พูดน้อยมาก แทบจะถามคำตอบคำ พูดลงท้ายด้วยความเสมอเว้นแต่จะพูดกับตัวเองและคนที่สนิทจริงๆเท่านั้น ไม่ทักใครก่อน

ประวัติภูมิหลังครั้งเป็นมนุษย์:เป็นเด็กหนุ่มลูกชาวนาชาวยูเครนที่มีฐานะปานกลาง ชีวิตไม่มีอะไรมากนอกจากตื่น ไปเรียน กลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยที่ดูอย่างกับคุณชายทำให้คนอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าหาทำให้มีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว(และเป็นคนแรกที่กล้าพูดคุยกับเขา)ในวัยสิบสี่จะเรียกว่าเพื่อนตายเลยก็ได้เพราะทั้งคู่สนิทและรู้ใจกันมากจริงๆ รอยยิ้มจากริมฝีปากอันเย็นชานั้นเขาก็เป็นเพียงคนเดียวที่ได้เห็น เมื่ออยู่ด้วยก็รู้สึกสบายใจ

แต่.. ต่อมาวันหนึ่ง

เพื่อนคนนั้นโดนบังคับจากพวกแก็งค์อันธพาลในรร.บังคับให้รวมหัวกับพวกตนแกล้งมาร์โคฟ แล้วด้วยความจำยอม เขาเลยต้องให้ความรวมมือแบบเนียนๆโดยที่มาร์โคฟยังไม่รู้ หลายวันต่อมา วันนั้นมาร์โคฟมารร.สายเพราะเกิดเหตุขัดข้องกับรถบัสที่นั่งเป็นประจำ เขารีบเดินเข้ามาในห้องเรียนซึ่งคนในห้องกำลังเริ่มเรียนกันแล้ว ทำให้เขารีบมาก โดยไม่รู้เลยว่าเหนือประตูนั้นมีถังสีถูกแขวนไว้อยู่(ฝีมือแก็งนั้นนั่นแหละ) แรงกระแทกจากประตูทำให้สีเหล่านั้นหกลงมาทั่วตัวเขาพร้อมกับรางกายที่ล้มลง เพื่อนสนิทของเขารู้ถึงแผนการอันหยามเกียรตินั่นอยู่แล้ว แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคนในห้อง สายตาเหี้ยมเกรียมขากผู้ที่วางแผนส่งมาหาเพื่อนของเขา ทำให้จำต้องทำทีเป็นหัวเราะตาม ถึงจะไม่อยากทำเลยก็ตาม...

มาร์คอฟทั้งเสียใจและโกรธ.. ไม่ใช่พวกนักเลงนั่น แต่เป็นเพื่อนผู้ทรยศต่างหาก ความรู้สึกอยากขอความช่วยเหลือถูกกลืนหายลงไปในความมืดมิดของความคิดเมื่อกำลังถูกเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดเยาะเย้ย เขารีบลุกขึ้นและวิ่งออกไป...เพื่อซ่อนน้ำตาอยู่ในจุดใดจุดหนึ่งของรร. สีอันน่ารังเกียจเหล่านั้นยากที่จะลบออก.. และเพื่อนคนนั้นไม่สามารถที่จะตามไปได้ ไม่งั้นคงได้รับผลจากเหล่าหัวโจ็กแน่ๆ

หลายวันผ่านไปจนเป็นเดือน จากเดือนก็ล่วงเลยไปเป็นปีโดยที่ไม่ทันรู้ตัว...มาร์คอฟกับเพื่อนคนนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันก็ตาม และการกลั่นทวีหนักขึ้นเรื่อยๆ มาดคุณชายในอดีตถูกลดลงเหลือแค่ไอ้เด็กอ่อนแอที่มารร.เพื่อถูกรังแกเท่านั้น...

ไม่ได้บอกผู้ปกครองซึ่งไม่ได้มีเวลาให้นัก...

ไม่ได้บอกอาจารย์ซึ่งไม่ได้มีท่าทีว่าอยากให้ความช่วยเหลือ...

เก็บกด...

ค้นหา... เขาหาวิธีที่จะหนีจากวงจรอันน่าเบื่อและเน่าเฟะนี้ของมนุษย์...

พลังที่จะจัดการกับพวกนั้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการ...

การเปลี่ยนตนเองเป็นแวมไพร์ด้วย 'บทสวดและพิธีกรรม' จึงได้เริ่มขึ้น...

มันสำเร็จ ถึงเขาจะยังไม่ค่อยเชื่อก็ตาม แต่มันก็ได้สัมฤทธิ์ผลแล้ว

หลายวันหลังจากนั้น คนทั้งหมดของแก็งนักเลงไม่มารร.ซักคน...เพื่อนของมาร์คอฟรู้สึกสังหรรืใจแปลกๆที่มาร์คอฟไม่ได้มารร.ด้วย ความรูเสึกสำนึกผิดและต้องการการอภัยมีอยู่เต็มอก แต่กลับไร้โอกาสที่จะพูดออกไปเลยน่ะสิ...

เย็นวันนั้นซึ่งหิมะกำลังตกเล็กน้อย เพื่อนคนดังกล่าวได้รับข้อความให้ไปเจอกับมาร์คอฟที่ฟุตบาทหน้ารร. เขาจึงตกลงทันทีเพราะเห็นสิ่งนี้เป็นโอกาส

มาร์คอฟยืนรออยู่ที่นั่น ผ้าพันคอผืนใหญ่ปิดมิดปาก เพื่อนเดินเข้าไปหาเขาและกำลังจะกล่าวคำขอโทษ แต่มาร์โคฟดันชิงพูดถึงสิ่งที่เขาเยาะเย้ยตนในปีที่แล้วซะก่อน เขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ความโกรธของมาร์โคฟกำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ...

คำขอโทษถูกกล่าวออกมา.. แต่มาร์โคฟกลับมึนเมาด้วยโทสะที่ถูกเก็บลึกเอาไว้ในจิตใจ ไม่มีคำให้อภัยหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากใต้ผ้าพันคอ ยกเว้นแต่คำพูดเสียดสี...พวกเขามีปากเสียงกัน

มาร์โคฟหมดความอดทนที่จะคุย หมัดซึ่งเขาต้องการระบายออกไปถูกชกลงไปบนแก้มของเพื่อนคนนั้นอย่างแรงท่ามกลางสายตาของอาจารย์ นักเรียน และคนทั่วไปอีกจำนวนมาก ด้วยแรงที่มากกว่ามนุษย์ทำให้เพื่อนถลาล้มลงไปกลางถนน...

รถสิบล้อกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูง...วิ่งทับร่างเขา...

มาร์โคฟตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูกแม้แต่หายใจ เขาไม่ได้ต้องการให้เพื่อนรักตายซะหน่อย...สายตาของร่างที่ยังมีชีวิตอยู่ถึงท่อนล่างจะแทบแหลกเหลวมองมาที่เขาอย่างอ้อนวอนในการให้อภัย...

ประวัติตอนที่เป็นแวมไพร์:เหตุการณ์จากตอนนั้นทำให้เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดมากเหลือคณานับ ความกดดันถูกเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆโดยผู้คนรอบข้างทำให้เขาตัดสินใจวิ่งหนีออกมาจากจุดจุดนั้น ละทิ้งครอบครัว และความสะดวกสบายอื่นๆในเมือง และหลบซ่อนจากมนุษย์ให้ได้มากที่สุด

จนกระทั่งพบกับสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลซอเรนอฟ และถูกชักชวนเข้ามา

เขาจึงได้สังกัดอยู่ในตระกูลนี้ไป ไมได้มีอะไรโดดเด่นนัก เพียงแค่คอยสนับสนุนสนับสนุนอะไรต่างๆของตระกูลอยู่เงียบๆ พร้อมๆกับหาความรู้ในศาตร์ต่างๆของโลก

เวทธาตุ:ดิน

เวทที่ใช้:Falland(ปฐพีที่ร่วงหล่น) - เป็นเวทที่จะทำให้พื้นดินเปลี่ยนรูปอย่างกระทันหัน แล้วแต่ความต้องการของเขา เช่น กลายเป็นรอยแยก ดินถล่ม แผ่นดินสั่นไหว(แต่ก็ทำได้ไม่แรงเท่าทำแผ่นดินไหวจริงๆโดยธรรมชาติ)

Rage of lava(ความเดือดดาลแห่งอัคนี) - จะทำให้ลาวาพุ่งออกมาจากพื้นดิน.. ส่วนพื้นที่ที่จะเกิดความเสียหายนั้นขึ้นอยูกับสถานที่ ถ้าใต้ดินมีแม็กม่า(ลาวา)เยอะ ผลกระทบก็จะเยอะตามไปด้วย

antigravitation - เป็นการต้านแรงโน้มถ่วงของโลก เช่นยกสิ่งของ ก้อนหินใหญ่ๆ คน หรืออะไรก็ตามที่ต้องการ แต่ก็มีเวลาจำกัดแค่ 5 นาที และจะไม่เป็นผลกับคนที่มีพลังเวทสูงพอที่จะหักล้างกันได้

Burst - ทำให้อะไรก็ตามที่ต้องการแตกออกเป็นเสี่ยงๆด้วยความเร็วสูง อาจจะฟังดูไม่อันตรายน๊าาาาาา แต่ถ้ามีก้อนหินแยกออกเป็นเสี่ยงๆด้วยความเร็วสูงด้วยแรงต้านแรงโน้มถ่วง การเสียดสีกับอากาศ(ที่อาจทำให้ไฟลุกได้) ความเร่ง ฯลฯ ปะทะกับรถสิบล้อคันนึงสภาพคงไม่เหลือ<3

สิ่งที่ชอบ:เพื่อนคนนั้น(ในฐานะเพื่อนตริงๆค่ะ ไม่มีอะไรเกินเลย),

สิ่งที่เกลียด:ถูกเยาะเย้ย,ถูกทอดทิ้ง,โดนดูถูก,การสูญเสีย,ความน่าเบื่อ

แพ้:-

อยากมีคู่ไหม:มีก็ดีค่ะ แต่ไม่มีก็ดีอีกแบบ(?) สรุปคือแล้วแต่ไรต์ค่ะ!

S หรือ M: อืม... ก็ปกติเขาไม่ค่อยชอบใช้ความรุนแรงอ่ะค่ะ แต่ถ้าไรต์ต้องการก็ได้ทั้งสองสายแล้วแต่เหตุการณ์ค่ะ!

เพิ่มเติม:-เพื่อนคนนั้นของเขาชื่อเทมริน พาฟริค(Tamryn Pavrik)ค่ะ และความจริงเขายังไม่ตายนะคะ เพียงแต่เป็นอัมพาตท่อนล่างและตอนนี้ยังนั่งรอมาร์โคฟที่อาจจะกลับมาหาเสมอ เป็นคนเฮฮา บ้าบอ คอแตก แจกมุก(ตลกหน้าตาย) ชอบดีดกีต้าร์(เพื่อจีบสาว ทำให้ตอนนี้มีภรรยาคอยดูแลไม่1คน!!(จีบติดตอนอายุเกือบ40ตอนนี้อายุ74เรียบร้อย ภรรยาชื่อสเว็ตลาน่า อายุน้อยกว่าราวๆ15ปี.. ))

-ทำอาหารและงานบ้านงานเรือนได้ดีมาก เพราะต้องอยูคนเดียวบ่อยๆตอนที่ยังเป็นมนุษย์

-หากมีการต่อสู้เกิดขึ้นเขามักจะพยายามหลีกเลี่ยงการใช้ความรุนแรงค่ะ ออกไปทางจิตวิทยาในการไกล่เกลี่ยมากกว่า แต่ถ้าสู้ก็พอโอเคค่ะ ไม่เก่ง ไม่แย่