มิอาจพราก

เสียงนางฟ้าจากตุ๊กตาตัวเล็ก

ท่ามกลางลมหนาวอ่อนๆ พร้อมใบไม้อันพริ้วไหวจากต้นนางพญาเสือโคร่ง พื้นดินสีขาวอ่อนที่ถูกย้อมไปด้วยใบไม้แห้งสีส้มของฤดูใบไม้ร่วง ภาพเบื้องหน้าของผมในตอนนี้สำหรับผู้คนหลายๆคนอาจจะเป็นเพียงสวนต้นไม้เท่านั้น แต่สำหรับผมแล้ว มันเป็นสถานที่ที่ตรางตรึงภายในใจผมนับตั้งแต่วันที่ผมได้พบกับเธอ

ตาผมชั่งพร่ามัว น้ำตามันเอ่อล้นอย่างไม่ขาดสาย คมมีดในอดีตกลับมาทิ่มแทงใจผม ผิดหวังกับความผิดพลาดที่ผ่านมา แต่สุดท้าย ก็ได้แต่นั่งถามตัวเองว่า ถ้าสามารถย้อนอดีตกลับไปได้ ผมจะทำอย่างไร............................................................................................................................................


" โด เร มี ฟ้าาาาาา"
" เห้ยๆ เสียงใครวะ" เด็กผู้ชายร่างเล็กหันไปถามกลุ่มเพื่อนของเขา พร้อมกับตาเหม่อมองเด็กหญิงตัวน้อยๆกำลังขับร้องเพลงอยู่ใต้ต้นนางพญาเสือโคร่ง
" เรน มึงจะถามพวกกูทำไมวะ ทั้งๆที่ตาแกก็มองต้นเสียงอยู่" เด็กผู้ชายที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มตะคอก แต่ไม่ทันที่จะพูดเสร็จ เรนก็เดินไปหาต้นเสียงเสียแล้ว
" แมร่ง เสือผู้หญิงตั้งแต่10ขวบเชียวนะมึง"

เรนรีบเดินไปทางนางฟ้าตัวน้อยๆอย่างรวดเร็ว