มรสุมแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก

Chapter 1



เป็นเวลาสี่ทุ่ม 25 นาทีล่วงมาแล้ว....วันสุดท้ายของซัมเมอร์ที่แสนจะคิดถึง ของเด็กสาวร่างบาง ที่อายุเพิ่งจะครบ 15ปี 
เด็กสาวยังคงครุ่นคิดถึงวันพรุ่งนี้....วันแรกที่เธอจะได้เป็นเด็กมัธยมปลาย ของโรงเรียนมยองมุล ....
" เห้อออ...ยัยแฮยอน จะทำตัวให้ถูกยังไงดีเนี่ย...?? " หญิงสาวงุ่นง่านกับตัวเอง ทั้งๆที่กระเป๋าและยูนิฟอร์มก็พร้อมสรรพอยู่แล้ว
" พรุ่งนี้...ฉันจะได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้นไหมนะ เกอินมันจะอำฉันหรือเปล่าเนี่ย?.... ฉันรับไม่ได้ ที่จะต้องอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางรุ่นพี่และคนไม่รู้จักเป็นร้อยๆหรอกน้าา..ฮือๆ พระเจ้าได้โปรด ดลบันดาลอย่าให้ลูกโดดเดี่ยวเล้ย " เธออ้อนวอนกับตัวเอง และพยายามข่มตาให้หลับไปจนได้

เช้าวันใหม่...วันที่25เดือนสิงหาคม ปี2007 ..
วันแรกเริ่มขึ้นแล้วสินะ  เธอก้าวเท้าเข้าไปในโรงเรียนมัธยมปลายที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดคังวอน เธอจ้องมองผู้คนมากหน้าหลายตาที่เธอไม่คุ้นเคยยืนสลอนในลานกว้าง สนามบาสและตามตัวตึกเต็มไปหมด แต่เธอไม่ได้สังเกตุเลยว่าคนเหล่านั้นก็มองเธอตอบด้วยเช่นกัน โดยมากก็มองอย่างชื่นชม และอีกจำนวนไม่น้อยเลยที่มองอย่างหมั่นไส้... เธอยังคงเดินลอย สำรวจอาคารต่างๆในโรงเรียน จนพบกับยุนเกอิน เพื่อนสนิทของเธอ
" ฮ้า!!! ยัยเกอิน ?!?" เธอเรียกอย่าง งงๆ
" อะไรกันยะแฮยอน เจอฉันที่นี่มันแปลกตรงไหน? ดูสิ ทำหน้าเหมือนกับเจอฉันในข่าวอาชญากรรมอย่างนั้นแหละ "
เด็กสาวผิวขาว ตัวเล็ก ตากลมโต พูดตอบพลางยิ้มกว้างจนตาหยี๋ให้กับเธออย่างเคย 
"ป่ะ ไปเดินรอบๆส่องสำรวจโรงเรียนใหม่กันดีกว่า~ " เกอินพูดอย่างร่าเริงพลางฉุดแขนเพื่อนรักเดินออกจากหน้าตึกเมน
"แหม ใครจะรู้ล่ะว่าเธอจะทำได้... คนอย่างยุนเกอิน พยายามจนติดโรงเรียนระดับท็อปแบบนี้ได้ เพื่อนชั้นนี่เก่งไม่เบาเลยนะเนี่ย "  ร่างบางพูดแซว
" แฮยอน...พูดเหมือนคนอย่างฉันจะไม่มีสมองอย่างนั้นแหละ ถึงฉันจะขี้เกียจ แต่ลองจะพยายามอะไรแล้ว ต้องทำมันให้ได้ fighting!!!! " เกอินพูดแทบตะโกนจนกลุ่มคนโดยรอบมองด้วยความตกใจปนขำเล็กๆ แฮยอนถึงกับต้องห้ามปราม
" เฮ้ย เกอิน แกจะพูดซะลั่นทำไมล่ะ ดูสิ เค้ามองกันใหญ่แล้วน่ะ " 

วันนี้ไม่ต้องบอกว่าเธอดีใจมากแค่ไหนที่ได้เจอกับเพื่อนรักที่นี่เพราะไม่คิดว่าเกอินจะติดที่เดียวกันกับเธอ เกอินไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไร แต่ด้วยความที่พยายามจะตามมาเรียนกับเพื่อนรักอย่างแฮยอนให้ได้ เธอจึงพยายามจนสำเร็จ ด้วยคะแนนเกรด 3.58
เกอินได้เรียนห้องเดียวกีบแฮยอนอีก ทำให้แฮยอนใจชื้นขึ้นที่ไม่ต้องโดดเดี่ยว เพราะโดยนิสัย เธอเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าไปทำความรู้จักกับใคร และออกจะขี้อายมากไปเสียด้วยซํ้า จึงทำให้เธอไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก 

หลังพักเที่ยงแล้ว คาบต่อไปของเธอคือวิชาพละ แฮยอยแอบบ่นในใจว่าทำไมต้องเรียนด้วยนะ เธอไม่ชอบมันเอาซะเลย....
ตรงข้ามกับเกอิน ที่ออกจะตื่นตัวและร่าเริงจนขีดสุดที่จะได้ไปยืดเส้นยืดสาย หลังจากที่นั่งเบื่อในห้องสี่เหลี่ยมจนหลับแล้วหลับอีกในระหว่างที่อาจารย์สอนสมการน่าเบื่อพวกนั้น ตรงข้ามกับแฮยอนที่ฟังอย่างมีสมาธิ

นักเรียนม.3นั่งจับกลุ่มอยู่ตรงมุมหนึ่งของโรงยิม โดยมีโค้ชคอยแนะนำวิธีปฎิบัติตัวระหว่างเรียนในคาบวิชานี้ เด็กๆนั่งฟังอย่างตั้งใจจนกระทั่งโค้ชให้แยกย้ายออกกำลังกายในโรงยิม ระหว่างที่เธอและเกอินนั่งพักอยู่หลังจากออกกำลังกายอย่างหนักนั้น มีเสียงของกลุ่มสาวๆที่ยืนถัดจากกลุ่มเธอซุบซิบกัน
"นี่ๆๆๆ นั่นมันรุ่นพี่ซอนแจ และพี่วอนโฮ นี่ หล่อชะมัดเลยอ่ะ" เสียงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาในกลุ่ม4-5คนนั้น
" สงสัยมาล่นบาสแน่ๆเลย ดูสิ เท๊ เท่ห์นะเธอ " สาวร่างอวบพูดขึ้นบ้าง
" ไม่น่าเชื่อนะ ว่าพี่เขายังโสด พวกเรายังคงมีสิทธิ์สินะ~" สาวสูงโปร่งพูดด้วยนํ้าเสียงหวานเยิ้ม

แฮยอนมองไปที่ประตูยิม ก็เห็นชายหนุ่ม5-6คนในชุดกีฬาเดินเข้ามา ....หล่อ...เขาดูดีจริงๆด้วย...
ร่างที่สูงเกิน 180 กล้ามแขนที่ดูแข็งแรง ผิวสองสีแต่ดูเรียบเนียน ผมที่ถูกตัดมาอย่างดี และย้อมสีนํ้าตาลจนเกือบอ่อน ตาแหลมคมที่รับกับคิ้วเข้ม จมูกโด่งเรียวได้รูป และใบหน้าที่คมสัน ดูแข็งแรง ปากบางชมพูที่ดูมีเสน่ห์นั่น... นายนี่เป็นนายแบบหรือดาราได้สบายเลยนะเนี่ย 
เธออึ้งอยู่ในพวังค์ ที่กำลังพิจารณาชายหนุ่ม ที่ยาวนานเกิน จนเกอินต้องเขย่าตัวเพื่อเรียกสตืเธอ
" นี่ แฮยอน เหม่ออะไรอ่ะ? ปิ๊งนายรุ่นพี่นั่นหรอ กิ๊วๆๆ ฮ่าๆๆๆ" เกอินหยอกเอินปนหัวเราะ
" โธ่ บ้าสิ เขาดูดีจะตาย คนอย่างฉันคงไม่มีสิทธิ์จะปิ๊งหรอก "​ ร่างบางพูดแบบหมดหวัง
แต่ที่จริงเธอไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างที่เธอคิดหรอก นอยด์ไปอย่างนั้นเองเพราะความไม่มั่นใจในตัวเองที่มีมา
ตากลมโตเป็นประกาย ปากบางเล็กที่ออกสีแดง จมูกโด่งรั้น และใบหน้าเล็กได้รุปของเธอมันช่างเข้ากันและดูมีเสน่ห์ ผมดำยาวกลางหลังที่ตัดกับผิวขาวใสของเธอแล้ว เธอก็คือเด็กสาวที่น่ารักคนหนึ่งเลยหล่ะ
เธอนั่งจนโค้ชต้องสั่งให้ลุกมาออกกำลังกายเสียบ้างเพราะโค้ชเริ่มเอะๆแล้วว่าเด็กสาวส่วนใหญ่เริ่มจะอู้ ทันทีที่กลุ่มของชายหนุ่มเดินเข้ามา
ระหว่างที่เธอจะเดินไปออกกำลังกายอยู่นั้น เธอดันเดินไปได้จังหวะนี้... พอดี....
โป๊ก!!!! ลูกบาสที่หลุดลอยละลิ่วมาจากกลุ่มของชายหนุ่มปะทะเข้าที่หัวเธออย่างจัง!!!!
" อ๊ะ!!! โอ้ยยยย~ " เสียงของแฮยอนสะกดทุกสายตาในโรงยิม เกอินรีบวิ่งไปหาเพื่อนสาวทันที
ต้นเหตุรีบวิ่งมา ขอโทษทันที
" เอ่อ ขอโทษนะ เธอ...ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?" เสียงทุ้มพูดอย่างประหม่า แกมรู้สึกผิด ทันทีที่เห็นหน้าบูดบึ้งเพราะความเจ็บของอีกฝ่าย
เขารู้สึกถูกสะกดด้วยเวทย์มนต์อะไรสักอย่าง... เธอเป็นใครกันนะ ... ทำไม ข้างในตัวฉันมันปั่นป่วนไปหมดแบบนี้?
" ไม่เป็นอะไรค่ะ" เธอตอบอย่างสุภาพ พยายามคุมนํ้าเสียงให้เรียบนิ่ง
เขาฉุดตัวเธอขึ้นมา พร้อมขอโทษเธอเสียยกใหญ่ ....

แต่ทำไม ต้องขอโทษขอโพยมากขนาดนี้? เด็กคนนั้นไม่เป็นอะไรมากเสียหน่อยนี่ ชายหนุ่มก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...

ส่วนเธอเอง..ก็รู้สึกถึงความประหลาดในความรู้สึกตัวเองเช่นกัน.... ความเจ็บหายไปไหน? ทำไม ฉันถึงรู้สึกอบอุ่นอย่างนี้นะ

ประหลาดใจตัวเองจัง......