คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Nomally for Us] Part 1 - IT'S JUST A LITTLE THING FOR U AND I
TITLE :: NORMAILLY OF US
PART :: 1 - IT'S JUST A LITTLE THING FOR U AND I
COUPLE :: MINHYUN X MINKI
RATING :: PG - 15
AUTHOR BY liliar
NOTE :: ฟิคชั่นฮยอนเร็นเรื่องแรกอย่างไรก็ฝากไว้ด้วยนะคะ 
)
คุณคิดว่าเดี๋ยวนี้คำพูดที่ว่า “ผู้ชายโตเป็นสาวกันไปหมด” นั้นจริงไหมครับ..
ผมว่า...บางทีอาจจะเป็นแค่หน้าตาแต่ไม่ใช่นิสัยหรอก...
เพราะชเวมินกิคนนั้น...
ถึงจะสวย...แต่ก็แมนใช่ย่อยเลยละครับ
ร่างเล็กภายใต้เสื้อโค้ดตัวหนากำลังเดินฝ่าอากาศแสนหนาวที่สามารถทำให้ผิวของเขาแตกได้เข้าไปในบริษัท... วันนี้เขาต้องเข้ามาซ้อมเต้นเหมือนช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา...ใกล้จะเดบิ๊วต์แล้วก็ต้องเหนื่อยเป็นพิเศษเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่...
...แต่อากาศหนาวๆแบบนี้ก็น่าจะได้อยู่บ้านนอนสบายๆเหมือนกันนะ...
เมื่อคิดได้ดังนั้นใบหน้าที่เรียบเฉยแล้ว ก็เรียบเฉยยิ่งกว่าเดิมเสียอีก.... เขาไม่ใช่คนหน้านิ่งอะไร... แค่หน้าเฉยๆมันเป็นแบบนี้...ก็เท่านั้น...
“น้องมินกิมาสายยยยยยยยยยย” ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องซ้อมก็มีเสียงดังขึ้นมาทันที... ใบหน้าหวานที่นิ่งแล้วนิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีกขั้น....
“ไม่ได้มาสาย มาพอดีเวลาต่างหาก” ร่างเล็กตอบกลับไปพร้อมกับหันหลังปิดประตูห้องซ้อม
“ก็สายสุดไม่ใช่รึไง” คนตัวสูงกว่าที่นั่งนิ่งอยู่ที่มุมห้องเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ไม่หันมามองด้วยซ้ำ... ร่างเล็กนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออก ทำแค่เปิดกระทืบเท้าแรงๆแล้วเขวี้ยงกระเป๋าลงพื้นอย่างไม่ใส่เพื่อเป็นการระบายอารมณ์เท่านั้น...
ซึ่งพฤติกรรมแบบนั้นทำให้คนอายุมากกว่าอีกสามคนส่ายหน้าอย่างระอา... จนคนอายุมากกว่าต้องเอ่ยปากเตือน แต่กลับถูกตอกกลับมาอย่างน่าสงสาร...
....น้องเล็กสุดในวงน่ะ....
ถ้าไม่มีเหตุผลที่เพียงละก็... เถียงแหลกไม่เคยยอมแพ้ใครหรอก...
ซึ่งเจ้าตัวต้นเรื่องอย่างคังดงโฮ หรือเบคโฮก็ยิ้มระรื่นไม่สนใจความหงุดหงิดของคนตัวเล็กที่ตนแหย่เลยสักนิด... บวกกับผู้ชายที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็หน้านิ่งไปเสียหมดอย่างฮวังมินฮยอนเป็นคนร่วมก่อการครั้งนี้แล้วละก็... น้องเล็กอย่างชเวมินกิไม่มีทางหยุดโวยวายแหงๆ
“โอเคๆ พี่เข้าใจแล้วๆ หยุดก่อนเร็น...ชเวมินกิ หยุด!!!” และคำพูดนั้นได้ผล... ร่างเล็กหยุดโวยวาย และยืนทำหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์...
...ไหนบอกว่าเข้าใจไง แล้วทำไมถึงมาลงกับเขาละ!!...
“นี่อีกไม่กี่วันก็จะต้องขึ้นสเตจแล้วนะ... ทำไมไม่ตั้งใจซ้อมกันละ แล้วก็นะ เบคโฮนายน่ะ อายุมากกว่ามินกิไม่ใช่เหรอ ทำไมชอบแกล้งน้องแบบนั้นละ... นายก็ด้วยมินฮยอน มินกิอายุน้อยกว่านายนะ แล้วน้องก็ไม่ได้มาสายด้วย คดีวันนี้พี่ขอตัดสินให้พวกนายสองคนผิด...” คำตัดสินจากหัวหน้าของวงอย่างเจอาร์หรือคิมจงฮยอนคือบทสิ้นสุด... ถึงแม้เบคโฮจะเตรียมอ้าปากเถียงเช่นกัน แต่ก็ถูกสายตาดุๆนั่นจ้องเสียจนต้องยอมแพ้ไป...
ผู้ที่ดูเหตุการณ์ทุกอย่างตลอดอย่างอารอนก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา.... พวกเขาคือบอยแบนด์น้องใหม่ที่กำลังจะเดบิวต์ในชื่อ NU’EST ซึ่งก็เหลือเวลาอีกอาทิตย์หว่าในการฝึกซ้อมให้เต็มที่... แต่เวลาซ้อมกลับ....ตีกันอย่างที่เห็นเป็นประจำ...
และหลังจากที่เถียงกันเสร็จก็เป็นอันเริ่มซ้อมเต้นทุกอย่างผ่านไปด้วยดีจนกระทั่ง...
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย” เสียงร้องตะโกนของน้องเล็กดังขึ้นพร้อมกับเสียงร่างเล็กกระแทกกับพื้น... ทุกสายตาของพี่ๆแต่ละคนต่างหันไปมองที่ต้นเหตุโดยไม่ได้นัดหมาย...
...ฮวังมินฮยอน...
“ฉันผลักนายแรงไปเหรอ” เจ้าตัวต้นเรื่องถามกลับไปพร้อมกับยิ้มมุมปากน้อยๆเหมือนที่เคยทำประจำ... คนถูกถามหันมามองหน้าอย่างเอาเรื่องก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและตรงไปกระชากคอเสื้อของมินฮยอนทันที
“นายแกล้งฉัน” เสียงเล็กว่าพร้อมกับยืนใบหน้าเข้าไปใกล้อย่างเอาเรื่อง... แต่คนตรงหน้ายังคงนิ่งไม่ตอบอะไร มือหนาทั้งสองข้างนั้นยกขึ้นจับมือเล็กที่กำเสื้อเขาด้วยสายตาแน่นิ่ง...
“อย่ามาใส่ร้ายกันสิ”
“ฮวังมินฮยอน!!!” คนตัวเล็กตวาดเสียงดังลั่นห้องซ้อมขณะที่มือหนาของมินฮยอนกำข้อมือเล็กแน่นเป็นการบอกกลายๆว่าให้ปล่อยเขา...
“พอทั้งคู่นั่นแหละ!!!” สุดท้ายหัวหน้าวงก็ห้ามขึ้น... เจอาร์มองน้องสองคนที่ทะเลาะกันด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไร... “ถ้าพวกนายยังทะเลาะกันแบบนี้มันจะซ้อมได้ไง ออกไปเคลียร์ให้จบแล้วค่อยเข้ามาเลย!!!!”
มินกิหันมองหน้าเจอาร์ก่อนเจ้าตัวจะชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดหน้าแล้วเดินออกไป... เจอาร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก่อนจะหันไปหาอีกคนที่ยังไม่ออกไปจากห้อง
“รีบๆไปเลยไอ้นี่.... หาเรื่องน้องก่อนแท้ๆ” มินฮยอนเพียงแค่หยักไหล่น้อยๆ และเดินออกไปจากห้อง...
มินกิหันมองหน้าเจอาร์ก่อนเจ้าตัวจะชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดหน้าแล้วเดินออกไป... เจอาร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจก่อนจะหันไปหาอีกคนที่ยังไม่ออกไปจากห้อง
“รีบๆไปเลยไอ้นี่.... หาเรื่องน้องก่อนแท้ๆ” มินฮยอนเพียงแค่หยักไหล่น้อยๆ และเดินออกไปจากห้อง...
มินฮยอนเดินออกมาเห็นหลังไวๆของคนตัวเล็กบางคนก็เดินตามอย่างรวดเร็ว... คนตัวสูงกว่าเดินตามไปโดยพยายามไม่ให้คนที่ถูกตามรู้ตัว แต่แล้วอยู่ๆมินกิก็หยุดเดินแล้วหันหลังกลับมา...
“จะตามอีกนานไหม?!” เสียงหวานตวาดใส่คนตัวสูง พร้อมกับยกผ้าเช็ดหน้าพาดคอ... ใบหน้าหวานแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“มาเคลียร์” ได้ยินดังนั้น ร่างเล็กก็กอดอกและหันหลังพิงกำแพง พร้อมกับหันหน้าไปหาคนที่มาเคลียร์ทันที
“มาขอโทษ?”
“เปล่า”
“จะเอายังไง”
“พูดไม่เพราะเลยนะ หึ....” มินฮยอนไม่ตอบคำถาม อีกทั้งยังเดินเข้าไปใกล้มินกิที่ยืนเหลือบมามองอย่างไม่ไว้ใจ รอยยิ้มบางถูกจุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะเหลือบมองใบหน้าของมินกิน้อยๆ มือหนายกขึ้นเอื้อมเข้าไปไกลคนตัวเล็กที่ขยับตัวหนีทันทีที่เห็น
“จะทำอะไร”
“เปล่า.....แล้วนายจะหนีทำไม” มินฮยอนที่เห็นมินกิทำอะไรไม่ถูกก็เหยียดยิ้มอย่างนึกขำ... คิดว่าไม่รู้หรือว่านายกลัวฉัน...
มินกิกลอกตาไปมาอย่างขัดใจก่อนจะกัดปากน้อยๆเป็นการระบายอารมณ์.... ถ้าให้เขาเถียงกับเบคโฮหรือคนอื่นยังจะง่ายกว่าเถียงกับคนนี้....คนที่ชอบใช้สายตาทำให้คนอื่นสยบแทบเท้าอย่างฮวังมินฮยอน...
“จะไปห้องน้ำ” ตอบเพียงสั้นๆก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไป...
...พยศไม่เลิกก็ทำให้เชื่อง...
จะได้เลิกพยศ...
มินฮยอนย่างสามขุมเดินตามมินกิไป ก่อนที่มือหนาจะฉวยจับข้อมือเล็กและดึงให้เดินตาม แต่มีหรือที่คนอย่าง ชเวมินกิที่ไม่ค่อยยอมให้ใครถูกตัวจะยอมอยู่เฉย... ร่างเล็กพยายามแกะมือที่กำข้อมือตนไว้แน่น โดยไม่ลืมที่จะถ่วงตัวไปด้านหลังเพื่อให้มินฮยอนลากลำบากอีกด้วย...
“มินฮยอน!! มินฮยอน!! ฮวังมินฮยอน ฉันบอกให้ปล่อยไง!!!” แต่มีหรือที่คนตัวเล็กกว่าจะสู้แรงคนตัวใหญ่กว่าได้....
ในที่สุดมินฮยอนก็ลากคนตัวเล็กมาถึงห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากห้องซ้อมมากนั้นได้สำเร็จ โดยไม่ลืมกดล็อกลงกลอนประตูอย่างดีเพื่อปิดทางหนีที่ไล่ของมินกิอีกด้วย...
มินฮยอนเข้าประชิดมินกิก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นและวางลงบนเคาน์เตอร์ติดกับอ่างล้างหน้า มือหนาวางแนบแก้มบางก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้
ทันทีที่ใบหน้าของมินฮยอนเลื่อนเข้ามาใกล้มินกิก็หันหน้าหนีทันที มือเล็กข้างที่ว่างก็จัดการยกขึ้นดันไหล่คนตรงหน้าทันที...
“ทำบ้าไร!!”
“ปราบพยศเด็กดื้อ...”
“บ้ารึไง!! ฉันกับนายเกิดปีเดียวกัน นายจะมาเรียกฉันว่าเด็กได้ไง”
“แสดงว่ายอมรับว่าตัวเองดื้อ....”
“...ฮวังมินฮยอน...”
“มีอะไร...”
“...ปล่อย...”
“...ไม่...จนกว่านายจะเลิกพยศ...” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกจุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่สายตาอ่านยากจะถูกส่งไปให้ร่างเล็กที่ใบหน้าเรียบเฉยกว่าปกติมากด้วยความหงุดหงิด
“เฉพาะกับนาย... ฉันไม่มีทางแน่...” ใช่... แค่กับนายคนเดียวมินฮยอน.... แค่กับนายคนเดียวที่ฉันจะไม่เลิกเป็นเด็กดื้อแบบนี้....
......แค่กับนายเท่านั้น....
“...ทีกับดงโฮไม่เห็นจะเป็น...”
“มันไม่เหมือนกัน”
“...อะไรของนายที่ว่าไม่เหมือนละ” มินฮยอนว่าพร้อมกับมือหนาที่ไล้ไปตามใบหน้าของมินกิอย่างไม่เข้าใจ....
“นายคือนาย....ไม่ใช่ดงโฮ....แต่นายเป็นฮวังมินฮยอน....คนกวนประสาทหน้านิ่งที่คอยแกล้งฉัน...แต่ก็เมินฉันตลอด...” มินกิพูดออกมาโดยไม่ได้ละสายตาไปจากดวงตาคมคู่นั้นที่ฉายแววน้อยเนื้อต่ำใจอยู่อย่างปิดไม่มิด ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเหมือนเดิม “นายน้อยใจฉันงั้นเหรอ?”
“เปล่า..”
“..แล้วเป็นอะไร..”
“เปล่า”
“ฮวังมินฮยอน.... คนอ่านยากอย่างนาย ฉันเดาไม่ถูกหรอกนะ” ใบหน้านิ่งของมินฮยอนยิ้มน้อยๆ ก่อนจะคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอด.....
“ก็บอกแล้วไงว่าเปล่า...” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างใบหูขาว ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียน และรีบผละออกทันที...
“ทำบ้าไร!!!” คนตัวเล็กว่าขึ้นเสียงดัง ก่อนจะกระโดดลงมาจากเคาน์เตอร์และตรงไปทำร้ายร่างกายคนตรงหน้าทันที มือหนาทั้งสองข้างของมินฮยอนยกขึ้นจับข้อมือบางทั้งสองข้างที่รับตีเขา ก่อนจะเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“ให้ตอบจริงๆเหรอ”
“ไม่ต้อง!!!”
“...หึ...หอมแก้มนายไงชเวมินกิ ชัดเจนพอไหมละ?” ว่าจบก็วิ่งออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้คนที่โดนหอมแก้มนั้นยืนค้างหน้าแดง ก่อนจะออกวิ่งไล่ตามไป
“ฮวังมินฮยอน!!!!!!!!!!!!!!!! ฉันจะฆ่านาย!!”
...แบบนี้พอเป็นข้อพิสูจน์ได้ไหมครับ.....
ว่าผู้ชายหน้าสวย....ไม่ได้สาวเสมอไป...
แต่ว่า.... สุดท้ายก็ยังไม่ได้เคลียร์กันไม่ใช่เหรอ...
---------------------END---------------------
liliar TalK:: ฟิคชั่นฮยอนเร็นเรื่องแรกที่เขียนค่ะ ) คือจุดเริ่มต้นของการอยากเขียนของลิก็คือ... ตั้งแต่รูปที่เซอร์ที่หันหลังห้าคนออก.... น้องสองคนอยู่ที่มุมซ้ายแล้วมันดูแล้วเป็นโลกของเขาสองคน ลิเริ่มชอบสองคนนั้นตั้งแต่ตอนนั้น แต่รู้จักกับเด็กสองคนนั้นตั้งแต่ตอนเลิฟเลตเตอร์แล้วละ
อย่า่งไรก็ขอฝากฟิคชั่นแรกนี้เอาไว้ด้วยนะคะ ^_______________^
ความคิดเห็น